WYROK TRYBUNAŁU (czwarta izba)

z dnia 11 stycznia 2024 r.(*)

Odwołanie – Energia – Dyrektywa 2010/30/UE – Wskazanie poprzez etykietowanie oraz standardowe informacje o produkcie zużycia energii oraz innych zasobów przez produkty związane z energią – Rozporządzenie delegowane Komisji Europejskiej uzupełniające tę dyrektywę – Etykietowanie energetyczne odkurzaczy – Stwierdzenie nieważności – Skarga o odszkodowanie – Odpowiedzialność pozaumowna Unii Europejskiej – Wymóg wystarczająco istotnego naruszenia normy prawnej mającej na celu przyznanie uprawnień jednostkom – Oczywiste i poważne przekroczenie granic uprawnień dyskrecjonalnych – Elementy istotne w przypadku braku zakresu uznania

W sprawie C‑122/22 P

mającej za przedmiot odwołanie w trybie art. 56 statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, wniesione w dniu 18 lutego 2022 r.,

Dyson Ltd, z siedzibą w Malmesbury (Zjednoczone Królestwo),

Dyson Technology Ltd, z siedzibą w Malmesbury,

Dyson Operations Pte Ltd, z siedzibą w Singapurze (Singapur),

Dyson Manufacturing Sdn Bhd, z siedzibą w Senai (Malezja),

Dyson Spain SLU, z siedzibą w Madrycie (Hiszpania),

Dyson Austria GmbH, z siedzibą w Wiedniu (Austria),

Dyson sp. z o.o., z siedzibą w Warszawie (Polska),

Dyson Ireland Ltd, z siedzibą w Dublinie (Irlandia),

Dyson GmbH, z siedzibą w Kolonii (Niemcy),

Dyson SAS, z siedzibą w Paryżu (Francja),

Dyson Srl, z siedzibą w Mediolanie (Włochy),

Dyson Sweden AB, z siedzibą w Sztokholmie (Szwecja),

Dyson Denmark ApS, z siedzibą w Kopenhadze (Dania),

Dyson Finland Oy, z siedzibą w Helsinkach (Finlandia),

Dyson BV, z siedzibą w Amsterdamie (Niderlandy),

które reprezentowali E. Batchelor, M. Healy i T. Selwyn Sharpe, avocats i solicitors,

wnoszące odwołanie,

w której drugą stroną postępowania była:

Komisja Europejska, którą reprezentowali J.‑F. Brakeland, B. De Meester i K. Talabér-Ritz, w charakterze pełnomocników,

strona pozwana w pierwszej instancji,

TRYBUNAŁ (czwarta izba),

w składzie: C. Lycourgos, prezes izby, O. Spineanu-Matei (sprawozdawczyni), J.‑C. Bonichot, S. Rodin i L.S. Rossi, sędziowie,

rzecznik generalny: T. Ćapeta,

sekretarz: R. Stefanova-Kamisheva, administratorka,

uwzględniając pisemny etap postępowania i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 20 kwietnia 2023 r.,

po zapoznaniu się z opinią rzecznik generalnej na posiedzeniu w dniu 6 lipca 2023 r.,

wydaje następujący

Wyrok

1        W swym odwołaniu Dyson Ltd i czternaście innych spółek wnoszących odwołanie żądają uchylenia wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 8 grudnia 2021 r., Dyson i in./Komisja (T‑127/19, zwanego dalej „zaskarżonym wyrokiem”, EU:T:2021:870), w którym Sąd oddalił ich skargę zmierzającą do zasądzenia odszkodowania za szkody, jakie miały one ponieść w wyniku przyjęcia przez Komisję Europejską rozporządzenia delegowanego (UE) nr 665/2013 z dnia 3 maja 2013 r. uzupełniającego dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/30/UE w odniesieniu do etykietowania energetycznego odkurzaczy (Dz.U. 2013, L 192, s. 1, zwanego dalej „spornym rozporządzeniem”).

 Ramy prawne

2        Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/30/UE z dnia 19 maja 2010 r. w sprawie wskazania poprzez etykietowanie oraz standardowe informacje o produkcie zużycia energii oraz innych zasobów przez produkty związane z energią (Dz.U. 2010, L 153, s. 1) została uchylona rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1369 z dnia 4 lipca 2017 r. ustanawiającym ramy etykietowania energetycznego i uchylającym dyrektywę 2010/30/UE (Dz.U. 2017, L 198, s. 1). Motywy 5 i 8 tej dyrektywy miały następujące brzmienie:

„(5)      Udostępnianie rzetelnych, stosownych i porównywalnych informacji dotyczących zużycia energii przez produkty związane z energią powinno wpływać na wybór przez użytkowników końcowych tych produktów, które zużywają w trakcie ich użytkowania mniej energii i innych podstawowych zasobów lub pośrednim rezultatem ich użytkowania jest mniejsze zużycie energii lub tych zasobów, zachęcając tym samym producentów do podejmowania kroków w zakresie ograniczania zużycia energii i innych podstawowych zasobów przez produkty przez nich wytwarzane. Powinno to również wpłynąć pośrednio na wydajne korzystanie z tych produktów, aby przyczynić się do osiągnięcia unijnego celu w zakresie efektywności energetycznej na poziomie 20 %. Przy braku tych informacji samo działanie sił rynkowych nie zdoła zachęcić do racjonalnego zużycia energii i innych podstawowych zasobów przez te produkty.

[…]

(8)      Informacja odgrywa kluczową rolę w działaniu sił rynkowych, konieczne jest zatem wprowadzenie jednolitej etykiety dla wszystkich produktów tego samego typu, by dostarczyć potencjalnym nabywcom dodatkowych, zestandaryzowanych informacji dotyczących kosztów tych produktów w związku z energią i zużyciem innych podstawowych zasobów oraz by podjąć kroki gwarantujące, że potencjalni użytkownicy końcowi, którzy nie widzą tych produktów i nie mają tym samym możliwości zobaczenia etykiety, uzyskają również te informacje. Dla jej skuteczności i powodzenia, etykieta powinna być łatwa do rozpoznania dla użytkownika końcowego, oraz zawierać proste i zwięzłe informacje. W tym celu należy zachować istniejący układ etykiety jako podstawę informowania użytkowników końcowych o efektywności energetycznej danego produktu. Zużycie energii oraz inne informacje dotyczące produktów powinny być mierzone zgodnie ze zharmonizowanymi normami i metodami”.

3        Zgodnie z art. 1 ust. 1 i 2 wskazanej dyrektywy:

„1.      Niniejsza dyrektywa ustanawia ramy dla harmonizacji krajowych przepisów dotyczących informacji dla użytkownika końcowego, w szczególności w formie etykiet oraz standardowych informacji o produkcie, dotyczącej zużycia energii i w miarę potrzeb innych podstawowych zasobów podczas użytkowania oraz informacji dodatkowych o niektórych produktach związanych z energią, umożliwiając tym samym użytkownikom końcowym wybór bardziej efektywnych produktów.

2.      Niniejsza dyrektywa obejmuje produkty związane z energią wywierające znaczący bezpośredni lub pośredni wpływ na zużycie energii oraz, w stosownych przypadkach, innych podstawowych zasobów podczas użytkowania”.

4        Zgodnie z art. 5 lit. a) i b) tej dyrektywy państwa członkowskie zapewniają, aby „dostawcy wprowadzający na rynek lub oddający do użytku produkty objęte aktem delegowanym załączali etykietę i kartę zgodnie z niniejszą dyrektywą i aktem delegowanym”, a także aby ci dostawcy „sporządzali dokumentację techniczną, która umożliwia ocenę rzetelności informacji zawartych na etykiecie i karcie”.

5        Artykuł 10 dyrektywy 2010/30, zatytułowany „Akty delegowane”, stanowił:

„1.      Komisja określa szczegółowe informacje dotyczące etykiety i karty za pomocą aktów delegowanych zgodnie z art. 11, 12 i 13, w odniesieniu do każdego rodzaju produktu zgodnie z niniejszym artykułem.

W przypadku gdy dany produkt spełnia kryteria określone w ust. 2, jest on objęty aktem delegowanym zgodnie z ust. 4.

Przepisy zawarte w aktach delegowanych dotyczące informacji podawanej na etykiecie i w karcie w odniesieniu do zużycia energii i innych podstawowych zasobów podczas użytkowania umożliwiają użytkownikowi końcowemu dokonywanie bardziej świadomych decyzji dotyczących zakupu oraz umożliwiają organom nadzoru rynku sprawdzenie, czy produkty odpowiadają podanym informacjom.

[…]

4.      Akty delegowane określają w szczególności:

[…]

b)      normy i metody pomiaru wykorzystywane w celu uzyskania informacji, o których mowa w art. 1 ust. 1;

[…]

i)      poziom rzetelności deklaracji zawartych na etykiecie i kartach;

j)      datę oceny i ewentualnych zmian aktu delegowanego, z uwzględnieniem tempa postępu technicznego”.

6        Artykuł 11 tej dyrektywy, zatytułowany „Wykonywanie przekazanych uprawnień”, przewidywał w ust. 1:

„Uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych, o których mowa w art. 10, powierza się Komisji na okres pięciu lat, który rozpoczyna się dnia 19 czerwca 2010 r. Komisja przedkłada sprawozdanie na temat przekazanych uprawnień nie później niż w terminie sześciu miesięcy przed końcem tego pięcioletniego okresu. Przekazanie uprawnień jest automatycznie przedłużone na identyczny okres, chyba że Parlament Europejski lub Rada [Unii Europejskiej] odwołają je zgodnie z art. 12”.

 Okoliczności powstania sporu

7        Na podstawie upoważnienia udzielonego Komisji w dyrektywie 2010/30 instytucja ta przyjęła sporne rozporządzenie, wdrażające tę dyrektywę w zakresie etykietowania energetycznego odkurzaczy. Tym samym przyjęła ona metodę testowania umożliwiającą w szczególności pomiar wydajności energetycznej i wskaźnika zbierania kurzu przez odkurzacze, przy czym test ten przeprowadza się przy pustym zbiorniku na kurz, na początku prób zasysania na różnych rodzajach powierzchni (test ten zwany będzie dalej „testem przy pustym zbiorniku”).

8        Pierwsza wnosząca odwołanie jest producentem odkurzaczy o szczególnej konstrukcji, znanych jako odkurzacze „cyklonowe”, których efektywność energetyczna ma przewyższać wydajność innych rodzajów odkurzaczy. Efektywność ta została zaniżona ze względu na metodę testowania przyjętą przez Komisję, ponieważ metoda ta nie pozwoliła na uwzględnienie spadku efektywności innych rodzajów odkurzaczy w miarę zapełniania się ich zbiorników na kurz. W skardze złożonej w sekretariacie Sądu w dniu 7 października 2013 r. ta wnosząca odwołanie zażądała stwierdzenia nieważności rozporządzenia, podnosząc w szczególności brak kompetencji Komisji do przyjęcia takiej metody testowania. Podniosła ona w tym względzie, że metoda ta nie uwzględnia wydajności odkurzacza „podczas użytkowania”, czego wymagał art. 10 ust. 1 dyrektywy 2010/30. Skarga ta została oddalona wyrokiem z dnia 11 listopada 2015 r., Dyson/Komisja (T‑544/13, EU:T:2015:836).

9        W wyniku odwołania pierwszej wnoszącej odwołanie wyrok ten został uchylony wyrokiem z dnia 11 maja 2017 r., Dyson/Komisja (C‑44/16 P, zwanym dalej „wyrokiem wydanym po rozpoznaniu odwołania”, EU:C:2017:357), a sprawa została przekazana Sądowi do ponownego rozpoznania w celu wydania orzeczenia w przedmiocie niektórych elementów skargi o stwierdzenie nieważności, a mianowicie, po pierwsze, części pierwszej zarzutu pierwszego, dotyczącej braku kompetencji Komisji do ustalenia przyjętej przez nią metody testowania, a po drugie, zarzutu trzeciego, dotyczącego naruszenia zasady równego traktowania.

