WYROK SĄDU (ósma izba)

z dnia 13 maja 2015 r.(*)

Wzór wspólnotowy – Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do wzoru – Zarejestrowany wzór przedstawiający odpływ liniowy prysznica – Wcześniejszy wzór – Podstawy unieważnienia – Nowość – Indywidualny charakter – Widoczne cechy wcześniejszego wzoru – Rozpatrywane produkty – Artykuły 4–7, 19 i art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 6/2002

W sprawie T‑15/13

Group Nivelles, z siedzibą w Gingelom (Belgia), reprezentowana przez adwokata H. Jonkhouta,

strona skarżąca,

przeciwko

Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM), reprezentowanemu przez S. Bonne oraz A. Folliarda-Monguirala, działających w charakterze pełnomocników,

strona pozwana,

w której drugą stroną w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą OHIM, występującą przed Sądem w charakterze interwenienta, jest

Easy Sanitairy Solutions BV, z siedzibą w Losser (Niderlandy), reprezentowana przez adwokata F. Eijsvogelsa,

mającej za przedmiot skargę na decyzję Trzeciej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 4 października 2012 r. (sprawa R 2004/2010‑3) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do wzoru między I‑drain BVBA a Easy Sanitairy Solutions BV,

SĄD (ósma izba),

w składzie: D. Gratsias (sprawozdawca), prezes, M. Kancheva i C. Wetter, sędziowie,

sekretarz: J. Weychert, administrator,

po zapoznaniu się ze skargą złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 7 stycznia 2013 r.,

po zapoznaniu się z odpowiedzią na skargę złożoną przez OHIM w sekretariacie Sądu w dniu 16 lipca 2013 r.,

po zapoznaniu się ze złożoną przez interwenienta w sekretariacie Sądu w dniu 15 lipca 2013 r. odpowiedzią na skargę zawierającą żądania mające na celu stwierdzenie nieważności decyzji Izby Odwoławczej w zakresie nieuwzględnionym w skardze,

po zapoznaniu się z repliką złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 30 września 2013 r.,

po zapoznaniu się z wnioskiem interwenienta, złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 14 listopada 2013 r., mającym na celu wyłączenie z akt pisma procesowego złożonego przez skarżącą w dniu 30 września 2013 r., z uwagami skarżącej i OHIM dotyczącymi tego wniosku, złożonymi w sekretariacie Sądu, odpowiednio, w dniach 16 i 17 grudnia 2013 r., oraz z postanowieniem z dnia 11 listopada 2014 r. oddalającym ten wniosek,

uwzględniwszy pytanie skierowane do stron na piśmie przez Sąd,

uwzględniwszy żądanie przedstawienia dokumentów skierowane przez Sąd do skarżącej i interwenienta w dniu 17 listopada 2014 r.,

po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 11 grudnia 2014 r.,

wydaje następujący

Wyrok

 Okoliczności powstania sporu

1        W dniu 28 listopada 2003 r. interwenient, Easy Sanitairy Solutions BV, dokonał w Urzędzie Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) zgłoszenia wzoru wspólnotowego na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 6/2002 z dnia 12 grudnia 2001 r. w sprawie wzorów wspólnotowych (Dz.U. 2002, L 3, s. 1). Zgłoszenie dotyczyło wzoru przedstawionego w następujący sposób:

2        Sporny wzór został zarejestrowany jako wzór wspólnotowy pod numerem 000107834‑0025 i opublikowany w Biuletynie Wzorów Wspólnotowych nr 19/2004 z dnia 9 marca 2004 r. Zgodnie z tym zgłoszeniem przedstawia on „odwodnienie prysznicowe (shower drain)”.

3        W dniu 31 marca 2009 r. przedłużono rejestrację spornego wzoru. Przedłużenie to opublikowano w Biuletynie Wzorów Wspólnotowych nr 61/2009 z dnia 2 kwietnia 2009 r.

4        W dniu 3 września 2009 r. I‑drain BVBA przedstawiła na podstawie art. 52 rozporządzenia nr 6/2002 wniosek o unieważnienie prawa do spornego wzoru. Na poparcie tego wniosku wskazała ona podstawę unieważnienia określoną w art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 6/2002. Jak wynika z art. 4 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002, określone w nim przesłanki dotyczą w szczególności nowości (w rozumieniu art. 5 wspomnianego rozporządzenia) oraz indywidualnego charakteru (w rozumieniu art. 6 tego rozporządzenia) rozpatrywanego wzoru, ocenianych zgodnie z datą jego publicznego udostępnienia określoną na podstawie art. 7 wspomnianego rozporządzenia.

5        Na poparcie wniosku o unieważnienie prawa do wzoru I‑drain przedstawiła w szczególności wydruki z dwóch katalogów produktów spółki Blücher (zwanych dalej „katalogami Blücher”). Katalogi Blücher zawierają między innymi następującą ilustrację:

6        W dniu 30 sierpnia 2010 r. w następstwie łączenia przez przejęcie skarżąca, Group Nivelles, wstąpiła w prawa i obowiązki I‑drain, która przestała istnieć jako osoba prawna.

7        Decyzją z dnia 23 września 2010 r. Wydział Unieważnień OHIM unieważnił prawo do spornego wzoru, uwzględniając w ten sposób wniosek przedstawiony przez I‑drain.

8        Wydział Unieważnień wskazał, że z argumentów I‑drain jasno wynika, iż jej wniosek o unieważnienie prawa do wzoru opiera się na domniemanym braku nowości i indywidualnego charakteru spornego wzoru wspólnotowego (pkt 3 decyzji Wydziału Unieważnień). Jego zdaniem wzór ten przedstawia przykrycie, koryto i syfon brodzikowy stricto sensu, a jedyną widoczną cechą tego wzoru jest górna część wspomnianego przykrycia (pkt 15 decyzji Wydziału Unieważnień). Przykrycie to jest zaś identyczne z przykryciem ukazanym pośrodku ilustracji przedstawionej w pkt 5 powyżej, wobec czego sporny wzór jest pozbawiony nowości w stosunku do wzoru ukazanego w tym dokumencie (pkt 19 decyzji Wydziału Unieważnień). Ponadto Wydział Unieważnień oddalił jako pozbawiony istotności argument interwenienta, zgodnie z którym przykrycie ukazane pośrodku ilustracji przedstawionej w pkt 5 powyżej jest używane w odmiennych warunkach niż te, w których ma być używany produkt, którego dotyczy sporny wzór. Jego zdaniem „używanie produktu, w którym zawarto wzór, nie stanowi elementu [jego] wyglądu i w konsekwencji różnica ta nie ma wpływu na porównanie kolidujących ze sobą wzorów” (pkt 20 decyzji Wydziału Unieważnień).

9        W dniu 15 października 2010 r. interwenient wniósł na podstawie art. 55–60 rozporządzenia nr 6/2002 odwołanie od decyzji Wydziału Unieważnień.

10      Decyzją z dnia 4 października 2012 r. (zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”) Trzecia Izba Odwoławcza uchyliła decyzję Wydziału Unieważnień z dnia 23 września 2010 r. Odmiennie niż Wydział Unieważnień uznała ona w istocie, że sporny wzór wspólnotowy jest nowy w rozumieniu art. 5 rozporządzenia nr 6/2002, gdyż nie jest on identyczny z przykryciem ukazanym pośrodku ilustracji przedstawionej w pkt 5 powyżej, lecz wykazuje w stosunku do niego różnice, które nie są ani „minimalne”, ani „trudne do oceny w sposób obiektywny”, i które w konsekwencji nie mogą zostać uznane za nieistotne (pkt 31–33 zaskarżonej decyzji). Przekazała ona sprawę Wydziałowi Unieważnień „w celu dalszego postępowania w przedmiocie wniosku o unieważnienie prawa do wzoru opartego na art. 25 ust. 1 lit. b) w związku z [art. 4 ust. 1 i art. 6]” rozporządzenia nr 6/2002 (pkt 2 sentencji zaskarżonej decyzji).

 Żądania stron

11      Skarżąca wnosi do Sądu o:

–        stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

–        utrzymanie w mocy, w razie potrzeby po dokonaniu zmiany uzasadnienia, decyzji Wydziału Unieważnień z dnia 23 września 2010 r.

12      OHIM wnosi do Sądu o:

–        oddalenie skargi;

–        obciążenie skarżącej kosztami postępowania.

13      Interwenient wnosi do Sądu o:

–        oddalenie skargi;

–        stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji z innego względu niż względy wskazane przez skarżącą;

–        obciążenie skarżącej i OHIM kosztami postępowania.

14      W piśmie procesowym określonym w art. 135 § 3 regulaminu postępowania, które skarżąca złożyła w sekretariacie Sądu w dniu 30 września 2013 r., podtrzymała ona swoje pierwotne żądania oraz uściśliła, iż żąda ponadto oddalenia „skargi wzajemnej” interwenienta, a także obciążenia „OHIM [lub] interwenienta” kosztami postępowania.

 Co do prawa

 W przedmiocie dopuszczalności drugiego z żądań skarżącej

15      OHIM podnosi, że drugie żądanie skarżącej jest niedopuszczalne. Zdaniem OHIM skarżąca żąda w istocie, aby Sąd utrzymał w mocy decyzję Wydziału Unieważnień z dnia 23 września 2010 r. Z orzecznictwa wynika zaś [wyroki: z dnia 27 września 2011 r., El Jirari Bouzekri/OHIM – Nike International (NC NICKOL), T‑207/09, EU:T:2011:537, pkt 15–17; z dnia 29 lutego 2012 r., Certmedica International i Lehning przedsiębiorstwo/OHIM – Lehning przedsiębiorstwo i Certmedica International (L112), T‑77/10 i T‑78/10, EU:T:2012:95, pkt 32], że Sąd nie jest właściwy, aby wydawać wyroki zatwierdzające lub deklaratoryjne.

16      Natomiast interwenient nie podnosi wyraźnie niedopuszczalności drugiego żądania skarżącej, lecz wskazuje, że Sąd nie może utrzymać w mocy decyzji Wydziału Unieważnień z dnia 23 września 2010 r. oraz że jeśli Sąd stwierdzi nieważność zaskarżonej decyzji, sprawę należy przekazać do ponownego rozpoznania przez izbę odwoławczą, która będzie musiała orzec, uwzględniając wyrok stwierdzający nieważność.

17      Argumenty te nie mogą zostać uwzględnione.

18      Przede wszystkim orzecznictwo przywołane przez OHIM nie jest istotne w niniejszej sprawie. Dwa wyroki przytoczone przez OHIM dotyczą żądań mających na celu utrzymanie przez Sąd w mocy decyzji izby odwoławczej (a nie decyzji niższej instancji OHIM) w zakresie, w jakim decyzja ta była korzystna dla strony wnoszącej skargę do Sądu. Sąd uznał w nich, że z art. 65 ust. 2 i 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 78, s. 1) (którego brzmienie jest identyczne z brzmieniem art. 61 ust. 2 i 3 rozporządzenia nr 6/2002) wynika, iż niedopuszczalne jest żądanie, poprzez które skarżący domaga się wyłącznie potwierdzenia zarzutu lub argumentów, które przedstawił on już w ramach odwołania przed izbą odwoławczą i które ta ostatnia uwzględniła (ww. w pkt 15 wyroki: NC NICKOL, EU:T:2011:537, pkt 17; L112, EU:T:2012:95, pkt 32).

19      Artykuł art. 61 rozporządzenia nr 6/2002 stanowi bowiem w ust. 1, że decyzje wydane przez izby odwoławcze podlegają zaskarżeniu przed Sądem, w ust. 2, że skarga ta może być wniesiona ze względu na brak właściwości, naruszenie istotnego wymogu proceduralnego, naruszenie traktatu, rozporządzenia nr 6/2002 lub związanej z jego stosowaniem reguły prawnej lub nadużycie władzy, w ust. 3, że Sąd może stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji lub ją zmienić, i wreszcie w ust. 4, że skargę może wnieść każda ze stron w postępowaniu przed izbą odwoławczą, dla której decyzja ma niekorzystny skutek. Ponadto z art. 61 ust. 4 rozporządzenia nr 6/2002 wynika a contrario, że strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą nie może zgodnie z prawem wnieść skargi do Sądu na decyzję wspomnianej izby odwoławczej, w której w pełni uwzględniono jej żądania.

