Language of document : ECLI:EU:T:2022:731

WYROK SĄDU (druga izba)

z dnia 30 listopada 2022 r.(*)

Wzór wspólnotowy – Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do wzoru – Zarejestrowany wzór wspólnotowy przedstawiający akcesorium do bezprzewodowego pilota zdalnego sterowania – Podstawa unieważnienia – Cechy postaci produktu wynikające wyłącznie z jego funkcji technicznej – Artykuł 8 ust. 1 i art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 6/2002 – Stan faktyczny lub dowody przedstawione po raz pierwszy przed izbą odwoławczą – Artykuł 63 ust. 2 rozporządzenia nr 6/2002 – Obowiązek uzasadnienia – Artykuł 41 ust. 1 i art. 41 ust. 2 lit. c) karty praw podstawowych

W sprawie T‑612/21

ADS L. Kowalik, B. Włodarczyk s.c., z siedzibą w Sosnowcu (Polska), którą reprezentuje M. Oleksyn, radca prawny,

strona skarżąca,

przeciwko

Urzędowi Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), który reprezentują M. Chylińska oraz J. Ivanauskas, w charakterze pełnomocników,

strona pozwana,

w której drugą stroną w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą EUIPO była

ESSAtech, z siedzibą w Přistoupimiu (Republika Czeska),

SĄD (druga izba),

w składzie podczas narady: V. Tomljenović, prezes, I. Nõmm i D. Kukovec (sprawozdawca), sędziowie,

sekretarz: M. Zwozdziak‑Carbonne, administratorka,

uwzględniając pisemny etap postępowania,

po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 11 lipca 2022 r.,

wydaje następujący

Wyrok

1        W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca, ADS L. Kowalik, B. Włodarczyk s.c., wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Trzeciej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 14 lipca 2021 r. (sprawa R 1072/2020‑3) (zwanej dalej „zaskarżoną decyzją”).

 Okoliczności powstania sporu

2        W dniu 7 grudnia 2017 r. skarżąca dokonała w EUIPO zgłoszenia wzoru wspólnotowego na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 6/2002 z dnia 12 grudnia 2001 r. w sprawie wzorów wspólnotowych (Dz.U. 2002, L 3, s. 1).

3        Wzór wspólnotowy, o którego rejestrację wniesiono i który został zakwestionowany w niniejszej sprawie, został przedstawiony w następujących ujęciach:

Image not found

4        Produkty, w których wzór ma być zastosowany, należą do klasy 14.03 w rozumieniu Porozumienia z Locarno ustanawiającego międzynarodową klasyfikację wzorów przemysłowych z dnia 8 października 1968 r., ze zmianami, i odpowiadają następującemu opisowi: „Piloty zdalnego sterowania [bezprzewodowe] (akcesoria do –)”.

5        Sporny wzór został w dniu 7 grudnia 2017 r. zarejestrowany jako wzór wspólnotowy pod numerem 4 539 302‑0003 i opublikowany w Biuletynie Wzorów Wspólnotowych nr 2018/044 z dnia 5 marca 2018 r.

6        W dniu 20 maja 2019 r. druga strona w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą EUIPO, ESSAtech, złożyła na podstawie art. 52 rozporządzenia nr 6/2002 wniosek o unieważnienie prawa do spornego wzoru.

7        W uzasadnieniu wniosku powołano się na podstawę unieważnienia określoną w art. 25 ust. 1 lit. b) w związku z art. 8 ust. 1 i 2 rozporządzenia nr 6/2002.

8        W dniu 6 kwietnia 2020 r. Wydział Unieważnień oddalił wniosek o unieważnienie prawa do wzoru.

9        W dniu 27 maja 2020 r. druga strona w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą EUIPO – działając na podstawie art. 55–60 rozporządzenia nr 6/2002 – wniosła do EUIPO odwołanie od decyzji Wydziału Unieważnień.

10      W zaskarżonej decyzji Trzecia Izba Odwoławcza EUIPO uwzględniła odwołanie, uchyliła decyzję Wydziału Unieważnień i unieważniła prawo do spornego wzoru.

11      W tym względzie Izba Odwoławcza podkreśliła, po pierwsze, że funkcja techniczna rozpatrywanego produktu, którym jest urządzenie przeznaczone do umieszczenia na baterii pilota zdalnego sterowania do urządzeń elektrycznych zasilanych bateriami, polega na umożliwieniu odcięcia zasilania elektrycznego z baterii, gdy produkt ten nie jest używany. Po drugie, stwierdziła ona, że cechy postaci rozpatrywanego produktu są następujące: dwie okrągłe płytki w kolorach żółto‑złotym i zielonym, taśma łącząca te dwie okrągłe płytki i umieszczona po jednej stronie jednej z płytek płyta drukowana zawierająca komponenty elektroniczne. Po trzecie, Izba stwierdziła, że wszystkie wspomniane cechy są podyktowane wyłącznie funkcją techniczną rozpatrywanego produktu, w związku z czym prawo do spornego wzoru należy unieważnić na podstawie art. 25 ust. 1 lit. b) w związku z art. 8 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002.

 Żądania stron

12      Skarżąca wnosi w istocie do Sądu o:

–        stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

–        obciążenie EUIPO i drugiej strony w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą EUIPO kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi w postępowaniu przed EUIPO.

