Language of document : ECLI:EU:T:2022:448

WYROK SĄDU (piąta izba)

z dnia 13 lipca 2022 r.(*)

Środki ochrony roślin – Substancja czynna o nazwie chloropiryfos – Określenie najwyższych dopuszczalnych poziomów pozostałości chloropiryfosu w bananach lub na ich powierzchni – Rozporządzenie (WE) nr 396/2005 – Dostępna wiedza naukowa i techniczna – Inne czynniki uznawane za istotne

W sprawie T‑629/20

Delifruit, SA, z siedzibą w Guayaquilu (Ekwador), który reprezentowali adwokaci K. Van Maldegem, P. Sellar i S. Abdel-Qader,

strona skarżąca,

przeciwko

Komisji Europejskiej, którą reprezentowali F. Castilla Contreras, A. Dawes i M. ter Haar, w charakterze pełnomocników,

strona pozwana,

SĄD (piąta izba),

w składzie: D. Spielmann, prezes, U. Öberg i M. Brkan (sprawozdawczyni), sędziowie,

sekretarz: S. Spyropoulos,

uwzględniając pisemny etap postępowania,

po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 23 lutego 2022 r.,


wydaje następujący

Wyrok

 Okoliczności powstania sporu

1        W skardze wniesionej na podstawie art. 263 TFUE skarżąca, Delifruit, SA, żąda stwierdzenia częściowej nieważności rozporządzenia Komisji (UE) 2020/1085 z dnia 23 lipca 2020 r. zmieniającego załączniki II i V do rozporządzenia (WE) nr 396/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do najwyższych dopuszczalnych poziomów pozostałości chloropiryfosu i chloropiryfosu metylowego w określonych produktach lub na ich powierzchni (Dz.U. 2020, L 239, s. 7; sprostowanie Dz.U. 2020, L 245, s. 32, zwanego dalej „zaskarżonym rozporządzeniem”) w zakresie, w jakim ustalono w nim najwyższe dopuszczalne poziomy pozostałości (zwane dalej „NDP”) chloropiryfosu w bananach lub na ich powierzchni na poziomie 0,01 mg/kg.

2        Skarżąca jest przedsiębiorstwem z siedzibą w Guayaquilu (Ekwador), które produkuje i eksportuje banany między innymi do Unii Europejskiej.

3        Chloropiryfos jest substancją czynną, która należy do kategorii chemikaliów zwanych fosforanami organicznymi, stosowaną między innymi jako pestycyd w odniesieniu do niektórych upraw. Substancja ta została włączona do załącznika I do dyrektywy Rady 91/414/EWG z dnia 15 lipca 1991 r. dotyczącej wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin (Dz.U. 1991, L 230, s. 1) dyrektywą Komisji 2005/72/WE z dnia 21 października 2005 r. zmieniającą dyrektywę 91/414 (Dz.U. 2005, L 279, s. 63).

4        W czerwcu 2013 r. złożono wniosek o odnowienie zatwierdzenia chloropiryfosu zgodnie z art. 1 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 844/2012 z dnia 18 września 2012 r. ustanawiającego przepisy niezbędne do wprowadzenia w życie procedury odnowienia dotyczącej substancji czynnych, jak przewidziano w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 dotyczącym wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin (Dz.U. 2012, L 252, s. 26).

5        Państwo członkowskie pełniące rolę sprawozdawcy (Królestwo Hiszpanii), w porozumieniu z państwem członkowskim pełniącym rolę współsprawozdawcy (Rzeczpospolitą Polską), przygotowało sprawozdanie z oceny w sprawie odnowienia i w dniu 3 lipca 2017 r. przedłożyło je Europejskiemu Urzędowi ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA) oraz Komisji Europejskiej.

6        W dniu 1 lipca 2019 r. Komisja zwróciła się do EFSA o wydanie oświadczenia w sprawie dostępnych wyników oceny ryzyka dla zdrowia ludzi oraz o wskazanie, czy substancja czynna może spełniać kryteria zatwierdzania odnoszące się do zdrowia ludzi określone w art. 4 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 z dnia 21 października 2009 r. dotyczącego wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin i uchylającego dyrektywy Rady 79/117/EWG i 91/414 (Dz.U. 2009, L 309, s. 1; sprostowania: Dz.U. 2012, L 81, s. 43; Dz.U. 2019, L 82, s. 40).

7        W dniu 31 lipca 2019 r. EFSA przesłała Komisji oświadczenie zatytułowane „Statement on the available outcomes of the human health assessment in the context of the pesticides peer review of the active substance chlorpyrifos” (oświadczenie w sprawie dostępnych wyników oceny zdrowia ludzi przeprowadzonej w kontekście zagrożeń stwarzanych przez pestycydy w odniesieniu do substancji czynnej chloropiryfos) [EFSA Journal 2019;17(5):5809] (zwane dalej „oświadczeniem EFSA z dnia 31 lipca 2019 r. w sprawie chloropiryfosu”), w którym urząd ten stwierdził, że wymogi zatwierdzania odnoszące się do zdrowia ludzkiego określone w art. 4 rozporządzenia nr 1107/2009 nie zostały spełnione.

8        W dniu 10 stycznia 2020 r. Komisja przyjęła rozporządzenie wykonawcze (UE) 2020/18 w sprawie nieodnowienia zatwierdzenia substancji czynnej chloropiryfos, zgodnie z rozporządzeniem nr 1107/2009, oraz w sprawie zmiany załącznika do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 540/2011 (Dz.U. 2020, L 7, s. 14), na mocy którego nie odnowiono zatwierdzenia chloropiryfosu, w związku z czym państwa członkowskie zostały zobowiązane do cofnięcia zezwoleń na wprowadzanie do obrotu środków ochrony roślin zawierających tę substancję czynną najpóźniej do dnia 16 lutego 2020 r., z możliwością przyznania dodatkowego okresu na zużycie zapasów, który miał upłynąć najpóźniej dnia 16 kwietnia 2020 r.

9        Na posiedzeniu Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz (Scopaff) w dniach 25 i 26 listopada 2019 r., na którym Komisja przedstawiła projekt rozporządzenia w sprawie zmniejszenia NDP chloropiryfosu do poziomu 0,01 mg/kg, państwa członkowskie poparły ten projekt i zwróciły się do Komisji o zaplanowanie głosowania nad nim na posiedzeniu w lutym 2020 r.

