POSTANOWIENIE SĄDU (pierwsza izba)
z dnia 28 lutego 2012 r.(*)
Unia celna – Przywóz odbiorników telewizji kolorowej montowanych w Turcji – Pokrycie retrospektywne należności celnych przywozowych – Wniosek o niedokonywanie retrospektywnego zaksięgowania i umorzenie należności celnych – Artykuł 220 ust. 2 lit. b) i art. 239 rozporządzenia (EWG) nr 2913/92 – Decyzja odmowna Komisji – Stwierdzenie przez sąd krajowy nieważności decyzji organów krajowych o retrospektywnym zaksięgowaniu należności celnych – Umorzenie postępowania
W sprawie T‑153/10
Schneider España de Informática, SA, z siedzibą w Torrejón de Ardoz (Espagne), reprezentowana przez adwokatów P. De Baerę oraz P. Muñiza,
strona skarżąca,
przeciwko
Komisji Europejskiej, reprezentowanej przez R. Lyala oraz L. Bouyon, działających w charakterze pełnomocników,
strona pozwana,
mającej za przedmiot wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2010) 22 wersja ostateczna z dnia 18 stycznia 2010 r. stwierdzającej, że zaksięgowanie retrospektywne należności celnych przywozowych jest zasadne, zaś umorzenie tych należności nie jest zasadne w konkretnym przypadku (REM 02/08),
SĄD (pierwsza izba),
w składzie: J. Azizi, prezes, E. Cremona i S. Frimodt Nielsen (sprawozdawca), sędziowie,
sekretarz: E. Coulon,
wydaje następujące
Postanowienie
Okoliczności powstania sporu
1 W latach 1999, 2000 i 2001 skarżąca Schneider España de Informática, SA sprowadziła do Hiszpanii w ramach przywozu odbiorniki telewizji kolorowej, które zgłosiła w celu dopuszczenia ich do swobodnego obrotu jako pochodzące z Turcji.
2 W dniu 28 sierpnia 2002 r. hiszpańskie organy celne poinformowały skarżącą o dokonaniu retrospektywnej weryfikacji przywozu, o którym mowa w pkt 1 powyżej.
3 W ramach misji współpracy administracyjnej przeprowadzonej w Turynie w dniach od 29 kwietnia do 2 maja 2003 r. przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) i urzędników niektórych państw członkowskich ustalono, że turecki dostawca skarżącej wykorzystał w odbiornikach telewizji przywożonych przez skarżącą kineskopy pochodzące z Chin lub Korei Południowej. Na taki przywóz nałożone były cła antydumpingowe ustanowione w rozporządzeniu Rady (WE) nr 710/95 nakładającym ostateczne cło antydumpingowe na przywóz odbiorników telewizji kolorowej pochodzących z Malezji, Chińskiej Republiki Ludowej, Republiki Korei, Singapuru i Tajlandii oraz stanowiącym o ostatecznym pobraniu cła tymczasowego (Dz.U. L 73, s. 3), zmienionym rozporządzeniem Rady (WE) nr 2584/98 z dnia 27 listopada 1998 r. (Dz.U. L 324, s. 1).
4 W wyniku tego dochodzenia w trzech decyzjach z dnia 23 czerwca 2004 r. (zwanych dalej „decyzjami o retrospektywnym zaksięgowaniu”), hiszpańskie organy celne stwierdziły powstanie długu celnego wynikającego z niezapłacenia ceł antydumpingowych w ramach przywozu, o którym mowa powyżej w pkt 1, oraz obciążyły skarżącą należnościami celnymi, od których się uchylono, w kwocie 51 639,89 EUR wraz z odsetkami w wysokości 10 008,97 EUR, a także podatkiem od wartości dodanej (VAT) w kwocie 8263,38 EUR wraz z odsetkami w wysokości 601,44 EUR (zwanymi dalej „omawianymi należnościami celnymi”).
5 W piśmie z dnia 18 maja 2005 r. skarżąca złożyła wniosek o niedokonywanie retrospektywnego zaksięgowania tego długu celnego na podstawie art. 220 ust. 2 lit. b) rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny, z późniejszymi zmianami (Dz.U. L 302, s. 1, zwanego dalej „Wspólnotowym kodeksem celnym”), a także o jego umorzenie na podstawie art. 239 tego rozporządzenia. Wniosek ten (zwany dalej, „wnioskiem skarżącej”) został przekazany przez Królestwo Hiszpanii Komisji w piśmie z dnia 17 marca 2008 r.