13      EUIPO wnosi do Sądu o:

–        oddalenie skargi;

–        obciążenie skarżącej kosztami postępowania.

 Co do prawa

 W przedmiocie dopuszczalności dokumentów przedstawionych po raz pierwszy przed Sądem

14      Skarżąca wnosi do Sądu o dopuszczenie w charakterze dowodów wydruków stron internetowych zawartych w załącznikach A.4–A.6 do skargi. Jej zdaniem owe dokumenty dowodzą istnienia rozwiązań alternatywnych do produktów objętych spornymi wzorami i znacznego ograniczenia swobody twórczej.

15      EUIPO kwestionuje dopuszczalność załączników A.4–A.6 do skargi, a to ze względu na to, że dokumenty w nich zawarte zostały przedstawione po raz pierwszy przed Sądem.

16      Należy stwierdzić, że jak wynika z akt sprawy, dokumenty zawarte w załącznikach A.4–A.6 do skargi nie zostały przedstawione w postępowaniu przed EUIPO, lecz zostały przedłożone po raz pierwszy przed Sądem.

17      Z orzecznictwa wynika zaś, że – zgodnie z brzmieniem art. 61 rozporządzenia nr 6/2002 – przeprowadzana przez Sąd kontrola zgodności z prawem decyzji izby odwoławczej dotyczy kwestii prawnych, które zostały podniesione przed izbą odwoławczą. Zadaniem Sądu nie jest zatem ponowne badanie stanu faktycznego w świetle dowodów przedstawionych po raz pierwszy w postępowaniu przed nim. Dopuszczenie tych dowodów byłoby bowiem sprzeczne z art. 188 regulaminu postępowania przed Sądem, zgodnie z którym pisma procesowe składane przez strony w toku postępowania przed Sądem nie mogą zmieniać przedmiotu sporu przed izbą odwoławczą [zob. podobnie wyrok z dnia 23 października 2013 r., Viejo Valle/OHIM – Établissements Coquet (Filiżanka i spodek ze żłobieniami oraz głęboki talerz ze żłobieniami), T‑566/11 i T‑567/11, EU:T:2013:549, pkt 63 i przytoczone tam orzecznictwo].

18      Z powyższego wynika zatem, że dokumenty przedstawione po raz pierwszy przed Sądem należy odrzucić bez konieczności badania ich mocy dowodowej [zob. podobnie wyrok z dnia 18 marca 2010 r., Grupo Promer Mon Graphic/OHIM – PepsiCo (Przedstawienie okrągłej podstawki do celów promocyjnych), T‑9/07, EU:T:2010:96, pkt 24 i przytoczone tam orzecznictwo].

19      W konsekwencji dokumenty zawarte w załącznikach A.4–A.6 do skargi nie mogą zostać uwzględnione, a zatem należy je uznać za niedopuszczalne.

 W przedmiocie zasadności zarzutów

20      Na poparcie skargi skarżąca podnosi w istocie dwa zarzuty. Zarzut pierwszy dotyczy naruszenia art. 8 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002 w związku z art. 25 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia, a także naruszenia art. 41 ust. 2 lit. c) w związku z art. 41 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „kartą”). Zarzut drugi dotyczy naruszenia art. 63 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002 w związku z art. 63 ust. 2 tego rozporządzenia, a także naruszenia art. 41 ust. 2 lit. c) karty w związku z jej art. 41 ust. 1.

21      Badanie skargi należy rozpocząć od analizy zarzutu drugiego.

22      W ramach zarzutu drugiego skarżąca podnosi, że Izba Odwoławcza nieprawidłowo potraktowała dowody i argumenty, które zostały przedstawione przez wnoszącą o unieważnienie po raz pierwszy w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą, a mianowicie załączniki 1–4 do przedłożonego Izbie pisma przedstawiającego podstawy odwołania.

23      W pierwszej kolejności, zdaniem skarżącej, Izba Odwoławcza naruszyła w istocie art. 63 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002 w związku z art. 63 ust. 2 tego rozporządzenia. W drugiej kolejności skarżąca podnosi naruszenie art. 41 ust. 2 lit. c) karty w związku z jej art. 41 ust. 1.

24      EUIPO nie zgadza się z argumentami skarżącej.

25      EUIPO podnosi w pierwszej kolejności, że Izba Odwoławcza prawidłowo skorzystała z przysługującego jej dyskrecjonalnego uprawnienia do dopuszczenia dowodów przedstawionych przez drugą stronę toczącego się przed nią postępowania, ponieważ w niniejszej sprawie zostały spełnione przesłanki określone w art. 27 ust. 4 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2018/625 z dnia 5 marca 2018 r. uzupełniającego rozporządzenie 2017/1001 oraz uchylającego rozporządzenie delegowane (UE) 2017/1430 (Dz.U. 2018, L 104, s. 1). W drugiej kolejności EUIPO podkreśla, że skoro skarżąca nie zakwestionowała wspomnianego dopuszczenia, Izba nie miała obowiązku przedstawienia wyraźnego uzasadnienia dla tego dopuszczenia.