10      Na posiedzeniu Scopaff w dniach 17 i 18 lutego 2020 r. państwa członkowskie wydały pozytywną opinię w sprawie projektu rozporządzenia zmieniającego NDP chloropiryfosu. W następstwie tej pozytywnej opinii projekt rozporządzenia został przekazany do przeglądu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie Unii Europejskiej.

11      W dniu 21 maja 2020 r. EFSA opublikowała na swojej stronie internetowej badanie na temat „[g]enotoksycznoś[ci] permetryny i chloropiryfosu dla ludzkich komórek macierzystych i progenitorowych na różnych etapach ontogenezy: wpływ na rozwój białaczki” („Genotoxicity of permethrin and clorpyriphos on human stem and progenitor cells at different ontogeny stages: implications in leukaemia development”), przeprowadzone przez Instytut Josepa Carrerasa (zwane dalej „badaniem Josepa Carrerasa”), które to badanie zleciła wspomnianemu instytutowi na podstawie umowy o świadczenie usług podpisanej w wyniku procedury negocjacyjnej bez uprzedniej publikacji ogłoszenia o zamówieniu.

12      W dniu 23 lipca 2020 r. Komisja przyjęła zaskarżone rozporządzenie.

13      Motywy 2–5 zaskarżonego rozporządzenia mają następujące brzmienie:

„(2)      Zatwierdzenia substancji czynnych chloropiryfos i chloropiryfos metylowy nie zostały odnowione odpowiednio rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2020/18 […] i rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2020/17 […].

(3)      Wszystkie obowiązujące zezwolenia dotyczące środków ochrony roślin zawierających chloropiryfos i chloropiryfos metylowy zostały cofnięte. Zgodnie z art. 17 rozporządzenia (WE) nr 396/2005 w związku z jego art. 14 ust. 1 lit. a) należy zatem usunąć NDP ustanowione dla tych substancji w załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 396/2005.

(4)      Komisja skonsultowała się z laboratoriami referencyjnymi [Unii Europejskiej] odnośnie do potrzeby skorygowania niektórych granic oznaczalności dla tych dwóch substancji. Laboratoria te stwierdziły, że rozwój techniczny pozwala na ustalenie granic oznaczalności na poziomie 0,01 mg/kg dla chloropiryfosu i chloropiryfosu metylowego we wszystkich produktach. Te wartości wzorcowe powinny zostać wymienione w załączniku V zgodnie z art. 18 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 396/2005.

(5)      W kontekście nieodnowienia zatwierdzenia chloropiryfosu i chloropiryfosu metylowego [EFSA] opublikował[a] oświadczenia dotyczące oceny zdrowia ludzi w odniesieniu do tych substancji czynnych […]. W oświadczeniach tych [EFSA] potwierdził[a] neurotoksyczność rozwojową obu tych substancji czynnych u dzieci i stwierdził[a], że nie można wykluczyć potencjału genotoksycznego w związku z narażeniem na pozostałości tych dwóch substancji w żywności”.

14      Zaskarżone rozporządzenie stanowi, że stosuje się je od dnia 13 listopada 2020 r.

15      Załącznik do zaskarżonego rozporządzenia przewiduje, po pierwsze, skreślenie kolumn dotyczących chloropiryfosu i chloropiryfosu metylowego w załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 396/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 lutego 2005 r. w sprawie najwyższych dopuszczalnych poziomów pozostałości pestycydów w żywności i paszy pochodzenia roślinnego i zwierzęcego oraz na ich powierzchni, zmieniającego dyrektywę 91/414 (Dz.U. 2005, L 70, s. 1), a po drugie, dodanie kolumn dotyczących chloropiryfosu i chloropiryfosu metylowego w załączniku V do tego rozporządzenia.

 Żądania stron

16      Skarżąca wnosi do Sądu o:

–        stwierdzenie nieważności zaskarżonego rozporządzenia w zakresie, w jakim ustalono w nim NDP chloropiryfosu w bananach lub na ich powierzchni na poziomie 0,01 mg/kg;

–        obciążenie Komisji kosztami postępowania.

17      Komisja wnosi do Sądu o:

–        oddalenie skargi;

–        obciążenie skarżącej kosztami postępowania.

 Co do prawa

18      Na poparcie skargi skarżąca podnosi jeden zarzut, w ramach którego twierdzi zasadniczo, że zaskarżone rozporządzenie jest niezgodne z prawem, ponieważ Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie, nie uwzględniając badania Josepa Carrerasa, stanowiącego istotny czynnik, który należało uwzględnić przy przyjmowaniu tego rozporządzenia. Komisja naruszyła w ten sposób art. 14 ust. 2 lit. a) i f) rozporządzenia nr 396/2005. Na rozprawie skarżąca podkreśliła, że przed przyjęciem zaskarżonego rozporządzenia należało zwrócić się do EFSA w celu oceny znaczenia badania Josepa Carrerasa. Komisja zakwestionowała dopuszczalność tego argumentu.

 W przedmiocie dopuszczalności argumentu, zgodnie z którym przed przyjęciem zaskarżonego rozporządzenia należało zwrócić się do EFSA w celu oceny znaczenia badania Josepa Carrerasa

19      Komisja podnosi, że argument skarżącej należy uznać za niedopuszczalny ze względu na to, iż stanowi on nowy zarzut przedstawiony na rozprawie. Skarżąca kwestionuje podnoszoną niedopuszczalność.

20      Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem dotyczącym art. 84 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem nie można podnosić nowych zarzutów w toku postępowania, chyba że ich podstawą są okoliczności prawne i faktyczne ujawnione dopiero po jego wszczęciu. Jednak zarzut stanowiący rozszerzenie zarzutu podniesionego wcześniej w skardze, bezpośrednio lub w sposób dorozumiany, który pozostaje z nim w ścisłym związku, należy uznać za dopuszczalny. Aby można było uznać go za rozszerzenie uprzednio przedstawionego zarzutu lub zarzutu szczegółowego, nowy argument powinien wykazywać dostatecznie ścisły związek z pierwotnie przedstawionymi zarzutami lub zarzutami szczegółowymi, tak aby można go było uważać za wynik zwykłego rozwinięcia debaty w ramach spornego postępowania [zob. wyrok z dnia 5 października 2020 r., HeidelbergCement i Schwenk Zement/Komisja, T‑380/17, EU:T:2020:471, pkt 87 (niepublikowany) i przytoczone tam orzecznictwo].

