Language of document : ECLI:EU:F:2013:215

POSTANOWIENIE SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
UNII EUROPEJSKIEJ
(druga izba)

z dnia 12 grudnia 2013 r.

Sprawa F‑47/13

JJ

przeciwko

Radzie Unii Europejskiej

Służba publiczna – Urzędnicy – Awans – Postępowanie w sprawie awansu (2012) – Decyzja o nieawansowaniu skarżącego – Przeniesienie do innej instytucji w trakcie postępowania w sprawie awansu poprzedzającego postępowanie, w którego trakcie ewentualna decyzja o przyznaniu awansu wywarłaby skutek – Instytucja właściwa do wydania decyzji o awansowaniu przeniesionego urzędnika

Przedmiot:      Skarga wniesiona na podstawie art. 270 TFUE, znajdującego zastosowanie do traktatu EWEA na mocy jego art. 106a, w której JJ żąda stwierdzenia nieważności decyzji Rady Unii Europejskiej o nieprzyznaniu mu awansu do grupy zaszeregowania AD 11 w postępowaniu w sprawie awansu (2012) oraz zasądzenia od Rady odszkodowania za poniesioną z tytułu tej decyzji szkodę.

Orzeczenie:      Skarga zostaje oddalona jako oczywiście pozbawiona podstawy prawnej. JJ pokrywa własne koszty i zostaje obciążony kosztami poniesionymi przez Radę Unii Europejskiej.

Streszczenie

1.      Urzędnicy – Awans – Porównanie osiągnięć – Przeniesienie do innej instytucji w czasie roku poprzedzającego postępowanie w sprawie awansu – Właściwość przyjmującej instytucji do wydania decyzji w sprawie awansu

(regulamin pracowniczy, art. 45)

2.      Urzędnicy – Awans – Porównanie osiągnięć – Uznanie administracyjne – Kontrola sądowa – Granice

(regulamin pracowniczy, art. 45)

1.      Zgodnie z wymogami art. 45 regulaminu pracowniczego jeśli urzędnik może zostać awansowany w trakcie roku, w którym został przeniesiony do innej instytucji, organem powołującym właściwym do wydania decyzji w sprawie awansu jest organ instytucji pochodzenia. Aby bowiem ocenić, czy urzędnik powinien zostać awansowany z mocą wsteczną w dniu 1 stycznia roku N, a nawet ogólnie w trakcie roku N, rzeczony organ powołujący powinien w praktyce przeprowadzić porównanie dawnych osiągnięć urzędników, w szczególności w trakcie roku N – 1 i w świetle sprawozdań z oceny wyników pracy tych urzędników w latach N – 1 i wcześniejszych. W tym zakresie jest zatem konieczne porównanie osiągnięć urzędników przeniesionych z osiągnięciami urzędników, którzy byli jeszcze ich współpracownikami w roku poprzedzającym przeniesienie. Taka ocena może zostać skutecznie przeprowadzona jedynie przez instytucję pochodzenia.

Natomiast inaczej rzecz się ma, jeżeli przeniesienie urzędnika nastąpiło w trakcie roku poprzedzającego rok, w którym mógł on otrzymać awans z dniem 1 stycznia. W takiej sytuacji osiągnięć urzędnika za rok N – 1 nie można porównywać jedynie z osiągnięciami jego dawnych współpracowników z instytucji pochodzenia, gdyż należy również brać pod uwagę osiągnięcia jego współpracowników z nowej instytucji. W takich okolicznościach to organ powołujący instytucji przyjmującej powinien decydować o jego awansie. Porównanie osiągnięć i sprawozdań urzędnika, który właśnie się przeniósł z innej instytucji, jest trudniejsze niż przeprowadzenie porównania tylko między urzędnikami instytucji przyjmującej, lecz nie jest samo w sobie niemożliwe ani dyskryminujące. Porównanie takie wymaga dodatkowego wysiłku, by sprawić, że porównywalne staną się oceny, które niekoniecznie były takie pierwotnie, jednak takiego działania nie można traktować jako naruszenia zasady równego traktowania.

(zob. pkt 22–25)

Odesłanie:

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑167/97 Skrikas przeciwko Parlamentowi, 11 czerwca 1998 r., pkt 45

Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑128/10 Mora Carrasco i in. przeciwko Parlamentowi, 28 czerwca 2011 r., pkt 35, 39; sprawa F‑38/11 Alari przeciwko Parlamentowi, 5 lipca 2011 r., pkt 31

2.      Na potrzeby wydania decyzji o awansie na mocy art. 45 regulaminu pracowniczego Unii organowi powołującemu przysługuje szeroki zakres uznania, a kontrola sądu Unii winna się ograniczać do zbadania, czy w świetle sposobów i środków, przy zastosowaniu których administracja mogła dokonać oceny, utrzymała się ona w rozsądnych granicach i czy nie skorzystała ona ze swego uprawnienia w sposób oczywiście błędny. Błąd jest oczywisty, gdy jest łatwy do zauważenia i może zostać od razu wykryty w świetle kryteriów, od których prawodawca uzależnił wydanie decyzji w sprawie awansu. Zatem dowody, które skarżący musi przedstawić, aby wykazać, że administracja popełniła oczywisty błąd w ocenie stanu faktycznego, mogący uzasadnić stwierdzenie nieważności decyzji, muszą być wystarczające do pozbawienia wiarygodności dokonanej przez administrację oceny. Innymi słowy, jeżeli mimo przedstawionych przez skarżącego dowodów podważaną ocenę można jednak uznać za prawdziwą lub wiarygodną, zarzut oczywistego błędu należy oddalić.

(zob. pkt 31, 33)

Odesłanie:

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑547/93 Lopes przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości, 29 lutego 1996 r., pkt 133 i przytoczone tam orzecznictwo

Sąd Unii Europejskiej: sprawa T‑281/11 P Canga Fano przeciwko Radzie, 16 maja 2013 r., pkt 41

Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑104/09 Canga Fano przeciwko Radzie, 24 marca 2011 r., pkt 35; sprawa F‑50/11 Buxton przeciwko Parlamentowi, 18 kwietnia 2012 r., pkt 21 i przytoczone tam orzecznictwo