Sprawa T‑240/13

(publikacja fragmentów)

Aldi Einkauf GmbH & Co. OHG

przeciwko

Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

Wspólnotowy znak towarowy – Postępowanie w sprawie sprzeciwu – Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego Alifoods – Wcześniejsze słowne, międzynarodowy i wspólnotowe, znaki towarowe ALDI – Względna podstawa odmowy rejestracji – Brak prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd – Brak podobieństwa oznaczeń – Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 – Zasada 19 ust. 2 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia (WE) nr 2868/95

Streszczenie – wyrok Sądu (dziewiąta izba) z dnia 26 listopada 2014 r.

Wspólnotowy znak towarowy – Uwagi osób trzecich i sprzeciw – Fakty, dowody i argumenty przedstawione na poparcie sprzeciwu – Dowód na istnienie, ważność oraz zakres ochrony wcześniejszego międzynarodowego znaku towarowego – Wyciąg z bazy danych Urzędu dotyczący rejestracji międzynarodowej wskazującej Wspólnotę – Wyłączenie

[rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 152; rozporządzenie Komisji nr 2868/95, art. 1 zasada 19 ust. 2 lit. a) ppkt (ii)]

Z uwagi na to, że Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) nie jest właściwy do zarządzania rejestracjami międzynarodowymi i nie jest zatem urzędem, w którym dokonuje się zgłoszenia znaku w rozumieniu zasady 19 ust. 2 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia nr 2868/95 wykonującego rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego, przedstawiony przez stronę wnoszącą sprzeciw wyciąg z bazy danych Urzędu nie stanowi w rozumieniu tego przepisu dowodu na istnienie, ważność oraz zakres ochrony międzynarodowego znaku towarowego.

Powyższa ocena znajduje potwierdzenie w celowościowej wykładni art. 152 rozporządzenia nr 207/2009 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego. Na mocy tego przepisu publikacja dotycząca międzynarodowej rejestracji wskazującej Wspólnotę Europejską nie zawiera wykazu towarów lub usług, w odniesieniu do których zastrzeżona jest ochrona. Wspomniany wykaz nie jest tłumaczony przez Urząd, a zatem jest dostępny wyłącznie w trzech językach, w jakich Światowa Organizacja Własności Intelektualnej (WIPO) publikuje rejestrację międzynarodową, a mianowicie w językach angielskim, hiszpańskim i francuskim.

Gdyby taka informacja opublikowana przez Urząd została uznana za wystarczającą jako dowód na istnienie, ważność i zakres ochrony danego znaku towarowego, a rejestracja międzynarodowa wskazująca Wspólnotę była postrzegana w tym względzie jak wspólnotowy znak towarowy, to oznaczałoby to, że taka rejestracja byłaby traktowana w sposób uprzywilejowany. W istocie, zważywszy, że we wszystkich postępowaniach w sprawie sprzeciwu, również w tych prowadzonych w języku innym niż jeden z języków, w których WIPO publikuje rejestracje międzynarodowe, dokumenty stanowiące dowód na istnienie praw wcześniejszych muszą być dostępne w języku postępowania w przypadku wszystkich rodzajów wspomnianych praw, rejestracje międzynarodowe wskazujące Wspólnotę korzystałyby w tym względzie z odstępstwa, w przypadku gdyby językiem postępowania w sprawie sprzeciwu był jeden z dwóch pozostałych języków urzędowych Urzędu, a mianowicie niemiecki lub włoski. W takich przypadkach wykaz podnoszonych towarów lub usług nie byłby bowiem dostępny w języku postępowania. Tymczasem takie uprzywilejowane traktowanie nie jest przewidziane przez rozporządzenie nr 207/2009 ani przez rozporządzenie nr 2868/95.

Ponadto gdyby informacja opublikowana przez Urząd została uznana za wystarczającą jako dowód na istnienie, ważność i zakres ochrony danego znaku towarowego wyłącznie w postępowaniach w sprawie sprzeciwu, w których język postępowania stanowi jeden z trzech języków, w których WIPO publikuje swoje rejestracje międzynarodowe, to taka sytuacja nie tylko byłaby sprzeczna z brzmieniem i z wykładnią właściwego tu uregulowania, ale również stwarzałaby z punktu widzenia prawa niepewność i nierówność.

(por. pkt 28–31)