6 Wraz ze swym wnioskiem skarżąca wszczęła przed krajowymi organami administracyjnymi i sądowymi postępowanie mające na celu doprowadzenie do stwierdzenia nieważności decyzji o retrospektywnym zaksięgowaniu.
7 W dniu 21 listopada 2008 r. Tribunal Económico-Administrativo Regional de Madrid (regionalny organ podatkowy w Madrycie, Hiszpania) oddalił skargę skarżącej. Wniosła ona skargę na tę decyzję na drodze sądowej do Tribunal Superior de Justicia de Madrid (najwyższego trybunału sprawiedliwości w Madrycie).
8 Decyzją COM(2010) 22 wersja ostateczna z dnia 18 stycznia 2010 r. stwierdzającą, że zaksięgowanie retrospektywne należności celnych przywozowych jest zasadne, zaś umorzenie tych należności nie jest zasadne w konkretnym przypadku (REM 02/08) (zwaną dalej, „zaskarżoną decyzją”), Komisja Europejska odrzuciła wniosek skarżącej złożony przez Królestwo Hiszpanii.
9 W zaskarżonej decyzji Komisja uznała, po pierwsze, że w niniejszym przypadku organy celne nie popełniły żadnego błędu w rozumieniu art. 220 ust. 2 lit. b) Wspólnotowego kodeksu celnego, a skarżąca nie dochowała należytej staranności wymaganej zgodnie z tym przepisem; Komisja uznała również, po drugie, że nie zachodzi szczególna sytuacja w rozumieniu art. 239 Wspólnotowego kodeksu celnego.
10 W dniu 3 maja 2010 r., działając na podstawie art. 869 i nast. oraz art. 908 ust. 2 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiającego przepisy w celu wykonania Wspólnotowego kodeksu celnego (Dz.U. L 253, s. 1, zwanego dalej „rozporządzeniem wykonawczym”), w brzmieniu nadanym rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1335/2003 z dnia 25 lipca 2003 r. (Dz.U. L 187, s. 16), jak też zgodnie z zaskarżoną decyzją hiszpańskie organy celne odrzuciły wniosek skarżącej.
Przebieg postępowania i żądania stron
11 Pismem wpisanym do rejestru w sekretariacie Sądu w dniu 6 kwietnia 2010 r. skarżąca wniosła skargę w niniejszej sprawie.
12 Odrębnym pismem wpisanym do rejestru w sekretariacie Sądu w tym samym dniu skarżąca w ramach środków organizacji postępowania złożyła do Sądu wniosek o nakazanie Komisji przedstawienia pełnej kopii 28 dokumentów. W uwagach przedłożonych w tej kwestii w wyznaczonym terminie Komisja sprzeciwiła się temu wnioskowi.
13 Skarżąca wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
14 Komisja wnosi do Sądu o:
– oddalenie skargi;
– obciążenie skarżącej kosztami postępowania.
15 Pismem wpisanym do rejestru w sekretariacie Sądu w dniu 21 września 2011 r. skarżąca przekazała Sądowi kopię wyroku nr 178/11 z dnia 16 marca 2011 r. wydanego przez Tribunal Superior de Justicia de Madrid (zwanego dalej, „wyrokiem Tribunal Superior de Justicia”). Zgodnie z tym wyrokiem Tribunal Superior de Justicia, który nie podlega zaskarżeniu, stwierdzono nieważność decyzji o retrospektywnym zaksięgowaniu z uwagi na upływ terminu przedawnienia w dniu doręczenia tych decyzji skarżącej, o którym mowa w art. 221 ust. 3 Wspólnotowego kodeksu celnego. W piśmie przekazanym Sądowi wraz z kopią tego wyroku skarżąca przyznaje, że w związku z tym stwierdzeniem nieważności nie może być ona zobowiązana do zapłaty omawianych należności celnych. Wnosi ona jednak do Sądu o rozpatrzenie skargi lub tytułem żądania ewentualnego w przypadku umorzenia postępowania o obciążenie stron własnymi kosztami.
16 W odpowiedzi na pytanie Sądu Komisja uznała, że z uwagi na wyrok Tribunal Superior de Justicia niniejsza skarga stała się bezprzedmiotowa. Skarżąca przedstawiła uwagi w przedmiocie stanowiska Komisji w wyznaczonym terminie.
Co do prawa
17 Na podstawie art. 113 regulaminu postępowania Sąd może w każdym czasie, po wysłuchaniu stron, z urzędu stwierdzić, iż skarga stała się bezprzedmiotowa i nie ma potrzeby jej rozpatrywania. Zgodnie z art. 114 § 3 tego regulaminu jeżeli Sąd nie zadecyduje inaczej, pozostała część postępowania odbywa się ustnie.