21      W niniejszej sprawie należy stwierdzić, że prawdą jest, iż w skardze skarżąca nie powołała się wyraźnie na konieczność zwrócenia się do EFSA w sprawie uzyskania opinii mającej na celu dokonanie oceny znaczenia badania Josepa Carrerasa. Wskazała jednak na fakt, że EFSA nie uwzględniła tego badania przed przyjęciem zaskarżonego rozporządzenia. Ponadto w odpowiedzi na argumentację Komisji sformułowaną w odpowiedzi na skargę, dotyczącą roli EFSA w ocenie badań naukowych i braku obowiązku zasięgania opinii, skarżąca podniosła w replice, że jedynymi podmiotami właściwymi do zbadania znaczenia badania Josepa Carrerasa były państwa członkowskie pełniące rolę sprawozdawców lub EFSA, a nie Komisja, oraz wyjaśniła, że nieuwzględnienie tego badania było tym poważniejsze, że EFSA sama zleciła przeprowadzenie tego badania, a następnie otrzymała je przed przyjęciem zaskarżonego rozporządzenia, w związku z czym między otrzymaniem badania a przyjęciem zaskarżonego rozporządzenia dysponowała czasem niezbędnym do tego, by zbadać jego znaczenie.

22      Wynika z tego, że argument dotyczący obowiązku zwrócenia się do EFSA o ocenę znaczenia badania Josepa Carrerasa stanowi rozszerzenie zarzutu podniesionego wcześniej, bezpośrednio lub pośrednio, w skardze wszczynającej postępowanie i mającego z nim w niniejszej sprawie na tyle ścisły związek, aby można było uznać go za wynik zwykłego rozwinięcia debaty w ramach niniejszego postępowania spornego.

23      W związku z tym należy uznać, że argument ten jest dopuszczalny.

 Co do istoty

24      W ramach jedynego zarzutu skarżąca podnosi, że Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie, ponieważ nie uwzględniając wyników badania Josepa Carrerasa przy przyjmowaniu zaskarżonego rozporządzenia, nie zbadała w sposób staranny i bezstronny wszystkich okoliczności niniejszej sprawy. W związku z tym skarżąca uważa, że Komisja naruszyła art. 14 ust. 2 lit. a) i f) rozporządzenia nr 396/2005, który wymienia czynniki, jakie należy uwzględnić przy określaniu NDP, a mianowicie odpowiednio „dostępną wiedzę naukową i techniczną” oraz „inne uznawane za istotne czynniki właściwe dla rozpatrywanej sprawy”.

25      Zdaniem skarżącej w zakresie, w jakim potencjał genotoksyczny stanowi – jak wynika z oświadczenia EFSA z dnia 31 lipca 2019 r. w sprawie chloropiryfosu i zaskarżonego rozporządzenia – jeden z powodów uzasadniających usunięcie NDP chloropiryfosu, Komisja powinna była uwzględnić przy przyjmowaniu wspomnianego rozporządzenia badanie Josepa Carrerasa, które podważa potencjał genotoksyczny chloropiryfosu.

26      Ponadto skarżąca uważa, że jedynymi podmiotami właściwymi do oceny znaczenia badania Josepa Carrerasa są państwa członkowskie pełniące rolę sprawozdawców lub EFSA, a nie Komisja. Jej zdaniem chronologia wydarzeń powinna była umożliwić im uwzględnienie tego badania przy przyjmowaniu zaskarżonego rozporządzenia. W tym względzie skarżąca wskazuje, że EFSA zleciła badanie Josepa Carrerasa i że dane miały być dostępne w dniu 1 lutego 2020 r. Skarżąca uważa, że EFSA wiedziała, iż ma wystarczająco dużo czasu na dokonanie oceny badania Josepa Carrerasa pomiędzy jego otrzymaniem a przyjęciem zaskarżonego rozporządzenia. Ponadto, ponieważ zlecone przez EFSA badanie Josepa Carrerasa zostało opublikowane na stronie EFSA w dniu 21 maja 2020 r., czyli przed przyjęciem zaskarżonego rozporządzenia w dniu 23 lipca 2020 r., skarżąca podnosi, że Komisja naruszyła art. 14 ust. 2 lit. a) i f) rozporządzenia nr 396/2005 ze względu na to, że wspomniane badanie nie zostało wzięte pod uwagę i że nie zwróciła się do EFSA w celu dokonania oceny jego znaczenia.

27      Zdaniem skarżącej, nawet jeśli Komisja może na podstawie art. 17 rozporządzenia nr 396/2005 usunąć NDP w następstwie unieważnienia istniejącego zezwolenia na dany środek ochrony roślin bez potrzeby zwracania się o opinię EFSA, przepis ten nie zwalnia Komisji z ciążącego na niej obowiązku zapewnienia, że jej decyzje są oparte na najlepszej wiedzy naukowej. Jeżeli obowiązek ten nie zostanie spełniony, usunięcie NDP jest arbitralne z powodu braku odpowiednich podstaw naukowych.

28      Komisja kwestionuje tę argumentację.

29      Na wstępie należy przypomnieć, że zaskarżone rozporządzenie zostało przyjęte na podstawie rozporządzenia nr 396/2005, które z kolei zostało przyjęte na podstawie art. 37 traktatu WE (obecnie, po zmianie, art. 43 TFUE), dotyczącego wspólnej polityki rolnej, oraz art. 152 ust. 4 lit. b) traktatu WE [obecnie, po zmianie, art. 168 ust. 4 lit. b) TFUE], dotyczącego zdrowia publicznego.

30      Jak wynika z motywu 10 i art. 1 rozporządzenia nr 396/2005, celem tego rozporządzenia jest zapewnienie wysokiego poziomu ochrony zdrowia ludzi i zwierząt oraz interesów konsumentów, a także poprawa funkcjonowania rynku wewnętrznego poprzez zharmonizowanie zasad dotyczących NDP pestycydów w żywności i paszach pochodzenia roślinnego i zwierzęcego oraz na ich powierzchni.