10      W wyroku z dnia 8 listopada 2018 r., Dyson/Komisja (T‑544/13 RENV, zwanym dalej „wyrokiem stwierdzającym nieważność”, EU:T:2018:761), który stał się prawomocny, Sąd orzekł, że Komisja pominęła istotny element upoważnienia przyznanego jej dyrektywą 2010/30, a mianowicie wymóg, by dostarczane konsumentom informacje dotyczyły efektywności energetycznej urządzeń „podczas użytkowania”. W konsekwencji Sąd stwierdził nieważność spornego rozporządzenia bez zbadania zarzutu trzeciego.

 Postępowanie przed Sądem i zaskarżony wyrok

11      Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 21 lutego 2019 r. pierwsza wnosząca odwołanie i pozostałe wnoszące odwołanie, które są powiązane gospodarczo, wniosły skargę, w której zażądały naprawienia szkody, jaką – jak twierdzą – poniosły z powodu niezgodności z prawem spornego rozporządzenia. Podniosły one zasadniczo, że Komisja dopuściła się szeregu wystarczająco istotnych naruszeń normy prawnej mającej na celu przyznanie uprawnień jednostkom, które to naruszenia mogą prowadzić do powstania odpowiedzialności pozaumownej Unii, a mianowicie naruszenia art. 10 ust. 1 dyrektywy 2010/30, zasady równego traktowania, zasady dobrej administracji oraz obowiązku staranności, a wreszcie prawa do wykonywania działalności gospodarczej.

12      W zaskarżonym wyroku Sąd oddalił skargę wnoszących odwołanie i obciążył je kosztami postępowania, uznając, że żadna z podnoszonych niezgodności z prawem – w zakresie, w jakim została uznana za udowodnioną – nie stanowi wystarczająco istotnego naruszenia wspomnianej normy prawnej.

13      Po pierwsze, w odniesieniu do naruszenia upoważnienia przyznanego Komisji w art. 10 ust. 1 dyrektywy 2010/30 Sąd orzekł bowiem przede wszystkim, że Komisja nie dysponuje żadnym zakresem uznania, lecz wskazał, że ustalenie to nie jest wystarczające, aby stwierdzić istnienie wystarczająco istotnego naruszenia tego przepisu, gdyż należy ponadto wziąć pod uwagę złożoność podlegających uregulowaniu sytuacji, trudności w stosowaniu lub interpretacji przepisów prawnych, stopień jasności i precyzji naruszonej normy oraz to, czy popełniony błąd jest umyślny bądź niemożliwy do usprawiedliwienia (zaskarżony wyrok, pkt 36–38). Badając kontekst, w jakim dopuszczono się niezgodności z prawem w tych różnych aspektach, Sąd stwierdził kolejno, że istnieją trudności w interpretacji i stosowaniu ze względu na stopień jasności i precyzji art. 10 ust. 1 dyrektywy 2010/30 oraz, bardziej ogólnie, tej dyrektywy jako całości (zaskarżony wyrok, pkt 45, 97) i że szereg elementów świadczy o tym, że błąd jest usprawiedliwiony, a problemy, które należy rozwiązać, są złożone pod względem technicznym (zaskarżony wyrok, pkt 97). Na podstawie tych elementów Sąd doszedł do wniosku, że organ administracji działający ze zwykłą ostrożnością i starannością mógł uznać, iż naraziłby się na ryzyko, gdyby przyjął metodę testowania opartą na wykorzystaniu napełnionego zbiornika, zgodnie z którą test jest kontynuowany do czasu napełnienia zbiornika do określonego poziomu, zamiast metody testowania przy pustym zbiorniku, i że w związku z tym Komisja nie przekroczyła w sposób oczywisty i poważny granic przysługujących jej uprawnień dyskrecjonalnych (zaskarżony wyrok, pkt 97).

14      Po drugie, co się tyczy naruszenia zasady równego traktowania w odniesieniu do rodzaju odkurzaczy produkowanych przez różne zainteresowane podmioty gospodarcze, Sąd uznał, że istnienie uzasadnionych wątpliwości co do rzetelności naukowej i prawidłowości wyników, do których może prowadzić metoda testowania opisana w sekcji 5.9 normy zharmonizowanej EN 60312-1:2013 przyjętej przez Europejski Komitet Normalizacyjny Elektrotechniki (Cenelec) (zwanej dalej „normą Cenelec”), wystarcza, aby uznać, że niezależnie od jakiejkolwiek obiektywnej różnicy między odkurzaczami cyklonowymi a innymi rodzajami odkurzaczy Komisja nie naruszyła w sposób oczywisty i poważny granic przysługujących jej uprawnień dyskrecjonalnych, ani też nie dopuściła się wystarczająco istotnego naruszenia zasady równego traktowania, przyjmując metodę testowania przy pustym zbiorniku (zaskarżony wyrok, pkt 110, 111).

15      Po trzecie, co się tyczy naruszenia zasady dobrej administracji i obowiązku staranności, Sąd uznał, że Komisja nie uchybiła temu obowiązkowi, że nie wykazano, iż uchybiła ona obowiązkowi bezstronności lub dopuściła się nadużycia proceduralnego ani iż ostatecznie naruszyła ona zasadę dobrej administracji (zaskarżony wyrok, pkt 117), i że w każdym razie nie przekroczyła ona w sposób oczywisty i poważny granic przysługujących jej uprawnień dyskrecjonalnych ani nie dopuściła się wystarczająco istotnego naruszenia zasady dobrej administracji, z powodów analogicznych do tych, które zostały przyjęte w odniesieniu do dwóch pierwszych podnoszonych niezgodności z prawem (zaskarżony wyrok, pkt 118).

16      Wreszcie, po czwarte, co się tyczy naruszenia prawa do wykonywania działalności gospodarczej, Sąd uznał, że nie wykazano żadnego naruszenia swobody przedsiębiorczości czy prawa własności (zaskarżony wyrok, pkt 130), a ponadto, że skoro argumentacja wnoszących odwołanie jest w istocie identyczna z argumentacją dotyczącą trzech pozostałych podnoszonych niezgodności z prawem, jeśli chodzi o ważność decyzji o nieprzyjęciu metody testowania określonej w sekcji 5.9 normy Cenelec, to należy ją oddalić z tych samych powodów (zaskarżony wyrok, pkt 131).

 Postępowanie przed Trybunałem i żądania stron postępowania odwoławczego

17      Wnoszące odwołanie wnoszą do Trybunału o:

–        uchylenie zaskarżonego wyroku;

–        stwierdzenie, że Komisja dopuściła się wystarczająco istotnego naruszenia prawa Unii;

–        przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd w pozostałym zakresie oraz

–        obciążenie Komisji kosztami postępowania przed Trybunałem i Sądem.

18      Komisja wnosi do Trybunału o:

–        oddalenie odwołania oraz

–        obciążenie wnoszących odwołania kosztami postępowania.

 W przedmiocie odwołania

19      W uzasadnieniu odwołania wnoszące odwołanie podnoszą siedem zarzutów.

20      Cztery pierwsze zarzuty dotyczą oceny Sądu, zgodnie z którą naruszenie art. 10 ust. 1 dyrektywy 2010/30 nie stanowiło wystarczająco istotnego naruszenia normy prawa Unii mającej na celu przyznanie uprawnień jednostkom. Zarzuty od piątego do siódmego dotyczą ocen Sądu, zgodnie z którymi podnoszone naruszenia, odpowiednio, zasady równego traktowania, zasady dobrej administracji i obowiązku staranności, a wreszcie swobody przedsiębiorczości, nie były wystarczająco istotne.

 W przedmiocie zarzutu pierwszego, opartego na brakach uzasadnienia, naruszeniu powagi rzeczy osądzonej i błędzie metodologicznym przy badaniu pojęcia „wystarczająco istotnego naruszenia” w ramach oceny zarzucanego naruszenia art. 10 ust. 1 dyrektywy 2010/30

21      Zarzut pierwszy składa się w istocie z dwóch części, z których pierwsza dotyczy braku odpowiedzi na zarzut wnoszących odwołanie i naruszenia powagi rzeczy osądzonej wyroku stwierdzającego nieważność, a druga – błędnej interpretacji pojęcia „wystarczająco istotnego naruszenia” i braku uzasadnienia.

 W przedmiocie części pierwszej

–       Argumentacja stron

22      W części pierwszej zarzutu pierwszego, która jest skierowana przeciwko pkt 52 zaskarżonego wyroku, wnoszące odwołanie twierdzą, po pierwsze, że Sąd nie wypowiedział się w przedmiocie zarzutu podniesionego na poparcie ich skargi o odszkodowanie, opartego na tym, że Komisja nie mogła przyjąć metody testowania przy pustym zbiorniku bez pominięcia istotnego elementu aktu upoważniającego zawartego w dyrektywie 2010/30 i że pominięcie to wystarcza do stwierdzenia wystarczająco istotnego naruszenia normy prawa Unii mającej na celu przyznanie uprawnień jednostkom, mogącego prowadzić do powstania jej odpowiedzialności.

23      Sąd uznał bowiem, że aby wypowiedzieć się w przedmiocie tego zarzutu, w świetle pkt 68 wyroku wydanego po rozpoznaniu odwołania konieczne było ustalenie, czy Komisja mogła odstąpić od stosowania metody testowania określonej w sekcji 5.9 normy Cenelec ze względu na wątpliwości dotyczące rzetelności naukowej wyników uzyskanych dzięki tej metodzie i dokładności informacji przekazywanych konsumentom na ich podstawie, nie naruszając przy tym w sposób oczywisty i poważny granic przysługujących jej w tym względzie uprawnień dyskrecjonalnych. Tymczasem zdaniem wnoszących odwołanie zarzut ten dotyczył wyłącznie niemożności przyjęcia przez Komisję metody testowania przy pustym zbiorniku.

24      Po drugie, wnoszące odwołanie twierdzą, że Sąd naruszył powagę rzeczy osądzonej wyroku stwierdzającego nieważność. W wyroku tym, w którym wyciągnięto właśnie konsekwencje z pkt 68 wyroku wydanego po rozpoznaniu odwołania, Sąd orzekł bowiem, że sam wybór testu przy pustym zbiorniku stanowi naruszenie istotnego elementu dyrektywy 2010/30 i że w związku z tym nie musiał on wypowiadać się w przedmiocie istnienia rzetelnych z naukowego punktu widzenia metod testowania przy napełnionym zbiorniku.

25      Komisja kwestionuje zasadność tych dwóch zarzutów szczegółowych.

–       Ocena Trybunału

26      W pkt 36–38 zaskarżonego wyroku Sąd stwierdził, że „Komisja nie dysponuje żadnym zakresem uznania pozwalającym jej na przekroczenie mandatu powierzonego jej w akcie upoważniającym, ponieważ uprawnienia delegowane, którymi dysponuje, muszą w każdym razie respektować istotne elementy aktu upoważniającego”, że jednak „brak zakresu uznania nie jest wystarczający do stwierdzenia istnienia wystarczająco istotnego naruszenia prawa Unii”, ale że należy ustalić, czy Komisja „dopuściła się wystarczająco istotnego naruszenia obowiązku poszanowania istotnego elementu aktu upoważniającego, jakim jest wymóg przewidziany w art. 10 ust. 1 dyrektywy 2010/30, [i w tym celu] wziąć pod uwagę złożoność sytuacji, które podlegają uregulowaniu, trudności w stosowaniu lub interpretacji przepisów, stopień jasności i precyzji naruszonej normy oraz to, czy popełniony błąd jest umyślny lub niemożliwy do usprawiedliwienia”.