26      W niniejszej sprawie z akt sprawy wynika, że w ramach odwołania wniesionego do Izby Odwoławczej od decyzji Wydziału Unieważnień wnosząca o unieważnienie złożyła pismo przedstawiające podstawy odwołania wraz z załącznikami 1–4. Owe załączniki zawierały następujące dowody:

–        zdjęcia układów scalonych o okrągłym kształcie i hiperłącza do źródeł tych zdjęć (załącznik 1)

–        hiperłącze do filmu dostępnego w witrynie YouTube oraz zdjęcia pokazujące zastosowanie produktu (załącznik 2);

–        zdjęcia wcześniejszych wzorów i hiperłącza do źródeł tych zdjęć (załącznik 3);

–        opis produktu (załącznik 4).

27      Jak wynika z akt sprawy i jak przyznają strony, załączniki 1–4 do pisma przedstawiającego podstawy odwołania złożonego przed Izbą Odwoławczą zawierają informacje o stanie faktycznym lub dowody przedstawione po raz pierwszy przed tą Izbą. W piśmie tym wnosząca o unieważnienie przedstawiła również dodatkową argumentację w tym przedmiocie, która nie została zawarta we wniosku o unieważnienie prawa do wzoru.

28      W tym względzie należy zauważyć, że zgodnie z art. 63 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002 „w toku postępowania przed [EUIPO] bada on[o] stan faktyczny z urzędu”, „[j]ednakże w trakcie postępowania dotyczącego unieważnienia badania [EUIPO] ograniczone są do okoliczności faktycznych, dowodów i argumentów przedstawionych przez strony”. Ponadto art. 63 ust. 2 rzeczonego rozporządzenia stanowi, że „[EUIPO] może nie wziąć pod uwagę stanu faktycznego lub dowodów, których zainteresowane strony nie przedstawiły w odpowiednim terminie”.

29      Z brzmienia art. 63 ust. 2 rozporządzenia nr 6/20002 wynika, że co do zasady, z zastrzeżeniem odmiennych przepisów, przedstawienie okoliczności faktycznych i dowodów przez strony możliwe jest także po upływie terminów, którym podlega ich przedstawienie zgodnie z przepisami rozporządzenia nr 6/2002, oraz że w żaden sposób nie zabrania się EUIPO uwzględnienia przedstawionych w ten sposób z opóźnieniem okoliczności faktycznych i dowodów [zob. podobnie wyrok z dnia 5 lipca 2017 r., Gamet/EUIPO – „Metal‑Bud II” Robert Gubała (Klamka), T‑306/16, niepublikowany, EU:T:2017:466, pkt 15; zob. także analogicznie wyrok z dnia 13 marca 2007 r., OHIM/Kaul, C‑29/05 P, EU:C:2007:162, pkt 42].

30      Uściślając, iż EUIPO „może” w danym przypadku nie wziąć pod uwagę takich dowodów, wspomniany przepis powierza w istocie EUIPO szerokie uprawnienia dyskrecjonalne w zakresie podjęcia decyzji – przy założeniu, że zostanie ona w tym względzie uzasadniona – co do tego, czy należy wziąć takie dowody pod uwagę (zob. podobnie wyrok z dnia 5 lipca 2017 r., Klamka, T‑306/16, niepublikowany, EU:T:2017:466, pkt 16 i przytoczone tam orzecznictwo).

31      W odniesieniu do korzystania z przysługujących izbie odwoławczej uprawnień dyskrecjonalnych w zakresie ewentualnego wzięcia pod uwagę stanu faktycznego lub dowodów przedstawionych po raz pierwszy przed tą izbą należy zauważyć, że takie wzięcie pod uwagę może być uzasadnione, jeżeli spełnione są przesłanki określone w art. 27 ust. 4 rozporządzenia delegowanego 2018/625.

32      W szczególności art. 27 ust. 4 rozporządzenia delegowanego 2018/625 stanowi:

„Zgodnie z art. 95 ust. 2 rozporządzenia […] 2017/1001 izba odwoławcza może przyjąć stan faktyczny lub dowody przedstawione jej po raz pierwszy tylko wtedy, gdy stan faktyczny lub dowody spełniają następujące wymagania:

a)      prima facie mogą one mieć znaczenie [dla] wyniku sprawy; oraz

b)      nie zostały one przedstawione w odpowiednim czasie z istotnych przyczyn, w szczególności jeżeli stanowią one jedynie uzupełnienie istotnych faktów i dowodów, które zostały już przedłożone w odpowiednim czasie, lub zostały one złożone w celu zakwestionowania ustaleń poczynionych lub zbadanych w pierwszej instancji z własnej inicjatywy w decyzji, od której służy odwołanie”.

33      Rozporządzenie delegowane 2018/625 ma bowiem zastosowanie w dziedzinie wzorów wspólnotowych, ponieważ zgodnie z art. 108 rozporządzenia nr 6/2002 przepisy rzeczonego rozporządzenia delegowanego dotyczące postępowania przed izbami odwoławczymi mają również zastosowanie do odwołań od decyzji, o których mowa w art. 55 tego rozporządzenia [wyrok z dnia 24 marca 2021 r., Lego/EUIPO – Delta Sport Handelskontor (Klocek z zabawkowego zestawu konstrukcyjnego), T‑515/19, niepublikowany, EU:T:2021:155, pkt 44]. Ten ostatni artykuł odnosi się w szczególności do decyzji wydziałów unieważnień, jak w niniejszej sprawie.