20      Tymczasem w niniejszym wypadku drugie żądanie skarżącej nie ma na celu utrzymania w mocy w całości lub w części zaskarżonej decyzji, która zresztą jest niekorzystna dla skarżącej. Ma ono na celu wydanie przez Sąd orzeczenia, które Izba Odwoławcza powinna była lub mogła wydać, a mianowicie decyzji oddalającej wniesione do niej odwołanie i w konsekwencji utrzymującej w mocy decyzję Wydziału Unieważnień z dnia 23 września 2010 r. Innymi słowy ma ono na celu wykonanie przez Sąd uprawnienia do zmiany decyzji Izby Odwoławczej, które przysługuje mu na podstawie art. 61 ust. 3 rozporządzenia nr 6/2002. Takie żądanie jest zatem dopuszczalne [zob. podobnie wyrok z dnia 12 maja 2010 r. Beifa Group/OHIM – Schwan-Stabilo Schwanhäußer (Przyrząd do pisania), T‑148/08, Zb.Orz., EU:T:2010:190, pkt 40–44].

 W przedmiocie uwzględnienia jednej ze stron załącznika A.9 do skargi

21      OHIM i interwenient podnoszą, że skarżąca na stronie 76 załącznika A.9 do skargi zamieściła dokument, który nie został przedstawiony w postępowaniu przed OHIM. W konsekwencji wnoszą oni, aby dokument ten został pominięty przez Sąd.

22      W tym względzie należy wskazać – po zapoznaniu się z aktami postępowania przed OHIM przekazanymi do Sądu zgodnie z art. 133 § 3 regulaminu postępowania przed Sądem – że dokument zamieszczony na stronie 76 załącznika A.9 do skargi nie widnieje wśród dokumentów, które strony przedstawiły przed OHIM. Jest prawdą, że strona 75 wspomnianego załącznika zawiera kopię wiadomości elektronicznej z dnia 5 października 2009 r. przesłanej przez M.F. z przedsiębiorstwa Blücher do R.G. ze spółki I‑drain, która została przekazana przez skarżącą w załączniku 4 do złożonego przez nią w dniu 2 kwietnia 2010 r. w Wydziale Unieważnień pisma procesowego zawierającego uwagi. Jednakże dokument zamieszczony na stronie 76 tego załącznika nie widnieje ani w załącznikach do tego pisma procesowego, ani ogólniej wśród różnych dokumentów przedstawionych przez strony w postępowaniu przed OHIM. Ponadto na rozprawie w odpowiedzi na pytanie Sądu przedstawiciel skarżącej potwierdził, że dokument zamieszczony na stronie 76 rozpatrywanego załącznika nie został przedstawiony w postępowaniu przed OHIM.

23      Należy zaś przypomnieć, że skarga do Sądu ma na celu dokonanie kontroli zgodności z prawem decyzji izb odwoławczych OHIM w rozumieniu art. 61 rozporządzenia nr 6/2002, w związku z czym zadaniem Sądu nie jest ponowne rozpoznanie okoliczności faktycznych w świetle dokumentów przedstawionych przed nim po raz pierwszy.

24      Należy zatem wyłączyć z rozpoznania dokument przedstawiony na stronie 76 załącznika A.9 do skargi, bez konieczności badania jego mocy dowodowej [zob. podobnie wyrok Grupo Promer Mon Graphic/OHIM – PepsiCo (Przedstawienie okrągłej podstawki do celów promocyjnych), T‑9/07, EU:T:2010:96, pkt 24 i przytoczone tam orzecznictwo].

 W przedmiocie dopuszczalności drugiego z żądań interwenienta

25      W uwagach dotyczących wniosku interwenienta mającego na celu wyłączenie z akt pisma procesowego określonego w art. 135 § 3 regulaminu postępowania, przedstawionego przez skarżącą w dniu 30 września 2013 r., OHIM podniósł w szczególności niedopuszczalność drugiego z żądań interwenienta. Jego zdaniem przedstawione przez interwenienta żądanie stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji jest niedopuszczalne, ponieważ chodzi o decyzję, która uwzględnia jego żądania. Na poparcie swojej argumentacji OHIM przywołuje wyrok z dnia 16 grudnia 2008 r., Budějovický Budvar/OHIM – Anheuser-Busch (BUD) (T‑225/06, T‑255/06, T‑257/06 i T‑309/06, Zb.Orz., EU:T:2008:574, pkt 150, 151).

26      Mimo że zarzut niedopuszczalności odnoszący się do drugiego z żądań interwenienta nie może być podnoszony przez OHIM w uwagach dotyczących wniosku interwenienta mającego na celu wyłączenie z akt pisma procesowego określonego w art. 135 § 3 regulaminu postępowania, należy go rozpatrzyć, ponieważ chodzi o kwestię, która może w razie potrzeby zostać rozpatrzona przez Sąd z urzędu.

27      W tym względzie należy na wstępie przypomnieć, że zgodnie z art. 134 § 3 regulaminu postępowania interwenient wskazany w art. 134 § 1 (który odnosi się do stron postępowania przed izbą odwoławczą innych niż strona skarżąca) może w odpowiedzi na skargę przedstawić żądania mające na celu stwierdzenie nieważności lub zmianę decyzji izby odwoławczej w zakresie nieuwzględnionym w skardze, a także podnosić zarzuty, które nie zostały w skardze zawarte.

28      Następnie należy odrzucić, jako pozbawione istotności dla sprawy, odniesienie do ww. w pkt 25 wyroku BUD (EU:T:2008:574, pkt 150, 151). W wyroku tym Sąd oddalił niektóre argumenty interwenienta w owej sprawie, wskazując, że „przyjmując […] założenie, że [rozpatrywane] argumenty […] należy rozumieć jako samodzielny zarzut sformułowany na podstawie art. 134 § 2 regulaminu, należy stwierdzić, że zarzut ten nie daje się pogodzić z żądaniami interwenienta […] [który] nie wniósł ani o stwierdzenie nieważności, ani o zmianę [decyzji Izby Odwoławczej w tej sprawie] na podstawie art. 134 § 3 regulaminu” (ww. w pkt 25 wyrok BUD, EU:T:2008:574, pkt 150, 151). Tymczasem w niniejszym wypadku interwenient wnosi właśnie o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji.

29      Jeśli chodzi o argument OHIM, zgodnie z którym zaskarżona decyzja „uwzględnia żądania” interwenienta, należy przypomnieć, że zgodnie z orzecznictwem decyzję izby odwoławczej należy uznać za mającą korzystny skutek dla jednej ze stron postępowania przed izbą odwoławczą, gdy uwzględnia ona żądanie tej strony w oparciu o tylko część argumentacji przedstawionej przez wspomnianą stronę, choć pomija rozpatrzenie pozostałych podstaw lub argumentów podniesionych przez tę stronę lub je oddala [zob. wyrok z dnia 14 grudnia 2011 r., Völkl/OHIM – Marker Völkl (VÖLKL), T‑504/09, Zb.Orz., EU:T:2011:739, pkt 26 i przytoczone tam orzecznictwo]. Natomiast decyzja izby odwoławczej OHIM ma niekorzystny skutek dla strony w rozumieniu art. 61 ust. 4 rozporządzenia nr 6/2002, gdy izba odwoławcza orzeka w przedmiocie żądania wniesionego do OHIM przez tę stronę w sposób dla niej nieprzychylny (zob. analogicznie ww. wyrok VÖLKL, EU:T:2011:739, pkt 27 i przytoczone tam orzecznictwo).

30      W niniejszym wypadku Wydział Unieważnień stwierdził, że wniosek skarżącej o unieważnienie prawa do wzoru jest w istocie oparty na podnoszonym braku nowości i indywidualnego charakteru spornego wzoru wspólnotowego. Następnie uznał on, że ten ostatni wzór jest identyczny, w rozumieniu art. 5 ust. 2 rozporządzenia nr 6/2002, z wcześniejszym wzorem, a mianowicie ze wzorem przedstawiającym przykrycie ukazane pośrodku ilustracji przedstawionej w pkt 5 powyżej.

31      Zarówno przed Wydziałem Unieważnień – w piśmie procesowym zawierającym uwagi z dnia 22 czerwca 2010 r. złożonym w odpowiedzi na uwagi skarżącej z dnia 2 kwietnia 2010 r., przywołanym w pkt 22 powyżej – jak i przed Izbą Odwoławczą (zob. streszczenie argumentów interwenienta w pkt 14 zaskarżonej decyzji, w szczególności część zatytułowana „Niesłuszne uwzględnienie przez Wydział Unieważnień dokumentu D1 do celów określenia nowości i indywidualnego charakteru spornego wzoru”, strony 9–13 zaskarżonej decyzji) interwenient twierdził w szczególności, że ilustracja ukazana w pkt 5 powyżej, zamieszczona także w pkt 8 decyzji Wydziału Unieważnień, przedstawia nie odwodnienie prysznicowe, lecz wyłącznie kratki, które mogą zostać zastosowane w odpływach.

32      W konsekwencji interwenient podniósł, że ilustracja ukazana w pkt 5 powyżej oraz ogólniej produkty zawarte w katalogach Blücher są całkowicie odmienne od produktu, którego dotyczy sporny wzór. Zdaniem interwenienta powinno to skutkować tym, że nie można uwzględnić tych produktów do celów oceny nowości i indywidualnego charakteru spornego wzoru.

33      Ta argumentacja nie została uwzględniona przez Izbę Odwoławczą. Przeciwnie, jak słusznie wskazuje interwenient, w pkt 31 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza uznała, że wcześniejszy wzór składa się z bardzo prostego i prostokątnego odwodnienia prysznicowego”. A zatem oddaliła ona w sposób dorozumiany, lecz jednoznaczny, argument interwenienta, zgodnie z którym chodzi raczej o kratkę odpływu. Oddalenie tego argumentu nieuchronnie doprowadziło do oddalenia argumentacji interwenienta, zgodnie z którą wzory zawarte w katalogach Blücher nie mogą zostać uwzględnione do celów oceny nowości i indywidualnego charakteru spornego wzoru.

34      O ile bowiem Izba Odwoławcza uchyliła wprawdzie decyzję Wydziału Unieważnień unieważniającą prawo do tego ostatniego wzoru ze względu na brak nowości, o tyle przekazała ona sprawę do ponownego rozpoznania przez Wydział Unieważnień „w celu dalszego postępowania w przedmiocie wniosku o unieważnienie prawa do wzoru opartego na art. 25 ust. 1 lit. b) w związku z [art. 4 ust. 1 i art. 6]” rozporządzenia nr 6/2002, jak wskazano w pkt 2 sentencji zaskarżonej decyzji. Z odesłania do art. 6 wspomnianego rozporządzenia, dotyczącego indywidualnego charakteru, wynika, że Wydział Unieważnień, w następstwie przekazania mu sprawy, musi dokonać analizy kwestii istnienia takiego charakteru spornego wzoru. Ponadto w pkt 36 zdanie ostatnie zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza wyraźnie wskazała, że owo „ponowne rozpoznanie będzie musiało opierać się na okolicznościach faktycznych, dowodach i argumentach przedstawionych przed Wydziałem Unieważnień, a także na nowych okolicznościach faktycznych, dowodach i argumentach przedstawionych przez obydwie strony przed Izbą” Odwoławczą, w tym w konsekwencji na katalogach Blücher, których wyłączenia z tej analizy domagał się interwenient.

