Wydanie tymczasowe
WYROK TRYBUNAŁU (piąta izba)
z dnia 20 czerwca 2024 r.(*)
Odwołanie – Znak towarowy Unii Europejskiej – Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego Abresham Super Basmati Selaa Grade One World’s Best Rice – Wcześniejszy niezarejestrowany słowny znak towarowy Zjednoczonego Królestwa BASMATI – Rozporządzenie (WE) nr 207/2009 – Artykuł 8 ust. 4 – Rozporządzenie (UE) 2017/1001 – Artykuł 72 – Względna podstawa odmowy rejestracji – Sprzeciw – Odwołanie do izby odwoławczej – Oddalenie – Skarga do Sądu – Umowa o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej – Artykuły 126 i 127 – Okres przejściowy – Skutki zakończenia okresu przejściowego dla ochrony wcześniejszego znaku towarowego – Okoliczności zaistniałe po wydaniu spornej decyzji – Dalsze istnienie przedmiotu skargi i zachowanie interesu prawnego
W sprawie C‑801/21 P
mającej za przedmiot odwołanie w trybie art. 56 statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, wniesione w dniu 17 grudnia 2021 r.,
Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), który reprezentowali D. Gaja, D. Hanf, E. Markakis i V. Ruzek, w charakterze pełnomocników,
wnoszący odwołanie,
popierany przez:
Republikę Federalną Niemiec, którą reprezentowali J. Heitz, M. Hellmann, D. Klebs i J. Möller, w charakterze pełnomocników,
interwenient w postępowaniu odwoławczym,
w której drugą stroną postępowania była:
Indo European Foods Ltd, z siedzibą w Harrow (Zjednoczone Królestwo), którą reprezentowali A. Norris, KC, i N. Welch, solicitor,
strona skarżąca w pierwszej instancji,
TRYBUNAŁ (piąta izba),
w składzie: E. Regan, prezes izby, Z. Csehi, M. Ilešič, I. Jarukaitis i D. Gratsias (sprawozdawca), sędziowie,
rzecznik generalny: M. Szpunar,
sekretarz: A. Lamote, administratorka,
uwzględniając pisemny etap postępowania i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 14 września 2023 r.,
po zapoznaniu się z opinią rzecznika generalnego na posiedzeniu w dniu 23 listopada 2023 r.,
wydaje następujący
Wyrok
1 W swoim odwołaniu Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) wnosi o uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 6 października 2021 r., Indo European Foods/EUIPO – Chakari (Abresham Super Basmati Selaa Grade One World’s Best Rice) (T‑342/20, zwanego dalej „zaskarżonym wyrokiem”, EU:T:2021:651), w którym Sąd, po pierwsze, stwierdził nieważność decyzji Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 2 kwietnia 2020 r. (sprawa R 1079/2019‑4) (zwanej dalej „sporną decyzją”) dotyczącej postępowania w sprawie sprzeciwu między Indo European Foods Ltd a Hamidem Ahmadem Chakarim, a po drugie, oddalił skargę Indo European Foods w pozostałym zakresie.
Ramy prawne
Umowa o wystąpieniu
2 Akapity pierwszy, czwarty i ósmy preambuły do Umowy o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (Dz.U. 2020, L 29, s. 7, zwanej dalej „umową o wystąpieniu”), zawartej w dniu 30 stycznia 2020 r., która weszła w życie w dniu 1 lutego 2020 r., brzmią w sposób następujący:
„Uwzględniając, że w dniu 29 marca 2017 r. [Zjednoczone Królestwo], w wyniku referendum przeprowadzonego w Zjednoczonym Królestwie i podjętej przez nie suwerennej decyzji o wystąpieniu z Unii Europejskiej, notyfikowało zamiar wystąpienia z [Unii] zgodnie z art. 50 [TUE] […],
[…]
Przypominając, że zgodnie z art. 50 TUE […] oraz z zastrzeżeniem uzgodnień zawartych w niniejszej umowie całość prawa Unii przestanie mieć zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa od daty wejścia w życie niniejszej umowy,
[…]
Uwzględniając, że w interesie zarówno Unii, jak i Zjednoczonego Królestwa leży ustanowienie okresu przejściowego lub okresu wdrażania, w trakcie którego […] prawo Unii […] powinno mieć zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa i na jego terytorium, zasadniczo z takim samym skutkiem jak w odniesieniu do państw członkowskich, w celu uniknięcia zakłóceń w okresie, w którym negocjowane będą umowa lub umowy dotyczące przyszłych stosunków”.
3 Artykuł 1 umowy o wystąpieniu, zatytułowany „Cel”, stanowi:
„Niniejsza umowa określa warunki wystąpienia [Zjednoczonego Królestwa] z Unii […]”.
4 Zgodnie z art. 126 tej umowy, noszącym tytuł „Okres przejściowy”:
„Obowiązuje okres przejściowy lub okres wdrażania, który rozpoczyna się z dniem wejścia w życie niniejszej umowy i kończy się w dniu 31 grudnia 2020 r.”.
5 Artykuł 127 umowy o wystąpieniu, zatytułowany „Zakres okresu przejściowego”, stanowi w ust. 1, 3 i 6:
„1. O ile niniejsza umowa nie stanowi inaczej, w okresie przejściowym prawo Unii ma zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa i na jego terytorium.
[…]
3. W okresie przejściowym prawo Unii mające zastosowanie zgodnie z ust. 1 wywołuje takie same skutki prawne w odniesieniu do Zjednoczonego Królestwa i w Zjednoczonym Królestwie, jakie wywołuje w Unii i w jej państwach członkowskich, oraz jest stosowane zgodnie z tymi samymi metodami i ogólnymi zasadami, jak te mające zastosowanie w Unii.
[…]
6. O ile niniejsza umowa nie stanowi inaczej, w okresie przejściowym wszelkie odniesienia do państw członkowskich w prawie Unii mającym zastosowanie zgodnie z ust. 1, w tym wdrażanym i stosowanym przez państwa członkowskie, rozumie się jako odniesienia obejmujące również Zjednoczone Królestwo”.
Rozporządzenie nr 207/2009
6 Motywy 3, 4 i 7 rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 2009, L 78, s. 1), zmienionego rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2424 z dnia 16 grudnia 2015 r. (Dz.U. 2015, L 341, s. 21) (zwanego dalej „rozporządzeniem nr 207/2009”), stanowią:
„(3) […] wydaje się niezbędne ustanowienie przepisów wspólnotowych dla znaków towarowych, na podstawie których przedsiębiorstwa mogą otrzymać w ramach jednolitego postępowania wspólnotowe znaki towarowe, którym przyznano jednolitą ochronę i które wywołują jednolite skutki na całym terytorium Wspólnoty. Tak wyrażona zasada jednolitego charakteru wspólnotowego znaku towarowego znaku ma mieć zastosowanie, jeżeli niniejsze rozporządzenie nie stanowi inaczej.
(4) Bariera terytorialności praw przyznawanych właścicielom znaków towarowych przez ustawodawstwa państw członkowskich nie może być zniesiona przez zbliżenie ustawodawstw. W celu prowadzenia nieograniczonej działalności gospodarczej na terenie całego rynku wewnętrznego z korzyścią dla przedsiębiorstw niezbędne są znaki towarowe regulowane jednolitym prawem wspólnotowym stosowanym bezpośrednio we wszystkich państwach członkowskich.
