WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ UNII EUROPEJSKIEJ
(druga izba)
z dnia 30 kwietnia 2014 r.(*)
Służba publiczna – Dochodzenie Europejskiego Urzędu ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) – Dieta dzienna – Artykuł 10 załącznika VII do regulaminu pracowniczego – Zwrot nadpłaconych kwot – Potrącenie z wynagrodzenia – Artykuł 85 regulaminu pracowniczego – Umyślne wprowadzenie administracji w błąd – Rozsądny termin
W sprawie F‑28/13
mającej za przedmiot skargę wniesioną na podstawie art. 270 TFUE, który znajduje zastosowanie do traktatu EWEA na podstawie jego art. 106a,
José Manuel López Cejudo, urzędnik Komisji Europejskiej, zamieszkały w Brukseli (Belgia), reprezentowany przez adwokata É. Boigelota,
strona skarżąca,
przeciwko
Komisji Europejskiej, reprezentowanej przez J. Curralla i C. Ehrbar, działających w charakterze pełnomocników,
strona pozwana,
SĄD DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
(druga izba),
w składzie: M.I. Rofes i Pujol, prezes, K. Bradley i J. Svenningsen (sprawozdawca), sędziowie,
sekretarz: X. Lopez Bancalari, administrator,
uwzględniając procedurę pisemną i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 30 stycznia 2014 r.,
wydaje następujący
Wyrok
1 Pismem, które wpłynęło do sekretariatu Sądu w dniu 27 marca 2013 r., J.M. López Cejudo wniósł skargę w niniejszej sprawie o stwierdzenie nieważności noty z dnia 6 lipca 2012 r., w której organ powołujący Komisji Europejskiej (zwany dalej „organem powołującym”) poinformował skarżącego o swej decyzji w sprawie odzyskania, wraz z odsetkami, diet dziennych, które pobierał on w 1997 i 1998 r., a także o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 17 grudnia 2012 r., w której organ powołujący oddalił zażalenie skarżącego dotyczące tych diet dziennych (zwanej dalej „decyzją o oddaleniu zażalenia”).
Ramy prawne
2 Zgodnie z art. 20 Regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej (zwanego dalej „regulaminem pracowniczym”) „[u]rzędnik ma miejsce zamieszkania w miejscowości, w której jest zatrudniony, lub w takiej odległości od niej, by nie utrudniało to wykonywania jego obowiązków”.
3 Artykuł 5 ust. 4 załącznika VII do regulaminu pracowniczego stanowi:
„Urzędnikowi uprawnionemu do dodatku na gospodarstwo domowe, który osiedla się w miejscu, gdzie został zatrudniony, bez swojej rodziny, przysługuje połowa dodatku, do którego byłby uprawniony. Druga połowa jest wypłacana, gdy jego rodzina zamieszka w miejscu, gdzie jest on zatrudniony, pod warunkiem że nastąpi to w terminie określonym w art. 9 ust. 3 [załącznika VII] […]”.
4 Zgodnie z art. 9 ust. 1 załącznika VII do regulaminu pracowniczego:
„Urzędnikowi zwracane są koszty związane z przeprowadzką jego mienia osobistego […], w przypadku gdy musi on zmienić miejsce zamieszkania w celu spełnienia wymogu art. 20 regulaminu pracowniczego i nie uzyskał zwrotu tych samych kosztów z innego źródła. Koszty są zwracane w wysokości nieprzekraczającej wcześniej zatwierdzonego kosztorysu […]”.
5 Artykuł 10 regulaminu pracowniczego, w brzmieniu znajdującym zastosowanie w sprawie, stanowi:
„1. W przypadku gdy urzędnik wykaże, iż w celu spełnienia wymogu art. 20 regulaminu pracowniczego musi zmienić swoje miejsce zamieszkania, uprawniony jest on przez okres określony w ust. 2 do diety dziennej […].
2. Okres, w którym przyznaje się dietę dzienną, wynosi:
[…]
b) w przypadku urzędnika, który jest uprawniony do dodatku na gospodarstwo domowe: 180 dni […]
[…]
Dieta dzienna w żadnym przypadku nie przysługuje po dniu, w którym urzędnik przeprowadza się w celu spełnienia wymogu art. 20 regulaminu pracowniczego”.
6 Artykuł 85 regulaminu pracowniczego, w brzmieniu obowiązującym w okresie pobierania przez skarżącego spornych diet dziennych, stanowił:
„Każda kwota wypłacona bez podstawy prawnej podlega zwrotowi, jeśli osoba, która ją otrzymała, była świadoma braku podstawy prawnej wypłaty lub jeżeli jej brak był na tyle oczywisty, że osoba ta musiała być go świadoma”.
7 Artykuł 85 regulaminu pracowniczego, w brzmieniu obowiązującym w dniu wydania noty z dnia 6 lipca 2012 r., zawiera akapit drugi, sformułowany następująco:
„Żądanie zwrotu musi być przedłożone nie później niż pięć lat od dnia, w którym kwota została wypłacona. W przypadkach, w których organ powołujący jest w stanie ustalić, że odbiorca umyślnie wprowadził w błąd administrację w celu uzyskania danej kwoty, żądanie zwrotu jest możliwe także po upływie tego okresu”.
Okoliczności faktyczne leżące u podstaw sporu
8 Po wstąpieniu w 1986 r. do służby w Komisji skarżący kontynuował wykonywanie zadań w służbie Wspólnot Europejskich w Trybunale Obrachunkowym w Luksemburgu (Luksemburg) począwszy od dnia 1 września 1990 r. Następnie został przeniesiony, ze skutkiem od dnia 1 września 1997 r., do wydziału zarządzania dochodami dyrekcji generalnej (DG) ds. budżetu Komisji w Brukseli (Belgia). Następnie, w 2002 r., skarżący został przeniesiony do sekcji ds. finansów i umów przedstawicielstwa Komisji w Federacyjnej Republice Brazylii, a poczynając od 2007 r. wykonywał ponownie zadania administratora (AD) w grupie zaszeregowania AD 13 w DG ds. Budżetu w Brukseli.
9 W dniu 9 lipca 1997 r. skarżący podpisał umowę najmu nieumeblowanego pięciopokojowego lokalu znajdującego się w Etterbeek (Belgia) (zwanego dalej „mieszkaniem w Brukseli”). Najem ten został uzgodniony na okres dziewięciu lat i wchodził w życie z dniem 1 sierpnia 1997 r. Z brzmienia tej umowy, a w szczególności z art. 13, dotyczącego „przeznaczenia lokalu”, i art. 14, dotyczącego „adresu korespondencyjnego – stanu cywilnego”, wynika, że najemca, w tym przypadku skarżący, deklarował wynajęcie tego lokalu na użytek zwykłego prywatnego zamieszkiwania, jako głównego miejsca zamieszkania, i oświadczał, że ustanawia adres korespondencyjny w tym lokalu na cały okres wynajmu.
10 Ponadto z dniem 1 sierpnia 1997 r. skarżący wynajął, na podstawie umowy zawartej w dniu 11 lipca 1997 r. z parą lokatorów, dom, który posiadał w Schuttrange (Luksemburg) i który zajmował przedtem wraz z rodziną (zwany dalej „domem w Luksemburgu”).
11 W dniu 1 września 1997 r. skarżący zadeklarował w ogólnym formularzu dotyczącym ustalenia jego uprawnień na gruncie regulaminu pracowniczego, że jego nowy adres zamieszkania to adres mieszkania w Brukseli. W formularzu tym oświadczył on również swemu pracodawcy, że jego żona i czworo dzieci zamieszkują wciąż w Luksemburgu, pod adresem ich domu w Luksemburgu.
12 Jednakże w formularzu dotyczącym przewidzianego w art. 5 załącznika VII do regulaminu pracowniczego dodatku na zagospodarowanie, który to formularz był w tamtym czasie używany przez administrację również do określania prawa do diet dziennych, skarżący w dniu 9 września 1997 r. zadeklarował, że wraz z rodziną ustanowił swoje miejsce zamieszkania w Brukseli. W tym kontekście oświadczył również, że zapoznał się z odpowiednią regulacją, a mianowicie z art. 5 załącznika VII do regulaminu pracowniczego.
13 Na poparcie tego wniosku skarżący sporządził kopię umowy najmu mieszkania w Brukseli, ale nie dostarczył wniosku o zezwolenie na pobyt dla członków swojej rodziny. Z tego względu organ powołujący, zgodnie z art. 5 ust. 4 załącznika VII do regulaminu pracowniczego, wypłacił mu tylko połowę dodatku na zagospodarowanie, czyli miesięczne uposażenie.
14 W wyniku wniosku przedstawionego w dniu 16 marca 1998 r., do którego skarżący dołączył kopię złożonego w Belgii wniosku o zezwolenie na pobyt swej małżonki i dzieci, co poświadczało osiedlenie się jego rodziny w jego nowym miejscu zatrudnienia, została mu wypłacona zgodnie z art. 5 ust. 4 załącznika VII do regulaminu pracowniczego druga połowa dodatku na zagospodarowanie.
15 Ponadto, również w dniu 16 marca 1998 r., skarżący złożył wniosek o zwrot kosztów przeprowadzki, dostarczając fakturę sporządzoną w dniu 15 marca 1998 r. przez luksemburskie przedsiębiorstwo przewozowe i uzyskał ten zwrot. Według oświadczenia przedsiębiorstwa luksemburskiego przeprowadzka skarżącego z Luksemburga do Brukseli miała miejsce w dniu 2 marca 1998 r. Z tego względu skarżący oświadczył w wymienionym formularzu o „[p]łatności kosztów przeprowadzki”, że „zmienił, wraz z członkami [s]wej rodziny, [s]woje miejsce zamieszkania z Luksemburga do [s]wego miejsca zatrudnienia […] w dniu 2 marca 1998 r.”.
