Language of document : ECLI:EU:T:2022:454

WYROK SĄDU (siódma izba w składzie powiększonym)

z dnia 13 lipca 2022 r.(*)(i)

Klauzula arbitrażowa – Międzynarodowy pracownik kontraktowy zatrudniony w EUCAP Somalia – Misja w ramach wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa – Nieprzedłużenie umowy o pracę w następstwie wystąpienia Zjednoczonego Królestwa z Unii – Prawo do bycia wysłuchanym – Równość traktowania – Zakaz dyskryminacji ze względu na przynależność państwową – Okres przejściowy określony w umowie o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa z Unii – Skarga o stwierdzenie nieważności – Skarga o odszkodowanie – Akty nierozerwalnie związane z umową – Niedopuszczalność

W sprawie T‑194/20

JF, którego reprezentuje adwokat A. Kunst,

strona skarżąca,

przeciwko

EUCAP Somalia, którą reprezentuje adwokat E. Raoult,

strona pozwana,

SĄD (siódma izba w składzie powiększonym),

w składzie: R. da Silva Passos (sprawozdawca), prezes, V. Valančius, I. Reine, L. Truchot i M. Sampol Pucurull, sędziowie,

sekretarz: P. Cullen, administrator,

uwzględniając pisemny etap postępowania,

po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 9 grudnia 2021 r.,

wydaje następujący

Wyrok

1        W skardze skarżący, JF, wnosi, tytułem żądania głównego, po pierwsze, na podstawie art. 263 TFUE, o stwierdzenie nieważności noty EUCAP Somalia z dnia 18 stycznia 2020 r. (zwanej dalej „notą z dnia 18 stycznia 2020 r.”) oraz pisma z dnia 29 stycznia 2020 r. (zwanego dalej „pismem z dnia 29 stycznia 2020 r.), w których EUCAP Somalia postanowiła nie przedłużać zawartej z JF umowy o pracę (zwanych dalej łącznie „spornymi aktami”), a po drugie, na podstawie art. 268 TFUE, o naprawienie szkody poniesionej przez JF w wyniku tych aktów, a tytułem żądania ewentualnego, na podstawie art. 272 TFUE, o uznanie spornych aktów za niezgodne z prawem, a także naprawienie szkody wyrządzonej w wyniku tych aktów.

I.      Okoliczności powstania sporu

2        EUCAP Somalia, wcześniej EUCAP NESTOR, jest misją Unii w ramach wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa (WPZiB), ustanowioną decyzją Rady 2012/389/WPZiB z dnia 16 lipca 2012 r. w sprawie misji Unii Europejskiej dotyczącej budowania zdolności [w Somalii (EUCAP Somalia)] (Dz.U. 2012, L 187, s. 40), przyjętą na mocy rozdziału 2 tytułu V traktatu UE, dotyczącego WPZiB. Zgodnie z art. 2 decyzji 2012/389, zmienionej decyzją Rady (WPZiB) 2018/1942 z dnia 10 grudnia 2018 r. (Dz.U. 2018, L 314, s. 56), celem EUCAP Somalia jest wspieranie Somalii w zwiększaniu jej zdolności w zakresie bezpieczeństwa morskiego w celu umożliwienia jej skuteczniejszego egzekwowania przepisów prawa morskiego.

3        Zgodnie z art. 7 ust. 3 decyzji 2012/389, zmienionej decyzją 2018/1942, „EUCAP Somalia może […] zatrudniać na podstawie umów personel międzynarodowy oraz miejscowy, jeżeli wymagane funkcje nie są zapewnianie przez personel oddelegowany z państw członkowskich”. Przepis ten przewiduje również, że „[w]yjątkowo, w należycie uzasadnionych przypadkach, jeżeli brakuje odpowiednio wykwalifikowanych kandydatów z państw członkowskich, można, w razie potrzeby, zatrudniać na podstawie umów obywateli z uczestniczących państw trzecich”. W art. 7 ust. 4 decyzji 2012/389, zmienionej decyzją 2018/1942, wskazano, że „[w]arunki zatrudnienia oraz prawa i obowiązki personelu międzynarodowego i miejscowego określa się w umowach zawieranych między EUCAP Somalia a danym członkiem personelu”.

4        Zgodnie z art. 12a decyzji 2012/389, zmienionej decyzją 2018/1942, „EUCAP Somalia ma zdolność do nabywania usług i towarów, do zawierania umów i uzgodnień administracyjnych, do zatrudniania personelu, do posiadania rachunków bankowych, do nabywania i zbywania aktywów, do realizacji pasywów, a także do bycia stroną postępowania sądowego – odpowiednio do potrzeb związanych z wykonaniem niniejszej decyzji”.

5        Od dnia [poufne] do dnia 31 stycznia 2020 r., czyli w okresie, w którym skarżący podpisał szereg kolejnych umów o pracę na czas określony, bez okresów przerw, był on międzynarodowym pracownikiem kontraktowym zatrudnionym w EUCAP Somalia, gdzie pełnił następujące funkcje [poufne].

6        Artykuł 17 ostatniej umowy o pracę skarżącego (zwanej dalej „rozpatrywaną umową”), zatytułowany „Okres obowiązywania”, przewidywał w ust. 1, co następuje:

„Pracownik rozpocznie zatrudnienie od dnia 1 [listopada] 2019 r., a okres obowiązywania niniejszej umowy zakończy się w dniu 31 [stycznia] 2020 r.”.

7        Rozpatrywana umowa zawierała w art. 22 ust. 1 klauzulę arbitrażową, która ma następujące brzmienie:

„Spory wynikające z niniejszej umowy lub jej dotyczące podlegają jurysdykcji Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej zgodnie z art. 272 [TFUE]”.

8        Po notyfikowaniu Radzie Europejskiej przez Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w dniu 29 marca 2017 r. jego zamiaru wystąpienia z Unii Europejskiej zgodnie z art. 50 ust. 2 TUE Unia wynegocjowała z tym państwem umowę określającą warunki takiego wystąpienia zgodnie z tym postanowieniem.

9        W tym względzie, po pierwsze, każda z czterech ostatnich umów o pracę skarżącego, obejmujących łącznie okres od dnia 1 stycznia 2019 r. do dnia 31 stycznia 2020 r., wyznaczała termin odpowiadający terminom kolejno wyznaczanym na wynegocjowanie umowy o wystąpieniu, które w braku zawarcia takiej umowy lub przedłużenia okresu negocjacji stałyby się terminami wystąpienia bez umowy zgodnie z art. 50 ust. 3 TUE.

10      Po drugie, dwie ostatnie umowy o pracę zawarte przez skarżącego, a mianowicie umowa trwająca od dnia 13 kwietnia do dnia 31 października 2019 r. oraz rozpatrywana umowa, zawierały art. 18, zatytułowany „Rozwiązanie”, który miał następujące brzmienie:

„18.1.      Niniejsza umowa może zostać rozwiązana przez [p]racodawcę lub [p]racownika z zachowaniem jednomiesięcznego okresu wypowiedzenia, w formie pisemnej, z podaniem przyczyny rozwiązania. Przed podjęciem takiej decyzji zastępca szefa misji wysłuchuje pracownika, przy czym szef misji musi posiadać stałe informacje w tym względzie.

[…]

18.3      W szczególności niniejsza umowa może zostać rozwiązana przed upływem okresu jej obowiązywania, jeżeli Zjednoczone Królestwo przestanie być członkiem Unii Europejskiej. Zniesiony zostaje obowiązek [p]racodawcy, aby zachować jednomiesięczny okres wypowiedzenia. Pracodawca musi dołożyć starań, aby rozwiązać umowę z wypowiedzeniem”.

11      W nocie z dnia 18 stycznia 2020 r. szef misji EUCAP Somalia (zwany dalej „szefem misji”) poinformował międzynarodowych pracowników kontraktowych tej misji będących obywatelami Zjednoczonego Królestwa, że w związku z prawdopodobnym wystąpieniem Zjednoczonego Królestwa z Unii w dniu 31 stycznia 2020 r. ich umowy o pracę, w których określono już ten termin, wygasną w tym dniu, ponieważ na ich stanowiska wybrano już kandydatów.

12      W dniu 24 stycznia 2020 r. przedstawiciele Unii i Zjednoczonego Królestwa podpisali umowę o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (Dz.U. 2020, L 29, s. 7; zwaną dalej „umową o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa”).

13      W tym samym dniu skarżący wniósł do swojego bezpośredniego przełożonego wewnętrzne odwołanie o charakterze niedyscyplinarnym od noty z dnia 18 stycznia 2020 r., na podstawie art. 21 rozpatrywanej umowy, zatytułowanego „Procedura odwoławcza w sprawach niedyscyplinarnych”, który ma następujące brzmienie:

„1.      Pracownik może wnieść odwołanie od niekorzystnego dla siebie aktu do [p]racodawcy w terminie jednego miesiąca od dnia przyjęcia tego aktu. Odwołanie należy złożyć do [p]racodawcy za pośrednictwem bezpośredniego przełożonego będącego członkiem personelu, z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczy ono tego przełożonego, w którym to przypadku odwołanie może być złożone bezpośrednio do pracodawcy. Przed podjęciem jakiejkolwiek decyzji [p]racownik powinien zostać wysłuchany przez zastępcę szefa misji, przy czym szef misji jest na bieżąco informowany.

2.      Wstępna procedura odwoławcza nie ma skutku zawieszającego. Pracodawca powiadamia członka personelu o swojej decyzji z uzasadnieniem w terminie jednego miesiąca od daty wniesienia odwołania […]”.

