POSTANOWIENIE SĄDU (szósta izba)
z dnia 6 września 2019 r.(*)
Służba publiczna – Personel kontraktowy – Umowa na czas nieokreślony – Artykuł 47 lit. c) ppkt (i) WZIP – Rozwiązanie – Powody rozwiązania – Utrata zaufania – Dyskryminacja i mobbing – Żądanie odszkodowawcze – Oczywista niedopuszczalność
W sprawie T‑212/18
Karolina Romańska, były pracownik kontraktowy Europejskiej Agencji Straży Granicznej i Przybrzeżnej, zamieszkała w Warszawie (Polska), reprezentowana przez adwokat A. Tetkowską,
strona skarżąca,
przeciwko
Europejskiej Agencji Straży Granicznej i Przybrzeżnej (Frontex), reprezentowanej przez H. Caniarda i S. Drewa, działających w charakterze pełnomocników, wspieranych przez adwokatów J. Curralla i G. Ostaszewskiego,
strona pozwana,
mającej za przedmiot oparte na podstawie art. 270 TFUE żądanie, po pierwsze, stwierdzenia nieważności decyzji z dnia 14 czerwca 2017 r. wydanej przez dyrektora wykonawczego Fronteksu działającego w charakterze organu upoważnionego do zawierania umów o pracę o rozwiązaniu ze skarżącą umowy o pracę ze skutkiem na dzień upływu ośmiomiesięcznego terminu wypowiedzenia oraz, po drugie, naprawienia szkody i zadośćuczynienia za krzywdę, doznanych przez skarżącą, w jej przekonaniu, w wyniku dyskryminacji i mobbingu ze strony Fronteksu, których zwieńczenie stanowiła decyzja o rozwiązaniu umowy o pracę,
SĄD (szósta izba),
w składzie: S. Papasavvas, pełniący obowiązki prezesa, Z. Csehi i O. Spineanu-Matei (sprawozdawczyni), sędziowie,
sekretarz: E. Coulon,
wydaje następujące
Postanowienie
Okoliczności powstania sporu
1 Karolina Romańska była zatrudniona przez Europejską Agencję Straży Granicznej i Przybrzeżnej (Frontex) na podstawie umowy zawartej początkowo na trzy lata i obejmującej okres od dnia 1 września 2008 r. do dnia 30 sierpnia 2011 r. w charakterze pracownika kontraktowego grupy funkcyjnej III, w grupie zaszeregowania 8 stopień 1 zgodnie z art. 3a Warunków zatrudnienia innych pracowników Unii Europejskiej (zwanych dalej „WZIP”). Została ona przydzielona jako asystent ds. projektów do oddziału operacji wspólnych w ramach wydziału operacyjnego w sektorze operacji lądowych w siedzibie Fronteksu w Warszawie (Polska).
2 Kontynuację początkowej umowy o pracę ze skarżącą stanowiła druga umowa, zawarta na trzy lata i obejmująca okres od dnia 1 września 2011 r. do dnia 30 sierpnia 2014 r. (zwana dalej „drugą umową o pracę”). Skarżąca kontynuowała zatem swą karierę we Fronteksie, zgodnie z art. 3a WZIP, jako pracownik kontraktowy grupy funkcyjnej III, w grupie zaszeregowania 8 stopień 2.
3 W 2012 r. skarżąca została członkiem komitetu pracowniczego Fronteksu.
4 W dniu 11 lutego 2014 r., zgodnie z aneksem nr 1 do drugiej umowy o pracę, umowa ta została przekształcona w umowę o pracę na czas nieokreślony od dnia 1 września 2014 r., a skarżąca została zaszeregowana w grupie funkcyjnej III, grupie zaszeregowania 8 stopień 4. Pozostałe postanowienia umowy nie zostały zmienione, między innymi postanowienie przewidujące, zgodnie z art. 119 WZIP, że umowa o pracę może zostać rozwiązana z powodów wskazanych w art. 47–50a WZIP w okolicznościach określonych w tych artykułach.