16 Oprócz dwumiesięcznego uposażenia z tytułu dodatku na zagospodarowanie, wypłaconego w dwóch ratach, oraz zwrotu kosztów związanych z przeprowadzką skarżący otrzymał również diety dzienne na mocy art. 10 załącznika VII do regulaminu pracowniczego, i to za maksymalny okres 180 dni od ponownego objęcia stanowiska w Komisji (diety zwane dalej „spornymi dietami dziennymi”), czyli od dnia 1 września 1997 r. do dnia 1 marca 1998 r., przy czym administracja przyjęła w tym względzie, że rodzina skarżącego dołączyła do niego w nowym miejscu zamieszkania dopiero w dniu 2 marca 1998 r., daty jaką wskazał w formularzu „[p]łatności kosztów przeprowadzki”.
17 W dniu 19 lipca 2007 r. Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) otrzymał za pośrednictwem DG ds. stosunków zewnętrznych pismo skierowane do tej dyrekcji generalnej przez członka Parlamentu Europejskiego. Do pisma tego dołączono oświadczenia i liczne dokumenty dostarczone przez byłą żonę skarżącego. OLAF wszczął wówczas dochodzenie, dotyczące w szczególności spornych diet dziennych, jak również określonych kosztów leczenia, które zostały pokryte przez wspólny system ubezpieczeń zdrowotnych (zwany dalej „RCAM”).
18 Dochodzenie OLAF‑u obejmowało również inne elementy oskarżenia pochodzące od byłej żony skarżącego, które jednak nie są rozpatrywane w niniejszej sprawie.
19 Skarżący został poinformowany przez OLAF o wszczęciu dochodzenia wewnętrznego i w tych ramach był przesłuchiwany przez ten urząd w dniach 28 marca 2008 r. i 6 maja 2010 r., w szczególności w kwestii daty swej rzeczywistej przeprowadzki z Luksemburga do Brukseli, uczęszczania jego dzieci do szkoły w Brukseli z początkiem roku szkolnego 1997, jak też datowanej na dzień 15 marca 1998 r. faktury dotyczącej przeprowadzki. Przy tej okazji skarżący oświadczył w szczególności, że przewóz jego rzeczy ruchomych, które jak twierdzi pozostały w Luksemburgu, nastąpił dopiero w marcu 1998 r., „aby mógł [on] w ten sposób skorzystać w dobrej wierze […] z diet dziennych”.
20 W dniu 30 marca 2012 r. OLAF powiadomił skarżącego o zamknięciu dochodzenia. Ponadto tego samego dnia urząd ten przekazał Komisji zalecenia, jak również sprawozdanie końcowe ze swego dochodzenia wewnętrznego (zwane dalej „sprawozdaniem OLAF‑u”). W części sprawozdania zatytułowanej „Konkluzje i zalecenia” OLAF stwierdził, że skarżący naruszył obowiązki ciążące na nim jako urzędniku, ponieważ wykazano, że w celu uzyskania diet dziennych przewidzianych w art. 10 załącznika VII do regulaminu pracowniczego sztucznie sugerował, że przeprowadzka z Luksemburga do Brukseli, przypadająca w rzeczywistości na sierpień 1997 r., odbyła się w marcu 1998 r.
21 OLAF wskazał również jako prawdopodobne, że aby uczynić swą deklarację bardziej wiarygodną, skarżący zażądał od spółki przewozowej faktury postdatowanej – i ją otrzymał. Na tej podstawie OLAF zalecał organowi powołującemu odzyskanie kwoty 7902 EUR, odpowiadającej, po pierwsze, dietom dziennym pobieranym bezpodstawnie od dnia 1 września 1997 r. do dnia 1 marca 1998 r., czyli w owym czasie 223 080 BEF (5530 EUR), jak też, po drugie, odzyskanie 2372 EUR odpowiadające zwrotowi kosztu oprawek do okularów pozbawionych szkieł korekcyjnych. Zalecenie obejmowało również przeprowadzenie postępowania kontrolnego w odniesieniu do wniosków o zwrot kosztów leczenia poniesionych przez skarżącego w okresie 2002–2007, kiedy sprawował on obowiązki w przedstawicielstwie Komisji w Brazylii.
22 Notą z dnia 6 lipca 2012 r. (zwanej dalej „zaskarżoną decyzją”) Komisja poinformowała skarżącego, że z uwagi na zalecenia OLAF‑u jest zobligowana do odzyskania kwoty 7902 EUR. Pierwsza część tej kwoty, w wysokości 5530 EUR, miała być pobrana z jego uposażenia za czerwiec 2012 r., podobnie jak 3822,80 EUR odsetek od tej kwoty, które miały zostać potrącone z uposażenia za lipiec 2012 r., lecz zostały rozliczone dopiero w październiku tego samego roku. Druga kwota, 2372 EUR, odpowiadająca nienależnemu pokryciu kosztów leczenia, miała być potrącona z uposażenia skarżącego za sierpień 2012 r., podobnie jak 699,20 EUR z tytułu odsetek od tej kwoty.
23 W dniu 12 września 2012 r. skarżący złożył na podstawie art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego zażalenie do organu powołującego, żądając stwierdzenia nieważności noty z dnia 6 lipca 2012 r. oraz potrąceń dokonanych z jego uposażenia w miesiącach od czerwca do września 2012 r., jak również noty Urzędu Administracji i Wypłacania Należności Indywidualnych (PMO) z dnia 10 lipca 2012 r. w sprawie pobrania 3071,20 EUR z jego uposażenia za sierpień 2012 r. oraz noty PMO z dnia 20 lipca 2012 r. przewidującej pobranie 3822,80 EUR odsetek z uposażenia za październik 2012 r. Jeśli chodzi w szczególności o sporne diety dzienne, skarżący powoływał się na to, że działał w dobrej wierze, sądząc, że prawo do tych diet istniało dopóty, dopóki przeprowadzka jego nieruchomości nie została skutecznie i całkowicie zrealizowana. Poza tym, według skarżącego, „nie można [mu] zarzucać działania w złej wierze”, biorąc pod uwagę, że „uregulowania w tym zakresie – które zostały [mu] przedstawione w świetle, jakiego nie pojmował […] – były według niego bardzo techniczne i trudne do zrozumienia”. Ponadto skarżący zwrócił uwagę, że ponieważ nie wprowadził administracji rozmyślnie w błąd, ma prawo powoływać się na termin pięciu lat przedawnienia przewidziany w art. 85 regulaminu pracowniczego.
24 Decyzją z dnia 17 grudnia 2012 r. organ powołujący stwierdził, że jeśli chodzi o zażalenie dotyczące zwrotu kosztów leczenia, nie jest w stanie wykazać, iż skarżący rozmyślnie wprowadził go w błąd, aby skorzystać ze zwrotu kosztów za oprawki pozbawione szkieł korekcyjnych. W tym względzie organ powołujący, w zastosowaniu art. 85 ust. 2 zdanie pierwsze regulaminu pracowniczego, postanowił odstąpić od zażądania zwrotu nienależnie wypłaconych kosztów leczenia. Natomiast jeśli chodzi o sporne diety dzienne uznał on, że skarżący wprowadził go rozmyślnie w błąd, tak więc zgodnie z art. 85 ust. 2 regulaminu pracowniczego pięcioletni okres przedawnienia nie ma zastosowania. Biorąc ponadto pod uwagę, że skarżący przeprowadził się do Brukseli ze swą rodziną w sierpniu 1997 r. i nie spełniał już warunków do korzystania ze wspomnianych diet, organ powołujący odrzucił zażalenie w tym względzie.
Przebieg postępowania i żądania stron
25 Skarżący wnosi zasadniczo do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności noty z dnia 6 lipca 2012 r.;
– stwierdzenie nieważności potrącenia z jego wynagrodzenia dokonanego w czerwcu 2012 r. (5530 EUR), sierpniu 2012 r. (1535,60 EUR), wrześniu (1535,60 EUR) i październiku 2012 r. (3822,80 EUR) oraz, ewentualnie, dalszych potrąceń w wykonaniu zaskarżonej decyzji;
– stwierdzenie nieważności noty PMO z dnia 10 lipca 2012 r.;
– stwierdzenie nieważności noty PMO z dnia 20 lipca 2012 r.;
– stwierdzenie nieważności decyzji o oddaleniu zażalenia w części dotyczącej oddalenia zażalenia skarżącego w odniesieniu do spornych diet dziennych i odsetek za zwłokę;
– zasądzenie od pozwanej zapłaty odsetek za zwłokę – licząc od czerwca 2012 r. od kwoty 5530 EUR, od sierpnia 2012 r. od pierwszej kwoty 1535,60 EUR, od września 2012 r. od kolejnej kwoty 1535,60 EUR i od października 2012 r. od kwoty 3822,80 EUR – do dnia zwrotu powyższych kwot, przy czym wobec zwrotu kwoty 3071,20 EUR wraz z wypłatą za styczeń 2013 r. odsetki od tej kwoty są należne do dnia dokonania owego zwrotu;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
26 Komisja wnosi do Sądu o:
– oddalenie skargi jako bezzasadnej;
– obciążenie skarżącego kosztami postępowania.