18 W niniejszym przypadku, po wysłuchaniu stron (zob. pkt 15, 16 powyżej) Sąd stwierdza, że w wyniku zbadania akt sprawy jest wystarczająco poinformowany, by móc orzec bez kontynuowania postępowania.
19 W niniejszej skardze skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji, w której Komisja oddaliła jej wniosek o niedokonywanie retrospektywnego zaksięgowania i umorzenie długu celnego, który ciążył na niej na podstawie decyzji o retrospektywnym zaksięgowaniu. Należy zatem ustalić, czy w wyniku stwierdzenia nieważności decyzji o retrospektywnym zaksięgowaniu na mocy prawomocnego orzeczenia sądowego stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji może nadal przynieść skarżącej korzyść. Jeżeli taki interes zaniknął w toku postępowania, należałoby uznać, że niniejsza skarga stała się bezprzedmiotowa i w rezultacie postępowanie w sprawie skargi należy umorzyć.
20 Wymóg, iż skarga powinna zachować swój przedmiot, stanowi w istocie konieczny warunek umożliwiający wykonywanie sądowi jego uprawnień, oznaczający, iż musi istnieć szczególna korzyść, która może wynikać dla strony skarżącej z orzeczenia sądowego kończącego postępowanie (zob. podobnie postanowienie Trybunału z dnia 11 października 2007 r. w sprawie C‑301/05 P Wilfer przeciwko OHIM, niepublikowany w Zbiorze, pkt 19 i przytoczone tam orzecznictwo).
21 Ten interes strony skarżącej w uzyskaniu orzeczenia sądowego powinien być oceniany w świetle zakresu uprawnień sądu z uwzględnieniem środka zaskarżenia, w ramach którego zwrócono się do niego (zob. podobnie wyrok Trybunału z dnia 24 listopada 2005 r. w sprawach połączonych C‑138/03, C‑324/03 i C‑431/03 Włochy przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. I‑10043, pkt 25).
22 Kwestia, czy skarga zachowuje swój przedmiot, musi być rozważana w powiązaniu z kwestią, czy wnoszący skargę posiada interes prawny. Jednakże o ile brak interesu prawnego powoduje odrzucenie skargi jako niedopuszczalnej i jest oceniany w dniu wniesienia skargi (wyrok Trybunału z dnia 18 kwietnia 2002 r. w sprawach połączonych C‑61/96, C‑132/97, C‑45/98, C‑27/99, C‑81/00 i C‑22/01 Hiszpania przeciwko Radzie, Rec. s. I‑3439, pkt 23), pozbawienie skargi przedmiotu w toku postępowania wynikające z faktu, że orzeczenie sądowe, które ma zostać wydane, nie może już przynieść stronie skarżącej korzyści, powoduje, iż postępowanie w sprawie skargi należy umorzyć (zob. wyroki Trybunału: z dnia 15 lutego 2005 r. w sprawie C‑13/03 P Komisja przeciwko Tetra Laval, Zb.Orz. s. I‑1113, pkt 23; z dnia 7 czerwca 2007 r. w sprawie C‑362/05 P Wunenburger przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. I‑4333, pkt 42; postanowienie Sądu z dnia 26 czerwca 2008 r. w sprawach połączonych T‑433/03, T‑434/03, T‑367/04 i T‑244/05 Gibtelecom przeciwko Komisji, niepublikowane w Zbiorze, pkt 48 i przytoczone tam orzecznictwo).
23 Wreszcie stwierdzenie, że skarga stała się bezprzedmiotowa, następuje stosownie do okoliczności z urzędu (zob. wyrok Trybunału z dnia 3 grudnia 2009 r. w sprawach połączonych C‑399/06 P i C‑403/06 P Hassan i Ayadi przeciwko Radzie, Zb.Orz. s. I‑11393, pkt 58 i przytoczone tam orzecznictwo). W takim przypadku sąd, do którego wniesiono skargę, jest zobowiązany odstąpić od rozpatrywania skargi i nie przysługuje mu swobodne uznanie co do ewentualnych skutków wynikających z takiego stwierdzenia (zob. podobnie ww. w pkt 22 powyżej wyrok w sprawie Wunenburger przeciwko Komisji, pkt 39).