31      Rozporządzenie nr 396/2005 wdraża w ten sposób art. 168 ust. 1 TFUE, który stanowi, że przy określaniu i urzeczywistnianiu wszystkich polityk i działań Unii zapewnia się wysoki poziom ochrony zdrowia ludzi. Ochrona zdrowia publicznego ma znaczenie nadrzędne w stosunku do względów gospodarczych, w związku z czym może stanowić uzasadnienie dla negatywnych gospodarczo, nawet istotnych, konsekwencji dla niektórych podmiotów [wyroki: z dnia 9 września 2011 r., Dow AgroSciences i in./Komisja, T‑475/07, EU:T:2011:445, pkt 143; z dnia 12 kwietnia 2013 r., Du Pont de Nemours (France) i in./Komisja, T‑31/07, niepublikowany, EU:T:2013:167, pkt 132; z dnia 15 grudnia 2016 r., TestBioTech i in./Komisja, T‑177/13, niepublikowany, EU:T:2016:736, pkt 87]. W tym względzie należy zauważyć, że zgodnie z motywem 5 rozporządzenia nr 396/2005, ponieważ należy przyznać pierwszeństwo zdrowiu publicznemu przed korzyściami wynikającymi z zastosowania środków ochrony upraw, poziomy pozostałości pestycydów powinny być ustalone na poziomie, który nie stanowi niedopuszczalnego ryzyka dla ludzi, a w szczególności dla wrażliwych grup, takich jak dzieci oraz płody ludzkie. Podobnie, zgodnie z motywem 22 rozporządzenia nr 396/2005, w przypadku gdy stosowanie pestycydów nie jest dozwolone na poziomie Unii, NDP powinny zostać ustalone na odpowiednio niskim poziomie w celu ochrony konsumentów przed spożyciem niedozwolonego lub nadmiernego poziomu pozostałości pestycydów.

32      Ponadto, aby Komisja mogła skutecznie realizować cele wyznaczone jej przez rozporządzenie nr 396/2005, a mianowicie zapewnić w szczególności wysoki poziom ochrony zdrowia ludzi i zwierząt oraz interesów konsumentów, a także zagwarantować prawidłowe funkcjonowanie rynku wewnętrznego, oraz z uwagi na złożone oceny techniczne, których musi dokonywać, należy jej przyznać szeroki zakres uznania (zob. analogicznie wyroki: z dnia 18 lipca 2007 r., Industrias Químicas del Vallés/Komisja, C‑326/05 P, EU:C:2007:443, pkt 75; z dnia 6 września 2013 r., Sepro Europe/Komisja, T‑483/11, niepublikowany, EU:T:2013:407, pkt 38).

33      Korzystanie z tego uznania nie jest jednak wyłączone spod kontroli sądowej. W tym względzie z utrwalonego orzecznictwa wynika, że w ramach tej kontroli sąd Unii musi poddać weryfikacji poszanowanie zasad proceduralnych, prawidłowość ustaleń faktycznych przyjętych przez Komisję, brak oczywistego błędu w ocenie tych okoliczności faktycznych oraz brak nadużycia władzy (wyroki: z dnia 22 października 1991 r., Nölle, C‑16/90, EU:C:1991:402, pkt 12; z dnia 9 września 2008 r., Bayer CropScience i in./Komisja, T‑75/06, EU:T:2008:317, pkt 83; zob. podobnie wyrok z dnia 25 stycznia 1979 r., Racke, 98/78, EU:C:1979:14, pkt 5).

34      W szczególności, jeżeli jedna ze stron powołuje się na oczywisty błąd w ocenie, popełniony przez właściwą instytucję, sąd Unii musi sprawdzić, czy instytucja ta starannie i bezstronnie zbadała wszystkie istotne okoliczności danej sprawy, na które powołano się na poparcie wyciągniętych z nich wniosków (wyroki: z dnia 21 listopada 1991 r., Technische Universität München, C‑269/90, EU:C:1991:438, pkt 14; z dnia 9 września 2008 r., Bayer CropScience i in./Komisja, T‑75/06, EU:T:2008:317, pkt 84; z dnia 13 października 2021 r., European Union Copper Task Force/Komisja, T‑153/19, niepublikowany, EU:T:2021:688, pkt 67).

35      System prawny mający zastosowanie do aktów ustalających, zmieniających lub usuwających NDP określa art. 14 rozporządzenia nr 396/2005. Artykuł 14 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 396/2005, zmienionego rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 299/2008 z dnia 11 marca 2008 r. (Dz.U. 2008, L 97, s. 67), stanowi, że po otrzymaniu opinii EFSA i po uwzględnieniu tej opinii Komisja niezwłocznie przyjmuje, najpóźniej w terminie trzech miesięcy, rozporządzenie w sprawie ustalania, zmiany lub usunięcia NDP. Zgodnie z art. 14 ust. 2 rozporządzenia nr 396/2005 w celu przyjęcia rozporządzenia w sprawie ustalania, zmiany lub usunięcia NDP uwzględnia się: a) dostępną wiedzę naukową i techniczną; b) potencjalną obecność pozostałości pestycydów pochodzących ze źródeł innych niż substancje czynne stosowane obecnie do ochrony roślin i znane efekty ich kumulacji i synergii, jeżeli dostępne są metody oceny tych efektów; c) wyniki oceny potencjalnego ryzyka dla konsumentów przy najwyższym pobraniu oraz największej wrażliwości i, w razie potrzeby, dla zwierząt; d) wyniki innych ocen i decyzji wprowadzających zmiany w zakresie stosowania środków ochrony roślin; e) [NDP ustalony przez Komisję Kodeksu Żywnościowego] lub DPR [dobrą praktykę rolniczą] stosowane w kraju trzecim dla zgodnego z prawem stosowania substancji czynnych w tym kraju; f) inne uznawane za istotne czynniki właściwe dla rozpatrywanej sprawy. Ponadto, ponieważ zaskarżone rozporządzenie zostało przyjęte w następstwie nieodnowienia zatwierdzenia chloropiryfosu i cofnięcia zezwoleń na środki ochrony roślin zawierające tę substancję, należy zauważyć, że zgodnie z art. 17 rozporządzenia nr 396/2005 zmiany wprowadzone do załączników II lub III, niezbędne do usunięcia NDP w następstwie unieważnienia istniejącego zezwolenia na dany środek ochrony roślin, mogą być przyjęte bez zasięgania opinii EFSA.