27      W tym właśnie kontekście w pkt 52 zaskarżonego wyroku Sąd stwierdził, że „[j]edynie oczywiste i poważne naruszenie granic uprawnień dyskrecjonalnych przysługujących Komisji w tym względzie może prowadzić do powstania odpowiedzialności Unii”, przy czym wyrażenie „w tym względzie” odnosi się do faktu, że Komisja postanowiła „odstąpić od stosowania metody testowania określonej w sekcji 5.9 normy Cenelec ze względu na wątpliwości dotyczące rzetelności naukowej uzyskanych wyników i dokładności informacji przekazywanych konsumentom”.

28      Punkt 52 zaskarżonego wyroku wpisuje się zatem w ramy badania przeprowadzonego przez Sąd w pkt 38 i nast. tego wyroku w celu ustalenia, czy Komisja dopuściła się wystarczająco istotnego naruszenia obowiązku poszanowania istotnego elementu aktu upoważniającego, zgodnie z którym przekazana konsumentom informacja powinna dotyczyć efektywności energetycznej urządzeń „podczas użytkowania”, a ściślej rzecz ujmując, w ramy dokonanej w pkt 46 i nast. rzeczonego wyroku oceny złożoności podlegającej uregulowaniu sytuacji oraz kwestii, czy popełniony przez Komisję błąd jest umyślny lub niemożliwy do usprawiedliwienia. W konsekwencji wskazanego pkt 52 nie można interpretować jako potwierdzenia istnienia zakresu uznania, który Sąd wyraźnie wykluczył w pkt 36 zaskarżonego wyroku, lecz stanowi on punkt wyjścia dla zbadania ocen dokonanych przez Komisję, które doprowadziły ją do przyjęcia metody testowania przy pustym zbiorniku zamiast metody testowania przy napełnionym zbiorniku i poskutkowały powstaniem niezgodności z prawem wskazanej w wyroku stwierdzającym nieważność.

29      W tym względzie Sąd uznał, że tę niezgodność z prawem można zakwalifikować jako wystarczająco istotne naruszenie jedynie w przypadku stwierdzenia – w ramach badania wszystkich okoliczności charakteryzujących daną sytuację – że Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie ze względu na uprawnienia dyskrecjonalne, jakie przysługują jej zwykle w sytuacji, w której musi przeprowadzić analizy i podjąć decyzje o charakterze technicznym.

30      Po przeprowadzeniu tego badania Sąd uznał w pkt 97 tego wyroku, że biorąc pod uwagę w szczególności techniczną złożoność problemów, które należy rozwiązać, „Komisja nie przekroczyła w sposób oczywisty i poważny granic przysługujących jej uprawnień dyskrecjonalnych”, a w pkt 99 tego wyroku, że przesłanka powstania odpowiedzialności pozaumownej Unii, w myśl której naruszenie normy prawa powinno być wystarczająco istotne, nie została spełniona.

31      Z powyższych rozważań wynika, po pierwsze, że Sąd ustosunkował się do zarzutu, w myśl którego samo naruszenie przez Komisję istotnego elementu aktu upoważniającego, jakim jest zakaz przyjęcia metody testowania przy pustym zbiorniku, może już stanowić „wystarczająco istotne naruszenie”, dokonując oceny przeciwnej i przedstawiając jej uzasadnienie. W konsekwencji Sąd nie uchybił w tym względzie ciążącemu na nim obowiązkowi uzasadnienia.

32      Po drugie, Sąd, nie naruszając powagi rzeczy osądzonej wyroku stwierdzającego nieważność, zbadał okoliczności faktyczne błędu popełnionego przez Komisję, polegającego na pominięciu istotnego elementu aktu upoważniającego, a mianowicie kryterium dotyczącego „informacji […] w odniesieniu do zużycia energii […] podczas użytkowania [produktu]”, zawartego w art. 10 ust. 1 akapit trzeci dyrektywy 2010/30, w celu ustalenia, czy błąd ten stanowił wystarczająco istotne naruszenie normy prawa przyznającej uprawnienia jednostkom.

33      Sąd przyjął bowiem jako przesłankę swojego rozumowania wynikające ze wspomnianego wyroku stwierdzenie, że Komisja nie dysponuje żadnym zakresem uznania umożliwiającym jej przekroczenie powierzonych jej uprawnień, dokonując tytułem uzupełnienia oceny dotyczącej pojęcia „wystarczająco istotnego naruszenia”, która to ocena jest odrębna od tej dokonanej w ramach skargi o stwierdzenie nieważności, z którą wcześniej się zapoznał.

34      W związku z tym część pierwszą zarzutu pierwszego należy oddalić jako bezzasadną.

 W przedmiocie części drugiej

–       Argumentacja stron

35      Wnoszące odwołanie utrzymują przede wszystkim, że Sąd naruszył prawo, stwierdzając w pkt 82 zaskarżonego wyroku, iż należy ustalić, czy Komisja dopuściła się oczywistego i poważnego naruszenia granic przysługujących jej uprawnień dyskrecjonalnych poprzez zastosowanie metody testowania przy pustym zbiorniku zamiast metody testowania przy napełnionym zbiorniku. Ze stwierdzenia tego wynika, że w celu dokonania oceny, czy popełniony przez Komisję błąd jest usprawiedliwiony, Sąd uznał, że instytucja ta mogła wybrać albo metodę testowania określoną w sekcji 5.9 normy Cenelec, albo metodę testowania przy pustym zbiorniku. Tymczasem wnoszące odwołanie podkreślają, że taki wybór nie istniał, ponieważ Komisja nie mogła zastosować tej ostatniej metody. Komisja mogła bowiem skorzystać z każdej innej metody testowania przy napełnionym zbiorniku lub wystąpić z inicjatywą zaproponowania zmiany dyrektywy 2010/30 mającej na celu usunięcie kryterium wymagającego, aby informacje odzwierciedlały zużycie energii „podczas użytkowania”.

36      Następnie wnoszące odwołanie twierdzą, że zaskarżony wyrok jest dotknięty brakiem uzasadnienia w zakresie, w jakim Sąd uznał, że kwestia rzetelności naukowej metody testowania określonej w sekcji 5.9 normy Cenelec ma decydujące znaczenie, nie podając dalszych wyjaśnień, mimo że Komisja nie wykazała, że miała wątpliwości co do tej rzetelności w chwili zaistnienia analizowanych okoliczności faktycznych.

37      Wreszcie, wnoszące odwołanie powołują się na przeinaczenie dowodów i naruszenie zasad dotyczących ciężaru dowodu, odsyłając do rozważań przedstawionych w tym względzie w ramach zarzutu czwartego.

38      Komisja kwestionuje zasadność tych zarzutów szczegółowych.

–       Ocena Trybunału

39      W pkt 46 i nast. zaskarżonego wyroku, w ramach oceny kwestii, czy naruszenie prawa Unii uzasadniające stwierdzenie nieważności spornego rozporządzenia można uznać za wystarczająco istotne w świetle złożoności podlegającej uregulowaniu sytuacji oraz umyślności czy niemożności usprawiedliwienia popełnionego błędu, Sąd zbadał kontekst, w którym Komisja popełniła błąd polegający na przyjęciu metody testowania przy pustym zbiorniku zamiast metody testowania przy napełnionym zbiorniku, biorąc pod uwagę konkretne okoliczności związane z przyjęciem spornego rozporządzenia, a w szczególności z pracami przeprowadzonymi w celu ustalenia metody testowania, a więc uwzględniając elementy, które zdaniem Sądu instytucja ta rzeczywiście wzięła pod uwagę. W pkt 82 tego wyroku Sąd nie starał się zatem sporządzić wyczerpującego zestawienia możliwości, którymi dysponowała Komisja, lecz ograniczył się do oceny, czy w konkretnym kontekście przyjęcia spornego rozporządzenia Komisja dopuściła się wystarczająco istotnego naruszenia właściwej normy prawnej.

40      Pierwszy zarzut szczegółowy oparty na twierdzeniu, że Sąd błędnie uznał, iż Komisja stanęła przed wyborem binarnym, jest zatem efektem błędnej interpretacji zaskarżonego wyroku.

41      Co się tyczy drugiego zarzutu szczegółowego, w pkt 82 zaskarżonego wyroku Sąd uznał, że „kwestia, czy metoda testowania określona w sekcji 5.9 normy Cenelec jest uzasadniona pod względem naukowym i technicznym, nie ma znaczenia w niniejszej sprawie”. W związku z tym wnoszące odwołanie bezpodstawnie zarzucają mu, że nie uzasadnił w wystarczający sposób twierdzenia, zgodnie z którym kwestia rzetelności naukowej tej metody testowania była decydująca.

42      Wreszcie, należy stwierdzić, że zarzuty szczegółowe wnoszących odwołanie oparte na przeinaczeniu dowodów i naruszeniu zasad dotyczących ciężaru dowodu nie zostały w ramach badanego zarzutu uzupełnione wyjaśnieniami niezbędnymi do oceny ich zasadności.

43      Z powyższego wynika, że należy oddalić część drugą zarzutu pierwszego, a w konsekwencji cały ten zarzut.

 W przedmiocie zarzutu drugiego, opartego na błędnej interpretacji pojęcia „wystarczająco istotnego naruszenia” w ramach oceny podnoszonego naruszenia art. 10 ust. 1 dyrektywy 2010/30

 Argumentacja stron

44      W zarzucie drugim wnoszące odwołanie utrzymują, że Sąd naruszył prawo, nie orzekając, iż okoliczność, że naruszona norma nie przyznaje Komisji żadnego zakresu uznania, jest fundamentalna i decydująca dla stwierdzenia, że wystarczająco istotne naruszenie miało miejsce. Opierają one ten zarzut na pięciu elementach kontekstu, które uważają za jedyne elementy decydujące, a mianowicie, po pierwsze, na okoliczności, że kryterium, aby informacje odnosiły się do zużycia energii podczas użytkowania produktu, jest istotnym elementem dyrektywy 2010/30, który został w niej zawarty w celu ograniczenia uprawnień dyskrecjonalnych Komisji, po drugie, na znaczeniu celu ochrony środowiska realizowanego przez tę dyrektywę, po trzecie, na zasadniczym znaczeniu tego kryterium dla osiągnięcia tego celu, po czwarte, na okoliczności, że Komisja miała świadomość tego, że przyjęta metoda testowania może wprowadzać w błąd, i po piąte, na niemożności uzupełniania przez producentów innymi informacjami informacji zamieszczonych na etykietach energetycznych.

45      W każdym razie, zakładając, że można było wziąć pod uwagę również inne elementy, takie jak trudności interpretacyjne czy złożoność przepisów prawnych, Sąd powinien był je wyważyć z naruszeniem kryterium niepozostawiającego żadnego zakresu uznania, którego nie można było zastąpić żadnym innym.

46      Komisja kwestionuje zasadność tego zarzutu.

 Ocena Trybunału

47      Należy przypomnieć, że wśród przesłanek wymaganych do powstania odpowiedzialności pozaumownej Unii na podstawie art. 340 akapit drugi TFUE figuruje wymóg wystarczająco istotnego naruszenia normy prawnej mającej na celu przyznanie uprawnień jednostkom (wyrok z dnia 30 maja 2017 r., Safa Nicu Sepahan/Rada, C‑45/15 P, EU:C:2017:402, pkt 29 i przytoczone tam orzecznictwo).

48      Naruszenie takie jest wykazane, gdy obejmuje oczywiste i poważne naruszenie przez daną instytucję granic przysługujących jej uprawnień dyskrecjonalnych (wyrok z dnia 30 maja 2017 r., Safa Nicu Sepahan/Rada, C‑45/15 P, EU:C:2017:402, pkt 30 i przytoczone tam orzecznictwo).

49      Ustalenie, że doszło do takiego naruszenia, wymaga zatem stwierdzenia istnienia nieprawidłowości, których nie dopuściłby się w podobnych okolicznościach organ administracji działający ze zwykłą ostrożnością i starannością (wyrok z dnia 10 września 2019 r., HTTS/Rada, C‑123/18 P, EU:C:2019:694, pkt 43).