35      Z powyższego wynika, że w zaskarżonej decyzji orzeczono w sposób niepomyślny w przedmiocie wniosku interwenienta i w konsekwencji należy ją uważać za mającą niekorzystny skutek w rozumieniu art. 61 ust. 4 rozporządzenia nr 6/2002. Interwenient może zatem wnosić w ramach drugiego ze swych żądań o stwierdzenie jej nieważności, a przeciwne argumenty OHIM należy oddalić [zob. podobnie wyrok z dnia 17 marca 2009 r., Laytoncrest/OHIM – Erico (TRENTON), T‑171/06, Zb.Orz., EU:T:2009:70, pkt 21; ww. w pkt 29 wyrok VÖLKL, EU:T:2011:739, pkt 28].

 W przedmiocie zasadności pierwszego żądania skarżącej

36      Na poparcie skargi skarżąca podnosi jedyny zarzut dotyczący błędu popełnionego przez Izbę Odwoławczą w ramach porównania spornego wzoru z wcześniejszymi wzorami, które przywołano na poparcie wniosku o unieważnienie prawa do wzoru. Zdaniem skarżącej błąd ten doprowadził Izbę Odwoławczą do błędnego wniosku, zgodnie z którym sporny wzór jest nowy w rozumieniu art. 5 rozporządzenia nr 6/2002.

37      A zatem na wstępie należy określić wcześniejszy wzór, który został uwzględniony przez organy OHIM podczas analizy wniosku o unieważnienie prawa do wzoru. Następnie w zakresie, w jakim ochrona wzoru w rozumieniu art. 4 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002 polega na ochronie postaci produktu oraz w jakim, jak wynika z motywu 12 tego rozporządzenia, ochrona ta nie powinna obejmować części składowych niewidocznych podczas normalnego używania danego produktu [zob. podobnie wyrok z dnia 9 września 2014 r., Biscuits Poult/OHIM – Banketbakkerij Merba (Ciastko), T‑494/12, Zb.Orz., EU:T:2014:757, pkt 19, 20; wyrok z dnia 3 października 2014 r., Cezar/OHIM – Poli-Eco (Wkładka), T‑39/13, Zb.Orz., EU:T:2014:852, pkt 40, 51, 52], należy zidentyfikować widoczne elementy tego wcześniejszego wzoru. Wreszcie należy sprawdzić, czy porównanie między widocznymi elementami spornego wzoru a widocznymi elementami wcześniejszego wzoru zostało dokonane prawidłowo przez Izbę Odwoławczą.

38      Przed przystąpieniem do tego badania należy na wstępie przypomnieć, że zgodnie z art. 3 lit. a) rozporządzenia nr 6/2002 „wzór” oznacza postać całego lub części produktu, wynikający w szczególności z cech linii, konturów, kolorystyki, kształtu, tekstury lub materiałów samego produktu lub jego ornamentacji.

39      Ponadto zgodnie z art. 4 ust. 1 tego rozporządzenia wzór jest chroniony jako wzór wspólnotowy, gdy wzór ten jest nowy i posiada indywidualny charakter.

40      W tym względzie art. 5 rozporządzenia nr 6/2002 stanowi, co następuje:

„1.      Wzór uważa się za nowy, jeśli identyczny wzór nie został udostępniony publicznie:

[…]

b)      w przypadku zarejestrowanego wzoru wspólnotowego – przed datą złożenia wniosku o rejestrację wzoru, o którego ochronę się wnosi, lub jeśli wystąpiono o pierwszeństwo – przed datą pierwszeństwa.

2.      Wzory uważa się za identyczne, jeżeli ich cechy różnią się jedynie nieistotnymi szczegółami”.

41      Z art. 5 ust. 2 rozporządzenia nr 6/2002 wynika zatem, że dwa wzory uważa się za identyczne, jeżeli ich cechy różnią się jedynie nieistotnymi szczegółami, czyli szczegółami, które nie są natychmiast dostrzegalne, a zatem nie stwarzają różnic, nawet niewielkich, między tymi wzorami. A contrario do celów oceny nowości wzoru należy ocenić istnienie między kolidującymi ze sobą wzorami różnic, które nie są nieistotne, nawet jeśli są one niewielkie [wyrok z dnia 6 czerwca 2013 r., Kastenholz/OHIM – Qwatchme (Tarcze zegarków), T‑68/11, Zb.Orz., EU:T:2013:298, pkt 37].

42      Należy także przedstawić pokrótce rozstrzygnięcia zawarte w decyzji Wydziału Unieważnień i w zaskarżonej decyzji.

43      Wydział Unieważnień uznał w pkt 15 swojej decyzji, że sporny wzór przedstawia „odwodnienie prysznicowe (shower drain)” składające się z przykrycia, koryta i syfonu. W tym względzie dodał: „Koryto i syfon przymocowano do dolnej powierzchni przykrycia”.

44      Odnosząc się do zamieszczonego w pkt 1 powyżej przedstawienia spornego wzoru, można stwierdzić, że od strony lewej do prawej na pierwszym rysunku ukazano przykrycie z przymocowanym poniżej korytem, do którego wpływa woda, a pośrodku koryta – złącze syfonu; na drugim rysunku ukazano dolną część koryta ze złączem syfonu pośrodku, oraz wreszcie na trzecim rysunku ukazano górną część przykrycia.

45      W pkt 16 decyzji Wydział Unieważnień wskazał, że „[p]odczas normalnego używania, a mianowicie gdy prysznic jest zamontowany, przykrycie jest umieszczone w podłodze, a koryto i syfon nie są wówczas widoczne”. Na podstawie powyższych ustaleń w pkt 19 decyzji stwierdził on, że „[j]edyną widoczną cechą spornego wzoru jest górna część przykrycia”. Ponieważ jego zdaniem ta widoczna cecha spornego wzoru jest identyczna z „cechą ukazaną w D1”, stwierdził on brak nowości spornego wzoru.

46      W odwołaniu przed Izbą Odwoławczą interwenient podniósł w szczególności, że Wydział Unieważnień błędnie uznał, iż po montażu przykrycie jest jedynym widocznym elementem produktu, w którym zastosowano sporny wzór. Jego zdaniem bok przykrycia oraz ramki przedstawione z jednej i z drugiej strony przykrycia również są widoczne. A zatem Wydział Unieważnień nie dokonał porównania wszystkich istotnych cech spornego wzoru z „cechami wskazanymi w D1”, w związku z czym wniosek zawarty w decyzji Wydziału Unieważnień, zgodnie z którm wspomniany wzór jest pozbawiony nowości, jest błędny.

47      Uważna lektura zaskarżonej decyzji wskazuje, pomimo dwuznacznego w pewnym stopniu sformułowania, że argument – zgodnie z którym górna część przykrycia nie jest jej jedynym elementem, który pozostaje widoczny po montażu „odwodnienia prysznicowego” (shower drain), w którym zastosowano sporny wzór – został uznany przez Izbę Odwoławczą. W pkt 31 wspomnianej decyzji zauważyła ona bowiem, że „sporny wzór składa się z przykrycia o prostokątnym kształcie, lecz także z ramek bocznych oraz z cienkich krawędzi zewnętrznych odwodnienia prysznicowego, a wszystkie te elementy są widoczne podczas normalnego używania”.

48      W tym względzie należy wskazać, że produkt, w którym zastosowano sporny wzór, składa się – jak słusznie wskazał Wydział Unieważnień – z przykrycia, z koryta oraz ze złącza syfonu. Ściślej mówiąc, woda z prysznica spływa do koryta i jest odprowadzana poprzez syfon do kanalizacji. Koryto jest pokryte przykryciem, którego szczególną cechą jest to, iż jest ono lite, to jest nie ma na powierzchni otworów, które umożliwiałyby spływ wody do koryta. Spływ wody do koryta następuje poprzez dwie ramki, z jednej i z drugiej strony podłużnych boków przykrycia.

49      Po montażu „odwodnienia prysznicowego (shower drain)”, w którym zastosowano sporny wzór, czyli po umieszczeniu go w podłodze prysznica, widoczna jest nie tylko górna część przykrycia, lecz także – jak słusznie stwierdziła Izba Odwoławcza w pkt 31 zaskarżonej decyzji – obydwie ramki boczne oraz górna część krawędzi koryta. Oczywiście to do tego ostatniego elementu odnosi się Izba Odwoławcza, gdy mówi o „cienkich krawędziach zewnętrznych” „odwodnienia prysznicowego (shower drain)”. Ponadto to właśnie powyższe ustalenia stanowią uzasadnienie dla wniosku, iż zdanie zawarte w pkt 31 zaskarżonej decyzji, przytoczone w pkt 47 powyżej, należy rozumieć w ten sposób, że Izba Odwoławcza uznała, podobnie jak interwenient, iż „podczas normalnego używania” odwodnienia prysznicowego (shower drain), w którym zastosowano sporny wzór, czyli po jego montażu, widoczną częścią jest nie tylko górna część przykrycia, lecz także inne wyżej wspomniane elementy tego produktu.

50      Mając na uwadze powyższe uwagi, należy dokonać analizy jedynego zarzutu skarżącej.

51      W ramach skargi skarżąca nie podnosi argumentów, które mogłyby podać w wątpliwość ustalenia przedstawione w pkt 47–49 powyżej. Kwestionuje ona raczej sposób, w jaki Izba Odwoławcza dokonała porównania między spornym wzorem a „wcześniejszym wzorem” wspomnianym w pkt 31 zaskarżonej decyzji. Zdaniem skarżącej pkt 31 zaskarżonej decyzji świadczy o błędnym rozumieniu pkt 19 decyzji Wydziału Unieważnień przez Izbę Odwoławczą.

52      Skarżąca zwraca uwagę, że Wydział Unieważnień użył w decyzji skrótu „D1”, aby odnieść się do wszystkich wydruków z katalogów Blücher, które zostały załączone do akt, a nie tylko do ilustracji ukazanej w pkt 5 powyżej, która została także przedstawiona w pkt 8 decyzji Wydziału Unieważnień. Wspomniana ilustracja stanowi wyłącznie część dokumentu nazywanego „D1” w decyzji Wydziału Unieważnień. Ponadto zdaniem skarżącej stwierdzenie Wydziału Unieważnień zawarte w pkt 8 jego decyzji nie jest w pełni poprawne, ponieważ ilustracja ta przedstawia nie „odpływ liniowy”, lecz wyłącznie „kratkę zerową” odpływu. Skarżąca wyjaśnia, że poprzez wyrażenie „kratka zerowa” należy rozumieć kratkę umieszczoną w korycie odpływowym, które jest wmontowane w podłogę. Kratka ta nie posiada perforacji na swojej poziomej powierzchni, tak że ciecz, która ma zostać odprowadzona, może spływać wyłącznie wzdłuż boków kratki.

53      Skarżąca podnosi, że „kratka zerowa” przedstawiona na ilustracji ukazanej w pkt 5 powyżej odpowiada „kratce zerowej” spornego wzoru. Obydwie zostały wyprodukowane z nierdzewnej stali i mają postać podłużnego czworoboku. Żadna z nich nie ma perforacji na swojej poziomej powierzchni, w związku z czym ciecz, która ma zostać odprowadzona, może wpływać do koryta odpływowego wyłącznie bokami. Skarżąca uściśla w tym względzie, że jedynym zadaniem otworu widocznego na przykryciu ukazanym pośrodku wspomnianej ilustracji jest umożliwienie wyjęcia kratki z koryta w celu oczyszczenia. Na podstawie powyższych wywodów wnioskuje ona, że na wyżej wspomnianym rysunku ukazano ni mniej, ni więcej jak tylko prostokątne przykrycie, innymi słowy „kratkę zerową” pochodzącą z duńskiego przedsiębiorstwa Blücher, datowaną na 1998 r., której nazwa rodzajowa brzmi „Spaltrost” (w języku niemieckim) lub „Spalterist” (w języku duńskim), co oznacza „kratkę ze szczelinami”.