14      Pismem z dnia 29 stycznia 2020 r., doręczonym skarżącemu w dniu 31 stycznia 2020 r., szef misji oddalił to wewnętrzne odwołanie i potwierdził, że rozpatrywana umowa wygaśnie w dniu 31 stycznia 2020 r. w związku z wystąpieniem Zjednoczonego Królestwa z Unii.

15      Również w dniu 29 stycznia 2020 r. Parlament Europejski zatwierdził zawarcie umowy o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa.

16      W dniu 30 stycznia 2020 r. Rada Unii Europejskiej przyjęła decyzję (UE) 2020/135 w sprawie zawarcia umowy o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa (Dz.U. 2020, L 29, s. 1). Na mocy art. 1 owej decyzji umowa o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa została zatwierdzona w imieniu Unii i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej.

17      W art. 126 owej umowy określono okres przejściowy rozpoczynający się w dniu wejścia w życie tej umowy i kończący się w dniu 31 grudnia 2020 r. (zwany dalej „okresem przejściowym”).

18      O północy w dniu 31 stycznia 2020 r. Zjednoczone Królestwo wystąpiło z Unii i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej, a w dniu 1 lutego 2020 r. – na podstawie jej art. 185 – weszła w życie umowa o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa.

II.    Żądania stron

19      Skarżący wnosi do Sądu o:

–        tytułem żądania głównego – stwierdzenie nieważności spornych aktów, a tytułem żądania ewentualnego – stwierdzenie, że są one niezgodne z prawem;

–        tytułem żądania głównego – zasądzenie od EUCAP Somalia na jego rzecz odszkodowania za poniesioną szkodę majątkową oraz zadośćuczynienia za doznaną krzywdę z tytułu spoczywającej na niej odpowiedzialności pozaumownej, lub tytułem żądania ewentualnego – zasądzenie od EUCAP Somalia na jego rzecz odszkodowania za szkodę oraz zadośćuczynienia za krzywdę z tytułu spoczywającej na niej odpowiedzialności umownej;

–        obciążenie EUCAP Somalia kosztami postępowania wraz z odsetkami w wysokości 8%.

20      EUCAP Somalia wnosi do Sądu o:

–        odrzucenie skargi jako niedopuszczalnej lub w każdym razie jako oczywiście pozbawionej podstawy prawnej;

–        obciążenie skarżącego kosztami postępowania.

III. Co do prawa

21      Niniejsza skarga składa się – tytułem żądania głównego – z żądania stwierdzenia nieważności na podstawie art. 263 TFUE i żądania odszkodowania na podstawie art. 268 TFUE oraz – tytułem żądania ewentualnego – z żądań opartych na art. 272 TFUE.

A.      W przedmiocie żądań głównych, opartych na art. 263 i 268 TFUE

22      Nie podnosząc formalnie zarzutu w rozumieniu art. 130 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem, EUCAP Somalia kwestionuje dopuszczalność niniejszej skargi w zakresie, w jakim opiera się ona, tytułem żądania głównego, na art. 263 i 268 TFUE, mimo że ma ona charakter umowny, ponieważ spornych aktów nie można oddzielić od rozpatrywanej umowy.

23      Skarżący kwestionuje argumentację EUCAP Somalia.

24      Przede wszystkim skarżący twierdzi, że sąd Unii uznał się już za właściwy na podstawie art. 263 i 268 TFUE w ramach odwołań personelu oddelegowanego do misji w ramach WPZiB od aktów zarządzania personelem. Tym samym odwołania składane przez pracowników kontraktowych tych misji powinny również podlegać tym postanowieniom.

25      Następnie skarżący podnosi, że jego stosunek pracy z EUCAP Somalia był regulowany dokumentami prawa publicznego i że nie negocjował swobodnie swoich umów o pracę z EUCAP Somalia.

26      Wreszcie, zdaniem skarżącego, sporne akty są decyzjami administracyjnymi, które można oddzielić od rozpatrywanej umowy, ponieważ zostały wydane w wykonaniu różnych poleceń wydanych przez dowódcę operacji cywilnej szefowi misji.

1.      W przedmiocie dopuszczalności żądania stwierdzenia nieważności opartego na art. 263 TFUE

27      Na wstępie należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem skarga o stwierdzenie nieważności oparta na art. 263 TFUE może zostać wniesiona na wszelkie akty przyjęte przez instytucje, bez względu na ich charakter lub formę, zmierzające do wywołania wiążących skutków prawnych mogących wpływać na interesy strony skarżącej poprzez istotną zmianę jej sytuacji prawnej (zob. wyrok z dnia 25 czerwca 2020 r., SC/Eulex Kosovo, C‑730/18 P, EU:C:2020:505, pkt 31 i przytoczone tam orzecznictwo).

28      Ponadto art. 272 TFUE stanowi postanowienie szczególne, pozwalające wystąpić do sądu Unii na podstawie klauzuli arbitrażowej uzgodnionej przez strony w odniesieniu do umów prawa publicznego lub prywatnego, i to bez ograniczenia w związku z charakterem powództwa wniesionego do sądu Unii (zob. wyrok z dnia 25 czerwca 2020 r., SC/Eulex Kosovo, C‑730/18 P, EU:C:2020:505, pkt 30 i przytoczone tam orzecznictwo).

29      Tym samym w przypadku istnienia umowy wiążącej stronę skarżącą z jedną z instytucji do sądów Unii można wnieść skargę na podstawie art. 263 TFUE tylko w przypadku, gdy zaskarżony akt zmierza do wywarcia wiążących skutków prawnych, które wykraczają poza wiążący strony stosunek umowny i prowadzą do wykonywania prerogatyw władzy publicznej przyznanych instytucji będącej stroną umowy działającej jako organ administracyjny (zob. wyrok z dnia 25 czerwca 2020 r., SC/Eulex Kosovo, C‑730/18 P, EU:C:2020:505, pkt 32 i przytoczone tam orzecznictwo).

30      W związku z tym w przypadku gdy – jak w niniejszej sprawie – stronę skarżącą i stronę pozwaną wiąże umowa, co do zasady właściwy jest sąd właściwy dla tej umowy. Sytuacja, o której mowa w pkt 29 powyżej, stanowi zatem wyjątek od tej zasady, a więc warunki, które ją charakteryzują, należy interpretować w sposób ścisły.

31      W niniejszej sprawie należy podkreślić, że niniejsza skarga dotyczy nieprzedłużenia rozpatrywanej umowy poza okres jej obowiązywania, co zostało stwierdzone w nocie z dnia 18 stycznia 2020 r., potwierdzonej pismem z dnia 29 stycznia 2020 r.

32      Po pierwsze, zgodnie z art. 7 ust. 4 decyzji 2012/389, zmienionej decyzją 2018/1942, warunki zatrudnienia oraz prawa i obowiązki międzynarodowego personelu zatrudnionego w EUCAP Somalia określa się w umowie. Tym samym stosunek pracy łączący skarżącego z EUCAP Somalia, który zakończył się w dniu 31 stycznia 2020 r., miał charakter umowny.

33      Po drugie, pismo z dnia 29 stycznia 2020 r. zostało wystosowane po wniesieniu przez skarżącego odwołania wewnętrznego o charakterze niedyscyplinarnym na podstawie postanowień umownych, a mianowicie art. 21 ust. 1 rozpatrywanej umowy (zob. pkt 13 powyżej).

34      Po trzecie, celem spornych aktów jest nieprzedłużenie rozpatrywanej umowy w wyniku wystąpienia Zjednoczonego Królestwa z Unii.

35      W tym względzie, w pierwszej kolejności, bezsporne jest między stronami, że okres obowiązywania czterech ostatnich umów o pracę skarżącego, obejmujących łącznie okres od dnia 1 stycznia 2019 r. do dnia 31 stycznia 2020 r., został ustalony w zależności od terminów kolejno wyznaczanych na wynegocjowanie umowy o wystąpieniu, które w braku zawarcia takiej umowy lub przedłużenia okresu negocjacji stałyby się terminami wystąpienia bez umowy zgodnie z art. 50 ust. 3 TUE (zob. pkt 9 powyżej). Tym samym strony uzgodniły, że okres zatrudnienia skarżącego w EUCAP Somalia nie może co do zasady trwać dłużej niż do dnia wystąpienia Zjednoczonego Królestwa z Unii.

36      W drugiej kolejności – każda z dwóch ostatnich umów o pracę skarżącego zawierała w art. 18 ust. 3 klauzulę, zgodnie z którą umowy te mogły zostać rozwiązane przed upływem okresu ich obowiązywania, w przypadku gdyby Zjednoczone Królestwo stało się państwem trzecim (zob. pkt 10 powyżej). Chociaż, jak zaznacza skarżący, klauzula ta nie została wprowadzona w życie, jej istnienie wskazuje jednak, że status Zjednoczonego Królestwa jako państwa członkowskiego był warunkiem umownym dalszego zatrudnienia skarżącego w EUCAP Somalia.

37      Po czwarte, z akt sprawy wynika, że kolejne umowy o pracę skarżącego zawierały jako załącznik dokument zatytułowany „Opis stanowiska”, zgodnie z którym zajmowane przez skarżącego stanowisko [poufne] nie było otwarte dla obywateli państw trzecich.