Co do prawa
1. Przedmiot skargi
27 Tytułem wstępnym Sąd stwierdza, że ponieważ organ powołujący częściowo uwzględnił zażalenie w sprawie zwrotu kosztów leczenia i że skarżący otrzymał w styczniu 2013 r. zwrot potrąceń, które zostały dokonane z jego uposażeń za sierpień i wrzesień 2012 r. w związku z tymi kosztami leczenia, żądania dotyczące wymienionych kosztów leczenia są bezprzedmiotowe, jak to zresztą potwierdził skarżący na rozprawie.
2. W przedmiocie żądań stwierdzenia nieważności
28 Jeśli chodzi o żądania o stwierdzenie nieważności, należy podnieść, że dotyczą one zasadniczo, w odniesieniu do spornych diet dziennych, noty z dnia 6 lipca 2012 r., potrącenia z wynagrodzeń dokonanego z tego tytułu w czerwcu, sierpniu, wrześniu i październiku 2012 r., jak również decyzji o oddaleniu zażalenia.
29 W tym względzie, zgodnie z zasadą ekonomii procesowej, sąd może zdecydować, że nie ma powodu rozstrzygać odrębnie w sprawie żądań skierowanych przeciwko decyzji o oddaleniu zażalenia, jeżeli stwierdzi, że są one pozbawione autonomicznej treści i w rzeczywistości wiążą się z żądaniami skierowanymi przeciwko decyzji, na którą zażalenie zostało wniesione. Może być tak w szczególności, gdy sąd stwierdzi, że decyzja zawierająca oddalenie zażalenia, zwłaszcza gdy w danym przypadku jest domniemana, stanowi zwykłe potwierdzenie decyzji stanowiącej przedmiot zażalenia i że stwierdzenie jej nieważności nie wywierałoby na sytuację prawną osoby zainteresowanej żadnego skutku odrębnego od tego, jaki wynika ze stwierdzenia nieważności tej decyzji (wyrok Adjemian i in. przeciwko Komisji, T‑325/09 P, EU:T:2011:506, pkt 33 i przytoczone tam orzecznictwo).
30 Jednakże w niniejszym przypadku, w którym – z jednej strony – potrącenia z wynagrodzeń były dokonane w trybie wykonania noty z dnia 6 lipca 2012 r. i w którym – z drugiej strony – decyzja o oddaleniu zażalenia zawiera ponowne badanie sytuacji skarżącego w świetle nowych okoliczności prawnych, należy przyjąć, że żądania stwierdzenia nieważności dotyczą noty z dnia 6 lipca 2012 r. i decyzji o oddaleniu zażalenia.
31 Sąd uznaje, że skarżący na poparcie swoich żądań stwierdzenia nieważności podnosi ostatecznie cztery zarzuty, dotyczące, odpowiednio, naruszenia obowiązku uzasadnienia przewidzianego w art. 25 akapit drugi regulaminu pracowniczego, naruszenia art. 10 załącznika VII do regulaminu pracowniczego, naruszenia art. 85 regulaminu pracowniczego oraz zasady rozsądnego terminu w postępowaniu w sprawie zwrotu nadpłaconych kwot, jak też naruszenia zasad ochrony uzasadnionych oczekiwań i dobrej administracji.
W przedmiocie zarzutu pierwszego, dotyczącego naruszenia obowiązku uzasadnienia
32 Skarżący zarzuca Komisji, że nie poinformowała go o treści sprawozdania OLAF‑u ani w chwili wydania noty z dnia 6 lipca 2012 r., ani na etapie zażalenia. Ograniczyła się ona do odesłania do treści tego sprawozdania w nocie z dnia 6 lipca 2012 r. i w decyzji o oddaleniu zażalenia, nie informując nawet skarżącego o zasadniczych zarzucanych mu okolicznościach. W ten sposób, biorąc pod uwagę, że jego zdaniem nie był on w stanie skutecznie zapoznać się z treścią sprawozdania stanowiącego podstawę decyzji o odzyskaniu spornych diet dziennych, nota z dnia 6 lipca 2012 r. oraz decyzja o oddaleniu zażalenia są dotknięte wadą w postaci braku uzasadnienia.
33 Komisja, przyznając, że sprawozdanie OLAF‑u zostało przekazane skarżącemu do wiadomości dopiero w dniu 1 lutego 2013 r., utrzymuje, że nota z dnia 6 lipca 2012 r. została wydana w kontekście dobrze znanym skarżącemu, w szczególności w wyniku dwóch przesłuchań przed OLAF‑em. Argumenty prawne wysunięte przez skarżącego w zażaleniu, szczególnie okoliczność, że działał on w dobrej wierze i że był uprawniony do pobierania diety, ponieważ przeprowadzka jego mienia nie została całkowicie i skutecznie zrealizowana, świadczą, iż zrozumiał on w pewnym stopniu stawiane mu przez organ powołujący zarzuty. W każdym razie Komisja przedstawiła odpowiednie uzasadnienie na etapie odpowiedzi na zażalenie, które należy uznać za pokrywające się z uzasadnieniem noty z dnia 6 lipca 2012 r., na którą zażalenie zostało złożone.
34 W tym względzie Sąd przypomina, że wymóg ustanowiony w art. 296 akapit drugi TFUE, określony również w art. 25 akapit drugi regulaminu pracowniczego, ma na celu umożliwienie Sądowi wykonywania kontroli zgodności z prawem decyzji niekorzystnych oraz zapewnienie zainteresowanym wystarczających wskazówek do ustalenia, czy decyzje te są zasadne lub czy są obarczone wadą pozwalającą na zakwestionowanie ich zgodności z prawem. Wynika z tego, że uzasadnienie powinno być co do zasady podane do wiadomości zainteresowanego w tym samym czasie co decyzja dla niego niekorzystna (zob. wyroki: Michel/Parlament, 195/80, EU:C:1981:284, pkt 22; Neirinck/Komisja, C‑17/07 P, EU:C:2008:134, pkt 50; Tzirani/Komisja, F‑46/11, EU:F:2013:115, pkt 138–140).
35 Sąd stwierdza, że nota z dnia 6 lipca 2012 r. podaje niewiele okoliczności uzasadniających, ponieważ dla uzasadnienia odzyskania spornych diet dziennych odsyła do zaleceń OLAF‑u z dnia 30 marca 2012 r., w związku z czym, w braku uprzedniego przekazania skarżącemu treści sprawozdania OLAF‑u, wymieniona nota zawierała tym samym uzasadnienie stosunkowo zwięzłe.
36 Jednak, po pierwsze, organ powołujący zawarł odpowiednie uzasadnienie w decyzji o oddaleniu zażalenia. Decyzja ta potwierdza zaś notę z dnia 6 lipca 2012 r., uściślając powody, które legły u jej podstaw. W takiej sytuacji zgodność z prawem pierwotnego aktu niekorzystnego powinna być badana z uwzględnieniem uzasadnienia zawartego w decyzji o oddaleniu zażalenia, które to uzasadnienie uznaje się za zbieżne z tym aktem (wyrok Infante Garcia-Consuegra/Komisja, F‑10/12, EU:F:2013:38, pkt 14 i przytoczone orzecznictwo).
37 Po drugie, w każdym wypadku decyzja jest wystarczająco uzasadniona, jeżeli, jak w niniejszym przypadku, akt stanowiący przedmiot skargi został wydany w kontekście znanym zainteresowanemu urzędnikowi, takim jak wynikający z przesłuchań skarżącego przed OLAF‑em, i pozwala mu zrozumieć skutki podjętego wobec niego środka (wyrok Hecq/Komisja, C‑116/88 i C‑149/88, EU:C:1990:98, pkt 26; postanowienie Marcuccio/Komisja, F‑118/11, EU:F:2014:23, pkt 73).
38 Sąd uznaje ponadto, że obszerny charakter zażalenia skarżącego wskazuje na zrozumienie przez niego powodów, dla których Komisja zdecydowała, notą z dnia 6 lipca 2012 r., o odzyskaniu spornych diet dziennych. Stąd nie może on utrzymywać, że nie zrozumiał motywów stanowiących podstawę tej decyzji organu powołującego. Ponadto okoliczność, iż otrzymał on sprawozdanie OLAF‑u dopiero w dniu 1 lutego 2013 r., nie mogła podważyć faktu, że skarżący, po zapoznaniu się z notą z dnia 6 lipca 2012 r., zrozumiał powody, dla których ztrudniająca go instytucja w tym przypadku przystąpiła do odzyskania odpowiednich kwot.
39 Należy więc oddalić zarzut pierwszy, dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia, jako bezzasadny.
W przedmiocie zarzutu drugiego, dotyczącego naruszenia art. 10 załącznika VII do regulaminu pracowniczego
40 Na poparcie tego zarzutu skarżący utrzymuje zasadniczo, że był uprawniony do spornych diet dziennych, ponieważ nie dokonał faktycznej i ostatecznej przeprowadzki wszystkich swych rzeczy ruchomych z Luksemburga do swego nowego miejsca zatrudnienia. W związku z tym okoliczność, że jego żona i dzieci zamieszkali w mieszkaniu w Brukseli, wziętym w najem poczynając od sierpnia 1997 r., oraz fakt, że dzieci podjęły naukę w szkole od początku roku szkolnego 1997/1998, nie są wystarczające dla utraty prawa do diet dziennych przewidzianych w art. 10 załącznika VII do regulaminu pracowniczego.
