Sprawa C‑117/15
Reha Training Gesellschaft für Sport- und Unfallrehabilitation mbH
przeciwko
Gesellschaft für musikalische Aufführungs- und mechanische Vervielfältigungsrechte eV (GEMA)
(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht Köln)
Odesłanie prejudycjalne – Własność intelektualna – Prawo autorskie i prawa pokrewne – Dyrektywa 2001/29/WE – Artykuł 3 ust. 1 – Dyrektywa 2006/115/WE – Artykuł 8 ust. 2 – Pojęcie „publicznego udostępniania” – Instalacja odbiorników telewizyjnych przez prowadzącego ośrodek rehabilitacyjny w celu umożliwienia pacjentom oglądania programów telewizyjnych
Streszczenie – wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 31 maja 2016 r.
1. Zbliżanie ustawodawstw – Prawo autorskie i prawa pokrewne – Dyrektywy 2001/29, 2006/115 – Publiczne udostępnianie – Pojęcie mające co do zasady takie samo znaczenie w tych dyrektywach – Rozpowszechnianie programów telewizyjnych za pomocą odbiorników telewizyjnych, które prowadzący ośrodek rehabilitacyjny zainstalował w swoich pomieszczeniach – Ocena dokonywana w świetle tych dwóch dyrektyw jednocześnie i zgodnie z tymi samymi kryteriami
(dyrektywa 2001/29 Parlamentu Europejskiego i Rady, art 3 ust. 1; dyrektywa 2006/115 Parlamentu Europejskiego i Rady, art. 8 ust. 2)
2. Zbliżanie ustawodawstw – Prawo autorskie i prawa pokrewne – Dyrektywy 2001/29, 2006/115 – Publiczne udostępnianie – Pojęcie – Rozpowszechnianie programów telewizyjnych za pomocą odbiorników telewizyjnych, które prowadzący ośrodek rehabilitacyjny zainstalował w swoich pomieszczeniach – Włączenie
(dyrektywa 2001/29 Parlamentu Europejskiego i Rady, art 3 ust. 1; dyrektywa 2006/115 Parlamentu Europejskiego i Rady, art. 8 ust. 2)
1. Artykuł 3 ust. 1 dyrektywy 2001/29 w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym, należy stosować bez uszczerbku dla stosowania art. 8 ust. 2 dyrektywy 2006/115 dyrektywy 2006/115 w sprawie prawa najmu i użyczenia oraz niektórych praw pokrewnych prawu autorskiemu w zakresie własności intelektualnej. W tym względzie nic nie pozwala stwierdzić, że prawodawca Unii zamierzał nadać pojęciu publicznego udostępniania odmienne znaczenie w odpowiednich kontekstach tych dyrektyw. Różny charakter praw chronionych w ramach tych dyrektyw nie przesłania bowiem faktu, że – zgodnie z brzmieniem tych dyrektyw – prawa te wiążą się z tą samą decydującą czynnością, a mianowicie publicznym udostępnianiem utworów chronionych.
Z powyższego wynika, że gdy podniesiono, że rozpowszechnianie programów telewizyjnych za pomocą odbiorników telewizyjnych, które prowadzący ośrodek rehabilitacyjny zainstalował w swoich pomieszczeniach, narusza prawa autorskie i prawa pokrewne dużej liczby zainteresowanych podmiotów, w szczególności kompozytorów, autorów tekstów i wydawców muzycznych, a także artystów wykonawców, producentów fonogramów oraz autorów utworów mówionych, jak również ich wydawców, należy stosować zarówno art. 3 ust. 1 dyrektywy 2001/29 jak i art. 8 ust. 2 dyrektywy 2006/115 nadając pojęciu „publicznego udostępniania” to samo znaczenie. W konsekwencji należy dokonać oceny, czy taka sytuacja stanowi publiczne udostępnianie, w świetle zarówno art. 3 ust. 1 dyrektywy 2001/29, jak i art. 8 ust. 2 dyrektywy 2006/115 przy uwzględnieniu takich samych kryteriów wykładni, tak aby w szczególności uniknąć sprzecznych i niedających się pogodzić interpretacji, dokonywanych w odniesieniu do mającego zastosowanie przepisu.
(por. pkt 27, 31–34; sentencja)
2. Artykuł 3 ust. 1 dyrektywy 2001/29 w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym i art. 8 ust. 2 dyrektywy 2006/115 w sprawie prawa najmu i użyczenia oraz niektórych praw pokrewnych prawu autorskiemu w zakresie własności intelektualnej, należy interpretować w ten sposób, że rozpowszechnianie programów telewizyjnych za pomocą odbiorników telewizyjnych, które prowadzący ośrodek rehabilitacyjny zainstalował w swoich pomieszczeniach stanowi publiczne udostępnianie.
Po pierwsze bowiem, taka osoba prowadząca lokal dokonuje publicznego udostępnienia celowo dokonuje transmisji utworów chronionych pacjentom, poprzez odbiorniki telewizyjne zainstalowane w kilku miejscach w tym zakładzie.
Po drugie, wszyscy pacjenci takiego ośrodka rehabilitacyjnego stanowią publiczność w rozumieniu tych przepisów, ponieważ utworzony przez tych pacjentów krąg osób nie jest zbyt mały, wręcz nieznaczny, mając w szczególności na względzie, że wspomniani pacjenci mogą korzystać z utworów rozpowszechnianych równocześnie w kilku miejscach w zakładzie, i że nie mogą co do zasady tego robić bez ukierunkowanego działania podejmowanego przez prowadzącego ten ośrodek. Ponadto w zakresie, w jakim pojawia się kwestia uiszczenia opłat dotyczących praw autorskich i praw pokrewnych związanych z udostępnieniem chronionych utworów w pomieszczeniach wspomnianego ośrodka, oczywiste jest, iż pacjenci ci nie zostali uwzględnieni w chwili udzielenia zezwolenia na pierwotne udostępnienie chronionego utworu, w taki sposób że stanowią oni nową publiczność.
Po trzecie rozpowszechnianie programów telewizyjnych za pomocą odbiorników telewizyjnych – w zakresie, w jakim ma ono na celu dostarczenie rozrywki pacjentom ośrodka rehabilitacyjnego w czasie zabiegów lub w okresie poprzedzającego te zabiegi oczekiwania – stanowi świadczenie dodatkowych usług, które wprawdzie nie realizuje żadnego celu medycznego, lecz ma jednak wpływ na komfort i atrakcyjność ośrodka, zapewniając mu tym samym przewagę konkurencyjną. Z powyższego wynika, że rozpowszechnianie programów telewizyjnych przez prowadzącego ośrodek rehabilitacyjny może mieć charakter zarobkowy, który może być uwzględniony dla celów określenia kwoty wynagrodzenia należnego w danym wypadku za takie rozpowszechnianie.
(por. pkt 54–65; sentencja)