POSTANOWIENIE PREZESA SĄDU
z dnia 21 lipca 2017 r.(*)
Środek tymczasowy – Rynek wewnętrzny gazu ziemnego – Dyrektywa 2009/73/WE – Wniosek Bundesnetzagentur mający na celu zmianę warunków wyłączenia spod przepisów Unii w związku z eksploatacją gazociągu OPAL – Decyzja Komisji w sprawie zmiany warunków wyłączenia spod przepisów Unii – Wniosek o zawieszenie wykonania – Brak pilnego charakteru
W sprawie T‑130/17 R
Polskie Górnictwo Naftowe i Gazownictwo S.A., z siedzibą w Warszawie (Polska), reprezentowana przez adwokata M. Jeżewskiego,
strona skarżąca,
przeciwko
Komisji Europejskiej, reprezentowanej przez O. Beynet oraz K. Herrmann, działające w charakterze pełnomocników,
strona pozwana,
popieranej przez
Republikę Federalną Niemiec, reprezentowaną przez T. Henzego oraz R. Kanitza, działających w charakterze pełnomocników,
interwenient,
mającej za przedmiot wniosek na podstawie art. 278 i 279 TFUE o zawieszenie wykonania decyzji Komisji C(2016) 6950 final z dnia 28 października 2016 r. w sprawie zmiany warunków wyłączenia gazociągu OPAL z obowiązku stosowania zasad dostępu stron trzecich do sieci oraz regulacji taryfowej ustalonych w dyrektywie 2003/55/WE,
PREZES SĄDU
wydaje następujące
Postanowienie
Okoliczności powstania sporu
1 Decyzją C(2009) 4694 z dnia 12 czerwca 2009 r. Komisja Wspólnot Europejskich wezwała Bundesnetzagentur (BNetzA, federalną agencję do spraw sieci, Niemcy), na podstawie art. 22 dyrektywy 2003/55/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 czerwca 2003 r. dotyczącej wspólnych zasad rynku wewnętrznego gazu ziemnego i uchylającej dyrektywę 98/30/WE (Dz.U. 2003, L176, s. 57), do zmiany jej decyzji z dnia 25 lutego 2009 r. wyłączającej moce przesyłowe projektu gazociągu Ostseepipeline-Anbindungsleitung (zwanego dalej „OPAL”) –stanowiącego odcinek lądowy na wschodzie gazociągu Nord Stream 1, którego punkt wejścia znajduje się w pobliżu miejscowości Lubmin koło Greifswaldu w Niemczech, zaś punkt wyjścia w miejscowości Brandov w Republice Czeskiej – spod stosowania zasad dostępu stron trzecich do sieci przewidzianych w art. 18 wspomnianej dyrektywy oraz spod regulacji taryfowej przewidzianej w art. 25 ust. 2–4 tej dyrektywy.
2 W decyzji z dnia 12 czerwca 2009 r. Komisja ustaliła następujące warunki:
„a) Bez uszczerbku dla reguły zawartej w lit. b), przedsiębiorstwo dominujące na jednym lub kilku znaczących rynkach gazu ziemnego, poprzedzających lub następujących, obejmujących Republikę Czeską nie jest uprawnione do rezerwacji w ciągu jednego roku więcej niż 50% zdolności przesyłowych gazociągu OPAL na granicy czeskiej. Rezerwacje dokonywane przez przedsiębiorstwa należące do tej samej grupy, jak Gazprom i Wingas, będą rozpatrywane łącznie. Rezerwacje dokonywane przez przedsiębiorstwa dominujące / dominujące grupy przedsiębiorstw, które zawarły istotne długoterminowe umowy na dostawę gazu, będą rozpatrywane łącznie […].
b) Pułap 50% zdolności przesyłowych może zostać przekroczony, jeżeli dane przedsiębiorstwo zaoferuje rynkowi 3 mld m³ gazu na gazociągu OPAL w otwartym, przejrzystym i niedyskryminacyjnym postępowaniu (»program uwalniania gazu«). Spółka zarządzająca gazociągiem lub przedsiębiorstwo zobowiązane do realizacji programu musi zapewnić dostępność odpowiednich mocy przesyłowych i wolny wybór punktu wyjścia (»program uwalniania zdolności przesyłowych«). Forma programów »uwalniania gazu« i »uwalniania zdolności przesyłowych« podlega zatwierdzeniu przez BNetzA”.
3 W dniu 7 lipca 2009 r. BNetzA zmieniła swoją decyzję z dnia 25 lutego 2009 r., dostosowując ją do wyżej przytoczonych warunków przewidzianych w decyzji Komisji z dnia 12 czerwca 2009 r. Wyłączenie spod regulacji zostało przyznane przez BNetzA na okres 22 lat.
4 Gazociąg OPAL został oddany do eksploatacji w dniu 13 lipca 2011 r. i ma przepustowość około 36,5 mld m³. Na podstawie decyzji Komisji z dnia 12 czerwca 2009 r. i decyzji BNetzA z dnia 25 lutego 2009 r., zmienionej decyzją BNetzA z dnia 7 lipca 2009 r., zdolności przesyłowe gazociągu OPAL zostały całkowicie zwolnione ze stosowania przepisów dotyczących regulowanego dostępu stron trzecich do sieci oraz regulacji taryfowej na podstawie dyrektywy 2003/55.
5 Pięćdziesiąt procent niezarezerwowanej przepustowości tego gazociągu nigdy nie zostało wykorzystanych, gdyż Gazprom nie uruchomił programu uwalniania gazu, o którym mowa w decyzji Komisji z dnia 12 czerwca 2009 r. Zdolność przesyłowa na wejściu gazociągu koło Greifswaldu może cieszyć się zainteresowaniem jedynie stron trzecich, które są w stanie wprowadzać gaz w tym punkcie gazociągu. W obecnej konfiguracji technicznej gaz ziemny może być dostarczany do tego punktu wejścia wyłącznie przez gazociąg Nord Stream 1, wykorzystywany przez grupę Gazprom do przesyłu gazu pochodzącego z rosyjskich złóż, tak że a priori wydaje się, iż wykorzystywanych jest jedynie 50% zdolności przesyłowej gazociągu OPAL.
6 W dniu 13 maja 2016 r. BNetzA zgłosiła Komisji na podstawie art. 36 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/73/WE z dnia 13 lipca 2009 r. dotyczącej wspólnych zasad rynku wewnętrznego gazu ziemnego i uchylającej dyrektywę 2003/55/WE (Dz.U. 2009, L 211, s. 94) swój zamiar dokonania zmiany niektórych postanowień wyłączenia przyznanego w 2009 r. w odniesieniu do odcinka gazociągu OPAL zarządzanego przez Opal Gastransport GmbH & Co. KG (zwaną dalej „OGT”).
