POSTANOWIENIE SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
UNII EUROPEJSKIEJ
(pierwsza izba)

z dnia 16 grudnia 2013 r.

Sprawa F‑162/12

CL

przeciwko

Europejskiej Agencji Ochrony Środowiska (EEA)

Służba publiczna – Członek personelu tymczasowego – Zwolnienie chorobowe – Powrót do pracy – Obowiązek staranności – Mobbing

Przedmiot:      Skarga wniesiona na podstawie art. 270 TFUE, w której CL żąda w istocie stwierdzenia nieważności pisma z dnia 21 lutego 2012 r. w sprawie swego powrotu do pracy z długotrwałego zwolnienia chorobowego, stwierdzenia nieważności decyzji z dnia 20 września 2012 r. oddalającej jego zażalenie z dnia 21 maja 2012 r. na ww. pismo oraz zasądzenia od Europejskiej Agencji Środowiska (EEA) równowartości rocznego wynagrodzenia tytułem odszkodowania.

Orzeczenie:      Skarga zostaje odrzucona. CL pokrywa własne koszty postępowania i zostaje obciążony kosztami poniesionymi przez Europejską Agencję Środowiska.

Streszczenie

Urzędnicy – Obowiązek staranności ciążący na administracji – Zakres – Obowiązek wzmożonej staranności w razie problemów urzędnika ze zdrowiem psychicznym

(regulamin pracowniczy, art. 24)

Pojęcie obowiązku staranności odzwierciedla równowagę praw i obowiązków, którą regulamin pracowniczy stworzył w zakresie stosunków między organem publicznym a pracownikami służby publicznej. Równowaga ta wymaga w szczególności, by podejmując decyzję w sprawie sytuacji urzędnika, administracja brała pod uwagę wszystkie okoliczności mogące wpłynąć na tę decyzję, przy czym powinna mieć na względzie nie tylko interes służby, ale również interes danego urzędnika.

W sytuacji gdy istnieje wątpliwość co do zdrowotnego podłoża trudności, jakie napotyka urzędnik przy wykonywaniu powierzonych mu zadań, obowiązek staranności wymaga od administracji dołożenia wszelkich starań w celu usunięcia tych wątpliwości. Ponadto odpowiedzialność ciążąca na administracji z tytułu obowiązku staranności jest znacznie poważniejsza, gdy zachodzi szczególna sytuacja urzędnika, co do którego istnieją wątpliwości w kwestii jego zdrowia psychicznego, a w konsekwencji jego zdolności do odpowiedniej obrony swoich własnych interesów. W konsekwencji w tych szczególnych okolicznościach administracja powinna nalegać, aby urzędnik zgodził się poddać dodatkowym badaniom lekarskim, w szczególności powołując się na prawo instytucji skierowania urzędnika na badanie lekarskie przez lekarza orzecznika, na podstawie art. 59 ust. 1 akapit trzeci regulaminu pracowniczego.

(zob. pkt 45, 46)

Odesłanie:

Trybunał: sprawy połączone 33/79 i 75/79 Kuhner przeciwko Komisji, 28 maja 1980 r., pkt 22; sprawa C‑298/93 P Klinke przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości, 29 czerwca 1994 r., pkt 38

Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑17/05 de Brito Sequeira Carvalho przeciwko Komisji, 13 grudnia 2006 r., pkt 72; sprawa F‑92/09 U przeciwko Parlamentowi, 28 października 2010 r., pkt 65, 85