Odwołanie wniesione w dniu 3 sierpnia 2011 r. przez Carla De Nicolę od wyroku wydanego w dniu 28 czerwca 2011 r. przez Sąd do spraw Służby Publicznej w sprawie F-49/10 De Nicola przeciwko EBI
(Sprawa T-418/11 P)
Język postępowania: włoski
Strony
Wnoszący odwołanie: Carlo De Nicola (Strassen, Luksemburg) (przedstawiciel: adwokat L. Isola)
Druga strona postępowania: Europejski Bank Inwestycyjny
Żądania
Wnoszący odwołanie wnosi do Sądu o:
- zmianę wyroku wydanego w dniu 28 czerwca 2011 r. przez Sąd do spraw Służby Publicznej w sprawie F-49/10 dotyczącej:
- stwierdzenia nieważności decyzji przekazanej w drodze poczty elektronicznej w dniu 11 maja 2010 r., w zakresie, w jakim EBI nie zgodził się na uzupełnienie postępowania administracyjnego i udaremnił próbę polubownego rozwiązania sporu poprzez oddalenie w sposób dorozumiany wniosku o zwrot kosztów medycznych w wysokości 3 000 EUR;
- zasądzenia od EBI zwrotu kwoty 3000 EUR, wydanej przez skarżącego na terapię laserową przepisaną i wykonaną we Włoszech; a ponadto naliczenia odsetek, uwzględnienia inflacji i zasądzenia kosztów postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie odwołania wnoszący odwołanie podnosi:
A) W przedmiocie okoliczności faktycznych.
1) Wnoszący odwołanie utrzymuje, że błędnie zinterpretowano jeden z wniosków i nie rozstrzygnięto w przedmiocie drugiego.
2) Utrzymuje, że zastrzeżono uprzywilejowaną pozycję dla instytucji, która, po raz kolejny, ograniczyła się do przedstawienia pewnych twierdzeń, które Sąd następnie uznał za udowodnione.
B) W przedmiocie żądania stwierdzenia nieważności.
3) Skarżący wnosił o stwierdzenie nieważności decyzji przekazanej mu w drodze poczty elektronicznej w dniu 11 maja 2010 r. w części, w której EBI odmówił wyznaczenia trzeciego lekarza, odmówił podjęcia postępowania polubownego z dawnego art. 41 regulaminu pracowniczego oraz odmówił zwrócenia mu kosztów w wysokości 3 000 EUR poniesionych na terapię laserową, przepisaną i wykonaną we Włoszech.
4) Sąd do spraw Służby Publicznej uznał za niedopuszczalny wniosek zaskarżający odmowę wyznaczenia trzeciego lekarza, gdyż uznał, że wnoszący odwołanie powinien był zaskarżyć nieistniejący środek z dnia 24 marca 2008 r., nie tłumacząc powiązania pomiędzy zaskarżonym środkiem a środkiem jakoby naruszającym prawo i nie wyjaśniając, na podstawie jakich norm opinia przypisana powiernikowi EBI miałaby się stać środkiem oddalającym EBI.
5) Wnoszący odwołanie podnosi, że jeśli chodzi o wewnętrzny akt administracji, oświadczenie nie narusza prawa i nigdy nie jest zaskarżalne w oderwaniu.
Sąd pierwszej instancji odszedł natomiast od całego dotychczasowego orzecznictwa i wprowadził trzymiesięczny termin do zaskarżenia jakiegokolwiek wewnętrznego aktu administracji, gdyż stwierdził, że terminy do wniesienia skargi miałyby rozpoczynać bieg w tym samym dniu, w którym pracownik składa wniosek, przy pominięciu przyjęcia środka i bez znajomości co najmniej uzasadnienia.
6) Wnoszący odwołanie kwestionuje cały system norm, które, choć uchwalone dla instytucji publicznych, sąd pierwszej instancji wydaje się stosować wobec EBI, który z kolei jest zorganizowany tak jak bank prywatny i którego pracownicy zawierają umowy o pracę prawa prywatnego. Z takim skutkiem, że akty wydawane w odniesieniu do nich nie są aktami administracyjnymi, nie stanowią wykonywania potestas, nie są aktami bezwzględnie obowiązującymi i nie korzystają z domniemania zgodności z prawem, a tym samym nie istnieje żadna analogia z pracownikami publicznymi, ani nie istnieje potrzeba przyznania bezpośredniej mocy prawnej środkom organizacyjnym wydanym na takiej samej podstawie jak w jakimkolwiek banku prywatnym.
7) Ponadto wnoszący odwołanie utrzymuje, że uzasadnienie pozbawione jest logiki w części, w której wykluczono jego usprawiedliwiony błąd, gdyż przypisano mu znajomość aktu, doręczonego tylko jego obrońcy.
8) Wreszcie utrzymuje, że w każdym porządku prawnym unieważniony akt jest zaskarżalny w każdym momencie, a nie tylko w krótkim terminie zawitym określonym dla aktów podlegających zaskarżeniu.
9) Odnośnie do postępowania polubownego z dawnego art. 41 regulaminu pracowniczego, wnoszący odwołanie utrzymuje, że nie chodzi tu o przesłanką proceduralną, a zatem Sąd do spraw Służby Publicznej z naruszeniem prawa dokonał jej zrównania z odwołaniem w trybie administracyjnym, jakiemu podlegają pracownicy Unii, które jest obowiązkowe i które wyznacza termin do wniesienia skargi.
10) W przedmiocie zakwestionowania odmowy wszczęcia postępowania polubownego, wnoszący odwołanie utrzymuje naruszenie prawa w orzeczeniu Sądu do spraw Służby Publicznej, ponieważ EBI nie mógł nigdy tego odmówić.
Z tego wynika, po pierwsze, że taka odmowa nie mogła zgodnie z prawem opierać się na jakimkolwiek uzasadnieniu a po drugie, że przyjęciu wniosku pracownika powinna odpowiadać zwiększona odpowiedzialność EBI oraz zasądzenie od niego kosztów postępowania.
11) W odniesieniu do dorozumianej odmowy zwrotu kosztów terapii laserowej, C. De Nicola podnosi, że brak uzasadnienia jest z pewnością oznaką nadużycia władzy, zważywszy, że zwrotu można zgodnie z prawem odmówić jedynie w trzech przypadkach, podczas gdy brak formalnego aktu stanowi bezwzględną nieważność, jako taki zaskarżalny w każdym momencie.
12) Wreszcie podnosi, że należy uchylić orzeczenie w części, w której Sąd do spraw Służby Publicznej nie wydał rozstrzygnięcia, twierdząc, że nie posiada koniecznych informacji.
C) W przedmiocie wniosku o zasądzenie.
13) Sąd uznał wniosek za niedopuszczalny ze względu na zawisłość sporu, podczas gdy możliwość litispendencji nie została przewidziana w regulaminie postępowania. Ponadto Sąd nie wyjaśnił, na czym polega identyczność wniosku pomiędzy sprawą zawisłą w pierwszej instancji a sprawą zawisłą w postępowaniu odwoławczym, ani nie wyjaśnił jak i kto udowodnił okoliczności faktyczne, na których opiera się to orzeczenie.
14) Wreszcie, wnoszący odwołanie utrzymuje, że uwzględnienie odwołania i zmiana zaskarżonego wyroku wiąże się z nowym rozstrzygnięciem w przedmiocie kosztów, również kosztów postępowania w pierwszej instancji.
____________