Sprawa T‑435/09
(publikacja fragmentów)
GL2006 Europe Ltd
przeciwko
Komisji Europejskiej
Klauzula arbitrażowa – Umowy dotyczące pomocy finansowej zawarte w ramach piątego i szóstego ramowego programu działań wspólnotowych w zakresie badań i rozwoju technologicznego oraz w ramach programu eTEN – Projekty Highway, J WeB, Care Paths, Cocoon, Secure-Justice, Qualeg, Lensis, E-Pharm Up, Liric, Grace, Clinic i E2SP – Wypowiedzenie umów – Zwrot wypłaconych kwot – Noty obciążeniowe – Żądanie wzajemne – Reprezentacja strony skarżącej
Streszczenie – Wyrok Sądu (ósma izba) z dnia 16 września 2013 r.
1. Postępowanie sądowe – Skarga, która stała się bezprzedmiotowa – Milczenie strony skarżącej po zastosowaniu środka organizacji postępowania dotyczącego wyznaczenia nowych przedstawicieli – Umorzenie postępowania – Wpływ na żądanie wzajemne
(art. 225 WE; regulamin postępowania przed Sądem, art. 113)
2. Postępowanie sądowe – Wniesienie sprawy do Sądu na podstawie klauzuli arbitrażowej – Właściwość Sądu – Zakres i ograniczenia – Właściwość do rozpoznania żądania wzajemnego – Podstawa
(art. 225 WE, 238 WE)
1. Sąd może, zgodnie z art. 113 regulaminu postępowania przed Sądem, stwierdzić z urzędu, że skarga stała się bezprzedmiotowa i że nie ma potrzeby rozstrzygania wówczas, gdy strona skarżąca zachowuje milczenie po zastosowaniu środka organizacji postępowania dotyczącego wyznaczenia nowych przedstawicieli.
Jednak w sytuacji, gdy strona pozwana wystosowała żądanie wzajemne i gdy umorzenie postępowania w przedmiocie skargi głównej nie jest w stanie zaspokoić roszczeń tej strony, wynika z tego, z jednej strony, że żądanie wzajemne nie staje się bezprzedmiotowe, mimo że bezprzedmiotowa stała się skarga główna, a z drugiej strony, że pozwana nadal ma interes w tym, aby jej żądanie zostało uwzględnione. Tak jest w przypadku żądania wzajemnego mającego na celu zasądzenie od strony skarżącej zwrotu wypłaconych jej kwot.
(por. pkt 33, 45, 46)
2. Zgodnie z art. 238 WE sądy Unii są właściwe do orzekania na mocy klauzuli arbitrażowej przewidzianej w umowie prawa publicznego lub prawa prywatnego zawartej przez Unię lub w jej imieniu. Właściwość Sądu do rozpoznania, na mocy klauzuli arbitrażowej, sporu dotyczącego umowy ocenia się w świetle tego postanowienia oraz treści samej klauzuli. Właściwość ta ma charakter odstępstwa od prawa powszechnego, wobec czego powinna być interpretowana w sposób ścisły. Tak więc Sąd może z jednej strony orzekać w przedmiocie sporów wynikających z umów tylko w sytuacji, gdy strony wyraziły wolę przyznania mu takich kompetencji, a z drugiej strony może on orzekać wyłącznie w przedmiocie żądań, których źródłem jest umowa zawierająca klauzulę arbitrażową lub które mają bezpośredni związek z wynikającymi z niej zobowiązaniami.
Ponadto we wspólnotowym systemie sądów właściwość do orzeczenia w przedmiocie skargi głównej implikuje istnienie właściwości do orzeczenia w przedmiocie wszelkich żądań wzajemnych zgłoszonych w tym samym postępowaniu, których źródłem jest ten sam akt bądź ten sam fakt, który jest przedmiotem skargi. Uzasadnieniem tej właściwości są względy ekonomiki postępowania, a także pierwszeństwo przyznane sądowi, przed którym sprawa zawisła w pierwszej kolejności, które to względy są również powszechnie uznawane w systemach proceduralnych państw członkowskich.
(por. pkt 37, 38, 42)