ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ (τρίτο τμήμα)

της 14ης Δεκεμβρίου 2010

Υπόθεση F-67/05 RENV

Χρήστος Μιχαήλ

κατά

Ευρωπαϊκής Επιτροπής

«Υπαλληλική υπόθεση — Υπάλληλοι — Αναπομπή στο Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης κατόπιν αναιρέσεως — Έκθεση εξελίξεως της σταδιοδρομίας — Έτος αξιολογήσεως 2003 — Προσφυγή ακυρώσεως — Αγωγή περί χρηματικής ικανοποιήσεως»

Αντικείμενο: Προσφυγή-αγωγή ασκηθείσα δυνάμει των άρθρων 236 ΕΚ και 152 ΑΕ, με την οποία ο Χ. Μιχαήλ ζητεί, μεταξύ άλλων, την ακύρωση, αφενός, της εκθέσεως εξελίξεως της σταδιοδρομίας του για την περίοδο από την 1η Απριλίου 2003 έως τις 31 Δεκεμβρίου 2003 και, αφετέρου, της από 15 Απριλίου 2005 απορριπτικής αποφάσεως επί της διοικητικής ενστάσεως που είχε υποβάλει δυνάμει του άρθρου 90, παράγραφος 2, του Κανονισμού Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Απόφαση: Η έκθεση εξελίξεως της σταδιοδρομίας του προσφεύγοντος-ενάγοντος για την περίοδο από την 1η Απριλίου 2003 έως τις 31 Δεκεμβρίου 2003 ακυρώνεται. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή καταδικάζεται να καταβάλει στον προσφεύγοντα-ενάγοντα το ποσό των 1 000 ευρώ. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή φέρει το σύνολο των δικαστικών εξόδων.

Περίληψη

1.      Υπάλληλοι — Βαθμολόγηση — Έκθεση εξελίξεως της σταδιοδρομίας — Κατάρτιση — Υπάλληλος ο οποίος δεν άσκησε καθήκοντα επιδεχόμενα αξιολογήσεως κατά τη διάρκεια της περιόδου αναφοράς

(Κανονισμός Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων, άρθρο 43)

2.      Υπάλληλοι — Βαθμολόγηση — Έκθεση εξελίξεως της σταδιοδρομίας — Κατάρτιση — Υπάλληλος ο οποίος δεν άσκησε καθήκοντα επιδεχόμενα αξιολογήσεως κατά τη διάρκεια της περιόδου αναφοράς

(Κανονισμός Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων, άρθρο 43)

3.      Υπάλληλοι — Βαθμολόγηση — Έκθεση βαθμολογήσεως — Υποχρέωση αιτιολογήσεως — Περιεχόμενο

(Κανονισμός Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων, άρθρο 43)

4.      Υπάλληλοι — Προσφυγή — Αγωγή αποζημιώσεως — Διοικητική διαδικασία που προηγείται της ασκήσεως της αγωγής — Διαφορετική εξέλιξή της ανάλογα με την ύπαρξη, ή μη, βλαπτικής πράξεως

(Κανονισμός Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων, άρθρα 90 και 91)

1.      Στο πλαίσιο της καταρτίσεως μιας εκθέσεως εξελίξεως σταδιοδρομίας (στο εξής: ΕΕΣ), οι αξιολογητές μπορούν να στηριχθούν στις προηγούμενες ΕΕΣ του ενδιαφερόμενου υπαλλήλου για να τον βαθμολογήσουν, όταν, λόγω μια εξαιρετικής καταστάσεως οφειλομένης αποκλειστικώς στη διοίκηση, δεν είναι σε θέση να δώσουν βαθμό ελλείψει έργου το οποίο θα μπορούσε να αποτελέσει αντικείμενο αξιολογήσεως. Δεδομένου, πάντως, ότι οφείλουν να λάβουν μια απόφαση που να διασφαλίζει τα συμφέροντα του ενδιαφερόμενου υπαλλήλου, οι αξιολογητές μπορούν, στο πλαίσιο του καθήκοντός τους μέριμνας, ευλόγως να εκτιμήσουν ότι, αν είχαν ανατεθεί στον υπάλληλο καθήκοντα προς εκτέλεση κατά την περίοδο αναφοράς, θα τα είχε εκπληρώσει επιδεικνύοντας τουλάχιστον την ίδια απόδοση, ικανότητα και συμπεριφορά στην υπηρεσία, όπως κατά την περίοδο για την οποία αξιολογήθηκε με τις προηγούμενες ΕΕΣ.