[…]
(7) Prawo do wspólnotowego znaku towarowego można uzyskać wyłącznie w drodze rejestracji, a rejestracji tej odmawia się w szczególności […], jeśli narusza wcześniejsze prawa”.
7 Artykuł 1 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009 stanowi:
„Unijny znak towarowy ma charakter jednolity. Wywołuje on ten sam skutek w całej Unii: może on być zarejestrowany, zbyty, być przedmiotem zrzeczenia się lub decyzji w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia praw właściciela znaku lub unieważnienia znaku, a jego używanie może być zakazane jedynie w odniesieniu do całej Unii. Zasadę tę stosuje się, jeżeli niniejsze rozporządzenie nie stanowi inaczej”.
8 Artykuł 8 tego rozporządzenia, zatytułowany „Względne podstawy odmowy rejestracji”, stanowi w ust. 4:
„W przypadku sprzeciwu właściciela niezarejestrowanego znaku towarowego lub innego oznaczenia używanego w obrocie gospodarczym o znaczeniu większym niż lokalne [w obrocie handlowym o zasięgu większym niż lokalny], zgłoszonego znaku towarowego nie rejestruje się w przypadku i w zakresie, w jakim ustawodawstwo wspólnotowe lub prawo państwa członkowskiego regulują taki znak [w jakim zgodnie z prawem Unii lub z prawem państwa członkowskiego regulującymi ochronę tego znaku]:
a) prawa do tego znaku zostały nabyte przed datą wniosku o rejestrację [zgłoszenia do rejestracji] unijnego znaku towarowego lub datą zastrzeżenia prawa pierwszeństwa wniosku o rejestrację [zgłoszenia do rejestracji] unijnego znaku towarowego;
b) oznaczenie to daje właścicielowi prawo zakazu używania kolejnego [późniejszego] znaku towarowego”.
Rozporządzenie 2017/1001
9 Rozporządzenie nr 207/2009 zostało uchylone i zastąpione ze skutkiem od dnia 1 października 2017 r. rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 z dnia 14 czerwca 2017 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz.U. 2017, L 154, s. 1).
10 Artykuł 1 ust. 2 i art. 8 ust. 4 tego ostatniego rozporządzenia mają takie samo brzmienie jak, odpowiednio, art. 1 ust. 2 i art. 8 ust. 4 rozporządzenia nr 207/2009.
11 Artykuł 72 rozporządzenia 2017/1001, zatytułowany „Skargi do Trybunału Sprawiedliwości”, stanowi:
„1. Na decyzje izb odwoławczych w sprawie odwołań mogą być wnoszone skargi do Sądu.
2. Skarga może być wniesiona na podstawie braku właściwości, naruszenia istotnego wymogu proceduralnego, naruszenia TFUE, naruszenia niniejszego rozporządzenia lub każdego przepisu prawnego dotyczącego ich stosowania lub nadużycia władzy.
3. Sąd jest właściwy do uchylenia lub zmiany zaskarżonej decyzji.
[…]
6. [EUIPO] podejmuje niezbędne środki w celu zapewnienia zgodności z wyrokiem Sądu lub, w przypadku odwołania od wyroku Sądu, z wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości”.
12 Artykuł 139 tego rozporządzenia, zatytułowany „Wniosek o zastosowanie procedury krajowej”, stanowi w ust. 1–3:
„1. Zgłaszający lub właściciel unijnego znaku towarowego może wnieść o konwersję swojego zgłoszenia unijnego znaku towarowego lub unijnego znaku towarowego na zgłoszenie krajowego znaku towarowego:
a) w zakresie, w jakim zgłoszenie unijnego znaku towarowego jest odrzucone, wycofane lub uznane za wycofane;
[…]
2. Konwersja nie może mieć miejsca:
[…]
b) do celów ochrony w danym państwie członkowskim, w którym zgodnie z orzeczeniem [EUIPO] lub sądu krajowego podstawy odmowy rejestracji lub podstawy stwierdzenia wygaśnięcia lub unieważnienia mają zastosowanie do zgłoszenia unijnego znaku towarowego lub unijnego znaku towarowego.
3. Zgłoszenie krajowego znaku towarowego wynikające z konwersji zgłoszenia unijnego znaku towarowego lub unijnego znaku towarowego korzysta, w odniesieniu do danego państwa członkowskiego, z daty zgłoszenia lub z daty pierwszeństwa tego zgłoszenia lub znaku towarowego […]”.
Okoliczności powstania sporu
13 Okoliczności faktyczne leżące u podstaw sporu zostały przedstawione w pkt 1–12 zaskarżonego wyroku i można je podsumować w następujący sposób:
14 W dniu 14 czerwca 2017 r. Hamid Ahmad Chakari dokonał w EUIPO zgłoszenia unijnego znaku towarowego, które zostało opublikowane w Biuletynie Znaków Towarowych Unii Europejskiej nr 169/2017 z dnia 6 września 2017 r.
15 Zgłoszonym znakiem towarowym jest następujące oznaczenie graficzne:
16 O rejestrację wystąpiono dla towarów na bazie ryżu należących do klas 30 i 31 w rozumieniu Porozumienia nicejskiego dotyczącego międzynarodowej klasyfikacji towarów i usług dla celów rejestracji znaków z dnia 15 czerwca 1957 r., ze zmianami.
17 W dniu 13 października 2017 r. Indo European Foods wniosła sprzeciw wobec rejestracji zgłoszonego znaku towarowego dla towarów wskazanych w poprzednim punkcie. Sprzeciw opierał się na wcześniejszym niezarejestrowanym słownym znaku Zjednoczonego Królestwa BASMATI używanym w odniesieniu do ryżu. W uzasadnieniu sprzeciwu powołano podstawę odmowy rejestracji określoną w art. 8 ust. 4 rozporządzenia 2017/1001. Indo European Foods podniosła w istocie, że na mocy prawa mającego zastosowanie w Zjednoczonym Królestwie może ona zakazać używania zgłoszonego znaku towarowego poprzez wytoczenie „rozszerzonego” powództwa opartego na bezprawnym używaniu nazwy (action for passing off).
18 Decyzją z dnia 5 kwietnia 2019 r. Wydział Sprzeciwów oddalił sprzeciw w całości ze względu na to, że przedstawione przez Indo European Foods dowody nie były wystarczające, aby wykazać, zgodnie z art. 8 ust. 4 rozporządzenia 2017/1001, że wcześniejszy znak towarowy był używany w obrocie handlowym o zasięgu większym niż lokalny przed datą właściwą dla dokonania oceny i na rozpatrywanym terytorium.
19 W dniu 16 maja 2019 r. Indo European Foods wniosła do EUIPO odwołanie od tej decyzji Wydziału Sprzeciwów.
20 Sporną decyzją Czwarta Izba Odwoławcza EUIPO oddaliła to odwołanie jako bezzasadne ze względu na to, że Indo European Foods nie wykazała, iż nazwa „basmati” pozwalała jej na zakazanie używania zgłoszonego znaku towarowego w Zjednoczonym Królestwie na podstawie „rozszerzonej” formy bezprawnego używania nazwy.
Postępowanie przed Sądem i zaskarżony wyrok
21 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 2 czerwca 2020 r. Indo European Foods wniosła skargę o stwierdzenie nieważności i zmianę spornej decyzji.
22 Na poparcie skargi skarżąca wysunęła jeden tylko zarzut, dotyczący naruszenia art. 8 ust. 4 rozporządzenia nr 207/2009.