36      To w świetle tych rozważań należy zbadać zasadność jedynego zarzutu podniesionego przez skarżącą, opartego, po pierwsze, na naruszeniu art. 14 ust. 2 lit. a) rozporządzenia nr 396/2005, a po drugie, na naruszeniu art. 14 ust. 2 lit. f) tego rozporządzenia.

 W przedmiocie zastrzeżenia opartego na naruszeniu art. 14 ust. 2 lit. a) rozporządzenia nr 396/2005

37      Należy zbadać, czy nie uwzględniając badania Josepa Carrerasa w ramach procedury, która doprowadziła do przyjęcia zaskarżonego rozporządzenia, i nie zwracając się do EFSA o ocenę znaczenia tego badania, Komisja naruszyła art. 14 ust. 2 lit. a) rozporządzenia nr 396/2005, zgodnie z którym do celów przyjęcia rozporządzenia w sprawie ustalania, zmiany lub usunięcia NDP należy wziąć pod uwagę „dostępną wiedzę naukową i techniczną”.

38      Po pierwsze, co się tyczy nieuwzględnienia badania Josepa Carrerasa, należy zauważyć, że badanie to zostało opublikowane na stronie internetowej EFSA w dniu 21 maja 2020 r., czyli przed przyjęciem zaskarżonego rozporządzenia, ale po przyjęciu rozporządzenia wykonawczego 2020/18, na mocy którego nie odnowiono zatwierdzenia chloropiryfosu z powodu obaw dotyczących zdrowia ludzi wskazanych w oświadczeniu EFSA z dnia 31 lipca 2019 r. w sprawie chloropiryfosu. Jak wynika z przedmiotu tej pracy, badano wpływ permetryny i chloropiryfosu na zmiany kwasu deoksyrybonukleinowego (DNA) spowodowane zahamowaniem topoizomerazy II. We wnioskach autorzy badania Josepa Carrerasa stwierdzili, co następuje:

„Ogólnie rzecz biorąc, nasze wyniki wskazują, że pomimo zdolności [permetryny i chloropiryfosu] do wywoływania pęknięć w gorącym miejscu mutacji [genu białaczki mieszanofenotypowej (MLL)] po 24 godzinach, związki te nie są w stanie wywoływać całościowych zmian DNA mierzonych poziomem γ-H2AX ani działać jak trucizny [topoizomeraza II]. Co więcej, w naszych systemach in vitro i in vivo nie wykrywamy pęknięć [genu białaczki mieszanofenotypowej (MLL)] po długotrwałym podawaniu, co wskazuje, że uszkodzenia obserwowane w pojedynczym zabiegu pulsacyjnym nie są wystarczające do promowania wzbogacania genów MLL [mixed lineage leukemia 1] z rearanżacją”.

39      Należy uściślić, że o ile prawdą jest, iż badanie Josepa Carrerasa zostało zlecone przez EFSA w celu zbadania potencjału genotoksycznego dwóch pestycydów, permetryny i chloropiryfosu, w ludzkich komórkach macierzystych na różnych etapach ontogenezy oraz w celu zbadania ich potencjału do wywoływania białaczki dziecięcej na modelach zwierzęcych, o tyle nie zmienia to faktu, że – jak stwierdzono na pierwszej stronie – badanie to jest dla EFSA zewnętrznym raportem naukowym. Jak wynika z zastrzeżenia zamieszczonego w szczególności na drugiej stronie, badanie Josepa Carrerasa nie jest dokumentem przyjętym przez EFSA, a zatem jego wnioski nie są wiążące dla tego urzędu.

40      Należy zauważyć, że w odniesieniu do chloropiryfosu zaskarżone rozporządzenie zostało przyjęte, jak wynika to z motywu 2, w następstwie nieodnowienia zatwierdzenia tej substancji rozporządzeniem wykonawczym 2020/18, w związku z czym, zgodnie z art. 3 i 4 tego rozporządzenia, zezwolenia na środki ochrony roślin zawierające chloropiryfos zostały cofnięte.

41      W tych okolicznościach, aby ustalić, czy nieuwzględnienie badania Josepa Carrerasa i niezwrócenie się do EFSA w celu dokonania oceny jego znaczenia stanowią, jak podnosi skarżąca, naruszenie art. 14 ust. 2 lit. a) rozporządzenia nr 396/2005, należy uwzględnić szczególne zasady mające zastosowanie do usuwania NDP w następstwie nieodnowienia zatwierdzenia substancji czynnej.

42      W tym względzie należy zauważyć, że ustalenie NDP dla substancji czynnej jest nierozerwalnie związane z zatwierdzeniem tej substancji, na podstawie którego udzielane są zezwolenia na wprowadzenie do obrotu środków ochrony roślin. W szczególności NDP dla substancji czynnej inne niż wartość wzorcowa przewidziana w art. 18 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 396/2005 są co do zasady uzasadnione tylko wtedy, gdy środki ochrony roślin zawierające tę substancję są przeznaczone do wprowadzenia do obrotu (zob. analogicznie wyroki: z dnia 8 stycznia 2002 r., Francja/Monsanto i Komisja, C‑248/99 P, EU:C:2002:1, pkt 80; z dnia 12 lipca 2005 r., Komisja/CEVA i Pfizer, C‑198/03 P, EU:C:2005:445, pkt 87).

43      Tak więc w przypadku cofnięcia istniejących zezwoleń na środki ochrony roślin w następstwie nieodnowienia zatwierdzenia substancji czynnej art. 17 rozporządzenia nr 396/2005 ma na celu umożliwienie Komisji jak najszybszego usunięcia NDP tej substancji czynnej, w szczególności w celu ochrony zdrowia ludzi oraz konsumentów przed spożyciem niedozwolonych pozostałości pestycydów, zgodnie z motywami 5 i 22 wspomnianego rozporządzenia. Przewidziane w tym przepisie zwolnienie z obowiązku zasięgania opinii EFSA tłumaczy się bowiem okolicznością, że skoro urząd ten musiał już zająć stanowisko w przedmiocie obaw dla zdrowia ludzi związanych z narażeniem na działanie danej substancji czynnej w ramach procedury, która doprowadziła do nieodnowienia zatwierdzenia takiej substancji, zbyteczne byłoby ponowne zwracanie się do niego z wnioskiem o wydanie nowej opinii w sprawie tej substancji w ramach procedury usunięcia NDP, chyba że przed przyjęciem rozporządzenia usuwającego NDP pojawiłyby się wiarygodne i nowe dowody naukowe świadczące o znaczącej zmianie stanu wiedzy naukowej od czasu zajęcia przez EFSA stanowiska w sprawie tej substancji.

