POSTANOWIENIE SĄDU (izba odwołań)
z dnia 11 grudnia 2014 r.(*)
Postępowanie – Ustalenie kosztów – Honorarium adwokata – Reprezentacja organu Unii przez adwokata – Wynagrodzenie ryczałtowe – Koszty podróży i pobytu pełnomocnika będącego członkiem personelu – Koszty przekładów – Koszty podlegające zwrotowi – Sytuacja materialna skarżącego
W sprawie T‑283/08 P-DEP
mającej za przedmiot wniosek o ustalenie kosztów w następstwie wydania wyroku z dnia 7 lipca 2011 r. Longinidis/Cedefop (T‑283/08 P, Zb.Orz. FP, EU:T:2011:338),
Pavlos Longinidis, zamieszkały w Salonikach (Grecja), reprezentowany przez adwokata P. Yatagantzidisa,
strona skarżąca,
w której drugą stroną postępowania jest
Europejskie Centrum Rozwoju Kształcenia Zawodowego (Cedefop), reprezentowane przez M. Fuchs, działającą w charakterze pełnomocnika,
strona pozwana w pierwszej instancji,
SĄD (izba odwołań),
w składzie: M. Jaeger, prezes, M. Prek i G. Berardis (sprawozdawca), sędziowie,
sekretarz: E. Coulon,
wydaje następujące
Postanowienie
Okoliczności faktyczne, przebieg postępowania i żądania stron
1 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 16 lipca 2008 r. P. Longinidis złożył na podstawie art. 9 załącznika I do statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej odwołanie, żądając uchylenia wyroku z dnia 24 kwietnia 2008 r. Longinidis/Cedefop (F‑74/06, Zb.Orz. FP, EU:F:2008:48), w którym Sąd do spraw Służby Publicznej oddalił jego skargę mającą na celu między innymi stwierdzenie nieważności decyzji Europejskiego Centrum Rozwoju Kształcenia Zawodowego (Cedefop) z dnia 30 listopada 2005 r. w sprawie zakończenia jego umowy o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego zawartej na czas nieokreślony.
2 Wyrokiem z dnia 7 lipca 2011 r. Longinidis/Cedefop (T‑283/08 P, Zb.Orz. FP, EU:T:2011:338) Sąd oddalił to odwołanie w całości, ponieważ sześć zarzutów, jakie P. Longinidis podniósł co do zasady, zostało uznanych za niedopuszczalne, bezzasadne lub bezskuteczne. Sąd obciążył także P. Longinidisa jego własnym kosztami, a także kosztami poniesionymi w ramach tego postępowania przez Cedefop.
3 Pismem z dnia 14 grudnia 2011 r. Cedefop zażądał od P. Longinidisa zwrotu całkowitej kwoty 16 641,28 EUR z tytułu kosztów poniesionych w toku postępowania odwoławczego, na którą składało się wynagrodzenie wypłacone adwokatowi zatrudnionemu na potrzeby tego postępowania, P. Anestisowi, koszty podróży i pobytu w Luksemburgu (Luksemburg) pełnomocnika będącego członkiem personelu Cedefopu w celu stawienia się na rozprawie oraz koszty przekładów.
4 Mimo kilku prób doręczenia pisma z dnia 14 grudnia 2011 r. podjętych przez przedsiębiorstwo doręczające pocztę prywatną pismo to zostało doręczone P. Longinidisowi dopiero jako załącznik do innego pisma, które Cedefop skierował do niego w dniu 19 stycznia 2012 r. i które także dotyczyło rozpatrywanych kosztów. W tym ostatnim piśmie Cedefop wezwał P. Longinidisa do przedłożenia uwag do dnia 10 lutego 2012 r.
5 Po wymianie pism z Cedefopem P. Longinidis uzyskał przedłużenie tego terminu i odpowiedział na pismo z dnia 19 stycznia 2012 r. pismem z dnia 2 marca 2012 r., czyli w dniu upływu wspomnianego przedłużonego terminu.
6 W piśmie tym, po pierwsze, P. Longinidis podniósł, że tymczasowy dyrektor Cedefopu, który podpisał pisma z dnia 14 grudnia 2011 r. i z dnia 19 stycznia 2012 r., znajdował się wobec niego w sytuacji konfliktu interesów. Po drugie, stwierdził, że wspomniane pisma i załączniki do nich były zbyt niejednoznaczne, ponieważ według niego nie pozwalały na zrozumienie powodów, dla których Cedefop z jednej strony był reprezentowany nie tylko przez pełnomocnika będącego członkiem jego personelu, ale także przez adwokata, którego wynagrodzenie i liczba przepracowanych godzin nie zostały wskazane, a z drugiej strony poniósł koszty przekładu. Po trzecie, wniósł on o zawieszenie postępowania w przedmiocie kosztów, które powinien zwrócić na rzecz Cedefopu, aż do powołania nowego dyrektora tego centrum.