50      W celu ustalenia, czy naruszenie normy prawa Unii należy uznać za wystarczająco istotne, należy odnieść się do dziedziny, warunków oraz kontekstu, w jakich działa instytucja (zob. podobnie wyrok z dnia 4 kwietnia 2017 r., Rzecznik/Staelen, C‑337/15 P, EU:C:2017:256, pkt 40 i przytoczone tam orzecznictwo).

51      Elementami, jakie należy wziąć w tym względzie pod uwagę, są w szczególności stopień jasności i precyzji naruszonej normy, a także zakres uznania, jaki naruszona norma pozostawia organowi Unii (wyrok z dnia 30 maja 2017 r., Safa Nicu Sepahan/Rada, C‑45/15 P, EU:C:2017:402, pkt 30 i przytoczone tam orzecznictwo), złożoność sytuacji, które podlegają uregulowaniu, trudności w stosowaniu lub interpretacji przepisów [wyrok z dnia 19 kwietnia 2007 r., Holcim (Deutschland)/Komisja, C‑282/05 P, EU:C:2007:226, pkt 50 i przytoczone tam orzecznictwo], jak też to, czy ewentualne naruszenie prawa można usprawiedliwić, czy też nie można go usprawiedliwić (wyrok z dnia 4 grudnia 2003 r., Evans, C‑63/01, EU:C:2003:650, pkt 86 i przytoczone tam orzecznictwo).

52      Z orzecznictwa Trybunału przypomnianego w pkt 48–51 niniejszego wyroku wynika, że – jak zauważyła rzecznik generalna w pkt 91 opinii – zakres uznania, jaki naruszona norma prawna pozostawia organowi Unii, jest tylko jednym z elementów, które należy wziąć pod uwagę w celu ustalenia, czy organ ten dopuścił się wystarczająco istotnego naruszenia tej normy. O ile chodzi tu o istotny element, który należy zbadać we wszystkich przypadkach, o tyle brak przyznania zakresu uznania przez naruszony przepis niekoniecznie oznacza, że jego naruszenie jest wystarczająco istotne.

53      W zależności od okoliczności każdego przypadku można bowiem wziąć pod uwagę inne elementy, uwzględniając przy tym kontekst, w jakim stwierdzone naruszenie zostało popełnione. Tak więc naruszenie normy prawnej, która nie pozostawia danemu organowi żadnego zakresu uznania, może w świetle okoliczności nie wydawać się oczywiste, a zatem wystarczająco istotne, zwłaszcza jeśli wynika ono z usprawiedliwionego naruszenia prawa, w świetle trudności związanych z interpretacją tekstu zawierającego tę normę.

54      W konsekwencji, o ile w pewnych sytuacjach proste naruszenie prawa Unii może prowadzić do stwierdzenia, że zaistniało wystarczająco istotne naruszenie, jeżeli naruszona norma pozostawiała organowi Unii, który popełnił to naruszenie, jedynie ograniczony zakres uznania bądź nie pozostawia go wcale, o tyle takiego stwierdzenia można dokonać jedynie na podstawie wszystkich okoliczności związanych z tym naruszeniem, jeżeli ich analiza nie ujawni żadnego innego istotnego elementu, który prowadziłby do wykluczenia oczywistego i poważnego charakteru naruszenia tej granicy uprawnień dyskrecjonalnych.

55      W zaskarżonym wyroku, jak wskazano w jego pkt 22, Sąd ustalił najpierw, czy Komisja dysponuje zakresem uznania co do przestrzegania kryterium, zgodnie z którym informacje powinny odnosić się do zużycia energii podczas użytkowania produktu, a w pkt 36 tego wyroku stwierdził, że tak nie jest. Następnie, w pkt 37 i 38 tego wyroku, Sąd orzekł zasadniczo, że stwierdzenie to nie wystarcza samo w sobie, aby uznać, że doszło do wystarczająco istotnego naruszenia przepisu, i wskazał szereg elementów, które w jego ocenie mają znaczenie dla rozstrzygnięcia, czy takie naruszenie zaistniało, a mianowicie złożoność podlegających uregulowaniu sytuacji, trudności w stosowaniu lub interpretacji przepisów, stopień jasności i precyzji naruszonej normy oraz umyślność lub niemożność usprawiedliwienia popełnionego błędu. Następnie Sąd wziął pod uwagę okoliczności niniejszej sprawy, po czym stwierdził w pkt 97 tego wyroku, że Komisja nie przekroczyła w sposób oczywisty i poważny granic przysługujących jej uprawnień dyskrecjonalnych.

56      Z rozważań przedstawionych w pkt 53–55 niniejszego wyroku wynika, że postępując w ten sposób, Sąd nie naruszył prawa.

57      Ponadto z pkt 54 niniejszego wyroku wynika, że określenie elementów mających znaczenie dla ustalenia, czy zaistniało wystarczająco istotne naruszenie, stanowi ocenę, która – o ile nie doszło do naruszeń prawa – może być kwestionowana w ramach odwołania jedynie ze względu na przeinaczenie. Tymczasem wnoszące odwołanie ograniczają się w ramach badanego zarzutu do dorozumianego przeciwstawienia elementom uwzględnionym przez Sąd innych elementów, które ich zdaniem miały decydujące znaczenie.

58      W świetle powyższych rozważań zarzut drugi należy oddalić.

 W przedmiocie zarzutu trzeciego, opartego na błędnej interpretacji pojęcia „wystarczająco istotnego naruszenia” i naruszenia powagi rzeczy osądzonej w świetle braku złożoności prawnej

 Argumentacja stron

59      Zarzut trzeci odnosi się do pkt 42, 43 i 45 zaskarżonego wyroku. Część pierwsza tego zarzutu opiera się zasadniczo na błędnej interpretacji pojęcia „wystarczająco istotnego naruszenia” normy prawa Unii ze względu na uwzględnienie okoliczności zaistniałych po przyjęciu spornego rozporządzenia, zaś część drugą oparto na naruszeniu powagi rzeczy osądzonej wyroku stwierdzającego nieważność.

60      W pierwszej kolejności wnoszące odwołanie utrzymują, że Sąd nie mógł odnieść się do przebiegu postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności spornego rozporządzenia w celu dokonania oceny istnienia trudności w stosowaniu lub interpretacji aktów regulujących przyjęcie tego rozporządzenia. Uzupełniająco kwestionują one sposób, w jaki dokonał on tej oceny.

61      Ich zdaniem, po pierwsze, Sąd naruszył prawo, uwzględniając okoliczności inne niż te, w których Komisja działała w chwili przyjęcia spornego rozporządzenia, ponieważ z okoliczności późniejszych nie można wyciągać żadnych wniosków. Po drugie, okoliczność, że w wyroku wydanym po rozpoznaniu odwołania Trybunał przekazał Sądowi skargę o stwierdzenie nieważności do ponownego zbadania, nie świadczy o istnieniu żadnej złożonej kwestii prawnej, ponieważ w wyroku stwierdzającym nieważność Sąd orzekł po prostu, że wybór metody testowania przy pustym zbiorniku był sprzeczny z aktem upoważniającym i że rzekoma niemożność zastosowania metody testowania przy napełnionym zbiorniku nie miała w tym względzie znaczenia.

62      W drugiej kolejności wnoszące odwołanie twierdzą, że w pkt 68 wyroku wydanego po rozpoznaniu odwołania nie wskazano, że w celu wydania orzeczenia w przedmiocie skargi o stwierdzenie nieważności w zakresie, w jakim jest ona oparta na naruszeniu art. 10 ust. 1 dyrektywy 2010/30, należało dokonać wyważenia między obowiązkiem przyjęcia metody testowania odzwierciedlającej rzeczywiste warunki użytkowania a obowiązkiem zapewnienia precyzyjnych wyników testu. Przeciwnie, z wyroku stwierdzającego nieważność wynika, że te dwa obowiązki miały charakter kumulatywny. Ocena Sądu, zgodnie z którą istniały trudności interpretacyjne związane ze złożonością i nieścisłością właściwych przepisów tej dyrektywy, jest zatem oparta na naruszeniu powagi rzeczy osądzonej wyroku stwierdzającego nieważność oraz na błędnej wykładni wyroku wydanego po rozpoznaniu odwołania.

63      Komisja kwestionuje zasadność obu części tego zarzutu.

 Ocena Trybunału

64      Co się tyczy części pierwszej zarzutu trzeciego, należy przypomnieć, że stopnia istotności naruszenia normy prawa Unii popełnionego przez daną instytucję nie można oceniać w innej chwili niż chwila popełnienia naruszenia, ponieważ jest on nierozerwalnie związany z tym naruszeniem. Wynika z tego, że istnienie „wystarczająco istotnego naruszenia” siłą rzeczy należy oceniać w zależności od okoliczności, w jakich instytucja działała w tej określonej chwili (wyrok z dnia 10 września 2019 r., HTTS/Rada, C‑123/18 P, EU:C:2019:694, pkt 45, 46).

65      O ile brak lub istnienie trudności w stosowaniu i wykładni aktów regulujących przyjęcie środka stanowiącego naruszenie normy prawa Unii należy oceniać w świetle treści danej normy i cofając się do chwili przyjęcia spornego aktu, o tyle nic nie stoi na przeszkodzie temu, aby kwestie te oceniać na podstawie istotnych elementów orzecznictwa, ze względu na zawarte tamże wskazówki (zob. analogicznie wyrok z dnia 5 marca 1996 r., Brasserie du pêcheur i Factortame, C‑46/93 i C‑48/93, EU:C:1996:79, pkt 59). W konkretnym przypadku może chodzić o wskazówki zawarte w orzeczeniach wydanych po wydaniu danego aktu, niezależnie od tego, czy mogą one świadczyć o braku trudności w interpretacji tekstu, który ten akt narusza (na przykład orzeczenie stwierdzające, że tekst ten stanowi acte clair), czy też przeciwnie, o istnieniu rzeczonych trudności (na przykład orzeczenie wyjaśniające zakres wspomnianego tekstu lub rozbieżne orzeczenia zawierające wykładnię, jaką należy mu nadać).

66      W niniejszej sprawie takie elementy orzecznictwa istniały, ponieważ art. 10 ust. 1 akapit trzeci dyrektywy 2010/30 był przepisem rozstrzygającym w ramach postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności spornego rozporządzenia.

67      W konsekwencji Sąd mógł, nie naruszając prawa, uznać za właściwe odesłanie w pkt 40–45 zaskarżonego wyroku zasadniczo do orzeczeń wydanych w ramach postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności kolejno przez Trybunał, w postępowaniu odwoławczym, i przez Sąd, po przekazaniu mu sprawy do ponownego rozpoznania, a zatem również do elementów uzasadnienia wyroku wydanego po rozpoznaniu odwołania odnoszących się do przekazania sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania, w celu rozstrzygnięcia kwestii, czy przestrzeganie art. 10 ust. 1 akapit trzeci dyrektywy 2010/30 wiąże się ze złożonymi kwestiami oraz trudnościami w stosowaniu lub interpretacji, w szczególności ze względu na stopień jasności i precyzji tego przepisu w odniesieniu do zakresu wyrażenia „podczas użytkowania”.