44      W niniejszej sprawie, jak wynika z motywu 3 zaskarżonego rozporządzenia, na podstawie art. 17 rozporządzenia nr 396/2005 w związku z art. 14 ust. 1 lit. a) tego rozporządzenia Komisja uznała, że należy usunąć NDP dla chloropiryfosu ustanowione w załączniku II do rozporządzenia nr 396/2005. Z motywu 5 zaskarżonego rozporządzenia wynika, że Komisja oparła się w tym celu na oświadczeniu EFSA z dnia 31 lipca 2019 r. w sprawie chloropiryfosu, które zostało opublikowane w kontekście nieodnowienia zatwierdzenia tej substancji. Należy zauważyć, że oświadczenie to zostało opracowane na podstawie wyników oceny tej substancji przeprowadzonej przez ekspertów z panelu ds. produktów ochrony roślin i ich pozostałości, utworzonego na podstawie art. 28 ust. 4 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiającego ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołującego EFSA oraz ustanawiającego procedury w zakresie bezpieczeństwa żywności (Dz.U. 2002, L 31, s. 1; sprostowania: Dz.U. 2007, L 179, s. 59; Dz.U. 2014, L 327, s. 9; Dz.U. 2015, L 37, s. 24), zmienionego przez art. 1 pkt 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 575/2006 z dnia 7 kwietnia 2006 r. (Dz.U. 2006, L 100, s. 3). Eksperci ci zbadali w oparciu o istniejącą literaturę naukową, w tym najnowsze badania naukowe, różne czynniki mające wpływ na zdrowie ludzi. Dokładniej rzecz ujmując, ocena ekspertów EFSA dotyczyła szeregu czynników mających wpływ na zdrowie ludzi, o których mowa w pkt 3.6 załącznika II do rozporządzenia nr 1107/2009, a mianowicie między innymi genotoksyczności, toksyczności reprodukcyjnej i oddziaływania na układ endokrynny oraz neurotoksyczności. Po dokonaniu tej oceny eksperci EFSA stwierdzili, że chloropiryfos nie spełnia kryteriów zatwierdzania dotyczących zdrowia ludzi określonych w art. 4 rozporządzenia nr 1107/2009.

45      Aby dojść do tego wniosku, eksperci EFSA przede wszystkim zauważyli, że na podstawie ogólnodostępnej literatury nie można wykluczyć potencjału genotoksycznego chloropiryfosu. W szczególności z wniosków zawartych w oświadczeniu EFSA z dnia 31 lipca 2019 r. w sprawie chloropiryfosu wynika, że obawy dotyczące tego potencjału genotoksycznego są związane, po pierwsze, z badaniami wykazującymi aberracje chromosomowe, a po drugie, z badaniami wskazującymi na uszkodzenia DNA spowodowane albo stresem oksydacyjnym, albo zahamowaniem topoizomerazy II, uważanej za molekularny czynnik inicjujący białaczkę dziecięcą.

46      Następnie eksperci EFSA wskazali na istnienie obaw dotyczących neurotoksyczności rozwojowej chloropiryfosu u dzieci. Ze względu na owo działanie neurotoksyczne eksperci zasugerowali na podstawie ogólnej analizy dostępnej literatury, że właściwe byłoby zaklasyfikowanie chloropiryfosu jako substancji działającej szkodliwie na rozrodczość (REPR. 1B, H360D „Może działać szkodliwie na dziecko w łonie matki”), zgodnie z kryteriami ustanowionymi w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1272/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie klasyfikacji, oznakowania i pakowania substancji i mieszanin, zmieniającego i uchylającego dyrektywy 67/548/EWG i 1999/45/WE oraz zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1907/2006 (Dz.U. 2008, L 353, s. 1; sprostowania: Dz.U. 2011, L 16, s. 1; Dz.U. 2016, L 349, s. 1; Dz.U. 2019, L 117, s. 8).

47      Wreszcie, należy zauważyć, że ze względu na niejasny potencjał genotoksyczny i znaczące wątpliwości związane z badaniem dotyczącym toksyczności neurorozwojowej, w którym to badaniu zaobserwowano wpływ na rozwój neurologiczny przy niskich dawkach, eksperci EFSA nie byli w stanie ustalić wartości referencyjnych, począwszy od których narażenie na działanie chloropiryfosu nie stanowiłoby zagrożenia dla zdrowia ludzi i konsumentów.

48      Ponieważ oświadczenie EFSA z dnia 31 lipca 2019 r. w sprawie chloropiryfosu zostało wydane przez ekspertów z panelu EFSA ds. produktów ochrony roślin i ich pozostałości, którzy dokonali oceny różnych czynników ryzyka dla zdrowia ludzi w oparciu o analizę dostępnych danych naukowych, należy uznać, jak słusznie podnosi Komisja, że oświadczenie to stanowiło, w chwili przyjęcia zaskarżonego rozporządzenia, najbardziej wszechstronną i aktualną ocenę ogółu obaw dotyczących zdrowia ludzi związanych z narażeniem na działanie tej substancji.

49      Należy stwierdzić, że skarżąca nie wykazała, iż badanie Josepa Carrerasa, które – jak wynika z pkt 39 powyżej – jest dla EFSA zewnętrznym raportem naukowym i jej nie wiąże, stanowi okoliczność mogącą wykazać, że stan wiedzy naukowej znacznie się zmienił od czasu wydania oświadczenia EFSA z dnia 31 lipca 2019 r. w sprawie chloropiryfosu. Należy bowiem stwierdzić, że skarżąca nie kwestionuje, iż wspomniane badanie nie dotyczy obaw związanych z neurotoksycznością rozwojową chloropiryfosu u dzieci. Ponadto, jak wskazała Komisja, zakres badania Josepa Carrerasa jest szczególnie ograniczony w porównaniu z ustaleniami EFSA, ponieważ jeśli chodzi o potencjał genotoksyczny tej substancji, którego nie można wykluczyć, badanie to dotyczy jedynie wpływu chloropiryfosu na zmiany DNA spowodowane zahamowaniem topoizomerazy II, ale nie dotyczy ustaleń EFSA odnośnie do potencjalnej genotoksyczności chloropiryfosu związanej z aberracjami chromosomowymi i uszkodzeniami DNA spowodowanymi stresem oksydacyjnym.