5 W dniu 9 lutego 2016 r. skarżąca złożyła na podstawie art. 90 ust. 2 Regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej (zwanego dalej „regulaminem pracowniczym”) zażalenie na decyzję Fronteksu o nieuwzględnieniu jej kandydatury w ramach procedury mającej na celu obsadzenie stanowiska członka personelu tymczasowego w grupie zaszeregowania AST 5 w tej agencji.
6 W kwietniu i w maju 2016 r. skarżąca nie pracowała z powodu choroby.
7 Decyzją z dnia 26 maja 2016 r. Frontex oddalił zażalenie skarżącej z dnia 9 lutego 2016 r.
8 Pismem z dnia 1 czerwca 2016 r. skarżąca poinformowała Frontex, że stan jej zdrowia pogorszył się z przyczyn zawodowych, a dokładniej dlatego, że żądano od niej wykonywania zadań spoza jej zakresu obowiązków, a sytuacja ta nie przekładała się na spodziewany awans zawodowy. Zwróciła się również o ponowna ocenę jej kandydatury na stanowisko członka personelu tymczasowego w grupie zaszeregowania AST 5, wspomniane w pkt 5 powyżej.
9 W dniu 15 czerwca 2016 r., zgodnie z aneksem nr 2 do drugiej umowy o pracę, skarżąca została zaszeregowana w grupie funkcyjnej III, grupie zaszeregowania 9 stopień 1, poczynając od dnia 1 stycznia 2015 r. Pozostałe postanowienia umowy nie zostały zmienione.
10 W dniu 14 lipca 2016 r. skarżąca złożyła wniosek o przeniesienie wewnątrz Agencji.
11 W dniu 12 sierpnia 2016 r. skarżąca wystosowała pismo do dyrektora wykonawczego Fronteksu, w którym na podstawie art. 24 regulaminu pracowniczego domagała się zadośćuczynienia za krzywdę i naprawienia szkody, których miała doznać w wyniku braku rozwoju zawodowego spowodowanego odrzuceniem jej kandydatury na stanowisko członka personelu tymczasowego w grupie zaszeregowania AST 5, wspomniane w pkt 5 powyżej.
12 W piśmie z dnia 21 września 2016 r. dyrektor wykonawczy Fronteksu wyjaśnił skarżącej, między innymi, że art. 24 regulaminu pracowniczego nie znajduje zastosowania do kwestionowania decyzji wydanej w procedurze naboru.
13 W wyniku przeprowadzonych badań lekarskich, zorganizowanych zgodnie z art. 59 regulaminu pracowniczego przez Frontex w dniu 26 października 2016 r., skarżąca została uznana za zdolną do pracy. Zalecono przeniesienie jej na inne stanowisko.
14 W dniu 3 lutego 2017 r. Frontex zaproponował skarżącej przeniesienie do biura Regionalnej Grupy Zadaniowej Unii Europejskiej w Katanii (Włochy).
15 W dniu 7 lutego 2017 r. skarżąca, w perspektywie oddelegowania do Katanii, zwróciła się do Fronteksu o zaszeregowanie jej w kategorii członków personelu tymczasowego w grupie zaszeregowania AST 5.
16 W dniu 16 lutego 2017 r. Frontex poinformował skarżącą, że taka zmiana zaszeregowania nie jest możliwa poza odpowiednią procedurą naboru.
17 W dniu 20 lutego 2017 r. skarżąca ponowiła wniosek o zmianę zaszeregowania i podniosła, że otrzymana już przez nią odmowa w tej kwestii stanowiła „nielegalną działalność” w rozumieniu art. 22a regulaminu pracowniczego. Zaakceptowała jednak złożoną przez Frontex propozycję przeniesienia do Katanii na czteromiesięczny okres próbny.
18 W tym samym dniu skarżąca udostępniła korespondencję prowadzoną od dnia 2 lutego 2017 r. z różnymi osobami we Fronteksie osobom trzecim, w tym przedstawicielom związków zawodowych personelu Unii. W skierowanej do tych ostatnich wiadomości elektronicznej z dnia 22 lutego 2017 wskazała ona, że udaje się do Katanii, lecz nadal będzie zmierzać do osiągnięcia swego celu polegającego na tym, by zostać AST 5, co jej zdaniem Frontex był jej winien. Następnie skarżąca nadal udostępniała korespondencję z Fronteksem osobom trzecim.