7 Pismem z dnia 23 marca 2012 r. Cedefop odpowiedział P. Longinidisowi, że kwota 16 641,28 EUR jest prawidłowa, a jego zarzuty są bezpodstawne. Jednakże P. Longinidis ani nie odpowiedział na to pismo, ani nie dokonał płatności.
8 Stwierdzając, że postawa P. Longinidisa oznacza, że podważa on koszty podlegające zwrotowi w rozumieniu art. 92 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem, pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 30 września 2013 r. Cedefop złożył niniejszy wniosek o ustalenie kosztów, w którym wniósł do Sądu o określenie na 16 641,28 EUR kwoty kosztów podlegających zwrotowi na jego rzecz w następstwie wyroku Longinidis/Cedefop (EU:T:2011:338), powiększonej o kwotę 2061,25 EUR odpowiadającą kosztom przekładu niniejszego wniosku z języka angielskiego na język postępowania.
9 W uwagach złożonych w sekretariacie Sądu w dniu 13 grudnia 2013 r. P. Longinidis wniósł do Sądu o odrzucenie wniosku złożonego przez Cedefop jako niedopuszczalnego lub oddalenie go jako bezzasadnego, a tytułem żądania ewentualnego – o obniżenie kwoty kosztów uznanych za podlegające zwrotowi, które w żadnym razie nie powinny przekroczyć kwoty [poufne](1) EUR.
Co do prawa
W przedmiocie dopuszczalności
10 W uwagach na temat niniejszego wniosku o ustalenie kosztów P. Longinidis podważa jego dopuszczalność.
11 W pierwszym rzędzie podnosi on, że wniosek ten jest niedopuszczalny z tego względu, że pomiędzy stronami nie istnieje spór dotyczący kosztów podlegających zwrotowi. W szczególności utrzymuje on, że jego pismo z dnia 2 marca 2012 r. nie może być uznane za dowód, iż podważył on kwotę, której zwrotu Cedefop od niego zażądał. Pismo to było co do zasady jedynie wnioskiem o zawieszenie postępowania administracyjnego w sprawie zwrotu kosztów poniesionych przez Cedefop, tak aby nie było ono prowadzone przez dyrektora, który zdaniem P. Longinidisa nie może być wobec niego bezstronny.
12 Należy przypomnieć, że zgodnie z art. 92 § 1 regulaminu postępowania w razie sporu dotyczącego kosztów podlegających zwrotowi Sąd, na wniosek zainteresowanej strony i po wysłuchaniu uwag strony przeciwnej, wydaje postanowienie niepodlegające zaskarżeniu.
13 W tym zakresie nie można przyjąć, że spór w rozumieniu tego artykułu powstaje tylko w przypadku, gdy strona, do której strona wygrywającą sprawę skierowała żądanie zwrotu kosztów, sprzeciwia się temu żądaniu w sposób wyraźny i całkowity. W takim bowiem przypadku wystarczyłoby, aby strona, która została obciążona w sporze kosztami poniesionymi przez drugą stronę, powstrzymała się od jakiejkolwiek reakcji lub przyjęła opieszałą postawę, aby złożenie wniosku o ustalenie kosztów na podstawie ww. artykułu stało się niemożliwe. Takie podejście pozbawiałoby skuteczności (effet utile) postępowanie przewidziane w art. 92 regulaminu postępowania, którego celem jest wydanie ostatecznego orzeczenia w sprawie kosztów postepowania (zob. podobnie postanowienie z dnia 25 marca 2014 r., Marcuccio/Komisja, T‑126/11 P-DEP, EU:T:2014:171, pkt 13).
14 W drugiej kolejności P. Longinidis utrzymuje, że niniejszy wniosek jest niejednoznaczny, ponieważ Cedefop ani nie wyjaśnił, dlaczego poniesione przez niego koszty były niezbędne, ani nie podał, jaka była liczba godzina przepracowanych przez jego adwokata oraz jego honorarium.
15 Ten zarzut niedopuszczalności także należy oddalić, ponieważ kwestia, czy wniosek o ustalenie kosztów jest wystarczająco precyzyjny w zakresie niezbędnego charakteru kosztów, dotyczy istoty wniosku, a nie jego dopuszczalności.
Co do istoty
16 Jak wynika z pkt 3 i 8 powyżej, Cedefop żąda od P. Longinidisa wypłaty całkowitej kwoty 18 702,53 EUR. Kwota ta składa się z:
– 8869,04 EUR odpowiadających sumie wypłaconej P. Anestisowi w związku z postępowaniem odwoławczym, w tym 869,04 EUR z tytułu wydatków;
– 923,49 EUR odpowiadających kosztom podróży i pobytu w Luksemburgu pełnomocnika będącego członkiem personelu Cedefopu w celu stawienia się na rozprawie przeprowadzonej w toku tego postępowania;
– 6848,75 EUR odpowiadających kosztom przekładu, którego wykonanie miało być konieczne w ramach tego postępowania;
– 2061,25 EUR odpowiadających kosztom przekładu niniejszego wniosku o ustalenie kosztów z języka angielskiego na język postępowania.