38      Po piąte, prawdą jest, że – jak wskazuje skarżący – w piśmie z dnia 29 stycznia 2020 r. szef misji powołał się na polecenie dowódcy operacji cywilnej z dnia 30 października 2019 r., zgodnie z którym ten ostatni wskazał szefom misji w ramach WPZiB, że wszelkie przedłużenia umów, które mogliby zaoferować swoim międzynarodowym pracownikom kontraktowym będącym obywatelami Zjednoczonego Królestwa, nie mogą wykraczać poza dzień 31 stycznia 2020 r. Okoliczność ta nie jest jednak wystarczająca do uznania, że sporne akty wykraczają poza wiążący strony stosunek umowny z tego względu, że szef misji po prostu wykonał polecenie.

39      W pierwszej kolejności bowiem polecenie dowódcy operacji cywilnej z dnia 30 października 2019 r. zostało wydane w związku z przedłużeniem do dnia 31 stycznia 2020 r. terminu na wynegocjowanie umowy o wystąpieniu zgodnie z art. 50 ust. 3 TUE. To w tym kontekście dowódca operacji cywilnej wskazał szefom misji w ramach WPZiB, że okres obowiązywania umów o pracę oferowanych ich członkom personelu będącym obywatelami Zjednoczonego Królestwa nie może przekroczyć dnia 31 stycznia 2020 r., nie wypowiadając się jednak na temat możliwości przedłużenia umowy po tej dacie. W drugiej kolejności – w tym samym poleceniu dowódca operacji cywilnej określił, że przedłużenie umów o pracę z członkami międzynarodowego personelu kontraktowego będącymi obywatelami Zjednoczonego Królestwa podlega ocenie misji pod kątem interesu służby, pozostawiając tym samym szefowi misji zakres uznania co do stosowności takiego przedłużenia, w razie potrzeby w drodze indywidualnych decyzji w ramach stosunków umownych nawiązanych z danym członkiem personelu.

40      Z powyższego wynika, że – jak słusznie podnosi EUCAP Somalia – sporne akty mają charakter umowny. Takie akty nie zmierzają zatem do wywarcia wiążących skutków prawnych wykraczających poza stosunek umowny wiążący skarżącego i EUCAP Somalia oraz prowadzących do wykonywania przez EUCAP Somalia prerogatyw władzy publicznej. W konsekwencji nie można uznać, że owe akty mogą być przedmiotem skargi o stwierdzenie nieważności na podstawie art. 263 TFUE.

41      Żądanie stwierdzenia nieważności spornych aktów przedstawione na podstawie art. 263 TFUE należy zatem odrzucić jako niedopuszczalne.

2.      W przedmiocie dopuszczalności żądania odszkodowawczego opartego na art. 268 TFUE

42      Zgodnie z orzecznictwem w celu ustalenia, czy przedmiotem roszczenia odszkodowawczego jest odpowiedzialność umowna, czy też odpowiedzialność pozaumowna Unii, sądy Unii powinny sprawdzić, czy przedmiotem tego roszczenia jest żądanie odszkodowawcze oparte w sposób obiektywny i całościowy na prawach i obowiązkach pochodzenia umownego, czy pozaumownego. W tym celu sądy te powinny sprawdzić – w świetle analizy poszczególnych informacji zawartych w aktach sprawy, takich jak w szczególności naruszony przepis prawa, charakter podnoszonej szkody, badane zachowanie, a także stosunki prawne wiążące strony sporu – czy między tymi stronami istnieje rzeczywisty kontekst umowny, związany z przedmiotem sporu, którego dogłębna analiza jest niezbędna do rozstrzygnięcia tego sporu (zob. podobnie wyrok z dnia 18 kwietnia 2013 r., Komisja/Systran i Systran Luxembourg, C‑103/11 P, EU:C:2013:245, pkt 66).

43      W szczególności sądy Unii nie mogą opierać się jedynie na normach prawnych, na które powołują się strony. Tym samym samo powołanie się na reguły prawne niewynikające z danej umowy, lecz obowiązujące strony, nie może skutkować zmianą umownego charakteru sporu. W przeciwnym razie charakter sporu mógłby ulegać zmianie w zależności od norm, na które powoływałyby się strony (zob. podobnie wyrok z dnia 18 kwietnia 2013 r., Komisja/Systran i Systran Luxembourg, C‑103/11 P, EU:C:2013:245, pkt 64, 65 i przytoczone tam orzecznictwo).

44      W niniejszej sprawie poprzez żądanie odszkodowawcze skarżący dąży do uzyskania zadośćuczynienia za krzywdę i odszkodowania za szkodę materialną, które miały zostać mu wyrządzone przez sporne akty.

45      Tymczasem, jak stwierdzono w pkt 40 powyżej, akty te mają charakter umowny.

46      Ponadto z treści skargi wynika, że krzywda, za którą skarżący domaga się zadośćuczynienia, wynika w szczególności z samego uzasadnienia rzeczonych aktów, i że polega ona również na naruszeniu zawodowych perspektyw skarżącego w zakresie kontynuowania jego stosunku pracy z EUCAP Somalia, który miał charakter umowny (zob. pkt 32 powyżej). Jeśli chodzi o szkodę materialną, której naprawienia domaga się skarżący, odpowiada ona w szczególności wynagrodzeniom, uposażeniom i należnościom, które otrzymałby on, gdyby rozpatrywana umowa została przedłużona w okresie przejściowym.

47      Z powyższego wynika, że żądanie odszkodowawcze skarżącego sytuuje się w rzeczywistym kontekście umownym w rozumieniu orzecznictwa przytoczonego w pkt 42 powyżej, a zatem żądanie to wchodzi w zakres odpowiedzialności umownej Unii. W konsekwencji żądanie odszkodowawcze, które opiera się, tytułem żądania głównego, na art. 268 TFUE i którego przedmiotem jest pozaumowna odpowiedzialność Unii za działania EUCAP Somalia, należy odrzucić jako niedopuszczalne.

B.      W przedmiocie żądań ewentualnych opartych na art. 272 TFUE

48      Tytułem żądania ewentualnego skarżący przedstawia żądanie oparte na art. 272 TFUE, zmierzające, po pierwsze, do zakwestionowania spornych aktów jako niezgodnych z prawem, a po drugie, do pociągnięcia EUCAP Somalia do odpowiedzialności umownej.

1.      W przedmiocie właściwości Sądu

49      Zgodnie z art. 272 TFUE w związku z art. 256 TFUE Sąd jest właściwy do orzekania w pierwszej instancji na mocy klauzuli arbitrażowej znajdującej się w umowie prawa publicznego lub prywatnego zawartej przez Unię lub w jej imieniu.

50      W niniejszej sprawie, z uwagi na brzmienie klauzuli arbitrażowej, o której mowa w pkt 7 powyżej, Sąd jest właściwy do rozpoznania żądań ewentualnych skarżącego, czego zresztą EUCAP Somalia nie kwestionuje.

2.      Co do prawa właściwego

51      Należy przypomnieć, że zgodnie z art. 340 akapit pierwszy TFUE odpowiedzialność umowna Unii podlega prawu właściwemu dla danej umowy.

52      Spory powstałe w trakcie wykonywania umowy należy co do zasady rozstrzygać na podstawie warunków umownych (zob. wyrok z dnia 18 listopada 2015 r., Synergy Hellas/Komisja, T‑106/13, EU:T:2015:860, pkt 37 i przytoczone tam orzecznictwo). Interpretacja umowy w świetle przepisów prawa krajowego właściwego dla umowy jest uzasadniona jedynie w przypadku wątpliwości co do treści umowy lub znaczenia niektórych jej warunków lub gdy sama umowa nie pozwala na rozstrzygnięcie wszystkich aspektów sporu. Dlatego też zasadność skargi należy oceniać wyłącznie w świetle postanowień umownych, a do krajowego prawa właściwego dla umowy należy odwoływać się tylko wtedy, gdy postanowienia te nie pozwalają na rozstrzygnięcie sporu (zob. podobnie wyrok z dnia 13 lipca 2017 r., Talanton/Komisja, T‑65/15, niepublikowany, EU:T:2017:491, pkt 43 i przytoczone tam orzecznictwo).

53      Zasada ta nie może jednak prowadzić do stosowania warunków umowy pozwalających stronom na obejście bezwzględnie obowiązujących przepisów właściwego prawa krajowego, od których nie może być odstępstwa i zgodnie z którymi zobowiązania wynikające z owej umowy powinny być lub były wykonywane.

54      Ponadto gdy instytucje, organy i jednostki organizacyjne Unii wykonują umowę, podlegają one zobowiązaniom ciążącym na nim na mocy Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „kartą”) i ogólnych zasad prawa Unii (zob. podobnie wyrok z dnia 16 lipca 2020 r., ADR Center/Komisja, C‑584/17 P, EU:C:2020:576, pkt 86). Tym samym jeżeli strony postanawiają w umowie powierzyć sądowi Unii, na podstawie klauzuli arbitrażowej, jurysdykcję do rozpoznawania sporów związanych z tą umową, sąd ten będzie właściwy, niezależnie od mającego zastosowanie prawa określonego w tej umowie, do zbadania ewentualnych naruszeń karty i ogólnych zasad prawa Unii (wyrok z dnia 16 lipca 2020 r., Inclusion Alliance for Europe/Komisja, C‑378/16 P, EU:C:2020:575, pkt 81).

55      W wypadku milczenia umowy sąd Unii powinien, w stosownym przypadku, ustalić prawo właściwe przy wykorzystaniu zasad przewidzianych w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 593/2008 z dnia 17 czerwca 2008 r. w sprawie prawa właściwego dla zobowiązań umownych (Rzym I) (Dz.U. 2008, L 177, s. 6) (zob. podobnie wyrok z dnia 18 lutego 2016 r., Calberson GE/Komisja, T‑164/14, EU:T:2016:85, pkt 25).

