Sprawa T‑327/13
Konstantinos Mallis
i
Elli Konstantinou Malli
przeciwko
Komisji Europejskiej
i
Europejskiemu Bankowi Centralnemu (EBC)
Skarga o stwierdzenie nieważności – Program wsparcia stabilności na Cyprze – Deklaracja Eurogrupy dotycząca restrukturyzacji sektora bankowego na Cyprze – Błędne oznaczenie w skardze strony pozwanej – Niedopuszczalność
Streszczenie – postanowienie Sądu (pierwsza izba) z dnia 16 października 2014 r. II – 0000
1. Postępowanie sądowe – Pismo wszczynające postępowanie – Wymogi formalne – Określenie strony pozwanej – Oznaczenie jako strony pozwanej, bez błędu ze strony skarżącej, osoby innej niż autor zaskarżonego aktu – Niedopuszczalność – Granice – Informacje umożliwiające jednoznaczne określenie pozwanej
[art. 263 akapit pierwszy TFUE; statut Trybunału Sprawiedliwości, art. 21; regulamin postępowania przed Sądem, art. 44 § 1 lit. b)]
2. Polityka gospodarcza i pieniężna – Polityka pieniężna – Koordynacja polityk pieniężnych – Nieformalne spotkanie państw członkowskich, których walutą jest euro w ramach Eurogrupy – Jednostka autonomiczna – Przypisanie wydanych deklaracji Komisji lub Europejskiemu Bankowi Centralnemu – Wykluczenie
(art. 137 TFUE; protokół nr 14 załączony do traktatów UE i FUE)
3. Polityka gospodarcza i pieniężna – Polityka gospodarcza – Koordynacja polityk gospodarczych – Europejski mechanizm stabilności – Możliwość wykonywania uprawnień kontrolnych przez Komisję i Europejski Bank Centralny – Wykluczenie
(traktat ustanawiający europejski mechanizm stabilności art. 1, 2, art. 32 ust. 2)
4. Skarga o stwierdzenie nieważności – Akty podlegające zaskarżeniu – Pojęcie – Akty wywołujące wiążące skutki prawne – Ocena tych skutków zgodnie z istotą aktu – Deklaracje wydane przez Eurogrupę – Wykluczenie
(art. 137 TFUE, art. 263 ust. 1 TFUE; protokół nr 14 załączony do traktatów UE i FUE)
5. Skarga o stwierdzenie nieważności – Właściwość sądu Unii – Żądania wydania wyroku deklaratoryjnego – Niedopuszczalność
(art. 263 TFUE)
1. Omyłkowe oznaczenie w skardze strony pozwanej innej aniżeli podmiot, który wydał zaskarżony akt, nie pociąga za sobą niedopuszczalności skargi, jeżeli zawiera ona informacje umożliwiające jednoznaczne określenie strony, przeciwko której została wniesiona, takie jak oznaczenie zaskarżonego aktu i podmiotu, który go wydał. W takim wypadku za stronę pozwaną należy uważać podmiot, który wydał zaskarżony akt, mimo że nie został on powołany w części wprowadzającej skargi. Niemniej jednak przypadek ten należy odróżnić od przypadku, w którym strona skarżąca pomimo pełnej świadomości, że podmiot powołany w części wprowadzającej skargi nie wydał zaskarżonego aktu, w dalszym ciągu oznacza go jako takiego. W tym drugim wypadku należy uwzględnić stronę pozwaną oznaczoną w skardze i w razie potrzeby wyciągnąć konsekwencje z tego oznaczenia w odniesieniu do dopuszczalności skargi.
(por. pkt 36)
2. Deklaracji wydanych przez Eurogrupę przywołaną w art. 137 TFUE i w protokole nr 14 nie można przypisać Komisji i Europejskiemu Bankowi Centralnemu. Po pierwsze bowiem, Eurogrupa stanowi, na poziomie ministerialnym, forum dyskusyjne przedstawicieli państw członkowskich, których walutą jest euro, nie stanowi zaś organu decyzyjnego. To nieformalne forum, którego celem jest ułatwienie wymiany poglądów dotyczących pewnych szczególnych kwestii leżących we wspólnym interesie państw członkowskich do niego należących, posiada pewne struktury instytucjonalne, albowiem ma przewodniczącego wybieranego na określony czas. Nie ma zaś żadnych powodów, aby uważać, że struktura ta jest zintegrowana ze strukturami Komisji lub Europejskiego Banku Centralnego.
Po drugie, jakkolwiek art. 1 protokołu nr 14 przewiduje uczestnictwo Komisji i Europejskiego Banku Centralnego w spotkaniach Eurogrupy, a Komisja może również uczestniczyć w przygotowywaniu tychże spotkań, to Eurogrupa stanowi nieformalne spotkanie ministrów zainteresowanych państw członkowskich. Po trzecie, z przepisów dotyczących Eurogrupy nie wynika, iż Komisja lub Europejski Bank Centralny delegowały kompetencje tej jednostce organizacyjnej ani że instytucje te mogą wykonywać uprawnienia kontrolne względem Eurogrupy lub kierować do niej zalecenia, ani tym bardziej wiążące instrukcje. W konsekwencji nie można uznać, że Eurogrupa jest kontrolowana przez Komisję lub Europejski Bank Centralny ani że działa z upoważnienia tych instytucji.
(por. pkt 39, 41–45)
3. Chociaż traktat ustanawiający europejski mechanizm stabilności powierza Komisji i Europejskiemu Bankowi Centralnemu pewne zadania związane z realizacją wyznaczonych przez niego celów, to jednak żadne z postanowień tego traktatu nie pozawala uznać, że kompetencje tych instytucji zostały delegowane europejskiemu mechanizmowi stabilności ani że instytucje te mogą go kontrolować lub kierować do niego nakazy.
Zadania powierzone Komisji i Europejskiemu Bankowi Centralnemu w ramach traktatu ustanawiającego europejski mechanizm stabilności nie obejmują bowiem żadnych uprawnień władczych, gdyż działania podejmowane przez te instytucje w ramach omawianego traktatu wiążą wyłącznie europejski mechanizm stabilności.
(por. pkt 47, 48)
4. Jedynie te akty, które wywołują wiążące skutki prawne mogące naruszać interesy skarżącego poprzez istotną zmianę jego sytuacji prawnej, mogą stać się przedmiotem skargi o stwierdzenie nieważności w rozumieniu art. 263 akapit pierwszy TFUE. W celu ustalenia, czy akt lub decyzja mają wiążące skutki prawne mogące naruszać interesy skarżącego poprzez istotną zmianę jego sytuacji prawnej, należy skupić się na samej ich istocie.
Jeżeli chodzi o deklaracje Eurogrupy przywołanej w art. 137 TFUE i w protokole nr 14, to zważywszy, że Eurogrupy nie można uważać za organ decyzyjny, gdyż postanowienia normujące jej funkcjonowanie nie upoważniają jej do przyjmowania prawnie wiążących aktów, deklaracji Eurogrupy nie można zatem zasadniczo uznać za akt zmierzający do wywarcia skutków prawnych wobec podmiotów trzecich. Tak samo jest w przypadku deklaracji Eurogrupy, która ma charakter czysto informacyjny dotyczącej restrukturyzacji sektora bankowego na Cyprze.
(por. pkt 51–53, 60)
5. Zobacz tekst orzeczenia.
(por. pkt 64)