17 P. Longinidis podnosi, po pierwsze, że nie było konieczne korzystanie przez Cedefop z usług adwokata zewnętrznego, który wspierał pełnomocnika będącego członkiem personelu Cedefopu, po drugie, że wysokość honorarium tego adwokata nie jest ani uzasadniona, ani możliwa do zweryfikowania, po trzecie, że nie było konieczne, aby ten pełnomocnik stawiał się na rozprawie przed Sądem, a po czwarte, że koszty przekładu poniesione przez Cedefop nie podlegają zwrotowi. W każdym wypadku dodaje on, że jego sytuacja materialna nie pozwala mu na wypłatę na rzecz Cedefop kwoty wyższej od 4000 EUR.
Uwagi wstępne
18 Zgodnie z art. 91 lit. b) regulaminu postępowania do kosztów podlegających zwrotowi zalicza się niezbędne wydatki poczynione przez strony w związku z postępowaniem, w szczególności koszty podróży i pobytu, a także wynagrodzenia pełnomocników, doradców, adwokatów lub radców prawnych.
19 Z przepisu tego wynika, że koszty podlegające zwrotowi ograniczają się, po pierwsze, do tych, które zostały poniesione w związku z postępowaniem przed Sądem, a po drugie, do tych, które były w tym celu niezbędne (postanowienia: z dnia 31 marca 2011 r., Tetra Laval/Komisja, T‑5/02 DEP i T‑80/02 DEP, EU:T:2011:129, pkt 53; z dnia 23 marca 2012, Kerstens/Komisja, T‑498/09 P‑DEP, EU:T:2012:147, pkt 13).
20 Z utrwalonego orzecznictwa wynika również, że w braku właściwych przepisów prawa Unii o charakterze taryfowym sąd Unii winien dokonać swobodnej oceny danych zebranych w sprawie, mając na uwadze przedmiot i charakter sporu, jego znaczenie dla prawa Unii, jak również stopień trudności sprawy, nakład pracy, jakiego wymagało postępowanie sporne od uczestniczących w nim adwokatów, pełnomocników lub doradców skarżącego, oraz interes ekonomiczny, z jakim spór wiązał się dla stron (postanowienia: z dnia 28 czerwca 2004 r., Airtours/Komisja, T‑342/99 DEP, Rec., EU:T:2004:192, pkt 18; Kerstens/Komisja, EU:T:2012:147, pkt 14).
21 Ustalając koszty podlegające zwrotowi, Sąd bierze pod uwagę wszystkie okoliczności sprawy do chwili wydania postanowienia ustalającego koszty, w tym niezbędne wydatki związane z postępowaniem w sprawie ustalenia kosztów (postanowienie Kerstens/Komisja, EU:T:2012:147, pkt 15).
W przedmiocie skorzystania ze wsparcia adwokata zewnętrznego
22 Cedefop podnosi, że wbrew temu, co twierdził P. Longinidis w swym piśmie z dnia 2 marca 2012 r., niezbędne było, by było ono reprezentowane nie tylko przez pełnomocnika będącego członkiem jego personelu, ale także przez adwokata, oraz że taka decyzja nie może być podważana przez stronę, która została obciążona kosztami. Cedefop dodaje, że chodzi o tego samego adwokata, który reprezentował go już przed Sądem do spraw Służby Publicznej i który włada językiem greckim, wybranym przez P. Longinidisa jako język postępowania, podczas gdy zajmujący się tą sprawą pełnomocnik będący członkiem jego personelu nie zna tego języka.
23 P. Longinidis utrzymuje, że Cedefop nie wykazał, że niezbędne było zatrudnienie adwokata zewnętrznego wspierającego pełnomocnika będącego członkiem personelu zajmującego się sprawą. W szczególności zdaniem P. Longinidisa dokonany przez niego wybór języka postępowania nie pozwala na stwierdzenie, że rozpatrywane wsparcie adwokata było konieczne.
24 W tym zakresie z art. 19 akapit pierwszy statutu Trybunału, mającego zastosowanie do postępowania przed Sądem na mocy art. 53 akapit pierwszy tego statutu, wynika, że instytucjom Unii Europejskiej, w odniesieniu do sposobu, w jaki chcą być reprezentowane lub wspierane przed sądem Unii, przysługuje swoboda decyzji o skorzystaniu ze wsparcia adwokata. A zatem kiedy instytucje korzystają ze wsparcia adwokata, wypłacone mu wynagrodzenie wchodzi w zakres pojęcia niezbędnych wydatków poniesionych w związku z postępowaniem, a instytucja nie ma obowiązku wykazania, że wsparcie tego adwokata lub tej osoby było obiektywnie uzasadnione. Do celów stosowania wspomnianego przepisu należy utożsamić jednostki organizacyjne Unii, takie jak Cedefop, ze wspomnianymi instytucjami (zob. podobnie postanowienie z dnia 10 października 2013 r., CPVO/Schräder, C‑38/09 P‑DEP, EU:C:2013:679, pkt 20–22 i przytoczone tam orzecznictwo).
