WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
(druga izba)
z dnia 13 grudnia 2007 r.
Sprawa F-73/06
Kris Van Neyghem
przeciwko
Komisji Wspólnot Europejskich
Służba publiczna – Urzędnicy – Konkurs otwarty – Ocena egzaminu pisemnego – Termin na wniesienie zażalenia – Dopuszczalność – Obowiązek uzasadnienia
Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 236 WE i 152 EWEA, w której K. Van Neyghem żąda w istocie, po pierwsze, stwierdzenia nieważności decyzji komisji konkursowej konkursu otwartego EPSO/A/19/04 z dnia 1 czerwca 2005 r. o niedopuszczeniu go do egzaminu ustnego w tym konkursie oraz, po drugie, zasądzenia od Komisji na jego rzecz odszkodowania i zadośćuczynienia celem naprawienia poniesionej w jego opinii szkody i doznanej krzywdy.
Orzeczenie: Skarga zostaje oddalona. Każda ze stron pokrywa własne koszty.
Streszczenie
1. Urzędnicy – Skarga – Decyzja komisji konkursowej – Uprzednie zażalenie w drodze administracyjnej – Fakultatywny charakter – Wniesienie – Konsekwencje
(regulamin pracowniczy urzędników, art. 90, 91)
2. Urzędnicy – Skarga – Akt niekorzystny – Decyzja wydana po ponownym zbadaniu wcześniejszej decyzji
(regulamin pracowniczy urzędników, art. 90 ust. 2, art. 91 ust. 1)
3. Urzędnicy – Skarga – Uprzednie zażalenie w drodze administracyjnej – Data złożenia
(regulamin pracowniczy urzędników, art. 90 ust. 2; rozporządzenie Rady nr 1182/71, art. 3 ust. 4)
4. Urzędnicy – Konkurs – Komisja konkursowa – Odrzucenie kandydatury – Obowiązek uzasadnienia
(art. 253 WE; regulamin pracowniczy urzędników, art. 25 akapit drugi, załącznik III, art. 6)
5. Urzędnicy – Konkurs – Ocena przydatności kandydatów – Uznanie przysługujące komisji konkursowej
(regulamin pracowniczy urzędników, załącznik III)
1. Decyzję komisji konkursowej można zaskarżyć bezpośrednio do sądu wspólnotowego, nie wniósłszy uprzednio zażalenia w rozumieniu art. 90 regulaminu pracowniczego.
Jednakże jeżeli zainteresowany zamiast odwołać się bezpośrednio do sądu wspólnotowego, wykorzystuje postanowienia regulaminu pracowniczego w celu zwrócenia się w formie zażalenia administracyjnego do organu powołującego, dopuszczalność wniesionej następnie skargi do sądu zależy od spełnienia przez zainteresowanego szeregu wymogów proceduralnych związanych ze środkiem, jakim jest uprzednie zażalenie.
(zob. pkt 36, 37)
Odesłanie:
Trybunał: sprawa 52/85 Rihoux i in. przeciwko Komisji, 7 maja 1986 r., Rec. str. 1555, pkt 9
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑386/00 Gonçalves przeciwko Parlamentowi, 23 stycznia 2002 r., RecFP str. I‑A‑13, II‑55, pkt 35; sprawa T‑49/03 Schumann przeciwko Komisji, 21 października 2004 r., Zb.Orz.SP str. I‑A‑301, II‑1371, pkt 25
2. W sytuacji gdy kandydat, którego wniosek o dopuszczenie do konkursu wspólnotowego został oddalony, domaga się ponownego przeanalizowania sprawy w oparciu o konkretny przepis wiążący administrację, to aktem niekorzystnym w rozumieniu art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego czy też, w razie potrzeby, art. 91 ust. 1 tego regulaminu jest decyzja komisji konkursowej wydana po ponownym przeanalizowaniu sprawy. Również od wydania tej ostatniej decyzji rozpoczyna się bieg terminu do wniesienia zażalenia i skargi, bez konieczności badania, czy w takiej sytuacji decyzja ta może ewentualnie być uznana za akt jedynie potwierdzający.
(zob. pkt 39)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: ww. sprawa Gonçalves przeciwko Parlamentowi, pkt 39; sprawa T‑375/02 Cavallaro przeciwko Komisji, 7 czerwca 2005 r., Zb.Orz.SP str. I‑A‑151, II‑673, pkt 58; sprawa T‑293/03 Giulietti przeciwko Komisji, 31 stycznia 2006 r., Zb.Orz.SP str. I‑A‑2‑5, II‑A‑2‑19, pkt 28
3. Jeśli chodzi o ustalenie daty złożenia uprzedniego zażalenia administracyjnego, wykładni art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego należy dokonywać w ten sposób, że zażalenie jest „złożone” nie w momencie przesłania do instytucji, lecz kiedy do niej dotrze.
Trzymiesięczny termin określony w powyższym przepisie upływa wraz z upływem dnia, który w trzecim miesiącu przypada na tę samą datę, co dzień, w którym nastąpiło zdarzenie lub został wydany akt rozpoczynający bieg tego terminu. Zgodnie z art. 3 ust. 4 rozporządzenia nr 1182/71 określającego zasady mające zastosowanie do okresów, dat i terminów, gdy termin ten upływa między innymi w sobotę, termin ten dobiega końca wraz z upływem ostatniej godziny następnego dnia roboczego.