19 W dniu 2 marca 2017 r. Frontex przesłał skarżącej ostateczną propozycję oddelegowania do Katanii z dniem 3 kwietnia 2017 r., którą skarżąca udostępniła osobom trzecim. W propozycji tej zaznaczono, że kategoria i grupa zaszeregowania skarżącej nie zostaną zmienione. W tym samym dniu zaakceptowała propozycję oddelegowania, nie wnosząc zastrzeżeń.
20 W dalszej – również udostępnianej osobom trzecim – korespondencji skarżąca informowała Frontex o pewnych dodatkowych wymaganiach związanych z oddelegowaniem. Czyniła to kilkakrotnie, mimo odmów ze strony Fronteksu. W wiadomości elektronicznej skierowanej do skarżącej w dniu 24 marca 2017 r. Frontex wyraził zaniepokojenie taką postawą.
21 W dniu 29 marca 2017 r., po spotkaniu ze skarżącą, które odbyło się dwa dni wcześniej, jej oddelegowanie do Katanii zostało w konsekwencji przez Frontex anulowane (zwane dalej „decyzją o anulowaniu oddelegowania”) z powodu, po pierwsze, zachowania skarżącej, oraz, po drugie, braku przygotowania do zadań, jakie miałaby tam wykonywać. Ponadto wyrażono wątpliwości, czy Frontex może mieć nadal zaufanie do skarżącej.
22 W wiadomości elektronicznej z dnia 30 marca 2017 r. skarżąca zakwestionowała decyzję o anulowaniu oddelegowania, podnosząc, że Frontex dopuścił się, po pierwsze, naruszenia jej prawa do pomocy prawnej i prawa do zrzeszania się, po drugie, wycofania wsparcia, do którego był obowiązany z powodu pogorszenia się jej stanu zdrowia z przyczyn zawodowych, po trzecie, dyskryminowania skarżącej, oraz, po czwarte – naruszenia art. 21a regulaminu pracowniczego. Skarżąca oświadczyła między innymi, że osoby, którym udostępniła swoją korespondencję z Fronteksem, pomagały jej w rozwiązywaniu problemów zawodowych.
23 W piśmie z dnia 11 kwietnia 2017 r. skarżąca podniosła, że decyzja o anulowaniu oddelegowania stanowiła w stosunku do niej rażącą dyskryminację ze względu na przynależność do związku zawodowego. Zażądała ona również w szczególności cofnięcia tej decyzji i wysłania jej do Katanii, by mogła tam pracować na warunkach pierwotnie uzgodnionych, udostępnienia jej narzędzi, o które wnioskowała, oraz zbadania zmiany jej zaszeregowania na stanowisko członka personelu tymczasowego w grupie zaszeregowania AST 4. Na wypadek odmowy wniosła o natychmiastowe przeniesienie jej na inne stanowisko o tym samym zakresie odpowiedzialności.
24 W dniu 21 kwietnia 2017 r. odbyło się pierwsze spotkanie dyrektora wykonawczego Fronteksu i skarżącej w obecności jej doradcy prawnego.
25 W dniu 12 maja 2017 r. dyrektor wykonawczy przedstawił skarżącej trzy możliwości: utrzymanie status quo, przeniesienie jej na inne stanowisko w ramach Fronteksu lub rozwiązanie z nią umowy o pracę stosownie do art. 47 WZIP.
26 W piśmie z dnia 15 maja 2017 r. skarżąca wskazała, że spośród wszystkich rozwiązań zaproponowanych przez dyrektora wykonawczego Fronteksu za właściwe uważa jedynie jej przeniesienie na inne stanowisko w ramach Fronteksu.