34      Należy również zauważyć, że treść art. 63 ust. 2 rozporządzenia nr 6/2002 jest identyczna z treścią art. 95 ust. 2 rozporządzenia 2017/1001, do którego wprost odwołuje się art. 27 ust. 4 rozporządzenia delegowanego 2018/625.

35      Wynika z tego, że przesłanki określone w art. 27 ust. 4 rozporządzenia delegowanego 2018/625 stosuje się mutatis mutandis do art. 63 ust. 2 rozporządzenia nr 6/2002. Zatem możliwość wzięcia pod uwagę przez izbę odwoławczą stanu faktycznego lub dowodów przedstawionych po raz pierwszy przed nią, zgodnie z art. 63 ust. 2 wspomnianego rozporządzenia, jest objęta ramami art. 27 ust. 4 tego rozporządzenia delegowanego [zob. analogicznie wyrok z dnia 6 października 2021 r., Kondyterska korporatsiia „Roshen”/EUIPO – Krasnyj Octyabr (Przedstawienie homara), T‑254/20, niepublikowany, EU:T:2021:650, pkt 55, 56].

36      Zgodnie z orzecznictwem do Sądu należy ocena, czy izba odwoławcza faktycznie skorzystała z szerokich uprawnień dyskrecjonalnych przysługujących jej przy podejmowaniu, w sposób uzasadniony i z należytym uwzględnieniem wszystkich istotnych okoliczności, decyzji o tym, czy należy wziąć pod uwagę stan faktyczny lub dowody przedstawione po raz pierwszy przed tą izbą do celów wydania wymaganej od niej decyzji. Do niego należy ponadto zbadanie, czy dana izba odwoławcza w odpowiedni sposób skorzystała z uprawnień dyskrecjonalnych przyznanych jej w art. 63 ust. 2 rozporządzenia nr 6/2002 (zob. wyrok z dnia 5 lipca 2017 r., Klamka, T‑306/16, niepublikowany, EU:T:2017:466, pkt 18 i przytoczone tam orzecznictwo). W świetle pkt 35 powyżej ten ostatni przepis powinien być stosowany w połączeniu z art. 27 ust. 4 rozporządzenia delegowanego 2018/625.

37      Jak wynika z orzecznictwa dotyczącego art. 63 ust. 2 rozporządzenia nr 6/2002, przytoczonego powyżej w pkt 30 i 36, izba odwoławcza powinna skorzystać z przewidzianych w rzeczonym przepisie uprawnień dyskrecjonalnych, aby podjąć decyzję – przy czym decyzja ta musi zostać w tym względzie uzasadniona – czy należy wziąć pod uwagę stan faktyczny lub dowody przedstawione po raz pierwszy przed nią. Obowiązek ten jest również przewidziany w orzecznictwie dotyczącym art. 27 ust. 4 rozporządzenia delegowanego 2018/625, zgodnie z którym w przypadku gdy wspomniana izba akceptuje takie elementy i opiera się na nich, musi ona koniecznie przedstawić, zgodnie z art. 62 rzeczonego rozporządzenia, powody, które doprowadziły ją do uznania, że przesłanki określone w art. 27 ust. 4 tego rozporządzenia delegowanego zostały spełnione [zob. podobnie i analogicznie wyrok z dnia 30 czerwca 2021 r., Skyliners/EUIPO – Sky (SKYLINERS), T‑15/20, niepublikowany, EU:T:2021:401, pkt 80].

38      W tym względzie należy zauważyć, że obowiązek skorzystania przez izbę odwoławczą z uprawnień dyskrecjonalnych przewidzianych w art. 63 ust. 2 rozporządzenia nr 6/2002 w celu podjęcia decyzji – przy czym decyzja ta musi zostać w tym względzie uzasadniona – czy należy wziąć pod uwagę stan faktyczny lub dowody przedstawione po raz pierwszy przed nią, znajduje swoje źródło w ciążącym na administracji obowiązku uzasadniania swoich decyzji.

39      Ponadto badanie przez izbę odwoławczą kwestii dopuszczenia informacji o stanie faktycznym lub dowodów przedstawionych po raz pierwszy przed tą izbą stanowi obowiązkowy etap wstępny do ewentualnej analizy tych elementów dokonywanej przez tę izbę w ramach badania zasadności wniesionego do niej odwołania.

40      Dlatego też, zarówno w odniesieniu do analizy kwestii dopuszczenia informacji o stanie faktycznym lub dowodów przedstawionych po raz pierwszy przed izbą odwoławczą, jak i badania kwestii co do istoty sprawy, zaskarżona decyzja powinna spełniać wymogi obowiązku uzasadnienia przewidzianego między innymi w art. 41 karty, zatytułowanym „Prawo do dobrej administracji”, a konkretnie w ust. 1 i ust. 2 lit. c) wspomnianego artykułu, których naruszenie również podnosi skarżąca.

41      W tym względzie należy zauważyć, że art. 41 ust. 1 karty, stanowi, że „[k]ażdy ma prawo do bezstronnego i sprawiedliwego rozpatrzenia swojej sprawy w rozsądnym terminie przez instytucje, organy i jednostki organizacyjne Unii”. Ustęp 2 lit. c) omawianego artykułu uściśla z kolei, że „[p]rawo to obejmuje […] obowiązek administracji uzasadniania swoich decyzji [obowiązek uzasadniania swoich decyzji przez administrację]”.