25 Ponadto o ile fakt, że Cedefop korzystał ze wsparcia pełnomocnika i adwokata zewnętrznego, nie ma znaczenia przy ocenie, czy te koszty potencjalnie podlegają zwrotowi, ponieważ co do zasady nic nie pozwala na ich wykluczenie, o tyle może mieć on wpływ na określenie wysokości kosztów poniesionych na potrzeby postępowania, które ostatecznie podlegają zwrotowi. Nie można zatem mówić o naruszeniu zasady równego traktowania skarżących, jeżeli pozwana jednostka organizacyjna Unii postanawia w niektórych sprawach skorzystać z usług adwokata, podczas gdy w innych jest reprezentowana przez pełnomocników będących członkami jej personelu (zob. podobnie postanowienie z dnia 28 maja 2013 r., Marcuccio/Komisja, T‑278/07 P‑DEP, Zb.Orz., EU:T:2013:269, pkt 14).
26 Każda inna ocena, uzależniająca możliwość żądania przez jednostkę organizacyjną Unii zwrotu całości lub części honorarium wypłaconego adwokatowi od wykazania „obiektywnej” konieczności skorzystania z jego usług, stanowiłaby w rzeczywistości pośrednie ograniczenie swobody gwarantowanej w art. 19 akapit pierwszy statutu Trybunału i oznaczałaby konieczność zastąpienia przez sąd Unii oceny instytucji i jednostek odpowiedzialnych za organizację ich służb swoją własną oceną. Takie zadanie nie jest zaś do pogodzenia ani z art. 19 akapit pierwszy statutu Trybunału, ani z prawem instytucji i jednostek organizacyjnych Unii do decydowania o swojej wewnętrznej organizacji w kontekście prowadzenia spraw przed sądami Unii (postanowienie Marcuccio/Komisja, EU:T:2013:269, pkt 15).
27 Z orzecznictwa tego wynika, że argument, w którym P. Longinidis podważył niezbędny charakter skorzystania przez Cedefop ze wsparcia adwokata zewnętrznego, nie może być przyjęty (zob. podobnie postanowienia: CPVO/Schräder, EU:C:2013:679, pkt 23; Marcuccio/Komisja, EU:T:2014:171, pkt 30).
W przedmiocie honorarium adwokata, z którego wsparcia skorzystało Cedefop
28 Aby ocenić na podstawie kryteriów wyliczonych w pkt 20 powyżej niezbędny charakter wydatków rzeczywiście poniesionych na potrzeby postępowania, wnioskodawca powinien dostarczyć dokładnych informacji. O ile brak takich informacji nie jest przeszkodą dla ustalenia przez Sąd na zasadzie słuszności kwoty kosztów podlegających zwrotowi, o tyle sprawia on, że oceny żądań wnioskodawcy Sąd musi dokonać w sposób nieuchronnie ścisły (zob. postanowienie Marcuccio/Komisja, EU:T:2014:171, pkt 31 i przytoczone tam orzecznictwo).
29 W niniejszej sprawie Cedefop domaga się kwoty 8000 EUR, odpowiadającej ryczałtowej sumie wynegocjowanej z jego adwokatem zewnętrznym. Wyjaśnia on, że takie ryczałtowe wynagrodzenie odzwierciedla zwykły poziom honorariów, jakich żądają adwokaci specjalizujący się w prawie Unii, i że wynagrodzenie ustalone w oparciu o stawkę godzinową prawdopodobnie byłoby wyższe.
30 P. Longinidis podnosi przede wszystkim, że Cedefop nie podał stawki godzinowej wynagrodzenia swego adwokata ani liczby godzin przepracowanych przez niego na potrzeby postępowania odwoławczego. Następnie podkreśla, że rozpatrywanej kwoty ryczałtowej, która została uzgodniona przez Cedefop i jego adwokata przed wykonaniem przez niego czynności na potrzeby postępowania odwoławczego, nie można uznać za odzwierciedlającą rzeczywistą wartość wykonanej pracy. Wreszcie zauważa, że we wniosku o ustalenie kosztów nie wyjaśniono, w jaki sposób czynności konieczne do zapewnienia obrony Cedefop zostały rozdzielone pomiędzy pełnomocnika będącego członkiem jego personelu a jego adwokata.
31 Na wstępie należy przypomnieć, że sąd Unii nie jest uprawniony do ustalania wysokości wynagrodzenia należnego adwokatowi od reprezentowanej przez niego strony postępowania, może on jednak określić wysokość kwoty, do której wynagrodzenie to będzie mogło zostać odzyskane od strony obciążonej kosztami postępowania. Podobnie ryczałtowy charakter wynagrodzenia nie ma wpływu na ocenę przez Sąd kwoty podlegającej zwrotowi tytułem kosztów, gdyż sąd opiera się na utrwalonych w orzecznictwie kryteriach i dokładnych informacjach, których powinny dostarczyć mu strony. O ile brak takich informacji nie jest przeszkodą dla ustalenia przez Sąd kosztów na zasadzie słuszności, o tyle sprawia, że oceny żądań wnioskodawcy musi on dokonać w sposób nieuchronnie ścisły, jak wskazano w pkt 28 powyżej (postanowienia: Marcuccio/Komisja, EU:T:2013:269, pkt 20; Marcuccio/Komisja, EU:T:2014:171, pkt 38).
