WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
UNII EUROPEJSKIEJ
(trzecia izba)

z dnia 25 czerwca 2014 r.

Sprawa F‑119/12

Stephanie Sumberaz Sotte-Wedemeijer

przeciwko

Europejskiemu Urzędowi Policji (Europol)

Służba publiczna – Personel Europolu – Konwencja o Europolu – Regulamin pracowniczy Europolu – Decyzja 2009/371/WSiSW – Zastosowanie WZiP do pracowników Europolu – Nieprzedłużenie umowy o pracę na czas określony w charakterze członka personelu tymczasowego – Odmowa zawarcia umowy o pracę na czas nieokreślony w charakterze członka personelu tymczasowego

Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 270 TFUE, w której S. Sumberaz Sotte‑Wedemeijer żąda stwierdzenia nieważności decyzji odmownej Europejskiego Urzędu Policji (Europol) z dnia 3 kwietnia 2012 r. w sprawie przedłużenia z nią na czas nieokreślony umowy o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego, która była zawarta na czas określony i miała wygasnąć w dniu 31 maja 2012 r.

Orzeczenie:      Skarga zostaje oddalona. Stephanie Sumberaz Sotte‑Wedemeijer pokrywa własne koszty oraz zostaje obciążona kosztami poniesionymi przez Europejski Urząd Policji.

Streszczenie

1.      Skarga o odszkodowanie i zadośćuczynienie – Uprzednie zażalenie w drodze administracyjnej – Zgodność pomiędzy zażaleniem i skargą – Identyczność przedmiotu i podstawy – Zarzuty i argumenty niezawarte w zażaleniu, lecz ściśle z nim związane – Dopuszczalność

(regulamin pracowniczy, art. 90, 91)

2.      Urzędnicy – Zasady – Ochrona uzasadnionych oczekiwań – Przesłanki – Szczegółowe zapewnienia udzielone przez administrację

1.      W ramach skarg urzędników żądania przedstawione przed sądem Unii mogą zawierać jedynie zastrzeżenia oparte na tej samej podstawie, na której oparte są zastrzeżenia podniesione w zażaleniu, choć oczywiście zastrzeżenia te mogą zostać rozwinięte przed sądem Unii poprzez przedstawienie zarzutów i argumentów niekoniecznie zawartych w zażaleniu, lecz ściśle z nim związanych.

W tym względzie, po pierwsze, ponieważ postępowanie poprzedzające wniesienie skargi ma charakter nieformalny, a zainteresowani mogą działać na tym etapie co do zasady bez pomocy adwokata, administracja nie powinna dokonywać zawężającej wykładni zażaleń, lecz wprost przeciwnie, powinna je badać w duchu otwartości. Po drugie, art. 91 regulaminu pracowniczego nie ma na celu związania w sposób rygorystyczny i ostateczny ewentualnego postępowania sądowego, ponieważ skarga nie zmienia podstawy ani przedmiotu zażalenia. Niemniej jednak aby przewidziane w art. 91 ust. 2 regulaminu pracowniczego postępowanie poprzedzające wniesienie skargi mogło osiągnąć swój cel, jest niezbędne, by administracja mogła zapoznać się wystarczająco dokładnie z uwagami krytycznymi, jakie zainteresowani formułują w odniesieniu do zaskarżonej decyzji.

(zob. pkt 37, 38)

Odesłanie

Sąd Pierwszej Instancji, wyrok Komisja/Moschonaki, T‑476/11 P, EU:T:2013:557, pkt 73, 76, 77 i przytoczone tam orzecznictwo

2.      Prawo do żądania ochrony uzasadnionych oczekiwań przysługuje każdej jednostce znajdującej się w sytuacji, w której można stwierdzić, że administracja wzbudziła u niej uzasadnione nadzieje, dostarczając jej precyzyjnych zapewnień w formie dokładnych, bezwarunkowych i spójnych informacji pochodzących z uprawnionych i wiarygodnych źródeł.

(zob. pkt 46)

Odesłanie

Sąd do spraw Służby Publicznej, wyrok Mendes/Komisja, F‑125/11, EU:F:2013:35, pkt 62