24 W celu dokonania oceny, czy niniejsza skarga zachowała swój przedmiot, należy zatem w pierwszej kolejności zbadać związek między decyzjami krajowych organów celnych, w których stwierdzono występowanie długu celnego obciążającego importera, takimi jak decyzje o retrospektywnym zaksięgowaniu, z decyzjami, w których Komisja zajęła stanowisko w kwestii zastosowania art. 220 ust. 2 lit. b) i art. 239 Wspólnotowego kodeksu celnego, takimi jak zaskarżona decyzja.
25 W tym względzie art. 201–205 Wspólnotowego kodeksu celnego określają przesłanki powstania długu celnego z tytułu przywozu. W niniejszym przypadku należy uznać, że na podstawie art. 201 Wspólnotowego kodeksu celnego wprowadzenie na terytorium Hiszpanii odbiorników telewizji, wskazanych w pkt 1 powyżej, w celu dopuszczenia ich do swobodnego obrotu powoduje powstanie po stronie skarżącej długu celnego w dniu przyjęcia przez hiszpańskie organy celne zgłoszeń dokonanych przez skarżącą w ramach tego przywozu.
26 Zgodnie z art. 217–221 tego kodeksu krajowe organy celne dokonują zaksięgowania kwot należności celnych odpowiadających każdemu długowi celnemu i powiadamiają o swych decyzjach importerów, którzy nie dokonali prawidłowego zgłoszenia w kwestii obciążających ich należności celnych (art. 221 ust. 2 Wspólnotowego kodeksu celnego). W niniejszym przypadku przyjmując decyzje o retrospektywnym zaksięgowaniu (zob. pkt 4 powyżej), hiszpańskie organy celne zażądały od skarżącej omawianych należności celnych, to jest uiszczenia ceł antydumpingowych, których nie wskazała ona w swych zgłoszeniach złożonych w ramach przywozu, o którym mowa w pkt 1 powyżej.
27 Jednakże w sytuacjach przewidzianych w art. 220 ust. 2 lit. b) i art. 239 Wspólnotowego kodeksu celnego, nawet jeśli powstanie długu celnego zostało ustalone zgodnie z prawem, a kwota podlegających uiszczeniu należności celnych wynikających z tego długu została ściśle obliczona, importer może na swój wniosek być zwolniony z zapłaty tych należności celnych.
28 Jest tak, po pierwsze, gdy kwota należności prawnie należnych nie została zaksięgowana w następstwie błędu samych organów celnych, który to błąd nie mógł zostać w racjonalny sposób wykryty przez płatnika działającego w dobrej wierze i przestrzegającego przepisów obowiązujących w zakresie zgłoszenia celnego. Takie okoliczności uzasadniają odstąpienie od zaksięgowania retrospektywnego należności celnych, od których uchylono się [art. 220 ust. 2 lit. b) akapit pierwszy Wspólnotowego kodeksu celnego].
29 Jest tak również, po drugie, gdy dłużnik wykaże zaistnienie szczególnej sytuacji oraz brak oczywistego zaniedbania i oszustwa ze swej strony uzasadniające umorzenie lub stosowanie do okoliczności zwrot obciążającego go długu celnego (art. 239 Wspólnotowego kodeksu celnego). Artykuł 239 Wspólnotowego kodeksu celnego stanowi zatem klauzulę generalną słuszności [zob. analogicznie w odniesieniu do wykładni art. 13 rozporządzenia Rady (EWG) nr 1430/79 z dnia 2 lipca 1979 r. w sprawie zwrotu lub umarzania należności celnych przywozowych lub wywozowych (Dz.U. L 175, s. 1), wyrok Trybunału z dnia 15 grudnia 1983 r. w sprawie 283/82 Papierfabrik Schoellershammer przeciwko Komisji, Rec. s. 4219, pkt 7]. Aby z niej skorzystać dłużnik musi wykazać, że znajduje się w sytuacji wyjątkowej w porównaniu do innych podmiotów gospodarczych prowadzących tę samą działalność oraz że nie mógł w rozsądny sposób wykryć błędów popełnionych przy stosowaniu przepisów celnych (zob. analogicznie wyrok Sądu z dnia 10 maja 2001 r. w sprawach połączonych T‑186/97, T‑187/97, od T‑190/97 do T‑192/97, T‑210/97, T‑211/97, od T‑216/97 do T‑218/97, T‑279/97, T‑280/97, T‑293/97 i T‑147/99 Kaufring i in. przeciwko Komisji, Rec. s. II‑1337, pkt 217–219 i przytoczone tam orzecznictwo).