54      Skarżąca twierdzi, że zaskarżona decyzja jest dotknięta błędem w zakresie, w jakim w pkt 31 wskazano, iż „wcześniejszy wzór (D1) składa się z bardzo prostego i prostokątnego odwodnienia prysznicowego [(shower drain)], składającego się z przykrycia z otworem”. Faktem notoryjnym jest zaś, że odpływ prysznicowy nie składa się wyłącznie z przykrycia, które, jak wskazuje jego nazwa, służy do pokrycia czegoś – w niniejszym wypadku odpływu prysznicowego lub koryta odpływowego. Zdaniem skarżącej Izba Odwoławcza nie uwzględniła zatem faktu, że ilustracja ukazana w pkt 5 powyżej przedstawia wyłącznie wygląd przykrycia, a nie całość widoczną podczas zwykłego używania odpływu prysznicowego, w którym zastosowano wcześniejszy wzór, zawarty w katalogach Blücher.

55      A zatem skarżąca podnosi, że z pkt 7 i 31 zaskarżonej decyzji wynika, iż Izba Odwoławcza dokonała błędnego porównania postaci spornego wzoru widocznej podczas zwykłego używania wyłącznie z przykryciem ukazanym pośrodku ilustracji przedstawionej w pkt 5 powyżej. Otóż z kontekstu katalogów Blücher przedstawionych przez skarżącą przed OHIM można wywieść, że „kratka zerowa” widoczna na tym rysunku powinna zostać umieszczona między prostymi krawędziami zewnętrznymi koryta odpływowego oraz że powierzchnia podłogi, która otacza koryto, proste krawędzie zewnętrzne koryta, a także „kratka zerowa” umieszczona między nimi znajdują się na takiej samej wysokości. Zdaniem skarżącej jest tak również w wypadku spornego wzoru.

56      Ponadto z kontekstu katalogów Blücher wynika, że przykrycie ukazane pośrodku ilustracji przedstawionej w pkt 5 powyżej, podobnie jak przykrycia innych rodzajów, powinno być umieszczone pomiędzy prostymi krawędziami wmontowanego w podłogę koryta odpływowego. Samo koryto odpływowe przedstawiono na pierwszej i na ostatniej stronie rozpatrywanych katalogów, z tą różnicą, że w ramach tego przedstawienia wyposażono je w kratkę z perforacjami na powierzchni.

57      Zdaniem skarżącej gdy przykrycie ukazane pośrodku ilustracji przedstawionej w pkt 5 powyżej zostaje umieszczone w korycie odpływowym, takim jak przedstawione w katalogach Blücher, to podczas normalnego używania obraz takiego urządzenia odpływowego prysznica obejmuje nie tylko przykrycie, lecz także – odmiennie niż uznała Izba Odwoławcza – boki lub krawędzie wspomnianego przykrycia, szczeliny rozmieszczone z jednej i z drugiej strony przykrycia, a także cienką krawędź zewnętrzną koryta odpływowego.

58      W konsekwencji skarżąca twierdzi, że Izba Odwoławcza oparła zaskarżoną decyzję na nieprawidłowym uzasadnieniu, a także na błędnym porównaniu rozpatrywanych wzorów.

59      W tym względzie należy przypomnieć, że jak wynika z ustaleń przedstawionych w pkt 45–47 powyżej, Izba Odwoławcza słusznie uznała, iż po montażu odwodnienia prysznicowego (shower drain) ukazanego w spornym wzorze, pozioma powierzchnia przykrycia nie jest jedynym jego elementem, który pozostaje widoczny. Wydział Unieważnień, który w pkt 16 decyzji doszedł do odmiennego wniosku, dopuścił się zatem błędu, który Izba Odwoławcza musiała sprostować.

60      Izba Odwoławcza nie wyciągnęła jednak w zaskarżonej decyzji odpowiednich konsekwencji z błędu, który stwierdziła.

61      Jest prawdą, że do celów oceny nowości spornego wzoru Wydział Unieważnień błędnie dokonał porównania wyłącznie przykrycia ujętego w spornym wzorze z przykryciem ukazanym pośrodku ilustracji przedstawionej w pkt 5 powyżej. Nie oznacza to jednak, że możliwa jest ocena nowości spornego wzoru poprzez porównanie wszystkich jego elementów, które pozostają widoczne po jego montażu, tylko z przykryciem ukazanym pośrodku rozpatrywanej ilustracji. Jest to bowiem równoznaczne z dokonaniem porównania między z jednej strony wszystkimi widocznymi elementami urządzenia odpływowego prysznica (przedstawionego w spornym wzorze), a z drugiej strony tylko jednym elementem wcześniejszego odpływu prysznicowego.

62      W tym względzie nie ma potrzeby ustalać, czy jest faktem notoryjnym – jak podnosi skarżąca (zob. pkt 54 powyżej) – że odpływ prysznicowy nie składa się wyłącznie z przykrycia. Wystarczy stwierdzić, iż w każdym wypadku rozpatrzenie dowodów przedstawionych przez strony przed OHIM mogło prowadzić wyłącznie do wniosku, że przykrycie ukazane pośrodku ilustracji przedstawionej w pkt 5 powyżej stanowi tylko część urządzenia do odprowadzania cieczy oraz że w konsekwencji dokonanie oceny nowości spornego wzoru wymaga porównania między widocznymi po montażu cechami spornego wzoru a widocznymi po montażu cechami wcześniejszego wzoru, którego część stanowi wyżej wspomniane przykrycie.

63      Po pierwsze, w przedstawionych przez skarżącą wydrukach z katalogów Blücher ilustracja ukazana w pkt 5 powyżej jest bowiem poprzedzona tytułem „Roste für Rinnen und Aufsatzstücke”, co oznacza „Kratki do odpływów i górnych części”. Jest zatem pewne, że przykrycie widniejące pośrodku tej ilustracji stanowi wyłącznie zwykłe przykrycie, spełniające funkcję kratki urządzenia do odprowadzania cieczy, i nie przedstawia całości takiego urządzenia.

64      Po drugie, inna strona (strona 21) rozpatrywanych katalogów – także przedstawiona przez skarżącą przed OHIM – zawiera schemat pokazujący jak różne elementy dostarczane przez przedsiębiorstwo Blücher mogą być łączone, aby skonstruować kompletne urządzenie do odprowadzania cieczy. W szczególności w schemacie tym ukazano sześć rodzajów kratek, w tym jedną bez perforacji, które można montować na korycie, które to koryto z kolei montuje się na syfonie. Wspomniane kratki mają kwadratowy, a nie wydłużony kształt, lecz jest oczywiste, że tę samą zasadę można stosować w odniesieniu do kratek o różnych kształtach i rozmiarach.

65      W tym względzie należy wskazać, że kratka bez perforacji (przykrycie) ukazana na tym schemacie nosi numer modelu 697.200.200.20. Ze strony 34 tegoż katalogu wynika, że chodzi o wariant o kształcie kwadratu z serii przykryć „Spaltrost”, oferowanej przez przedsiębiorstwo Blücher. Ta sama seria obejmuje inne modele (o numerach 697.200.075.99, 697.200.150.99 i 697.200.200.99) mające taki sam wygląd (to jest bez perforacji na poziomej powierzchni), lecz o podłużnym kształcie. Ponadto rozpatrywana strona zawiera, obok rozmiarów tych modeli, rysunek przykrycia identycznego z tym ukazanym pośrodku ilustracji przedstawionej w pkt 5 powyżej. A zatem zapoznając się z tymi katalogami, można łatwo stwierdzić, że wszystkie rodzaje kratek (lub przykryć), które w nich przedstawiono, można łączyć z innymi elementami – także oferowanymi przez przedsiębiorstwo Blücher – aby skonstruować urządzenie do odprowadzania cieczy.

66      Po trzecie, jak podnosi skarżąca, pierwsza i ostatnia strona katalogów Blücher, które zostały zawarte wśród wydruków z tych katalogów przedstawionych przez skarżącą przed OHIM, zawierają rysunki oferowanego przez przedsiębiorstwo Blücher urządzenia do odprowadzania wody o podłużnym kształcie, z tą różnicą, iż zgodnie z tymi dwoma rysunkami urządzenie to jest wyposażone w przykrycie zawierające perforacje na jego poziomej powierzchni (kratkę).

67      Po czwarte, należy także wskazać, że z pkt 15 i 16 uwag skarżącej z dnia 2 kwietnia 2010 r. złożonych w postępowaniu przed Wydziałem Unieważnień OHIM jasno wynika, iż przykrycia bez perforacji zawarte w katalogach Blücher, w tym przykrycie ukazane pośrodku ilustracji przedstawionej w pkt 5 powyżej, stanowią wyłącznie część urządzenia do odprowadzania cieczy i same w sobie nie tworzą takiego urządzenia.

68      Wreszcie po piąte, należy wskazać, iż interwenient nie kwestionował również przed instancjami OHIM faktu, że oferowane przez przedsiębiorstwo Blücher przykrycie typu „Spaltrost” ma być używane jako część urządzenia do odprowadzania cieczy. Przeciwnie, w załączniku 11 do swoich uwag z dnia 27 czerwca 2010 r. złożonych w postępowaniu przed Wydziałem Unieważnień interwenient przedstawił wydruki z innego katalogu przedsiębiorstwa Blücher, które zawierały rysunek przykrycia – takiego jak ukazane pośrodku ilustracji widniejącej w pkt 5 powyżej – umieszczonego na korycie zawierającym poniżej syfon odpływowy. Interwenient przywołuje zresztą ten fakt w odpowiedzi na skargę.

69      Oczywiście prawdą jest, że interwenient przedstawił ów dokument na poparcie swojego argumentu – podtrzymanego zresztą przed Sądem – zgodnie z którym rozpatrywane przykrycie przedsiębiorstwa Blücher oraz urządzenia do odprowadzania cieczy, w których można je wykorzystywać, są przeznaczone do użytku przemysłowego, a nie do montowania w prysznicach. Tekst zawarty na tej samej stronie co omawiany rysunek w wydruku z katalogu przedstawionego przez interwenienta w postępowaniu przed OHIM wyraźnie wskazuje bowiem, że chodzi o urządzenia do odprowadzania cieczy używane w przemyśle spożywczym.

70      Jednak w niczym nie zmienia to faktu, że z tego samego rysunku wyraźnie wynika, iż przykrycie ukazane pośrodku ilustracji przedstawionej w pkt 5 powyżej nie jest samo w sobie urządzeniem do odprowadzania cieczy (ani odwodnieniem prysznicowym, tak jak wydaje się uważać Izba Odwoławcza), lecz stanowi ono wyłącznie część takiego urządzenia. A zatem z powyższego wynika, że aby ocenić nowość spornego wzoru, Izba Odwoławcza błędnie dokonała porównania między cechami spornego wzoru widocznymi po montażu a samym wspomnianym przykryciem.

71      Ustaleń tych nie podają w wątpliwość argumenty OHIM ani interwenienta.

72      OHIM powołuje się na wyrok z dnia 22 czerwca 2010 r., Shenzhen Taiden/OHIM – Bosch Security Systems (Urządzenie komunikacyjne) (T‑153/08, Zb.Orz., EU:T:2010:248, pkt 23, 24). Zdaniem OHIM z wyroku tego wynika, że w zakresie, w jakim art. 6 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002 odnosi się do różnicy między całościowym wrażeniem wywoływanym przez każdy z rozpatrywanych wzorów, badania indywidualnego charakteru wzoru wspólnotowego nie można dokonywać w świetle szczególnych elementów wybranych z różnych wcześniejszych wzorów. Tym samym należy dokonać porównania między całościowym wrażeniem wywoływanym przez sporny wzór wspólnotowy a całościowym wrażeniem wywoływanym przez każdy wcześniejszy wzór skutecznie powołany przez wnoszącego o unieważnienie.

73      OHIM podnosi, że rozumowanie zawarte w tym wyroku, stosowane w odniesieniu do indywidualnego charakteru wzoru, dotyczy także a fortiori badania nowości. W konsekwencji nie można łączyć cech kilku wcześniejszych wzorów, aby podać w wątpliwość nowość nowszego wzoru.