7 W dniu 28 października 2016 r. Komisja wydała na podstawie art. 36 ust. 9 dyrektywy 2009/73 decyzję C(2016) 6950 final w sprawie zmiany warunków wyłączenia gazociągu OPAL z obowiązku stosowania zasad dostępu stron trzecich do sieci oraz regulacji taryfowej ustalonych w dyrektywie 2003/55 (zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”), która jest adresowana do BNetzA.
8 W zaskarżonej decyzji Komisja utrzymała zwolnienie ze stosowania zasad dostępu stron trzecich do sieci przyznane gazociągowi OPAL dla odcinka między punktem wejścia położonym koło Greifswaldu a punktem wyjścia położonym w Brandov w odniesieniu do maksymalnie 50% zdolności przesyłowych, które to zwolnienie zatwierdziła ona już w swojej decyzji z dnia 12 czerwca 2009 r. Natomiast 50% pozostałej przepustowości na tym odcinku – niewykorzystywanych dotychczas z powodu nieuruchomienia programu uwalniania gazu przez Gazprom – zostało uwolnionych, to znaczy poddanych zasadom dostępu stron trzecich do sieci. Uwolnienie to ma nastąpić w formie rozdziału zdolności przesyłowych, które operator gazociągu jest zobowiązany przydzielić w ramach przejrzystych i niedyskryminacyjnych aukcji.
9 Jako że owo niedyskryminacyjne i przejrzyste udostępnienie uwolnionych w taki sposób zdolności przesyłowych może także doprowadzić de facto do ich wykorzystania przez Gazprom eksport, Komisja, w celu zapewnienia, by strony trzecie mogły rzeczywiście mieć dostęp do „uwolnionych” zdolności przesyłowych, podniosła pułap zaproponowany przez BNetzA w odniesieniu do zdolności przesyłowych połączenia wzajemnego typu FZK (feste frei zuordenbare Kapazitäten – stałe swobodnie przydzielane zdolności) w punkcie wyjścia gazociągu.A zatem operator gazociągu OPAL będzie zobowiązany oddać do dyspozycji użytkowników innych niż spółka dominująca na czeskim rynku gazu ziemnego, w ramach aukcji, zdolność przesyłową połączenia wzajemnego FZK o początkowym wolumenie 3,2 mln kWh/h. Jeśli jednak w ramach rocznych aukcji okaże się, że popyt na zdolności typu FZK w punkcie wyjścia Brandov jest wyższy od 90% oferowanych zdolności, BNetzA jest zobowiązana zwiększyć o 1,6 mln kWh ilość dostępnych zdolności FZK na kolejnej rocznej aukcji. Dostępne zdolności FZK mogą ostatecznie osiągnąć wolumen 6,4 mln kWh, czyli 20% całkowitej przepustowości gazociągu OPAL.
10 Ponadto z uwagi na zwyżkowy charakter aukcji oraz w celu uniknięcia wszelkiego zawyżania ofert ze strony podmiotu dominującego na rynku czeskim Komisja wprowadziła dodatkowy warunek, zgodnie z którym taki podmiot może w ramach aukcji na zdolności FZK przedłożyć ofertę jedynie po cenie bazowej zdolności, co oznacza, że proponowana cena nie może być wyższa niż średnia cena bazowa ustalona w regulowanej taryfie dla sieci przesyłowej z obszaru handlowego Gaspool w Niemczech do Republiki Czeskiej w tym samym roku dla porównywalnych produktów.
11 W dniu 28 listopada 2016 r. BNetzA zmieniła zgodnie z zaskarżoną decyzją wyłączenie przyznane operatorowi gazociągu OPAL w jej decyzji z dnia 25 lutego 2009 r.
Przebieg postępowania i żądania stron
12 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 1 marca 2017 r. skarżąca, Polskie Górnictwo Naftowe i Gazownictwo S.A. (zwana dalej „PGNiG”), wniosła skargę o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji.
13 W odrębnym piśmie złożonym w sekretariacie Sądu w tym samym dniu PGNiG wystąpiło z niniejszym wnioskiem o zastosowanie środków tymczasowych, w którym wniosło do prezesa Sądu o:
– zawieszenie wykonania zaskarżonej decyzji do chwili wydania wyroku kończącego postępowanie główne;
– zobowiązanie Komisji do tego, aby zażądała od BNetzA podjęcia wszelkich dostępnych środków prawnych zmierzających do wstrzymania, do chwili wydania wyroku kończącego postępowanie główne, wykonania decyzji, ugody, umowy publicznoprawnej lub innego aktu stosowania prawa, który modyfikuje decyzję BNetzA z dnia 25 lutego 2009 r., w jej brzmieniu z dnia 7 lipca 2009 r., zmienia ją, uzupełnia, uchyla lub w inny sposób na nią wpływa;
– zobowiązanie BNetzA do podjęcia wszelkich dostępnych środków prawnych zmierzających do wstrzymania, do chwili wydania wyroku kończącego postępowanie główne, wykonania decyzji, ugody, umowy publicznoprawnej lub innego aktu stosowania prawa, który modyfikuje decyzję BNetzA z dnia 25 lutego 2009 r., w jej brzmieniu z dnia 7 lipca 2009 r., zmienia ją, uzupełnia, uchyla lub w inny sposób na nią wpływa;
– zobowiązanie Komisji do tego, aby zażądała od OGT wstrzymania się, do chwili wydania wyroku kończącego postępowanie główne, z przeprowadzeniem aukcji na zdolności przesyłowe będące efektem wykonania zaskarżonej decyzji oraz z udostępnianiem mocy przesyłowych gazociągu OPAL na warunkach innych niż określone w decyzji BNetzA z dnia 25 lutego 2009 r., w jej brzmieniu z dnia 7 lipca 2009 r.;
– zobowiązanie OGT do wstrzymania się, do chwili wydania wyroku kończącego postępowanie główne, z przeprowadzeniem aukcji na zdolności przesyłowe będące efektem wykonania zaskarżonej decyzji oraz z udostępnianiem mocy przesyłowych gazociągu OPAL na warunkach innych niż określone w decyzji BNetzA z dnia 25 lutego 2009 r., w jej brzmieniu z dnia 7 lipca 2009 r.;
– zobowiązanie Komisji do tego, aby zażądała od BNetzA, OGT, OAO Gazprom i OOO Gazprom wstrzymania, do chwili wydania wyroku kończącego postępowanie główne, wykonywania umowy publicznoprawnej na warunkach zatwierdzonych zaskarżoną decyzją;
– zobowiązanie BNetzA, OGT, OAO Gazprom i OOO Gazprom do wstrzymania, do chwili wydania wyroku kończącego postępowanie główne, wykonywania umowy publicznoprawnej na warunkach zatwierdzonych zaskarżoną decyzją.
