Προσφυγή της 14ης Νοεμβρίου 2013 – Léon Van Parys κατά Επιτροπής

(Υπόθεση T-603/13)

Γλώσσα διαδικασίας: η ολλανδική

Διάδικοι

Προσφεύγουσα: Firma Léon Van Parys NV (Αμβέρσα, Βέλγιο) (εκπρόσωποι: P. Vlaemminck, B. Van Vooren και R. Verbeke, δικηγόροι)

Καθής: Ευρωπαϊκή Επιτροπή

Αιτήματα της προσφεύγουσας

Η προσφεύγουσα ζητεί από το Γενικό Δικαστήριο:

να ακυρώσει το έγγραφο της Επιτροπής με το οποίο το εν λόγω θεσμικό όργανο ζητεί συμπληρωματικές πληροφορίες από τη Βελγική Υπηρεσία Τελωνείων και Ειδικών Φόρων Καταναλώσεως, βάσει του άρθρου 907 του κανονισμού (ΕΟΚ) 2454/93, καθώς και το έγγραφο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής της 16ης Σεπτεμβρίου 2013, με το οποίο πληροφορεί τη Firma Léon Van Parys για το αίτημα αυτό και για την αναστολή της προθεσμίας εξετάσεως σύμφωνα με το άρθρο 907 του κανονισμού (ΕΟΚ) 2454/93·

να διαπιστώσει ότι το άρθρο 909 του κανονισμού (ΕΟΚ) 2454/93 έχει αναπτύξει πλήρως τα αποτελέσματά του προς όφελος της προσφεύγουσας, μετά την έκδοση της αποφάσεως του Γενικού Δικαστηρίου της 19ης Μαρτίου 2013, T-324/10, αφορώσας την υπόθεση REM/REC 07/07·

να καταδικάσει την Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα.

Λόγοι ακυρώσεως και κύρια επιχειρήματα

Προς στήριξη της προσφυγής, η προσφεύγουσα προβάλλει δύο λόγους ακυρώσεως.

Ο πρώτος λόγος αφορά εκ μέρους της Επιτροπής παράβαση των άρθρων 907 και 909 του κανονισμού (ΕΟΚ) 2454/93 ¹ , καθώς και του άρθρου 266, πρώτο εδάφιο, ΣΛΕΕ. Η προσφεύγουσα υποστηρίζει ότι η εννεάμηνη προθεσμία εκδόσεως αποφάσεως κατά τα δύο πρώτα από τα άρθρα αυτά είχε παρέλθει και ότι, κατά συνέπεια, η Επιτροπή δεν ήταν πλέον αρμόδια να αποφανθεί επί της αιτήσεως διαγραφής. Κατά συνέπεια, η Επιτροπή δεν είναι πλέον αρμόδια, στο μέτρο που οι ενέργειές της βαίνουν πέραν της αμιγούς θεραπείας των πλημμελειών της αποφάσεώς της που ακυρώθηκε εν μέρει με την απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου της 19ης Μαρτίου 2013, T-324/10, Firma Léon Van Parys κατά Επιτροπής.Ο δεύτερος λόγος αφορά παράβαση του άρθρου 907 του κανονισμού (ΕΟΚ) 2454/93 και του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, συγκεκριμένα δε του άρθρου 41, που αφορά το δικαίωμα χρηστής διοικήσεως. Η προσφεύγουσα υποστηρίζει ότι η Επιτροπή χρησιμοποιεί παρανόμως τη δυνατότητα να ζητήσει πληροφορίες και, κατά τον τρόπο αυτόν, να παρατείνει την εννεάμηνη προθεσμία, προκειμένου να αποφύγει ή να αναβάλει τη μελλοντική εφαρμογή του άρθρου 909 του κανονισμού (ΕΟΚ) 2454/93. Επιπλέον συνιστά παραβίαση της αρχής της χρηστής διοικήσεως το γεγονός ότι –όσον αφορά ζήτημα για το οποίο ισχύει κατ’ αρχήν εννεάμηνη προθεσμία– η Επιτροπή παρέσχε στον εαυτό της το δικαίωμα να κινήσει το 2013 πλήρη έρευνα, αφορώσα αίτηση διαγραφής η οποία υποβλήθηκε στο τέλος του 2007 και αφορά εισαγωγές που πραγματοποιήθηκαν το 1999.