41 Skarżący uważa bowiem, że w braku faktycznej przeprowadzki ruchomości organ powołujący nie może mu przypisywać przedwczesnej chęci nadania ostatecznego charakteru osiedleniu się w mieszkaniu w Brukseli, ponieważ przeciwnie, do dnia 2 marca 1998 r. stanowiło ono prowizoryczne miejsce zamieszkania o niskim komforcie, gdyż wyposażone było tylko w kilka mebli pierwszej potrzeby, takich jak materace, stoły i krzesła, oraz że w okresie wypłacania diet dziennych wykorzystywał wyjazdy do Luksemburga mające na celu rozwiązanie problemów związanych z wynajęciem domu w Luksemburgu, aby przywozić stopniowo w samochodzie po kilka kartonów do swego nowego miejsca zatrudnienia. Ponadto nawet jeśli orzecznictwo dotyczące art. 10 załącznika VII do regulaminu pracowniczego wydaje się uzależniać przyznanie diet dziennych od spełnienia wymogu, aby beneficjent tymczasowo utrzymywał dwa miejsca zamieszkania, skarżący argumentuje, że okoliczność, iż nie zachował dawnego miejsca zamieszkania w Luksemburgu, nie stanowiła w jego przypadku przeszkody w przyznaniu spornych diet dziennych. Wreszcie organ powołujący popełnił oczywiste błędy w ocenie.
42 W tym względzie Sąd przypomina, że na podstawie art. 71 regulaminu pracowniczego, przewidującego w szczególności, że urzędnik ma prawo do zwrotu kosztów, jakie poniósł w związku z podjęciem służby, przeniesieniem lub zakończeniem służby, art. 10 ust. 1 załącznika VII do regulaminu pracowniczego przewiduje przyznanie takiej diety dziennej „urzędnik[owi, który przedstawia] dowodody, że zmiana miejsca zamieszkania jest wymagana w celu spełnienia wymogów określonych art. 20 regulaminu pracowniczego”. Ten ostatni przepis zobowiązuje urzędnika do zamieszkania w miejscu zatrudnienia lub w takiej od niego odległości, aby nie utrudniało to wykonywania jego obowiązków (wyrok Benzler/Komisja, T‑63/91, EU:T:1992:88, pkt 19).
43 Tymczasem w sytuacji takiej jak sytuacja skarżącego dieta dzienna ma w istocie stanowić wynagrodzenie kosztów i niedogodności spowodowanych koniecznością przemieszczania się oraz tymczasowego osiedlania się w miejscu nowego zatrudnienia. Cel ten był już niejednokrotnie wskazywany w orzecznictwie istniejącym w chwili, gdy miały miejsce okoliczności faktyczne sprawy (zob. w szczególności wyrok Mouzourakis/Parlament, 280/85, EU:C:1987:66, pkt 9; wyrok Benzler/Komisja, EU:T:1992:88, pkt 20; wyrok Baniel-Kubinova i in./Parlament, F‑131/07, EU:F:2008:159, pkt 17).
44 Tym samym przyznawanie diet dziennych jest uzależnione od spełnienia dwóch warunków, a mianowicie, po pierwsze, warunku zmiany miejsca zamieszkania przez zainteresowanego, aby spełnić wymagania art. 20 regulaminu pracowniczego, a po drugie, warunku poniesienia kosztów lub niedogodności spowodowanych koniecznością przemieszczenia się lub tymczasowego osiedlenia w nowym miejscu zatrudnienia. Ponieważ te dwa warunki są kumulatywne, dieta dzienna nie może zostać w szczególności przyznana urzędnikowi, który nie udowodnił poniesienia takich kosztów lub takich niedogodności (zob. wyrok Infante Garcia-Consuegra/Komisja, EU:F:2013:38, pkt 29 i przytoczone orzecznictwo).
45 Ponadto, jak również wynika to z orzecznictwa, przyznanie diet dziennych ma zwłaszcza na celu umożliwienie beneficjentom znalezienia odpowiadającego ich potrzebom lokalu mieszkalnego w miejscu zatrudnienia oraz uregulowanie sytuacji poprzedniego miejsca zamieszkania, na przykład poprzez najem lub podnajem (postanowienie Collins/Komitet Regionów, T‑132/97, EU:T:1998:193, pkt 43).
46 O ile prawo do diety dziennej powstaje wprawdzie nawet przed przeniesieniem przez zainteresowanego miejsca zamieszkania do miejsca zatrudnienia lub nowego miejsca zatrudnienia (wyrok Baniel-Kubinova i in./Parlament, EU:F:2008:159, pkt 24), o tyle art. 10 ust. 2 akapit trzeci załącznika VII do regulaminu pracowniczego przewiduje jednak, że dieta ta w żadnym razie nie przysługuje po dacie, w której urzędnik dokonał przeprowadzki w celu spełnienia zobowiązań z art. 20 regulaminu pracowniczego.
47 Tym samym data przeprowadzki stanowi datę końcową, kładącą automatycznie kres prawu do diety dziennej. Jednakże ten powód wygaśnięcia prawa do tej diety nie umniejsza faktu, że aby móc korzystać ze wspomnianej diety, zainteresowany powinien spełniać przynajmniej dwa warunki przywołane w pkt 44 niniejszego wyroku. Innymi słowy, jeśli prawodawca uznał, że poczynając od daty przeprowadzki zainteresowany nie ponosi już kosztów czy niedogodności powodowanych koniecznością przemieszczania się lub tymczasowego osiedlania w nowym miejscu, to jednak drugi warunek przywołany we wspomnianym pkt 44 można uznać za niespełniony lub już niespełniany nawet w braku faktycznej przeprowadzki ruchomości zainteresowanego.
48 W niniejszej sprawie Sąd stwierdza, że skarżący oddał w najem swój dom w Luksemburgu z dniem 1 sierpnia 1997 r. i że nie wykazał żadnego innego mieszkania, które by zachował w Luksemburgu. Ponadto nie twierdzi on też, że nadal zamieszkiwał w tym państwie członkowskim, a przeciwnie, zwłaszcza w skardze i podczas rozprawy wskazał, że osiedlił się w Brukseli z dniem 1 września 1997 r. i że nie zachował swego poprzedniego miejsca zamieszkania. Jedynym niuansem, jaki wnosi w tej materii, jest to, że po pierwsze, „on sam” nie osiedlił się „ostatecznie” w tym terminie. Po drugie, miał jeszcze pozostawić rzeczy osobiste oraz ruchomości w garażu swego domu w Luksemburgu, wywożąc je stopniowo, w miarę swych wyjazdów do Luksemburga w celu rozwiązania problemów związanych z oddaniem domu w najem, takich jak problemy z ogrzewaniem.
49 Ponadto jeśli chodzi o członków jego rodziny, przyznaje on, że osiedlili się oni w wynajętym począwszy od sierpnia 1997 r. mieszkaniu w Brukseli i że jego dzieci zostały objęte obowiązkiem szkolnym w Brukseli od początku roku szkolnego 1997/1998. Podczas rozprawy skarżący wskazał w tym względzie, że należy dokonać rozróżnienia między faktem ustanowienia adresu korespondencyjnego czy zamieszkiwaniem w Brukseli a faktem przeniesienia miejsca zamieszkania do tego nowego miejsca zatrudnienia. W rzeczywistości wraz ze swą rodziną ustanowił on miejsce zamieszkania w Brukseli w sierpniu 1997 r. Jednakże, jak podkreśla, w braku faktycznej przeprowadzki wszystkich ruchomości należałoby uznać, że nie przeniósł jeszcze swego miejsca zamieszkania.
50 W tym względzie Sąd zauważa, że w świetle orzecznictwa (wyrok Ineichen/Komisja, T‑293/01, EU:T:2003:55, pkt 64 i przytoczone tam orzecznictwo) wszystkie te okoliczności wskazują na to, iż przeciwnie, skarżący od dnia 1 września 1997 r. przeniósł ośrodek swych interesów do nowego miejsca zatrudnienia i zamierzał nadać temu stały i trwały charakter.
51 W związku z tym skarżący nie zachował swego poprzedniego miejsca zamieszkania i nie udowodnił poniesienia innych kosztów, związanych z niepewną, jak twierdzi, sytuacją. Stąd też, w świetle art. 10 załącznika VII do regulaminu pracowniczego w brzmieniu mającym zastosowanie ratione temporis, zgodnie z wykładnią dokonaną w orzecznictwie, z samego tego powodu brak jest uzasadnienia dla przyznania diet dziennych skarżącemu (zob. wyrok Lozano Palacios/Komisja, T‑33/95, EU:T:1996:196, pkt 55 i przytoczone tam orzecznictwo).
52 Jedynym argumentem przytoczonym przez skarżącego mającym wykazać, że przeniesienie jego osobistych i rodzinnych interesów do Brukseli nie zostało zakończone z datą objęcia przez niego stanowiska, to jest z dniem 1 września 1997 r., jest okoliczność, że według tego, co twierdzi, nie wszystkie ruchomości zostały przeprowadzone do nowego miejsca zamieszkania, a więc nie można było uznać, że przeniósł swe miejsce zamieszkania.
53 Skarżący twierdzi w tej kwestii, że posiadające pięć pokoi mieszkanie w Brukseli było wyposażone w ruchomości pierwszej potrzeby, takie jak stoły, materace i pościel. Przeniósł on więc miejsce zamieszkania do nowego miejsca zatrudnienia od dnia 1 września 1997 r. Ponadto skarżący nie wskazuje bynajmniej, jakie inne wyposażenie, które miało pozostać w Luksemburgu, byłoby mu, jak też jego rodzinie potrzebne, aby móc uznać, iż sfinalizował swoje osiedlenie się w nowym miejscu zatrudnienia.