50      W związku z tym w okolicznościach niniejszej sprawy Komisja mogła, nie naruszając art. 14 ust. 2 lit. a) rozporządzenia nr 396/2005, z jednej strony, przyjąć zaskarżone rozporządzenie bez uwzględniania badania Josepa Carrerasa w celu usunięcia NDP chloropiryfosu z załącznika II do tego rozporządzenia ze względu na obawy dla zdrowia ludzi wskazane w oświadczeniu EFSA z dnia 31 lipca 2019 r. w sprawie chloropiryfosu, a z drugiej strony, w braku wartości referencyjnych, począwszy od których narażenie na działanie chloropiryfosu nie stanowi zagrożenia dla zdrowia ludzi i konsumentów, ustalić, zgodnie z art. 18 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 396/2005, wartość wzorcową dla pozostałości chloropiryfosu na poziomie 0,01 mg/kg.

51      Po drugie, z powyższego wynika, że wbrew temu, co twierdzi skarżąca, nie można wymagać od Komisji, aby zwróciła się do EFSA w celu dokonania oceny znaczenia takiego badania, opublikowanego w okresie między przyjęciem rozporządzenia, na mocy którego zatwierdzenie substancji czynnej nie zostało odnowione, a przyjęciem rozporządzenia usuwającego NDP dla wspomnianej substancji. W przeciwnym razie art. 17 rozporządzenia nr 396/2005 zostałby pozbawiony skuteczności (effet utile), ponieważ w przypadku opublikowania we wspomnianym okresie jakichkolwiek nowych badań dotyczących danej substancji Komisja nie mogłaby usunąć NDP dla tej substancji czynnej, której zatwierdzenie nie zostało odnowione, bez uprzedniego zwrócenia się do EFSA, nawet jeśli to nowe badanie nie zmieniałoby w znaczący sposób stanu wiedzy naukowej i technicznej.

52      Ponadto w odniesieniu do chloropiryfosu należy zauważyć, że zgodnie z art. 3 rozporządzenia 2020/18 państwa członkowskie powinny były cofnąć zezwolenia na środki ochrony roślin zawierające tę substancję najpóźniej do dnia 16 lutego 2020 r., z możliwością przyznania dodatkowego okresu na zużycie zapasów, który zgodnie z art. 4 tego rozporządzenia upływał najpóźniej w dniu 16 kwietnia 2020 r. W związku z tym od dnia 17 kwietnia 2020 r. produkty zawierające chloropiryfos nie mogły już być wprowadzane do obrotu ani stosowane w Unii. Ponieważ jednak stosowanie tej substancji jest nadal dozwolone w niektórych państwach trzecich, to dopóty, dopóki NDP chloropiryfosu były usunięte, istniała możliwość legalnego przywozu do Unii środków spożywczych, takich jak banany produkowane przez skarżącą, w których lub na których znajdowały się pozostałości tej substancji na poziomie mogącym stanowić zagrożenie dla zdrowia ludzi i konsumentów. W takich okolicznościach, jak wynika z pkt 42 powyżej, aby móc jak najszybciej usunąć NDP dla danej substancji czynnej, art. 17 rozporządzenia nr 396/2005 pozwala Komisji na przyjęcie w tym celu rozporządzenia bez konieczności zwracania się do EFSA o opinię.

53      Ze względu na wskazane przez EFSA obawy dotyczące zdrowia ludzi w związku z narażeniem na działanie chloropiryfosu, na posiedzeniu w dniach 26 i 27 września 2019 r. Scopaff zgodził się, że działania niezbędne do ustalenia NDP dla tej substancji powinny zostać potraktowane priorytetowo, i na posiedzeniu w dniach 17 i 18 lutego 2020 r. wydał pozytywną opinię w przedmiocie projektu rozporządzenia zaproponowanego w tym celu przez Komisję. Dlatego też gdyby – jak twierdzi skarżąca – Komisja była zobowiązana, po opublikowaniu w dniu 21 maja 2020 r. badania Josepa Carrerasa, do zwrócenia się do EFSA w celu wydania opinii w kwestii znaczenia tego badania, konieczne byłoby przerwanie procedury przyjęcia zaskarżonego rozporządzenia, co znacznie opóźniłoby jego wejście w życie, przedłużając tym samym okres, w którym środki spożywcze, w których bądź na których znajdują się pozostałości chloropiryfosu – między innymi banany produkowane przez skarżącą, dla których NDP zostały ustalone na poziomie 4 mg/kg – mogły być zgodnie z prawem przywożone do Unii. W takich okolicznościach Komisja mogła więc zasadnie uznać, że zwrócenie się do EFSA w celu oceny znaczenia wspomnianego badania wiązałoby się z przedłużeniem procedury usunięcia NDP chloropiryfosu, co byłoby sprzeczne z zamierzonym przez rozporządzenie nr 396/2005 celem polegającym na zagwarantowaniu wysokiego poziomu ochrony zdrowia ludzi i konsumentów (zob. podobnie i analogicznie wyroki: z dnia 17 marca 2021 r., FMC/Komisja, T‑719/17, EU:T:2021:143, pkt 188; z dnia 6 października 2021 r., Sipcam Oxon/Komisja, T‑518/19, niepublikowany, EU:T:2021:662, pkt 100).

54      W związku z tym, przyjmując zaskarżone rozporządzenie bez zwracania się do EFSA o ocenę znaczenia badania Josepa Carrerasa, Komisja nie naruszyła art. 14 ust. 2 lit. a) rozporządzenia nr 396/2005.

55      Z powyższego wynika, że należy oddalić jako bezzasadną argumentację skarżącej opartą na naruszeniu art. 14 ust. 2 lit. a) rozporządzenia nr 396/2005.

 W przedmiocie zastrzeżenia opartego na naruszeniu art. 14 ust. 2 lit. f) rozporządzenia nr 396/2005

56      Należy zbadać, czy nie uwzględniając badania Josepa Carrerasa w ramach procedury, która doprowadziła do przyjęcia zaskarżonego rozporządzenia, Komisja naruszyła art. 14 ust. 2 lit. f) rozporządzenia nr 396/2005, zgodnie z którym do celów przyjęcia rozporządzenia w sprawie ustalania, zmiany lub usunięcia NDP należy uwzględnić „inne uznawane za istotne czynniki właściwe dla rozpatrywanej sprawy”.

