Sprawa T‑762/20
Sinopec Chongqing SVW Chemical Co., Ltd i in.
przeciwko
Komisji Europejskiej
Wyrok Sądu (dziewiąta izba w składzie powiększonym) z dnia 21 lutego 2024 r.
Dumping – Przywóz niektórych (poli)alkoholi winylowych pochodzących z Chin – Ostateczne cło antydumpingowe – Rozporządzenie wykonawcze (UE) 2020/1336 – Obliczanie wartości normalnej – Znaczące zakłócenia w kraju wywozu – Artykuł 2 ust. 6a rozporządzenia (UE) 2016/1036 – Prawo WTO – Zasada wykładni zgodnej – Dostosowania – VAT niepodlegający zwrotowi – Funkcje podobne do funkcji przedstawiciela pracującego na zasadzie prowizji – Obiektywne porównanie ceny eksportowej z wartością normalną – Ciężar dowodu – Artykuł 2 ust. 10 lit. b) i i) rozporządzenia 2016/1036 – Brak współpracy – Dostępne dane – Artykuł 18 rozporządzenia 2016/1036 – Podwójne stosowanie – Niekorzystne stosowanie – Różne procesy produkcyjne – Podcięcie cenowe – Segmenty rynku – Metoda numerów kontrolnych produktów – Artykuł 3 ust. 2 i 3 rozporządzenia 2016/1036 – Prawo do obrony – Zachowanie poufności – Artykuły 19 i 20 rozporządzenia 2016/1036
1. Prawo Unii Europejskiej – Wykładnia – Metody – Wykładnia w świetle umów międzynarodowych zawartych przez Unię – Wykładnia rozporządzenia 2016/1036 w świetle porozumienia antydumpingowego GATT z 1994 r. – Uwzględnienie wykładni przyjętej przez organ ds. rozstrzygania sporów – Wykładnia contra legem prawa wtórnego Unii – Niedopuszczalność
[art. 216 ust. 2 TFUE; porozumienie o stosowaniu artykułu VI Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu (porozumienie antydumpingowe z 1994 r.); rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady 2016/1036, art. 2 ust. 6a, art. 2 ust. 7]
(zob. pkt 20–22, 28–33, 39–49)
2. Umowy międzynarodowe – Porozumienie ustanawiające Światową Organizację Handlu – GATT z 1994 r. – Niemożność powołania się na porozumienia WTO w celu podważenia zgodności z prawem aktu Unii – Wyjątki – Akt Unii mający zapewnić wykonanie tych porozumień lub odnoszący się do nich w sposób wyraźny i konkretny
[art. 216 ust. 2 TFUE; porozumienie o stosowaniu artykułu VI Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu (porozumienie antydumpingowe z 1994 r.); rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady 2016/1036, art. 2 ust. 6a]
(zob. pkt 23, 24, 38)
3. Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Margines dumpingu – Porównanie wartości normalnej i ceny eksportowej – Dostosowania – Uwzględnienie prowizji naliczanych przy sprzedaży – Funkcje wykonywane przez podmiot gospodarczy podobne do funkcji przedstawiciela pracującego na zasadzie prowizji – Dystrybutor tworzący podmiot gospodarczy z producentem – Wyłączenie – Ustalenie istnienia podmiotu gospodarczego – Okoliczności, jakie należy wziąć pod uwagę
[rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2016/1036, art. 2 ust. 10 lit. i)]
(zob. pkt 60–64)
4. Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Margines dumpingu – Porównanie wartości normalnej i ceny eksportowej – Dostosowania – Przesłanki – Ciężar dowodu
[rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady 2016/1036, art. 2 ust. 10 lit. i)]
(zob. pkt 65–112, 126–138, 147, 279–281)
5. Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Margines dumpingu – Porównanie wartości normalnej i ceny eksportowej – Dostosowania – Uwzględnienie podatku od wartości dodanej niepodlegającego zwrotowi ujętego w cenie eksportowej – Przywrócenie symetrii między ceną eksportową a wartością normalną poprzez dostosowanie tej ostatniej
[rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady 2016/1036, art. 2 ust. 6a, art. 2 ust. 10 lit. k)]
(zob. pkt 145, 153–158)
6. Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Przebieg dochodzenia – Wykorzystanie dostępnych danych w przypadku odmowy współpracy ze strony przedsiębiorstwa – Spoczywający na instytucjach obowiązek wykazania wykorzystania najbardziej wiarygodnych danych – Brak – Uznanie przysługujące instytucjom – Kontrola sądowa – Granice
[porozumienie o stosowaniu artykułu VI Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu (porozumienie antydumpingowe z 1994 r.) art. 6.8 i załącznik II; rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady 2016/1036, art. 3, art. 18 ust. 5, art. 18 ust. 6]