32 W braku innych wyjaśnień dostarczonych przez Cedefop należy zastosować kryteria wymienione w pkt 20 powyżej na podstawie tylko tych informacji, jakie Sąd posiada.
33 W odniesieniu, w pierwszej kolejności, do charakteru sporu, należy podnieść, że niniejszy wniosek dotyczy kosztów poniesionych w ramach postępowania odwoławczego przed Sądem, czyli postępowania, które z samej swej natury ograniczone jest do kwestii prawnych i którego celem nie jest ustalenie faktów (zob. postanowienie Marcuccio/Komisja, EU:T:2014:171, pkt 32 i przytoczone tam orzecznictwo).
34 Jednakże należy uwzględnić fakt, że w odwołaniu P. Longinidis stwierdził, że Sąd do spraw Służby Publicznej przeinaczył niektóre dowody, co wynika z pkt 32 i 35 wyroku Longinidis/Cedefop (EU:T:2011:338). A zatem w odpowiedzi na odwołanie Cedefop musiał zająć stanowisko w tym zakresie.
35 W drugiej kolejności, w odniesieniu do przedmiotu sporu, trudności związanych z tą sprawa i nakładu pracy, jakiego postępowanie sporne mogło wymagać od Cedefopu, należy przypomnieć, że odwołanie P. Longinidisa, które było zredagowane na 20 stronach i zawierało liczne załączniki, podważało kilka części wyroku Longinidis/Cedefop (EU:F:2008:48), zawierającego 185 punktów. W odwołaniu tym podniesiono co do zasady sześć zarzutów, które dotyczyły, pierwszy – naruszenia przepisów w zakresie rozkładu ciężaru dowodów i przeinaczenia dowodów, drugi – naruszenia spoczywającego na sądzie obowiązku uzasadnienia, trzeci – błędnej wykładni ciążącego na administracji obowiązku uzasadnienia, czwarty – błędnej kwalifikacji braku oczywistego błędu w ocenie, piąty – błędnej wykładni zasady przestrzegania prawa do obrony oraz szósty – naruszenia zasady bezstronności, co wynika z pkt 27 wyroku Longinidis/Cedefop (EU:T:2011:338).
36 W odpowiedzi na odwołanie, zredagowanej na 21 stronach, Cedefop zajął stanowisko wobec wszystkich zarzutów podniesionych przez P. Longinidisa. Jednakże, jak słusznie zauważa P. Longinidis, pracę P. Anestisa ułatwiał fakt, że posiadał już szeroką wiedzę na temat kwestii rozpatrywanych w postępowaniu odwoławczym, ponieważ reprezentował Cedefop w postępowaniu w pierwszej instancji.
37 Należy także podnieść, że w odniesieniu do zarzutu szóstego powstał problem niedopuszczalności, w związku z którym Sąd postawił stronom pytania pisemne, na które P. Longinidis odpowiedział pismem zredagowanym na 20 stronach, a Cedefop pismem zredagowanym na 10 stronach.
38 Ponadto w odpowiedzi na wniosek P. Longinidisa Sąd postanowił przeprowadzić rozprawę, która z pewnością wymagała przygotowania ze strony P. Anestisa.
39 Z powyższego wynika, że spór był złożony, co potwierdza obszerność wyroku Longinidis/Cedefop (EU:T:2011:338), który zawiera 133 punkty.
40 W trzeciej kolejności, w odniesieniu do interesu ekonomicznego sporu, należy podnieść, że mimo iż, jak utrzymuje P. Longinidis, sprawa dotyczyła tylko jednego członka personelu Cedefopu, chodziło o potwierdzenie wyroku, w którym oddalono żądanie odszkodowawcze dotyczące podnoszonej krzywdy, której wartość określono na 50 000 EUR, oraz podnoszonej szkody równej wynagrodzeniu podstawowemu, dodatków do pensji oraz uprawnień emerytalnych, które P. Longinidis otrzymałby, gdyby nie został zwolniony.
41 A zatem należy uznać, wbrew twierdzeniom P. Longinidisa, że w sporze tym interes ekonomiczny miał nie tylko P. Longinidis, ale także Cedefop.