(βλ. σκέψη 56)

2.      Στο μέτρο που, κατά την περίοδο αναφοράς, υπάλληλος δεν πραγματοποίησε έργο το οποίο θα μπορούσε να αποτελέσει αντικείμενο αξιολογήσεως, το ζήτημα ποιο πρόσωπο ήταν αρμόδιο να καταρτίσει την οικεία ΕΕΣ στερείται σημασίας. Υπό τις περιστάσεις αυτές, η διοίκηση μπορεί εγκύρως να αναθέσει την κατάρτιση της ΕΕΣ στο πρόσωπο το οποίο κρίνει ως το πλέον κατάλληλο.

(βλ. σκέψη 62)

3.      Η διοίκηση υποχρεούται να αιτιολογεί επαρκώς και τεκμηριωμένα τις εκθέσεις βαθμολογήσεως και να καθιστά δυνατή, για τον ενδιαφερόμενο, την ανάπτυξη παρατηρήσεων επί της αιτιολογίας αυτής. Στην έκθεση βαθμολογήσεως, η αιτιολογία αυτή περιλαμβάνεται, κατ’ αρχήν, στο τμήμα του ειδικού εντύπου που φέρει τον τίτλο «Γενική κρίση». Εκεί επεξηγείται με σχόλια για καθένα από τα τρία σημεία, τα οποία αντιστοιχούν στην ικανότητα, την απόδοση και τη συμπεριφορά στην υπηρεσία, ο πίνακας των αναλυτικών κρίσεων του ίδιου εντύπου. Τα γενικά σχόλια που συνοδεύουν τις αναλυτικές κρίσεις πρέπει να παρέχουν τη δυνατότητα στον μεν βαθμολογούμενο να εκτιμήσει τη βασιμότητά τους έχοντας πλήρη επίγνωση της καταστάσεως, στον δε δικαστή της Ένωσης, εφόσον παραστεί ανάγκη, να ασκήσει τον δικαιοδοτικό του έλεγχο, οπότε είναι σημαντικό, προς τούτο, να υπάρχει αντιστοιχία μεταξύ των κρίσεων αυτών και των σχολίων που τις δικαιολογούν.

(βλ. σκέψη 80)

Παραπομπή:

ΓΔΕΕ: 10 Μαΐου 2005, T‑193/03, Piro κατά Επιτροπής, Συλλογή Υπ.Υπ. 2005, σ. I‑A‑121 και II‑547, σκέψη 41· 25 Οκτωβρίου 2005, T‑50/04, Micha κατά Επιτροπής, Συλλογή Υπ.Υπ. 2005, σ. I‑A‑339 και II‑1499, σκέψη 61· 13 Δεκεμβρίου 2005, T‑155/03, T‑157/03 και T‑331/03, Cwik κατά Επιτροπής, Συλλογή Υπ.Υπ. 2005, σ. I‑A‑411 και II‑1865, σκέψη 80

4.      Κατά πάγια νομολογία, στο πλαίσιο του συστήματος προσφυγών που θεσπίζουν τα άρθρα 90 και 91 του Κανονισμού Υπηρεσιακής Καταστάσεως (στο εξής: ΚΥΚ), αγωγή αποζημιώσεως, η οποία συνιστά αυτοτελές μέσο παροχής ένδικης προστασίας σε σχέση με την προσφυγή ακυρώσεως, είναι παραδεκτή μόνον εφόσον προηγήθηκε η προ της ασκήσεως της αγωγής διαδικασία σύμφωνα με τις διατάξεις του ΚΥΚ. Η διαδικασία αυτή διαφέρει αναλόγως του αν η ζημία, της οποίας ζητείται η αποκατάσταση, οφείλεται σε βλαπτική πράξη, κατά την έννοια του άρθρου 90, παράγραφος 2, του ΚΥΚ, ή σε συμπεριφορά της διοικήσεως στερούμενη τον χαρακτήρα αποφάσεως. Στην πρώτη περίπτωση, απόκειται στον ενδιαφερόμενο να υποβάλει, εντός των προβλεπομένων προθεσμιών, στην ΑΔΑ διοικητική ένσταση κατά της συγκεκριμένης πράξεως. Αντιθέτως, στη δεύτερη περίπτωση, η προ της ασκήσεως της αγωγής διαδικασία πρέπει να κινηθεί με την υποβολή αιτήσεως, κατά την έννοια του άρθρου 90, παράγραφος 1, του ΚΥΚ, με αντικείμενο την αποκατάσταση ζημίας. Μόνον η ρητή ή η σιωπηρή απόρριψη αυτής της αιτήσεως συνιστά βλαπτική απόφαση κατά της οποίας μπορεί να υποβληθεί ένσταση και μόνο μετά τη ρητή ή τη σιωπηρή απόρριψη της ενστάσεως αυτής χωρεί αγωγή αποζημιώσεως ενώπιον του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης.

(βλ. σκέψη 112)

Παραπομπή:

ΔΔΔΕΕ: 11 Μαΐου 2010, F‑30/08, Νανόπουλος κατά Επιτροπής, σκέψη 83 και εκεί παρατιθέμενη νομολογία