23 W odpowiedzi na skargę EUIPO podniosło w szczególności, że ponieważ sprzeciw wobec rejestracji zgłoszonego znaku towarowego opierał się na wcześniejszym niezarejestrowanym znaku towarowym Zjednoczonego Królestwa, ochrona przyznana temu znakowi przez prawo Zjednoczonego Królestwa obowiązywała w okresie przejściowym przewidzianym w art. 126 i 127 umowy o wystąpieniu (zwanym dalej „okresem przejściowym”), jednak po upływie tego okresu postępowanie w sprawie sprzeciwu i skarga do Sądu stały się bezprzedmiotowe. Ponadto EUIPO zwróciło uwagę, że skoro stwierdzenie nieważności spornej decyzji nie mogłoby już przynieść korzyści skarżącej w pierwszej instancji, to nie miała ona interesu prawnego w postępowaniu przed Sądem.
24 W pierwszej kolejności w pkt 15–23 zaskarżonego wyroku Sąd przeanalizował argumentację EUIPO dotyczącą przedmiotu postępowania w sprawie sprzeciwu i skargi.
25 Przypomniawszy w pkt 16 wspomnianego wyroku, że okres przejściowy trwał od 1 lutego do 31 grudnia 2020 r., Sąd wskazał w pkt 17 tego wyroku, że przedmiotem sporu była w tamtym wypadku sporna decyzja, w której Izba Odwoławcza zajęła stanowisko w przedmiocie istnienia podstawy sprzeciwu podniesionej przez skarżącą w pierwszej instancji. Ponadto w tym samym pkt 17 Sąd w świetle swojego orzecznictwa uznał, że istnienie względnej podstawy sprzeciwu należy oceniać najpóźniej w chwili orzekania przez EUIPO w przedmiocie sprzeciwu. Wskazał on w istocie, że o ile w niedawnym wyroku orzekł on, iż wcześniejszy znak towarowy służący za podstawę sprzeciwu powinien być ważny nie tylko w chwili opublikowania zgłoszenia znaku towarowego, ale również w chwili wydania przez EUIPO rozstrzygnięcia w przedmiocie sprzeciwu, o tyle istnieje pewna odmienna linia orzecznictwa, zgodnie z którą, aby ocenić istnienie względnej podstawy sprzeciwu, należy uwzględnić moment dokonania zgłoszenia unijnego znaku towarowego, wobec którego wniesiono sprzeciw, opierając się na wcześniejszym znaku towarowym.
26 Sąd uznał zatem w pkt 18 zaskarżonego wyroku, że w tej sprawie nie ma potrzeby rozstrzygania owej kwestii, ponieważ sporna decyzja została wydana w okresie przejściowym, czyli w dniu, w którym w braku odmiennych postanowień umowy o wystąpieniu rozporządzenie 2017/1001 nadal znajdowało zastosowanie do wcześniejszych niezarejestrowanych znaków towarowych Zjednoczonego Królestwa używanych w obrocie handlowym, oraz że w rezultacie rozpatrywany wcześniejszy znak towarowy nadal był objęty taką samą ochroną jak ta, z której korzystałby, gdyby Zjednoczone Królestwo nie wystąpiło z Unii.
27 Następnie w pkt 19 tego wyroku Sąd orzekł, że w każdym razie uznanie, iż przedmiot sporu przestaje istnieć, gdy w toku postępowania dochodzi do zdarzenia takiego jak ewentualne wystąpienie odnośnego państwa członkowskiego z Unii, w następstwie którego wcześniejszy znak towarowy mógłby utracić status niezarejestrowanego znaku towarowego lub innego oznaczenia używanego w obrocie handlowym o zasięgu większym niż lokalny, oznaczałoby, że Sąd powinien wziąć pod uwagę okoliczności zaistniałe po wydaniu zaskarżonej decyzji, które nie mają wpływu na zasadność tej decyzji. Sąd wyjaśnił zaś, że co do zasady, przy dokonywaniu oceny zgodności z prawem decyzji izb odwoławczych EUIPO, powinien on odnieść się do daty wydania tych decyzji.
28 Wreszcie w pkt 20 zaskarżonego wyroku Sąd wywiódł z rozważań przypomnianych w pkt 25–27 niniejszego wyroku, że wcześniejszy znak towarowy przywołany na poparcie sprzeciwu może stanowić jego podstawę bez względu na to, do której decydującej chwili postanowiono by się odnieść – chwili dokonania zgłoszenia znaku towarowego czy chwili wydania decyzji przez Izbę Odwoławczą. W pkt 21 i 22 zaskarżonego wyroku Sąd stwierdził ponadto, że wniosku tego nie podważają wyroki: z dnia 14 lutego 2019 r., Beko/EUIPO – Acer (ALTUS) (T‑162/18, EU:T:2019:87), i z dnia 2 czerwca 2021 r., Style & Taste/EUIPO – The Polo/Lauren Company (Przedstawienie gracza w polo) (T‑169/19, EU:T:2021:318). W pkt 23 zaskarżonego wyroku Sąd wskazał, że wystąpienie Zjednoczonego Królestwa z Unii nie spowodowało bezprzedmiotowości rozpatrywanego sporu.
29 W drugiej kolejności w pkt 24–28 zaskarżonego wyroku Sąd oddalił argumentację EUIPO dotyczącą podnoszonego ustania interesu prawnego Indo European Foods.
30 W tym względzie przede wszystkim w pkt 25 zaskarżonego wyroku przypomniał on utrwalone orzecznictwo, zgodnie z którym interes prawny strony skarżącej w odniesieniu do przedmiotu skargi musi istnieć na etapie jej wniesienia i utrzymać się, pod rygorem umorzenia postępowania, do momentu wydania orzeczenia sądowego, co oznacza, że skarga powinna w efekcie móc przynieść korzyść stronie, która ją wniosła, oraz wskazał, że jeżeli w trakcie postępowania ów interes prawny przestanie istnieć, to orzeczenie Sądu co do istoty sprawy nie może przynieść żadnej korzyści stronie skarżącej.
31 Następnie w pkt 26 tego wyroku Sąd oddalił argument EUIPO, zgodnie z którym brak interesu prawnego skarżącej w pierwszej instancji wynika z okoliczności, że zgłaszający rozpatrywany unijny znak towarowy mógłby dokonać konwersji swojego zgłoszenia na zgłoszenia krajowych znaków towarowych we wszystkich państwach członkowskich Unii, na tej podstawie, że stwierdzenie to można odnieść co do zasady do każdego postępowania w sprawie sprzeciwu.
32 Wreszcie w pkt 27 wspomnianego wyroku Sąd uznał, że argument EUIPO, zgodnie z którym izba odwoławcza, do której sprawa zostałaby przekazana, gdyby Sąd stwierdził nieważność spornej decyzji, byłaby zmuszona oddalić odwołanie ze względu na brak wcześniejszego znaku towarowego chronionego prawem państwa członkowskiego, opiera się na błędnym założeniu, że izba odwoławcza powinna dokonać oceny okoliczności faktycznych w chwili wydania nowej decyzji. Zdaniem Sądu w takiej sytuacji do izby odwoławczej należałoby bowiem rozstrzygnięcie w przedmiocie odwołania w zależności od sytuacji, jaka miała miejsce w chwili jego wniesienia, przy czym odwołanie stałoby się ponownie zawisłe na tym samym etapie, na którym znajdowało się przed wydaniem spornej decyzji. W konsekwencji Sąd stwierdził, że orzecznictwo przytoczone przez EUIPO na poparcie jego rozumowania jest pozbawione znaczenia i jedynie potwierdza, że niezależnie od wszystkiego nie można wymagać, aby znak towarowy, na którym opiera się sprzeciw, nadal istniał po wydaniu decyzji przez izbę odwoławczą.