56      W niniejszej sprawie rozpatrywana umowa nie określa prawa, które byłoby dla niej właściwe, z wyjątkiem kwestii związanych z ubezpieczeniem społecznym, podatkami i emeryturami, które to kwestie nie mają znaczenia dla niniejszego sporu.

57      Natomiast na poparcie swoich żądań ewentualnych opartych na art. 272 TFUE skarżący podnosi wyłącznie zarzuty dotyczące naruszenia prawa Unii, w szczególności ogólnych zasad tego prawa i karty. Ponadto nie wydaje się, aby w celu rozstrzygnięcia niniejszego sporu konieczne było zastosowanie bezwzględnie obowiązujących przepisów prawa krajowego.

58      W odpowiedzi na pytanie zadane im na rozprawie strony potwierdziły, że w celu zbadania ewentualnej odpowiedzialności umownej EUCAP Somalia wystarczy przeanalizować rozpatrywaną umowę, która obejmuje między innymi, na mocy jej art. 1 ust. 1, standardowe procedury operacyjne EUCAP Somalia.

59      W tych okolicznościach nie ma potrzeby ustalania prawa krajowego właściwego dla niniejszego sporu, który może zostać rozstrzygnięty na podstawie rozpatrywanej umowy, standardowych procedur operacyjnych EUCAP Somalia, do których się ona odwołuje, oraz karty i ogólnych zasad prawa Unii.

3.      W przedmiocie dopuszczalności

60      Nie podnosząc formalnie zarzutu w rozumieniu art. 130 § 1 regulaminu postępowania, EUCAP Somalia kwestionuje również dopuszczalność niniejszej skargi w zakresie, w jakim opiera się ona, tytułem żądania ewentualnego, na art. 272 TFUE.

61      Po pierwsze, EUCAP Somalia kwestionuje to, by skarżący mógł wnieść niniejszą skargę w oparciu o posiłkową podstawę prawną. W tym zakresie z jednej strony podnosi ona, że złożenie tej samej skargi na dwóch podstawach prawnych, jednej głównej i drugiej posiłkowej, jest równoznaczne ze zwróceniem się do Sądu o określenie właściwej podstawy prawnej. Z drugiej strony wskazuje ona, że niepewność co do podstawy prawnej skargi skomplikowała sposób, w jaki musiała ona zorganizować swoją obronę w odpowiedzi na żądania ewentualne skarżącego oparte na art. 272 TFUE.

62      Po drugie, EUCAP Somalia podnosi, że zmiana kwalifikacji skargi jest wykluczona, ponieważ żaden z pięciu zarzutów podniesionych przez skarżącego nie odnosi się w sposób wystarczająco precyzyjny do naruszeń przepisów regulujących stosunek umowny między nim a EUCAP Somalia.

63      Skarżący kwestionuje argumentację EUCAP Somalia.

64      W pierwszej kolejności – prawdą jest, że – jak wskazuje EUCAP Somalia – to do strony skarżącej, a nie do sądu Unii, należy dokonanie wyboru najbardziej odpowiedniej podstawy prawnej jej skargi (zob. wyrok z dnia 15 marca 2005 r., Hiszpania/Eurojust, C‑160/03, EU:C:2005:168, pkt 35 i przytoczone orzecznictwo).

65      W niniejszej sprawie wybór taki został jednak rzeczywiście dokonany przez skarżącego, którego skarga, a w szczególności jej część dotycząca zarzutów na poparcie niniejszej skargi, wskazuje wyraźnie, że zdecydował się on oprzeć swoją skargę, tytułem żądania głównego, na art. 263 i 268 TFUE oraz, tytułem żądania ewentualnego, na art. 272 TFUE.

66      W tym względzie, w przeciwieństwie do tego, co twierdzi EUCAP Somalia, przypomniana w pkt 64 powyżej zasada nie wyklucza sama w sobie możliwości wniesienia przez skarżącego skargi na jednej podstawie prawnej, przy jednoczesnym wniesieniu tej samej skargi – tytułem żądania ewentualnego, w przypadku jej niedopuszczalności – na innej podstawie prawnej (zob. podobnie wyrok z dnia 8 maja 2007 r., Citymo/Komisja, T‑271/04, EU:T:2007:128, pkt 66, 67).

67      Ponadto należy odrzucić argument EUCAP Somalia, że przedłożenie żądań ewentualnych opartych na art. 272 TFUE nie pozwoliło jej zorganizować obrony. Po pierwsze, sporne akty, które są przedmiotem niniejszej skargi w zakresie, w jakim opiera się ona tytułem żądania ewentualnego na art. 272 TFUE, są identyczne z tymi, które są przedmiotem niniejszej skargi w zakresie, w jakim opiera się ona tytułem żądania głównego na art. 263 i 268 TFUE. Po drugie, skarżący podkreślił, że jego zarzuty dotyczące naruszeń prawa Unii przedstawione na poparcie jego głównych żądań opartych na art. 263 i 268 TFUE powinny zostać uznane za zarzuty dotyczące naruszeń umownych, w przypadku gdyby jego skarga została rozpatrzona na podstawie art. 272 TFUE, na którym zdecydował się oprzeć w ramach tytułu żądania ewentualnego.

68      Należy zresztą zauważyć, że EUCAP Somalia rzeczywiście zakwestionowała zasadność różnych zarzutów podniesionych przez skarżącego na poparcie jego skargi.

69      W drugiej kolejności, w odniesieniu do argumentu EUCAP Somalia przytoczonego w pkt 62 powyżej i dotyczącego charakteru zarzutów podniesionych przez skarżącego, należy stwierdzić, że na poparcie swoich żądań opartych na art. 272 TFUE skarżący podnosi zarzuty dotyczące w szczególności naruszenia prawa do bycia wysłuchanym, zagwarantowanego w art. 41 ust. 2 lit. a) karty, oraz zasady równego traktowania i zasady niedyskryminacji, zagwarantowanych, odpowiednio, w art. 20 i art. 21 karty. Ponadto skarżący podnosi zarzut dotyczący naruszenia zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań, która stanowi ogólną zasadę prawa Unii (zob. wyrok z dnia 26 lutego 2016 r., Šumelj i in./Komisja, T‑546/13, T‑108/14 i T‑109/14, EU:T:2016:107, pkt 72 i przytoczone tam orzecznictwo).

70      Jak wynika zaś z orzecznictwa przywołanego w pkt 54 powyżej, przy powoływaniu się na poparcie swych żądań opartych na art. 272 TFUE na naruszenie zagwarantowanych w karcie zasad oraz ogólnych zasad prawa Unii, skarżący powołuje się w istocie na normy, których administracja Unii jest zobowiązana przestrzegać w ramach umowy. W konsekwencji nie można uniemożliwiać skarżącemu powoływania się na naruszenie tych zasad na poparcie jego żądań opartych na art. 272 TFUE z tego względu, że może on skutecznie powoływać się jedynie na niewykonanie warunków umowy lub naruszenie prawa właściwego dla tej umowy, gdyż w przeciwnym razie doszłoby do naruszenia zasady skutecznej ochrony sądowej zagwarantowanej w art. 47 karty (zob. podobnie wyrok z dnia 16 lipca 2020 r., ADR Center/Komisja, C‑584/17 P, EU:C:2020:576, pkt 85–89).

71      W tych okolicznościach niniejsza skarga jest dopuszczalna w zakresie, w jakim opiera się na art. 272 TFUE.

4.      Co do istoty

72      Jak wskazano w pkt 48 powyżej, skarżący przedstawia żądania ewentualne mające na celu, po pierwsze, zakwestionowanie spornych aktów jako niezgodnych z prawem, a po drugie, pociągnięcie Unii do odpowiedzialności umownej za te akty.

73      Na poparcie tych żądań skarżący podnosi w istocie cztery zarzuty, pierwszy dotyczący naruszenia prawa do bycia wysłuchanym, drugi – naruszenia zasady równego traktowania i niedyskryminacji, trzeci – naruszenia umowy o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa i czwarty – naruszenia zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań.

a)      W przedmiocie zarzutu pierwszego, dotyczącego naruszenia prawa do bycia wysłuchanym

74      W ramach zarzutu pierwszego skarżący podnosi, że powinien był zostać wysłuchany przed sporządzeniem noty z dnia 18 stycznia 2020 r. W tym zakresie, po pierwsze, zaznacza on, że nota ta wywarła na jego sytuację niekorzystny wpływ, ponieważ skutkowała nagłym zakończeniem jego wieloletniego zatrudnienia w EUCAP Somalia. W tym względzie kwestionuje on, że został wysłuchany na zebraniu w dniu 13 stycznia 2020 r. w obecności całego personelu oraz na obiedzie pracowniczym w dniu 24 stycznia 2020 r., i podnosi, że oświadczenia szefa misji dotyczące tego zebrania i obiadu są niedopuszczalne ze względu na spóźniony charakter ich przedłożenia Sądowi. Po drugie, podnosi on, że art. 21 rozpatrywanej umowy wymagał, aby został on wysłuchany przez szefa misji przed przedstawieniem przez tego ostatniego noty z dnia 18 stycznia 2020 r.

75      EUCAP Somalia kwestionuje tę argumentację.

76      W celu zbadania zarzutu pierwszego, dotyczącego naruszenia prawa do bycia wysłuchanym, należy najpierw odwołać się do postanowień umownych oraz ustalić, czy i w jakim zakresie gwarantowały one skarżącemu takie prawo przed sporządzeniem noty z dnia 18 stycznia 2020 r. W każdym wypadku konieczne będzie zbadanie, czy art. 41 ust. 2 lit. a) karty wymagał od EUCAP Somalia wysłuchania skarżącego przed sporządzeniem tej noty.