14 Postanowieniami z dnia 23 grudnia 2016 r., PGNiG Supply & Trading/Komisja (T‑849/16 R) i z dnia 23 grudnia 2016 r., Polska/Komisja (T‑883/16 R), prezes Sądu, na podstawie art. 157 § 2 regulaminu postępowania przed Sądem, zarządził zawieszenie wykonania zaskarżonej decyzji, wnioskowane przez skarżące w tych dwóch sprawach, do momentu wydania postanowień kończących owe postępowania w przedmiocie środków tymczasowych.
15 W złożonych w sekretariacie Sądu w dniu 15 marca 2017 r. uwagach w przedmiocie wniosku o zastosowanie środków tymczasowych Komisja zasadniczo wnosi do prezesa Sądu o:
– oddalenie tego wniosku;
– obciążenie PGNiG kosztami postępowania.
16 W dniu 22 marca 2017 r. Gazprom eksport wniósł o dopuszczenie do niniejszego postępowania w przedmiocie środków tymczasowych w charakterze interwenienta w celu poparcia żądań Komisji. W dniu 4 kwietnia 2017 r. Komisja i PGNiG złożyły swoje uwagi w przedmiocie tego wniosku.
17 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 30 marca 2017 r. OGT wniosło o dopuszczenie do niniejszego postępowania w przedmiocie środków tymczasowych w charakterze interwenienta w celu poparcia żądań Komisji. W dniu 6 kwietnia 2017 r. Komisja i PGNiG złożyły swoje uwagi w przedmiocie tego wniosku.
18 W dniu 28 kwietnia 2017 r. prezes Sądu uwzględnił złożony w dniu 28 marca 2017 r. wniosek Republiki Federalnej Niemiec o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta, wobec którego to wniosku ani Komisja, ani PGNiG nie wniosły sprzeciwu w swoich uwagach złożonych w dniu 7 kwietnia 2017 r. Uwagi interwenienta przedstawione przez Republikę Federalną Niemiec w celu poparcia żądań Komisji zostały zarejestrowane przez sekretariat Sądu w dniu 15 maja 2017 r. W dniu 29 maja 2017 r. Komisja i PGNiG złożyły swoje stanowiska w przedmiocie tych uwag interwenienta.
19 Pismem z dnia 22 czerwca 2017 r. strony zostały wezwane na posiedzenie wyznaczone na dzień 5 lipca 2017 r. w celu przedstawienia argumentów odnoszących się do przesłanek dotyczących pilnego charakteru i wyważenia interesów.
20 OGT i Gazprom zostały także wezwane do udziału w posiedzeniu w celu przedstawienia swoich argumentów dotyczących wyważenia interesów, bez uszczerbku dla ostatecznej decyzji w przedmiocie uwzględnienia ich wniosków o dopuszczenie do udziału w sprawie w charakterze interwenienta.
21 W dniu 5 lipca 2017 r. PGNiG, Komisja i Republika Federalna Niemiec, jak również dwa podmioty wnioskujące o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta przedstawiły swoje argumenty na posiedzeniu i odpowiedziały na pytania zadane przez prezesa Sądu. Chociaż OGT i Gazpromowi zezwolono na przedstawienie argumentów dotyczących wyważenia interesów wchodzących w grę w ramach rozpatrywanego wniosku o zastosowanie środków tymczasowych, prezes Sądu zastrzegł sobie jednak wydanie decyzji w przedmiocie ich ostatecznego dopuszczenia do sprawy.
Co do prawa
Rozważania ogólne
22 Z treści art. 278 i 279 TFUE w związku z art. 256 ust. 1 TFUE wynika, że sędzia orzekający w przedmiocie środków tymczasowych może, jeśli uzna, że wymagają tego okoliczności, zarządzić zawieszenie wykonania zaskarżonego przed Sądem aktu lub zarządzić niezbędne środki tymczasowe na podstawie art. 156 regulaminu postępowania. Niemniej jednak art. 278 TFUE ustanawia zasadę braku skutku zawieszającego skarg, gdyż akty instytucji Unii Europejskiej korzystają z domniemania zgodności z prawem. Sędzia orzekający w przedmiocie środków tymczasowych może zatem zarządzić zawieszenie wykonania zaskarżonego przed Sądem aktu lub zarządzić środki tymczasowe jedynie w wyjątkowej sytuacji (postanowienie z dnia 19 lipca 2016 r., Belgia/Komisja, T‑131/16 R, EU:T:2016:427, pkt 12).
23 Ponadto art. 156 § 4 zdanie pierwsze regulaminu postępowania stanowi, że we wnioskach o zastosowanie środków tymczasowych należy określić „przedmiot sporu i okoliczności niecierpiące zwłoki, a także uprawdopodobni[ć] z faktycznego i prawnego punktu widzenia konieczność zastosowania środka”.
24 A zatem sędzia orzekający w przedmiocie środków tymczasowych może zarządzić zawieszenie wykonania oraz inne środki tymczasowe, jeżeli zostanie uprawdopodobnione, że ich zastosowanie jest prima facie prawnie i faktycznie uzasadnione (fumus boni iuris) oraz że są one pilne w takim sensie, iż muszą zostać zarządzone i wywołać skutki prawne jeszcze przed rozstrzygnięciem w sprawie głównej, aby uniknąć poważnej i nieodwracalnej szkody dla interesów strony, która o nie wystąpiła. Przesłanki te mają charakter kumulatywny, co oznacza, że wnioski o zastosowanie środków tymczasowych winny zostać oddalone, jeśli którakolwiek z nich nie została spełniona. Sędzia orzekający w przedmiocie środków tymczasowych dokonuje także w razie potrzeby wyważenia wchodzących w grę interesów (zob. postanowienie z dnia 2 marca 2016 r., Evonik Degussa/Komisja, C‑162/15 P‑R, EU:C:2016:142, pkt 21 i przytoczone tam orzecznictwo).
