Sprawa T‑141/14

SolarWorld AG i in.

przeciwko

Radzie Unii Europejskiej

Skarga o stwierdzenie nieważności – Dumping – Przywóz modułów fotowoltaicznych z krzemu krystalicznego i ich głównych komponentów (tj. ogniw) pochodzących lub wysyłanych z Chin – Ostateczne cło antydumpingowe – Zwolnienie przywozu stanowiącego przedmiot przyjętego zobowiązania – Nierozłączność – Niedopuszczalność

Streszczenie – postanowienie Sądu (piąta izba) z dnia 1 lutego 2016 r.

1.      Skarga o stwierdzenie nieważności – Przedmiot – Stwierdzenie częściowej nieważności – Przesłanka – Możliwość oddzielenia zaskarżonych przepisów – Kryterium obiektywne

(art. 263 TFUE)

2.      Skarga o stwierdzenie nieważności – Przedmiot – Stwierdzenie częściowej nieważności – Przesłanka – Możliwość oddzielenia zaskarżonych przepisów – Przepis rozporządzenia Rady zwalniający z ceł antydumpingowych określony przywóz stanowiący przedmiot zobowiązania przyjętego przez Komisję – Stwierdzenie nieważności powodujące zmianę istoty dyrektywy – Niespełnienie przesłanki

(art. 263 TFUE; rozporządzenie Rady nr 1238/2013, art. 1 ust. 2, 3)

1.      Stwierdzenie nieważności części aktu Unii jest możliwe jedynie wtedy, gdy elementy, o których stwierdzenie nieważności wniesiono, mogą zostać wydzielone z treści aktu. Ten wymóg rozdzielności nie jest spełniony, jeśli konsekwencją stwierdzenia nieważności części aktu jest zmiana jego istoty. W tym względzie kwestia, czy stwierdzenie częściowej nieważności zaskarżonego aktu zmienia go co do istoty, stanowi kryterium obiektywne, a nie subiektywne, związane z wolą polityczną organu, który ten akt wydał.

Ponadto ustalenie, czy przepisy, o których stwierdzenie nieważności wystąpiono, mogą być wydzielone, wymaga zbadania zakresu tych przepisów, aby możliwa była ocena, czy stwierdzenie ich nieważności zmieniłoby ducha i istotę aktu, którego część stanowią.

(por. pkt 48–51)

2.      Należy odrzucić jako niedopuszczalną skargę o stwierdzenie nieważności art. 3 rozporządzenia nr 1238/2013 nakładającego ostateczne cło antydumpingowe oraz stanowiącym o ostatecznym poborze cła tymczasowego nałożonego na przywóz modułów fotowoltaicznych z krzemu krystalicznego i głównych komponentów (tj. ogniw) pochodzących lub wysyłanych z Chińskiej Republiki Ludowej. Stwierdzenie nieważności tego artykułu, który zwalnia z ceł antydumpingowych przywóz danych towarów pochodzących od producentów eksportujących, którzy podpisali zobowiązanie dotyczące ceł, spowodowałoby bowiem zmianę skutków rozporządzenia nr 1238/2013, gdyż wspomniany przywóz nie byłby już zwolniony w ramach pewnych limitów rocznych z ceł antydumpingowych przewidzianych przez jego art. 1 ust. 2. Z analizy zakresu rzeczonego przepisu wynika, że gdyby żądanie stwierdzenia nieważności zaskarżonego przepisu zostało uwzględnione, sam duch i sama istota rozporządzenia nr 1238/2013 uległyby zmianie.

W tym względzie art. 3 rozporządzenia nr 1238/2013 przyznaje w ramach pewnych limitów ilościowych zwolnienie z ceł antydumpingowych wymienionym z nazwy podmiotom gospodarczym, z zastrzeżeniem przestrzegania przewidzianych w nim warunków. Konsekwencją stwierdzenia nieważności tego artykułu byłoby nadanie cłom antydumpingowym, poprzez eliminację zwolnienia z ceł mających zastosowanie do tego limitu ilościowego, zakresu szerszego aniżeli wynikający ze stosowania rozporządzenia nr 1238/2013 w brzmieniu przyjętym przez Radę, ponieważ w takiej sytuacji rzeczone cła dotyczyłyby całego przywozu danego produktu pochodzącego z Chin, mimo że zgodnie z rzeczonym rozporządzeniem cła te dotyczą jedynie przywozu pochodzącego od chińskich producentów eksportujących, którzy nie podpisali zobowiązania przyjętego przez Komisję. Rezultat taki stanowiłby zmianę istoty aktu, którego częścią jest sporny przepis, o którego stwierdzenie nieważności wystąpiono.

Ponadto kwestia tego, czy wszystkie przepisy rozporządzenia nr 1238/2013 mogą mieć zastosowanie bez jego art. 3, nie ma wpływu na ocenę zakresu zmiany wprowadzonej w tym rozporządzeniu w wypadku stwierdzenia nieważności tego przepisu, która to ocena stanowi test, jaki należy wykonać, aby ustalić, czy istota aktu prawnego zawierającego przepisy, o których stwierdzenie nieważności wystąpiono, ulega zmianie. Podobnie dzieje się w przypadku, gdy przepisy rozporządzenia nr 1238/2013 nie są dwuznaczne, co czyni bezużytecznym ich interpretację poprzez odniesienie do motywów, z uwagi na fakt, iż we wspomnianym rozporządzeniu brak jest informacji, jakoby nałożenie ceł antydumpingowych zależało od art. 3 tego rozporządzenia, i fakt, iż zaproponowane zobowiązanie nie stanowiło warunku wydania rozporządzenia nr 1238/2013.

(por. pkt 54, 55, 60, 61)