30 Wynika stąd, że okoliczności uwzględnione w ramach stosowania art. 220 ust. 2 lit. b) i art. 239 Wspólnotowego kodeksu celnego nie są związane z kwestią, czy powstanie długu celnego zostało stwierdzone zgodnie z prawem i czy należności celne obciążające importera zostały prawidłowo obliczone, a celem czy skutkiem decyzji przyjętych na podstawie tych artykułów nie jest rozstrzyganie tej kwestii (zob. podobnie i analogicznie wyroki Trybunału: z dnia 14 maja 1996 r. w sprawach połączonych C‑153/94 i C‑204/94 Faroe Seafood i in., Rec. s. I‑2465, pkt 66–68; z dnia 24 września 1998 r. w sprawie C‑413/96 Sportgoods, Rec. s. I‑5285, pkt 41–43; wyroki Sądu: z dnia 16 lipca 1998 r. w sprawie T‑195/97 Kia Motors i Broekman Motorships przeciwko Komisji, Rec. s. II‑2907, pkt 36; z dnia 11 lipca 2002 r. w sprawie T‑205/99 Hyper przeciwko Komisji, Rec. s. II‑3141, pkt 98, 99 i przytoczone tam orzecznictwo).
31 W niniejszym przypadku skarżąca przedstawiła hiszpańskim organom celnym wniosek o zastosowanie względem niej art. 220 ust. 2 lit. b) i art. 239 Wspólnotowego kodeksu celnego oraz w rezultacie o zwolnienie jej z obowiązku zapłacenia omawianych należności celnych (zob. pkt 5 powyżej). Zgodnie z art. 871 ust. 1 i art. 905 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego wniosek skarżącej –zważywszy, że twierdziła ona, po pierwsze, iż Komisja popełniła błąd w rozumieniu art. 220 ust. 2 lit. b) Wspólnotowego kodeksu celnego i nie dopełniła ciążących na niej zobowiązań oraz, po drugie, że okoliczności niniejszego przypadku były związane z wynikiem dochodzenia wspólnotowego (zob. pkt 3 powyżej) – został przekazany przez hiszpańskie organy Komisji, która przyjęła zaskarżoną decyzję.
32 Jednakże decyzje przyjęte na podstawie art. 220 ust. 2 lit. b) i art. 239 Wspólnotowego kodeksu celnego, takie jak zaskarżona decyzja, w zakresie w jakim zakładają one istnienie długu celnego i zajmują stanowisko w kwestii, czy pomimo takiego długu celnego można nie obciążać importera zapłatą należności celnych, od których się uchylono, wywołują wpływ na sytuację prawną wskazanego importera, wyłącznie jeśli został on obciążony żądanymi od niego należnościami zgodnie z prawem. Z art. 871 ust. 6 tiret czwarte i art. 905 ust. 6 tiret czwarte rozporządzenia wykonawczego wynika, że jeżeli istnienie długu celnego nie zostało stwierdzone, Komisja jest zobowiązana zwrócić dokumentację organowi celnemu i w rezultacie odstąpić od wydania rozstrzygnięcia. Ponadto procedurę administracyjną prowadzoną przez Komisję uważa się za nigdy nie wszczętą.
33 Tymczasem decyzje dotyczące stwierdzenia długu celnego i obliczenia podlegających zapłacie należności celnych mogą być przedmiotem odwołania do krajowych organów administracyjnych i sądowych, o którym mowa w art. 243 Wspólnotowego kodeksu celnego. W niniejszym przypadku skarżąca skorzystała z takich środków odwoławczych, kwestionując decyzje o retrospektywnym zaksięgowaniu przed hiszpańskimi organami administracyjnymi i sądowymi, oraz uzyskała stwierdzenie nieważności tych decyzji z uwagi na fakt, że w dniu przekazania ich skarżącej upłynął termin przedawnienia, o którym mowa w art. 221 ust. 3 Wspólnotowego kodeksu celnego (zob. pkt 6, 7, 15 powyżej).
34 Jak uzgodniły zatem strony postępowania, stwierdzenie nieważności decyzji o retrospektywnym zaksięgowaniu powoduje, że nie można już żądać od skarżącej zapłacenia omawianych należności celnych. W rezultacie zaskarżona decyzja staje się bezprzedmiotowa i nie może oddziaływać na sytuację prawną skarżącej. Skarżąca nie może odnieść zatem żadnej korzyści ze stwierdzenia nieważności tej decyzji.