25 W ramach takiej całościowej analizy sędziemu orzekającemu w przedmiocie środków tymczasowych przysługuje szeroki zakres swobodnej oceny i ma on – w świetle konkretnych okoliczności danego przypadku – swobodę w określeniu sposobu, w jaki te różne przesłanki powinny zostać zbadane, oraz kolejności ich badania, gdyż żaden przepis prawa nie narzuca mu z góry określonego schematu postępowania przy ocenie konieczności zarządzenia środków tymczasowych [zob. postanowienie z dnia 19 lipca 2012 r., Akhras/Rada, C‑110/12 P(R), niepublikowane, EU:C:2012:507, pkt 23 i przytoczone tam orzecznictwo].
26 W okolicznościach niniejszej sprawy – bez potrzeby orzekania w przedmiocie zarzutów niedopuszczalności podniesionych przez Komisję – należy najpierw zbadać, czy została spełniona przesłanka dotycząca pilnego charakteru.
W przedmiocie pilnego charakteru
27 W celu weryfikacji, czy zastosowanie wnioskowanych środków tymczasowych jest pilne, należy przypomnieć, że celem postępowania w przedmiocie środka tymczasowego jest zagwarantowanie pełnej skuteczności przyszłego ostatecznego orzeczenia, tak aby uniknąć luki w ochronie prawnej zapewnianej przez sąd Unii. Aby osiągnąć ten cel, pilny charakter należy oceniać pod względem konieczności orzeczenia tymczasowego w celu uniknięcia wystąpienia poważnej i nieodwracalnej szkody dla strony, która domaga się tymczasowej ochrony. Do strony tej należy przedstawienie dowodu, że nie może ona oczekiwać na rozstrzygnięcie co do istoty postępowania w sprawie skargi bez poniesienia poważnej i nieodwracalnej szkody (zob. postanowienie z dnia 14 stycznia 2016 r., AGC Glass Europe i in./Komisja, C‑517/15 P‑R, EU:C:2016:21, pkt 27 i przytoczone tam orzecznictwo).
28 W niniejszym przypadku PGNiG obawia się, że w przypadku oddalenia wniosku o zastosowanie środków tymczasowych poniesie szkodę polegającą zasadniczo na utracie z jednej strony dostępu do zdywersyfikowanych źródeł dostaw, a z drugiej strony możliwości zapewnienia bezpieczeństwa ciągłych dostaw do odbiorców końcowych w Polsce.
29 Uważa ono bowiem, że zaskarżona decyzja spowoduje ograniczenie możliwości dywersyfikacji jego źródeł zakupu gazu bądź wskutek wzrostu stopnia uzależnienia od dostaw realizowanych przez Gazprom, bądź wskutek konieczności ponoszenia wyższych kosztów dostaw od graczy alternatywnych. Ograniczenie to ma zatem wpływ na bezpieczeństwo zapewnienia ciągłości dostaw, do czego PGNiG jest zobowiązane zgodnie z prawem energetycznym oraz ze swoim statutem.
30 W pierwszej kolejności, jeśli chodzi o twierdzenie dotyczące utraty przez tę spółkę dostępu do zdywersyfikowanych źródeł dostaw, z jednej strony PGNiG podkreśla, że rezerwacje zdolności przesyłowych wystawionych na aukcji zgodnie z nowymi warunkami korzystania z gazociągu OPAL będą mogły zostać dokonane na okres 15 lat. Otóż twierdzi ono, że należy spodziewać się, iż Gazprom zarezerwuje zdecydowaną część zdolności przesyłowych na ten okres, petryfikując tym samym sytuację na kolejnych 15 lat.
31 PGNiG utrzymuje bowiem, że wykonanie zaskarżonej decyzji umożliwi Gazpromowi zarezerwowanie co najmniej 90% zdolności przesyłowych gazociągu OPAL. Zaskarżona decyzja przewiduje organizację aukcji na sprzedaż 50% całkowitej zdolności przesyłowej gazociągu OPAL. Niemniej zdaniem PGNiG konsekwencją warunków wyłączenia regulacyjnego ustalonych w zaskarżonej decyzji będzie umożliwienie Gazpromowi wygrania na aukcji co najmniej 80% częściowo regulowanych zdolności przesyłowych gazociągu OPAL. Jako że pozostałe 50% zdolności przesyłowych gazociągu OPAL jest wyłączone spod prawa Unii, jak również spod reguł dostępu stron trzecich do sieci, i przyznane w całości Gazpromowi, przedsiębiorstwo to mogłoby w rzeczywistości korzystać z gwarantowanego dostępu do co najmniej 90% całkowitych zdolności przesyłowych gazociągu OPAL. Wobec tego, umożliwiając Gazpromowi wykorzystywanie niemal całej dostępnej zdolności przesyłowej tego gazociągu przez okres 15 lat, zaskarżona decyzja spowoduje znaczące zmiany na polskim rynku dystrybucji gazu ziemnego.
32 Z drugiej strony PGNiG wyjaśnia, że dokonanie przez Gazprom długoterminowej rezerwacji dodatkowych, nowo „uwolnionych” zdolności przesyłowych gazociągu OPAL pociągnie za sobą nieodwracalne skutki w postaci zawierania kolejnych umów przez podmioty uczestniczące w przesyle, dystrybucji i odbiorze gazu dostarczanego przez Gazprom. Zdaniem PGNiG rezerwacje, przyjmując postać umów prawa prywatnego, będą bowiem z kolei źródłem praw i obowiązków osób fizycznych lub prawnych, które będą podlegały ochronie niezależnie od wyniku rozstrzygnięcia w przedmiocie skargi w postępowaniu głównym. Wobec tego nawet stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji nie będzie mogło prowadzić do unieważnienia umów na przesył bądź dostawę gazu za pomocą gazociągu OPAL. Podkreśla ono także, że równoległą konsekwencją tych umów na przesył będzie zawarcie umów handlowych na obrót gazem, co spowoduje dodatkową przeszkodę w rozwiązaniu umów przesyłowych.
33 W konsekwencji, ze względu na złożoność relacji pomiędzy organami administracji i podmiotami indywidualnymi oraz stosunków prawnych łączących te podmioty, które będą działać na podstawie aktów korzystających z domniemania legalności zaskarżonej decyzji, PGNiG uważa, że nie będzie możliwości uzyskania odszkodowania.
34 Bez konieczności dokonywania oceny ewentualnie hipotetycznego charakteru zachowania, jakie Gazprom przyjmie na aukcjach zdolności przesyłowych uwolnionych w drodze zaskarżonej decyzji, wystarczy zauważyć, że podnoszona szkoda zdaje się a priori zależeć od długoterminowej nieodwracalności sytuacji powstałych pod rządami systemu prawnego, który stał się możliwy wskutek zaskarżonej decyzji.