54 Sąd stwierdza, że jedyną okolicznością mogącą uprawdopodabniać przeprowadzkę części ruchomości skarżącego z Luksemburga do Brukseli jest ostatecznie zaświadczenie otrzymania w dobrym stanie ruchomości i rzeczy osobistych, jak też faktura, oba dokumenty formalnie datowane na 15 marca 1998 r. Pierwszy z nich wskazuje, że przeprowadzka była zorganizowana w dniu 2 marca 1998 r. z domu w Luksemburgu, którego adres był uściślony, do Brukseli, bez wymienienia konkretnego adresu.
55 Jednakże z wszystkich zawartych w aktach sprawy środków dowodowych wynika, że niezależnie od tego, czy przeprowadzka pewnych mebli, które miały być dotąd pozostawione w Luksemburgu, miała faktycznie miejsce w dniu 2 marca 1998 r., Komisja miała prawo stwierdzić, że w dniu 1 września 1997 r. skarżący przeniósł już w każdym wypadku ośrodek swoich interesów w sposób trwały i stały do miejsca swego nowego zatrudnienia i tam się ostatecznie osiedlił w rozumieniu art. 10 załącznika VII do regulaminu pracowniczego. Z tego powodu nie spełniał on już drugiego warunku przywołanego w pkt 44 niniejszego wyroku.
56 Ze wszystkich powyższych rozważań wynika, że drugi zarzut powinien zostać oddalony jako bezzasadny.
W przedmiocie zarzutu trzeciego, dotyczącego naruszenia art. 85 regulaminu pracowniczego
57 Trzeci zarzut, w świetle pism skarżącego, składa się w zasadzie z dwóch części, dotyczących, odpowiednio, braku zamiaru skarżącego, aby wprowadzić administrację w błąd w rozumieniu art. 85 regulaminu pracowniczego, oraz naruszenia pojęcia rozsądnego terminu w odzyskiwaniu nadpłaconych kwot.
W przedmiocie części pierwszej zarzutu, dotyczącej braku zamiaru wprowadzenia administracji w błąd przez skarżącego w rozumieniu art. 85 regulaminu pracowniczego
58 Skarżący utrzymuje, że decydując się na wszczęcie postępowania w celu odzyskania spornych diet dziennych, organ powołujący naruszył art. 85 regulaminu pracowniczego. Utrzymuje on bowiem, że nie wprowadził administracji umyślnie w błąd ani nie miał takiego zamiaru. W związku z tym na podstawie art. 85 akapit drugi zdanie pierwsze regulaminu pracowniczego organ powołujący mógł wszcząć postępowanie w sprawie odzyskania spornych diet dziennych tylko w okresie pięciu lat od wypłacenia tych diet. Podkreśla on w szczególności, że sam fakt wprowadzenia w błąd administracji przez przypadek nie wystarczy, ponieważ musi istnieć faktyczny zamiar wprowadzenia w błąd, czego nie było w tym przypadku.
59 Komisja utrzymuje ze swej strony, że skarżący wprowadził ją umyślnie w błąd w sprawie daty swego osiedlenia się w nowym miejscu zatrudnienia. Rozdzielając bowiem sztucznie wniosek o dodatek na zagospodarowanie na dwa odrębne wnioski, skarżący wzbudził przekonanie, że jego rodzina nie wprowadziła się jeszcze do mieszkania w Brukseli, aby pobrać, na podstawie art. 5 ust. 4 załącznika VII do regulaminu pracowniczego, połowę tego dodatku. Następnie zwracając się po zadeklarowanej przeprowadzce swoich ruchomości z Luksemburga do Brukseli w dniu 2 marca 1998 r. o wypłacenie drugiej połowy tego dodatku i przedstawiając na poparcie tego wniosek o dokumenty pobytowe dla członków swej rodziny, skarżący wskazał, że to dopiero od tej daty jego rodzina dołączyła do niego w miejscu zatrudnienia, czemu sam skarżący zaprzeczył. Komisja podkreśla ponadto, że skarżący przedstawił fakturę postdatowaną na 15 marca 1998 r., aby dopasować pozornie wypłatę diet dziennych do maksymalnego okresu 180 dni przewidzianego w art. 10 załącznika VII do regulaminu pracowniczego.
60 Sąd stwierdza na wstępie, że art. 85 akapit drugi regulaminu pracowniczego, wprowadzony później w stosunku do okoliczności faktycznych sprawy, ma zastosowanie w niniejszej sprawie, ponieważ dochodzenie rozpatrywanych nieprawidłowości rozpoczęło się po wejściu w życie tego nowego przepisu (zob. analogicznie odnośnie do ścigania nieprawidłowości przynoszących szkodę interesom finansowym Unii wyrok Josef Vosding Schlacht-, Kühl- und Zerlegebetrieb i in., od C‑278/07 do C‑280/07, EU:C:2009:38, pkt 29, 34). Skądinąd w niniejszej sprawie Komisja zastosowała ten nowy przepis, ponieważ zgodziła się zrezygnować z odzyskiwania napłaconych zwrotów kosztów leczenia, gdyż w przeciwieństwie do tego, czego ten przepis wymaga, nie była w stanie wykazać, że skarżący wprowadził ją rozmyślnie w błąd co do tych kosztów.
61 Sąd przypomina następnie, że na podstawie art. 85 akapit pierwszy regulaminu pracowniczego, aby nienależnie wypłacona kwota mogła być odzyskana, konieczne jest wykazanie, że beneficjent rzeczywiście wiedział o nieprawidłowym charakterze zapłaty lub że nieprawidłowość była tak oczywista, iż beneficjent nie mógł tego nie zauważyć (wyroki: Berghmans/Komisja, 142/78, EU:C:1979:233, pkt 9; Ritto/Komisja, F‑18/08, EU:F:2008:110, pkt 29).
62 Jak wynika z poprzednich ustaleń, według których skarżący osiedlił się definitywnie w nowym miejscu zatrudnienia w dniu 1 września 1997 r., w tej sytuacji, na podstawie art. 10 załącznika VII do regulaminu pracowniczego, nie przysługiwała mu dieta dzienna, czego nie mógł nie wiedzieć, ponieważ zgodnie z orzecznictwem uznaje się, że każdy dochowujący zwykłej staranności urzędnik zna regulamin pracowniczy (wyroki: Connolly/Komisja, T‑34/96 i T‑163/96, EU:T:1999:102, pkt 168; CR/Parlament, F‑128/12, EU:F:2014:38, pkt 45; zob. ponadto odnośnie do dodatku zagranicznego wyrok Gouvras/Komisja, T‑180/02 i T‑113/03, EU:T:2004:238, pkt 111).
63 Jeśli chodzi o argumentację skarżącego mającą wykazać, że przepisy art. 10 załącznika VII do regulaminu pracowniczego mają „ewidentnie” skomplikowany charakter, że nieprawidłowość nie była tak oczywista, skoro umknęła uwadze administracji, oraz że on sam nie jest specjalistą w zakresie prawa urzędniczego, Sąd może tylko stwierdzić, iż biorąc pod uwagę grupę funkcyjną skarżącego, jego wysoką grupę zaszeregowania, długi staż pracy oraz merytoryczne doświadczenie, tak w materii budżetowej, jak też w materii zmian miejsca zatrudnienia, był on dobrze poinformowany w tym zakresie i nie może racjonalnie utrzymywać, że taka regulacja wydawała mu się skomplikowana i że nie był w stanie dokonać niezbędnych ustaleń. Poza tym administracji, zobowiązanej do dokonywania wypłat tysięcy wynagrodzeń i świadczeń wszelkiego rodzaju, nie można porównywać do urzędnika, który ma osobisty interes w zweryfikowaniu comiesięcznych wypłat (zob. podobnie wyrok F/Komisja, T‑324/04, EU:T:2007:140, pkt 144, 145 i przytoczone tam orzecznictwo).
64 Przesłanki wynikające z art. 85 akapit pierwszy regulaminu pracowniczego pozwalające żądać zwrotu nadpłaconych kwot zostały więc w tym przypadku spełnione.
65 Jeśli chodzi o warunki postępowania w sprawie odzyskania nadpłaconych kwot, art. 85 akapit drugi zdanie pierwsze regulaminu pracowniczego stanowi, że żądanie zwrotu powinno w zasadzie nastąpić najpóźniej w okresie pięciu lat od daty, w której kwota została wypłacona. Zatem jeśli chodzi o sporne diety dzienne wypłacane miesięcznie, ich odzyskanie powinno w zasadzie nastąpić w ciągu pięciu lat następujących po rozpatrywanych wypłatach. Jednakże z art. 85 akapit drugi zdania drugie wynika, na co powołuje się w niniejszej sprawie Komisja, że ów okres pięciu lat nie ma zastosowania, jeżeli organ powołujący jest w stanie wykazać, że zainteresowany wprowadził go umyślnie w błąd w celu uzyskania wypłaty omawianych kwot.
66 W tym względzie należy przypomnieć, że ogólnie biorąc, celem realizowanym przez art. 85 regulaminu pracowniczego jest ochrona interesów finansowych Unii Europejskiej w szczególnym kontekście stosunków między instytucjami Unii a ich pracownikami, to znaczy osobami, które są związane z tymi instytucjami obowiązkiem szczególnej lojalności, formalnie przypomnianej w art. 11 regulaminu pracowniczego, który nakazuje między innymi, aby urzędnik kierował się „wyłącznie interesem Unii” i pełnił powierzone mu obowiązki „w poszanowaniu obowiązku zachowania lojalności wobec Unii” (wyrok CR/Parlament, EU:F:2014:38, pkt 61).