(zob. pkt 43, 45, 47, 48)
Odesłanie:
Trybunał: sprawa 195/80 Michel przeciwko Parlamentowi, 26 listopada 1981 r., Rec. str. 2861, pkt 8, 13; sprawa 152/85 Misset przeciwko Radzie, 15 stycznia 1987 r., Rec. str. 223, pkt 8, 9
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑54/90 Lacroix przeciwko Komisji, 25 września 1991 r., Rec. str. II‑749, pkt 28, 29; sprawa T‑192/94 Maurissen przeciwko Trybunałowi Obrachunkowemu, 26 września 1996 r., RecFP str. I‑A‑425, II‑1229, pkt 28; sprawa T‑247/97 Lonuzzo-Murgante przeciwko Parlamentowi, 13 marca 1998 r., RecFP str. I‑A‑119, II‑317, pkt 38; sprawa T‑197/00 Onidi przeciwko Komisji, 30 maja 2002 r., RecFP str. I‑A‑69, II‑325, pkt 47
Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑3/05 Schmit przeciwko Komisji, 15 maja 2006 r., Zb.Orz.SP str. I‑A‑1‑9, II‑A‑1‑33, pkt 28; sprawy połączone F‑27/06 i F‑75/06 Lofaro przeciwko Komisji, 24 maja 2007 r., Zb.Orz.SP str. I‑A-1-0000, II‑A-1-0000, pkt 31, 32, w toku odwołania przed Sądem Pierwszej Instancji
4. Z art. 253 WE i art. 25 akapit drugi regulaminu pracowniczego wynika, że jakakolwiek decyzja indywidualna, która jest podejmowana na podstawie przepisów regulaminu pracowniczego, powodująca negatywne skutki dla urzędnika musi być uzasadniona. Obowiązek uzasadnienia decyzji niekorzystnej ma na celu, po pierwsze, dostarczenie zainteresowanemu informacji niezbędnych do ustalenia, czy decyzja jest zasadna, czy nie, a po drugie, umożliwienie jej sądowej kontroli.
Jeżeli chodzi o decyzje podjęte przez komisję konkursową, obowiązek uzasadnienia trzeba pogodzić z przestrzeganiem tajności prac komisji w oparciu o art. 6 załącznika III do regulaminu pracowniczego, która to tajność została wprowadzona w celu zagwarantowania niezależności komisji konkursowej i obiektywizmu jej pracy, poprzez objęcie jej ochroną przed wszelkimi ingerencjami i naciskami zewnętrznymi, pochodzącymi czy to od samej administracji wspólnotowej, czy od zainteresowanych kandydatów, czy też od osób trzecich. Jej przestrzeganie nie pozwala zatem na ujawnienie ani poglądów poszczególnych członków komisji, ani szczegółów dotyczących ocen o charakterze osobistym lub porównawczym kandydatów.
Oceny o charakterze porównawczym, których dokonuje komisja konkursowa, znajdują odzwierciedlenie w ocenach, które przyznaje ona kandydatom, i są wyrazem ocen wartościujących każdego z nich. Z uwagi na tajny charakter udostępnienie ocen otrzymanych z poszczególnych egzaminów stanowi wystarczające uzasadnienie decyzji komisji konkursowej. Uzasadnienie tego rodzaju nie narusza praw kandydatów. Pozwala ono zapoznać się im z oceną wartościującą, która została wystawiona w odniesieniu do ich wyników, a także sprawdzić, w razie potrzeby, że faktycznie nie otrzymali liczby punktów wymaganej w ogłoszeniu o konkursie do dopuszczenia ich do niektórych egzaminów lub do egzaminów w ogóle.
(zob. pkt 70, 74–77)
Odesłanie:
Trybunał: ww. sprawa Michel przeciwko Parlamentowi, pkt 22; sprawa C‑254/95 P Parlament przeciwko Innamoratiemu, 4 lipca 1996 r., Rec. str. I‑3423, pkt 23, 24
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑53/00 Angoli przeciwko Komisji, 23 stycznia 2003 r., RecFP str. I‑A‑13, II‑73, pkt 67; sprawa T‑33/00 Martínez Páramo i in. przeciwko Komisji, 27 marca 2003 r., RecFP str. I‑A‑105, II‑541, pkt 43, 44; sprawa T‑19/03 Konstantopoulou przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości, 19 lutego 2004 r., RecFP str. I‑A‑25, II‑107, pkt 27, 31–33
5. Oceny, których dokonuje komisja konkursowa, gdy ocenia wiedzę i przydatność kandydatów, jak również decyzje, na podstawie których stwierdza ona, że kandydat nie zdał, stanowią wyrażenie oceny wartościującej. Wchodzą one zatem w szeroki zakres uznania, którym dysponuje komisja konkursowa, który jednakże nie może nie podlegać kontroli sądu wspólnotowego w razie oczywistego błędu. Komisja konkursowa musi więc wskazać odpowiedzi kandydatów, które uznane zostały za niewystarczające, lub wyjaśnić, dlaczego te odpowiedzi uznane zostały za niewystarczające.
(zob. pkt 78, 86)
Odesłanie:
Trybunał: sprawa 40/86 Kolivas przeciwko Komisji, 16 czerwca 1987 r., Rec. str. 2643, pkt 11
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑200/97 Jiménez przeciwko OHIM, 11 lutego 1999 r., RecFP str. I‑A‑19, II‑73, pkt 40; ww. sprawa Konstantopoulou przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości, pkt 34; sprawa T‑336/02 Christensen przeciwko Komisji, 5 kwietnia 2005 r., Zb.Orz.SP str. I‑A‑75, II‑341, pkt 25