35 PGNiG zdaje się bowiem uważać, że skutkiem przysługującej Gazpromowi możliwości dokonania, podczas kolejnych rocznych aukcji dotyczących części z 50% zdolności przesyłowych uwolnionych na podstawie zaskarżonej decyzji, długoterminowych rezerwacji będzie spetryfikowanie sytuacji w taki sposób, że horyzont skutków prawnych zaskarżonej decyzji będzie znacznie wykraczać poza jej czas pozostawania w obrocie prawnym.
36 Należy jednak przede wszystkim zauważyć, że powyższa analiza opiera się na błędnym zrozumieniu funkcjonowania własnego porządku prawnego ustanowionego w traktatach (zob. podobnie wyrok z dnia 15 lipca 1964 r., Costa, 6/64, EU:C:1964:66, s. 1158). W wypadku stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji warunki korzystania z gazociągu OPAL, które zostały zatwierdzone w tej decyzji, nie będą już znajdowały zastosowania. W związku z tym żaden akt prawa prywatnego oparty na tych warunkach nie będzie mógł być wykonywany. Komisja w konkretny sposób podkreśliła słusznie ten aspekt zarówno w swoich pismach, jak i na posiedzeniu w dniu 5 lipca 2017 r., podobnie jak uczyniła to Republika Federalna Niemiec na tym posiedzeniu.
37 W powyższym względzie, poza przeszkodami prawnymi, których istnienia nie można przyznać, jak przypomniano w pkt 36 powyżej, PGNiG powołuje się następnie na istnienie praktycznych trudności we wprowadzeniu w życie skutków takiego stwierdzenia nieważności. Niemniej także to zastrzeżenie należy oddalić. Jak bowiem z jednej strony podkreśliły w sposób kategoryczny zarówno Komisja w swoim stanowisku w przedmiocie uwag interwenienta Republiki Federalnej Niemiec oraz na posiedzeniu w dniu 5 lipca 2017 r., jak i Republika Federalna Niemiec na tym posiedzeniu, jeżeli Sąd stwierdzi nieważność zaskarżonej decyzji, umowy dotyczące rezerwacji produktów zdolnościowych opiewające na okresy po wydaniu wyroku Sądu nie będą mogły być wykonywane. Z drugiej strony na wspomnianym posiedzeniu Komisja podkreśliła, że po pierwsze, z ogólnych warunków umowy mających zastosowanie do przesyłu gazu gazociągiem OPAL wynika, iż umowa na przesył zawarta w związku z nabyciem produktów zdolnościowych na aukcji pomiędzy użytkownikami sieci i OGT będzie mogła zostać niezwłocznie rozwiązana z ważnych powodów, zaś stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji przez Sąd stanowi niewątpliwie taki powód. Po drugie, to stwierdzenie nieważności stanowiłoby nieprzewidzianą okoliczność mającą prawne konsekwencje dla umowy w tym znaczeniu, że uzasadniałaby ona dopasowanie warunków owej umowy. Po trzecie, zdaniem Komisji wspomniane ogólne warunki uprawniają OGT do zmiany warunków umowy w przyszłości w związku z koniecznością uwzględnienia zmiany sytuacji prawnej, na przykład w przypadku wyroku wydanego przez sąd międzynarodowy. Ponadto prima facie nie wydaje się wykluczone, że z uwagi na spór zawisły przed Sądem wszystkie umowy podpisywane w związku z przyszłymi aukcjami (na przykład umowy zawierane przez podmioty uczestniczące w przesyle, dystrybucji i odbiorze gazu dostarczanego przez Gazprom, ale także umowy handlowe na obrót gazem) będą zawierać klauzulę ochronną w celu przewidzenia skutków ewentualnego nowego zawieszenia zaskarżonej decyzji lub stwierdzenia jej nieważności. W każdym wypadku z tego względu, że przed Sądem zostały wszczęte postępowania przeciwko zaskarżonej decyzji, istnieje niewątpliwie ryzyko handlowe, o którym nie mogą nie wiedzieć podmioty działające na rynku.
38 Wreszcie, PGNiG podkreśla okoliczność, że w szczególności mimo postanowień z dnia 23 grudnia 2016 r., PGNiG Supply & Trading/Komisja (T‑849/16 R), i z dnia 23 grudnia 2016 r., Polska/Komisja (T‑883/16 R), gazociąg OPAL był eksploatowany na poziomie świadczącym o wykorzystaniu zdolności przesyłowych zorganizowanych przed zawieszeniem wykonania zaskarżonej decyzji według warunków zatwierdzonych w tej decyzji. W tym względzie wystarczy zauważyć, po pierwsze, że choć mogą pojawić się uzasadnione pytania co do okoliczności faktycznych dotyczących wykorzystania zdolności przesyłowych na gazociągu OPAL, które to okoliczności miały miejsce po wydaniu wskazanych wyżej postanowień, z informacji zawartych w aktach sprawy, potwierdzonych na posiedzeniu w dniu 5 lipca 2017 r., wynika, że obecne korzystanie z tego gazociągu jest uregulowane według warunków obowiązujących przed wydaniem zaskarżonej decyzji. Po drugie, na posiedzeniu w dniu 5 lipca 2017 r. Republika Federalna Niemiec potwierdziła wprawdzie, że niektóre umowy związane z aukcjami zorganizowanymi przed wydaniem postanowień z dnia 23 grudnia 2016 r., PGNiG Supply & Trading/Komisja (T‑849/16 R), i z dnia 23 grudnia 2016 r., Polska/Komisja (T‑883/16 R), zostały wykonane z naruszeniem skutków zawieszenia orzeczonego przez sędziego orzekającego w przedmiocie środków tymczasowych w jego postanowieniach, podkreśliła ona jednak zamęt, z jakim miała do czynienia w tej sytuacji. Po wydaniu wspomnianych postanowień zostało bowiem wszczęte postępowanie przed Oberlandesgericht Düsseldorf (wyższym sądem krajowym w Düsseldorfie, Niemcy) i doprowadziło ono do wydania orzeczenia z dnia 30 grudnia 2016 r. zawieszającego umowę zawartą między OGT i BNetzA w dniu 28 listopada 2016 r. Republika Federalna Niemiec uznała wówczas błędnie, jak przyznała na posiedzeniu, że owe postanowienia odnoszą się wyłącznie do organizacji aukcji na przyszłość, wykluczając wszelkie skutki dla wykonania umów związanych z odbytymi aukcjami. W świetle wymiany pism, która miała następnie miejsce w ramach niniejszego postępowania, Republika Federalna Niemiec uważa, że taka błędna interpretacja już się nie powtórzy w wypadku zarówno nowego zawieszenia orzeczonego przez sędziego orzekającego w przedmiocie środków tymczasowych, jak i stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji przez Sąd. W tym względzie wyjaśniła ona, że ustawodawstwo niemieckie przyznaje jej uprawnienia nakazowe wobec BNetzA, które będą wystarczające do zapewnienia pełnej skuteczności orzeczeń Sądu i sędziego orzekającego w przedmiocie środków tymczasowych. Wobec tego nic nie pozwala uznać, że nowe zawieszenie orzeczone w wypadku wystąpienia do sędziego orzekającego w przedmiocie środków tymczasowych na podstawie art. 160 regulaminu postępowania, jak również stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji nie wywołają skutków, jakie wiążą się z takimi orzeczeniami sądowymi.