77      W niniejszej sprawie należy podkreślić, że skarżącego i EUCAP Somalia wiązał umowny stosunek pracy, a zgodnie z art. 7 ust. 4 decyzji 2012/389, zmienionej decyzją 2018/1942, warunki zatrudnienia oraz prawa i obowiązki skarżącego zostały określone w rozpatrywanej umowie (zob. pkt 32 powyżej).

78      W tym względzie, przede wszystkim, art. 17 rozpatrywanej umowy przewidywał, że okres obowiązywania tej umowy będzie trwał od dnia 1 listopada 2019 r. do dnia 31 stycznia 2020 r. Żadne inne postanowienie tej umowy nie odnosiło się do okresu jej obowiązywania ani nie przewidywało możliwości jej przedłużenia.

79      Następnie należy zauważyć, że prawdą jest, iż celem standardowej procedury operacyjnej EUCAP Somalia nr 4.4, która była częścią rozpatrywanej umowy, była „standaryzacja procedur dotyczących […] przedłużania umowy o pracę pracowników kontraktowych”, aby „zapewnić, by procedura […] przedłużania umowy była przeprowadzana w przejrzysty i odpowiedzialny sposób, zgodnie z najlepszymi praktykami”. Przewidywała ona w szczególności, że procedurę przedłużenia umowy uruchamia dział kadr, który powinien nawiązać dialog z pracownikami, których umowy o pracę miały wkrótce wygasnąć, zapraszając ich do rozpoczęcia „sprawozdania z oceny wyników”.

80      Jednakże strony są zgodne co do tego, że procedura ta miała być stosowana jedynie w przypadku, gdy decyzja o przedłużeniu umowy zależała od oceny wyników pracownika. Nie było tak w przypadku spornych aktów, które zostały przyjęte w konsekwencji wystąpienia Zjednoczonego Królestwa z Unii i dotyczyły wszystkich pracowników kontraktowych EUCAP Somalia będących obywatelami tego państwa. Wynika z tego, że skarżący nie miał prawa do bycia wysłuchanym w ramach tej procedury.

81      Ponadto, wbrew temu, co twierdzi skarżący, art. 21 ust. 1 rozpatrywanej umowy nie wymagał od szefa misji wysłuchania go przed sporządzeniem noty z dnia 18 stycznia 2020 r. Postanowienie to dotyczyło bowiem wewnętrznych odwołań o charakterze niedyscyplinarnym wnoszonych od niekorzystnych aktów i przewidywało wysłuchanie przez zastępcę szefa misji dopiero po wniesieniu takiego odwołania.

82      Wreszcie z art. 18 ust. 1 rozpatrywanej umowy, którego brzmienie przytoczono w pkt 10 powyżej, nie wynika również, aby szef misji miał obowiązek wysłuchać skarżącego przed sporządzeniem noty z dnia 18 stycznia 2020 r. Postanowienie to zobowiązywało w istocie EUCAP Somalia do wysłuchania skarżącego i do zachowania miesięcznego okresu wypowiedzenia w przypadku rozwiązania umowy przed upływem terminu jej obowiązywania, co nie miało miejsca w niniejszej sprawie.

83      W związku z tym ani z postanowień rozpatrywanej umowy, ani ze standardowych procedur operacyjnych EUCAP Somalia, do których umowa ta odsyła, nie wynika, aby szef misji miał być zobowiązany do wysłuchania skarżącego przed sporządzeniem noty z dnia 18 stycznia 2020 r.

84      W odniesieniu do zagwarantowanego w karcie prawa do bycia wysłuchanym – jej art. 41 ust. 2 lit. a), który ma ogólne zastosowanie, uznaje „prawo każdego do bycia wysłuchanym, zanim zostaną podjęte indywidualne środki mogące negatywnie wpłynąć na jego sytuację”. Tym samym poszanowanie prawa do bycia wysłuchanym, którego przestrzeganie powinno być zagwarantowane nawet w przypadku braku odpowiednich uregulowań, wymaga, aby zainteresowana osoba miała uprzednio możliwość przedstawienia w sposób użyteczny swojego stanowiska na temat okoliczności, które mogą zostać uwzględnione w akcie, który ma zostać przyjęty (zob. podobnie wyroki: z dnia 14 czerwca 2016 r., Marchiani/Parlament, C‑566/14 P, EU:C:2016:437, pkt 51; z dnia 19 grudnia 2019 r., Probelte/Komisja, T‑67/18, EU:T:2019:873, pkt 86).

85      W niniejszej sprawie należy na wstępie zauważyć, że poprzez sporne akty EUCAP Somalia nie pozbawiła skarżącego prawa – które mu nie przysługiwało – do przedłużenia rozpatrywanej umowy, jak wynika z pkt 78 powyżej. Podobnie, jak wynika z pkt 79 i 80 powyżej, o ile w EUCAP Somalia istniała szczególna procedura wewnętrzna dotycząca przedłużania umów o pracę z międzynarodowymi pracownikami kontraktowymi, o tyle procedura ta nie miała znaczenia w kontekście przyjęcia spornych aktów.

86      W szczególności w nocie z dnia 18 stycznia 2020 r., przed sporządzeniem której – jak twierdzi skarżący – powinien on był zostać wysłuchany, szef misji poinformował międzynarodowych pracowników kontraktowych EUCAP Somalia będących obywatelami Zjednoczonego Królestwa, w tym skarżącego, że pozwoli na wygaśnięcie ich umów o pracę, zgodnie z warunkami w nich uzgodnionymi i znanymi skarżącemu od chwili podpisania rozpatrywanej umowy. Szef misji wskazał również, że zostali już wybrani kandydaci na ich stanowiska.

87      Należy również zauważyć, że warunki dalszego zatrudnienia skarżącego były ściśle związane z ustaleniami dotyczącymi wystąpienia Zjednoczonego Królestwa z Unii. W istocie, jak sam skarżący przyznaje w ramach rozpatrywanej skargi, okres obowiązywania jego czterech ostatnich umów o pracę był dostosowany do harmonogramu negocjacji w sprawie takiego wystąpienia (zob. pkt 9 powyżej). W tym kontekście skarżący mógł oczekiwać, że przebieg i wynik negocjacji między Unią a Zjednoczonym Królestwem – których termin zakończenia został wyznaczony na dzień 31 stycznia 2020 r., czyli koniec obowiązywania rozpatrywanej umowy – będzie miał wpływ na dokonany przez EUCAP Somalia wybór co do tego, czy zaproponować mu przedłużenie tej umowy.

88      Co więcej, w chwili sporządzania noty z dnia 18 stycznia 2020 r., a więc na niespełna dwa tygodnie przed wygaśnięciem rozpatrywanej umowy, skarżący nie poruszył kwestii przedłużenia tej umowy, co przyznał w odpowiedzi na pytanie zadane przez Sąd na rozprawie. Z akt sprawy nie wynika również, aby w okresie od rozpoczęcia obowiązywania rozpatrywanej umowy w dniu 1 listopada 2019 r. do sporządzenia noty z dnia 18 stycznia 2020 r. skarżący zasięgał u szefa misji informacji dotyczących ewentualnego przedłużenia rozpatrywanej umowy po jej wygaśnięciu.

89      Wynika z tego, że w nocie z dnia 18 stycznia 2020 r. szef misji przypomniał jedynie postanowienia rozpatrywanej umowy dotyczące daty jej wygaśnięcia oraz że nota ta nie zawierała żadnego nowego elementu w odniesieniu do tych postanowień. Tym samym decyzja EUCAP Somalia o nieskorzystaniu z możliwości przedłużenia rozpatrywanej umowy, stwierdzona w nocie z dnia 18 stycznia 2020 r. i potwierdzona w piśmie z dnia 29 stycznia 2020 r., nie była – w rozumieniu art. 41 ust. 2 lit. a) karty – zastosowanym wobec skarżącego środkiem, który negatywnie wpłynąłby na jego sytuację.

90      W konsekwencji art. 41 ust. 2 lit. a) karty nie wymagał od EUCAP Somalia wysłuchania skarżącego przed sporządzeniem noty z dnia 18 stycznia 2020 r. EUCAP Somalia mogła zatem pozwolić, by rozpatrywana umowa wygasła w terminie w niej uzgodnionym.

91      W każdym wypadku należy przypomnieć, że naruszenie prawa do bycia wysłuchanym może unieważnić dany akt tylko wtedy, gdy zostanie stwierdzone, że w braku takiego naruszenia postępowanie mogłoby doprowadzić do innego rezultatu (zob. podobnie wyrok z dnia 9 grudnia 2020 r., Adraces/Komisja, T‑714/18, niepublikowany, EU:T:2020:591, pkt 89 i przytoczone tam orzecznictwo).

92      W niniejszej sprawie prawdą jest, że skarżący, gdyby został wysłuchany przed sporządzeniem noty z dnia 18 stycznia 2020 r., mógłby przedstawić argumenty związane z możliwością pozostawienia na stanowiskach członków personelu będących obywatelami Zjednoczonego Królestwa w okresie przejściowym, zgodnie z umową o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa.