(zob. pkt 181–207)
7. Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Przebieg dochodzenia – Wykorzystanie dostępnych danych w przypadku odmowy współpracy ze strony przedsiębiorstwa – Ustalenie wartości normalnej – Wartość normalna, co do której przyjęto domniemanie, że nie jest niższa od najwyższej wartości normalnej pozostałych producentów eksportujących – Domniemanie oparte na braku współpracy ze strony przedsiębiorstwa – Niedopuszczalność
(rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady 2016/1036, art. 18)
(zob. pkt 211–220)
8. Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Szkoda – Czynniki, jakie należy uwzględnić – Skutek przywozów po cenach dumpingowych na ceny produktów podobnych na rynku unijnym – Obliczanie marginesu podcięcia cenowego – Metoda obliczania – Uprawnienia dyskrecjonalne Komisji – Spoczywający na Komisji obowiązek uwzględnienia segmentów rynku odnośnego produktu – Brak, z wyjątkiem szczególnych okoliczności
(rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady 2016/1036, art. 1 ust. 4, art. 3 ust. 2, art. 3 ust. 3)
(zob. pkt 249–258, 261, 262, 267–269, 273)
9. Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Szkoda – Czynniki, jakie należy uwzględnić – Skutek przywozów po cenach dumpingowych na ceny produktów podobnych na rynku unijnym – Obliczanie marginesu podcięcia cenowego – Metoda obliczania – Ciążący na Komisji obowiązek uwzględniania całości sprzedaży produktów podobnych wytwarzanych przez producentów Unii objętych próbą – Brak
(rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady 2016/1036, art. 3 ust. 2, art. 3 ust. 3)
(zob. pkt 288, 292–297)
10. Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Dochodzenie – Poszanowanie prawa do obrony – Spoczywający na instytucjach obowiązek ujawnienia informacji danym przedsiębiorstwom, przestrzegania poufności informacji i godzenia ze sobą tych obowiązków – Decyzja Komisji oddalająca wniosek zainteresowanego przedsiębiorstwa o dostęp do poufnych informacji – Brak naruszenia prawa przez Komisję – Przedsiębiorstwo, które nie zwróciło się do rzecznika praw stron w związku z tą decyzją oddalającą – Okoliczność potwierdzająca wniosek o braku naruszenia prawa przez Komisję
[porozumienie o stosowaniu artykułu VI Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu (porozumienie antydumpingowe z 1994 r.) art. 6.5; rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady 2016/1036, art. 6 ust. 7, art. 19, 20]
(zob. pkt 308–315, 321–330)
11. Wspólna polityka handlowa – Ochrona przed praktykami dumpingowymi – Przebieg dochodzenia – Spoczywający na Komisji obowiązek ujawnienia informacji zainteresowanym stronom – Zakres – Prawo do obrony – Naruszenie – Przesłanki – Możliwość lepszego przygotowania obrony przez przedsiębiorstwo w przypadku braku nieprawidłowości proceduralnej
(rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady 2016/1036, art. 19, 20)
(zob. pkt 331–335)
Streszczenie
W następstwie skargi wniesionej przez podmioty wchodzące w skład chińskiej grupy Sinopec, Sąd stwierdził nieważność rozporządzenia wykonawczego Komisji Europejskiej 2020/1336 nakładającego ostateczne cła antydumpingowe na przywóz niektórych (poli)alkoholi winylowych (zwanych dalej „PVA”) z Chińskiej Republiki Ludowej(1). Przy tej okazji w ramach obiektywnego porównania między ceną eksportową i wartością normalną sąd sprecyzował zakres ciężaru dowodu spoczywającego na Komisji do celów zastosowania dostosowania w dół ceny eksportowej z uwagi na to, że związana z producentem spółka zajmująca się sprzedażą wykonuje funkcje podobne do funkcji przedstawiciela pracującego na zasadzie prowizji. Sąd wypowiedział się również w kwestii tego, czy w sytuacji gdy Komisja oparła swe ustalenia na faktach dostępnych w wyniku stwierdzenia braku współpracy ze strony spółki, mogła ona zastosować domniemanie, zgodnie z którym wartość normalna produktów sprzedawanych przez tę spółkę odpowiada najwyższej wartości normalnej spośród wartości normalnych pozostałych producentów eksportujących.
