Sprawa T‑32/21
(publikacja fragmentów)
Daw SE
przeciwko
Urzędowi Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej
Wyrok Sądu (druga izba) z dnia 6 października 2021 r.
Znak towarowy Unii Europejskiej – Słowny unijny znak towarowy Muresko – Wcześniejsze słowne krajowe znaki towarowe Muresko – Zastrzeżenie starszeństwa wcześniejszych krajowych znaków towarowych po zarejestrowaniu unijnego znaku towarowego – Artykuły 39 i 40 rozporządzenia (UE) 2017/1001 – Wygasła na dzień zgłoszenia zastrzeżenia rejestracja wcześniejszych krajowych znaków towarowych
1. Prawo Unii Europejskiej – Wykładnia – Metody – Wykładnia literalna, systemowa i celowościowa
(zob. pkt 22)
2. Znak towarowy Unii Europejskiej – Dokonanie zgłoszenia unijnego znaku towarowego – Zastrzeżenie starszeństwa wcześniejszego krajowego znaku towarowego – Przesłanki – Wykładnia zawężająca
(rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady 2017/1001, art. 39, 40)
(zob. pkt 23)
3. Znak towarowy Unii Europejskiej – Dokonanie zgłoszenia unijnego znaku towarowego – Zastrzeżenie starszeństwa wcześniejszego krajowego znaku towarowego – Zastrzeżenie zgłoszone po rejestracji unijnego znaku towarowego – Przesłanki – Krajowy znak towarowy już zarejestrowany w chwili zgłoszenia zastrzeżenia
(rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady 2017/1001, motyw 12, art. 39, 40)
(zob. pkt 25, 27, 28, 30–34, 40)
Streszczenie
Skarżąca, Daw SE, jest właścicielem słownego unijnego znaku towarowego Muresko, zarejestrowanego w dniu 12 września 2016 r. przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO).
W dniu 3 lutego 2020 r. skarżąca zgłosiła w EUIPO, dla tego znaku towarowego, zastrzeżenie starszeństwa identycznych znaków towarowych polskiego i niemieckiego, zgodnie z art. 40 rozporządzenia 2017/1001(1). Skarżąca nie zakwestionowała faktu, że rejestracja tych krajowych znaków towarowych wygasła, i powołała się na okoliczność, że zastrzeżenie pierwszeństwa tych znaków towarowych zostało uwzględnione dla innego unijnego znaku towarowego.
EUIPO oddaliło sporne zastrzeżenie ze względu na to, że w chwili zgłoszenia tego zastrzeżenia rejestracja krajowych znaków towarowych już wygasła.
Sąd, do którego wniesiono skargę o stwierdzenie nieważności decyzji EUIPO, oddalił tę skargę. Sąd orzekł w sposób bezprecedensowy, że w dniu zgłoszenia zastrzeżenia starszeństwa wcześniejszego krajowego znaku towarowego dla identycznego unijnego znaku towarowego wspomniany krajowy znak towarowy powinien być zarejestrowany, a prawa wynikające z rejestracji – obowiązywać.
Ocena Sądu
W pierwszej kolejności Sąd dokonał literalnej wykładni art. 40 rozporządzenia 2017/1001. Uznał on, że brzmienie tego artykułu, mając na uwadze jego różne wersje językowe, wyraźnie wskazuje, że wcześniejszy identyczny krajowy znak towarowy, którego zastrzeżenie starszeństwa zgłasza się dla unijnego znaku towarowego, powinien być zarejestrowany w chwili zgłoszenia zastrzeżenia starszeństwa.
W drugiej kolejności Sąd stwierdził, że kontekst wypomnianego artykułu dostarcza potwierdzenia takiej wykładni(2). Gdy bowiem zastrzeżenie starszeństwa wcześniejszego identycznego krajowego znaku towarowego zostanie uwzględnione dla unijnego znaku towarowego, właściciel może pozwolić wygasnąć prawom do pierwszego znaku i nadal korzystać – w odniesieniu do drugiego znaku – z tych samych praw, jakie by mu przysługiwały, gdyby pierwszy znak towarowy nadal był zarejestrowany. Tym samym reżim zastrzegania starszeństwa krajowego znaku towarowego po rejestracji unijnego znaku towarowego opiera się na założeniu, że właściciel wcześniejszego krajowego znaku towarowego nie zrzeknie się praw do tego znaku towarowego lub nie pozwoli na jego wygaśnięcie, dopóki dla unijnego znaku towarowego nie zostanie uwzględnione zgłoszone przez niego zastrzeżenie starszeństwa. Oznacza to, że w dniu zgłoszenia tego zastrzeżenia rejestracja wcześniejszego identycznego krajowego znaku towarowego jeszcze nie wygasła.
W trzeciej kolejności w przekonaniu Sądu wspomniana wykładnia jest również zgodna z celem reżimu zastrzegania starszeństwa krajowego znaku towarowego, którym jest umożliwienie właścicielom identycznych krajowych i unijnych znaków towarowych racjonalizacji ich portfela znaków towarowych poprzez utrzymanie ich wcześniejszych praw. Założenie utrzymania praw wynikających z wcześniejszego identycznego krajowego znaku towarowego, które należy interpretować w sposób ścisły, nie ma charakteru generalnego, lecz odnosi się jedynie do identycznego unijnego znaku towarowego i do identycznych towarów lub usług, dla których zastrzeżono starszeństwo, w przypadku nieprzedłużenia rejestracji wcześniejszego identycznego krajowego znaku towarowego. Uwzględnione zastrzeżenie starszeństwa nie skutkuje zapewnieniem przetrwania rozpatrywanego wcześniejszego krajowego znaku towarowego ani nawet utrzymaniem pewnych praw związanych z tym znakiem w sposób niezależny od unijnego znaku towarowego, dla którego zastrzeżono starszeństwo.
Co za tym idzie, o ile skarżąca może powołać się na założenie utrzymania praw związanych z wcześniejszymi znakami towarowymi polskim i niemieckim, po wygaśnięciu ich rejestracji, w odniesieniu do innego unijnego znaku towarowego, dla którego zastrzeżenie starszeństwa zostało uwzględnione przed wygaśnięciem ich rejestracji, to nie może ona jednak powołać się na to samo założenie na poparcie spornego zastrzeżenia dla rozpatrywanego unijnego znaku towarowego.