93      Jednakże sama ta okoliczność nie wystarcza do wykazania, że postępowanie mogło doprowadzić do innego rezultatu.

94      Po pierwsze, jak stwierdzono w pkt 78 i 85 powyżej, skarżący nie miał prawa nabytego do przedłużenia rozpatrywanej umowy. Po drugie, przed sporządzeniem noty z dnia 18 stycznia 2020 r. nie było jeszcze pewne, że umowa o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa wejdzie w życie, ponieważ została ona zawarta przez Radę dopiero w dniu 30 stycznia 2020 r. (zob. pkt 16 powyżej). Tym samym dopiero w przeddzień upływu okresu obowiązywania rozpatrywanej umowy zmaterializowała się prawna możliwość zaproponowania skarżącemu przedłużenia tej umowy. Po trzecie, z akt sprawy wynika, że przed sporządzeniem pisma z dnia 18 stycznia 2020 r. EUCAP Somalia przystąpiła już do rekrutacji obywatela Unii, który miał zastąpić skarżącego na jego stanowisku w przypadku wystąpienia Zjednoczonego Królestwa z Unii.

95      W tych okolicznościach Trybunał uważa, że nawet gdyby skarżący miał prawo do bycia wysłuchanym przed sporządzeniem noty z dnia 18 stycznia 2020 r., rzeczone postępowanie nie mogłoby doprowadzić do innego rezultatu, gdyby mógł on skorzystać z tego prawa.

96      W świetle powyższego zarzut pierwszy należy oddalić. Ponieważ żądanie to nie opiera się na oświadczeniach szefa misji dotyczących zebrania w dniu 13 stycznia 2020 r. i obiadu pracowniczego w dniu 24 stycznia 2020 r., nie ma potrzeby rozstrzygania o dopuszczalności tych dokumentów, która jest kwestionowana przez skarżącego.

b)      W przedmiocie zarzutu drugiego, dotyczącego naruszenia zasady równego traktowania i niedyskryminacji

97      W ramach zarzutu drugiego w pierwszej kolejności skarżący twierdzi, że sporne akty stanowią dyskryminację, ponieważ mają one na celu nieprzedłużenie rozpatrywanej umowy ze względu na jego status obywatela Zjednoczonego Królestwa, podczas gdy jego koledzy będący innej narodowości pozostali na stanowiskach. Dodaje, że sporne akty nie mogą być skutecznie uzasadnione umową o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa, ponieważ zgodnie z jej postanowieniami Zjednoczone Królestwo miało być traktowane jako państwo członkowskie do końca okresu przejściowego, tak że w tym okresie sytuacja pracowników będących obywatelami Zjednoczonego Królestwa i pracowników będących obywatelami innych państw członkowskich była porównywalna.

98      W drugiej kolejności skarżący podnosi, że sporne akty naruszają zasadę równego traktowania, ponieważ umowy o pracę 20 międzynarodowych pracowników kontraktowych będących również obywatelami Zjednoczonego Królestwa, zatrudnionych w misjach w ramach WPZiB innych niż EUCAP Somalia, zostały przedłużone w okresie przejściowym.

99      W trzeciej kolejności skarżący kwestionuje to, że EUCAP Somalia może powołać się po raz pierwszy na etapie postępowania sądowego na szczególny charakter jego funkcji jako [poufne] i na odstępstwo przewidziane w art. 127 ust. 7 lit. b) umowy o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa, nie powoławszy się na takie podstawy w spornych aktach.

100    EUCAP Somalia kwestionuje argumentację skarżącego, wskazując w szczególności, że znajdował się on w szczególnej sytuacji ze względu na newralgiczny charakter jego funkcji jako [poufne], co uniemożliwiało przedłużenie jego umowy zgodnie z art. 127 ust. 7 lit. b) umowy o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa. W tym względzie EUCAP Somalia podnosi, że odniesienie do tego artykułu jest jedynie uzupełnieniem uzasadnienia zawartego już w spornych aktach w celu wyjaśnienia nieprzedłużenia rozpatrywanej umowy.

101    Na wstępie, w odniesieniu do dodatkowego uzasadnienie przedstawionego przez EUCAP Somalia w toku postępowania, należy zauważyć, że art. 21 ust. 2 rozpatrywanej umowy, którego brzmienie przytoczono w pkt 13 powyżej, zobowiązywał EUCAP Somalia do uzasadnienia jej odpowiedzi na wewnętrzne odwołanie wniesione przez skarżącego na podstawie ust. 1 tego artykułu.

102    Ponadto należy przypomnieć, że spoczywający na administracji Unii obowiązek uzasadniania swoich decyzji został przewidziany w art. 41 ust. 2 lit. c) karty, a zatem jest on wiążący dla tej administracji, nawet gdy działa ona w ramach umownych, jak zauważono w pkt 54 powyżej (zob. podobnie wyrok z dnia 24 lutego 2021 r., Universität Koblenz‑Landau/EACEA, T‑606/18, niepublikowany, EU:T:2021:105, pkt 27–32).

103    W tym względzie obowiązek uzasadnienia ma na celu umożliwienie sądowi Unii przeprowadzania kontroli zgodności z prawem decyzji oraz dostarczenie zainteresowanym niezbędnych wskazówek dla ustalenia, czy decyzja ta jest zasadna, czy też dotknięta wadą pozwalającą na podważanie jej zgodności z prawem (zob. podobnie wyrok z dnia 11 czerwca 2020 r., Komisja/Di Bernardo, C‑114/19 P, EU:C:2020:457, pkt 51 i przytoczone tam orzecznictwo). Tym samym, zgodnie z utrwalonym orzecznictwem w zakresie skarg o stwierdzenie nieważności, które można zastosować w kontekście umownym niniejszej sprawy, obowiązek uzasadnienia uniemożliwia instytucji będącej stroną pozwaną zastąpienie na etapie postępowania sądowego pierwotnego uzasadnienia zaskarżonej decyzji całkowicie nowym uzasadnieniem (zob. podobnie wyroki: z dnia 7 lutego 1990 r., Culin/Komisja, C‑343/87, EU:C:1990:49, pkt 15; z dnia 21 marca 1996 r., Farrugia/Komisja, T‑230/94, EU:T:1996:40, pkt 36; z dnia 22 kwietnia 2015 r., Tomana i in./Rada i Komisja, T‑190/12, EU:T:2015:222, pkt 151 i przytoczone tam orzecznictwo).

104    W niniejszej sprawie Sąd uważa za właściwe zbadanie zarzutu drugiego, dotyczącego naruszenia zasady równego traktowania i niedyskryminacji, w świetle powodów przedstawionych w spornych aktach, zanim, w stosownym przypadku, zbada, czy należy uwzględnić dodatkowe uzasadnienie przedstawione przez EUCAP Somalia w toku postępowania, a w konsekwencji ustalić, czy takie uzasadnienie może zostać uwzględnione, czy też należy je odrzucić jako całkowicie nowe.

105    W tym względzie należy przypomnieć, że notą z dnia 18 stycznia 2020 r. wszyscy międzynarodowi pracownicy kontraktowi EUCAP Somalia będący obywatelami Zjednoczonego Królestwa zostali poinformowani, niezależnie od pełnionych przez nich funkcji, że ich umowy o pracę nie zostaną przedłużone i że wygasną one z końcem uzgodnionego w nich okresu, czyli w dniu 31 stycznia 2020 r. W tej nocie szef misji wskazał najpierw, że Zjednoczone Królestwo ma stać się państwem trzecim od dnia 1 lutego 2020 r. oraz że zgodnie z decyzją 2012/389 rekrutacja obywateli państw trzecich na stanowiska międzynarodowych pracowników kontraktowych jest dozwolona jedynie w wyjątkowych przypadkach, gdy nie można wybrać żadnego kandydata będącego obywatelem państwa członkowskiego. Następnie wskazał on, że umowa o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa przewiduje okres przejściowy, w którym możliwe będzie zawarcie między Unią a Zjednoczonym Królestwem umowy ramowej w sprawie udziału jego obywateli w misjach w ramach WPZiB, prawdopodobnie po okresie negocjacji. Wreszcie poinformował on zainteresowanych pracowników, że wybrano kandydatów na ich stanowiska.

106    W piśmie z dnia 29 stycznia 2020 r. szef misji, po powtórzeniu powodów podanych w nocie z dnia 18 stycznia 2020 r., wyjaśnił skarżącemu, że nieprzedłużenie rozpatrywanej umowy wynikało z oceny operacyjnej misji w interesie służby w zakresie dalszych przedłużeń umowy, zgodnie z poleceniem dowódcy operacji cywilnych z dnia 30 października 2019 r. i zgodnie z zaleceniami Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych (ESDZ). Szef misji stwierdził w tym piśmie, że nota z dnia 18 stycznia 2020 r. została sporządzona „z uwzględnieniem utrzymującego się ryzyka i niepewności co do negocjacji między [Zjednoczonym Królestwem] a [Unią], ich harmonogramu i możliwości twardego Brexitu, z uwzględnieniem trudności związanych z następstwem umów krótkoterminowych z powodu niepewności i harmonogramu przebiegu Brexitu, z uwzględnieniem już istniejących lat służby [skarżącego] oraz z uwzględnieniem potrzeby zapewnienia ciągłości działań przez służbę”.

107    Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem zasada równego traktowania i zasada niedyskryminacji stanowią dwa sposoby wyrażenia tej samej ogólnej zasady prawa, zabraniającej z jednej strony odmiennego traktowania sytuacji podobnych, a z drugiej strony traktowania w ten sam sposób sytuacji odmiennych, chyba że obiektywne powody uzasadniają takie traktowanie [zob. podobnie wyroki: z dnia 27 stycznia 2005 r., Europe Chemi‑Con (Deutschland)/Rada, C‑422/02 P, EU:C:2005:56, pkt 33; z dnia 20 listopada 2017 r., Voigt/Parlament, T‑618/15, EU:T:2017:821, pkt 98].