33 W pkt 28 tego wyroku Sąd stwierdził, że sprawa nie stała się bezprzedmiotowa i że interes prawny Indo European Foods nadal istnieje. W konsekwencji w pkt 31–72 zaskarżonego wyroku Sąd rozpatrzył żądanie stwierdzenia nieważności spornej decyzji i jedyny zarzut, jaki został podniesiony na poparcie tego żądania. Sąd uznał, że ten zarzut jest zasadny i że w związku z tym należy stwierdzić nieważność spornej decyzji. Natomiast po przeanalizowaniu w pkt 73–79 tego wyroku żądania skarżącej w pierwszej instancji dotyczącego uwzględnienia sprzeciwu Sąd stwierdził, że przesłanki skorzystania przez niego z kompetencji o charakterze reformatoryjnym nie zostały spełnione, i oddalił to żądanie.
34 Na podstawie tych rozważań Sąd, po pierwsze, stwierdził nieważność spornej decyzji, a po drugie, oddalił skargę w pozostałym zakresie.
Postępowanie i żądania stron przed Trybunałem
35 Pismem złożonym w tym samym dniu co niniejsze odwołanie EUIPO wniosło, na podstawie art. 170a § 1 regulaminu postępowania przed Trybunałem, o przyjęcie odwołania do rozpoznania, zgodnie z art. 58a akapit trzeci statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.
36 Postanowieniem z dnia 7 kwietnia 2022 r., EUIPO/Indo European Foods (C‑801/21 P, EU:C:2022:295), odwołanie zostało przyjęte do rozpoznania.
37 Postanowieniem prezesa Trybunału z dnia 16 czerwca 2022 r. Republika Federalna Niemiec została dopuszczona do sprawy w charakterze interwenienta popierającego żądania EUIPO.
38 Postanowieniem prezesa Trybunału z dnia 16 grudnia 2022 r., EUIPO/Indo European Foods (C‑801/21 P, EU:C:2022:1049) wniosek Walsall Conduits Ltd o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta popierającego żądania skarżącej w pierwszej instancji został oddalony.
39 W swoim odwołaniu EUIPO, popierane przez Republikę Federalną Niemiec, wnosi do Trybunału o:
– uchylenie zaskarżonego wyroku;
– umorzenie postępowania w przedmiocie skargi wniesionej na sporną decyzję przez skarżącą w pierwszej instancji;
– obciążenie skarżącej w pierwszej instancji kosztami niniejszego postępowania i postępowania przed Sądem.
40 Indo European Foods wnosi do Trybunału o:
– oddalenie odwołania; oraz
– obciążenie EUIPO kosztami niniejszego postępowania.
W przedmiocie odwołania
41 Na poparcie odwołania EUIPO podnosi jeden tylko zarzut, dotyczący naruszenia wymogu zachowania interesu prawnego przez stronę skarżącą. Zarzut ten składa się z trzech części, z których pierwsza dotyczy naruszenia prawa w zakresie, w jakim Sąd pomylił ocenę zachowania interesu prawnego z kontrolą zgodności z prawem spornego aktu, druga – naruszenia prawa i niewystarczającego uzasadnienia ze względu na to, że Sąd nie ocenił in concreto dalszego istnienia interesu prawnego Indo European Foods w świetle specyfiki prawa unijnych znaków towarowych, oraz trzecia – naruszenia art. 72 ust. 6 rozporządzenia 2017/1001 w zakresie, w jakim Sąd nakazał EUIPO nie brać pod uwagę skutków prawnych zakończenia okresu przejściowego przewidzianego w umowie o wystąpieniu.
W przedmiocie dopuszczalności
42 Indo European Foods kwestionuje dopuszczalność odwołania z dwóch powodów. Po pierwsze, EUIPO podnosi w swoim odwołaniu nową argumentację, której nie przedstawiło przed Sądem. W szczególności EUIPO zmieniło argumentację, którą początkowo zaprezentowało przed Sądem, podnosząc po raz pierwszy przed Trybunałem, że w odniesieniu do kwestii dalszego istnienia przedmiotu sporu w orzecznictwie Sądu istnieją rozbieżne linie orzecznicze. Po drugie, dokonane przez Sąd stwierdzenie, zgodnie z którym wniesiona do niego skarga nie stała się bezprzedmiotowa, dotyczy okoliczności faktycznych.
43 W pierwszej kolejności należy przypomnieć, że o ile prawdą jest, iż właściwość Trybunału w ramach analizy odwołania jest ograniczona do oceny prawnej rozstrzygnięcia zarzutów i argumentów, w przedmiocie których toczył się spór w pierwszej instancji, o tyle wnoszący odwołanie może w odwołaniu podnieść przed Trybunałem zarzuty i argumenty, których źródło stanowi sam zaskarżony wyrok i których przedmiotem jest krytyka zasadności tego wyroku pod względem prawnym (zob. podobnie wyrok z dnia 2 lutego 2023 r., Hiszpania i in./Komisja, C‑649/20 P, C‑658/20 P i C‑662/20 P, EU:C:2023:60, pkt 29, 30 i przytoczone tam orzecznictwo).
44 Otóż w niniejszym przypadku EUIPO podnosi, iż Sąd naruszył prawo, ponieważ w zaskarżonym wyroku stwierdził, że skarga Indo European Foods nie stała się bezprzedmiotowa i że strona ta zachowała interes prawny w uzyskaniu stwierdzenia nieważności spornej decyzji pomimo zakończenia okresu przejściowego w trakcie postępowania przed Sądem, który w tym względzie oparł się na linii orzeczniczej niezgodnej z orzecznictwem Trybunału dotyczącym wymogu dokonania oceny in concreto dalszego istnienia interesu prawnego.
45 W odwołaniu tym kwestionowana jest zatem zasadność pod względem prawnym dokonanej przez Sąd w zaskarżonym wyroku oceny dalszego istnienia przedmiotu wniesionego do niego sporu i interesu prawnego strony skarżącej w pierwszej instancji, przy czym kwestia umorzenia postępowania z uwagi na brak takiego dalszego istnienia powinna w każdym razie zostać zbadana przez Sąd z urzędu (zob. podobnie wyrok z dnia 6 września 2018 r., Bank Mellat/Rada, C‑430/16 P, EU:C:2018:668, pkt 49 i przytoczone tam orzecznictwo).
46 Pierwszy zarzut niedopuszczalności podniesiony przez Indo European Foods należy zatem oddalić.
47 W drugiej kolejności wystarczy przypomnieć, że o ile ocena okoliczności faktycznych nie stanowi, z zastrzeżeniem przypadków ich przeinaczenia, kwestii prawnej podlegającej jako taka kontroli Trybunału w ramach odwołania, o tyle Trybunał jest uprawniony do przeprowadzenia na podstawie art. 256 TFUE kontroli kwalifikacji prawnej tych okoliczności i skutków prawnych, które wywiódł z nich Sąd (zob. podobnie wyroki: z dnia 24 marca 2022 r., PJ i PC/EUIPO, C‑529/18 P i C‑531/18 P, EU:C:2022:218, pkt 55 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 22 czerwca 2023 r., Gmina Miasto Gdynia i Port Lotniczy Gdynia-Kosakowo/Komisja, C‑163/22 P, EU:C:2023:515, pkt 79, 99).
