Skarga wniesiona w dniu 14 marca 2013 r. - Petro Suisse Intertrade przeciwko Radzie

(Sprawa T-156/13)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Petro Suisse Intertrade Co. SA (Pully, Szwajcaria) (przedstawiciele: J. Grayston, solicitor, adwokaci P. Gjørtler, G. Pandey, D. Rovetta, N. Pilkington i D. Sellers)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

stwierdzenie nieważności decyzji Rady 2012/829/WPZiB z dnia 21 grudnia 2012 r. zmieniającej decyzję 2010/413/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 356, s. 71) oraz rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1264/2012 z dnia 21 grudnia 2012 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (UE) nr 267/2012 w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 356, s. 55) w zakresie, w jakim zakwestionowane akty obejmują stronę skarżącą; oraz

obciążenie Rady kosztami niniejszego postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Strona skarżąca podnosi sześć zarzutów dotyczących naruszenia istotnego wymogu proceduralnego oraz naruszenia traktatów i zasad prawa dotyczących ich stosowania: naruszenia prawa do bycia wysłuchanym, naruszenia obowiązku odpowiedniego zawiadomienia, niewystarczającego uzasadnienia, naruszenia prawa do obrony, oczywistego błędu w ocenie oraz naruszenia podstawowego prawa własności.

Strona skarżąca uważa, że Rada nie wysłuchała strony skarżącej i że żadne przeciwne argumenty nie uzasadniłyby tego. Ponadto Rada nie wskazała właściwie strony skarżącej jako adresata decyzji i rozporządzenia oraz nie wskazała także właściwie strony skarżącej w zawiadomieniu, a w każdym razie akty te nie zawierały wystarczającego uzasadnienia. Żądania strony skarżącej dotyczące potwierdzenia wskazania, rozwinięcia uzasadnienia i udostępnienia dokumentów pozostały bez odpowiedzi oprócz krótkiego pisma potwierdzającego odbiór. Wskutek tych pominięć Rada naruszyła prawo do obrony przysługujące stronie skarżącej, której odmówiono możliwości skutecznego ustosunkowania się do ustaleń Rady, jako że ustalenia te nie zostały stronie skarżącej ujawnione. Wbrew twierdzeniu Rady strona skarżąca nie jest firmą przykrywką kontrolowaną przez National Iranian Oil Company (NIOC), a w każdym razie Rada nie wykazała, by to kontrolowanie strony skarżącej przez NIOC pociągało za sobą korzyść gospodarczą dla państwa irańskiego, która byłaby sprzeczna z celem zakwestionowanych decyzji i rozporządzenia. Wreszcie, ograniczając możliwość zawierania przez stronę skarżącą umów, Rada naruszyła podstawowe prawo własności poprzez przyjęcie środków, których proporcjonalności nie można wykazać.

____________