67 Jeśli chodzi o art. 85 akapit drugi regulaminu pracowniczego, dwa zdania, które zawiera, rozróżniają dwie sytuacje. Zdanie pierwsze dotyczy bowiem sytuacji, w której pracownik nienależnie otrzymał daną kwotę, nawet jeżeli ewentualnie podał administracji informacje pozwalające jej wykryć nienależny charakter tej wypłaty. Prawodawca Unii uznał, że w takim wypadku, gdy organ powołujący został tylko przypadkowo wprowadzony w błąd, organ powołujący po upływie okresu pięciu lat od wypłaty kwoty nie może się już domagać zwrotu nadpłaconych kwot. Natomiast zdanie drugie dotyczy sytuacji, w której pracownik, działając w celu otrzymania nienależnej wypłaty, wprowadza organ powołujący rozmyślnie w błąd, między innymi poprzez niepodanie wszystkich informacji dotyczących jego sytuacji osobistej albo niepowiadomienie o zmianach, jakie nastąpiły w jego sytuacji osobistej, albo wreszcie poprzez stosowanie wybiegów mających utrudnić wykrycie przez organ powołujący nienależnego charakteru wypłaty kwoty, w tym przez podanie niezgodnych z prawdą lub nieścisłych informacji.
68 W świetle tych właśnie rozważań należy zbadać, czy w niniejszej sprawie Komisja była w stanie wykazać, że skarżący rozmyślnie wprowadził ją w błąd w rozumieniu art. 85 akapit drugi zdanie drugie regulaminu pracowniczego w celu uzyskania spornych diet dziennych.
69 W tym względzie należy zauważyć, że dieta dzienna jest świadczeniem o charakterze powtarzalnym w czasie. W konsekwencji zainteresowany powinien spełniać warunki jej przyznania nie tylko w momencie złożenia wniosku, lecz również w ciągu całego okresu wypłaty diet. W ten sposób jego zadaniem, z racji obowiązku lojalności, jest informowanie administracji o wszystkich zmianach mogących dotyczyć jego prawa do danego świadczenia.
70 W niniejszej sprawie po oddaniu w najem swego domu w Luksemburgu oraz wynajęciu mieszkania w Brukseli skarżący oświadczył początkowo, a mianowicie w dniu 1 września 1997 r. w formularzu ogólnym dotyczącym ustalenia jego uprawnień na gruncie regulaminu pracowniczego, że jego rodzina nie dołączyła jeszcze do niego w nowym miejscu zatrudnienia, podczas gdy później, w tym w skardze i podczas rozprawy, potwierdził, że jego dzieci uczęszczały w rzeczywistości do szkoły w Brukseli od początku roku szkolnego 1997/1998 i że już w tamtym czasie osiedlił się wraz z żoną i dziećmi w tym mieszkaniu, chociaż, według tego, co mówił, umeblowanym w sposób spartański. Sąd zauważa ponadto, że wypełniając ten formularz, skarżący zaczął od wskazania Brukseli jako miejsca zamieszkania swych dzieci, po czym poprawił się i ponownie w tym samym miejscu wymienił Luksemburg.
71 Oświadczył on wprawdzie następnie, w dniu 9 września 1997 r. w formularzu dotyczącym dodatku na zagospodarowanie, używanym również przez administrację do ustalenia prawa do diet dziennych, że osiedlił się wraz z rodziną w Brukseli, jednak Sąd zauważa, że w tym samym formularzu oświadczył, iż „zapoznał się z powyższymi uregulowaniami”, a mianowicie z art. 20 regulaminu pracowniczego, jak też z art. 5 załącznika VII do tego regulaminu.
72 Wspomniany art. 5 ust. 4 stanowi zaś, że „[u]rzędnikowi uprawnionemu do dodatku na gospodarstwo domowe, który osiedla się w miejscu, gdzie został zatrudniony bez swojej rodziny, przysługuje połowa dodatku, do którego byłby uprawniony”. W ten sposób skarżący chciał, za pomocą dwóch odrębnych wniosków dotyczących dodatku na zagospodarowanie, pierwszego z dnia 9 września 1997 r., który pozwolił mu uzyskać miesięczne wynagrodzenie na podstawie przedstawienia umowy najmu, i drugiego, w marcu 1998 r., który pozwolił mu otrzymać wypłatę drugiej połowy tego dodatku, na podstawie przedstawienia wniosku o zezwolenie na pobyt dla członków jego rodziny, wzbudzić u administracji przekonanie o ciągłości sytuacji, którą opisał początkowo w oświadczeniu z dnia 1 września 1997 r., w której jego rodzina nie dołączyła jeszcze do niego w jego nowym miejscu zatrudnienia, co było niezgodne z prawdą, i że uczyniła to dopiero z dniem 2 marca 1998 r., co było również niezgodne z prawdą. W ten sposób wprowadził on administrację rozmyślnie w błąd, utwierdzając ją w przekonaniu, że w dalszym ciągu spełnia warunki do otrzymywania spornych diet dziennych.
73 Ponieważ skarżący potwierdził w skardze i podczas rozprawy, że jego rodzina dołączyła do niego w Brukseli w dniu 1 września 1997 r., nie podlegał on zakresowi stosowania art. 5 ust. 4 załącznika VII do regulaminu pracowniczego. Powinien był więc przedłożyć jeden łączny wniosek w odniesieniu do całego dodatku na zagospodarowanie, przedstawiając umowę najmu oraz wniosek o zezwolenie na pobyt od września. W takim przypadku administracja wypłaciłaby dodatek jednorazowo, lecz nie wypłaciłaby mu diet dziennych. Zatem wnosząc i otrzymując tylko połowę dodatku na zagospodarowanie na podstawie art. 5 ust. 4 załącznika VII do regulaminu pracowniczego, skarżący, aby zapewnić sobie wypłatę spornych diet dziennych, rozmyślnie wprowadził administrację w błąd co do daty, w której rodzina faktyczne dołączyła do niego w jego nowym miejscu zatrudnienia.
74 Podczas rozprawy skarżący wprawdzie twierdził, że w dniu 9 września 1997 r. poinformował administrację, że rodzina dołączyła do niego w nowym miejscu zatrudnienia, aby nie można było mu zarzucać, iż zataił ten fakt, jednakże zapytany o to odpowiedział, że nie zakwestionował wypłacenia mu przez organ powołujący we wrześniu 1997 r. tylko jednomiesięcznego wynagrodzenia na podstawie art. 5 ust. 4 załącznika VII do regulaminu pracowniczego, co potwierdza, że dzieląc swój wniosek o dodatek na zagospodarowanie, skarżący postarał się, aby w stosunku do administracji nadać pozór prawdziwości swym deklaracjom poświadczającym osiedlenie rodziny dopiero w dniu 2 marca 1998 r., czyli następnego dnia po końcowej dacie wypłacania diet dziennych przewidzianych w jego przypadku.
75 Ponadto, jak to słusznie podnosi Komisja, deklarując w dniu 16 marca 1998 r. w formularzu zwrotu kosztów przeprowadzki, że „przeniósł wraz z członkami swojej rodziny swoje miejsce zamieszkania z Luksemburga do miejsca swego zatrudnienia […] z datą 2 marca 1998 r.”, skarżący ponownie zasugerował administracji, że jego rodzina dołączyła do niego dopiero w tym dniu, co nie było zgodne z rzeczywistością, jaką przedstawiał między innymi podczas rozprawy. Ponadto, aby jak sam przyznał „korzystać w dobrej wierze z diety dziennej”, przedstawił fakturę za dokonaną rzekomo w dniu 2 marca 1998 r. przeprowadzkę, której prawdziwość została podana w wątpliwość tak przez OLAF, jak i przez Komisję.
76 Z powyższych rozważań wynika, że tak w ramach swych dwóch wniosków o dodatek na zagospodarowanie, jak też w ramach wniosku o zwrot kosztów przeprowadzki, skarżący rozmyślnie podał administracji błędne informacje, jeśli chodzi o datę osiedlenia swej rodziny w nowym miejscu zatrudnienia oraz postępował w taki sposób, że przez jego zabiegi administracja została wprowadzona w błąd, przez co nie mogła sama wykryć nienależnego charakteru spornych diet dziennych.
77 Jeśli chodzi o deklaowaną dobrą wiarę skarżącego, którą sam próbował jakoby umocnić, dokonując rzeczywistej przeprowadzki dopiero w dniu 2 marca 1998 r., czyli następntego dnia po okresie wypłaty spornych diet dziennych, z których chciał korzystać, w swoim przekonaniu w „dobrej wierze”, należy przypomnieć, że w takiej sytuacji skarżący powinien był w każdym wypadku powziąć wątpliwości co do zasadności rozpatrywanych wypłat. Tak więc był on bezwzględnie zobowiązany zgłosić się do administracji, aby mogła ona dokonać niezbędnych weryfikacji (zob. wyrok Tsirimiagos/Komitet Regionów, F‑100/07, EU:F:2009:21, pkt 75).