42      Obowiązek uzasadnienia, który wynika również z art. 62 rozporządzenia nr 6/2002 zmierza, zgodnie z orzecznictwem, do osiągnięcia dwojakiego celu: po pierwsze, umożliwienia zainteresowanym zapoznania się z motywami wydania danego aktu, tak by mieli oni możliwość obrony swoich praw, a po drugie, umożliwienia sądowi Unii Europejskiej przeprowadzenia kontroli zgodności z prawem danej decyzji [wyrok z dnia16 lutego 2017 r., Antrax It/EUIPO – Vasco Group (Termosyfony do grzejników), T‑828/14 i T‑829/14, EU:T:2017:87, pkt 82].

43      Kwestię, czy uzasadnienie decyzji spełnia te wymogi, należy oceniać nie tylko w odniesieniu do jej treści, lecz także jej kontekstu oraz całości przepisów prawa regulujących daną dziedzinę [wyrok z dnia 9 lutego 2017 r., Mast‑Jägermeister/EUIPO (Kubki), T‑16/16, EU:T:2017:68, pkt 58].

44      Należy podkreślić, że obowiązek uzasadnienia ma również zapobiegać przyjmowaniu arbitralnych decyzji. W ten sposób niesie on także z sobą efekt samodyscypliny, w tym sensie, że będąc zobowiązanym do przedstawienia powodów przyjęcia danej decyzji, jej autor jest jednocześnie zobowiązany do zapewnienia, aby powody te były istotne, spójne i wystarczająco precyzyjne.

45      Wynika z tego, że w sytuacji gdy izba odwoławcza korzysta z przyznanych jej w art. 63 ust. 2 rozporządzenia nr 6/2002 uprawnień dyskrecjonalnych, ma ona obowiązek uzasadnić swoją decyzję w przedmiocie dopuszczenia informacji o stanie faktycznym lub dowodów przedstawionych po raz pierwszy przed nią, wskazując w szczególności, czy w świetle przesłanek określonych w art. 27 ust. 4 rozporządzenia delegowanego 2018/625 wspomniane elementy mogą zostać zaakceptowane. Należy zatem zbadać w niniejszym przypadku, czy izba ta wywiązała się ze wspomnianego obowiązku.

46      W niniejszej sprawie, nawet jeśli Izba Odwoławcza nie stwierdziła wyraźnie w zaskarżonej decyzji, że stan faktyczny lub dowody przedstawione w załącznikach 1–4 do pisma przedstawiającego podstawy złożonego przed nią odwołania zostały dopuszczone, należy uznać, że elementy te zostały wzięte przez nią pod uwagę, w sposób dorozumiany, lecz niewątpliwy. Po pierwsze bowiem, nie tylko szereg dowodów przedstawionych w owych załącznikach zostało wskazanych w ramach ujętego w pkt 15 zaskarżonej decyzji przedstawienia zarzutów i argumentów stron, ale też fakt ich wzięcia pod uwagę można również wywieść z poczynionych w uzasadnieniu rzeczonej decyzji odniesień do wszystkich okoliczności faktycznych, argumentów i dowodów przedstawionych w postępowaniu przed tą Izbą. Po drugie, zarówno skarżąca, jak i EUIPO zgadzają się w swoich pismach co do takiego dopuszczenia.

47      Otóż należy stwierdzić, że uzasadnienie zaskarżonej decyzji nie zawiera żadnych informacji dotyczących powodów, dla których Izba Odwoławcza dopuściła informacje o stanie faktycznym lub dowody przedstawione przez wnoszącą o unieważnienie po raz pierwszy przed nią.

48      Tym samym Sąd nie jest w stanie zbadać, czy Izba Odwoławcza zastosowała art. 27 ust. 4 rozporządzenia 2018/625 i czy spełnione zostały dwa określone w tym przepisie wymogi przed dopuszczeniem informacji o stanie faktycznym lub dowodów przedstawionych po raz pierwszy przed nią. W szczególności nie może on sprawdzić, czy Izba zbadała, po pierwsze, prima facie znaczenie tychże elementów dla sporu, a po drugie, ewentualne istotne przyczyny, jakie doprowadziły do ich opóźnionego przedstawienia. Nie jest zatem możliwe zapoznanie się przez Sąd z uzasadnieniem takiego dopuszczenia i dokonanie w tej kwestii oceny zasadności zaskarżonej decyzji.

49      Podobnie, z uwagi na to, że zaskarżona decyzja nie wskazuje powodów dopuszczenia informacji o stanie faktycznym lub dowodów przedstawionych po raz pierwszy przed Izbą Odwoławczą, strony nie mają możliwości zapoznania się z motywami uzasadniającymi takie dopuszczenie, tak aby bronić swoich praw.

50      Należy zatem stwierdzić, że w zakresie, w jakim zaskarżona decyzja jest dotknięta brakiem uzasadnienia w odniesieniu do dopuszczenia informacji o stanie faktycznym lub dowodów przedstawionych po raz pierwszy przed Izbą Odwoławczą, izba ta nie spełniła wymogów wynikających z art. 63 ust. 2 rozporządzenia nr 6/2002 i art. 41 ust. 2 lit. c) karty w związku z jej art. 41 ust. 1.