W niniejszej sprawie Komisja, do której Kuraray Europe GmbH, będąca największym producentem PVA w Unii Europejskiej, złożyła wniosek, wszczęła dochodzenie antydumpingowe, w wyniku którego przyjęła zaskarżone rozporządzenie.
W tym to kontekście podmioty wchodzące w skład grupy Sinopec, to znaczy Sinopec Chongqing SVW Chemical Co. Ltd (zwana dalej „Sinopec Chongqing”) i Sinopec Great Wall Energy & Chemical (Ningxia) Co. Ltd (zwana dalej „Sinopec Ningxia”), będące chińskimi przedsiębiorstwami produkującymi PVA, a także Central-China Company, Sinopec Chemical Commercial Holding Co. Ltd (zwana dalej „Sinopec Central-China”), chińskie przedsiębiorstwo powiązane z tymi dwoma przedsiębiorstwami, eksportujące do Unii Europejskiej produkowane przez nie produkty uznawszy, że nałożone przez Komisję cła antydumpingowe wyrządziły im szkodę, wniosły do Sądu skargę o stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego 2020/1336, w zakresie w jakim ich ono dotyczy(2).
Ocena Sądu
Na poparcie skargi skarżące podniosły, że sposób, w jaki Komisja zastosowała art. 2 ust. 6a rozporządzenia 2016/1036(3), w celu ustalenia wartości normalnej wytwarzanych przez nie produktów jest sprzeczny z obowiązkami wynikającymi z prawa Światowej Organizacji Handlu (WTO). Przepis ten wprowadza szczególny system ustanawiający zasady określania wartości normalnej w przypadku przywozu z państwa, co którego wykazano występowanie znaczących zakłóceń na rynku krajowym, zdefiniowanych w tymże przepisie.
W tym względzie Sąd stwierdził, że Komisja nie była zobowiązana dokonać wykładni zgodnej tego przepisu w świetle zasad WTO. O ile bowiem akty Unii należy interpretować w możliwie jak najszerszym zakresie w świetle prawa międzynarodowego, w szczególności jeżeli takie akty mają na celu wdrożenie międzynarodowego porozumienia zawartego przez Unię, o tyle art. 2 ust. 6a rozporządzenia podstawowego nie może być uznane za przepis mający na celu wykonanie szczególnych zobowiązań w ramach porozumień zawartych w obrębie WTO, gdyż prawo WTO nie zawiera szczególnych zasad dotyczących obliczenia wartości normalnej w sytuacjach, o których mowa w odnośnym przepisie.
Co się tyczy następnie porównania ceny eksportowej i wartości normalnej produktów objętych postępowaniem, Sąd stwierdził, że Komisja błędnie zastosowała dostosowanie w dół w odniesieniu do cen eksportowych, na podstawie art. 2 ust. 10 lit. i) rozporządzenia podstawowego. Popełniła ona bowiem błąd w ocenie, uznając, iż mimo występowania wspólnej kontroli skarżące nie stanowiły jednego podmiotu gospodarczego w zakresie, w jakim – zdaniem Komisji – Sinopec Central-China, spółka zajmująca się sprzedażą powiązana z dwoma innymi skarżącymi, nie działała jako wewnętrzny dział sprzedaży, ale wykonywała raczej funkcje podobne do funkcji przedstawiciela pracującego na zasadzie prowizji.