35 Należy jednak w drugiej kolejności zbadać twierdzenia skarżącej, zgodnie z którymi niezależnie od dokonanego właśnie w pkt 34 powyżej ustalenia niniejsza skarga zachowuje przedmiot, co uzasadnia wydanie przez Sąd rozstrzygnięcia.
36 Po pierwsze, skarżąca twierdzi, że o ile stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji nie może oddziaływać na jej sytuację prawną, jeżeli chodzi o zapłacenie długu celnego, którym obciążono ją w decyzjach o retrospektywnym zaksięgowaniu, to wyrok Sądu orzekający w przedmiocie zgodności z prawem zaskarżonej decyzji mógłby jednak wywołać skutki względem innych importerów, w stosunku do których, na podstawie art. 905 ust. 2 rozporządzenia wykonawczego, Komisja nie wydała rozstrzygnięcia co do ich sytuacji, odsyłając krajowe organy celne do zaskarżonej decyzji w innych przypadkach, które uznała ona za porównywalne.
37 Należy w tym względzie zauważyć, że zgodnie z art. 874, 875 i 908 rozporządzenia wykonawczego decyzje Komisji dotyczące zastosowania art. 220 ust. 2 lit. b) oraz art. 239 Wspólnotowego kodeksu celnego takie jak zaskarżona decyzja zostają doręczone danemu państwu członkowskiemu i przekazane innym państwom członkowskim, które rozstrzygają przedłożone im przez podmioty wnioski zgodnie z decyzjami podjętymi przez Komisję, niezależnie od tego, czy zajęła ona stanowisko w przedmiocie szczególnej sytuacji podmiotu składającego do krajowych organów celnych wniosek o niedokonanie retrospektywnego zaksięgowania lub umorzenie czy też w odniesieniu do innych przypadków, w których występują kwestie porównywalne pod względem faktycznym i prawnym.
38 Zasadne jest zatem twierdzenie skarżącej, że zaskarżona decyzja może wywoływać skutki względem innych importerów. Przedstawia ona ponadto dowody wskazujące na istnienie innych postępowań, w których Komisja odesłała krajowe organy do zaskarżonej decyzji. Okoliczność ta nie jest jednak wystarczająca do wykazania, że niniejsza skarga zachowuje przedmiot.
39 Po pierwsze, zgodnie z utrwalonym orzecznictwem (zob. pkt 20–22 powyżej) kwestia, czy skarga zachowuje przedmiot, jest oceniana w związku z interesem, jaki posiada strona skarżąca w uzyskaniu orzeczenia sądowego z uwzględnieniem wykorzystanego środka odwoławczego. Interes ten jest co do zasady tożsamy z interesem, którego istnienie musi wykazać strona skarżąca w celu ustalenia dopuszczalności skargi (zob. ww. w pkt 22 powyżej wyrok w sprawie Wunenburger przeciwko Komisji, pkt 42 i przytoczone tam orzecznictwo).
40 Tymczasem zgodnie z utrwalonym orzecznictwem interes prawny powinien być osobisty, a strona skarżąca nie może wnieść skargi o stwierdzenie nieważności w interesie ogólnym osób trzecich lub w interesie obejmującym zapewnienie zgodności z prawem (zob. wyrok Sądu z dnia 27 stycznia 2000 r. w sprawie T‑256/97 BEUC przeciwko Komisji, Rec. s. II‑101, pkt 33 i przytoczone tam orzecznictwo). Ten własny interes musi być ponadto wystarczająco bezpośredni (zob. podobnie wyrok Trybunału z dnia 31 marca 1998 r. w sprawach połączonych C‑68/94 i C‑30/95 Francja i in. przeciwko Komisji, Rec. s. I‑1375, pkt 67). Sam fakt, że występuje interes osób trzecich względem skarżącej w uzyskaniu stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji, nie jest wystarczający w takich okolicznościach, aby stwierdzić, że niniejsza skarga nie stała się bezprzedmiotowa.
41 Po drugie, prawdą jest, że w odpowiedzi na uwagi przedstawione przez Komisję na jej pismo, o którym mowa w pkt 15 powyżej, skarżąca stwierdziła, iż nie zamierza powoływać się na interes własny innych importerów, aby utrzymywać, że niniejsza skarga nie stała się bezprzedmiotowa. W każdym razie w postępowaniu zakończonym ww. w pkt 22 powyżej wyrokiem w sprawie Wunenburger przeciwko Komisji, pkt 50–52, Trybunał orzekł, że skarżący może zachować interes w żądaniu stwierdzenia nieważności aktu wydanego przez instytucję lub organ Unii, aby zapobiec powtórzeniu się zarzucanej temu aktowi niezgodności z prawem w przyszłości, lecz wyłącznie w zakresie w jakim do podnoszonej niezgodności z prawem mogłoby dojść ponownie w przyszłości, niezależnie od okoliczności stanu faktycznego sprawy, które doprowadziły do wniesienia skargi przez tego skarżącego.