27 W dniu 19 maja 2017 r. odbyło się drugie spotkanie dyrektora wykonawczego Fronteksu i skarżącej w obecności jej doradcy prawnego. Dyrektor wykonawczy podniósł między innymi kwestię nadużycia zaufania przez skarżącą zarówno w kontekście udostępniania jej korespondencji z Fronteksem osobom trzecim, jak i w kontekście nieprawidłowości w korzystaniu z jej karty parkingowej w 2015 r. Został sporządzony protokół, podpisany przez strony w dniu 13 czerwca 2017 r.
28 Decyzją z dnia 14 czerwca 2017 r. dyrektor wykonawczy Fronteksu, działający w charakterze organu upoważnionego do zawierania umów o pracę (zwanego dalej „OUZU‑Frontex”), zdecydował o zakończeniu umowy o pracę ze skarżącą na podstawie art. 47 lit. c) ppkt (i) WZIP (zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”). Decyzja ta była uzasadniona, po pierwsze, niemożnością zachowania status quo, czego zresztą skarżąca sobie nie życzyła, po drugie niemożnością – w świetle niepowodzenia licznych prób ze strony Fronteksu – przeniesienia jej na inne stanowisko, oraz, po trzecie, nieodwracalną utratą zaufania w relacjach między Fronteksem a skarżącą z powodu zachowania skarżącej. W tych okolicznościach dyrektor wykonawczy poinformował skarżącą, że większą wagę przywiązuje do interesów Fronteksu niż do swego obowiązku dbałości względem niej oraz że jej umowa o pracę ulegnie rozwiązaniu z upływem ośmiomiesięcznego okresu wypowiedzenia.
29 Zaskarżona decyzja została doręczona skarżącej, która potwierdziła jej odbiór w dniu 22 czerwca 2017 r. Następnie, w dniu 3 września 2017 r., skarżąca wniosła zażalenie na zaskarżoną decyzję na podstawie art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego. Podnosiła w nim, że zaskarżona decyzja stanowiła ze strony Fronteksu przejaw dyskryminacji ze względu na jej przynależność do komitetu pracowniczego oraz przynależność państwową, jak również odwet za wniosek o udzielenie wsparcia.
30 Decyzja oddalająca zażalenie została wydana przez Frontex w dniu 15 grudnia 2017 r. i doręczona skarżącej w dniu 27 grudnia 2017 r.
Przebieg postępowania i żądania stron
31 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 26 marca 2018 r. skarżąca wniosła rozpatrywaną skargę.
32 W piśmie tym wniosła o zastosowanie środków organizacji postępowania oraz środków dowodowych.
33 W dniu 14 grudnia 2018 r. skarżąca złożyła wniosek o przeprowadzenie rozprawy.
34 Z uwagi na przeszkodę w wykonywaniu obowiązków odnoszącą się do jednego z sędziów szóstej izby prezes Sądu wyznaczył innego sędziego w celu uzupełnienia składu orzekającego.
35 Skarżąca wnosi zasadniczo do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;
– stwierdzenie stosowania wobec niej przez Frontex dyskryminacji i mobbingu;
– zobowiązanie Fronteksu do zaprzestania dyskryminacji i mobbingu wobec pracowników oraz do wprowadzenia w agencji polityki antydyskryminacyjnej i antymobbingowej;
– zasądzenie od Fronteksu na rzecz skarżącej zadośćuczynienia ustalonego ex æquo et bono na kwotę 100 000 EUR tytułem zadośćuczynienia za doznaną przez nią krzywdę;
– zasądzenie od Fronteksu na rzecz skarżącej odszkodowania w kwocie 4402 PLN (złotych polskich), odpowiadającej kosztom leczenia, które stały się konieczne z powodu zachowania Fronteksu;
– obciążenie Fronteksu całością kosztów postępowania.
36 Frontex wnosi do Sądu o:
– oddalenie skargi w całości;
– obciążenie skarżącej całością kosztów postępowania w niniejszej sprawie, w tym kosztów poniesionych przez Frontex.
Co do prawa
37 Zgodnie z art. 126 regulaminu postępowania przed Sądem, jeżeli skarga jest oczywiście niedopuszczalna, Sąd może orzec postanowieniem z uzasadnieniem, bez dalszych czynności procesowych.