108    W szczególności art. 21 ust. 2 karty zakazuje wszelkiej dyskryminacji ze względu na przynależność państwową. Postanowienie to, które dotyczy sytuacji objętych zakresem stosowania prawa Unii, w których obywatel państwa członkowskiego jest dyskryminowany w porównaniu z obywatelami innego państwa członkowskiego wyłącznie ze względu na przynależność państwową, nie ma zastosowania w przypadku potencjalnej różnicy w traktowaniu obywateli państw członkowskich i obywateli państw trzecich (zob. podobnie wyrok z dnia 20 listopada 2017 r., Petrov i in./Parlament, T‑452/15, EU:T:2017:822, pkt 39, 40 i przytoczone tam orzecznictwo).

109    To w świetle tych rozważań należy zbadać, czy w odniesieniu do powodów opisanych w pkt 105 i 106 powyżej sporne akty – z jednej strony – stanowią dyskryminację ze względu na przynależność państwową skarżącego, a z drugiej strony – wiążą się z nierównym traktowaniem pracowników będących obywatelami Zjednoczonego Królestwa w różnych misjach w ramach WPZiB.

1)      W przedmiocie podnoszonej dyskryminacji ze względu na przynależność państwową

110    Na wstępie należy zauważyć, że dopiero w dniu 1 lutego 2020 r. Zjednoczone Królestwo wystąpiło z Unii, stając się tym samym państwem trzecim (wyrok z dnia 15 lipca 2021 r., The Department for Communities in Northern Ireland, C‑709/20, EU:C:2021:602, pkt 47).

111    Tym samym w chwili przyjęcia spornych aktów, czyli w dniach 18 i 29 stycznia 2020 r., skarżący był nadal obywatelem państwa członkowskiego Unii, co oznacza, że na poparcie kwestionowania przez niego zasadności tych aktów może on powołać się na zasadę niedyskryminacji ze względu na przynależność państwową.

112    Ponadto, jak wynika z pkt 105 i 106 powyżej, sporne akty zostały przyjęte ze względu na status skarżącego jako obywatela Zjednoczonego Królestwa.

113    Jednakże okoliczność, iż szef misji przyjął te akty z uwagi na przynależność państwową skarżącego, nie musi oznaczać, że stanowią one dyskryminację ze względu na przynależność państwową.

114    Otóż w zakresie, w jakim skarżący uważa, iż w EUCAP Somalia był traktowany inaczej niż pracownicy będący obywatelami innych państw członkowskich, należy jeszcze sprawdzić, czy można uznać, że skarżący znajdował się w sytuacji porównywalnej do sytuacji tych innych pracowników.

115    Tymczasem skarżący był obywatelem państwa członkowskiego, które wszczęło procedurę wystąpienia z Unii na podstawie art. 50 TUE, co stawia go obiektywnie w sytuacji odmiennej od sytuacji obywateli innych państw członkowskich.

116    Otóż umowa o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa została podpisana przez Unię i to państwo w dniu 24 stycznia 2020 r. (zob. pkt 12 powyżej), zanim została zawarta przez Radę w dniu 30 stycznia 2020 r. (zob. pkt 16 powyżej). Tym samym do czasu zbliżającego się wygaśnięcia rozpatrywanej umowy, ustalonego na dzień 31 stycznia 2020 r., nie można było wykluczyć, że wystąpienie Zjednoczonego Królestwa z Unii nastąpi bez zawarcia umowy, co usunęłoby, poza wyjątkowymi okolicznościami, możliwość zaproponowania skarżącemu przedłużenia rozpatrywanej umowy zgodnie z art. 7 ust. 3 decyzji 2012/389 (zob. pkt 3 powyżej).

117    W związku z tym skarżący, należący do członków personelu kontraktowego EUCAP Somalia będących obywatelami Zjednoczonego Królestwa, nie znajdował się obiektywnie w sytuacji porównywalnej z sytuacją międzynarodowych pracowników kontraktowych tej misji, będących obywatelami innych państw członkowskich, tak że szef misji mógł zdecydować o nieprzedłużeniu umowy o pracę ze skarżącym po dniu 31 stycznia 2020 r., co nie stanowiłoby dyskryminacji ze względu na przynależność państwową.

118    Ponadto strony są zgodne co do tego, że umowy wszystkich pracowników EUCAP Somalia będących obywatelami Zjednoczonego Królestwa, których sytuacja w tym względzie była porównywalna z sytuacją skarżącego, wygasły w dniu 31 stycznia 2020 r.

119    [Tekst sprostowany postanowieniem z dnia 3 lutego 2023 r.] W związku z powyższym przyjmując sporne akty, szef misji nie naruszył zasady dyskryminacji ze względu na przynależność państwową.

2)      W przedmiocie podnoszonego naruszenia zasady równego traktowania w stosunku do pracowników będących obywatelami Zjednoczonego Królestwa w innych misjach w ramach WPZiB

120    W odniesieniu do argumentu skarżącego, że międzynarodowi pracownicy kontraktowi będący obywatelami Zjednoczonego Królestwa pozostali na stanowiskach w okresie przejściowym w innych misjach w ramach WPZiB, należy sprawdzić, czy skarżący znajdował się w sytuacji porównywalnej z sytuacją tych innych pracowników w odniesieniu do takiego pozostania na stanowiskach.

121    W tym względzie, po pierwsze, należy zauważyć, że nie przyjęto żadnego aktu prawnego Unii w rozumieniu art. 288 TFUE w celu ustanowienia jednego statutu dla personelu kontraktowego w misjach w ramach WPZiB, takich jak EUCAP Somalia.

122    Po drugie, jak słusznie zauważyła w istocie EUCAP Somalia, każda misja w ramach WPZiB jest przedmiotem decyzji Rady przyjmowanej na mocy art. 43 ust. 2 TUE, która zgodnie z tym postanowieniem określa „cel i zakres [misji], jak również ogólne warunki ich przeprowadzania”.

123    W przypadku EUCAP Somalia art. 7 i 12a decyzji 2012/389, zmienionej decyzją 2018/1942, przyznają jej zdolność prawną do zawierania umów w celu zatrudniania personelu (zob. pkt 3 i 4 powyżej). Ponadto z art. 6 tej decyzji wynika, że szef misji ma ogólne uprawnienia w dziedzinie zarządzania personelem.

124    Skarżący nie wykazał jednak w żaden sposób, w jaki sposób – biorąc pod uwagę istnienie przepisów właściwych dla każdej misji Unii oraz autonomię tych misji w zakresie rekrutacji personelu kontraktowego i zarządzania nim – sytuacja wewnętrzna i potrzeby kadrowe tych misji były porównywalne z sytuacją i potrzebami EUCAP Somalia. Podejście w zakresie pozostawiania na stanowiskach pracowników będących obywatelami Zjednoczonego Królestwa w okresie przejściowym może zatem różnić się w zależności między konkretną misją w ramach WPZiB a misją innego rodzaju.

125    W tych okolicznościach na poparcie zarzutu naruszenia zasady równego traktowania skarżący nie może powoływać się na środki przyjęte w ramach misji Unii innych niż EUCAP Somalia w stosunku do międzynarodowych członków ich personelu kontraktowego będących obywatelami Zjednoczonego Królestwa.

126    Biorąc pod uwagę powyższe, zarzut drugi należy oddalić w świetle powodów przedstawionych w spornych aktach. Nie ma zatem potrzeby ustalania, czy dodatkowe uzasadnienie przedstawione przez EUCAP Somalia w toku postępowania, oparte na newralgicznym charakterze funkcji skarżącego i zastosowaniu art. 127 ust. 7 lit. b) umowy o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa, może zostać uwzględnione.

c)      W przedmiocie zarzutu trzeciego, dotyczącego naruszenia umowy o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa

127    Zdaniem skarżącego w spornych aktach EUCAP Somalia naruszyła umowę o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa, ignorując przewidzianą w niej możliwość dalszego zatrudniania obywateli Zjednoczonego Królestwa w okresie przejściowym. Z jednej strony podnosi on, że zgodnie z łącznym rozumieniem art. 127 ust. 2 i 6 umowy o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa obywatele tego państwa mieli być uważani za obywateli państw członkowskich w okresie przejściowym, w szczególności w odniesieniu do przepisów prawa Unii dotyczących WPZiB. Z drugiej strony skarżący wskazuje, że art. 129 ust. 7 tej umowy wykluczył jedynie, w okresie przejściowym, oddelegowanie przez Zjednoczone Królestwo swoich obywateli do zajmowania określonych stanowisk dowódczych w misjach w ramach WPZiB, ale nie uniemożliwił tym misjom pozostawienia w rzeczonym okresie ich międzynarodowych pracowników kontraktowych będących obywatelami Zjednoczonego Królestwa na innych stanowiskach.

128    EUCAP Somalia kwestionuje argumentację skarżącego.

129    W tym względzie należy przypomnieć, że zgodnie z art. 216 ust. 2 TFUE umowy międzynarodowe zawarte przez Unię wiążą instytucje Unii.

130    W niniejszej sprawie umowa o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa została zawarta przez Radę dopiero w dniu 30 stycznia 2020 r. (zob. pkt 16 powyżej). Tym samym w dniu przyjęcia spornych aktów, czyli w dniach 18 i 29 stycznia 2020 r., EUCAP Somalia nie była jeszcze związana tą umową, a zatem nie można jej zarzucić, że ją naruszyła.