42 W czwartej kolejności, w odniesieniu do znaczenia sporu dla prawa Unii, należy zauważyć, że kilka zarzutów podniesionych przez P. Longinidisa w odwołaniu mogło być oddalonych przez Sąd poprzez zwykłe zastosowanie orzecznictwa wynikającego z wyroku z dnia 8 września 2009 r. ETF/Landgren (T‑404/06 P, Rec, EU:T:2009:313), dotyczącego między innymi obowiązków ciążących na administracji w trakcie zwalniania członka personelu tymczasowego oraz utrwalonych zasad w zakresie kompetencji sądu orzekającego w postępowaniu odwoławczym. Jednakże wyrok Longinidis/Cedefop (EU:T:2011:338) zawiera istotne wyjaśnienia w szczególności na temat domniemania zgodności z prawem aktów Unii (pkt 39), możliwości uzupełnienia uzasadnienia aktu wywołującego niekorzystne skutki przez orzeczenie oddalające sprzeciw (pkt 72), a także bezstronności instytucji wspólnej, takiej jak komisja odwoławcza Cedefop (pkt 115). Należy więc stwierdzić, że spór posiadał pewne znaczenie dla prawa Unii.
43 Z uwagi na wszystkie te stwierdzenia kwota 8000 EUR zażądana przez Cedefop wydaje się być zbyt wysoka, ze względu na brak jakichkolwiek innych dowodów przedstawionych przez Cedefop w uzasadnieniu jego żądań. A zatem dokonując słusznej oceny okoliczności niniejszego przypadku, należy kwotę objętego kosztami podlegającymi zwrotowi honorarium P. Anestisa określić ryczałtowo na 6000 EUR.
W przedmiocie wydatków adwokata, ze wsparcia którego skorzystał Cedefop
44 Cedefop żąda od P. Longinidisa zwrotu nie tylko honorarium jego adwokata, ale także poniesionych przez niego wydatków, których kwota wskazana jest w fakturach załączonych do niniejszego wniosku o ustalenie kosztów.
45 Pavlos Longinidis odpowiada, że nie przedstawiono żądnego pisemnego dowodu, który wykazałby, że P. Anestis rzeczywiście poniósł wydatki.
46 W tym zakresie należy podnieść, że w fakturach przedłożonych przez Cedefop w załączniku do wniosku o ustalenie kosztów ujęto tylko dwie kwoty, odpowiednio 355,54 EUR i 513,50 EUR, z tytułu wydatków poniesionych przez P. Anestisa, bez przedstawienia rozdziału tych kwot na poszczególne elementy.
47 Ze względu na brak innych informacji dostarczonych przez Cedefop, suma tych kwot, która wynosi 869,04 EUR, wydaje się być zbyt wysoka. A zatem kwotę wydatków objętych kosztami podlegającymi zwrotowi poniesionych przez adwokata Cedefopu należy określić ryczałtowo na 300 EUR (zob. podobnie postanowienia z dnia 1 października 2013 r., Elf Aquitaine/Komisja, C‑521/09 P‑DEP, Zb.Orz. EU:C:2013:644, pkt 26; CPVO/Schräder, EU:C:2013:679, pkt 41).
W przedmiocie kosztów podróży pełnomocnika należącego do personelu Cedefopu
48 Cedefop utrzymuje, że koszty podróży do Luksemburga i pobytu tam pełnomocnika będącego członkiem jego personelu w celu stawienia się na rozprawie w dniu 13 grudnia 2010 r. stanowią koszty podlegające zwrotowi. Jeden pełnomocnik i jeden adwokat stanowili bowiem reprezentację minimalną.
49 Pavlos Longinidis odpowiada, że na wspomnianej rozprawie wystarczyłaby obecność P. Anestisa. A zatem koszty podróży do Luksemburga i pobytu pełnomocnika będącego członkiem personelu tej jednostki nie są objęte kosztami podlegającymi zwrotowi.
50 W tym zakresie należy przypomnieć, że co do zasady koszty jednego adwokata lub jednego pełnomocnika dla każdej strony postępowania mogą być uznane za niezbędne w rozumieniu art. 91 lit. b) regulaminu postępowania. Koszty związane ze skorzystaniem ze wsparcia drugiego adwokata lub pełnomocnika podlegają zatem zwrotowi tylko w przypadku, gdy zachodzą wyjątkowe okoliczności odnoszące się w szczególności do charakteru danego sporu (zob. postanowienie z dnia 20 stycznia 2014 r., Schönberger/Parlament, T‑186/11 DEP, EU:T:2014:40, pkt 29 i przytoczone tam orzecznictwo).
51 Tymczasem należy stwierdzić, że w niniejszym przypadku takie okoliczności nie występują. Sam Cedefop bowiem podkreślił fakt, że skorzystał ze wsparcia adwokata zewnętrznego także w ramach postępowania odwoławczego wszczętego przez P. Longinidisa z tego względu, że adwokat ten posiadał szeroką wiedzę na temat sprawy, ponieważ reprezentował Cedefop już w postępowaniu w pierwszej instancji (zob. podobnie i analogicznie postanowienie CPVO/Schräder, EU:C:2013:679, pkt 40) i specjalizował się w dziedzinie służby publicznej, a pełnomocnik należący do jego personelu nie władał w wystarczający sposób językiem postępowania.