57      W tym względzie należy stwierdzić, że zarówno z brzmienia, jak i systematyki art. 14 ust. 2 rozporządzenia nr 396/2005 wynika, iż czynniki, które należy uwzględnić w kontekście art. 14 ust. 2 lit. f), muszą być inne niż czynniki wymienione w art. 14 ust. 2 lit. a)–e) tego rozporządzenia.

58      Należy stwierdzić, że badanie Josepa Carrerasa, które dotyczy wpływu substancji czynnych na zmiany DNA spowodowane zahamowaniem topoizomerazy II, z uwagi na jego naukowy charakter, nie należy do czynników określonych w art. 14 ust. 2 lit. b)–e) rozporządzenia nr 396/2005, o których mowa w pkt 35 powyżej. Natomiast wspomniane badanie, jako informacja o charakterze naukowym, może wchodzić w zakres stosowania art. 14 ust. 2 lit. a) rozporządzenia nr 396/2005. W tym względzie, jak wynika z pkt 55 powyżej, zostało stwierdzone, że w okolicznościach niniejszej sprawy nieuwzględnienie tego badania nie może stanowić naruszenia wspomnianego przepisu. Niemniej jednak badania tego nie można uznać za „inne uznawane za istotne czynniki właściwe dla rozpatrywanej sprawy” w rozumieniu art. 14 ust. 2 lit. f) rozporządzenia nr 396/2005.

59      Należy bowiem zauważyć, że zgodnie z motywami 9 i 11 oraz art. 1 rozporządzenia nr 396/2005 rozporządzenie to zostało ustanowione zgodnie z ogólnymi zasadami prawa żywnościowego określonymi w art. 5–8 rozporządzenia nr 178/2002. W związku z tym, aby zachować spójność pojęć stosowanych w dziedzinie ochrony roślin, rozporządzenie nr 396/2005 należy interpretować w świetle równoważnych pojęć zdefiniowanych w rozporządzeniu nr 178/2002.

60      Z art. 6 rozporządzenia nr 178/2002, który określa zasady mające zastosowanie do analizy ryzyka, a w szczególności z jego ust. 3, wynika, że „inne czynniki właściwe” są czynnikami, które należy wziąć pod uwagę w ramach „zarządzania ryzykiem”, które zgodnie z art. 3 pkt 12 tego rozporządzenia jest zdefiniowane jako proces, różniący się od oceny ryzyka, polegający na wyważeniu różnych wchodzących w grę polityk w porozumieniu z zainteresowanymi stronami, wzięciu pod uwagę oceny ryzyka i innych prawnie uzasadnionych czynników, i w razie potrzeby – na wybraniu stosownych sposobów zapobiegania i kontroli. W tym względzie z motywu 19 rozporządzenia nr 178/2002 wynika, że te inne czynniki związane z rozpatrywaną sprawą, które powinny być brane pod uwagę w sposób prawnie uzasadniony w ramach zarządzania ryzykiem, to czynniki społeczne, gospodarcze, związane z tradycją, etyczne i środowiskowe oraz możliwość ich kontroli.

61      Tymczasem należy stwierdzić, że badanie Josepa Carrerasa nie dotyczy takich czynników o charakterze społeczno-gospodarczym, związanych z tradycją, etycznych, środowiskowych lub związanych z możliwością ich kontroli, które musi uwzględnić Komisja w kontekście zarządzania ryzykiem, gdy przyjmuje rozporządzenie w sprawie ustalania, zmiany lub usunięcia NDP.

62      Wynika z tego, że badanie Josepa Carrerasa nie należy do „inn[ych] uznawan[ych] za istotne czynnik[ów] właściw[ych] dla rozpatrywanej sprawy” w rozumieniu art. 14 ust. 2 lit. f) rozporządzenia nr 396/2005.

63      W konsekwencji argumentację skarżącej dotyczącą naruszenia art. 14 ust. 2 lit. f) rozporządzenia nr 396/2005 należy oddalić jako bezzasadną.

64      Ponadto, jeżeli chodzi o argument, zgodnie z którym Komisja uchybiła ciążącemu na niej obowiązkowi staranności, nie uwzględniając przy przyjmowaniu zaskarżonego rozporządzenia badania Josepa Carrerasa, należy stwierdzić, że argument ten pokrywa się z argumentacją dotyczącą naruszenia art. 14 ust. 2 lit. a) i f) rozporządzenia nr 396/2005 i nie ma żadnego samodzielnego znaczenia.

65      W związku z tym, ponieważ w kontekście niniejszej sprawy Komisja mogła zasadnie uznać, że badanie Josepa Carrerasa nie świadczyło o znaczącej zmianie dostępnej wiedzy naukowej i technicznej, mogła ona stwierdzić, że nie jest to istotny czynnik, który należy wziąć pod uwagę w celu wypełnienia ciążącego na niej obowiązku starannego i bezstronnego zbadania wszystkich istotnych okoliczności danego przypadku.

66      Wreszcie, w zakresie, w jakim skarżąca powołuje się na oczywisty błąd w ocenie popełniony przez Komisję przy przyjmowaniu zaskarżonego rozporządzenia, należy stwierdzić, że taki argument co do istoty sprawy nie jest niczym poparty i należy go oddalić jako oczywiście bezzasadny.

67      Z całości powyższych rozważań wynika, że jedyny zarzut podniesiony przez skarżącą należy oddalić jako bezzasadny, bez konieczności badania jego bezskuteczności podniesionej przez Komisję, a w konsekwencji należy oddalić skargę.

 W przedmiocie kosztów

68      Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ skarżąca przegrała sprawę, należy obciążyć ją – zgodnie z żądaniem Komisji – jej własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez Komisję.

Z powyższych względów

SĄD (piąta izba)

orzeka, co następuje:

1)      Skarga zostaje oddalona.

2)      Delifruit, SA zostaje obciążona kosztami postępowania.

Spielmann

Öberg

Brkan

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 13 lipca 2022 r.

Podpisy


*      Język postępowania: angielski.