42 Jednakże trzy zarzuty podniesione przez skarżącą odnoszą się pierwszy z nich do zarzutów proceduralnych, które dotyczą jej osobiście, a dwa pozostałe do błędów popełnionych przez Komisję przy stosowaniu art. 220 ust. 2 lit. b), art. 236 i art. 239 Wspólnotowego kodeksu celnego do okoliczności faktycznych niniejszego przypadku. Co się tyczy zaskarżonej decyzji rozstrzyga ona kwestie stosowania art. 220 ust. 2 lit. b) i art. 239 Wspólnotowego kodeksu celnego do szczególnej sytuacji skarżącej w określonych okolicznościach faktycznych. Podnoszona przez skarżącą niezgodność z prawem nie może zatem powtórzyć się niezależnie od okoliczności niniejszej sprawy.
43 W tym względzie sam fakt, że Komisja mogła uznać, iż inni importerzy mogliby znaleźć się w sytuacji porównywalnej, nie podważa tego twierdzenia. W istocie można powołać się względem nich na rozstrzygniecie Komisji zawarte w zaskarżonej decyzji wyłącznie w ramach decyzji krajowej przyjętej na podstawie art. 874, 875 i 908 rozporządzenia wykonawczego (zob. pkt 37 powyżej) i z uwzględnieniem ich szczególnej sytuacji. Tymczasem ci inni importerzy, na poparcie skarg, które mogą wnieść przed sądami krajowymi na dotyczące ich decyzje, mogą stosownie do okoliczności zakwestionować zgodność z prawem zaskarżonej decyzji, wnosząc o wydanie przez Trybunał orzeczenia w trybie prejudycjalnym dotyczącego ważności (zob. podobnie ww. w pkt 30 powyżej wyrok w sprawie Hyper przeciwko Komisji, pkt 98).
44 Co się tyczy zarzutu opartego na fakcie, że zdaniem skarżącej inni importerzy nie mogą wnieść bezpośredniej skargi do sądu Unii w związku z zaskarżoną decyzją, jest to kwestia stosowania przesłanek dopuszczalności, ustanowionych w art. 263 TFUE, której Sąd nie rozstrzyga w ramach niniejszej skargi. W każdym razie nawet założenie, że nie można uznać, iż zaskarżona decyzja dotyczy innych podmiotów bezpośrednio i indywidualnie, nie wpływa na kwestię, czy skarżąca zachowuje osobisty interes w stwierdzeniu nieważności tej decyzji (zob. pkt 40 powyżej).
45 Wynika stąd, że nie można uwzględnić pierwszego argumentu skarżącej.
46 Po drugie, skarżąca twierdzi, że możliwe jest rozstrzygnięcie niniejszej skargi, podczas gdy inne postępowania, w których może zostać podniesiona kwestia zgodności z prawem zaskarżonej decyzji są w toku.
47 Jednakże takie względy dotyczące ekonomii procesowej zakładają, że w niniejszym przypadku możliwe jest dokonanie oceny celowości. Tymczasem zgodnie z utrwalonym orzecznictwem (zob. pkt 23 powyżej) w przypadku gdy skarga staje się bezprzedmiotowa, rozstrzygający ją sąd jest zobowiązany odstąpić od rozpatrywania skargi i nie przysługuje mu swobodne uznanie co do ewentualnych skutków wynikających z takiego stwierdzenia.
48 Drugi argument skarżącej należy zatem oddalić jako bezskuteczny.
49 Po trzecie, skarżąca podnosi, że zaskarżona decyzja nadal wywołuje skutki prawne w odniesieniu do jej sytuacji mimo wygaśnięcia długu celnego.
50 Skarżąca twierdzi, po pierwsze, że hiszpańskie organy celne przyjęły dotyczącą jej decyzję na podstawie zaskarżonej decyzji (zob. pkt 10 powyżej), a sprawa ze skargi wniesionej na tę decyzje jest wciąż w toku.