38 W niniejszej sprawie Sąd uznaje, że akta sprawy wystarczająco wyjaśniają okoliczności zawisłej przed nim sprawy i na podstawie tego przepisu decyduje rozstrzygnąć sprawę bez dalszych czynności procesowych, i to pomimo złożenia przez skarżącą wniosku o przeprowadzenie rozprawy (zob. podobnie i analogicznie postanowienia: z dnia 24 września 2008 r., Van Neyghem/Komisja, T‑105/08 P, EU:T:2008:402, pkt 21; z dnia 2 grudnia 2010 r., Apostolov/Komisja, T‑73/10 P, EU:T:2010:495, pkt 11).
39 Frontex, nie podnosząc formalnie zarzutu niedopuszczalności, twierdzi, że skarga jest niedopuszczalna.
40 W pierwszej kolejności, co się tyczy pierwszego z żądań skargi, zmierzającego do stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji, Frontex uważa, że skarga jest niedopuszczalna z powodu braku – wbrew wymogom zawartym w regulaminie postępowania oraz w praktycznych przepisach wykonawczych do niego – nie tylko jasnego ustrukturyzowania zarzutów i argumentów, ale również jasnego wskazania w pismach skarżącej dowodów i ich uzasadnienia.
41 W tej kwestii należy przypomnieć, że zgodnie z art. 21 akapit pierwszy statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, który ma zastosowanie do postępowania przed Sądem zgodnie z art. 53 akapit pierwszy tego statutu, oraz zgodnie z art. 76 lit. d) regulaminu postępowania skarga musi wskazywać przedmiot sporu, podnoszone zarzuty i argumenty oraz zwięzłe przedstawienie rzeczonych zarzutów. Informacje te powinny być wystarczająco jasne i precyzyjne, aby umożliwić stronie pozwanej przygotowanie obrony, a Sądowi rozpoznanie sprawy, w danym przypadku, bez dodatkowych informacji (wyrok z dnia 17 maja 2017 r., PG/Frontex, T‑583/16, niepublikowany, EU:T:2017:344, pkt 90). W celu zagwarantowania pewności prawa i prawidłowego administrowania wymiarem sprawiedliwości, aby skarga była dopuszczalna, konieczne jest, by istotne okoliczności faktyczne i prawne, będące podstawą jej złożenia, wynikały, choćby w sposób zwięzły, lecz spójny i zrozumiały, z samej treści skargi (zob. postanowienie z dnia 27 marca 2017 r., Frank/Komisja, T‑603/15, niepublikowane, EU:T:2017:228, pkt 38 i przytoczone tam orzecznictwo).
42 Tak więc obowiązkiem strony skarżącej jest przedstawienie w sposób wystarczająco usystematyzowany wywodów dotyczących każdego z zarzutów, tak aby brak struktury skargi lub brak precyzji strony skarżącej nie zmuszał Sądu do odtwarzania powiązania prawnego mającego poprzeć dany zarzut poprzez łączenie różnych elementów rozproszonych w skardze. Istniałoby ryzyko, że odtworzony zarzut uzyskałby zakres, którego wspomniana strona nie miała na myśli. Odmienna decyzja w tej kwestii byłaby sprzeczna zarówno z zasadą prawidłowego administrowania wymiarem sprawiedliwości, z zasadą dyspozycyjności, jak i z prawem do obrony strony pozwanej.
43 W niniejszej sprawie skarżąca, po pierwsze, twierdzi, że zaskarżona decyzja nie uwzględnia jej rozstroju zdrowia oraz że stanowi niewłaściwą odpowiedź na krzywdę wyrządzoną jej przez Frontex. Rzeczona decyzja nie uwzględnia również okoliczności, że skarżąca była aktywnym członkiem komitetu pracowniczego Fronteksu. Zdaniem skarżącej zaskarżona decyzja została podjęta mimo jej doskonałych sprawozdań z ocen rocznych, jej woli rozwoju, podnoszenia kwalifikacji, zdobywania certyfikatów i uczenia się języków obcych na potrzeby Fronteksu.