78 Ponadto w razie wątpliwości mógł on zapytać administrację i przedstawić jej dokonaną w sposób samodzielny interpretację przepisu, aby zapewnić sobie, mimo przeciwnego kierunku orzecznictwa, wypłatę całości diet przewidzianych w art. 71 regulaminu pracowniczego. Jednak zabiegi podejmowane przez skarżącego dowodzą czegoś przeciwnego: że rozumiał on doskonale znaczenie przepisów normujących prawo do dodatków na zagospodarowanie oraz że był w pełni świadomy obowiązku podania i udowodnienia daty osiedlenia się jego rodziny w Brukseli (zob. podobnie wyrok Thommes/Komisja, T‑195/03, EU:T:2005:344, pkt 126).
79 Należy wreszcie oddalić również jako bezzasadny argument skarżącego, jakoby zasadniczo administracja, aby móc powoływać się na art. 85 akapit drugi zdanie drugie regulaminu pracowniczego, powinna być w stanie wykazać, w ciągu pięciu lat po stwierdzeniu nieprawidłowości, że została wprowadzona w błąd przez rozmyślne działanie zainteresowanego, a w braku tego dowodu należy uznać, że przedawnienie nastąpiło. Argument ten jest bowiem niezgodny z samym brzmieniem tego przepisu i gdyby go przyjąć, pozbawiałby ten przepis skuteczności.
80 Z powyższego wynika, że zarzut w zakresie części pierwszej powinien być oddalony jako bezzasadny.
W przedmiocie części drugiej zarzutu, dotyczącej naruszenia pojęcia rozsądnego terminu w odzyskiwaniu nadpłaconych kwot
81 Skarżący twierdzi, że przystępując do odzyskiwania spornych diet dziennych w 14 lat po ich wypłaceniu, Komisja uchybiła obowiązkowi działania w rozsądnym terminie, z naruszeniem również zasady pewności prawa. Zarzuca on w szczególności OLAF‑owi wszczęcie dochodzenia dopiero w 2007 r., czyli dziesięć lat po zarzucanych mu faktach.
– W przedmiocie dopuszczalności
82 Komisja utrzymuje, że ta część zarzutu powinna zostać odrzucona jako niedopuszczalna. Jak bowiem wynika to obecnie z wyroku Sądu Unii Europejskiej Komisja/Moschonaki (T‑476/11 P, EU:T:2013:557), skoro skarżący nie podniósł takich argumentów w zażaleniu, nie może uczynić tego po raz pierwszy na etapie sporu sądowego.
83 Sąd uznaje jednak, że ten zarzut niedopuszczalności należy od razu oddalić. Zgodnie bowiem z utrwalonym orzecznictwem w ramach skarg urzędników żądania przedstawiane przed sądem Unii mogą wprawdzie zawierać tylko zarzuty oparte na tej samej podstawie, na której opierają się zarzuty podniesione w zażaleniu, jednakże zarzuty te mogą zostać rozwinięte przed sądem Unii przez podanie zarzutów i argumentów niekoniecznie zawartych w zażaleniu, ale ściśle z nim związanych. Ponadto, po pierwsze, ponieważ postępowanie przedsądowe ma charakter nieformalny, a zainteresowani działają na ogół na tym etapie bez pomocy adwokata, administracja nie powinna interpretować zażaleń w sposób ścisły, lecz przeciwnie, powinna je rozpatrywać w duchu otwartości. Po drugie, art. 91 regulaminu pracowniczego nie ma na celu związania, w sposób rygorystyczny i ostateczny, ewentualnej fazy spornej, jeżeli skarga nie zmienia ani podstawy, ani przedmiotu zażalenia (wyrok Komisja/Moschonaki, EU:T:2013:557, pkt 73, 76).
84 Tymczasem w niniejszej sprawie skarżący powołał się w zażaleniu na przedawnienie, które nastąpiło jego zdaniem na mocy art. 85 regulaminu pracowniczego i które stoi na przeszkodzie odzyskaniu spornych diet dziennych oraz na termin stwierdzenia utrzymywanej przez Komisję nieprawidłowości. Organ powołujący był więc w stanie poznać wystarczająco dokładnie sformułowane przez skarżącego wobec zaskarżonej decyzji zarzuty, zgodnie z którymi decyzja ta została wydana z przekroczeniem terminu oraz z naruszeniem obowiązujących terminów przedawnienia.
– Co do istoty
85 Tytułem wstępnym Sąd stwierdza, że z uwagi na zastosowanie w niniejszej sprawie art. 85 akapit drugi zdanie drugie regulaminu pracowniczego termin pięciu lat przewidziany w pierwszym zdaniu tego przepisu nie ma zastosowania. Tak więc niniejsza sprawa podlega takim samym uregulowaniom co analogiczne sprawy podlegające przepisom art. 85 regulaminu pracowniczego w brzmieniu sprzed dnia 1 maja 2004 r., zgodnie z którym działania podjęte przez organ powołujący w celu odzyskania nadpłaconych kwot nie są ograniczone żadnym z góry określonym terminem przedawnienia.
86 W tym względzie należy przypomnieć, że zadaniem Sądu Unii nie jest ustalanie terminów, skutków lub sposobów zastosowania przedawnienia w odniesieniu do zachowania naruszającego prawo, czy to w sposób ogólny, czy w konkretnym przypadku, który został mu przedłożony. Tym niemniej brak przewidzianej w prawie instytucji przedawnienia nie wyklucza możliwości krytyki działania Komisji z punktu widzenia zasady pewności prawa. W braku przepisu przewidującego termin przedawnienia podstawowy wymóg pewności prawa stoi bowiem na przeszkodzie temu, aby Komisja mogła w nieskończoność opóźniać wykonywanie swych uprawnień (wyrok Sumitomo Chemical i Sumika Fine Chemicals/Komisja, T‑22/02 i T‑23/02, EU:T:2005:349, pkt 87 i przytoczone tam orzecznictwo).
87 W związku z tym sąd Unii, podczas rozpatrywania zarzutu spóźnionego działania Komisji, nie powinien ograniczać się do stwierdzenia, że nie istnieje żaden termin przedawnienia, lecz powinien zbadać, czy Komisja nie działała w sposób nadmiernie opóźniony (wyrok Sumitomo Chemical i Sumika Fine Chemicals/Komisja, EU:T:2005:349, pkt 88; a także analogicznie wyrok François/Komisja, T‑307/01, EU:T:2004:180, pkt 46).
88 Generalnie gdy czas trwania postępowania nie jest określony przepisem prawa Unii, „rozsądny” charakter terminu wydania przez instytucję rozpatrywanego aktu powinien być oceniany w świetle znaczenia sporu dla zainteresowanego, złożoności sprawy oraz postawy zainteresowanych stron (wyrok Arango Jaramillo i in./EBI (szczególna procedura kontroli orzeczenia), C‑334/12 RX-II, EU:C:2013:134, pkt 28 i przytoczone tam orzecznictwo).
89 W szczególnej dziedzinie odzyskiwania zwrotu nadpłaconych kwot przewidzianego w art. 85 regulaminu pracowniczego rozsądny charakter terminu ocenia się zwłaszcza w świetle tego, na ile oczywiste były nieprawidłowości spornych wypłat, oraz z uwzględnieniem okazjonalnego lub ciągłego charakteru nienależnych wypłat. W ten sposób czas jest tylko elementem oceny zasadności realizacji prawa do odzyskiwania zwrotu nadpłaconych kwot, w szczególności z jednej strony z uwagi na oczywistość popełnionej przez administrację nieprawidłowości, a z drugiej strony na całokształt okoliczności, które mogą zostać uwzględnione, takich jak wysokość żądanych sum, błędne zachowanie administracji, dobra wiara urzędnika i zwykła staranność, jakiej można od niego oczekiwać, mając na względzie jego wykształcenie, grupę zaszeregowania i doświadczenie zawodowe (zob. podobnie wyroki: Actoni in./Komisja, 44/74, 46/74 i 49/74, EU:C:1975:42, pkt 29; White/Komisja, T‑107/92, EU:T:1994:17, pkt 47; Ronsse/Komisja, T‑205/01, EU:T:2002:269, pkt 52).
90 Jednakże oceniony jako opóźniony charakter działania Komisji nie powinien być oceniany wyłącznie w świetle czasu, jaki upłynął między spornymi faktami a podjęciem tego działania. Przeciwnie, działanie Komisji nie może zostać zakwalifikowane jako nadmiernie opóźnione w braku zwłoki lub innego dającego się przypisać instytucji zaniedbania, a w tym względzie trzeba zwłaszcza uwzględnić moment powzięcia przez instytucję wiadomości o zaistnieniu faktów naruszenia prawa oraz rozsądny charakter czasu trwania postępowania administracyjnego (wyroki: Ronsse/Komisja, EU:T:2002:269, pkt 53; Sumitomo Chemical i Sumika Fine Chemicals/Komisja, EU:T:2005:349, pkt 89; a także podobnie wyrok Nencini/Parlament, T‑431/10 i T‑560/10, EU:T:2013:290, pkt 48–50, odwołanie w toku przed Trybunałem, sprawa C‑447/13 P). W szczególności w kwestii wszczęcia postępowania dochodzeniowego dochowanie rozsądnego terminu ocenia się w zależności od przypadku i momentu, gdy administracja powzięła wiadomość o faktach i zachowaniach mogących stanowić naruszenie obowiązków urzędnika na gruncie regulaminu pracowniczego(zob. wyrok François/Komisja, EU:T:2004:180, pkt 48).
