Postanowienie Sądu z dnia 17 czerwca 2013 r. – Divandari przeciwko Radzie

(Sprawa T-70/12)¹

(Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa – Środki ograniczające podjęte wobec Iranu w celu zapobiegania rozprzestrzenianiu broni jądrowej - Zamrożenie funduszy – Zarzut niedopuszczalności – Zawisłość sporu – Zarzut niezgodności z prawem – Wykreślenie z wykazu osób, których te środki dotyczą – Umorzenie postępowania)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Ali Divandari (Teheran, Iran) (przedstawiciele: S. Zaiwalla, P. Reddy i F. Zaiwalla, solicitors, M. Brindle, QC, oraz R. Blakeley, barrister)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: M. Bishop i I. Rodios, pełnomocnicy)

Przedmiot

Po pierwsze, stwierdzenie nieważności decyzji Rady 2011/783/WPZIB z dnia 1 grudnia 2011 r. dotyczącej zmiany decyzji 2010/413/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 319, s. 71), rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1245/2011 z dnia 1 grudnia 2011 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (UE) nr 961/2010 w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 319, s. 11), oraz rozporządzenia Rady (UE) nr 267/2012 z dnia 23 marca 2012 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie (UE) nr 961/2010 (Dz.U. L 88, s. 1) w zakresie, w jakim te akty dotyczą skarżącego, a z drugiej strony – stwierdzenie niemożności stosowania wobec skarżącego art. 20 ust. 1 lit. b) decyzji Rady 2010/413/WPZiB z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającej wspólne stanowisko 2007/140/WPZiB (Dz.U. L 195, s. 39) oraz art. 16 ust. 2 rozporządzenia Rady (UE) nr 961/2010 z dnia 25 października 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 423/2007 (Dz.U. L 281, s. 1)

Sentencja

Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna w zakresie, w jakim zmierza do stwierdzenia niemożności stosowania wobec skarżącego art. 20 ust. 1 lit. b) decyzji Rady 2010/413/WPZiB z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającej wspólne stanowisko 2007/140/WPZiB, s. 39) oraz art. 16 ust. 2 rozporządzenia Rady (UE) nr 961/2010 z dnia 25 października 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 423/2007.

W pozostałym zakresie zarzut niedopuszczalności zostaje odrzucony.

Postępowanie w sprawie skargi zostaje umorzone w zakresie, w jakim zmierza ona do stwierdzenia nieważności decyzji Rady 2011/783/WPZIB z dnia 1 grudnia 2011 r. dotyczącej zmiany decyzji 2010/413/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu, rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1245/2011 z dnia 1 grudnia 2011 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (UE) nr 961/2010 w sprawie środków ograniczających wobec Iranu oraz rozporządzenia Rady (UE) nr 267/2012 z dnia 23 marca 2012 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie (UE) nr 961/2010 w zakresie, w jakim te akty dotyczą skarżącego.

Rada pokrywa, oprócz swoich własnych kosztów, również koszty skarżącego związane z żądaniem stwierdzenia nieważności decyzji 2011/783, rozporządzenia wykonawczego nr 1245/2011 oraz rozporządzenia nr 267/2012.

Skarżący pokrywa swoje własne koszty związane po pierwsze z żądaniem stwierdzenia niemożności stosowania art. 20 ust. 1 lit. b) decyzji 2010/413 oraz art. 16 ust. 2 rozporządzenia nr 961/2010 oraz, po drugie, z zarzutem niedopuszczalności.

____________

¹ Dz.U. C 109 z 14.4.2012.