44 W ramach tych twierdzeń skarżąca nie podnosi jednak żadnego zarzutu. Nie powołuje się ona ani na istnienie oczywistego błędu w ocenie po stronie OUZU‑Frontex, ani na nadużycie władzy przy wydawaniu zaskarżonej decyzji. Nie podnosi naruszenia jej prawa do bycia wysłuchaną lub innych uchybień proceduralnych pozostających w związku z zaskarżoną decyzją. Nie kwestionuje również prawa OUZU‑Frontex do rozwiązania z nią umowy o pracę na podstawie art. 47 WZIP, ani szerokich uprawnień dyskrecjonalnych przysługujących w tej mierze OUZU‑Frontex, ani okoliczności, które poprzedziły wydanie zaskarżonej decyzji.
45 Przesłanka przewidziana w art. 76 lit. d) regulaminu postępowania, zgodnie z którą skarga powinna zawierać podnoszone zarzuty oraz zwięzłe przedstawienie tych zarzutów, w sposób oczywisty nie jest zatem spełniona.
46 Po drugie, skarżąca ogranicza się do zrelacjonowania wydarzeń poprzedzających zaskarżoną decyzję oraz przedstawienia w sposób nieuporządkowany twierdzeń, które często sprowadzają się do oświadczeń co do zasady.
47 Przede wszystkim bowiem, jeżeli chodzi o twierdzenia skarżącej, że była ona dyskryminowana ze względu na płeć, przynależność państwową oraz przynależność związkową, należy przypomnieć, że naruszenie zasady równego traktowania lub niedyskryminacji, zapisanej w art. 20 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i wyrażonej w art. 1d regulaminu pracowniczego, ma miejsce wówczas, gdy dwie kategorie osób, których sytuacje faktyczne i prawne nie wykazują istotnej różnicy, są traktowane w różny sposób, lub gdy dwie różne sytuacje prawne są traktowane w sposób identyczny (zob. podobnie wyrok z dnia 14 lutego 2007 r., Simões Dos Santos/OHIM, T‑435/04, EU:T:2007:50, pkt 161 i przytoczone tam orzecznictwo). Tymczasem skarżąca nie przytacza żadnego konkretnego elementu wykazującego jej bezpośrednią lub pośrednią dyskryminację przez Frontex ani nie wskazuje powodów, dla których zaskarżona decyzja miałaby stanowić zwieńczenie takiej dyskryminacji.
48 Następnie skarżąca nie podaje, z jednej strony, z jakich powodów zaskarżona decyzja miałaby stanowić formę odwetu ze strony Fronteksu w następstwie jej problemów zdrowotnych lub działalności w organach przedstawicielskich oraz, z drugiej strony, nie wyjaśnia związku, jaki miałby istnieć między tymi elementami a zaskarżoną decyzją.
49 Wreszcie skarżąca ogranicza się do podniesienia istnienia zawinionego zachowania wobec niej stanowiącego mobbing ze strony Fronteksu. Nie wyjaśnia jednak, ani na czym konkretnie takie działania miały polegać, ani w jakim zakresie miały ją zdyskredytować lub pogorszyć jej warunki pracy. Skarżąca ogranicza się bowiem do wyrażenia twierdzeń co do zasady, które nie są poparte argumentami, oraz nie wyjaśnia wpływu mających stanowić mobbing działań Fronteksu na treść zaskarżonej decyzji lub, ogólniej rzecz ujmując, związku między podnoszonym mobbingiem a motywami tej decyzji.
50 Po trzecie, twierdzenia skarżącej nie są jasno poparte dowodami. Tekst skargi nie wskazuje bowiem załączników koniecznych do dowiedzenia lub zilustrowania jej treści, co nakazuje pkt 85 praktycznych przepisów wykonawczych do regulaminu postępowania. Ponadto odniesienia zawarte w wykazie załączników są często zbyt ogólne i nie umożliwiają zrozumienia twierdzeń, do których te załączniki się odnoszą oraz sposobu, w jaki mają je one poprzeć.
51 Tym samym pierwsze żądanie skarżącej, zmierzające do stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji, należy odrzucić jako oczywiście niedopuszczalne, ponieważ – wbrew wymogom art. 76 lit. d) regulaminu postępowania oraz praktycznych przepisów wykonawczych do tego regulaminu – nie opiera się na jasno przedstawionych zarzutach i argumentach oraz nie zostało poparte dowodami.