39 Z powyższych rozważań wynika, że wszystkie konsekwencje związane ze zdarzeniami opisanymi w pkt 30–32 powyżej, bynajmniej nieodnoszące się do okresu 15 lat – nawet gdyby pewny charakter tych zdarzeń został wykazany w wymaganym stopniu prawdopodobieństwa – ograniczają się de facto do okresu poprzedzającego wydanie wyroku Sądu kończącego postępowanie główne.
40 Wobec tego sama hipoteza opisana w pkt 30 powyżej, rozważana przez PGNiG, mogłaby ewentualnie spełnić się w okresie poprzedzającym wydanie wyroku Sądu kończącego postępowanie główne. Otóż hipoteza ta, polegająca na wykorzystywaniu co najmniej 90% zdolności przesyłowych gazociągu OPAL przez Gazprom, nie stanowi sama w sobie szkody podnoszonej przez PGNiG, gdyż szkoda ta zależy od długoterminowego utrzymywania się tej sytuacji. W konsekwencji, chociaż skutki tej hipotezy byłyby nieodwracalne, wymóg wykazania poważnej i nieodwracalnej szkody grożącej PGNiG, uzasadniającej przyjęcie wnioskowanych środków tymczasowych, nie został spełniony.
41 W drugiej kolejności, jeśli chodzi o twierdzenie dotyczące utraty możliwości zapewnienia bezpieczeństwa ciągłych dostaw do odbiorców końcowych w Polsce, PGNiG wyjaśnia, że działając jako sprzedawca z urzędu, jest ono odpowiedzialne za dostawę gazu do odbiorców na terenie Polski, co wynika z jego statutu.
42 Otóż uważa ono, że z tego względu, iż zaskarżona decyzja doprowadzi do zwiększenia zdolności przesyłowych za pomocą gazociągu OPAL, zmniejszy się eksploatacja innych gazociągów umożliwiających eksport gazu przez Gazprom do Europy Zachodniej, zwłaszcza gazociągów Jamał‑Europa i Braterstwo. To zmniejszenie eksploatacji spowoduje wzrost stawek za przesył gazu z kierunku zachodniego. Wzrost stawek przesyłowych prowadzić będzie z kolei do utraty konkurencyjności alternatywnych dostawców gazu z kierunków zachodniego i południowego względem Gazpromu korzystającego ze „zmonopolizowanych” punktów wejścia do polskiego systemu przesyłowego z kierunku wschodniego. W konsekwencji spowoduje to ograniczenie możliwości dywersyfikacji źródeł zakupu gazu przez PGNiG, co będzie miało wpływ na bezpieczeństwo zapewnienia ciągłości dostaw, jako że zdaniem skarżącej Gazprom będzie miał możliwość ograniczenia swoich dostaw gazociągiem Jamał‑Europa na podstawie zaskarżonej decyzji. PGNiG podkreśla, że wskutek tego powstaje automatyczne i natychmiastowe zagrożenie dla niego w zakresie możliwości realizacji jego zadań polegających między innymi na zapewnieniu bezpieczeństwa i ciągłości dostaw, w tym do odbiorców chronionych w rozumieniu rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 994/2010 z dnia 20 października 2010 r. w sprawie środków zapewniających bezpieczeństwo dostaw gazu ziemnego i uchylenia dyrektywy Rady 2004/67/WE (Dz.U. 2010, L 295, s. 1). Co więcej, skarżąca musi podjąć szereg działań (poszukiwanie nowych dostawców, zawieranie nowych kontraktów), które w istotny sposób zmienią jej sytuację rynkową.
43 Także bez konieczności dokonywania oceny, po pierwsze, ewentualnie hipotetycznego charakteru zdarzeń opisanych w pkt 42 powyżej, w odniesieniu do których PGNiG przedłożyło pewną liczbę informacji i dokumentów mających udowodnić wystarczający stopień pewności, który jest jednak kwestionowany przez Komisję i Republikę Federalną Niemiec, i po drugie, rzeczywistego związku przyczynowego między tymi zdarzeniami i zaskarżoną decyzją, wystarczy zauważyć, że w niniejszym przypadku nie zachodzi nieuchronność podnoszonej szkody.
44 Jak przypomniano w pkt 27 powyżej, z utrwalonego orzecznictwa wynika, że pilny charakter wniosku o zastosowanie środków tymczasowych należy oceniać pod względem konieczności orzeczenia tymczasowego w celu uniknięcia wystąpienia poważnej i nieodwracalnej szkody dla strony, która domaga się zastosowania środków tymczasowych, zanim zapadnie orzeczenie w przedmiocie głównego żądania stwierdzenia nieważności, oraz że do strony tej należy przedstawienie poważnego dowodu, iż nie może ona oczekiwać na zakończenie postępowania w sprawie skargi głównej bez poniesienia osobiście tego rodzaju szkody.
45 Otóż w niniejszym przypadku z wniosku o zastosowanie środków tymczasowych wynika, że obecnie stosowane są: umowa tranzytowa zawarta z Gazpromem na przesył gazu ziemnego przez polski odcinek gazociągu Jamał‑Europa do celów zaopatrywania rynków Europy Zachodniej, w tym Polski, do roku 2020 oraz umowa zawarta między PGNiG i Gazpromem na dostawy gazu ziemnego, która wygaśnie na końcu roku 2022. We wniosku tym PGNiG wyjaśnia, że po wygaśnięciu w 2020 r. umowy łączącej PGNiG z Gazpromem na tranzyt gazu przez gazociąg Jamał‑Europa, z prawdopodobieństwem graniczącym z pewnością, wykorzystanie zdolności przesyłowych tego gazociągu zmniejszy się do wolumenu 2,9 mld m3 rocznie, natomiast po wygaśnięciu umowy między tymi samymi podmiotami dotyczącej dostaw gazu na rynek polski, które nastąpi w 2022 r., będzie możliwe całkowite wyłączenie mocy przesyłowych przez ten gazociąg.
