Skarga wniesiona w dniu 4 czerwca 2013 r. – Chatzithoma i Chatzithoma przeciwko Komisji i Europejskiemu Bankowi Centralnemu

(Sprawa T-329/13)

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Petros Chatzithoma (Nikozja, Cypr) i Elenitsa Chatzithoma (Nikozja, Cypr) (przedstawiciele: adwokaci E. Efstathiou, K. Efstathiou i K. Liasidou).

Strona pozwana: Europejski Bank Centralny i Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

stwierdzenie dopuszczalności i zasadności skargi;

stwierdzenie nieważności decyzji Eurogrupy z dnia 25 marca 2013, która stała się ostateczna na podstawie decyzji prezesa banku centralnego Cypru jako przedstawiciela europejskiego systemu banków centralnych Europejskiego Banku Centralnego z dnia 29 marca 2013 r. KDP [kanonistiki diokitiki praxi, akt wykonawczy] 104/2013, w której postanowiono o „sprzedaży określonych produktów” Cyprus Popular Bank Public Co Ltd i która stanowi w istocie wspólną decyzję Europejskiego Banku Centralnego i Komisji Europejskiej;

tytułem ewentualnym, stwierdzenie że wspomniana wyżej decyzja stanowi w istocie decyzję Europejskiego Banku Centralnego lub decyzję wydaną wspólnie z Komisją Europejską niezależnie od jej formy;

obciążenie Europejskiego Banku Centralnego lub Komisji Europejskiej kosztami niniejszego postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty

Zarzut pierwszy dotyczący tego, iż zaskarżona decyzja jest nieważna, ponieważ wykracza poza uprawnienia przyznane przez Traktat o Unii Europejskiej Europejskiemu Bankowi Centralnemu oraz Komisji Europejskiej w związku z czym te dwa organy wydały ją z przekroczeniem swych uprawnień.

Zarzut drugi dotyczący tego, iż zaskarżona decyzja narusza prawo własności zagwarantowane w art. 1 protokołu 1 europejskiej Konwencji praw człowieka i przez art. 14 europejskiej Konwencji praw człowieka potwierdzone przez Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej.

Zarzut trzeci dotyczący tego, iż zaskarżona decyzja jest oczywiście bezzasadna i pozbawiona podstawy prawnej oraz sprzeczna z zasadą proporcjonalności.

Zarzut czwarty dotyczący tego, że zaskarżona decyzja jest ponadto sprzeczna z ogólnie przyjętymi zasadami prawnymi wynikającymi z prawa Unii Europejskiej oraz z zasadą wedle której nikt nie może powoływać się na własne uchybienie aby czerpać z niego korzyść lub zalegalizować niesłuszne lub bezprawne zachowanie.