48 Tymczasem w niniejszym przypadku EUIPO kwestionuje nie ocenę okoliczności faktycznych dokonaną przez Sąd w pkt 17–28 zaskarżonego wyroku, lecz ich kwalifikację prawną dokonaną przez Sąd i skutki prawne, które wywiódł on na jej podstawie, a mianowicie to, że przedmiot skargi i interes prawny Indo European Foods nie przestały istnieć. W związku z tym drugi zarzut niedopuszczalności podniesiony przez Indo European Foods także należy oddalić.
49 Wynika z tego, że odwołanie jest dopuszczalne.
Co do istoty
50 Na wstępie należy przypomnieć, że zgłoszenie spornego znaku towarowego zostało dokonane w dniu 14 czerwca 2017 r., natomiast sprzeciw wobec rejestracji tego znaku został wniesiony w dniu 13 października 2017 r. W konsekwencji niniejszy spór jest regulowany z jednej strony przez materialnoprawne przepisy rozporządzenia nr 207/2009, obowiązujące w dniu 14 czerwca 2017 r., a z drugiej strony przez przepisy o charakterze proceduralnym rozporządzenia 2017/1001 (zob. podobnie wyrok z dnia 8 maja 2014 r., Bimbo/OHIM, C‑591/12 P, EU:C:2014:305, pkt 12 i przytoczone tam orzecznictwo).
W przedmiocie części pierwszej, dotyczącej podnoszonego pomylenia oceny zachowania interesu prawnego z kontrolą zgodności z prawem spornego aktu
– Argumentacja stron
51 EUIPO, popierane przez Republikę Federalną Niemiec, podnosi, że w pkt 17–23 zaskarżonego wyroku Sąd błędnie orzekł, iż przedmiot skargi nadal istniał z tego tylko powodu, że zakończenie okresu przejściowego nie mogło mieć wpływu na zgodność z prawem spornej decyzji w dniu jej wydania.
52 Po pierwsze, zdaniem EUIPO z orzecznictwa Trybunału wynika, że ocena wymogu dalszego istnienia przedmiotu skargi i zachowania interesu prawnego jest przeprowadzana wcześniej niż ocena, jakiej należy dokonać w ramach kontroli zgodności z prawem spornego aktu, i jest od niej odrębna. Ocena tego wymogu wymaga bowiem uwzględnienia ewentualnych skutków stwierdzenia nieważności tego aktu dla sytuacji prawnej strony skarżącej, podczas gdy kontrola zgodności z prawem wymaga uwzględnienia kontekstu faktycznego i prawnego sporu z chwili wydania tego aktu.
53 EUIPO twierdzi zatem w istocie, że Sąd naruszył prawo poprzez wyciągnięcie ostatecznych wniosków dotyczących dalszego istnienia przedmiotu sporu z samego faktu, że dane zdarzenie nie może wpłynąć na zgodność z prawem zaskarżonego aktu.
54 EUIPO dodaje, że uznanie, iż skarga zawsze zachowuje przedmiot w przypadku ustania wcześniejszego prawa po wydaniu zaskarżonej decyzji, pozbawia wymóg zachowania interesu prawnego znacznej części jego skuteczności, ponieważ przy takim założeniu wymóg ten miałby znaczenie wyłącznie w sytuacjach, w których zaskarżona decyzja utraciła ważność z powodu ustania wspomnianego wcześniejszego prawa przed jej wydaniem. Takie stwierdzenie stałoby również w sprzeczności z orzecznictwem Trybunału, zgodnie z którym konieczne jest badanie in concreto własnego interesu stron we wniesieniu skargi w danym wypadku.
55 Po drugie, EUIPO twierdzi, że wniosek zawarty w pkt 19 zaskarżonego wyroku opiera się na błędnym rozumieniu wyroku z dnia 8 października 2014 r., Fuchs/OHIM – Les Complices (Gwiazda wpisana w okrąg) (T‑342/12, EU:T:2014:858). W tym ostatnim wyroku Sąd zbadał istniejący i aktualny charakter interesu strony skarżącej oraz wypowiedział się w przedmiocie korzyści, jaką mogłaby ona uzyskać, w kontekście uwzględnienia sprzeciwu, w następstwie stwierdzenia nieważności decyzji rozpatrywanej w sprawie, w której zapadł ten wyrok, w porównaniu z orzeczeniem o umorzeniu postępowania. A zatem zdaniem EUIPO wspomniany wyrok potwierdza raczej obowiązek dokonania przez Sąd oceny in concreto korzyści, jaką mogłoby przynieść stronie skarżącej stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji.
56 Indo European Foods kwestionuje zasadność tej argumentacji.
– Ocena Trybunału
57 W pierwszej kolejności należy zauważyć, że w pierwszej części jedynego zarzutu EUIPO podnosi w istocie, iż w pkt 17–23 zaskarżonego wyroku Sąd pomylił kwestię zachowania interesu prawnego z kwestią daty, w odniesieniu do której należy oceniać zgodność z prawem zaskarżonej decyzji. Tymczasem argumentacja ta opiera się na błędnym rozumieniu tego wyroku. Jak wynika bowiem z pkt 24–28 niniejszego wyroku, Sąd ograniczył się w tych punktach do zbadania kwestii dalszego istnienia przedmiotu sporu w świetle zakończenia okresu przejściowego, które nastąpiło w trakcie toczącego się przed nim postępowania. W konsekwencji nie mógł on w tych punktach dokonać zarzucanego mu przez EUIPO pomylenia. Argumentację tę należy zatem oddalić jako bezzasadną.
58 W drugiej kolejności w zakresie, w jakim poprzez tę pierwszą część jedynego zarzutu EUIPO zarzuca Sądowi, że niesłusznie uznał w pkt 17–23 zaskarżonego wyroku, iż w przypadku ustania prawa wcześniejszego po wydaniu zaskarżonej decyzji skarga zawsze zachowuje przedmiot, należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem przedmiot sporu, podobnie jak i interes prawny muszą istnieć, pod rygorem umorzenia postępowania, do momentu wydania orzeczenia sądowego, co oznacza, że skarga czy też, w odpowiednim przypadku, odwołanie powinny w efekcie móc przynieść korzyść stronie, która ją wniosła (zob. podobnie wyrok z dnia 4 września 2018 r., ClientEarth/Komisja, C‑57/16 P, EU:C:2018:660, pkt 43 i przytoczone tam orzecznictwo; a także postanowienie z dnia 30 kwietnia 2020 r., Cypr/EUIPO, C‑608/18 P, C‑609/18 P i C‑767/18 P, EU:C:2020:347, pkt 27, 28 i przytoczone tam orzecznictwo).
59 Ponadto należy zauważyć, że Trybunał konsekwentnie orzekał, iż w przypadku gdy decyzja będąca przedmiotem wniesionej do Sądu skargi o stwierdzenie nieważności nie została formalnie cofnięta, Sąd ma podstawy, by stwierdzić, że spór zachował swój przedmiot (zob. podobnie wyroki: z dnia 7 czerwca 2007 r., Wunenburger/Komisja, C‑362/05 P, EU:C:2007:322, pkt 48, 49; z dnia 4 września 2018 r., ClientEarth/Komisja, C‑57/16 P, EU:C:2018:660, pkt 45; a także z dnia 21 stycznia 2021 r., Leino-Sandberg/Parlament, C‑761/18 P, EU:C:2021:52, pkt 33). Wreszcie, również zgodnie z orzecznictwem, stwierdzenia tego nie podważa bezskuteczność zaskarżonej decyzji, która wystąpiła po wniesieniu skargi (zob. podobnie wyrok z dnia 7 czerwca 2007 r., Wunenburger/Komisja, C‑362/05 P, EU:C:2007:322, pkt 47).