74      Argument ten należy oddalić jako oparty na błędnym zrozumieniu argumentu skarżącej. Skarżąca zarzuca bowiem Izbie Odwoławczej nie to, że nie oparła się ona na szczególnych elementach różnych wcześniejszych wzorów, aby porównać je ze spornym wzorem, lecz to, że dokonała porównania całego odwodnienia prysznicowego (shower drain) stanowiącego sporny wzór z wyłącznie jedną częścią, a nie z całością urządzenia do odprowadzania cieczy oferowanego przez przedsiębiorstwo Blücher i powołanego na poparcie wniosku o unieważnienie prawa do wzoru.

75      OHIM podnosi także, że skarżącej nie udało się wykazać istnienia wzoru wcześniejszego niż sporny wzór, który posiadałby wszystkie cechy tego ostatniego. Zdaniem OHIM argumentacja skarżącej opiera się na kombinacji dwóch różnych wzorów. Mimo że zostały one udostępnione w tych samych katalogach (katalogach Blücher), wzory te nie zostały przedstawione razem. Według OHIM nawet jeśli założyć, że katalogi Blücher stanowią udostępnienie w rozumieniu art. 5 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002, każdy z wzorów, które są tam zawarte, należy porównywać ze spornym wzorem w sposób indywidualny.

76      Argument ten opiera się na założeniu, zgodnie z którym w postępowaniu przed OHIM nie przedstawiono żadnego rysunku ukazującego przykrycie widoczne pośrodku ilustracji zamieszczonej w pkt 5 powyżej, umieszczone w podłużnym korycie odpływowym i stanowiące w konsekwencji kompletne urządzenie do odprowadzania cieczy. W istocie przedstawienie tego argumentu w odpowiedzi na skargę OHIM jest poprzedzone argumentacją słusznie mającą na celu wykazanie (zob. pkt 22 i 23 powyżej), że dokumentu przedstawionego na stronie 76 załącznika A.9 do skargi nie należy uwzględniać. Natomiast z pkt 68 powyżej wynika, że założenie, na którym opiera się niniejszy argument OHIM, jest błędne, co wystarcza już do oddalenia go.

77      W każdym wypadku należy wskazać, że ogólniej w sytuacji, gdy wzór składa się z więcej niż jednej części składowej, należy uważać, iż został on udostępniony publicznie w rozumieniu art. 5 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002, gdy udostępnione publicznie zostały wszystkie części składowe oraz gdy jasno wskazano, że te części składowe są przeznaczone do łączenia ze sobą, aby utworzyć określony produkt, co w efekcie umożliwia identyfikację kształtu i cech tego wzoru.

78      Innymi słowy nie można przyjąć, że wzór jest nowy w rozumieniu art. 5 rozporządzenia nr 6/2002, gdy składa się on wyłącznie z kombinacji już udostępnionych publicznie wzorów, w odniesieniu do których wskazano już, iż są one przeznaczone do łącznego używania.

79      W niniejszym wypadku oznacza to, że w zakresie, w jakim – ze względów przedstawionych w pkt 63–67 powyżej – z katalogów Blücher jasno wynika, że przykrycie ukazane pośrodku ilustracji zamieszczonej w pkt 5 powyżej jest przeznaczone do połączenia z korytami i syfonami oferowanymi przez przedsiębiorstwo Blücher, również zawartymi w tych katalogach, w celu skonstruowania kompletnego urządzenia do odprowadzania cieczy, OHIM musi, aby ocenić nowość spornego wzoru, porównać go w szczególności z odpływem cieczy składającym się z rozpatrywanego przykrycia połączonego z innymi elementami urządzenia do odprowadzania cieczy oferowanymi przez przedsiębiorstwo Blücher, i to mimo tego, że we wspomnianych katalogach nie przedstawiono żadnego rysunku takiej kombinacji.

80      OHIM wskazuje jeszcze, że otwór w przykryciu ukazanym pośrodku ilustracji przedstawionej w pkt 5 powyżej stanowi dodatkowy element rozróżniający między tym przykryciem a spornym wzorem, nawet jeżeli różnica ta nie została wspomniana przez Izbę Odwoławczą.

81      Argument ten także należy oddalić. Po pierwsze, niemożliwe jest oddalenie argumentu skarżącej, zgodnie z którym zaskarżona decyzja jest dotknięta błędem, poprzez odniesienie się do elementu niewymienionego we wspomnianej decyzji. Po drugie, i przede wszystkim, błąd popełniony przez Izbę Odwoławczą polega na tym – zgodnie z argumentem skarżącej, który Sąd uważa za zasadny – że Izba Odwoławcza dokonała porównania całego urządzenia (odwodnienia prysznicowego) stanowiącego sporny wzór wyłącznie z jedną częścią składową wcześniejszego wzoru. Innymi słowy błąd dotyczy samej identyfikacji wcześniejszego wzoru, który należało przyjąć jako podstawę tego porównania, a nie – jak wydaje się, że ów argument OHIM zakłada – cech tego wzoru.

82      Ze swej strony interwenient podnosi, że ponieważ w ramach żądania głównego skarżąca twierdziła przed OHIM, iż sporny wzór jest pozbawiony nowości w stosunku do samego przykrycia ukazanego pośrodku ilustracji przedstawionej w pkt 5 powyżej, zrozumiałe jest, iż zarówno Wydział Unieważnień, jak i Izba Odwoławcza oparły swoje decyzje na porównaniu wspomnianego wzoru z samym tylko przykryciem.

83      Argument ten także należy oddalić. Należy przypomnieć, że przed Wydziałem Unieważnień skarżąca powołała kilka dowodów na poparcie swojej tezy, zgodnie z którą sporny wzór jest pozbawiony nowości i indywidualnego charakteru. Wydział Unieważnień, uznawszy, że po montażu jedynym widocznym elementem spornego wzoru jest jego przykrycie i że jest ono identyczne z przykryciem ukazanym pośrodku ilustracji przedstawionej w pkt 5 powyżej, uwzględnił wniosek o unieważnienie prawa do wzoru wyłącznie na tej podstawie. A zatem nie dokonał on porównania spornego wzoru z innymi wzorami zawartymi w dokumentach przedstawionych przez skarżącą.

84      Otóż w zakresie, w jakim Izba Odwoławcza słusznie uznała, że inne elementy przedstawionego w spornym wzorze odwodnienia prysznicowego pozostają widoczne po montażu, nie może ona – jak już wskazano – porównywać tego wzoru z samym tylko przykryciem ukazanym pośrodku ilustracji przedstawionej w pkt 5 powyżej. Aby ocenić nowość spornego wzoru, powinna ona była zbadać istnienie różnic, które nie są nieistotne, między wszystkimi widocznymi cechami tego wzoru a wszystkimi cechami powołanego wcześniejszego wzoru, bez ograniczania się do samego przykrycia, które stanowi część wcześniejszego wzoru.

85      Interwenient podnosi także, że choć skarżąca twierdziła przed Izbą Odwoławczą, iż możliwe jest zamontowanie samego przykrycia ukazanego pośrodku ilustracji przedstawionej w pkt 5 powyżej w prostokątnym korycie o podłużnym kształcie wyposażonym w krawędź, która pozostanie widoczna po montażu, nie wsparła ona tych twierdzeń dowodami, zważywszy, że katalogi Blücher nie zawierały żadnego rysunku przedstawiającego taki sposób montażu. W tym kontekście interwenient przypomina, że dokument przedstawiony na stronie 76 załącznika A.9 do skargi, który zawiera przedstawienie rozpatrywanego przykrycia wmontowanego w koryto o podłużnym kształcie, nie został przedstawiony w postępowaniu przed OHIM i nie może zostać uwzględniony.

86      Ze względów wskazanych już w pkt 63–70 powyżej argumenty te nie mogą jednak zostać uznane.

87      Z powyższego wynika, że jedyny zarzut skargi jest zasadny.

88      Jak wskazano już zaś w pkt 20 powyżej, poprzez drugie z żądań skarżąca wnosi w istocie o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez oddalenie odwołania interwenienta wniesionego do Izby Odwoławczej oraz utrzymanie w mocy decyzji Wydziału Unieważnień, w której uwzględniono wniosek o unieważnienie prawa do wzoru, w razie potrzeby po dokonaniu zmiany uzasadnienia decyzji Wydziału Unieważnień. Należy zatem ustosunkować się do żądania skarżącej mającego na celu zmianę decyzji.

 W przedmiocie zasadności drugiego żądania skarżącej

89      Należy wskazać, że kontrola, którą Sąd przeprowadza zgodnie z art. 61 rozporządzenia nr 6/2002, jest kontrolą zgodności z prawem decyzji izb odwoławczych OHIM i że może on stwierdzić nieważność lub dokonać zmiany decyzji będącej przedmiotem skargi wyłącznie wówczas, gdy w momencie jej wydania miała do niej zastosowanie jedna z podstaw stwierdzenia nieważności lub dokonania zmiany, o których mowa w art. 61 ust. 2 tego rozporządzenia. Wynika z tego, że przyznana Sądowi kompetencja o charakterze reformatoryjnym nie skutkuje przyznaniem mu uprawnienia do zastąpienia własną oceną oceny dokonanej przez izbę odwoławczą, a tym bardziej do dokonania oceny, w przedmiocie której rzeczona izba odwoławcza nie przedstawiła jeszcze swojego stanowiska. Wykonanie kompetencji o charakterze reformatoryjnym powinno w konsekwencji ograniczyć się zasadniczo do sytuacji, w których Sąd, po przeprowadzeniu kontroli oceny dokonanej przez izbę odwoławczą, na podstawie ustalonych elementów stanu faktycznego i prawnego jest w stanie określić, jaką decyzję powinna wydać izba odwoławcza (zob. analogicznie wyrok z dnia 5 lipca 2011 r., Edwin/OHIM, C‑263/09 P, Zb.Orz., EU:C:2011:452, pkt 71, 72).

90      W niniejszym wypadku oczywiście prawdą jest, że kwestia nowości spornego wzoru została rozpatrzona zarówno przez Wydział Unieważnień, jak i przez Izbę Odwoławczą. Jednakże wskazano już, że badanie dokonane przez te instancje OHIM w obydwu wypadkach jest dotknięte błędami: w wypadku Wydziału Unieważnień – błędnie uznał on, iż po montażu odwodnienia prysznicowego przedstawionego w spornym wzorze jedynym jego elementem, który pozostanie widoczny, jest przykrycie. Porównał on zatem to przykrycie z tym ukazanym pośrodku ilustracji przedstawionej w pkt 5 powyżej, nie uwzględniając innych dowodów przedstawionych przed nim przez skarżącą. Ze swej strony Izba Odwoławcza prawidłowo zidentyfikowała błąd popełniony przez Wydział Unieważnień, lecz zamiast porównać elementy widoczne po montażu odwodnienia prysznicowego przedstawionego w spornym wzorze z widocznymi elementami innych wcześniejszych wzorów powoływanych przez skarżącą – w tym wzoru, którego część stanowi przykrycie ukazane pośrodku wspomnianej ilustracji – Izba Odwoławcza błędnie ograniczyła się do zwykłego porównania między spornym wzorem a tym przykryciem.

91      Z powyższego wynika, że badanie nowości spornego wzoru względem wcześniejszych wzorów powołanych przez skarżącą nie było kompletne. W konsekwencji rozpatrzenie przez Sąd nowości spornego wzoru w świetle wszystkich okoliczności powołanych przez skarżącą przed instancjami OHIM stanowiłoby w istocie wykonywanie funkcji administracyjnych i rozpoznawczych właściwych OHIM i z tego względu byłoby sprzeczne z równowagą instytucjonalną, na której opiera się zasada rozdziału kompetencji między OHIM a Sądem. Stąd też interesy skarżącej są wystarczająco zabezpieczone przez stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji (zob. podobnie ww. w pkt 20 wyrok Przyrząd do pisania, EU:T:2010:190, pkt 133; zob. także podobnie i analogicznie ww. w pkt 29 wyrok VÖLKL, EU:T:2011:739, pkt 121 i przytoczone tam orzecznictwo).