52 W konsekwencji należy stwierdzić, że kwota 923,49 EUR, odpowiadająca kosztom podróży do Luksemburga i pobytu tam pełnomocnika będącego członkiem personelu Cedefopu w celu stawienia się na rozprawie nie jest objęta kosztami podlegającymi zwrotowi.
W przedmiocie kosztów przekładu
53 Cedefop podnosi, że ponieważ językiem postępowania wybranym przez P. Longinidisa był język grecki, którym ani jego pełnomocnik, ani jego dyrektor nie włada w sposób wystarczający, koszty podlegające zwrotowi w niniejszym przypadku obejmują, po pierwsze, koszty przekładu na język angielski kilku pism procesowych złożonych w ramach postępowania odwoławczego, a po drugie, koszty przekładu na język grecki niniejszego wniosku o ustalenie kosztów, sporządzonego w języku angielskim przez wspomnianego pełnomocnika. Wyjaśnia on, że rozpatrywane przekłady zostały wykonane przez centrum tłumaczeń organów Unii Europejskiej, a faktury za te tłumaczenia zostały dołączone do wspomnianego wniosku.
54 Pavlos Longinidis utrzymuje, że koszty przekładu nie mogą być uznane za koszty podlegające zwrotowi, biorąc pod uwagę w szczególności fakt, że Cedefop postanowił skorzystać ze wsparcia greckojęzycznego adwokata zewnętrznego i że miał możliwość wykonania tych przekładów bez angażowana instytucji zewnętrznej.
55 W tym zakresie należy przypomnieć, po pierwsze, że zgodnie z art. 35 § 1 i 2 regulaminu postępowania, mającym zastosowanie do Sądu do spraw Służby Publicznej na mocy odesłania zawartego w art. 29 jego regulaminu postępowania, język postępowania w danej sprawie jest wybierany przez skarżącego spośród języków urzędowych Unii, z zastrzeżeniem odstępstw, które nie mają zastosowania do niniejszego przypadku.
56 Z powyższego wynika, że P. Longinidis miał pełne prawo do wybrania języka greckiego jako języka postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej.
57 Po drugie, na mocy art. 136a regulaminu postępowania językiem postępowania odwoławczego wszczętego przez P. Longinidisa musiał być język grecki, czyli język, w którym zostało wydane orzeczenie Sądu do spraw Służby Publicznej, od którego wniesiono odwołanie.
58 Po trzecie, zgodnie z art. 35 § 3 regulaminu postępowania Cedefop był zobowiązany do używania języka postępowania wybranego przez P. Longinidisa.
59 Po czwarte, art. 1 rozporządzenia Rady nr 1 z dnia 15 kwietnia 1958 r. w sprawie określenia systemu językowego Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej (Dz.U. 1958, 17, s. 385), zmienionego rozporządzeniem Rady (UE) nr z dnia 13 maja 2013 r. dostosowującym niektóre rozporządzenia i decyzje w takich dziedzinach jak swobodny przepływ towarów, swobodny przepływ osób, prawo spółek, polityka konkurencji, rolnictwo, bezpieczeństwo żywności, polityka weterynaryjna i fitosanitarna, polityka transportowa, energia, podatki, statystyka, sieci transeuropejskie, wymiar sprawiedliwości i prawa podstawowe, sprawiedliwość, wolność i bezpieczeństwo, środowisko, unia celna, stosunki zewnętrzne, polityka zagraniczna, bezpieczeństwa i obrony oraz instytucje w tej dziedzinie w związku z przystąpieniem Republiki Chorwacji (Dz.U. L 158, p. 1), określa języki bułgarski, chorwacki, hiszpański, czeski, duński, niemiecki, estoński, grecki, angielski, francuski, irlandzki, włoski, łotewski, litewski, węgierski, maltański, niderlandzki, polski, portugalski, rumuński, słowacki, słoweński, fiński i szwedzki nie tylko jako języki urzędowe, ale także jako języki robocze instytucji Unii (wyrok z dnia 16 października 2013 r., Włochy/Komisja, T‑248/10, EU:T:2013:534, pkt 29). Poza tym, o ile art. 6 rozporządzenia nr 1 przewiduje, że instytucje mogą określić szczegółowe zasady stosowania systemu językowego w swych regulaminach, Cedefop nie twierdzi, że takie szczegółowe zasady miały wobec niego zastosowanie i że uzasadniają one w niniejszym przypadku zwrot kosztów przekładu (zob. podobnie i analogicznie wyrok Włochy/Komisja, EU:T:2013:534, pkt 38).
60 Po piąte, art. 1d § 1 regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej przewiduje, że w stosowaniu tego regulaminu zakazuje się wszelkich przejawów dyskryminacji ze względu w szczególności na język. Zgodnie z art. 1d ust. 6 zdanie pierwsze wszelkie ograniczenia zasad niedyskryminacji i proporcjonalności powinny być obiektywnie i racjonalnie uzasadnione oraz służyć osiągnięciu zgodnych z prawem celów interesu ogólnego w ramach polityki kadrowej (wyrok Włochy/Komisja, EU:T:2013:534, pkt 30).