60 W niniejszym przypadku z pkt 17–23 zaskarżonego wyroku wynika, że Sąd uznał, iż skarga Indo European Foods nie utraciła swojego przedmiotu, i oparł się przy tym w szczególności na stwierdzeniu, że przedmiotem sporu była sporna decyzja, wydana w dniu 2 kwietnia 2020 r., w której Izba Odwoławcza wypowiedziała się co do istnienia podstawy sprzeciwu powołanej przez Indo European Foods, oraz że decyzja ta została wydana przed zakończeniem okresu przejściowego.
61 EUIPO nie kwestionuje zaś, że – jak wynika z pkt 17–23 zaskarżonego wyroku – w dniu wydania orzeczenia przez Sąd sporna decyzja nie została formalnie cofnięta. Ponadto EUIPO w żaden sposób nie twierdzi, że zakończenie okresu przejściowego skutkowało usunięciem tej decyzji z obiegu prawnego ze skutkiem wstecznym.
62 Z powyższego wynika, że argumentacja EUIPO jest pozbawiona podstaw również w zakresie, w jakim pierwsza część jedynego zarzutu dotyczy badania przez Sąd dalszego istnienia przedmiotu sporu, w związku z czym tę część należy oddalić w całości jako bezzasadną.
W przedmiocie części drugiej, dotyczącej podnoszonego braku oceny in concreto zachowania interesu prawnego przez skarżącą w pierwszej instancji
– Argumentacja stron
63 W drugiej części swojego jedynego zarzutu EUIPO, popierane zasadniczo przez Republikę Federalną Niemiec, zarzuca Sądowi, że nie dokonał oceny in concreto zachowania interesu prawnego przez Indo European Foods.
64 W tym względzie EUIPO zarzuca Sądowi, że uznał, iż decydującą kwestią w niniejszej sprawie jest to, czy w chwili dokonania zgłoszenia spornego znaku towarowego lub wydania spornej decyzji wcześniejszy znak towarowy mógł stanowić podstawę sprzeciwu, podczas gdy ustalenie to nie pozwala na udzielenie odpowiedzi na pytanie, czy wobec skutków prawnych wiążących się z zakończeniem okresu przejściowego rejestracja zgłoszonego znaku towarowego mogła jeszcze naruszyć interes prawny Indo European Foods chroniony przez rozporządzenie 2017/1001 i czy w konsekwencji strona ta zachowuje swój interes w niniejszej sprawie.
65 I tak zdaniem EUIPO, po pierwsze, Sąd przy dokonywaniu oceny zachowania interesu prawnego przez skarżącą w pierwszej instancji nie wziął pod uwagę szczególnego charakteru postępowania w sprawie sprzeciwu ani podstawowej funkcji znaku towarowego.
66 Według EUIPO z orzecznictwa Sądu wynika bowiem, że postępowanie w sprawie sprzeciwu ma zasadniczo na celu zapewnienie, by wcześniejszy znak towarowy mógł zachować swoją funkcję wskazywania pochodzenia, w drodze stworzenia możliwości odmowy rejestracji nowego znaku towarowego, który koliduje z tym wcześniejszym znakiem towarowym z powodu prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd. Tymczasem nie może dojść do kolizji między zgłoszeniem unijnego znaku towarowego a wcześniejszym znakiem towarowym, którego ochrona ustała w toku postępowania w sprawie sprzeciwu, przy czym zgłoszony znak towarowy może zostać zarejestrowany dopiero po zakończeniu postępowania w sprawie sprzeciwu.
67 Po drugie, Sąd nie wziął pod uwagę zasady terytorialności unijnego znaku towarowego oraz jego jednolitego charakteru.
68 W tym względzie EUIPO podnosi, że ze względu na skutek zawieszający skargi wniesionej do Sądu sporna decyzja nie mogła zostać wykonana przed zakończeniem okresu przejściowego, w związku z czym zgłoszony znak towarowy nie będzie chroniony na terytorium Zjednoczonego Królestwa, nawet jeśli zostanie ostatecznie zarejestrowany. Co się tyczy rozpatrywanego wcześniejszego znaku towarowego, nadal korzysta on z całkowitej ochrony w Zjednoczonym Królestwie i nie jest narażony na ryzyko naruszenia wynikającego z rejestracji lub używania zgłoszonego znaku towarowego na terytorium Unii.
69 Skarga wniesiona w pierwszej instancji przyniosła już Indo European Foods konkretną korzyść, ponieważ w jej następstwie niemożliwe było wykonanie spornej decyzji przed zakończeniem okresu przejściowego, wobec czego cel postępowania w sprawie sprzeciwu w tym wypadku, a mianowicie zapobieżenie kolizji ze zgłoszonym znakiem towarowym na terytorium Zjednoczonego Królestwa, został już osiągnięty. A zatem rozstrzygnięcie co do istoty sprawy, niezależnie od jego wyniku, nie mogłoby już naruszyć interesu prawnego tej strony chronionego przez rozporządzenie 2017/1001.
70 Według EUIPO stanowisko to znajduje potwierdzenie w ogólnej systematyce rozporządzenia 2017/1001. Jego zdaniem bowiem, nawet gdyby skarga została uwzględniona, druga strona mogłaby w każdym wypadku, biorąc pod uwagę art. 139 rozporządzenia 2017/1001, dokonać konwersji swojego zgłoszenia na zgłoszenia krajowych znaków towarowych we wszystkich państwach członkowskich Unii ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2021 r., z zachowaniem pierwszeństwa powiązanego z pierwotnym zgłoszeniem, i w ten sposób uzyskać ochronę zgłoszonego znaku na tym samym terytorium, tak jak miałoby to miejsce w przypadku oddalenia sprzeciwu wniesionego wobec tego zgłoszenia. Tymczasem w pkt 26 zaskarżonego wyroku Sąd nie uwzględnił tego specyficznego aspektu sprawy, kiedy odrzucił powyższe rozważania z tego tylko powodu, że co do zasady można je odnieść do każdego postępowania w sprawie sprzeciwu.
71 W świetle tych okoliczności EUIPO twierdzi, że w pkt 24–26 zaskarżonego wyroku dopuszczono się trzech naruszeń prawa. Po pierwsze, Sąd orzekł wbrew regułom rozkładu ciężaru dowodu w kontekście wymogu zachowania interesu prawnego. Poprzestał on bowiem na oddaleniu argumentacji EUIPO, zamiast zbadać argumenty Indo European Foods, zgodnie z którymi zachowała ona interes prawny.
72 Po drugie, opierając swą ocenę na kwestii, czy – teoretycznie – wcześniejsze prawo mogło w danym momencie stanowić podstawę sprzeciwu, Sąd nie przeprowadził oceny in concreto zachowania interesu prawnego w świetle okoliczności przypomnianych w pkt 65–70 niniejszego wyroku.
73 Po trzecie, zaskarżony wyrok, a w szczególności jego pkt 26, nie pozwala zrozumieć, dlaczego Sąd oddalił argumentację EUIPO dotyczącą braku zachowania interesu prawnego przez Indo European Foods, co stanowi naruszenie obowiązku uzasadnienia.