92      W konsekwencji należy oddalić drugie z żądań skarżącej.

 W przedmiocie zasadności drugiego z żądań interwenienta

93      Jak już wskazano, w drugim ze swoich żądań interwenient domaga się stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji z innego względu niż względy wskazane przez skarżącą. Na poparcie tego wniosku podnosi on, że Izba Odwoławcza naruszyła istotne wymogi proceduralne, stwierdzając w pkt 31 zaskarżonej decyzji, że ilustracja przedstawiona w pkt 5 powyżej ukazuje prostokątne i bardzo proste odwodnienie prysznicowe składające się z przykrycia z wyciętym w nim otworem. Zdaniem interwenienta wniosek ten jest niezgodny z twierdzeniami stron przedstawionymi w postępowaniu przed OHIM oraz nie został uzasadniony, co czyni zaskarżoną decyzję niewystarczająco zrozumiałą.

94      W tym względzie interwenient wyjaśnia, że ilustracja przedstawiona w pkt 5 powyżej ukazuje wyłącznie kratki, które mogą być używane w odpływie liniowym. Obejmują one przykrycie widoczne w centralnym punkcie wspomnianej ilustracji, którego pozioma powierzchnia jest zamknięta i które pozwala na spływ cieczy wyłącznie poprzez szczeliny znajdujące się na jego bokach.

95      Interwenient twierdzi jednak, że z wydruków z jednego z katalogów Blücher, który interwenient sam przedstawił przed instancjami OHIM, wynika, że przykrycie to jest przeznaczone do użytku przemysłowego, a nie do używania w charakterze elementu odwodnienia prysznicowego w pomieszczeniu sanitarnym. W szczególności we wspomnianym katalogu rysunek tego przykrycia jest opatrzony małym symbolem samochodu ciężarowego, co – jak wyjaśniono na innej stronie tegoż katalogu – oznacza, iż produkt jest przeznaczony do użytku przemysłowego.

96      Zdaniem interwenienta skarżąca nie zakwestionowała w sposób uzasadniony powyższych twierdzeń przed Izbą Odwoławczą. Kwestionowała ona wyłącznie, zresztą błędnie, iż owa okoliczność wywołuje skutki w odniesieniu do zasadności jej wniosku o unieważnienie prawa do wzoru. A zatem zaskarżona decyzja, w której zakwalifikowano rozpatrywany produkt jako odwodnienie prysznicowe, nie została uzasadniona i jest niezrozumiała.

97      W piśmie procesowym złożonym zgodnie z art. 135 § 3 regulaminu postępowania skarżąca podnosi, że „zarzut interwenienta nie ma żadnej wagi”, ponieważ „najważniejsze jest udzielnie odpowiedzi na pytanie, czy Izba Odwoławcza mogła słusznie uznać, iż dokument »D1« nie odnosi się do [katalogu] Blücher, jak stwierdził Wydział Unieważnień, lecz dotyczy wyłącznie przykrycia” ukazanego pośrodku ilustracji przedstawionej w pkt 5 powyżej. Zdaniem skarżącej podniesiony przez interwenienta zarzut ma w rzeczywistości na celu wykorzystanie niejasności semantycznej występującej w zaskarżonej decyzji, jeśli chodzi o identyfikację tego, co rozumie się przez „D1”, aby umożliwić porównanie spornego wzoru wyłącznie z wyżej wspomnianym przykryciem. A zatem skarżąca wnosi o oddalenie tego zarzutu.

98      Jako że interwenient na poparcie drugiego z żądań podnosi naruszenie obowiązku uzasadnienia, należy przypomnieć, że zgodnie z art. 62 rozporządzenia nr 6/2002 decyzje OHIM zawierają określenie podstaw, na których są oparte. Ten obowiązek uzasadnienia ma taki sam zakres jak obowiązek wynikający z art. 296 TFUE, wymagający, by rozumowanie autora aktu przedstawiono w sposób jasny i jednoznaczny. Podwójnym celem tego obowiązku jest, po pierwsze, umożliwienie zainteresowanym zapoznania się z motywami wydania danego aktu, tak by mieli oni możliwość obrony swoich praw, a po drugie, umożliwienie sądowi Unii przeprowadzenia kontroli zgodności z prawem decyzji. Od izb odwoławczych nie można jednak wymagać, by przedstawiały wyjaśnienie, które podejmowałoby w sposób wyczerpujący punkt po punkcie argumentację przedstawioną przez strony sporu. Uzasadnienie może zatem być dorozumiane, pod warunkiem że umożliwia zainteresowanym poznanie przyczyn, dla których decyzja izby odwoławczej została wydana, a właściwemu sądowi dostarcza elementów wystarczających do dokonania kontroli [zob. wyrok z dnia 25 kwietnia 2013 r., Bell & Ross/OHIM – KIN (Obudowa zegarka), T‑80/10, EU:T:2013:214, pkt 37 i przytoczone tam orzecznictwo].

99      Należy także przypomnieć, że obowiązek uzasadnienia decyzji stanowi istotny wymóg formalny, który należy odróżnić od kwestii zasadności podstaw uzasadnienia, odnoszącej się do materialnej zgodności z prawem spornego aktu. Uzasadnienie decyzji polega bowiem na formalnym wskazaniu podstaw, na jakich opiera się ta decyzja. W przypadku gdy podstawy te zawierają błędy, błędy te wpływają na materialną zgodność z prawem decyzji, lecz nie na jej uzasadnienie, które może być wystarczające, nawet jeśli wskazuje niewłaściwe podstawy (zob. ww. w pkt 98 wyrok Obudowa zegarka, EU:T:2013:214, pkt 38 i przytoczone tam orzecznictwo).

100    Z argumentacji interwenienta wynika, że uważa on, iż charakter przedmiotu ukazanego pośrodku ilustracji przedstawionej w pkt 5 powyżej, a w szczególności kwestia, czy jest on przeznaczony do używania jako element prysznica lub do użytku przemysłowego, jako część odpływu liniowego, jest istotna dla rozstrzygnięcia wniosku skarżącej o unieważnienie prawa do wzoru. Tymczasem zakładając nawet, że tak jest, należy stwierdzić, iż zaskarżona decyzja zawiera w tym względzie wystarczające uzasadnienie, ponieważ w pkt 31 tej decyzji wskazano, że chodzi o „odwodnienie prysznicowe”.

101    W rzeczywistości poprzez swoją argumentację interwenient dąży do podania w wątpliwość zasadności rozpatrywanego stwierdzenia Izby Odwoławczej. Właśnie to można wywieść z dokonanego przez interwenienta odesłania do argumentacji i dokumentów powołanych przez niego przed instancjami OHIM, które według interwenienta wykazują, że rozpatrywany przedmiot służy do użytku przemysłowego. W istocie interwenient uważa, że wyżej wskazane stwierdzenie Izby Odwoławczej jest błędne w zakresie, w jakim Izba Odwoławcza nie uwzględniła ani tej argumentacji, ani tych dokumentów, ani braku zastrzeżeń ze strony skarżącej. W ten sposób też należy rozumieć argument interwenienta, zgodnie z którym zaskarżona decyzja jest w tej kwestii „niezrozumiała”.

102    Otóż przed dokonaniem w razie potrzeby kontroli zasadności rozpatrywanego stwierdzenia Izby Odwoławczej należy rozpatrzyć jego istotność dla oceny zasadności wniosku skarżącej o unieważnienie prawa do wzoru. W tym względzie należy przypomnieć, że interwenient kładzie nacisk na kwestię prawidłowej identyfikacji produktu ukazanego pośrodku ilustracji przedstawionej w pkt 5 powyżej, ponieważ uważa on, iż gdyby miało okazać się, że ten produkt jest odmienny od produktu (odwodnienia prysznicowego), którego dotyczy sporny wzór, okoliczność ta byłaby wystarczająca do tego, by oddalić wniosek skarżącej o unieważnienie prawa do wzoru (zob. także pkt 30–35 powyżej). A zatem należy określić, czy to ostatnie założenie jest prawidłowe.

103    Wyłącznie bowiem w tym wypadku podnoszony błąd Izby Odwoławczej przy identyfikacji produktu, którego dotyczy wcześniejszy wzór, może uzasadniać stwierdzenie nieważności jej decyzji, o które wnosi interwenient w ramach drugiego ze swych żądań.

104    W tym względzie należy wskazać, że przed instancjami OHIM strony roztrząsały istotność – dla rostrzygnięcia wniosku o unieważnienie prawa do wzoru – użytku, do którego przeznaczone są produkty, których dotyczą odpowiednio wcześniejsze wzory powołane przez skarżącą na poparcie wspomnianego wniosku oraz sporny wzór. I tak w uwagach z dnia 22 czerwca 2010 r. złożonych do Wydziału Unieważnień interwenient przedstawił tezę, zgodnie z którą wcześniejsze wzory powołane przez skarżącą, w tym te zawarte w katalogach Blücher, nie mogą podać w wątpliwość nowości ani indywidualnego charakteru spornego wzoru, ponieważ dotyczą odmiennych produktów, a mianowicie odpływów liniowych przeznaczonych do użytku przemysłowego.

105    Na poparcie swojej tezy interwenient przywołał wydruk ze wspólnego komentarza rządów państw Beneluksu dotyczącego protokołu z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie zmiany jednolitej ustawy Beneluksu w dziedzinie wzorów (zwanej dalej „LBDM”). Zmiana ta miała na celu dostosowanie LBDM do dyrektywy 98/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 1998 r. w sprawie prawnej ochrony wzorów (Dz.U. L 289, s. 28), której przepisy odnoszące się do nowości i indywidualnego charakteru wzoru zostały zasadniczo zredagowane w sposób identyczny z odpowiednimi przepisami rozporządzenia nr 6/2002.

106    W szczególności przywołany przez interwenienta wydruk ze wspomnianego komentarza ma następujące brzmienie:

„Prawo wzorów chroni aktualnie nowy wygląd produktu mającego funkcję użytkową. Te trzy pojęcia – wygląd, produkt i funkcja użytkowa – są nierozłączne, jak potwierdził to niderlandzki Hoge Raad (sąd najwyższy) w wyroku z dnia 10 marca 1995 r. (NJ 1995, 670, Kinderkapperstoel). Istniejący artykuł, któremu nadaje się inną funkcję użytkową niż ta, która stanowiła przedmiot zgłoszenia, może zatem uzyskać niezależną ochronę jako wzór, nawet jeśli artykuł ten nie został poddany żadnej istotnej zmianie i stanowi charakterystyczny element produktu posiadającego nową funkcję użytkową. Chociaż dyrektywie nie jest znane pojęcie »funkcji użytkowej«, rezultat jest taki sam, ponieważ ochrona jest związana – poprzez model i produkt – z przedmiotem, a siedzenie dziecięce w salonie fryzjerskim stanowi inny przedmiot niż zabawkowy samochód”.

107    Odniesienie się w tym wydruku do „siedzenia dziecięcego w salonie fryzjerskim”, które stanowi „inny przedmiot niż zabawkowy samochód”, dotyczy okoliczności sprawy leżących u podstaw ww. w pkt 106 wyroku Hoge Raad der Nederlanden (niderlandzkiego sądu najwyższego) z dnia 10 marca 1995 r. Jak wynika z odpisu tego wyroku przedstawionego przez interwenienta w odpowiedzi na żądanie przedstawienia dokumentów skierowane przez Sąd, powyższa sprawa dotyczyła zgłoszenia do rejestracji – w charakterze wzoru chronionego na terytorium państw Beneluksu – siedzenia dziecięcego w salonie fryzjerskim, zawierającego, jako główny element, zabawkowy samochód, najwyraźniej obecny już na rynku państw Beneluksu i znany zainteresowanym kręgom. Hoge Raad orzekł, że trudno jest ustalić, dlaczego fakt, iż produkt składa się między innymi z przedmiotu o innej pierwotnej funkcji użytkowej, który to przedmiot jest już znany w istotnych kręgach przemysłowych i handlowych, stanowi przeszkodę dla stwierdzenia, że chodzi o produkt o nowym wyglądzie, który może być chroniony w charakterze zarejestrowanego wzoru.

