Sprawa T‑292/02

Confederazione Nazionale dei Servizi (Confservizi)

przeciwko

Komisji Wspólnot Europejskich

Pomoc państwa – System pomocy przyznanej przez władze włoskie niektórym przedsiębiorstwom użyteczności publicznej w formie zwolnień podatkowych i pożyczek o preferencyjnym oprocentowaniu – Decyzja uznająca pomoc za niezgodną ze wspólnym rynkiem – Skarga o stwierdzenie nieważności – Związek przedsiębiorstw – Brak indywidualnego oddziaływania – Niedopuszczalność

Streszczenie wyroku

Skarga o stwierdzenie nieważności – Osoby fizyczne lub prawne – Akty dotyczące ich bezpośrednio i indywidualnie – Decyzja Komisji stwierdzająca niezgodność systemu pomocy ze wspólnym rynkiem

(art. 230 akapit 4 WE; rozporządzenie Rady nr 659/1999, art. 1 lit. h), art. 20)

Skargi wnoszone przez stowarzyszenie są dopuszczalne w pewnych przypadkach, a mianowicie wtedy gdy reprezentuje ono interesy przedsiębiorstw, które same mają legitymację procesową, gdy stowarzyszenie jest wyodrębnione z uwagi na wpływ na jego własne interesy jako stowarzyszenia, w szczególności dlatego że zaskarżony akt wpłynął na jego sytuację jako negocjatora, a także gdy przepis prawny przyznaje mu wyraźnie szereg uprawnień o charakterze proceduralnym.

Co się tyczy skargi stowarzyszenia przedsiębiorstw na decyzję Komisji stwierdzającą niezgodność systemu pomocy ze wspólnym rynkiem, jeśli chodzi o pierwszy przypadek, to możliwość określenia w mniej lub bardziej precyzyjny sposób liczby czy nawet tożsamości podmiotów prawa, w stosunku do których dany środek znajduje zastosowanie, nie oznacza w żadnym razie, iż należy uznać, że ów środek dotyczy tych podmiotów indywidualnie, o ile bezsporne jest, że omawiane zastosowanie uwarunkowane jest wystąpieniem obiektywnej sytuacji prawnej lub faktycznej zdefiniowanej przez ten akt.

Jeśli chodzi o drugi przypadek, fakt, iż stowarzyszenie uczestniczyło w postępowaniu administracyjnym na podstawie art. 1 lit. h) i art. 20 rozporządzenia nr 659/1999 w sprawie stosowania art. 88 WE, nie pozwala uznać, że wywarty został wpływ na jej rolę negocjatora przez akt, o którego stwierdzenie nieważności wniesiono. Wspomniane bowiem przepisy nie przyznają stowarzyszeniom reprezentującym zbiorowe interesy żadnego specjalnego statusu w porównaniu ze statusem jakiejkolwiek innej zainteresowanej strony.

Jeśli chodzi o trzeci przypadek, wprawdzie art. 1 lit. h) i art. 20 rozporządzenia nr 659/1999 przyznają zainteresowanym stronom szereg uprawnień proceduralnych, sam fakt jednak, iż stowarzyszenie mogło przedstawić uwagi w ramach postępowania z art. 88 ust. 2 WE i może zostać uznane za zainteresowaną stronę, nie wystarczy do uznania dopuszczalności skargi.

(por. pkt 52, 53, 58, 59)