51      Wniosek ten nie może zostać podważony przez argumenty EUIPO.

52      W pierwszej kolejności należy oddalić argument EUIPO, że skoro skarżąca nie zakwestionowała przed Izbą Odwoławczą dopuszczenia informacji o stanie faktycznym lub dowodów przedstawionych po raz pierwszy rzeczonej Izbie, Izba ta nie miała obowiązku przedstawienia wyraźnego uzasadnienia dla ich dopuszczenia.

53      Po pierwsze bowiem, z orzecznictwa wynika, że uzasadnienie może być dorozumiane, pod warunkiem że umożliwia ono zainteresowanym poznanie przyczyn, dla których została wydana decyzja izby odwoławczej, a właściwemu sądowi dostarcza elementów wystarczających do dokonania kontroli [wyrok z dnia 25 kwietnia 2013 r., Bell & Ross/OHIM – KIN (Obudowa zegarka), T‑80/10, niepublikowany, EU:T:2013:214, pkt 37]. Tymczasem, jak stwierdzono w pkt 48 i 49 powyżej, nie ma to miejsca w niniejszym wypadku.

54      Po drugie, jak zauważono w pkt 45 powyżej, w sytuacji gdy izba odwoławcza korzysta z przyznanych jej w art. 63 ust. 2 rozporządzenia nr 6/2002 uprawnień dyskrecjonalnych, ma ona obowiązek uzasadnić swoją decyzję w przedmiocie dopuszczenia informacji o stanie faktycznym lub dowodów przedstawionych po raz pierwszy przed nią, wskazując w szczególności, czy w świetle przesłanek określonych w art. 27 ust. 4 rozporządzenia delegowanego 2018/625 wspomniane elementy mogą zostać zaakceptowane.

55      Wynika stąd, że badanie argumentu EUIPO, o którym mowa w pkt 52 powyżej, musi być przeprowadzone w świetle istnienia obowiązku wskazania przez izbę odwoławczą w szczególności, czy ze względu na przesłanki określone w art. 27 ust. 4 rozporządzenia delegowanego 2018/625 informacje o stanie faktycznym lub dowody przedstawione po raz pierwszy przed nią mogą zostać zaakceptowane.

56      Prawdą jest, że zgodnie z art. 63 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002 badanie stanu faktycznego przez EUIPO jest ograniczone w trakcie postępowania dotyczącego unieważnienia, jak w niniejszej sprawie, do okoliczności faktycznych, dowodów i argumentów przedstawionych przez strony.

57      Jednakże art. 63 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002 nie zwalnia izby odwoławczej od zbadania i uzasadnienia dopuszczenia informacji o stanie faktycznym lub dowodów przedstawionych po raz pierwszy przed wspomnianą izbą na podstawie art. 27 ust. 4 rozporządzenia delegowanego 2018/625 ze względu na to, że skarżąca nie zakwestionowała dopuszczalności tych elementów.

58      Zgodnie bowiem z art. 27 ust. 2 rozporządzenia delegowanego 2018/625 izba odwoławcza rozpatruje z urzędu kwestie prawne niepodniesione przez strony, gdy dotyczą one istotnych wymogów proceduralnych lub zachodzi konieczność ich rozwiązania w celu zapewnienia prawidłowego stosowania rozporządzenia nr 6/2002 przy uwzględnieniu stanu faktycznego, dowodów i argumentów przedstawionych przez strony [zob. podobnie i analogicznie wyroki: z dnia 10 czerwca 2020 r., L. Oliva Torras/EUIPO – Mecánica del Frío (Urządzenia sprzęgające do pojazdów), T‑100/19, EU:T:2020:255, pkt 70–72; z dnia 13 października 2021 r, Škoda Investment/EUIPO – Škoda Auto (Przedstawienie strzałki ze skrzydłem), T‑712/20, EU:T:2021:700, pkt 24].

59      W niniejszej sprawie kwestia, czy stan faktyczny lub dowody przedstawione po raz pierwszy przed Izbą Odwoławczą mogą zostać dopuszczone na podstawie art. 27 ust. 4 rozporządzenia delegowanego 2018/625, jest kwestią, która dotyczy prawidłowego stosowania rozporządzenia nr 6/2002, przy uwzględnieniu faktów, dowodów i argumentów przedstawionych przez strony w rozumieniu ust. 2 wspomnianego artykułu. Izba Odwoławcza winna zatem zbadać z urzędu tę kwestię i uzasadnić swoją odpowiedź.

60      Wbrew zatem temu, co utrzymuje EUIPO, dopuszczenie informacji o stanie faktycznym lub dowodów przedstawionych po raz pierwszy przed Izbą Odwoławczą na podstawie art. 27 ust. 4 rozporządzenia delegowanego 2018/625, a także przedstawienie uzasadnienia w tym względzie w zaskarżonej decyzji nie jest wyłączone z zakresu badania przez tę Izbę tylko dlatego, że skarżąca nie zakwestionowała takiego dopuszczenia na etapie postępowania przed nią.

61      Po trzecie, wniosek ten potwierdza też cel, któremu służy art. 27 ust. 4 rozporządzenia delegowanego 2018/625.

62      Celem art 27 ust. 4 rozporządzenia delegowanego 2018/625 jest bowiem, między innymi, zapewnienie właściwego przebiegu i skuteczności postępowań przed EUIPO poprzez zachęcanie stron do przestrzegania terminów, jakie zostały im wyznaczone [zob. podobnie wyrok z dnia 19 stycznia 2022 r., Masterbuilders, Heiermann, Schmidtmann/EUIPO – Cirillo (POMODORO), T‑76/21, niepublikowany, EU:T:2022:16, pkt 37 i przytoczone tam orzecznictwo].