131    W każdym wypadku, jeśli chodzi o czasowy zakres obowiązywania nowych przepisów, dokonuje się rozróżnienia w zależności od tego, czy są to przepisy proceduralne, czy też przepisy materialne. Co się tyczy tych pierwszych, uważa się na ogół, że mają one zastosowanie do wszystkich sporów trwających w chwili ich wejścia w życie, w odróżnieniu od tych drugich, które są zazwyczaj interpretowane w ten sposób, iż mają one zastosowanie do przyszłych skutków sytuacji zaistniałych w czasie obowiązywania dawnej ustawy oraz do nowych sytuacji prawnych, lecz nie obowiązują w stosunku do sytuacji powstałych przed ich wejściem w życie, chyba że z brzmienia tych przepisów, ich celu lub ich struktury jednoznacznie wynika, że należy im przypisać taki skutek (zob. wyrok z dnia 21 października 2021 r., Beeren-, Wild-, Feinfrucht, C‑825/19, EU:C:2021:869, pkt 31 i przytoczone tam orzecznictwo; zob. również podobnie wyrok z dnia 12 maja 2005 r., Komisja/Huhtamaki Dourdan, C‑315/03, niepublikowany, EU:C:2005:284, pkt 51 i przytoczone tam orzecznictwo).

132    W niniejszej sprawie w odniesieniu do postanowień umowy o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa podniesionych przez skarżącego, po pierwsze, należy stwierdzić, że art. 127 tej umowy, zatytułowany „Zakres okresu przejściowego”, przewiduje, co następuje:

„1.      O ile niniejsza Umowa nie stanowi inaczej, w okresie przejściowym prawo Unii ma zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa i na jego terytorium.

[…]

2.      W przypadku osiągnięcia przez Unię i Zjednoczone Królestwo porozumienia w sprawie umowy dotyczącej ich przyszłych stosunków w dziedzinie wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa oraz wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony, której stosowanie rozpocznie się w trakcie okresu przejściowego, tytuł V rozdział 2 TUE oraz akty przyjęte na podstawie tych postanowień przestają mieć zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa od daty rozpoczęcia stosowania takiej umowy.

[…]

6.      O ile niniejsza Umowa nie stanowi inaczej, w okresie przejściowym wszelkie odniesienia do państw członkowskich w prawie Unii mającym zastosowanie zgodnie z ust. 1, w tym wdrażanym i stosowanym przez państwa członkowskie, rozumie się jako odniesienia obejmujące również Zjednoczone Królestwo”.

133    Po drugie, art. 129 owej umowy, zatytułowany „Szczególne ustalenia dotyczące działań zewnętrznych Unii”, przewiduje w ust. 7, co następuje:

„W okresie przejściowym dowódcy operacji cywilnych, szefowie misji, dowódcy operacji oraz dowódcy sił dla misji lub operacji prowadzonych na podstawie art. 42, 43 i 44 TUE nie mogą pochodzić ze Zjednoczonego Królestwa, siedziby operacyjne takich misji lub operacji nie mogą być położone w Zjednoczonym Królestwie, które nie może też być państwem ramowym dla grup bojowych Unii. W okresie przejściowym Zjednoczone Królestwo nie zapewnia kierownictwa jakichkolwiek działań operacyjnych prowadzonych na mocy art. 28 TUE”.

134    Tym samym art. 127 ust. 2 i 6 oraz art. 129 ust. 7 umowy o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa regulują warunki, na jakich prawo Unii ma zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa w okresie przejściowym, a zatem stanowią przepisy materialne. Ponadto z brzmienia, celu lub systematyki tych postanowień nie wynika, że powinny one mieć zastosowanie do sytuacji prawnych zaistniałych przed wejściem w życie umowy o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa. Przeciwnie, postanowienia te dotyczą okresu przejściowego, który zgodnie z art. 126 tej umowy rozpoczyna się w dniu jej wejścia w życie (zob. pkt 17 powyżej).

135    Wynika z tego, że na mocy zasady przypomnianej w pkt 131 powyżej art. 127 ust. 2 i 6 oraz art. 129 ust. 7 umowy o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa zaczęły obowiązywać w momencie wejścia w życie tej umowy, czyli w dniu 1 lutego 2020 r. (zob. pkt 18 powyżej). W związku z tym, zgodnie z tą samą zasadą, nie można powoływać się na naruszenie tych postanowień na poparcie skargi dotyczącej aktu sprzed tej daty.

136    W niniejszej sprawie sporne akty z dnia 18 stycznia 2020 r. i 29 stycznia 2020 r., dotyczące nieprzedłużenia rozpatrywanej umowy, która zgodnie z jej art. 17 wygasła w dniu 31 stycznia 2020 r., poprzedzają wejście w życie w dniu 1 lutego 2020 r. umowy o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa. Dlatego nie można utrzymywać, że sporne akty naruszyły tę umowę.

137    W związku z tym zarzut trzeci należy w każdym wypadku oddalić, bez konieczności rozstrzygania kwestii, czy można powoływać się na naruszenie umowy o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa w ramach skargi opartej na art. 272 TFUE.

d)      W przedmiocie zarzutu czwartego, dotyczącego naruszenia zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań

138    Skarżący podnosi, że nie przedłużając jego umowy w następstwie spornych aktów, EUCAP Somalia naruszyła zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań. Po pierwsze, w okresie od września 2016 r. do września 2019 r. otrzymał on konkretne zapewnienia co do pozostawienia międzynarodowych pracowników kontraktowych będących obywatelami Zjednoczonego Królestwa na stanowiskach w okresie przejściowym w przypadku zawarcia umowy o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa. Po drugie, biorąc pod uwagę poszczególne przedłużenia jego umowy o pracę w zależności od kolejnych terminów wyznaczonych na wynegocjowanie takiej umowy o wystąpieniu oraz jego staż pracy w EUCAP Somalia, skarżący mógł zasadnie oczekiwać, że rzeczona umowa o pracę zostanie przedłużona w okresie przejściowym.

139    EUCAP Somalia kwestionuje argumentację skarżącego.

140    W tym względzie należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem uprawnienie do powoływania się na zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań wymaga udzielenia zainteresowanemu przez właściwe organy Unii konkretnych, bezwarunkowych i spójnych zapewnień, pochodzących z uprawnionych i wiarygodnych źródeł. Nikt nie może natomiast powoływać się na naruszenie tej zasady w braku wspomnianych zapewnień (zob. wyrok z dnia 16 lipca 2020 r., ADR Center/Komisja, C‑584/17 P, EU:C:2020:576, pkt 75 i przytoczone tam orzecznictwo).

141    W niniejszej sprawie ani staż pracy skarżącego w EUCAP Somalia, ani okoliczność, że jego umowa o pracę była przedłużana w trakcie kolejnych okresów negocjacji między Zjednoczonym Królestwem a Unią w sprawie umowy o wystąpieniu, nie mogą być utożsamiane z konkretnymi, bezwarunkowymi i spójnymi zapewnieniami w rozumieniu orzecznictwa przytoczonego w pkt 140 powyżej. Ponadto chociaż skarżący twierdzi, że była szef misji EUCAP Somalia zapewniła międzynarodowych pracowników kontraktowych tej misji, będących obywatelami Zjednoczonego Królestwa, o przedłużeniu umów o pracę w okresie przejściowym, nie popiera on swoich twierdzeń żadnymi dowodami.

142    Jedynym dowodem rzeczowym, na który powołuje się skarżący, jest wiadomość elektroniczna od szefa wydziału ESDZ ds. personelu misji o w ramach WPZiB. Jednakże, po pierwsze, decyzja o zaproponowaniu skarżącemu przedłużenia rozpatrywanej umowy w okresie przejściowym należała do uprawnień szefa misji, a nie szefa wydziału ESDZ. Po drugie, ta wiadomość elektroniczna nie pozwala uznać, że skarżący otrzymał konkretne zapewnienia, że rozpatrywana umowa zostanie przedłużona w okresie przejściowym. Przeciwnie, we wspomnianej wiadomości elektronicznej szef działu ESDZ ds. personelu misji w ramach WPZiB wyraźnie zaznaczył, że pozostanie na stanowiskach oddelegowanych lub zatrudnionych na podstawie umowy pracowników będących obywatelami Zjednoczonego Królestwa w takich misjach będzie uzależnione od oceny interesu służby przez szefów misji. W związku z tym nie można uznać, że skarżący otrzymał konkretne zapewnienia, w rozumieniu orzecznictwa przytoczonego w pkt 140 powyżej, że rozpatrywana umowa zostanie przedłużona w okresie przejściowym.

143    W konsekwencji zarzut czwarty należy oddalić.

5.      Wnioski

144    Ponieważ nie uwzględniono żadnego zarzutu przedstawionego przez skarżącego na poparcie jego żądań wysuniętych na podstawie art. 272 TFUE, skargę należy oddalić.

 IV.      W przedmiocie kosztów

145    Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ skarżący przegrał sprawę, zgodnie z żądaniem EUCAP Somalia należy obciążyć go kosztami postępowania.

Z powyższych względów

SĄD (siódma izba w składzie powiększonym)

orzeka, co następuje:

1)      Skarga zostaje oddalona.

2)      JF zostaje obciążony kosztami postępowania.

da Silva Passos

Valančius

Reine

Truchot

 

      Sampol Pucurull

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 13 lipca 2022 r.

Podpisy


Spis treści



*      Język postępowania: angielski.


i      Punkt 119 w niniejszym tekście był przedmiotem zmian o charakterze językowym po pierwotnym umieszczeniu w Zbiorze Orzeczeń.