68      W związku z tym część pierwszą zarzutu trzeciego należy oddalić jako bezzasadną.

69      Co się tyczy części drugiej tego zarzutu, należy zaznaczyć, że w pkt 41–44 zaskarżonego wyroku Sąd zbadał uzasadnienie wyroku stwierdzającego nieważność w świetle wyroku wydanego po rozpoznaniu odwołania. W tym względzie Sąd podkreślił w pkt 42 zaskarżonego wyroku, że z wyroku wydanego po rozpoznaniu odwołania wynika, iż należy wyważyć z jednej strony obowiązek przyjęcia metody obliczeniowej pozwalającej na zmierzenie efektywności energetycznej odkurzaczy w warunkach jak najbardziej zbliżonych do rzeczywistych warunków użytkowania, w ramach której wymaga się, aby zbiornik odkurzacza był napełniony do określonego poziomu, a z drugiej strony wymogi związane z rzetelnością naukową uzyskanych wyników i dokładnością informacji przekazywanych konsumentom, wobec czego powstała konieczność skierowania sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd w celu rozstrzygnięcia, czy doszło do naruszenia wskazanego przepisu. Następnie w pkt 43 i 44 zaskarżonego wyroku Sąd stwierdził, że w wyroku stwierdzającym nieważność Sąd dokonał wykładni uzasadnienia wyroku wydanego po rozpoznaniu odwołania w ten sposób, że ów obowiązek i rzeczone wymogi stanowią dwie kumulatywne przesłanki, w związku z czym brak spełnienia pierwszej z nich wystarcza do stwierdzenia naruszenia tego przepisu, a zatem do stwierdzenia nieważności spornego rozporządzenia.

70      W pkt 45 zaskarżonego wyroku Sąd doszedł na tej podstawie do wniosku, że te elementy uzasadnienia wskazują na to, iż zastosowanie art. 10 ust. 1 dyrektywy 2010/30 do szczególnego przypadku odkurzaczy mogło wywołać pewne różnice w ocenie, świadczące o trudnościach interpretacyjnych w odniesieniu do stopnia jasności i precyzji tego przepisu oraz, ogólniej rzecz ujmując, dyrektywy 2010/30 jako całości.

71      Formułując ten wniosek, Sąd nie naruszył powagi rzeczy osądzonej wyroku stwierdzającego nieważność. Sąd nie oparł bowiem swojej oceny wyłącznie na tym wyroku, lecz na porównaniu przedstawionego w nim rozumowania z rozumowaniem przedstawionym w wyroku wydanym po rozpoznaniu odwołania. Argument wnoszących odwołanie, zgodnie z którym wbrew temu, co stwierdził Sąd, wyrok stwierdzający nieważność spornego rozporządzenia wskazuje, że kontekst prawny nie cechował się żadną złożonością, należy oddalić z tego samego powodu, ponieważ kwestionowana ocena nie dotyczyła badania tego wyroku jako takiego, lecz porównania go z wyrokiem wydanym po rozpoznaniu odwołania. Co więcej, należy podkreślić, że badania przeprowadzone przez Sąd, po pierwsze, w wyroku stwierdzającym nieważność, w kontekście skargi o stwierdzenie nieważności, a po drugie, w zaskarżonym wyroku, w kontekście skargi o odszkodowanie, mają różny charakter. W wyroku stwierdzającym nieważność Sąd miał bowiem jedynie orzec w przedmiocie istnienia naruszenia normy prawa Unii, a nie w przedmiocie istnienia „wystarczająco istotnego naruszenia”.

72      Należy zatem oddalić jako bezzasadną także część drugą zarzutu trzeciego, a w związku z tym oddalić należy cały zarzut trzeci.

 W przedmiocie zarzutu czwartego, opartego na błędnej pod wieloma względami interpretacji pojęcia „wystarczająco istotnego naruszenia” w odniesieniu do kryterium oceny dotyczącego złożoności podlegających uregulowaniu sytuacji

73      Zarzut czwarty, który składa się zasadniczo z ośmiu części, dotyczy błędnej pod wieloma względami interpretacji pojęcia „wystarczająco istotnego naruszenia” normy prawa Unii w odniesieniu do kryterium oceny dotyczącego złożoności podlegających uregulowaniu sytuacji.

 W przedmiocie części pierwszej zarzutu czwartego

–       Argumentacja stron

74      Wnoszące odwołanie uważają, że Sąd naruszył prawo, uznając w pkt 52 zaskarżonego wyroku, iż kwestia rzetelności naukowej metody testowania określonej w sekcji 5.9 normy Cenelec jest istotna dla oceny złożoności kontekstu prawnego. Skoro bowiem ustalono, że Komisja naruszyła istotny element dyrektywy 2010/30, to dalsze badanie, czy Komisja miała uzasadnione wątpliwości co do tej metody, byłoby pozbawione znaczenia prawnego. Rozumowanie Sądu jest wadliwe jeszcze z tego względu, że uznał on, iż Komisja powinna była dokonać wyboru między nieprawidłową metodą testowania przeprowadzanego przy pustym zbiorniku a metodą testowania określoną w sekcji 5.9 normy Cenelec.

75      Komisja kwestionuje zasadność tej części zarzutu.

–       Ocena Trybunału

76      Należy zauważyć, że zgodnie z orzecznictwem przypomnianym w pkt 51 niniejszego wyroku złożoność podlegającej uregulowaniu sytuacji jest elementem istotnym dla ustalenia, czy naruszenie przepisu prawa Unii można uznać za wystarczająco istotne.

77      Ponadto należy podkreślić, po pierwsze, że w pkt 52 zaskarżonego wyroku Sąd wyraźnie wskazał, iż w celu wydania rozstrzygnięcia w przedmiocie argumentacji wnoszących odwołanie konieczne jest ustalenie, czy Komisja mogła odstąpić od zastosowania metody testowania określonej w sekcji 5.9 normy Cenelec z uwagi na wątpliwości dotyczące rzetelności naukowej uzyskanych wyników i prawidłowości informacji udzielanych konsumentom. Z pkt 46, 47, 49 i 50 tego wyroku wynika bowiem, że wnoszące odwołanie utrzymywały, iż stosowanie metody testowania przy napełnionym zbiorniku nie cechowało się żadną szczególną złożonością oraz że metoda testowania określona w sekcji 5.9 normy Cenelec była rzetelna pod względem naukowym, w szczególności w zakresie wymogów dokładności, niezawodności i odtwarzalności pomiarów.

78      Po drugie, z wyroku wydanym po rozpoznaniu odwołania, a w szczególności z jego pkt 19–42, 68, 70 i 83, wynika, że kwestia odtwarzalności pomiarów przeprowadzonych za pomocą metody testowania określonej w sekcji 5.9 normy Cenelec, związana z rzetelnością naukową uzyskanych wyników i dokładnością informacji przekazywanych konsumentom, była ważnym elementem w postępowaniu dotyczącym skargi o stwierdzenie nieważności, i to zarówno przed wyjaśnieniem, jak i po wyjaśnieniu w tym wyroku zakresu zawartego w art. 10 ust. 1 akapit trzeci dyrektywy 2010/30 wyrażenia „podczas użytkowania”. Kwestia ta była bowiem przedmiotem dyskusji przed Sądem na pierwszym etapie rozpatrywania tej skargi, a z pkt 68 i 70 tego wyroku wynika, że zachowała ona znaczenie.

79      W związku z tym Sąd nie popełnił błędu, gdy postanowił zbadać złożoność podlegającej uregulowaniu sytuacji i w tym kontekście wziął pod uwagę ową kwestię.

80      Ponadto z odpowiedzi na zarzut pierwszy wynika, że zarzut szczegółowy wnoszących odwołanie dotyczący okoliczności, iż Sąd błędnie uznał, że Komisja została postawiona w sytuacji, w której musiała dokonać wyboru, opiera się na nieprawidłowej interpretacji zaskarżonego wyroku.

81      W związku z tym część pierwszą zarzutu czwartego należy oddalić jako bezzasadną.

 W przedmiocie części drugiej i czwartej zarzutu czwartego

–       Argumentacja stron

82      W części drugiej zarzutu czwartego wnoszące odwołanie powołują się na przeinaczenie dowodów i naruszenie zasad dotyczących ciężaru dowodu, a także na brak uzasadnienia. Twierdzą one, że Komisja nie wykazała, iż w chwili przyjęcia spornego rozporządzenia miała wątpliwości co do rzetelności naukowej uzyskanych wyników i dokładności informacji przekazywanych konsumentom w związku z zastosowaniem metody testowania określonej w sekcji 5.9 normy Cenelec. Tak więc wobec braku dowodu w tym względzie w pkt 52 zaskarżonego wyroku Sąd nie mógł uznać, że wątpliwości takie istnieją. Sądowi zarzuca się również to, że nie wskazał powodu, dla którego badanie złożoności podlegającej uregulowaniu sytuacji zależy od tego, „czy Komisja odrzuciła rzetelność naukową tylko jednego sposobu napełniania zbiornika”.

83      W ramach części czwartej, którą należy zbadać łącznie z częścią drugą, wnoszące odwołanie utrzymują, że w pkt 60 zaskarżonego wyroku Sąd błędnie uznał art. 7 spornego rozporządzenia za istotny element. W pierwszym zarzucie szczegółowym twierdzą one, że artykuł ten został przeinaczony, ponieważ nie zawiera on „oświadczenia” Komisji dotyczącego niestosowania metody testowania określonej w sekcji 5.9 normy Cenelec ze względu na istnienie wątpliwości co do jej rzetelności naukowej. Przeciwnie, artykuł ten potwierdza ich zdaniem, że w chwili przyjęcia spornego rozporządzenia Komisja nie zbadała jeszcze możliwości zastosowania metod pomiaru przy napełnionym zbiorniku.

84      W drugim zarzucie szczegółowym wnoszące odwołanie utrzymują, że uwzględniając wspomniany art. 7, Sąd orzekł ultra petita i naruszył ich prawo do obrony, wobec braku dowodu na to, że Komisja dokonała oceny wspomnianej metody testowania.

85      Komisja kwestionuje zasadność zarzutów szczegółowych sformułowanych w ramach tych dwóch części.

–       Ocena Trybunału

86      W odniesieniu do części drugiej zarzutu czwartego należy zauważyć, że w pkt 60 zaskarżonego wyroku Sąd stwierdził, co następuje:

„Z art. 7 [spornego] rozporządzenia wynika, że w świetle obecnego stanu wiedzy technicznej Komisja uznała, iż nie można zastosować metody testowania [określonej w sekcji 5.9 normy Cenelec] na podstawie art. 10 ust. 4 lit. b) dyrektywy 2010/30. Takie wykluczenie należy interpretować w ten sposób, że do celów oceny efektywności energetycznej odkurzaczy Komisja w sposób dorozumiany uznała, iż wspomniana metoda testowania nie stanowi rzetelnej, dokładnej i odtwarzalnej metody pomiarów i obliczeń w rozumieniu art. 5 [spornego] rozporządzenia […]. Komisja wolała zatem wybrać metodę testowania opartą na wykorzystaniu pustego zbiornika, która wprawdzie odzwierciedla węższy zakres użytkowania niż metoda oparta na wykorzystaniu napełnionego zbiornika, jednak spełnia kryteria rzetelności, dokładności i odtwarzalności”.

87      W tych rozważaniach Sąd, po pierwsze, dokładnie wskazał, na jakich elementach, wynikających z samego spornego rozporządzenia, oparł swoje stwierdzenie, zgodnie z którym Komisja miała wątpliwości co do metody testowania określonej w sekcji 5.9 normy Cenelec, ponieważ uwzględnienie tych elementów w żaden sposób nie narusza reguł dotyczących ciężaru dowodu. Po drugie, uzasadnił on również to stwierdzenie i wskazał wagę przypisaną elementom kontekstu, które doprowadziły Komisję do odstąpienia od stosowania tej metody na potrzeby oceny złożoności podlegającej uregulowaniu sytuacji, ponieważ decyzja ta doprowadziła do przyjęcia metody, która okazała się później nieprawidłowa.

88      Jednakże w zarzucie szczegółowym części czwartej wnoszące odwołanie utrzymują, że rozważania zawarte w pkt 60 zaskarżonego wyroku są efektem przeinaczenia art. 7 spornego rozporządzenia.