63      Artykuł 27 ust. 4 rozporządzenia delegowanego 2018/625 realizuje zatem cel interesu ogólnego. W tych okolicznościach i zważywszy na to, że przepis ten nie ogranicza się do ochrony wyłącznie interesu stron postępowania, strony te nie mogą mieć władzy nad badaniem przestrzegania zasad dopuszczania dowodów.

64      Tymczasem argumentacja EUIPO, o której mowa w pkt 52 powyżej, poprzez uzależnienie treści uzasadnienia zaskarżonej decyzji w zakresie badania na podstawie art. 27 ust. 4 rozporządzenia delegowanego 2018/625 od kwestii, czy dopuszczenie informacji o stanie faktycznym lub dowodów przedstawionych po raz pierwszy przed izbą odwoławczą zostało czy nie zostało zakwestionowane w toku postępowania przed tą izbą, oddaje badanie zgodności z zasadami dopuszczania dowodów przewidzianymi w tym przepisie do dyspozycji stron. Obowiązek przestrzegania prawa przez tę izbę, w szczególności w kontekście kontroli dopuszczania dowodów w świetle wymogów regulacyjnych i uzasadnienia, nie może jednak zależeć od tego, czy strony zwrócą się do niej o dokonanie takiej kontroli.

65      Po czwarte, należy zauważyć, że jak wynika z orzecznictwa dotyczącego art. 27 ust. 4 rozporządzenia delegowanego 2018/625, to na stronie przedstawiającej dowody spoczywa obowiązek uzasadnienia przyczyn, dla których zostały one zgłoszone na tym etapie postępowania, jak również wykazania niemożności dokonania takiego przedstawienia w toku postępowania przed Wydziałem Unieważnień (zob. analogicznie wyrok z dnia 6 października 2021 r., Przedstawienie homara, T‑254/20, niepublikowany, EU:T:2021:650, pkt 59 i przytoczone tam orzecznictwo).

66      Swoim argumentem przywołanym w pkt 52 powyżej EUIPO próbuje podważyć rozłożenie ciężaru dowodu określone w orzecznictwie przytoczonym w pkt 65 powyżej, dążąc do uzależnienia treści zaskarżonej decyzji w zakresie badania na podstawie art. 27 ust. 4 rozporządzenia delegowanego 2018/625 od kwestii, czy dopuszczenie informacji o stanie faktycznym lub dowodów przedstawionych po raz pierwszy przed izbą odwoławczą zostało czy nie zostało zakwestionowane w toku postępowania przed tą izbą. Obowiązek przestrzegania prawa przez izbę odwoławczą, w szczególności w kontekście kontroli dopuszczania dowodów w świetle wymogów regulacyjnych i uzasadnienia, nie może jednak zależeć od tego, czy strony zwrócą się do niej o dokonanie takiej kontroli.

67      Podobnie teza broniona przez EUIPO wymagałaby od stron przed Izbą Odwoławczą czuwania nad tym, by przestrzegała ona swoich obowiązków proceduralnych w rozumieniu art. 27 ust. 2 rozporządzenia delegowanego 2018/625, które mają charakter wiążący i podlegają badaniu z urzędu.

68      W konsekwencji należy stwierdzić, że niezależnie od tego, że skarżąca nie zakwestionowała dopuszczenia informacji o stanie faktycznym lub dowodów przedstawionych po raz pierwszy przed Izbą Odwoławczą, ta ostatnia była w każdym wypadku zobowiązana, zgodnie z art. 63 ust. 2 rozporządzenia nr 6/2002 w związku z art. 27 ust. 4 rozporządzenia delegowanego nr 2018/625, do zbadania możliwości tego dopuszczenia i przedstawienia powodów, które doprowadziły ją do dopuszczenia tych elementów.

69      W drugiej kolejności – nie można również uwzględnić argumentów EUIPO mających na celu wykazanie, że w niniejszej sprawie zostały spełnione przesłanki określone w art. 27 ust. 4 rozporządzenia delegowanego 2018/625.

70      W tym zakresie należy przypomnieć, że zgodnie z orzecznictwem uzasadnienie decyzji musi być zawarte w treści samej decyzji i nie może być przedstawione w późniejszych wyjaśnieniach EUIPO, z wyjątkiem szczególnych okoliczności, które – wobec braku pilnego charakteru – nie zachodzą. Wynika stąd, że decyzja powinna być co do zasady samowystarczalna, a jej uzasadnienie nie może wynikać z pisemnych lub ustnych wyjaśnień udzielonych w późniejszym okresie, kiedy decyzja ta jest już przedmiotem skargi do sądu Unii [zob. wyrok z dnia 12 grudnia 2017 r., Sony Computer Entertainment Europe/EUIPO – Vieta Audio (Vita), T‑35/16, niepublikowany, EU:T:2017:886, pkt 57 i przytoczone tam orzecznictwo; zob. również podobnie wyrok z dnia 14 marca 2018 r., Gifi Diffusion/EUIPO – Crocs (Obuwie), T‑424/16, niepublikowany, EU:T:2018:136, pkt 34 i przytoczone tam orzecznictwo].