52 W drugiej kolejności, jeżeli chodzi o żądania odszkodowawcze, Frontex podnosi, że żądania zawarte w skardze są niedopuszczalne, ponieważ różnią się od żądań zgłoszonych w złożonym przez skarżącą zażaleniu na zaskarżoną decyzję, jak również z powodu niedopełnienia wymogów postępowania poprzedzającego wniesienie skargi.
53 Po pierwsze, należy przypomnieć, że jeżeli chodzi o żądania naprawienia szkód wyrządzonych przez instytucję, organ lub jednostkę organizacyjną Unii, to takie żądania – by mogły spełniać wymogi z art. 76 lit. d) regulaminu postępowania – powinny zawierać elementy umożliwiające zidentyfikowanie, w szczególności, szkody, jakiej strona skarżąca w swoim przekonaniu doznała, a także charakteru i zakresu tej szkody (zob. podobnie wyrok z dnia 5 października 1999 r., Apostolidis i in./Komisja, C‑327/97 P, EU:C:1999:482, pkt 37).
54 Po drugie, powstanie odpowiedzialności pozaumownej instytucji, organu lub jednostki organizacyjnej Unii występujących w charakterze pracodawcy zależy od łącznego spełnienia zbioru przesłanek, którymi są: bezprawność zarzucanego instytucji postępowania, wystąpienie rzeczywistej szkody i istnienie związku przyczynowego pomiędzy zarzucanym zachowaniem a powołaną szkodą (wyroki: z dnia 1 czerwca 1994 r., Komisja/Brazzelli Lualdi i in., C‑136/92 P, EU:C:1994:211, pkt 42; z dnia 6 lipca 1995 r., Ojha/Komisja, T‑36/93, EU:T:1995:129, pkt 130). Jeśli chodzi o związek przyczynowy, konieczne jest co do zasady, by skarżący przedstawił dowód bezpośredniego i niewątpliwego związku przyczynowego między bezprawnym działaniem instytucji, organu lub jednostki organizacyjnej Unii a podnoszoną szkodą (zob. wyrok z dnia 28 września 1999 r., Hautem/EBI, T‑140/97, EU:T:1999:176, pkt 85 i przytoczone tam orzecznictwo).
55 W niniejszej sprawie skarżąca domaga się, po pierwsze, zadośćuczynienia w kwocie 100 000 EUR za krzywdę, jakiej w swoim przekonaniu doznała w wyniku czynów polegających na dyskryminacji i mobbingu, których, jak twierdzi, dopuścił się wobec niej Frontex, oraz, po drugie, zasądzenia od Fronteksu na jej rzecz kwoty 4402 PLN, odpowiadającej zwrotowi kosztów leczenia poniesionych przez nią z powodu rozstroju zdrowia wynikającego, jak twierdzi, z tych samych czynów.
56 Tymczasem argumenty skarżącej nie pozwalają na ustalenie, czy u podłoża podnoszonej szkody leży zaskarżona decyzja czy zachowanie administracji pozbawione treści decyzyjnej, co jest niezbędne do zbadania, czy przestrzegana była procedura poprzedzająca wniesienie skargi i dochowano terminów określonych w art. 90 i 91 regulaminu pracowniczego, a co za tym idzie, czy skarga jest dopuszczalna (zob. podobnie wyrok z dnia 13 grudnia 2012 r., A/Komisja, T‑595/11 P, EU:T:2012:694, pkt 112 i przytoczone tam orzecznictwo).
57 Ponadto, jak już stwierdzono w odniesieniu do pierwszego żądania skargi, zmierzającego do stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji, skarżąca ogranicza się do wyrażenia twierdzeń co do zasady, nie utrzymując jednak, że wszystkie trzy przesłanki niezbędne do powstania odpowiedzialności pozaumownej Fronteksu zostały spełnione.