61 Gdyby w niniejszym przypadku przyjęto, że koszty przekładu, których zwrotu Cedefop żąda, są kosztami podlegającymi zwrotowi, P. Longinidis stałby się przedmiotem dyskryminacji ze względu na język, ponieważ takie koszty nie zostałyby poniesione przez tę instytucję, gdyby P. Longinidis wybrał inny język postępowania, na przykład angielski, czyli język, na który i z którego Cedefop zlecił wykonanie rozpatrywanych przekładów.
62 W odniesieniu do przekładów pism procesowych w ramach postępowania odwoławczego należy podnieść, że w okolicznościach niniejszego przypadku taka dyskryminacja nie może w żadnym przypadku być uzasadniona, ponieważ Cedefop skorzystał ze wsparcia adwokata zewnętrznego władającego językiem postępowania, do czego był uprawniony na mocy orzecznictwa przypomnianego w pkt 24–26 powyżej. Skorzystanie ze wsparcia tego adwokata należy uznać za wystarczające do umożliwienia Cedefopowi pracy w ramach postępowania sądowego wszczętego przez P. Longinidisa przed Sądem w języku greckim, zgodnie z obowiązkami przewidzianymi w przepisach przypomnianych w pkt 58 i 59 powyżej.
63 W odniesieniu do przekładu niniejszego wniosku o ustalenie kosztów należy podkreślić, że takie postępowanie wymaga kompetencji raczej w dziedzinie rachunkowości niż prawa (postanowienie z dnia 26 września 2013 r., Schräder/CPVO, T‑187/06 DEP, EU:T:2013:522, pkt 68), tak że pełnomocnik reprezentujący Cedefop mógł go sporządzić w języku postępowania, ze wsparciem, w razie konieczności, innych członków personelu tej jednostki, którzy chociaż nie posiadają szczególnych kompetencji w dziedzinie prawa, to władają językiem greckim.
64 Ponadto należy także zastosować poprzez analogię orzecznictwo, zgodnie z którym koszty dotyczące przekładów, jakie instytucje Unii mają obowiązek przedłożyć Sądowi na mocy art. 43 § 2 regulaminu postępowania, nie mogą być uznane za koszty podlegające zwrotowi [zob. podobnie i analogicznie postanowienie z dnia 26 listopada 2004 r., EBI/De Nicola, C‑198/02 P(R)‑DEP, EU:C:2004:754, pkt 21, 22]. Zresztą Sąd wyłącznie w odniesieniu do interwenientów uznał, pod pewnymi warunkami, że koszty przekładu mają charakter niezbędny (zob. podobnie postanowienie z dnia 18 kwietnia 2006 r. Euroalliages i in./Komisja, T‑132/01 DEP, EU:T:2006:112, pkt 46).
65 W takich okolicznościach należy wykluczyć z kosztów podlegających zwrotowi poniesione przez Cedefop koszty przekładu.
W przedmiocie sytuacji materialnej P. Longinidisa
66 Pavlos Longinidis podnosi, że w każdym wypadku jego sytuacja materialna uniemożliwia mu zwrot na rzecz Cedefopu kwoty wyższej od [poufne] EUR bez narażenia na uszczerbek środków utrzymania jego rodziny. W tym zakresie wyjaśnia on, że z jego zeznania podatkowego za rok 2012, załączonego do przedstawionych przez niego uwag dotyczących niniejszego wniosku o ustalenie kosztów, wynika, że jego dochody uzyskane wyłącznie w związku z wykonywaniem przez niego zawodu adwokata wynosiły jedynie [poufne] EUR.
67 W tym względzie należy stwierdzić, że sytuacja materialna strony, którą obciążono kosztami, nie wchodzi w skład kryteriów, w świetle których sąd Unii określa wysokość kosztów podlegających zwrotowi w ramach postępowania w sprawie ustalenia kosztów. A zatem ten argument P. Longinidisa jest pozbawiony jakiegokolwiek znaczenia.
68 Zresztą należy podnieść, że w zeznaniu podatkowym przedstawionym przez P. Longinidisa przedstawiono tylko jego dochody za rok 2012 r., co nie pozwala w żadnym razie na stwierdzenie, jaki jest ogólny stan jego finansów.
69 W świetle całości powyższych rozważań należy określić w niniejszym przypadku na 6300 EUR kwotę kosztów podlegających zwrotowi, w tym kosztów poniesionych w ramach niniejszego postępowania w sprawie ustalenia kosztów.
Z powyższych względów
SĄD (izba odwołań)
postanawia, co następuje:
Całkowita kwota kosztów, jakie P. Longinidis jest zobowiązany zwrócić Europejskiemu Centrum Rozwoju Kształcenia Zawodowego (Cedefop), zostaje określona na 6300 EUR.
Sporządzono w Luksemburgu w dniu 11 grudnia 2014 r.