89      Ten artykuł, na który Sąd powołał się w pkt 60 zaskarżonego wyroku, miał następujące brzmienie:

„Przed upływem pięciu lat od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia Komisja dokonuje jego przeglądu w kontekście postępu technicznego. Przegląd obejmuje w szczególności […] możliwość stosowania metod pomiaru rocznego zużycia energii, wskaźnika zbierania kurzu i reemisji kurzu przy zbiorniku częściowo zapełnionym, a nie pustym”.

90      W pierwszej kolejności należy zauważyć, że we wspomnianym pkt 60 Sąd zamierzał nie sparafrazować brzmienie tego przepisu, lecz wyciągnąć z niego wnioski, na co wskazuje wyrażenie „z art. 7 [spornego] rozporządzenia wynika”.

91      W drugiej kolejności należy zaznaczyć, że punkt ten stanowi podsumowanie różnych stwierdzeń dotyczących dyrektywy 2010/30, spornego rozporządzenia i publikacji normy Cenelec w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, zawartych w pkt 55–58 zaskarżonego wyroku, w które wpisują się kolejne rozważania, na co wskazuje wyrażenie „[w] tym względzie”, od którego rozpoczyna się pkt 59 rzeczonego wyroku.

92      I tak, po pierwsze, Sąd wskazał, że dyrektywa 2010/30 nakłada na Komisję obowiązek stosowania zharmonizowanych norm i metod pomiaru w celu określenia sposobu obliczania odpowiednich wskaźników, takich jak zużycie energii (zaskarżony wyrok, pkt 55). Po drugie, powołał się on na różne elementy spornego rozporządzenia, a mianowicie na jego motyw 4 i art. 5, zatytułowany „Metody pomiaru” i przewidujący, że „informacje, które należy dostarczyć […], uzyskuje się przy zastosowaniu rzetelnych, dokładnych i odtwarzalnych metod pomiarów i obliczeń, z uwzględnieniem uznanych najnowocześniejszych metod pomiarów i obliczeń zgodnie z załącznikiem VI”. W szczególności przypomniał on, że pkt 1 tego załącznika odnosił się w tym względzie do zharmonizowanych norm, których numery referencyjne zostały opublikowane w Dzienniku Urzędowym, i wskazywał, że normy te powinny odpowiadać definicjom, warunkom, równaniom i parametrom technicznym określonym w tym załączniku (zaskarżony wyrok, pkt 56). Wreszcie, po trzecie, Sąd wspomniał, że odniesienia do normy Cenelec zostały opublikowane w postaci komunikatu w Dzienniku Urzędowym, w którym wyjaśniono, że sekcja 5.9 tej normy została wyłączona z zakresu odnośnego cytatu, w związku z czym przy stosowaniu załącznika VI do spornego rozporządzenia norma zharmonizowana dotycząca obliczania efektywności zbierania kurzu i rocznego zużycia energii przez odkurzacze została określona na podstawie testów przy pustym zbiorniku (zaskarżony wyrok, pkt 57, 58).

93      Ze wszystkich elementów wspomnianych w pkt 90–92 niniejszego wyroku wynika, że wnioski wyciągnięte przez Sąd z art. 7 spornego rozporządzenia, umieszczone we właściwym kontekście i wyjaśnione przez Sąd, nie są nie do pogodzenia z brzmieniem tego artykułu.

94      W odniesieniu do twierdzenia wnoszących odwołanie, zgodnie z którym art. 7 spornego rozporządzenia można rozumieć w ten sposób, że Komisja nie zbadała metody testowania określonej w sekcji 5.9 normy Cenelec w chwili przyjęcia spornego rozporządzenia, lecz planowała to uczynić w późniejszym terminie, należy przypomnieć, że okoliczność, iż element akt sprawy przedłożonych Sądowi może być interpretowany inaczej, niż uczynił to Sąd, nie wystarcza do wykazania, że interpretacja przyjęta przez Sąd jest efektem przeinaczenia (zob. podobnie wyrok z dnia 29 października 2015 r., Komisja/ANKO, C‑78/14 P, EU:C:2015:732, pkt 55). Należy ponadto zauważyć, że użycie w tym artykule wyrażeń „przegląd” i „w kontekście postępu technicznego” sprawia, że interpretacja zaproponowana przez wnoszące odwołanie jest mało prawdopodobna; jest wręcz przeciwnie – stanowi ono poparcie dla interpretacji dokonanej przez Sąd.

95      Wreszcie, zarzut szczegółowy, zgodnie z którym poprzez rozważania zawarte w pkt 60 zaskarżonego wyroku Sąd orzekł ultra petita i naruszył przysługujące wnoszącym odwołanie prawo do obrony, należy oddalić ze względu na to, że w ramach tych rozważań Sąd ograniczył się do oceny znaczenia elementu zawartego w przedłożonych mu aktach sprawy. Należy bowiem stwierdzić, że sporne rozporządzenie było siłą rzeczy centralnym elementem skargi o odszkodowanie wniesionej do Sądu i stanowiło w sposób oczywisty część tych akt, którą wnoszące odwołanie znały i w przedmiocie której mogły zająć stanowisko. W konsekwencji zadaniem Sądu było uwzględnienie tego rozporządzenia i w razie potrzeby wyciągnięcie z niego wniosków, które w jego ocenie są użyteczne do dokonania oceny znaczenia odpowiednich twierdzeń stron co do okoliczności faktycznej związanej ze złożonością podlegającej uregulowaniu sytuacji.

96      W związku z tym części drugą i czwartą zarzutu czwartego należy oddalić jako bezzasadne.

 W przedmiocie części trzeciej zarzutu czwartego

–       Argumentacja stron

97      W części trzeciej zarzutu czwartego wnoszące odwołanie kwestionują stwierdzenie zawarte pod koniec pkt 53 zaskarżonego wyroku, zgodnie z którym Komisja dysponowała okresem pięciu lat, począwszy od dnia 19 czerwca 2010 r., na przyjęcie aktów delegowanych przewidzianych w dyrektywie 2010/30, zgodnie z jej art. 11 ust. 1.

98      Po pierwsze, wnoszące odwołanie utrzymują, że Sąd błędnie uwzględnił ten przepis w ramach oceny złożoności przepisów prawnych, ponieważ uznał, że wynikająca z niego „presja czasowa” mogła uzasadniać przyjęcie spornego rozporządzenia nakazującego stosowanie metody testowania przy pustym zbiorniku, podczas gdy w przepisie tym nie wyznaczono Komisji żadnego wiążącego terminu.

99      Po drugie, według wnoszących odwołanie Sąd błędnie uznał, nie dysponując żadnymi dowodami w tym względzie, że ów pięcioletni okres, jaki Komisja miała na przyjęcie spornego rozporządzenia, wywarł wpływ na jej zachowanie.

100    Komisja kwestionuje zasadność tej części zarzutu.

–       Ocena Trybunału

101    W pkt 53 zaskarżonego wyroku Sąd ograniczył się do przypomnienia treści niektórych fragmentów preambuły i części normatywnej dyrektywy 2010/30, w tym jej art. 11 ust. 1, nie wywodząc z nich żadnych wskazówek.

102    Stawiany Sądowi zarzut, że w ten sposób uznał on, iż artykuł ten wywiera na Komisję „presję czasową”, nakładając na nią obowiązek przyjęcia spornego rozporządzenia w określonym terminie, opiera się zatem na błędnej interpretacji tego punktu.

103    Ponadto w zakresie, w jakim można uznać, że wnoszące odwołanie odnoszą się również do rozważań zawartych w pkt 95 zaskarżonego wyroku, należy stwierdzić, że z samego brzmienia tego punktu wynika, iż rozważania te zostały przedstawione tytułem uzupełnienia, po tym jak w pkt 94 tego wyroku Sąd doszedł do wniosku na podstawie wszystkich wcześniejszych wydarzeń, że Komisja mogła uznać, nie przekraczając w sposób oczywisty i poważny granic przysługujących jej uprawnień dyskrecjonalnych, że metoda testowania określona w sekcji 5.9 normy Cenelec nie jest w stanie zapewnić rzetelności naukowej i dokładności informacji przekazywanych konsumentom, i wybrać alternatywną metodę testowania umożliwiającą spełnienie kryteriów rzetelności i dokładności informacji.

104    W każdym razie Sąd słusznie przyjął te rozważania, ponieważ niezależnie od naruszenia prawa, którego Komisja dopuściła się w odniesieniu do warunku określonego w art. 10 ust. 1 akapit trzeci dyrektywy 2010/30, instytucja ta mogła uznać się za zobowiązaną do ustanowienia przepisów odnoszących się do odkurzaczy. Akapit drugi tego ustępu przewidywał bowiem, że wszelkie produkty spełniające kryteria określone w ust. 2 tego artykułu, w tym produkty należące do tej kategorii, powinny zostać objęte uregulowaniami aktu delegowanego Komisji.

105    Część trzecią tego zarzutu należy zatem oddalić.

 W przedmiocie części piątej zarzutu czwartego

–       Argumentacja stron

106    Część piąta zarzutu czwartego obejmuje dwa zarzuty szczegółowe. W pierwszym zarzucie szczegółowym wnoszące odwołanie podnoszą zasadniczo, że w pkt 71 zaskarżonego wyroku Sąd przeinaczył ich argument dotyczący upoważnienia udzielonego Cenelec przez Komisję. W drugim zarzucie szczegółowym utrzymują one, że Sąd nie uzasadnił twierdzenia zawartego w pkt 68 tego wyroku, zgodnie z którym opracowanie metody testowania wydajności zbierania kurzu opartej na wykorzystaniu napełnionego zbiornika w celu obliczenia efektywności energetycznej spowodowało trudności, ani nie umożliwił im wypowiedzenia się w tym względzie.

107    Komisja kwestionuje zasadność tych zarzutów szczegółowych.

–       Ocena Trybunału

108    W pkt 71 zaskarżonego wyroku Sąd powołał się na sprawozdanie Cenelec, uznane za sprawozdanie końcowe, w którym komitet ten zauważył, że Komisja postanowiła nie wprowadzać procedury pomiaru skuteczności zbierania kurzu z dywanów i twardych podłóg w celu wykonania spornego rozporządzenia. Sąd zauważył, że chociaż komitet ten wskazał, iż procedura ta stanowi część normy Cenelec, to jednak owa procedura dotyczy różnych punktów tej normy, które nie wchodzą w zakres norm zharmonizowanych, o których mowa w pkt 1 załącznika VI do tego rozporządzenia. Wywiódł on z tego, że argumentacja wnoszących odwołanie odnosząca się do tych punktów jest bez znaczenia dla ustalenia, czy Komisja mogła odstąpić od zastosowania metody testowania określonej w sekcji 5.9 normy Cenelec, nie naruszając przy tym w sposób oczywisty i poważny granic przysługujących jej uprawnień dyskrecjonalnych.

109    W pierwszym zarzucie szczegółowym wnoszące odwołanie utrzymują zasadniczo, że postępując w ten sposób, Sąd błędnie zinterpretował przedstawiony przez nie argument, który określają one mianem „jedynego argumentu przedstawionego przez Dysona w odniesieniu do upoważnienia M353”.

110    Należy stwierdzić, że wnoszące odwołanie nie sprecyzowały, który fragment lub które fragmenty ich pism miały zostać przeinaczone przez Sąd, a zatem nie umożliwiają Trybunałowi zbadania zasadności ich twierdzeń.

111    W konsekwencji pierwszy zarzut szczegółowy należy odrzucić jako niedopuszczalny.

112    W drugim zarzucie szczegółowym wnoszące odwołanie utrzymują, że Sąd nie uzasadnił swojej oceny zawartej w pkt 68 zaskarżonego wyroku, w myśl której opracowanie metody testowania skuteczności zbierania kurzu przez odkurzacze, opartej na wykorzystaniu napełnionego zbiornika, w celu obliczenia efektywności energetycznej było przyczyną powstania trudności.