51 Jednakże stwierdzenie nieważności decyzji o retrospektywnym zaksięgowaniu powoduje, że skarżąca nie jest już zobowiązana do uiszczenia omawianych należności celnych, co oznacza, że oddalenie jej wniosku przez hiszpańskie organy celne nie wpływa na jej sytuację prawną i nie może ona powołać się na istnienie tej decyzji na poparcie twierdzenia, że zachowuje interes w wydaniu przez Sąd rozstrzygnięcia w przedmiocie zgodności z prawem zaskarżonej decyzji.
52 Po drugie, skarżąca twierdzi, że zaskarżona decyzja zawiera oceny, które są dla niej niekorzystne i mogą stanowić przeszkodę w uzyskaniu przez nią statusu upoważnionego podmiotu gospodarczego, ustanowionego w art. 5a Wspólnotowego kodeksu celnego, w przypadku gdyby zamierzała się ona o ten status ubiegać.
53 Ocena zachowania skarżącej jest zawarta w motywach 46–58 zaskarżonej decyzji. Komisja zauważyła w istocie, że kwestia niepreferencyjnego pochodzenia odbiorników telewizji kolorowej przywożonych przez skarżącą nie była złożoną kwestią (motywy 48–54), skarżąca powinna zostać uznana za doświadczonego importera (motyw 55) i nie mogła uzasadnić swojego działania powołując się na trudności techniczne, których mogła uniknąć poprzez nawiązanie kontaktu z krajowymi organami celnymi (motyw 56), tak że w tej sytuacji nie można uznać, że skarżąca działała z zachowaniem należytej staranności (motyw 57).
54 Wbrew stanowisku skarżącej wskazany fragment zaskarżonej decyzji nie narusza jej reputacji. W szczególności w przeciwieństwie do twierdzeń skarżącej Komisja nie zakwestionowała jej dobrej wiary, lecz ograniczyła się do uznania, iż uwzględniając stopień złożoności przepisów celnych znajdujących zastosowanie w niniejszym przypadku, podmiot gospodarczy działający z należytą starannością, posiadający rozległe doświadczenie, takie jakie miała skarżąca, powinien uniknąć błędu w zgłoszeniu, jaki popełniła skarżąca. W zaskarżonej decyzji Komisja nie dokonała wartościującej oceny względem skarżącej lub jej zachowania, lecz skupiła się raczej na ustaleniu, czy skarżąca może skorzystać z zastosowania okoliczności skutkujących zwolnieniem z obowiązku przewidzianych w art. 220 ust. 2 lit. b) i art. 239 Wspólnotowego kodeksu celnego, gdyż nie mogła ona uniknąć popełnionych przez nią błędów w zgłoszeniu, czy też, przeciwnie, należy jej przypisać odpowiedzialność za te błędy.
55 Co się tyczy trudności, jakie jak skarżąca twierdzi, mogłaby napotkać, w przypadku gdyby chciała złożyć wniosek o uzyskanie statusu upoważnionego podmiotu gospodarczego w rozumieniu art. 5a Wspólnotowego kodeksu celnego, należy na wstępie zauważyć, że ten argument ma charakter czysto hipotetyczny. W każdym razie w niniejszym przypadku należy wyciągnąć wnioski z twierdzenia Komisji, zgodnie z którym skarżąca nie może odnieść żadnej korzyści ze stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji. W tych okolicznościach sama zaskarżona decyzja nie może prowadzić do wykluczenia, że wcześniejsze działania skarżącej jeśli chodzi o zachowanie wymogów celnych mogą zostać uznane za „odpowiednie”, co stanowi przesłankę wymaganą w art. 5a ust. 2 Wspólnotowego kodeksu celnego.
56 Trzeci argument skarżącej należy również oddalić.
57 Z powyższych uwag wynika, że stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji nie może przyczynić się do poprawy sytuacji skarżącej i w rezultacie niniejsza skarga stała się bezprzedmiotowa. W związku z tym postępowanie w sprawie skargi zostaje umorzone i nie ma potrzeby rozstrzygania wniosku dotyczącego środków organizacji postępowania przed sądem złożonego przez skarżącą, który również stał się bezprzedmiotowy.
W przedmiocie kosztów
58 Zgodnie z art. 87 § 6 regulaminu postępowania przed Sądem w przypadku umorzenia postępowania rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów zależy od uznania Sądu.
59 Sąd uznaje za uzasadnione w okolicznościach niniejszej sprawy, aby każda ze stron pokryła własne koszty.
Z powyższych względów
SĄD (pierwsza izba)
postanawia, co następuje:
1) Postępowanie w sprawie skargi zostaje umorzone.
2) Każda ze stron pokrywa własne koszty.
Sporządzono w Luksemburgu w dniu 28 lutego 2012 r.