74 Indo European Foods kwestionuje zasadność tej argumentacji.
– Ocena Trybunału
75 Co się tyczy w pierwszej kolejności podnoszonego naruszenia reguł rozkładu ciężaru dowodu w odniesieniu do kwestii zachowania interesu prawnego, wystarczy wskazać, że prawdą jest, iż Sąd powiązał formalnie swoje rozumowanie dotyczące zachowania interesu prawnego przez Indo European Foods z badaniem argumentów przedstawionych przez EUIPO. Jednak z rozumowania przedstawionego przez Sąd w pkt 24–28 zaskarżonego wyroku można wywieść, że niezależnie od znaczenia argumentów przedstawionych przez EUIPO Sąd należycie sprawdził, czy Indo European Foods miała interes prawny, i doszedł do wniosku, że tak było.
76 Ponadto z utrwalonego orzecznictwa Trybunału wynika, że Sąd na każdym etapie postępowania może podnieść z urzędu brak interesu prawnego strony w podtrzymaniu jej żądania z uwagi na zdarzenie, które wystąpiło po wniesieniu skargi (zob. podobnie wyrok z dnia 18 października 2018 r., Gul Ahmed Textile Mills/Rada, C‑100/17 P, EU:C:2018:842, pkt 38 i przytoczone tam orzecznictwo), przy czym niespełnienie tej przesłanki dopuszczalności stanowi bezwzględną przeszkodę procesową (zob. podobnie wyrok z dnia 6 września 2018 r., Bank Mellat/Rada, C‑430/16 P, EU:C:2018:668, pkt 49 i przytoczone tam orzecznictwo). Ponadto, chociaż sąd Unii jest zobowiązany orzekać wyłącznie w przedmiocie żądań stron, do których należy wyznaczenie granic sporu, to w sposób konieczny nie może być on związany wyłącznie argumentami przedstawionymi przez strony na poparcie ich żądań, chyba że rozważania wykraczające poza te argumenty mogłyby prowadzić do oparcia jego rozstrzygnięcia na błędnych stwierdzeniach prawnych (zob. podobnie wyrok z dnia 20 stycznia 2021 r., Komisja/Printeos, C‑301/19 P, EU:C:2021:39, pkt 58 i przytoczone tam orzecznictwo).
77 W świetle tych okoliczności pierwsze zastrzeżenie w ramach niniejszej części jedynego zarzutu EUIPO należy oddalić jako bezzasadne.
78 W drugiej kolejności, co się tyczy argumentacji, zgodnie z którą Sąd w pkt 24–27 zaskarżonego wyroku nie wziął pod uwagę, w ramach oceny zachowania interesu prawnego przez Indo European Foods, szczególnego charakteru postępowania w sprawie sprzeciwu, podstawowej funkcji znaku towarowego, zasady terytorialności oraz jednolitego charakteru unijnego znaku towarowego, należy zauważyć, że argumentacja ta opiera się na założeniu, iż w przypadku skargi na decyzję izby odwoławczej oddalającą sprzeciw dalsze istnienie interesu prawnego przed Sądem należy oceniać wyłącznie w świetle interesu prawnego chronionego przez mające zastosowanie rozporządzenie w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej i jest zatem ono zależne jedynie od tego, czy na etapie orzekania przez Sąd wciąż może jeszcze zaistnieć prawdopodobieństwo wystąpienia kolizji.
79 Otóż założenie to, które zakładałoby ograniczenie na wstępie elementów, które Sąd może wziąć pod uwagę w celu dokonania oceny zachowania interesu prawnego przez skarżącego wnoszącego skargę na podstawie art. 72 rozporządzenia 2017/1001 w porównaniu ze skargą wniesioną na podstawie art. 263 TFUE, nie znajduje oparcia ani w mających zastosowanie aktach prawnych, ani w orzecznictwie.
80 W tym względzie z samego orzecznictwa wynika, iż istnienie interesu prawnego w stwierdzeniu nieważności zaskarżonego aktu zakłada, że rozstrzygnięcie w przedmiocie skargi może przynieść korzyść osobie, która ją wniosła (wyroki: z dnia 17 września 2015 r., Mory i in./Komisja, C‑33/14 P, EU:C:2015:609, pkt 55; a także z dnia 13 lipca 2023 r., D & A Pharma/EMA, C‑136/22 P, EU:C:2023:572, pkt 43).
81 A zatem kwestię, czy w przypadku decyzji oddalającej sprzeciw wobec rejestracji unijnego znaku towarowego osoba, która wniosła taki sprzeciw, może odnieść korzyść z wniesionej do Sądu skargi o stwierdzenie nieważności tej decyzji, należy oceniać w sposób konkretny w świetle wszystkich konsekwencji mogących wyniknąć ze stwierdzenia ewentualnej niezgodności z prawem tej decyzji oraz charakteru szkody, jaka miała zostać poniesiona (zob. podobnie wyrok z dnia 28 maja 2013 r., Abdulrahim/Rada i Komisja, C‑239/12 P, EU:C:2013:331, pkt 65).
82 Tymczasem w niniejszej sprawie, po pierwsze, z badania pierwszej części jedynego zarzutu niniejszego odwołania wynika, że Sąd słusznie stwierdził, iż przedmiot skargi wniesionej przez Indo European Foods nie ustał. Po drugie, z pkt 10–12 zaskarżonego wyroku wynika w istocie, że sporną decyzją utrzymano w mocy oddalenie sprzeciwu wniesionego przez tę stronę w oparciu o stwierdzenie, że przesłanki zastosowania art. 8 ust. 4 rozporządzenia 2017/1001 nie zostały spełnione, w związku z czym Indo European Foods nie mogła zgodnie z tą decyzją korzystać w odniesieniu do rozpatrywanego wcześniejszego znaku towarowego z ochrony przewidzianej w powyższym przepisie. W rezultacie, ponieważ na poparcie swojej skargi do Sądu Indo European Foods powołała się właśnie na naruszenie przez Izbę Odwoławczą tego przepisu oraz ponieważ decyzja ta narusza w szczególności interesy gospodarcze Indo European Foods, stwierdzenie nieważności tej decyzji mogłoby przynieść jej korzyść.
83 Wreszcie, co się tyczy argumentu, zgodnie z którym w pkt 26 zaskarżonego wyroku Sąd nie wziął pod uwagę faktu, że w myśl art. 139 rozporządzenia 2017/1001 druga strona postępowania przed Izbą Odwoławczą mogłaby, gdyby odwołanie wniesione do tej instancji zostało uwzględnione, dokonać konwersji zgłoszenia znaku towarowego na zgłoszenia krajowych znaków towarowych we wszystkich państwach członkowskich, począwszy od zakończenia okresu przejściowego, wystarczy zauważyć, że w świetle tego, co zostało wcześniej stwierdzone, okoliczność ta nie ma wpływu na interes prawny Indo European Foods we wniesieniu skargi na sporną decyzję.
84 Stąd też drugie zastrzeżenie w ramach niniejszej części zarzutu, które jest oparte na błędnym założeniu, również należy oddalić jako bezzasadne.