113    Należy jednak zauważyć, że w pkt 72 zaskarżonego wyroku Sąd wskazał, iż „jedna z trudności nierozerwalnie związanych z metodą testowania [określoną w sekcji 5.9 normy Cenelec] wiązała się z koniecznością uprzedniego określenia, kiedy zbiornik uznaje się za napełniony”, a w pkt 73 tego wyroku – że metoda ta „zawiera trzy możliwe do przyjęcia definicje »napełnionego zbiornika«”. Następnie w pkt 75–79 tego wyroku Sąd odniósł się do sprawozdań z prac Międzynarodowej Komisji Elektrotechnicznej (IEC) oraz do uwagi poprzedzającej opis metody testowania określonej w sekcji 5.9 normy Cenelec, które to dokumenty pochodzą z okresu poprzedzającego przyjęcie spornego rozporządzenia i które Sąd uznał za potwierdzające twierdzenie Komisji, że podejście polegające na przyjęciu trzech możliwych definicji napełnionego zbiornika nie jest w stanie zagwarantować jednolitości i porównywalności wyników, ponieważ mogło oznaczać, że poziomy napełnienia będą różnić się w zależności od typu odkurzacza.

114    Przedstawiając te rozważania, Sąd uzasadnił w sposób wymagany prawem stwierdzenie zawarte w pkt 68 zaskarżonego wyroku.

115    Ponadto wnoszące odwołanie nie twierdzą, że Sąd oparł się na dowodach, które nie znajdowały się w przedstawionych mu aktach sprawy i w przedmiocie których nie mogły one zająć stanowiska.

116    Wynika z tego, że drugi zarzut szczegółowy należy oddalić jako bezzasadny we wszystkich jego aspektach, w związku z czym część piątą zarzutu czwartego należy w części odrzucić jako niedopuszczalną, a w części oddalić jako bezzasadną.

 W przedmiocie części szóstej zarzutu czwartego

117    Część szósta zarzutu czwartego obejmuje siedem zarzutów szczegółowych.

118    W pierwszym zarzucie szczegółowym wnoszące odwołanie podnoszą, że Sąd, po pierwsze, przeinaczył metodę testowania określoną w sekcji 5.9 normy Cenelec, stwierdzając w pkt 73 zaskarżonego wyroku, że zawiera ona trzy możliwe do przyjęcia definicje „napełnionego zbiornika”. Utrzymują one, że metoda ta zawiera tylko jedną definicję powiązaną z trzema warunkami.

119    Po drugie, uważają one, że Sąd nie mógł orzec, iż Komisja miała podstawy do odrzucenia rzeczonej metody ze względu na to, że zawierała ona trzy wartości graniczne, podczas gdy rozporządzenie Komisji (UE) nr 666/2013 z dnia 8 lipca 2013 r. w sprawie wykonania dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/125/WE w odniesieniu do wymogów dotyczących ekoprojektu dla odkurzaczy (Dz.U. 2013, L 192, s. 24) przewidywało, że testy dotyczące okresu eksploatacji silników odkurzaczy przeprowadza się przy zbiorniku wypełnionym w 50 %, co stanowi wariant tej samej metody, przy czym Komisja nie podaje w wątpliwość jej rzetelności naukowej.

120    Komisja kwestionuje zasadność tego zarzutu szczegółowego.

121    Należy stwierdzić, że zastrzeżenie dotyczące przeinaczenia metody testowania określonej w sekcji 5.9 normy Cenelec opiera się na wybiórczej lekturze odnośnego fragmentu zaskarżonego wyroku.

122    W pkt 72 tego wyroku Sąd wyjaśnił bowiem w pierwszej kolejności, że metoda ta polega na pomiarze skuteczności zbierania kurzu w miarę zasysania przez urządzenie kurzu na potrzeby testu, aż do spełnienia jednego z trzech przewidzianych warunków, a mianowicie albo do momentu, gdy wskaźnik odkurzacza zasygnalizuje konieczność opróżnienia lub wymiany zbiornika na kurz, albo do momentu, gdy ciśnienie zaobserwowane wewnątrz urządzenia spadnie o 40 % w porównaniu z ciśnieniem zarejestrowanym na początku testu, bądź do momentu, gdy ilość pyłu zassanego przez urządzenie podczas testu osiągnie 100 gramów na litr „maksymalnej pojemności użytkowej” zbiornika na kurz. Dopiero w drugiej kolejności Sąd wskazał w pkt 73 tego wyroku, tytułem wyjaśnienia, że wspomniana metoda „zawiera trzy możliwe do przyjęcia definicje »napełnionego zbiornika«”. Nie można uznać, że wyjaśnienie to, w ramach którego posłużono się wyrażeniem „możliwe do przyjęcia definicje”, jest efektem oczywiście błędnego rozumienia odnośnego fragmentu sekcji 5.9 wspomnianej normy.

123    Co się tyczy drugiego argumentu, należy zauważyć, że w pkt 93 zaskarżonego wyroku Sąd wyjaśnił, iż rodzaje środków, których dotyczą sporne rozporządzenie i rozporządzenie nr 666/2013, nie są porównywalne, ponieważ w przeciwieństwie do środków w zakresie efektywności energetycznej testowanie trwałości silników przewidziane w tym drugim rozporządzeniu nie wymaga zbadania stosunku między skutecznością zbierania kurzu a zużyciem energii.

124    Pierwszy zarzut szczegółowy należy zatem oddalić jako bezzasadny.

125    W drugim zarzucie szczegółowym wnoszące odwołanie utrzymują, że Sąd przeinaczył uwagę poprzedzającą opis metody testowania określonej w sekcji 5.9 normy Cenelec w różnych rozważaniach zawartych w pkt 76–79 tego wyroku.

126    Komisja kwestionuje zasadność tego zarzutu szczegółowego.

127    Wnoszące odwołanie podnoszą, że uwaga, o której mowa, nie zawiera różnych elementów, do których odniesiono się w dotyczących jej rozważaniach zawartych w pkt 77 i 78 zaskarżonego wyroku. Tymczasem, jak wynika z lektury tych punktów, Sąd nie zamierzał przedstawiać, ani dosłownie, ani po przeformułowaniu, fragmentów tej uwagi, lecz chciał opisać jej przedmiot i wyciągnąć z owych fragmentów pewne praktyczne konsekwencje dotyczące użyteczności tej metody w świetle innych elementów, które wcześniej wskazał. Ponadto we wspomnianych rozważaniach Sąd nie przekroczył w sposób oczywisty granic rozsądnej oceny treści tej uwagi.

128    Co się tyczy pkt 79 zaskarżonego wyroku, wnoszące odwołanie ograniczają się do sformułowania nieprawidłowej hipotezy, że Sąd chciał w tym punkcie wyrazić, iż metoda testowania określona w sekcji 5.9 normy Cenelec jest nieważna, podczas gdy w rzeczywistości sparafrazował on po prostu fragment omawianej uwagi, nie wyciągając z niego wniosków.

129    Drugi zarzut szczegółowy należy zatem oddalić jako bezzasadny.

130    W trzecim zarzucie szczegółowym wnoszące odwołanie podnoszą, że w pkt 85 zaskarżonego wyroku Sąd przeinaczył sprawozdanie przedsiębiorstwa AEA Energy & Environment zatytułowane „Report to the Commission, Preparatory studies for Eco-Design Requirements of EUPs (II), Lot 17 Vacuum Cleaners” z lutego 2009 r.

131    Komisja kwestionuje zasadność tego zarzutu szczegółowego.

132    Należy zaznaczyć, że w pkt 82 zaskarżonego wyroku, w ramach badania złożoności podlegającej uregulowaniu sytuacji oraz umyślności bądź niemożności usprawiedliwienia błędu popełnionego przez Komisję, Sąd uznał, że należy ustalić, czy preferując zastosowanie metody testowania przy pustym zbiorniku zamiast metody testowania przy napełnionym zbiorniku, Komisja dopuściła się oczywistego i poważnego naruszenia granic przysługujących jej uprawnień dyskrecjonalnych. Sąd uznał również, w świetle okoliczności wskazanych w poprzednich punktach tego wyroku, że o ile metoda testowania określona w sekcji 5.9 normy Cenelec umożliwia ocenę efektywności odkurzaczy w warunkach bliższych normalnym warunkom użytkowania niż warunki odzwierciedlone podczas testowania przy pustym zbiorniku, o tyle metoda ta jest źródłem niepewności co do dokładności informacji, które mają zostać przekazane konsumentom. W pkt 83 omawianego wyroku Sąd dodał, że stanowisko to potwierdzają inne elementy, które wymienił i omówił on w pkt 84–91 tego wyroku.

133    Z powyższego wynika, że rozważania dotyczące tych innych elementów, w tym te zawarte w pkt 85 zaskarżonego wyroku, mają charakter uzupełniający.

134    Trzeci zarzut szczegółowy należy zatem oddalić jako bezskuteczny.

135    W czwartym zarzucie szczegółowym wnoszące odwołanie utrzymują, że uzasadnienie zaskarżonego wyroku jest wewnętrznie sprzeczne.

136    Podnoszą one, że w pkt 76–79 tego wyroku Sąd uznał, iż Komisja miała wątpliwości co do rzetelności naukowej metody testowania określonej w sekcji 5.9 normy Cenelec, co jest nie do pogodzenia ze stwierdzeniami zawartymi w pkt 81 i 82 rzeczonego wyroku, zgodnie z którymi, po pierwsze, „z charakteru procesu normalizacji wynika, że fakt, iż dana metoda testowania została włączona do normy zharmonizowanej, takiej jak norma Cenelec, pozwala domniemywać, że metoda ta jest rzetelna pod względami naukowym i technicznym”, a po drugie, „kwestia, czy metoda testowania [określona w sekcji 5.9 normy Cenelec] jest uzasadniona pod względami naukowym i technicznym, nie ma znaczenia w niniejszej sprawie, ponieważ Komisja nie zakwestionowała tych elementów przy przyjmowaniu [spornego] rozporządzenia”.

137    Komisja kwestionuje zasadność tego zarzutu szczegółowego.

138    Należy stwierdzić, że ten zarzut szczegółowy opiera się na błędnej lekturze zaskarżonego wyroku. Punkty 76–79 tego wyroku nie mają bowiem znaczenia, jakie przypisują im wnoszące odwołanie, ponieważ Sąd ograniczył się w nich do zbadania treści uwagi sformułowanej przez Cenelec w świetle trudności związanych z określeniem poziomu napełnienia zbiornika odkurzacza, który mógłby służyć jako punkt odniesienia przy pomiarze jego efektywności, które to trudności wskazano w pkt 72 i 73 omawianego wyroku.

139    Czwarty zarzut szczegółowy należy zatem oddalić jako bezzasadny.

140    W piątym zarzucie szczegółowym wnoszące odwołanie utrzymują, że w pkt 75 i 87 zaskarżonego wyroku Sąd w sposób nieprawidłowy uwzględnił dokumenty, co do których Komisja przyznała, że nie znajdowały się w posiadaniu jej służb odpowiedzialnych za opracowanie odnośnej regulacji. Powołują się one w tym względzie na pkt 5–15 odpowiedzi na skargę złożonej przez Komisję w ramach postępowania przed Sądem.

141    Komisja kwestionuje zasadność tego zarzutu szczegółowego.

142    W pkt 15 odpowiedzi na skargę w postępowaniu przed Sądem Komisja wskazała, że „[e]lementy przedstawione powyżej doprowadziły […] do przyjęcia […] [spornego] rozporządzenia”. Dokumenty wymienione w pkt 75 i 87 zaskarżonego wyroku nie należą do elementów, o których tam mowa.

