Προσφυγή της 16ης Ιουνίου 2014 – Fujikura κατά Επιτροπής

(Υπόθεση T-451/14)

Γλώσσα διαδικασίας: η αγγλική

Διάδικοι

Προσφεύγουσα: Fujikura Ltd (Τόκιο, Ιαπωνία) (εκπρόσωπος: L. Gyselen, δικηγόρος)

Καθής: Ευρωπαϊκή Επιτροπή

Αιτήματα της προσφεύγουσας

Η προσφεύγουσα ζητεί από το Γενικό Δικαστήριο:

να μειώσει το πρόστιμο που της επιβλήθηκε με το άρθρο 2, στοιχείο ιε΄, της προσβαλλόμενης αποφάσεως για την άμεση συμμετοχή της στη σύμπραξη κατά το χρονικό διάστημα μεταξύ 18ης Φεβρουαρίου 1999 και 30ής Σεπτεμβρίου 2001,

να ακυρώσει το άρθρο 2, στοιχείο ιστ΄, της αποφάσεως, στο μέτρο που κρίνει ότι η Fujikura ευθύνεται αλληλεγγύως και εις ολόκληρον για το πρόστιμο που επιβλήθηκε στην Viscas για το χρονικό διάστημα μεταξύ 1ης Ιανουαρίου 2005 και 28ης Ιανουαρίου 2009,

να καταδικάσει την Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα .

Λόγοι ακυρώσεως και κύρια επιχειρήματα

Προς στήριξη της προσφυγής η προσφεύγουσα προβάλλει τρεις λόγους ακυρώσεως.

Με τον πρώτο λόγο η προσφεύγουσα προβάλλει ότι κακώς η Επιτροπή περιέλαβε στην αξία των πωλήσεων που χρησιμοποιήθηκε για τον καθορισμό του βασικού ποσού του προστίμου τις ανεξάρτητες πωλήσεις που πραγματοποίησαν οι μητρικές εταιρίες της Viscas το 2004. Η προσφεύγουσα υποστηρίζει ότι συμμετείχε στην εικαζόμενη σύμπραξη μόνο μέχρι τις 30 Σεπτεμβρίου 2001 και ότι οι ανεξάρτητες πωλήσεις που πραγματοποίησε κατά τη διάρκεια του 2004 δεν καλύπτονται από τη σύμπραξη.

Με τον δεύτερο λόγο η προσφεύγουσα υποστηρίζει ότι Επιτροπή παραβίασε την αρχή της αναλογικότητας, διότι δεν έλαβε επαρκώς υπόψη κατά τον καθορισμό του βασικού ποσού του προστίμου το περιορισμένο ειδικό βάρος που είχαν οι ιαπωνικές επιχειρήσεις στη σύμπραξη. Η προσφεύγουσα προβάλλει ότι, δεδομένων των σημαντικών τεχνικών και εμπορικών εμποδίων που αντιμετώπιζε για την είσοδό της στην Ευρώπη, η ανάληψη εκ μέρους της της δεσμεύσεως περί μη ανταγωνισμού εντός του Ευρωπαϊκού Οικονομικού Χώρου (ΕΟΧ) δεν ασκούσε επιρροή στην αποτελεσματικότητα των συμφωνιών των Ευρωπαίων παραγωγών σχετικά με την κατανομή της πελατείας εντός του ΕΟΧ. Επομένως, η Επιτροπή έπρεπε να διαφοροποιήσει ακόμη περισσότερο τους συντελεστές βαρύτητας που χρησιμοποίησε για τα πρόστιμα που επέβαλε αφενός στην προσφεύγουσα (ή σε άλλους προμηθευτές από την Ασία) και αφετέρου στους Ευρωπαίους προμηθευτές.Με τον τρίτο λόγο η προσφεύγουσα υποστηρίζει ότι κακώς η Επιτροπή έκρινε ότι η προσφεύγουσα ευθύνεται ως μητρική εταιρία για το πρόστιμο που επιβλήθηκε στη Viscas και για το διάστημα από την 1η Ιανουαρίου 2005 και εντεύθεν. Κατά την προσφεύγουσα, όταν η Viscas έγινε λειτουργικά αυτόνομη κοινή επιχείρηση τον Ιανουάριο του 2005, οι νομικοί δεσμοί μεταξύ της Viscas και της προσφεύγουσας (π.χ. υποβολή εκθέσεων ή αναφορών), οι οργανωτικοί (π.χ. απόσπαση διευθυντών πλήρους απασχολήσεως) και οι οικονομικοί (π.χ. εγγύηση για δανεισμό), εξασθένησαν σε τέτοιο βαθμό, ώστε η Επιτροπή δεν μπορούσε βασίμως να κρίνει ότι η προσφεύγουσα εξακολουθούσε να ασκεί αποφασιστικής φύσεως επιρροή επί της Viscas κατά το χρονικό διάστημα της παραβάσεως που εκτείνεται από τον Ιανουάριο του 2005 μέχρι τον Ιανουάριο του 2009.