WYROK SĄDU (izba ds. odwołań)
z dnia 2 lipca 2010 r.
Sprawa T‑266/08 P
Petrus Kerstens
przeciwko
Komisji Europejskiej
Odwołanie – Służba publiczna – Urzędnicy – Zmiana zatrudniającej jednostki – Artykuł 7 regulaminu pracowniczego – Interes służby – Przeinaczenie okoliczności faktycznych i dowodów – Obowiązek uzasadnienia spoczywający na Sądzie do spraw Służby Publicznej – Prawo do obrony
Przedmiot: Odwołanie od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (druga izba) z dnia 8 maja 2008 r. w sprawie F‑119/06 Kerstens przeciwko Komisji, Zb.Orz.SP s. I‑A‑1‑147, II‑A‑1‑787, mające na celu uchylenie tego wyroku.
Orzeczenie: Odwołanie zostaje oddalone. Petrus Kerstens pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję w ramach postępowania w niniejszej instancji.
Streszczenie
1. Odwołanie – Zarzuty – Błąd w ustaleniach faktycznych – Niedopuszczalność – Kontrola oceny dowodów przez Sąd – Wykluczenie, z wyjątkiem przypadku ich przeinaczenia
(statut Trybunału Sprawiedliwości, załącznik I, art. 11 ust. 1)
2. Odwołanie – Zarzuty – Niewystarczające uzasadnienie – Podanie przez Sąd do spraw Służby Publicznej uzasadnienia dorozumianego
(art. 256 TFUE; statut Trybunału Sprawiedliwości, art. 36, załącznik I, art. 7 ust. 1)
3. Odwołanie – Zarzuty – Nieprawidłowość postępowania – Orzeczenie wydane na podstawie okoliczności faktycznych lub dokumentów, które nie były znane jednej ze stron – Naruszenie prawa do obrony – Naruszenie zasady kontradyktoryjności
1. Sąd rozpoznający sprawę w pierwszej instancji jest wyłącznie właściwy, po pierwsze, do dokonania ustaleń faktycznych, chyba że nieprawidłowość tych ustaleń wynika z przedłożonych mu akt sprawy, a po drugie, do dokonania oceny stanu faktycznego. Gdy jednak sąd rozpoznający sprawę w pierwszej instancji ustalił okoliczności faktyczne lub dokonał ich oceny, sąd rozpoznający odwołanie jest właściwy w zakresie kontroli kwalifikacji prawnej wspomnianych okoliczności faktycznych oraz skutków prawnych, jakie wywiódł z nich sąd rozpoznający sprawę w pierwszej instancji.
Sąd rozpoznający odwołanie nie jest zatem właściwy do ustalania okoliczności faktycznych ani też zasadniczo do badania dowodów, które sąd rozpoznający sprawę w pierwszej instancji dopuścił na poparcie tych okoliczności. Jeśli bowiem dowody te uzyskano w prawidłowy sposób przy poszanowaniu ogólnych zasad prawa i wymogów proceduralnych dotyczących ciężaru dowodu i postępowania dowodowego, wyłącznie do sądu rozpoznającego sprawę w pierwszej instancji należy ocena tego, jaką wagę należy przywiązywać do przedstawionych mu środków dowodowych. Ocena ta nie stanowi zatem, z wyłączeniem przypadków przeinaczenia tych dowodów, kwestii prawnej, która jako taka podlega kontroli sądu rozpoznającego odwołanie. W tym względzie należy również stwierdzić, że takie przeinaczenie musi w oczywisty sposób wynikać z akt sprawy bez konieczności dokonywania ponownej oceny okoliczności faktycznych i dowodów.
(zob. pkt 37–39)
Odesłanie: Trybunał, sprawa C‑551/03 P General Motors przeciwko Komisji, 6 kwietnia 2006 r., Zb.Orz. s. I‑3173, pkt 51, 52, 54; Trybunał, sprawa C‑167/04 P JCB Service przeciwko Komisji, 21 września 2006 r., Zb.Orz. s. I‑8935, pkt 106–108
2. Obowiązek uzasadnienia spoczywający na Sądzie do spraw Służby Publicznej na mocy art. 36 zdanie pierwsze statutu Trybunału Sprawiedliwości i art. 7 ust. 1 załącznika I do tego statutu nie wymaga, by sąd ten przedstawił wywód, w którym zająłby się w sposób wyczerpujący każdym z wysuniętych przez strony postępowania argumentów z osobna. Uzasadnienie Sądu do spraw Służby Publicznej może więc wynikać w sposób dorozumiany, jeżeli tylko pozwala osobie, której dotyczy dane orzeczenie Sądu do spraw Służby Publicznej, zapoznać się z powodami podjęcia takiej właśnie decyzji, a sądowi rozpoznającemu odwołanie dostarcza wystarczająco dużo informacji, by mógł on sprawować kontrolę.
(zob. pkt 73)
Odesłanie: Trybunał, sprawa C‑105/04 P Nederlandse Federatieve Vereniging voor de Groothandel op Elektrotechnisch Gebied przeciwko Komisji, 21 września 2006 r., Zb.Orz. s. I‑8725, pkt 72; Trybunał, sprawa C‑16/07 P Chetcuti przeciwko Komisji, 9 października 2008 r., Zb.Orz. s. I‑7469, pkt 87
3. Wydanie orzeczenia sądowego na podstawie okoliczności faktycznych lub dokumentów, z którymi strony lub jedna ze stron nie miały możliwości się zapoznać i na których temat nie mogły w związku z tym zająć stanowiska, byłoby naruszeniem elementarnej zasady prawnej. W celu spełnienia wymogów związanych z prawem do rzetelnego procesu sądowego, konieczne jest bowiem, aby strony zapoznały się z okolicznościami faktycznymi i prawnymi, które są decydujące dla wyniku postępowania, i mogły przeprowadzić w ich przedmiocie kontradyktoryjną debatę. Powinno się umożliwić stronom skuteczne zajęcie stanowiska w przedmiocie przedstawionych sądowi okoliczności faktycznych, dowodów i uwag, na których zamierza on oprzeć swoje orzeczenie.
(zob. pkt 83)
Odesłanie: Trybunał, sprawy połączone 42/59 i 49/59 Snupat przeciwko Wysokiej Władzy, 22 marca 1961 r., Rec. s. 99, 156; Trybunał, sprawa C‑480/99 P Plant i in. przeciwko Komisji i South Wales Small Mines, 10 stycznia 2002 r., Rec. s. I‑265, pkt 24; Trybunał, sprawa C‑89/08 P Komisja przeciwko Irlandii i in., 2 grudnia 2009 r., Zb.Orz. s. I‑11245, pkt 56; Sąd, sprawa T‑253/06 P Chassagne przeciwko Komisji, 19 września 2008 r., Zb.Orz.SP s. I‑B‑1‑43, II‑B‑1‑295, pkt 27