46 Z umów tych wynika, że wykorzystywanie zdolności przesyłowej polskiego odcinka gazociągu Jamał‑Europa jest prima facie zapewnione co najmniej do końca roku 2019 oraz że dostawy Gazpromu na rynek polski są zapewnione do roku 2022. Jak podkreśla Komisja w swoich uwagach w przedmiocie rozpatrywanego wniosku, obie te umowy zapewniają pełne wykorzystanie zdolności przesyłowej polskiego odcinka gazociągu Jamał‑Europa. W tym względzie należy przypomnieć, że w przypadku nieprzestrzegania tych zobowiązań umownych przysługują konkretne środki prawne, z których PGNiG musiałoby skorzystać w stosownym wypadku. W tym kontekście możliwe byłoby ponadto skorzystanie przez PGNiG z art. 160 regulaminu postępowania, co gwarantuje mu zatem skuteczną ochronę sądową w ramach jego sporów przed Sądem w przypadku naruszenia tych zobowiązań.
47 W konsekwencji, nawet w sytuacji gdyby pewny charakter szkody podnoszonej przez PGNiG został wystarczająco wykazany, szkoda ta mogłaby wystąpić najwcześniej w momencie wygaśnięcia wspomnianych umów, o ile umowy te nie zostaną przedłużone. Tymczasem z uwagi na średni czas trwania postępowań przed Sądem wyrok co do istoty w niniejszej sprawie zapadnie prawdopodobnie w terminie dwóch lat, czyli w roku 2019. Co więcej, gdyby wygaśnięcie wspomnianych umów zostało potwierdzone, zaś Sąd nie wydał jeszcze wyroku, nie jest wykluczone, że Sąd uzna, iż istnieją wyjątkowe okoliczności, tak że zdecyduje z urzędu o rozpoznaniu tej sprawy w trybie przyspieszonym na podstawie art. 151 § 2 regulaminu postępowania. Gdyby to nie nastąpiło, nie jest również wykluczone, że – o ile wymagają tego okoliczności – zostanie podjęta decyzja o rozpoznaniu tej sprawy w pierwszej kolejności zgodnie z art. 67 § 2 tego regulaminu postępowania.
48 Należy zatem zauważyć, że PGNiG nie przedstawiło poważnego dowodu na okoliczność, iż nie może ono oczekiwać na zakończenie postępowania w przedmiocie skargi głównej bez poniesienia osobiście poważnej i nieodwracalnej szkody.
49 W powyższym względzie należy jednak zwrócić uwagę, że PGNiG twierdzi, iż ograniczenie przesyłu gazu może również nastąpić z przyczyn politycznych, pomimo obowiązywania umów. Otóż z uwagi na okoliczność, że zaskarżona decyzja umożliwia zwiększenie przesyłu gazu za pomocą gazociągu OPAL, zdaniem skarżącej owa decyzja potęguje to ryzyko. Na poparcie swojego twierdzenia PGNiG wymienia szereg przypadków całkowitego wstrzymania dostaw gazu ziemnego transportowanego gazociągiem Jamał‑Europa do Polski i Niemiec, i to w sytuacji gdy obowiązywały umowy na dostawy gazu i nie istniały techniczne możliwości zapewnienia transportu gazu innymi gazociągami, co obecnie będzie możliwe dzięki zaskarżonej decyzji. Otóż zdaniem PGNiG zwiększenie możliwości realokacji wolumenów gazu na gazociągi Nord Stream 1 oraz OPAL zwiększa znacząco ryzyko wystąpienia podobnych sytuacji w przyszłości.
50 Bez konieczności orzekania w tym stadium postępowania z jednej strony w przedmiocie ewentualnie hipotetycznego charakteru zdarzeń opisanych w pkt 49 powyżej, a z drugiej strony w przedmiocie istnienia związku między tymi zdarzeniami i zaskarżoną decyzją, wystarczy zauważyć, po pierwsze, że nie można wykluczyć, iż wstrzymanie dostaw, których przyczyny zostały określone przez skarżącą jako polityczne, można wyjaśnić przyczynami technicznymi. W każdym wypadku, aby podnoszona szkoda miała poważny i nieodwracalny charakter, musiałaby ona zostać wyrządzona wskutek długoterminowego wstrzymania dostaw. Tymczasem z informacji zawartych w aktach sprawy nie wynika, że taka obawa jest uzasadniona, gdyż gdyby taka sytuacja nastąpiła, najprawdopodobniej stanowiłaby ona nową okoliczność umożliwiającą PGNiG wystąpienie do sędziego orzekającego w przedmiocie środków tymczasowych zgodnie z art. 160 regulaminu postępowania, który to sędzia mógłby zatem wydać nowy środek zawieszający inaudita altera parte na podstawie art. 157 § 2 regulaminu postępowania, aby przywrócić tymczasowo regulację obowiązującą przed wprowadzeniem w życie uregulowań przewidzianych w zaskarżonej decyzji do momentu orzeczenia przez tego sędziego w przedmiocie zasadności nowego wniosku w świetle przedstawionych okoliczności. Po drugie, jak podkreśliła Komisja w swoich uwagach w przedmiocie rozpatrywanego wniosku oraz na posiedzeniu w dniu 5 lipca 2017 r., skarżąca nie przedstawiła w swoim pierwotnym wniosku wystarczających informacji pozwalających sędziemu orzekającemu w przedmiocie środków tymczasowych na dokonanie oceny niemożliwości korzystania z alternatywnych źródeł dostaw.
51 W związku z powyższym należy dojść do wniosku, że z uwagi na to, iż nieuchronność podnoszonej szkody nie została wykazana, PGNiG nie spełniło przesłanki, zgodnie z którą nie może ono oczekiwać na zakończenie postępowania w przedmiocie skargi głównej bez poniesienia osobiście poważnej i nieodwracalnej szkody wskutek wykonania zaskarżonej decyzji.