58 Z ogółu powyższych rozważań wynika, że żądania odszkodowawcze zgłoszone przez skarżącą w żądaniach czwartym i piątym skargi należy również odrzucić jako oczywiście niedopuszczalne.
59 W trzeciej kolejności Frontex kwestionuje dopuszczalność żądań zawartych w żądaniach drugim i trzecim skargi, w których skarżąca domaga się od Sądu, odpowiednio, stwierdzenia stosowania wobec niej przez Frontex dyskryminacji i mobbingu oraz zobowiązania Fronteksu do zaprzestania dyskryminacji i mobbingu wobec pracowników poprzez wprowadzenie w tejże agencji polityki antydyskryminacyjnej i antymobbingowej.
60 Jeżeli chodzi o drugie żądanie skargi, należy na wstępie przypomnieć, że nawet jeżeli nie jest rolą sądu Unii formułowanie stwierdzeń ogólnych (wyrok z dnia 16 grudnia 2004 r., De Nicola/EBI, T‑120/01 i T‑300/01, EU:T:2004:367, pkt 136), w pkt 51 powyżej Sąd wskazał już, w każdym razie, w odniesieniu do konkretnej sytuacji skarżącej, że na potrzeby zredagowania swoich twierdzeń dotyczących dyskryminacji i mobbingu nie oparła się ona na jasno przedstawionych zarzutach i argumentach oraz że nie poparła ich jasno dowodami.
61 Jeżeli chodzi o trzecie żądanie skargi, wystarczy zauważyć, po pierwsze, że nie jest zadaniem sądu Unii kierowanie nakazów do administracji (zob. podobnie wyrok z dnia 16 stycznia 2018 r., SE/Rada, T‑231/17, niepublikowany, EU:T:2018:3, pkt 63 i przytoczone tam orzecznictwo) oraz, po drugie, że urzędnik lub pracownik nie jest uprawniony do występowania w interesie prawa lub instytucji i nie może podnosić na poparcie swojej skargi zarzutów innych niż odnoszące się osobiście do niego (zob. postanowienie z dnia 8 marca 2007 r., Strack/Komisja, C‑237/06 P, EU:C:2007:156, pkt 64 i przytoczone tam orzecznictwo).
62 Wynika stąd, że wyżej wspomniane żądania stwierdzenia i nakazania również należy odrzucić jako oczywiście niedopuszczalne.
63 W czwartej kolejności, w zakresie, w jakim skarżąca domaga się, tytułem środków organizacji postępowania, o których mowa w art. 91 regulaminu postępowania, wysłuchania wielu świadków oraz swego osobistego stawiennictwa, a także, tytułem środków organizacji postępowania, o których mowa w art. 89 rzeczonego regulaminu, dołączenia do akt wszystkich dotyczących jej dokumentów potwierdzających przebieg jej zatrudnienia we Fronteksie, należy zauważyć, że celem rzeczonych środków nie jest zaradzenie niedbałości strony w przedstawianiu swych argumentów. I tak środki, o które wnosi skarżąca, nie mogą skompensować luk i braków, którymi dotknięta jest skarga, a których istnienie Sąd stwierdził, gdy odrzucał jako oczywiście niedopuszczalne, z powodu niedopełnienia wymogów przewidzianych w art. 76 lit. d) regulaminu postępowania oraz w przepisach wykonawczych do niego, żądania skarżącej dotyczące stwierdzenia nieważności i żądania odszkodowawcze. Wnioski te należy zatem pozostawić bez dalszego biegu.
64 Z ogółu powyższych rozważań wynika, że skargę należy odrzucić w całości jako oczywiście niedopuszczalną.
W przedmiocie kosztów
65 Zgodnie z art. 134 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę.
66 Ponieważ skarżąca przegrała sprawę, należy – zgodnie z żądaniem Fronteksu – obciążyć ją kosztami postępowania.
Z powyższych względów
SĄD (szósta izba)
postanawia, co następuje:
1) Skarga zostaje odrzucona.
2) Karolina Romańska zostaje obciążona kosztami postępowania.
Sporządzono w Luksemburgu w dniu 6 września 2019 r.
Sekretarz | | Pełniący obowiązki prezesa |