85 W trzeciej kolejności, co się tyczy podnoszonego braku uzasadnienia zaskarżonego wyroku w odniesieniu do powodów, które skłoniły Sąd do oddalenia argumentów EUIPO dotyczących braku zachowania przez Indo European Foods interesu prawnego, należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem obowiązek uzasadnienia nie wymaga od Sądu przedstawienia wyjaśnienia, które podejmowałoby w sposób wyczerpujący punkt po punkcie argumentację przedstawioną przez strony sporu, bowiem uzasadnienie może być dorozumiane, pod warunkiem że umożliwia ono zainteresowanym poznanie podstaw, na których Sąd oparł swe rozstrzygnięcie, a Trybunałowi dostarcza elementów wystarczających do dokonania kontroli w ramach postępowania odwoławczego (wyrok z dnia 9 marca 2023 r., PlasticsEurope/ECHA, C‑119/21 P, EU:C:2023:180, pkt 144 i przytoczone tam orzecznictwo).
86 Jak wskazał zaś w istocie rzecznik generalny w pkt 60 opinii, z pkt 25–27 zaskarżonego wyroku wynika jasno, choć w sposób dorozumiany, że Sąd uznał, iż argumenty przedstawione przez EUIPO w przedmiocie interesu prawnego Indo European Foods nie były zasadne, ponieważ ów interes prawny istniał w chwili wniesienia skargi i nie ustał w trakcie toczącego się przed nim postępowania.
87 To trzecie zastrzeżenie w ramach niniejszej części zarzutu jest zatem bezzasadne, w związku z czym drugą część jedynego zarzutu należy oddalić jako bezzasadną.
W przedmiocie części trzeciej, dotyczącej naruszenia art. 72 ust. 6 rozporządzenia 2017/1001
– Argumentacja stron
88 EUIPO, popierane w istocie przez Republikę Federalną Niemiec, podnosi, że pkt 27 zaskarżonego wyroku zobowiązuje ten urząd, z naruszeniem art. 72 ust. 6 rozporządzenia 2017/1001, do odstąpienia od badania, czy skarżąca w pierwszej instancji zachowała interes w doprowadzeniu do uchylenia decyzji Wydziału Sprzeciwów, i do nieuwzględnienia skutków art. 50 ust. 3 TUE oraz art. 126 i 127 umowy o wystąpieniu. Przyjęcie środków niezbędnych do zastosowania się do obowiązku ustanowionego we wspomnianym pkt 27 oznaczałoby zatem, że EUIPO bada, a nawet odrzuca, rozpatrywane zgłoszenie do rejestracji z naruszeniem tych postanowień.
89 W szczególności EUIPO utrzymuje, że obowiązek, o którym mowa we wspomnianym pkt 27, wymaga od niego zbadania rozpatrywanej względnej podstawy odmowy rejestracji w odniesieniu do terytorium, na którym zgłoszony znak towarowy nie mógłby korzystać z żadnej ochrony, co stałoby w oczywistej sprzeczności z logiką i ogólną strukturą systemu unijnego znaku towarowego. Rozporządzenie 2017/1001 nie dostarcza żadnej podstawy prawnej zezwalającej na takie rozdzielenie między terytorium właściwym do zbadania wspomnianej względnej podstawy odmowy rejestracji a terytorium, na którym zostanie przyznana ochrona. Obowiązek ten narusza więc zarazem wymóg zachowania interesu prawnego, jak i art. 1 ust. 2 i art. 8 ust. 4 rozporządzenia 2017/1001.
90 Indo European Foods kwestionuje zasadność tej argumentacji.
– Ocena Trybunału
91 Zgodnie z art. 72 ust. 6 rozporządzenia 2017/1001 EUIPO podejmuje niezbędne środki w celu zapewnienia zgodności z wyrokiem Sądu lub, w przypadku odwołania od wyroku Sądu, z wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości.
92 Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem dotyczącym art. 266 TFUE, które stosuje się mutatis mutandis do tego art. 72 ust. 6, którego brzmienie jest analogiczne, instytucja, organ lub jednostka organizacyjna, od których pochodzi akt, którego nieważność została stwierdzona, są zobowiązane, w celu zastosowania się do wyroku stwierdzającego nieważność i zapewnienia jego wykonania w pełnym zakresie, do uwzględnienia nie tylko sentencji tego wyroku, lecz także uzasadnienia, które stanowi konieczne wsparcie sentencji wyroku w ten sposób, że jest ono niezbędne dla określenia dokładnego znaczenia rozstrzygnięcia zawartego w tej sentencji (wyrok z dnia 22 września 2022 r., IMG/Komisja, C‑619/20 P i C‑620/20 P, EU:C:2022:722, pkt 101 i przytoczone tam orzecznictwo).
93 Ze wspomnianego art. 72 ust. 6 wynika jednak, że Sąd nie może kierować nakazów do EUIPO (zob. podobnie postanowienie z dnia 29 czerwca 2006 r., Creative Technology/OHIM, C‑314/05 P, EU:C:2006:441, pkt 40–42; a także analogicznie wyrok z dnia 2 października 2014 r., Strack/Komisja, C‑127/13 P, EU:C:2014:2250, pkt 145 i przytoczone tam orzecznictwo).
94 Tymczasem w niniejszej sprawie wystarczy wskazać, że pkt 27 zaskarżonego wyroku stanowi jedynie odpowiedź Sądu na argument EUIPO, zgodnie z którym Indo European Foods utraciła w toku postępowania przed Sądem interes prawny w uzyskaniu stwierdzenia nieważności spornej decyzji, ponieważ w przypadku stwierdzenia nieważności tej decyzji Izba Odwoławcza, w braku wcześniejszego znaku towarowego chronionego prawem państwa członkowskiego, byłaby zobowiązana oddalić odwołanie, które ponownie miałaby rozpoznać.
95 W rezultacie punkt ten ogranicza się w istocie do stwierdzenia interesu prawnego Indo European Foods we wniesieniu skargi do Sądu, a zatem stanowi niezbędną podstawę jedynie w odniesieniu do stwierdzenia istnienia takiego interesu. Nie można więc uznać, że poprzez to stwierdzenie Sąd nałożył na EUIPO, z naruszeniem orzecznictwa przypomnianego w pkt 93 niniejszego wyroku, obowiązki, które EUIPO wskazało w ramach niniejszej części odwołania.
96 Wynika z tego, że trzecią część jedynego zarzutu, opartą na błędnym rozumieniu pkt 27 zaskarżonego wyroku, należy oddalić jako bezzasadną, oraz że w konsekwencji zarówno ten zarzut, jak i odwołanie w całości należy oddalić jako bezzasadne.
W przedmiocie kosztów
97 Zgodnie z art. 184 § 2 regulaminu postępowania, jeżeli odwołanie jest bezzasadne, Trybunał rozstrzyga o kosztach.
98 Zgodnie z art. 138 § 1 regulaminu postępowania, mającym zastosowanie do postępowania odwoławczego na podstawie art. 184 § 1 tego regulaminu, kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę.
99 Ponieważ Indo European Foods wniosła o obciążenie EUIPO kosztami postępowania, a jedyny zarzut EUIPO nie został uwzględniony, należy obciążyć ten urząd kosztami postępowania.
100 Zgodnie z art. 140 § 1 regulaminu postępowania, mającym zastosowanie do postępowania odwoławczego na podstawie jego art. 184 § 1, państwa członkowskie i instytucje, które przystąpiły do sprawy w charakterze interwenientów, pokrywają własne koszty.
101 W konsekwencji Republika Federalna Niemiec, interwenient w postępowaniu odwoławczym, powinna pokryć własne koszty.
Z powyższych względów Trybunał (piąta izba) orzeka, co następuje:
1) Odwołanie zostaje oddalone.
2) Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) zostaje obciążony kosztami postępowania.
3) Republika Federalna Niemiec pokrywa własne koszty.
Podpisy