Skarga wniesiona w dniu 1 kwietnia 2011 r. - El-Materi przeciwko Radzie

(Sprawa T-200/11)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Fahd Mohamed Sakher Ben Mohamed El-Materi (Doha, Katar) (przedstawiciele: M. Lester, Barrister i G. Martin, Solicitor)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Rady 2011/79/WPZiB z dnia 4 lutego 2011 r. w sprawie wykonania decyzji 2011/72/WPZiB dotyczącej środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom w związku z sytuacją w Tunezji (Dz.U. L 31, s. 40) oraz rozporządzenia Rady (UE) nr 101/2011 z dnia 4 lutego 2011 r. w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją w Tunezji (Dz.U. L 31, s. 1), w zakresie w jakim mają one zastosowanie w stosunku do skarżącego; oraz

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.

Zarzut pierwszy, że kryterium umieszczenia nazwiska skarżącego w załączniku do decyzji 2011/79/WPZiB nie zostało spełnione ze względu na fakt, iż:

jedyna dopuszczalna podstawa umieszenia nazwiska skarżącego w wyżej wymienionym załączniku zakłada spełnienie kryterium, określonego w art. 1 decyzji 2011/72/WPZiB¹, a mianowicie, że był on osobą "odpowiedzialną za sprzeniewierzenie tunezyjskich państwowych środków finansowych", bądź też był powiązany z taką osobą, ponieważ, jak wyjaśnia motyw drugi, takie osoby "pozbawiają w ten sposób społeczeństwo Tunezji korzyści ze zrównoważonego rozwoju gospodarczego i społecznego i podważają rozwój demokracji w tym kraju".

Zarzut drugi, że Rada naruszyła prawo do obrony i prawo do skutecznej ochrony sądowej skarżącego, ze względu na to, że:

zastosowane środki ograniczające nie przewidują żadnej procedury związanej z udostępnieniem skarżącemu dowodów, które stały się podstawą decyzji o zamrożeniu środków finansowych, czy też umożliwiającej mu konstruktywne wypowiedzenie się w przedmiocie tych dowodów;

uzasadnienie, na które powołano się przy przyjmowaniu zaskarżonych środków zawiera ogólne, niczym nie poparte i niejasne twierdzenie o prowadzeniu śledztwa sądowego;

Rada nie dostarczyła wystarczających informacji umożliwiających skarżącemu konstruktywne przedstawienie w ramach odpowiedzi swojego stanowiska, co nie pozwala Trybunałowi na dokonanie oceny, czy decyzja oraz ocena Rady były zasadne i oparte na niepodważalnych dowodach.

Zarzut trzeci, że Rada nie uzasadniła w wystarczający sposób skarżącemu zastosowania wobec niego zaskarżonych środków, naruszając jej obowiązek do przedstawienia w jasny sposób konkretnych i specyficznych powodów uzasadniających jej decyzję, w tym indywidualnych i specyficznych powodów, które doprowadziły ją do uznania, że skarżący był odpowiedzialny za sprzeniewierzenie tunezyjskich państwowych środków finansowych.

Zarzut czwarty, że Rada naruszyła bez uzasadnienia i w sposób nieproporcjonalny prawo własności skarżącego, a także jego swobodę prowadzenia działalności gospodarczej, ze względu na to, że

środki o zamrożeniu funduszy mają znaczący i długotrwały wpływ na jego prawa podstawowe;

ich zastosowanie wobec skarżącego nie jest uzasadnione; oraz

Rada nie wykazała, że całkowite zamrożenie środków finansowych było mniej uciążliwym sposobem na osiągnięcie takiego celu, ani też, że wyrządzona skarżącemu bardzo znaczna szkoda była uzasadniona i proporcjonalna.

Zarzut piąty, że Rada popełniła oczywisty błąd w ocenie decydując się na zastosowanie tych środków ograniczających wobec skarżącego, gdyż wygląda na to, że Rada nie dokonała żadnej oceny w odniesieniu do skarżącego, czy też gdy taka ocena została dokonana, Rada doszła do błędnego wniosku, że zastosowanie środków ograniczających było wobec skarżącego uzasadnione.

____________

¹ - Decyzja Rady 2011/72/WPZiB z dnia 31 stycznia 2011 r. dotycząca środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom w związku z sytuacją w Tunezji (Dz.U. L 28, s. 62).