108    W pkt 20 swojej decyzji Wydział Unieważnień oddalił tę argumentację interwenienta jako nieistotną. Jego zdaniem „używanie produktu, w którym zastosowano wzór, nie stanowi cechy wyglądu i w konsekwencji różnica ta nie ma żadnego wpływu na porównanie dwu kolidujących ze sobą wzorów”.

109    Jak wskazano w pkt 31 powyżej, w odwołaniu do Izby Odwoławczej interwenient podtrzymał jednak argumentację streszczoną w pkt 104–107 powyżej, uznając, iż argumentacja ta błędnie nie została uwzględniona przez Wydział Unieważnień.

110    W uwagach z dnia 10 maja 2011 r. złożonych do Izby Odwoławczej skarżąca zakwestionowała argumentację interwenienta streszczoną w pkt 104–107 powyżej. Podniosła ona w szczególności, że – odmiennie niż wskazano we wspólnym komentarzu rządów państw Beneluksu, wspomnianym w pkt 105 powyżej – teza przyjęta przez Hoge Raad w ww. w pkt 106 wyroku z dnia 10 marca 1995 r. nie może znaleźć zastosowania, jeżeli chodzi o wykładnię przepisów dyrektywy 98/71 i rozporządzenia nr 6/2002. W tym względzie powołała się ona na opinię rzecznika generalnego D.F.W. Verkadego z dnia 4 lutego 2005 r. wydaną w sprawie C 04/27 HR prowadzonej przed Hoge Raad. W odpowiedzi na żądanie przedstawienia dokumentów skierowane przez Sąd przedstawiła ona odpis tej opinii. W odniesieniu do kwestii, czy tezę przyjętą w wyżej wspomnianym wyroku można zastosować zgodnie z dyrektywą 98/71 w następstwie zmiany LBDM, według skarżącej rzecznik generalny wskazał, że w tym wypadku nie można mówić o „acte clair” i jeśli Hoge Raad uznałby, iż kwestia ta jest istotna dla rozstrzygnięcia rozpatrywanego przez niego sporu, powinien wystąpić z pytaniem prejudycjalnym do Trybunału Sprawiedliwości. Skarżąca powołała się także na wyrok Court of Appeal (England & Wales) [sądu apelacyjnego (Anglia i Walia)] z dnia 23 kwietnia 2008 r., [2008] EWCA Civ 358, który jej zdaniem także potwierdza jej tezę. Załączyła ona do swoich uwag odpis tego wyroku.

111    Strony roztrząsały tę kwestię także w replice i w duplice, które złożono w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą. Jednakże Izba Odwoławcza nie zajęła w zaskarżonej decyzji stanowiska w przedmiocie kwestii podniesionych przez strony.

112    Aby określić, czy zgodnie z rozporządzeniem nr 6/2002 charakter produktu, którego dotyczy wzór, może wpływać na ocenę jego nowości lub indywidualnego charakteru, należy wskazać, że – jak wynika z art. 3 lit. a) tego rozporządzenia (zob. pkt 38 powyżej) – określenie „wzór” użyte w tym rozporządzeniu dotyczy postaci produktu lub części produktu. Z powyższego wynika, że „ochrona wzoru” w rozumieniu art. 4 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002 polega na ochronie postaci produktu (ww. w pkt 37 wyrok Ciastko, EU:T:2014:757, pkt 19).

113    Ponadto zgodnie z art. 19 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002 zarejestrowany wzór wspólnotowy, taki jak sporny wzór, przyznaje swojemu właścicielowi wyłączne prawo do jego używania i zakazywania osobom trzecim jego używania, a przez używanie w rozumieniu wspomnianego przepisu należy rozumieć „w szczególności wytwarzanie, oferowanie, wprowadzanie do obrotu, import, eksport lub używanie produktu, w którym wzór jest zawarty bądź zastosowany, lub składowanie takiego produktu w tych celach”.

114    Należy także przypomnieć, że zgodnie z art. 36 ust. 2 rozporządzenia nr 6/2002 zgłoszenie wzoru wspólnotowego do rejestracji musi zawierać wskazanie produktów, w których wzór ma być zawarty lub zastosowany. Jednak w art. 36 ust. 6 uściślono, że informacje, o których mowa w ust. 2, „nie naruszają ochrony wzoru jako takiego”.

115    Uwzględniając w szczególności przepis art. 36 ust. 6 rozporządzenia nr 6/2002 oraz zawarte w art. 19 ust. 1 zdanie drugie wspomnianego rozporządzenia odniesienie do „produktu”, należy stwierdzić, że zarejestrowany wzór wspólnotowy przyznaje swojemu właścicielowi wyłączne prawo używania rozpatrywanego wzoru w odniesieniu do wszelkiego rodzaju produktów (a nie tylko w odniesieniu do produktu wskazanego w zgłoszeniu do rejestracji), a także zgodnie z art. 10 tego rozporządzenia każdego wzoru, który nie wywołuje u poinformowanego użytkownika innego całościowego wrażenia. Przyznaje on także swojemu właścicielowi prawo zakazywania osobom trzecim używania wzoru, którego jest właścicielem, w odniesieniu do wszelkiego rodzaju produktów, a także do każdego wzoru, który nie wywołuje u poinformowanego użytkownika innego całościowego wrażenia. Gdyby było inaczej, art. 19 ust. 1 zdanie drugie nie dotyczyłby „produktu”, lecz wyłącznie produktu wskazanego (lub produktów wskazanych) w zgłoszeniu do rejestracji.

116    W świetle tego wniosku należy także stwierdzić, że wzoru wspólnotowego nie można uznać za nowy w rozumieniu art. 5 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002, jeśli identyczny wzór został udostępniony publicznie przed datami wskazanymi w tym przepisie, nawet gdyby ten wcześniejszy wzór miał być zawarty lub zastosowany w innym produkcie. W przeciwnym razie późniejsza rejestracja tego wzoru jako wzoru wspólnotowego przeznaczonego do zawarcia lub do zastosowania w innym produkcie niż ten, w odniesieniu do którego został on już ujawniony, pozwoliłaby uprawnionemu z tej późniejszej rejestracji, ze względów przedstawionych w pkt 115 powyżej, zakazać używania wzoru nawet w odniesieniu do produktu, którego dotyczyło wcześniejsze udostępnienie. Taki skutek byłby zaś paradoksalny.

117    Przepis art. 7 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia nr 6/2002 również nie może prowadzić do odmiennego wniosku.

118    Artykuł 7 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia nr 6/2002 stanowi, że „[d]o celów stosowania art. 5 i 6 [wspomnianego rozporządzenia] uważa się, że wzór został udostępniony publicznie, jeżeli został opublikowany po zarejestrowaniu lub w inny sposób lub wystawiony, wykorzystany w handlu lub w inny sposób ujawniony przed datą określoną w art. 5 ust. 1 lit. a) i art. 6 ust. 1 lit. a) lub w art. 5 ust. 1 lit. b) i art. 6 ust. 1 lit. b) [tego rozporządzenia], z wyjątkiem przypadków, gdy wydarzenia te nie mogły stać się dostatecznie znane podczas zwykłego toku prowadzenia spraw środowiskom wyspecjalizowanym w danej branży, działającym [w Unii]”.

119    Wykładnia językowa art. 7 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia nr 6/2002 prowadzi do wniosku, zgodnie z którym „dana branża” w rozumieniu tego przepisu może być tylko tą branżą, do której odnosi się produkt, w którym został zawarty lub zastosowany udostępniony wzór. A zatem zgodnie z tym przepisem wcześniejszy wzór zawarty lub zastosowany w określonym produkcie uważa się za udostępniony, jeśli został on ujawniony, z wyjątkiem przypadków, gdy fakt ten nie mógł stać się dostatecznie znany podczas zwykłego toku prowadzenia spraw środowiskom wyspecjalizowanym w branży rozpatrywanego produktu, działającym w Unii.

120    Prace przygotowawcze nad rozporządzeniem nr 6/2002 potwierdzają tę wykładnię. Określając brzmienie art. 7 tego rozporządzenia, przejęto sformułowaną w znacznej mierze analogicznie propozycję zawartą w pkt 3.1.4 opinii Komitetu Ekonomiczno-Społecznego dotyczącej projektu rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie wzorów wspólnotowych (Dz.U. 1994, C 388, s. 9). Aby uzasadnić tę propozycję, w pkt 3.1.2 i 3.1.3 tej opinii stwierdzono, co następuje:

„3.1.2.      Sformułowany w ten sposób przepis [dotyczący oceny nowości wzoru wspólnotowego] wydaje się być trudny do zastosowania w wielu dziedzinach, a w szczególności w przemyśle tekstylnym. Często zdarza się, iż sprzedawcy produktów podrobionych uzyskują zaświadczenia wykazujące niezgodnie z prawdą, że sporny wzór został już wcześniej stworzony w państwie trzecim.

3.1.3.            W tych okolicznościach należałoby odwołać się do ujawnienia zainteresowanym kręgom we Wspólnocie Europejskiej przed datą odniesienia”.

121    Innymi słowy – wymagając, by udostępnienie wcześniejszego wzoru było znane działającym w Unii środowiskom wyspecjalizowanym w danej branży, art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002 ma na celu wykluczenie możliwości uwzględnienia rzekomo wcześniejszego wzoru do celów stosowania art. 5 i 6 tego rozporządzenia, jeżeli wzoru tego nie znają środowiska wyspecjalizowane w branży rozpatrywanego produktu (które ogólnie można uważać za posiadające o wiele bardziej dogłębną wiedzę o udostępnionym do dnia dokonania zgłoszenia spornego wzoru dorobku wzorniczym w rozpatrywanej branży niż wiedza posiadana przez ogół odbiorców). Natomiast uzasadnienie przedstawione w wyżej wspomnianej propozycji Komitetu Ekonomiczno-Społecznego nie obejmuje sytuacji, gdy wcześniejszy wzór jest znany zainteresowanym kręgom określonej branży w Unii, lecz nie jest znany zainteresowanym kręgom innej branży, do której należą odmienne produkty.

122    Z powyższych rozważań wynika, że „dana branża” w rozumieniu art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002 nie jest ograniczona do branży produktu, w którym sporny wzór ma być zawarty lub zastosowany.

123    W konsekwencji wcześniejszy wzór zawarty lub zastosowany w produkcie innym niż produkt, którego dotyczy późniejszy wzór, jest w zasadzie istotny do celów oceny nowości – w rozumieniu art. 5 rozporządzenia nr 6/2002 – tego późniejszego wzoru. Brzmienie art. 5 tego rozporządzenia wyklucza bowiem, aby wzór mógł zostać uznany za nowy, jeśli wcześniej został udostępniony publicznie identyczny wzór, i to bez względu na produkt, w którym ten wcześniejszy wzór miałby być zawarty lub zastosowany.

124    Niemniej jednak branża, z którą związany jest wcześniejszy wzór, może w danym wypadku mieć pewne znaczenie przy ocenie indywidualnego charakteru wzoru w rozumieniu art. 6 rozporządzenia nr 6/2002.

125    Artykuł 6 rozporządzenia nr 6/2002 ma bowiem następujące brzmienie:

„Artykuł 6

Indywidualny charakter

1.      Wzór jest uznany za posiadający indywidualny charakter, jeśli całościowe wrażenie, jakie wywołuje na poinformowanym użytkowniku, różni się od wrażenia, jakie wywiera na tym użytkowniku wzór, który został udostępniony publicznie:

a)      w przypadku niezarejestrowanego wzoru wspólnotowego – przed datą pierwszego publicznego udostępnienia wzoru, o którego ochronę się wnosi;

b)      w przypadku zarejestrowanego wzoru wspólnotowego – przed datą dokonania zgłoszenia wzoru do rejestracji, od której wzór ma być chroniony lub, jeśli zastrzeżono pierwszeństwo, przed datą pierwszeństwa.