W tym względzie z utrwalonego orzecznictwa wynika, że jeżeli instytucje Unii twierdzą, że należy dokonać dostosowania w dół ceny eksportowej z tego względu, że związana z producentem spółka zajmująca się sprzedażą wykonuje funkcje podobne do funkcji przedstawiciela pracującego na zasadzie prowizji, na tych instytucjach spoczywa obowiązek przedstawienia co najmniej zbieżnych poszlak wykazujących, że ta przesłanka jest spełniona.
Do Komisji należało przedstawienie wystarczająco zbieżnych poszlak pozwalających na wykazanie, że mimo występowania wspólnej kontroli, Sinopec Central-China wykonywała funkcje podobne do funkcji przedstawiciela pracującego na zasadzie prowizji i nie działała jako wewnętrzny dział sprzedaży. Tymczasem Komisja nie zdołała sprostać ciążącemu na niej ciężarowi dowodu, gdyż przedstawione poszlaki były albo pozbawione znaczenia albo nie miały wartości dowodowej w świetle funkcji wykonywanych przez Sinopec Central-China.
Co się tyczy obliczenia wartości normalnej produktów sprzedawanych przez Sinopec Ningxia, Sąd zauważył ponadto, że Komisja naruszyła prawo, stosując domniemanie, zgodnie z którym wartość ta odpowiadała najwyższej wartości normalnej spośród wartości normalnych pozostałych producentów eksportujących.
Ponieważ w niniejszej sprawie skarżące nie mogły przestawić Komisji niezbędnych danych dotyczących Sinopec Ningxia, Komisja obliczyła wartość normalną sprzedawanych przez nią produktów w oparciu o fakty dostępne w rozumieniu art. 18 rozporządzenia podstawowego. Dane będące w jej posiadaniu zostały zatem porównane. Tymczasem, o ile Komisja nie jest zobowiązana wyjaśnić, dlaczego dostępne wykorzystane dane były najlepsze z możliwych, gdyż taki obowiązek nie wynika ani z art. 18 ust. 1 rozporządzenia podstawowego ani z orzecznictwa, o tyle musi ona wyjaśnić dlaczego uwzględnione dane są odpowiednie.
W związku z tym, jeżeli z uwagi na różnice w procesach produkcji stosowanych przez Sinopec Ningxia i Sinopec Chongqing, Komisja miała prawo pominąć, w charakterze odpowiednich danych, dane dotyczące tej ostatniej spółki i wykorzystać dane dotyczące pozostałych producentów eksportujących, powinna była ona uzasadnić swój wybór przyjęcia dla każdego rodzaju produktu sprzedawanego przez Sinopec Ningxia, najwyższej wartości normalnej spośród wartości normalnych pozostałych producentów eksportujących. Wybór ten nie może bowiem opierać się na domniemaniu bazującym na samym stwierdzeniu braku współpracy ze strony skarżących, gdyż Komisja nie mogła ukarać producenta eksportującego z uwagi na brak współpracy z jego strony.
Ponadto posłużenie się domniemaniem, nawet trudnym do obalenia, jest dopuszczalne pod warunkiem, że istnieje w szczególności możliwość przeprowadzenia dowodu przeciwnego. Tymczasem w niniejszej sprawie obalenie odnośnego domniemania byłoby możliwe wyłącznie wówczas gdyby skarżące przedstawiły Komisji informacje, których brak przedstawienia stanowił właśnie czynnik powodujący, że Komisja wykorzystała fakty dostępne w rozumieniu art. 18 rozporządzenia podstawowego.
Wreszcie Sąd uznał, że Komisja nie naruszyła prawa do obrony skarżących, odmawiając ujawnienia im informacji dotyczących sprzedawanych ilości i ceny sprzedaży przemysłu Unii, a także marginesów podcięcia cenowego i marginesów zaniżania cen, gdyż informacje te były poufne.
Taki brak naruszenia prawa potwierdza również fakt, że skarżące po otrzymaniu pocztą elektroniczną pisma Komisji oddalającego ich wniosek o dostęp do rzeczonych informacji nie zwróciły się w tej kwestii do rzecznika praw stron, mimo iż mogły to uczynić(4). W ten sposób uznały one decyzję Komisji wynikającą z wyważenia celów założonych w rozporządzeniu podstawowym, jakimi są umożliwienie zainteresowanym stronom skutecznej obrony ich interesów i zachowanie poufności informacji uzyskanych w trakcie dochodzenia(5).