Wyrok Sądu (pierwsza izba) z dnia 22 stycznia 2015 r. –
Ocean Capital Administration i in. / Rada
(sprawy połączone T‑420/11 i T‑56/12)
Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa – Środki ograniczające podjęte wobec Iranu w celu zapobiegania rozprzestrzenianiu broni jądrowej – Zamrożenie środków finansowych – Powaga rzeczy osądzonej – Konsekwencje stwierdzenia nieważności środków ograniczających dla podmiotu posiadanego lub kontrolowanego przez podmiot uznany za zaangażowany w rozprzestrzenianie broni jądrowej – Dostosowanie w czasie skutków stwierdzenia nieważności
1. Skarga o stwierdzenie nieważności – Osoby fizyczne lub prawne – Akty dotyczące ich bezpośrednio i indywidualnie – Środki ograniczające podjęte wobec Iranu w ramach walki z rozprzestrzenianiem broni jądrowej – Decyzja wydana w wyniku kontroli wykazu rzeczonych osób, grup i podmiotów, która uzupełnia ten wykaz, nie uchylając decyzji wcześniejszej – Skarga wniesiona przez osobę niewymienioną w tej decyzji – Dopuszczalność (art. 263 akapit czwarty TFUE; decyzja Rady 2011/783/WPZiB; rozporządzenie Rady nr 1245/2011) (por. pkt 32–35)
2. Postępowanie sądowe – Akty uchylające i zastępujące w trakcie postępowania zaskarżone akty – Wniosek o zezwolenie na dostosowanie żądań stwierdzenia nieważności sformułowany w trakcie postępowania – Termin na przedstawienie takiego wniosku – Rozpoczęcie biegu terminu – Data powiadomienia zainteresowanych o nowym akcie (art. 263 akapit szósty TFUE; rozporządzenie Rady nr 267/2012) (por. pkt 36, 37)
3. Skarga o stwierdzenie nieważności – Wyrok stwierdzający nieważność – Zakres – Powaga rzeczy osądzonej ze skutkiem ex tunc i erga omnes – Zakres – Uwzględnienie zarówno uzasadnienia, jak i sentencji, w tym w przypadku stwierdzenia częściowej nieważności (por. pkt 44–46)
4. Postępowanie sądowe – Podnoszenie nowych zarzutów w toku postępowania – Przesłanki – Nowa okoliczność – Pojęcie (regulamin postępowania przed Sądem, art. 48 § 2) (por. pkt 48, 49)
5. Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa – Środki ograniczające podjęte wobec Iranu – Zamrożenie środków finansowych osób, podmiotów lub organów zaangażowanych w rozprzestrzenianie broni jądrowej lub udzielających wsparcia takim działaniom – Obowiązek rozszerzenia tego środka na podmioty posiadane lub kontrolowane przez ten podmiot – Wyrok stwierdzający nieważność środków ograniczających, którymi objęty jest taki podmiot – Zakres – Stwierdzenie nieważności środków ograniczających, którymi objęte są podmioty posiadane lub kontrolowane przez ten podmiot – Środki ograniczające wynikające z aktów innych niż akty będące przedmiotem wyroku stwierdzającego nieważność, lecz opartych na tych samych okolicznościach faktycznych – Włączenie (decyzje Rady: 2011/299/WPZiB, 2011/783/WPZiB; rozporządzenia Rady: nr 503/2011; nr 1245/2011; nr 267/2012) (por. pkt 59–68)
6. Skarga o stwierdzenie nieważności – Wyrok stwierdzający nieważność – Skutki – Stwierdzenie częściowej nieważności rozporządzenia i decyzji w sprawie środków ograniczających wobec Iranu – Skuteczność stwierdzenia nieważności rozporządzenia po upływie terminu na wniesienie odwołania lub z chwilą jego oddalenia – Zastosowanie tego terminu do skuteczności stwierdzenia nieważności decyzji (art. 264 akapit drugi TFUE, art. 280 TFUE; statut Trybunału Sprawiedliwości, art. 56 akapit pierwszy, art. 60 akapit drugi; decyzja Rady 2010/413/WPZiB zmieniona decyzjami 2011/299/WPZiB i 2011/783/WPZiB; rozporządzenie Rady nr 267/2012) (por. pkt 75–77)
Przedmiot
| W sprawie T‑420/11, żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Rady 2011/299/WPZiB z dnia 23 maja 2011 r. zmieniającej decyzję 2010/413/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 136, s. 65), rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 503/2011 z dnia 23 maja 2011 r. w sprawie wykonania rozporządzenia (UE) nr 961/2010 w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 136, s. 26) oraz rozporządzenia Rady (UE) nr 267/2012 z dnia 23 marca 2012 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie (UE) nr 961/2010 (Dz.U. L 88, s. 1) w zakresie, w jakim akty te dotyczą skarżących, a w sprawie T‑56/12 żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Rady 2011/783/WPZiB z dnia 1 grudnia 2011 r. dotyczącej zmiany decyzji 2010/413/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 319, s. 71), rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1245/2011 z dnia 1 grudnia 2011 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (UE) nr 961/2010 w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 319, s. 11) oraz rozporządzenia nr 267/2012 w zakresie, w jakim akty te dotyczą skarżących |
Sentencja
1) | | Stwierdza się nieważność w zakresie, w jakim dotyczą Ocean Capital Administration GmbH i pozostałych skarżących, których nazwy figurują w załączniku do niniejszego wyroku: |
– decyzji Rady 2011/299/WPZiB z dnia 23 maja 2011 r. zmieniającej decyzję 2010/413/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu;
– rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 503/2011 z dnia 23 maja 2011 r. w sprawie wykonania rozporządzenia (UE) nr 961/2010 w sprawie środków ograniczających wobec Iranu;
– rozporządzenia Rady (UE) nr 267/2012 z dnia 23 marca 2012 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie (UE) nr 961/2010.
2) | | Stwierdza się nieważność w zakresie, w jakim dotyczą IRISL Maritime Training Institute, Kheibar Co., Kish Shipping Line Manning Co. i IRISL Multimodal Transport Co.: |
– decyzji Rady 2011/783/WPZiB z dnia 1 grudnia 2011 r. dotyczącej zmiany decyzji 2010/413/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu;
– rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1245/2011 z dnia 1 grudnia 2011 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (UE) nr 961/2010 w sprawie środków ograniczających wobec Iranu;
– rozporządzenia nr 267/2012.
3) | | Skutki decyzji Rady 2010/413/WPZiB z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającej wspólne stanowisko 2007/140/WPZiB, zmienionej decyzją 2011/299 i decyzją 2011/783 zostają utrzymane w mocy, gdy chodzi po pierwsze o Ocean Capital Administration i pozostałych skarżących, których nazwy figurują w załączniku do niniejszego wyroku i po drugie IRISL Maritime Training Institute, Kheibar, Kish Shipping Line Manning i IRISL Multimodal Transport, do czasu, gdy skuteczne stanie się stwierdzenie nieważności rozporządzenia nr 267/2012. |
4) | | Rada Unii Europejskiej pokrywa, oprócz własnych kosztów, koszty poniesione przez po pierwsze Ocean Capital Administration i 35 pozostałych skarżących, których nazwy figurują w załączniku do niniejszego wyroku i po drugie IRISL Maritime Training Institute, Kheibar, Kish Shipping Line Manning i IRISL Multimodal Transport. |