Προσφυγή της 16ης Απριλίου 2013 – Ferracci κατά Επιτροπής

(Υπόθεση T-219/13)

Γλώσσα διαδικασίας: η ιταλική

Διάδικοι

Προσφεύγων: Pietro Ferracci (San Cesareo, Ιταλία) (εκπρόσωποι: οι δικηγόροι A. Nucara και E. Gambaro)

Καθής: Ευρωπαϊκή Επιτροπή

Αιτήματα του προσφεύγοντος

Ο προσφεύγων ζητεί από το Γενικό Δικαστήριο:

να ακυρώσει, κατ’ εφαρμογή του άρθρου 263 ΣΛΕΕ, την απόφαση της Επιτροπής της 19ης Δεκεμβρίου 2012,

να καταδικάσει την καθής στα δικαστικά έξοδα.

Λόγοι ακύρωσης και κύρια επιχειρήματα

Η προσφυγή έχει ασκηθεί κατά της απόφασης C (2012) 9461 τελικό της Επιτροπής, της 19ης Δεκεμβρίου 2012, με την οποία αφενός κηρύσσονται ασυμβίβαστες με την εσωτερική αγορά, χωρίς πάντως να διατάσσεται η ανάκτησή τους, οι ενισχύσεις που χορηγήθηκαν, βάσει της απαλλαγής από το δημοτικό τέλος ακινήτων, σε φορείς μη εμπορικού χαρακτήρα που ασκούν ορισμένου είδους δραστηριότητες και αφετέρου κρίνεται ότι δεν συνιστούν κρατική ενίσχυση ούτε η ευνοϊκή ρύθμιση που ισχύει για την Εκκλησία και ορισμένες αθλητικές οργανώσεις κατ’ εφαρμογή του άρθρου 149 του ενιαίου νόμου για τη φορολογία εισοδήματος ούτε η απαλλαγή από τον ενιαίο δημοτικό φόρο ακινήτων, η οποία ισχύει για ορισμένους φορείς που ασκούν δραστηριότητες ειδικού χαρακτήρα.

Προς στήριξη της προσφυγής ο προσφεύγων προβάλλει τέσσερις λόγους ακύρωσης.

Πρώτος λόγος: Παράβαση, κακή εφαρμογή και εσφαλμένη ερμηνεία του άρθρου 14 του κανονισμού 14 (ΕΚ) 659/1999.

Κατά τον προσφεύγοντα, η καθής, μολονότι έκρινε ότι συνέτρεχε παράβαση των άρθρων 107 και 108 ΣΛΕΕ, δεν διέταξε την ανάκτηση της εν λόγω κρατικής ενίσχυσης. Συναφώς ο προσφεύγων θεωρεί ότι δεν υπάρχουν εξαιρετικές περιστάσεις που να δημιουργούν απόλυτη αδυναμία ανάκτησης και ότι, εν πάση περιπτώσει, δεν έχει αποδειχθεί η ύπαρξη τέτοιας απόλυτης αδυναμίας.

Δεύτερος λόγος: Παράβαση και κακή εφαρμογή του άρθρου 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ.Επ’ αυτού ο προσφεύγων ισχυρίζεται ότι η καθής έκρινε, με την προσβαλλόμενη απόφαση, ότι το μέτρο ενίσχυσης που εφάρμοσε η Ιταλική Δημοκρατία μέσω του άρθρου 149, παράγραφος 1, του ενιαίου νόμου για τη φορολογία εισοδήματος δεν συνιστά κρατική ενίσχυση κατά την έννοια της ΣΛΕΕ. Ειδικότερα, η καθής έκρινε ότι δεν παρέχεται κανένα επιλεκτικό πλεονέκτημα. Ο προσφεύγων θεωρεί, αντίθετα, ότι η εν λόγω διάταξη παρέχει επιλεκτικά πλεονέκτημα στους αναγνωρισμένους κατά νόμο εκκλησιαστικούς φορείς και στις ερασιτεχνικές αθλητικές οργανώσεις και πληροί εξάλλου όλες τις προϋποθέσεις που πρέπει να συντρέχουν για να υπάρχει κρατική ενίσχυση κατά την έννοια του άρθρου 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ.Τρίτος λόγος: Παράβαση και κακή εφαρμογή του άρθρου 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ.Επ’ αυτού ο προσφεύγων ισχυρίζεται ότι η καθής έκρινε, με την προσβαλλόμενη απόφαση, ότι το μέτρο ενίσχυσης που εφάρμοσε η Ιταλική Δημοκρατία μέσω της λεγόμενης απαλλαγής από τον ενιαίο δημοτικό φόρο ακινήτων δεν συνιστά κρατική ενίσχυση κατά την έννοια της ΣΛΕΕ. Ειδικότ

ερα, η καθής έκρινε ότι οι ωφελούμενοι από την απαλλαγή αυτή δεν είναι «επιχειρήσεις». Ο προσφεύγων θεωρεί, αντίθετα, ότι τα ωφελούμενα πρόσωπα είναι επιχειρήσεις, κατά την έννοια του κοινοτικού δικαίου, και ότι πληρούνται όλες οι προϋποθέσεις που πρέπει να συντρέχουν για να υπάρχει κρατική ενίσχυση κατά την έννοια του άρθρου 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ.Τέταρτος λόγος: Παράβαση του άρθρου 296 ΣΛΕΕ.Επ’ αυτού ο προσφεύγων ισχυρίζεται ότι η προσβαλλόμενη απόφαση πρέπει να ακυρωθεί για τον λόγο ότι, κατά παράβαση του άρθρου 296 ΣΛΕΕ, είναι αναιτιολόγητη.