91 W sytuacji gdy popełniona nieprawidłowość posiadała lub powinna była posiadać dla danego urzędnika charakter oczywisty, jak to wynika z orzecznictwa, okres prawie siedmiu lat od rozpoczęcia nienależnych wypłat do chwili podjęcia przez administrację działania w przedmiocie ich odzyskania nie jest nieracjonalny (zob. wyrok Ronsse/Komisja, EU:T:2002:269, pkt 53; zob. również w przedmiocie błędu wykrytego siedem lat po wypłaceniu kwot nienależnych wyrok Ritto/Komisja, EU:F:2008:110).
92 Ponadto, jak podniosła słusznie Komisja, Sąd Unii Europejskiej orzekł już w przypadku urzędnika, który postępował jedynie w sposób niedbały i nie przejawiał, w przeciwieństwie do niniejszego przypadku, woli wprowadzenia administracji w błąd, że podjęcie działania w celu odzyskania nienależnie uzyskanych przez urzędnika korzyści ponad dziesięć lat po spornych wypłatach nastąpiło wprawdzie po bardzo długim czasie, lecz w świetle okoliczności danego przypadku nie był to jednak nadmierny okres, który uniemożliwiałby realizację prawa do żądania zwrotu nadpłaconych kwot (zob. wyrok White/Komisja, EU:T:1994:17, pkt 48).
93 Sąd stwierdza, że rozwiązanie przyjęte w pkt 48 wyroku White/Komisja (EU:T:1994:17) nasuwa się a fortiori w tym przypadku w świetle okoliczności niniejszej sprawy, w szczególności zamiaru wprowadzenia administracji w błąd przez skarżącego. Zatem nawet jeśli organ powołujący wszczął postępowanie w przedmiocie weryfikacji prawidłowości wypłat spornych diet dziennych prawie dziesięć lat po tych wypłatach i był w stanie ustalić ich nieprawidłowość a w konsekwencji zażądać ich zwrotu dopiero po 14 latach, to takie terminy, choć faktycznie bardzo długie, nie były na tyle nadmierne, aby uniemożliwić samą realizację prawa do żądania zwrotu nadpłaconych kwot.
94 W niniejszym przypadku bowiem, mimo że sporne diety wypłacano w okresie 180 dni od dnia 1 września 1997 r. do dnia 1 marca 1998 r., dochodzenie w przedmiocie ustalenia rzeczywistego charakteru informacji podawanych przez skarżącego w celu otrzymania tych diet, jak również innych korzyści finansowych, zostało wszczęte przez OLAF w następstwie otrzymanego w dniu 19 lipca 2007 r. doniesienia. Skarżący został poinformowany o wszczęciu tego dochodzenia w dniu 13 marca 2008 r., a po dwukrotnym przesłuchaniu skarżącego OLAF zalecił w dniu 30 marca 2008 r. Komisji podjęcie działań w celu odzyskania pobranych kwot, co ta uczyniła w dniu 6 lipca 2008 r.
95 W tym względzie Sąd stwierdza, że tylko dzięki doniesieniu, w tym przypadku za pośrednictwem OLAF‑u, administracja mogła powziąć wiadomość o rozpatrywanych w niniejszej sprawie nieprawidłowościach. Tymczasem OLAF, po zapoznaniu się z tą informacją, przekazał ją niezwłocznie organowi powołującemu i wszczął postępowanie umożliwiające temu organowi ściganie tej nieprawidłowości, stosując się tym samym do wymogu, o którym mowa w pkt 90 niniejszego wyroku.
96 Następnie Sąd stwierdza, że zakwestionowanie pozorów legalności przedkładanych przez skarżącego dokumentów i wniosków z konieczności wymagało od administracji czasu na przeprowadzenie wymaganego dochodzenia. Dochodzenie to było zaś szczególnie skomplikowane z uwagi na znaczną liczbę dokumentów i oskarżeń podanych do wiadomości administracji przez byłą żonę skarżącego. OLAF był również zmuszony przesłuchać wiele osób oraz zwrócić się do licznych służb PMO zaangażowanych w wypłaty na rzecz skarżącego, nie tylko w latach 1997–1998, lecz również w okresie późniejszym.
97 W świetle tych okoliczności przedstawienie przez OLAF sprawozdania cztery lata po wszczęciu dochodzenia nie jest nieracjonalne. Ponadto należy podkreślić, że po pierwsze, nie można czynić zarzutu organowi powołującemu, że czekał na wyniki dochodzenia OLAF, a po drugie, że gdy sprawozdanie z tego dochodzenia zostało ukończone i mu przekazane, zażądał zwrotu spornych diet dziennych w ciągu następnych trzech miesięcy.
98 Mając na względzie całokształt powyższych rozważań, należy oddalić drugą część zarzutu, dotyczącą naruszenia rozsądnego terminu, i tym samym oddalić zarzut trzeci jako bezzasadny.
W przedmiocie zarzutu czwartego, dotyczącego naruszenia zasad ochrony uzasadnionych oczekiwań i dobrej administracji
99 W ramach tego zarzutu skarżący twierdzi, że przystępując do odzyskiwania spornych diet dziennych, organ powołujący naruszył zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań, biorąc pod uwagę, że podawszy prawidłowo informacje, jakich od niego kiedyś wymagano, mógł on rozsądnie się spodziewać, że wypłaty dokonane w latach 1997 i 1998 nie mogą być później kwestionowane. Z tych samych powodów, działając w sposób spóźniony i bezpodstawny, organ powołujący uchybił zasadzie dobrej administracji i zasadzie pewności prawa.
100 W tym względzie Sąd przypomina, że ponieważ sam art. 85 regulaminu pracowniczego stanowi wyraz zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań, brak naruszenia tego artykułu, jak stwierdzono powyżej, wymaga z tego względu oddalenia również części zarzutu dotyczącej naruszenia tej zasady (wyrok F/Komisja, EU:T:2007:140, pkt 167).
101 Ponadto należy przypomnieć, że art. 85 akapit drugi zdanie drugie regulaminu pracowniczego zobowiązuje administrację do odzyskiwania w całości nienależnie wypłaconych kwot, szczególnie w sytuacji gdy jest ona w stanie wykazać, iż zainteresowany urzędnik wprowadził ją rozmyślnie w błąd, z naruszeniem spoczywającego na nim szczególnego obowiązku lojalności (zob. wyrok CR/Parlament, EU:F:2014:38, pkt 62).
102 Jeśli chodzi o argumenty przywołane przez skarżącego w celu wykazania naruszenia zasady dobrej administracji, są one w znacznej mierze tożsame z argumentami przywołanymi na poparcie zarzutu naruszenia zasady pewności prawa, które były już badane i zostały oddalone jako bezzasadne w ramach rozpatrywania zarzutu trzeciego.
103 Jeśli chodzi o twierdzenie skarżącego, według którego miałby on być traktowany w sposób dyskryminujący, to poza faktem, że nie jest ono niczym poparte, należy podkreślić, że nawet gdyby zostało to ustalone, fakt, że administracja mogła wypłacać nienależne kwoty innym urzędnikom, nie może pozwalać skarżącemu na korzystanie z przywilejów na gruncie regulaminu pracowniczego, jeśli nie spełniał warunków ich przyznania. Podobnie biorąc pod uwagę, że skarżący miał zamiar wprowadzenia organu powołującego w błąd, nie może on zarzucać temu organowi niedopełnienia obowiązku staranności tam, gdzie to właśnie urzędnik naruszył przypomniany obecnie w art. 11 regulaminu pracowniczego obowiązek lojalności.
104 Zatem zarzut czwarty należy również oddalić jako bezzasadny.
3. W przedmiocie żądań odszkodowawczych
105 Jeśli chodzi o żądania odszkodowawcze, wystarczy przypomnieć, że żądania naprawienia szkody materialnej lub krzywdy powinny zostać oddalone, gdy są ściśle powiązane, jak w niniejszej sprawie, z żądaniami stwierdzenia nieważności, które zostały oddalone jako bezzasadne (wyrok A/Komisja, F‑12/09, EU:F:2011:136, pkt 232 i przytoczone tam orzecznictwo).
106 Ponieważ wszystkie zarzuty dotyczące stwierdzenia nieważności zostały oddalone, należy tym samym oddalić żądania odszkodowawcze jako bezzasadne.
W przedmiocie kosztów
107 Zgodnie z art. 87 § 1 regulaminu postępowania, z zastrzeżeniem odmiennych przepisów rozdziału ósmego tytułu drugiego wspomnianego regulaminu, kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Na podstawie art. 87 § 2, jeżeli wymagają tego względy słuszności, Sąd może zdecydować, że strona przegrywająca sprawę zostanie obciążona tylko częścią kosztów, a nawet że nie zostanie nimi obciążona w ogóle.
108 Jak wynika z uzasadnienia niniejszego wyroku, skarżący przegrał sprawę. Ponadto Komisja w swoich żądaniach wyraźnie wniosła o obciążenie skarżącego kosztami postępowania. Ponieważ okoliczności sprawy nie uzasadniają zastosowania przepisów art. 87 § 2 regulaminu postępowania, skarżący pokrywa własne koszty oraz zostaje obciążony kosztami poniesionymi przez Komisję.
Z powyższych względów
SĄD DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
(druga izba)
orzeka, co następuje:
1) Skarga zostaje oddalona.
2) José Manuel López Cejudo pokrywa własne koszty oraz zostaje obciążony kosztami poniesionymi przez Komisję Europejską.
Rofes i Pujol | Bradley | Svenningsen |
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 30 kwietnia 2014 r.
W. Hakenberg | | M.I. Rofes i Pujol |