2.      Przy ocenie indywidualnego charakteru bierze się pod uwagę stopień swobody twórcy przy opracowywaniu wzoru”.

126    Z art. 6 rozporządzenia nr 6/2002 wynika, że indywidualny charakter wzoru należy oceniać na podstawie całościowego wrażenia, jakie wywołuje on na poinformowanym użytkowniku.

127    Z orzecznictwa wynika, że pojęcie poinformowanego użytkownika powinno być rozumiane jako pojęcie pośrednie między pojęciem przeciętnego konsumenta, które jest stosowane w dziedzinie znaków towarowych, od którego to konsumenta nie wymaga się posiadania szczególnej wiedzy i który z reguły nie porównuje bezpośrednio kolidujących ze sobą znaków towarowych, a znawcą w danej dziedzinie, ekspertem, który posiada szczegółowe kompetencje techniczne. I tak jeśli poinformowany użytkownik nie jest przeciętnym konsumentem, właściwie poinformowanym, dostatecznie uważnym i rozsądnym, który postrzega zwykle wzór jako całość i nie dokonuje analizy jego poszczególnych detali, nie jest on również ekspertem czy specjalistą mogącym zauważyć szczegółowo minimalne różnice, które mogą istnieć między kolidującymi ze sobą wzorami [zob. wyrok z dnia 21 listopada 2013 r., El Hogar Perfecto del Siglo XXI/OHIM – Wenf International Advisers (Korkociąg), T‑337/12, Zb.Orz., EU:T:2013:601, pkt 21, 22 i przytoczone tam orzecznictwo].

128    Orzecznictwo uściśla także, że przymiot „użytkownika” oznacza, że dana osoba używa produktu, który stanowi przedmiot wzoru, zgodnie z przeznaczeniem tego produktu. Określenie „poinformowany” sugeruje ponadto, że nie będąc twórcą czy ekspertem technicznym, użytkownik zna różne wzory istniejące w danej branży, posiada pewien zakres wiedzy na temat elementów, jakie te wzory zwykle zawierają, i w związku z zainteresowaniem danymi produktami wykazuje stosunkowo wysoki poziom uwagi przy ich używaniu (zob. ww. w pkt 127 wyrok Korkociąg, EU:T:2013:601, pkt 23 i przytoczone tam orzecznictwo).

129    Z powyższego wynika, że użytkownik, którego należy uwzględnić do celów oceny indywidualnego charakteru wzoru w rozumieniu art. 6 rozporządzenia nr 6/2002, to użytkownik produktu, w którym zastosowano ten wzór lub w którym został on zawarty.

130    W tym względzie należy przypomnieć także brzmienie motywu 14 rozporządzenia nr 6/2002, zgodnie z którym „[ocena], czy wzór ma indywidualny charakter, powinna być uzależniona od faktu, czy [całościowe] wrażenie wywierane na poinformowanym użytkowniku dokonującym oglądu danego wzoru różni się wyraźnie od wrażenia [wywoływanego na nim przez istniejący dorobek wzorniczy], przy uwzględnieniu natury produktu, [w którym zastosowano lub zawarto wzór], w szczególności [branży] przemysłu, do które[j] należy, oraz stop[nia] swobody twórcy podczas tworzenia danego wzoru”. Z powyższego wynika także, że charakter produktu, którego dotyczy sporny wzór, oraz branża przemysłu, do której należy ten produkt, muszą być uwzględnione w ramach oceny indywidualnego charakteru rozpatrywanego wzoru.

131    W tym względzie nie można wykluczyć, że poinformowany użytkownik produktu, w którym zastosowano lub zawarto dany wzór, posiada także wiedzę na temat dorobku wzorniczego dotyczącego różnych produktów, nawet jeśli takiej wiedzy nie można też automatycznie domniemywać.

132    Z powyższego wynika, że identyfikacja produktu, w którym zastosowano lub zawarto wcześniejszy wzór, przywołanego w celu zakwestionowania indywidualnego charakteru – w rozumieniu art. 6 rozporządzenia nr 6/2002 – późniejszego wzoru, jest istotna dla tej oceny. To poprzez identyfikację danego produktu będzie bowiem można określić, czy poinformowany użytkownik produktu, w którym zastosowano lub zawarto późniejszy wzór, zna wzór wcześniejszy. Wyłącznie jeśli ta ostatnia przesłanka jest spełniona, ten wcześniejszy wzór będzie stanowił przeszkodę dla uznania indywidualnego charakteru późniejszego wzoru.

133    Na gruncie niniejszej sprawy powyższe rozważania prowadzą do wniosku, zgodnie z którym o ile identyfikacja określonego produktu, w którym jest zawarty wcześniejszy wzór przywołany na poparcie wniosku o unieważnienie prawa do wzoru, nie jest istotna do celów oceny nowości spornego wzoru w rozumieniu art. 5 rozporządzenia nr 6/2002, o tyle jest ona jednak istotna dla oceny indywidualnego charakteru tego wzoru w rozumieniu art. 6 wspomnianego rozporządzenia.

134    Należy zaś przypomnieć, że w zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza uchyliła decyzję Wydziału Unieważnień i przekazała sprawę temu ostatniemu „w celu dalszego postępowania w przedmiocie wniosku o unieważnienie prawa do wzoru opartego na art. 25 ust. 1 lit. b) w związku z [art. 4 ust. 1 i art. 6]” rozporządzenia nr 6/2002 (zob. pkt 2 sentencji zaskarżonej decyzji) lub innymi słowy w celu oceny indywidualnego charakteru spornego wzoru. W konsekwencji w zakresie, w jakim Izba Odwoławcza postanowiła sama orzec w przedmiocie produktu, w którym zawarty był wcześniejszy wzór, i nie pozostawiać tej kwestii ocenie Wydziału Unieważnień, powinna ona była oprzeć swój wniosek na prawidłowej ocenie związanych z tą kwestią dowodów przedstawionych przed nią przez strony. A zatem należy dokonać kontroli zasadności tej oceny, jak w istocie wnosi o to interwenient.

135    W tym względzie należy wskazać, że żaden z dokumentów zawartych w aktach postępowania przed OHIM nie pozwala zakwalifikować przykrycia ukazanego pośrodku ilustracji przedstawionej w pkt 5 powyżej jako „odwodnienia prysznicowego” (shower drain) ani jako elementu takiego odwodnienia. Jak słusznie podnosi interwenient, na przedstawionych przez skarżącą przed OHIM wydrukach z katalogów Blücher ukazano odpływy liniowe oraz kratki (w tym wyżej wspomniane przykrycie), które można w nich zastosować. Takie odpływy, z ich kratkami lub przykryciami, ogólnie mogą być używane w kilku różnych miejscach.

136    Jak słusznie wskazuje interwenient, w katalogach Blücher przedstawienie przykrycia ukazanego pośrodku ilustracji widniejącej w pkt 5 powyżej jest opatrzone małym symbolem samochodu ciężarowego. Z wydruków ze wspomnianych katalogów załączonych przez samego interwenienta w załączniku 9 do jego uwag z dnia 22 czerwca 2010 r. złożonych do Wydziału Unieważnień wynika, że symbol małego samochodu ciężarowego wskazuje „klasę obciążenia” każdej kratki lub przykrycia oferowanych w tych katalogach. Innymi słowy chodzi o odniesienie wskazujące maksymalne obciążenie, które może wytrzymać rozpatrywana kratka lub rozpatrywane przykrycie.

137    W sumie w katalogach Blücher wskazano pięć „klas obciążenia”: jedną dla „stref poruszania się bez obuwia” (łazienki itd.); jedną dla „stref ruchu pieszych” (centra handlowe itd.); jedną dla „wózków unoszących, wózków jezdniowych dwukołowych” (przemysł lekki); jedną dla „samochodów ciężarowych, samochodów ciężarowych średniej i dużej ładowności” (przemysł, fabryki); oraz jedną dla „dużych dźwigów” (przemysł ciężki itd.). „Klasa obciążenia” wskazana poprzez symbol małego samochodu ciężarowego odpowiada zatem drugiemu maksymalnemu obciążeniu, które może wytrzymać rozpatrywana kratka lub rozpatrywane przykrycie. Przedmioty objęte tą „klasą obciążenia” nadają się zgodnie z przedstawionymi wyjaśnieniami do użytku przemysłowego, na przykład w fabryce, i mogą wytrzymać obciążenia, jakich wymaga taki sposób użytkowania. Jednakże, odmiennie niż wydaje się zakładać interwenient, nie oznacza to, że nie mogą one być używane także w innych miejscach, w szczególności w pomieszczeniu prysznica, w którym muszą one zwykle wytrzymywać mniejsze obciążenia.

138    Tym niemniej, jako że żaden z dokumentów zawartych w aktach nie wskazywał, iż przykrycie ukazane pośrodku ilustracji przedstawionej w pkt 5 powyżej jest przeznaczone – wyłącznie lub zasadniczo – do używania jako element odwodnienia prysznicowego, Izba Odwoławcza błędnie zakwalifikowała je w pkt 31 zaskarżonej decyzji jako „odwodnienie prysznicowe”. W odniesieniu do tego przykrycia powinna ona była użyć bardziej ogólnego i zgodnego ze wskazówkami wynikającymi z katalogów Blücher opisu, kwalifikując je na przykład jako przykrycie odpływu liniowego.

139    W konsekwencji należy uwzględnić argumentację interwenienta mającą na celu podanie w wątpliwość zasadności stwierdzenia Izby Odwoławczej, zgodnie z którym przedmiot ukazany pośrodku ilustracji przedstawionej w pkt 5 powyżej stanowi odwodnienie prysznicowe.

140    Z ogółu powyższych rozważań wynika, że zarówno jedyny zarzut skarżącej, jak i zarzut wzajemny podniesiony przez interwenienta, są zasadne. W konsekwencji należy stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji, jak wnoszą o to zarazem skarżąca, jak i interwenient. Natomiast, jak wskazano w pkt 92 powyżej, należy oddalić żądanie skarżącej mające na celu zmianę zaskarżonej decyzji.

 W przedmiocie kosztów

141    Zgodnie z art. 87 § 2 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę.

142    W niniejszym wypadku OHIM przegrał sprawę, a zarówno skarżąca, jak i interwenient wnieśli o obciążenie go kosztami postępowania. Ze względu na fakt, że żądanie skarżącej dotyczące kosztów postępowania zostało złożone dopiero po wniesieniu skargi, należy wskazać, iż zgodnie z orzecznictwem wnioski w przedmiocie kosztów mogą zostać przedstawione przez strony później, nawet na rozprawie, jeśli nie zostało to uczynione w chwili wniesienia skargi [zob. podobnie wyrok z dnia 14 grudnia 2006 r., Mast-Jägermeister/OHIM – Licorera Zacapaneca (VENADO w ramie i in.), T‑81/03, T‑82/03 i T‑103/03, Zb.Orz., EU:T:2006:397, pkt 116 i przytoczone tam orzecznictwo]. W konsekwencji to żądanie skarżącej jest dopuszczalne.

143    Należy zatem obciążyć OHIM kosztami poniesionymi przez skarżącą i interwenienta – zgodnie z ich żądaniami.

Z powyższych względów

SĄD (ósma izba)

orzeka, co następuje:

1)      Stwierdza się nieważność decyzji Trzeciej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) z dnia 4 października 2012 r. (sprawa R 2004/2010‑3).

2)      W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)      OHIM pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Group Nivelles i przez Easy Sanitairy Solutions BV.

Gratsias Kancheva Wetter

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 13 maja 2015 r.

Podpisy

* Język postępowania: niderlandzki.