143    Należy jednak stwierdzić, że wbrew temu, co twierdzą wnoszące odwołanie, stwierdzenie zawarte w pkt 15 tego pisma nie oznacza, że w chwili przyjęcia spornego rozporządzenia służby Komisji wiedziały jedynie o elementach wymienionych w poprzednich punktach tego pisma. I tak, tytułem przykładu, nie można uznać, że Komisja nie wiedziała o ocenie skutków, którą zleciła, ani o konsultacjach, które zorganizowała w celu przyjęcia tego rozporządzenia, mimo że wspomniane analiza i konsultacje nie zostały wymienione w odnośnym fragmencie wspomnianych uwag.

144    Piąty zarzut szczegółowy, który opiera się zatem na błędnej przesłance, należy wobec tego oddalić jako bezzasadny.

145    W szóstym zarzucie szczegółowym wnoszące odwołanie utrzymują, że w pkt 86–91 zaskarżonego wyroku Sąd wziął pod uwagę nieistotne dla sprawy elementy, które zaistniały dopiero po przyjęciu spornego rozporządzenia.

146    Komisja kwestionuje zasadność tego zarzutu szczegółowego.

147    Należy stwierdzić, że – jak wynika z pkt 132 i 133 niniejszego wyroku – ten zarzut szczegółowy dotyczy fragmentów uzasadnienia zaskarżonego wyroku mających charakter uzupełniający, które zostały przedstawione przez Sąd jedynie w celu potwierdzenia rozważań, które przedstawił on wcześniej na podstawie informacji dotyczących okoliczności, w których Komisja działała w chwili przyjęcia spornego rozporządzenia.

148    W konsekwencji szósty zarzut szczegółowy należy oddalić jako bezskuteczny.

149    W siódmym i ostatnim zarzucie szczegółowym wnoszące odwołanie podnoszą, że Sąd przeinaczył dowody i przyjął wewnętrznie sprzeczne uzasadnienie, uznając w pkt 82 zaskarżonego wyroku, że w chwili przyjęcia spornego rozporządzenia Komisja zbadała i wykluczyła rzetelność naukową metody testowania określonej w sekcji 5.9 normy Cenelec. Tymczasem, po pierwsze, twierdzenie to nie jest poparte żadnym dowodem. Po drugie, na początku tego punktu wyroku Sąd uznał, że Komisja nie zakwestionowała rzetelności naukowej tej metody.

150    Komisja kwestionuje zasadność tego zarzutu szczegółowego.

151    Punkt 82 zaskarżonego wyroku ma następujące brzmienie:

„[…], kwestia, czy metoda testowania, o której mowa w sekcji 5.9 normy Cenelec, jest uzasadniona pod względami naukowym i technicznym, nie ma znaczenia w niniejszej sprawie, ponieważ Komisja nie zakwestionowała tych elementów przy przyjmowaniu [spornego] rozporządzenia, lecz uznała zasadniczo, że wspomniana metoda testowania jest nieodpowiednia do celów oceny charakterystyki energetycznej odkurzaczy w świetle kryteriów rzetelności, dokładności i odtwarzalności. […]”.

152    Należy stwierdzić, że poprzez te wypowiedzi Sąd nie uznał, iż Komisja wykluczyła rzetelność naukową tej metody, w związku z czym zarzut szczegółowy wnoszących odwołanie opiera się na błędnej przesłance.

153    W konsekwencji siódmy zarzut szczegółowy jest bezzasadny i należy go oddalić, podobnie jak całą część szóstą zarzutu czwartego.

 W przedmiocie części siódmej zarzutu czwartego

–       Argumentacja stron

154    W części siódmej zarzutu czwartego, która dotyczy pkt 92 zaskarżonego wyroku, wnoszące odwołanie utrzymują, że Sąd orzekł ultra petita, uznając, iż przepisy dotyczące etykietowania odkurzaczy nie były porównywalne z przepisami dotyczącymi etykietowania innych urządzeń gospodarstwa domowego, co zwiększyło złożoność podlegającej uregulowaniu sytuacji, podczas gdy Komisja nie twierdziła, że jedynie w wypadku odkurzaczy występowały trudności związane z symulacją napełnienia zbiornika. Ponadto Sąd nie uzasadnił tej oceny ani nie umożliwił wnoszącym odwołanie wypowiedzenia się w tej kwestii.

155    Komisja kwestionuje zasadność tej części zarzutu.

–       Ocena Trybunału

156    Punkt 92 zaskarżonego wyroku ma następujące brzmienie:

„Te trudności związane z techniką i sposobem użytkowania odkurzaczy pozwalają również oddalić argumentację, w ramach której skarżące utrzymują, że Komisja nie miała do czynienia ze złożoną sytuacją, ponieważ miała już okazję przyjąć w kontekście etykietowania energetycznego normy testowania odzwierciedlające normalne warunki użytkowania urządzeń elektrycznych gospodarstwa domowego, takich jak piekarniki, pralki, suszarki do ubrań i podgrzewacze wody”.

157    Ze sformułowań użytych przez Sąd wynika, po pierwsze, że za pomocą przedstawionych w tym punkcie rozważań zamierzał on ustosunkować się do argumentu wnoszących odwołanie, a po drugie, że odniósł się on do wszystkich przedstawionych przezeń wcześniej stwierdzeń dotyczących szczególnych cech, jakie mają odkurzacze na tle innych wspomnianych w tym punkcie produktów, w szczególności do zmienności poziomu napełnienia zbiornika i złożoności opracowania metody testowania, która uwzględnia tę cechę, a przy tym jest odtwarzalna.

158    Postępując w ten sposób, Sąd ani nie orzekł ultra petita, ani nie naruszył prawa do obrony wnoszących odwołanie. Ponadto uzasadnił on w sposób wymagany prawem oddalenie ich argumentu.

159    W związku z tym część siódmą zarzutu czwartego należy oddalić jako bezzasadną.

 W przedmiocie części ósmej zarzutu czwartego

–       Argumentacja stron

160    Ósma i ostatnia część zarzutu czwartego dotyczy braku odpowiedzi na argument wnoszących odwołanie, zgodnie z którym metoda testowa określona w sekcji 5.9 normy Cenelec została przyjęta przez Komisję w ramach rozporządzenia nr 666/2013, podczas gdy instytucja ta odrzuciła tę metodę w ramach spornego rozporządzenia. Wnoszące odwołanie utrzymywały w tym względzie, że w obu tych rozporządzeniach poddano metody testowania temu samemu wymogowi rzetelności naukowej, wobec czego przyjmując w ramach rozporządzenia nr 666/2013 metodę testowania określoną w sekcji 5.9 normy Cenelec, Komisja uznała jej rzetelność naukową. Tymczasem Sąd ograniczył się do stwierdzenia, że ze względu na różnice między pomiarami efektywności energetycznej a testami trwałości wnoszące odwołanie bezzasadnie wskazują na istnienie analogii między tymi rozporządzeniami, wobec czego nie ustosunkował się do ich argumentu.

161    Komisja kwestionuje zasadność tej części zarzutu.

–       Ocena Trybunału

162    Należy przypomnieć, że w pkt 82 zaskarżonego wyroku Sąd uznał, iż wbrew temu, co twierdzą wnoszące odwołanie, kwestia, czy metoda testowania określona w sekcji 5.9 normy Cenelec jest uzasadniona naukowo, nie ma znaczenia w niniejszej sprawie. W ramach tych rozważań Sąd ustosunkował się w każdym razie do argumentu wnoszących odwołanie przedstawionego przez nie w odwołaniu.

163    W konsekwencji należy również oddalić część ósmą zarzutu czwartego, a w konsekwencji cały ten zarzut.

 W przedmiocie zarzutów od piątego do siódmego, opartych na błędnej interpretacji pojęcia „wystarczająco istotnego naruszenia” w ramach oceny zarzucanego naruszenia zasady równego traktowania, zasady dobrej administracji i obowiązku staranności, a także swobody przedsiębiorczości

 Argumentacja stron

164    W zarzutach od piątego do siódmego wnoszące odwołanie kwestionują oceny Sądu, w myśl których podnoszone na poparcie skargi o odszkodowanie naruszenia prawa inne niż naruszenie art. 10 ust. 1 akapit trzeci dyrektywy 2010/30 nie stanowią „wystarczająco istotnych naruszeń”. Tymi innymi naruszeniami prawa są odpowiednio naruszenie zasady równego traktowania, naruszenie zasady dobrej administracji i obowiązku staranności, a także naruszenie swobody przedsiębiorczości.

165    Komisja kwestionuje zasadność tych zarzutów.

 Ocena Trybunału

166    Trzy zarzuty skargi o odszkodowanie dotyczące podnoszonych naruszeń zasad równego traktowania i dobrej administracji, obowiązku staranności i swobody przedsiębiorczości, opisanych odpowiednio w pkt 102 i 109, w pkt 113 oraz w pkt 120 zaskarżonego wyroku, opierały się zasadniczo na okoliczności, że Komisja postanowiła zastosować metodę testowania przy pustym zbiorniku, a nie przy zbiorniku napełnionym, z naruszeniem istotnego elementu dyrektywy 2010/30, przy czym te pozostałe naruszenia są efektem naruszenia art. 10 ust. 1 akapit trzeci tej dyrektywy. Zaistniały one zatem w tym samym kontekście co naruszenie tego ostatniego przepisu.

167    W odpowiedzi na każdy z tych trzech zarzutów Sąd odniósł się w szczególności do całości lub części swojej oceny dotyczącej naruszenia art. 10 ust. 1 akapit trzeci dyrektywy 2010/30, po przeprowadzeniu której stwierdził, iż naruszenie to nie stanowi wystarczająco istotnego naruszenia przepisu prawa Unii; ocena ta jest bezskutecznie kwestionowana w ramach czterech pierwszych zarzutów odwołania w niniejszej sprawie.

168    Jak wynika z pkt 50 i 51 niniejszego wyroku, stwierdzenie istnienia wystarczająco istotnego naruszenia normy prawa Unii mającej na celu przyznanie uprawnień jednostkom zależy od elementów istotnych z punktu widzenia kontekstu, w jakim naruszenie to zostało popełnione.

169    Tymczasem w niniejszej sprawie – jako że okoliczności powołane na poparcie zarzutów skargi o odszkodowanie, których dotyczą zarzuty odwołania od piątego do siódmego, wiążą się z niezgodnym z prawem wyborem dokonanym przez Komisję w ramach spornego rozporządzenia – kontekst faktyczny różnych naruszeń prawa zarzucanych Komisji w skardze o odszkodowanie jest zasadniczo taki sam. Wynika z tego, że kwestionowane w ramach badanych zarzutów oceny Sądu, zgodnie z którymi zarzucane Komisji naruszenia inne niż naruszenie art. 10 ust. 1 akapit trzeci dyrektywy 2010/30, lecz będące efektem wskazanego naruszenia dyrektywy, również nie były wystarczająco istotne, są w każdym razie uzasadnione w sposób wymagany prawem sformułowanym przez Sąd wnioskiem, że naruszenie art. 10 ust. 1 akapit trzeci dyrektywy 2010/30 nie było wystarczająco istotne.

170    Wynika z tego, że zarzuty od piątego do siódmego należy oddalić.

171    W konsekwencji odwołanie należy oddalić w całości.

 W przedmiocie kosztów

172    Zgodnie z art. 184 § 2 regulaminu postępowania przed Trybunałem, jeżeli odwołanie jest bezzasadne, Trybunał rozstrzyga o kosztach.

173    Zgodnie z art. 138 § 1 tego regulaminu, mającym zastosowanie do postępowania odwoławczego na podstawie art. 184 § 1 regulaminu, kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ wnoszące odwołanie przegrały sprawę, a Komisja wniosła o obciążenie ich kosztami postępowania, należy obciążyć je całością kosztów związanych z niniejszym postępowaniem odwoławczym.

Z powyższych względów Trybunał (czwarta izba) orzeka, co następuje:

1)      Odwołanie zostaje oddalone.

2)      Dyson Ltd i czternaście innych wnoszących odwołanie pokrywają, poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez Komisję Europejską.

Podpisy

*      Język postępowania: angielski.