71      W niniejszej sprawie, wobec braku pilnego charakteru, nie zachodzą szczególne okoliczności pozwalające EUIPO na przedstawienie późniejszych wyjaśnień w celu uzupełnienia uzasadnienia zaskarżonej decyzji. W każdym wypadku wyjaśnień złożonych w niniejszej sprawie nie można uznać za uzupełnienie istniejącego uzasadnienia, gdyż stanowią one całkowicie nowe uzasadnienie.

72      Ponadto, zgodnie z orzecznictwem, brak uzasadnienia stanowi sam w sobie wystarczającą podstawę do stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji (zob. podobnie wyrok z dnia 2 kwietnia 1998 r., Komisja/Sytraval i Brink’s France, C‑367/95 P, EU:C:1998:154, pkt 78). Należy zatem stwierdzić, że błąd popełniony przez Izbę Odwoławczą, wskazany w pkt 50 powyżej, pociąga za sobą stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji.

73      Wniosku tego nie może podważyć także orzecznictwo, zgodnie z którym strona skarżąca nie ma uzasadnionego interesu w powoływaniu się na naruszenie obowiązku uzasadnienia, w sytuacji gdy jest już pewne, że w wyniku stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji wydana zostanie identyczna decyzja [wyroki: z dnia 29 września 1976 r., Morello/Komisja, 9/76, EU:C:1976:129, pkt 11; z dnia 3 grudnia 2003 r., Audi/OHIM (TDI), T‑16/02, EU:T:2003:327, pkt 97, 98].

74      Po pierwsze, nie można bowiem wykluczyć, że badanie przez Izbę Odwoławczą przesłanek określonych w art. 27 ust. 4 rozporządzenia 2018/625 może doprowadzić do tego, że nie dopuści ona informacji o stanie faktycznym lub dowodów przedstawionych po raz pierwszy przed nią. W tym względzie jednak do Sądu nie należy zastępowanie EUIPO w dokonywaniu oceny przedmiotowych elementów [zob. podobnie wyrok z dnia 28 września 2016 r., European Food/EUIPO – Société des produits Nestlé (FITNESS), T‑476/15, EU:T:2016:568, pkt 68 i przytoczone tam orzecznictwo].

75      Po drugie, nie można także wykluczyć, że gdyby Izba Odwoławcza zdecydowała się nie dopuścić informacji o stanie faktycznym lub dowodów przedstawionych po raz pierwszy przed nią, wynik zaskarżonej decyzji mógłby być inny. W tym względzie należy zauważyć, że EUIPO przyznaje w odpowiedzi na skargę, że elementy te posłużyły do poparcia wniosków wyciągniętych przez tą Izbę w odniesieniu do oceny wspomnianej funkcji technicznej cech postaci rozpatrywanego produktu.

76      W związku z tym należy uznać, że w wyniku stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji niekoniecznie będzie musiała zostać wydana identyczna decyzja.

77      Należy zatem uwzględnić podniesiony przez skarżącą zarzut drugi, bez konieczności badania pozostałych argumentów przedstawionych na poparcie tego zarzutu, w szczególności dotyczących naruszenia art. 63 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002.

78      W świetle powyższego należy uwzględnić skargę i w konsekwencji stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji, bez potrzeby badania zarzutu pierwszego.

 W przedmiocie kosztów

79      Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę.

80      Skarżąca wniosła o obciążenie EUIPO kosztami postępowania związanymi z postępowaniami przed Sądem, jak również przed EUIPO.

81      Ponieważ EUIPO przegrało sprawę, należy obciążyć je, poza jego własnymi kosztami, kosztami poniesionymi przez skarżącą w związku z postępowaniem przed Sądem.

82      W odniesieniu do kosztów postępowania w sprawie unieważnienia przed Wydziałem Unieważnień oraz postępowania odwoławczego przed Izbą Odwoławczą należy przypomnieć, że zgodnie z art. 190 § 2 regulaminu postępowania niezbędne koszty poniesione przez strony w związku z postępowaniem przed izbą odwoławczą uznaje się za koszty podlegające zwrotowi. Nie dotyczy to jednak kosztów poniesionych w związku z postępowaniem przed Wydziałem Unieważnień.

83      Wynika stąd, że wniosek skarżącej o obciążenie EUIPO kosztami postępowania przed Wydziałem Unieważnień i Izbą Odwoławczą może zostać uwzględniony jedynie w odniesieniu do niezbędnych kosztów poniesionych w związku z postępowaniem przed Izbą Odwoławczą. EUIPO zostaje zatem obciążone kosztami tego ostatniego postępowania, jak również kosztami związanymi z postępowaniem przed Sądem.

Z powyższych względów

SĄD (druga izba)

orzeka, co następuje:

1)      Stwierdza się nieważność decyzji Trzeciej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 14 lipca 2021 r. (sprawa R 1072/20203).

2)      EUIPO zostaje obciążone kosztami poniesionymi w związku z postępowaniem zarówno przed Izbą Odwoławczą EUIPO, jak i przed Sądem.

Tomljenović

Nõmm

Kukovec

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 30 listopada 2022 r.

Sekretarz

 

Prezes

E. Coulon

 

M. van der Woude


*      Język postępowania: polski.