52 Dla kompletności wywodu należy zauważyć, że PGNiG wymienia – wśród argumentów dotyczących wykazania przysługującej mu legitymacji czynnej – dodatkową szkodę polegającą zasadniczo na utracie przychodów z powodu skutków zaskarżonej decyzji dla spółki Europol Gaz S.A., będącej właścicielem rurociągu Jamał‑Europa, w której to spółce skarżąca jest większościowym akcjonariuszem. Spodziewane przeniesienie przesyłu gazu z gazociągu Jamał‑Europa na gazociąg Nord Stream 1 spowoduje straty finansowe wynikające z braku możliwości pokrycia kosztów stałych działalności Europol Gaz S.A. oraz braku możliwości generowania zysków z działalności przesyłowej. Tym samym skarżąca, jako akcjonariusz Europol Gaz S.A., zostanie pozbawiona korzyści związanych z działalnością tej spółki, w tym możliwości pobierania dywidendy.
53 W powyższym względzie należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem szkody o charakterze finansowym nie można, poza wyjątkowymi okolicznościami, uznać za nieodwracalną, ponieważ odszkodowanie pieniężne jest zazwyczaj w stanie przywrócić sytuację, w jakiej osoba poszkodowana znajdowała się przed wystąpieniem szkody. Taka szkoda może zostać naprawiona w szczególności w ramach skargi o odszkodowanie wniesionej na podstawie art. 268 i 340 TFUE (zob. postanowienie z dnia 7 lipca 2016 r., Komisja/Bilbaína de Alquitranes i in., C‑691/15 P‑R, niepublikowane, EU:C:2016:597, pkt 43 i przytoczone tam orzecznictwo).
54 W sytuacji gdy podnoszona szkoda ma charakter finansowy, wnioskowane środki tymczasowe są uzasadnione, jeśli okaże się, że w braku tych środków strona domagająca się zastosowania środków tymczasowych znalazłaby się w sytuacji mogącej zagrozić jej stabilności finansowej przed wydaniem orzeczenia kończącego postępowanie co do istoty lub jej udziały w rynku zmieniłyby się w znaczący sposób w szczególności w świetle wielkości przedsiębiorstwa i jego obrotów, jak również, w stosownym wypadku, cech grupy, do której ona należy (postanowienie z dnia 12 czerwca 2014 r., Komisja/Rusal Armenal, C‑21/14 P‑R, EU:C:2014:1749, pkt 46 i przytoczone tam orzecznictwo).
55 W powyższym względzie należy podkreślić, że skarżąca nie dostarczyła jakichkolwiek informacji na temat wielkości swojego przedsiębiorstwa, swoich obrotów ani ewentualnej przynależności do grupy i – w stosownym wypadku – cech owej grupy.
56 W braku jakichkolwiek informacji na temat okoliczności wymienionych w pkt 56 nie można dojść do wniosku, że skarżąca, powołując się na znaczące pogorszenie swojej pozycji na rynku, osłabienie swojej pozycji konkurencyjnej, jak również spadek dywidendy i wartości swoich akcji ze względu na spadek wartości spółki, wykazała pilny charakter.
57 Ponadto z tego samego powodu, czyli braku jakichkolwiek informacji na temat okoliczności wymienionych w pkt 55 powyżej, nie można również dojść do wniosku, że podnoszona szkoda może zostać uznana za „szkodę finansową obiektywnie znaczącą” w rozumieniu pkt 33 postanowienia z dnia 7 marca 2013 r., EDF/Komisja [C‑551/12 P(R), EU:C:2013:157].
58 W powyższym względzie należy dodać, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, aby móc ocenić, czy wszystkie przesłanki wymienione w pkt 27 powyżej zostały spełnione, sędzia orzekający w przedmiocie środków tymczasowych musi dysponować konkretnymi i precyzyjnymi wskazówkami popartymi szczegółowymi i poświadczonymi dowodami z dokumentów, które świadczą o sytuacji, w jakiej znajduje się strona domagająca się zastosowania środków tymczasowych, i pozwalają ocenić konsekwencje, jakie prawdopodobnie wynikłyby z braku wnioskowanych środków. Wynika z tego, że owa strona, zwłaszcza gdy powołuje się na powstanie szkody o charakterze finansowym, musi przedstawić wiarygodny i całościowy obraz swojej sytuacji finansowej wraz z materiałami popierającymi (zob. podobnie postanowienie z dnia 29 lutego 2016 r., ICA Laboratories i in./Komisja, T‑732/15 R, niepublikowane, EU:T:2016:129, pkt 39 i przytoczone tam orzecznictwo).
59 Wobec tego, jeżeli skarżąca nie przedstawia takich dowodów w swoim wniosku o zastosowanie środków tymczasowych, zadaniem sędziego orzekającego w przedmiocie środków tymczasowych nie jest poszukiwanie tych dowodów w miejsce zainteresowanej strony.
60 Z powyższego wynika, że przesłanka pilnego charakteru nie została spełniona, w związku z czym niniejszy wniosek o zastosowanie środków tymczasowych należy oddalić bez konieczności badania przesłanki dotyczącej istnienia fumus boni iuris i dokonywania wyważenia interesów.
61 W takich okolicznościach oraz w świetle orzecznictwa, zgodnie z którym interes, na który powołuje się interwenient, jest w razie konieczności brany pod uwagę w ramach wyważenia interesów (zob. postanowienie z dnia 26 lipca 2004 r., Microsoft/Komisja, T‑201/04 R, EU:T:2004:246, pkt 34), nie ma potrzeby orzekania w przedmiocie wniosków OGT i Gazpromu o dopuszczenie do udziału w sprawie w charakterze interwenientów.
62 W powyższym względzie należy zauważyć, że pismem z dnia 13 kwietnia 2017 r. PGNiG wniosło o zachowanie poufności pewnych informacji w stosunku do OGT i Gazpromu. W świetle pkt 61 powyżej należy przekwalifikować ten wniosek na wniosek o zachowanie poufności wobec opinii publicznej zgodnie z art. 66 regulaminu postępowania. W tym kontekście wystarczy zauważyć, że informacje zawarte w niniejszym postanowieniu bądź zostały przedstawione i były omawiane na posiedzeniu publicznym, które odbyło się w dniu 5 lipca 2017 r., bądź ich pominięcie nie zostało wystarczająco uzasadnione, w związku z czym nie ma uzasadnionego powodu do uwzględnienia tego wniosku.
63 Na podstawie art. 158 § 5 regulaminu postępowania rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.
Z powyższych względów
PREZES SĄDU
postanawia, co następuje:
1) Wniosek o zastosowanie środków tymczasowych zostaje oddalony.
2) Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.
Sporządzono w Luksemburgu w dniu 21 lipca 2017 r.