WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ UNII EUROPEJSKIEJ
(trzecia izba)

z dnia 14 maja 2014 r.

Sprawa F‑11/13

Nicola Delcroix

przeciwko

Europejskiej Służbie Działań Zewnętrznych (ESDZ)

Służba publiczna – Urzędnik – ESDZ – Szef delegatury w państwie trzecim – Przeniesienie do siedziby ESDZ – Wcześniejsze zakończenie służby na stanowisku szefa delegatury

Przedmiot:      Skarga wniesiona na podstawie art. 270 TFUE, znajdującego zastosowanie do traktatu EWEA na mocy jego art. 106a, w której N. Delcroix żąda zasadniczo stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie jego przeniesienia do siedziby Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych (ESDZ) w Brukseli (Belgia) i przedwczesnego zakończenia w ten sposób pełnienia przez niego służby w charakterze szefa delegatury Unii Europejskiej w Republice Dżibuti. W tej samej skardze N. Delcroix żąda zasądzenia od ESDZ na jego rzecz różnicy pomiędzy jego dawnym wynagrodzeniem a wynagrodzeniem pobieranym od chwili powrotu do siedziby.

Orzeczenie:      Stwierdza się nieważność decyzji doręczonej pismem z dnia 8 marca 2012 r. w sprawie przeniesienia N. Delcroix do siedziby Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych i przedwczesnego zakończenia w ten sposób pełnienia przez niego służby w charakterze szefa delegatury Unii Europejskiej w Republice Dżibuti. Europejska Służba Działań Zewnętrznych pokrywa własne koszty i zostaje obciążona kosztami poniesionymi przez N. Delcroix.

Streszczenie

1.      Urzędnicy – Organizacja służb – Zatrudnienie na stanowisku szefa delegatury Unii – Przeniesienie urzędnika z urzędu do siedziby w interesie służby – Właściwy organ

(art. 221 TFUE; decyzja Rady 2010/427, art. 5)

2.      Urzędnicy – Zasady – Prawo do obrony – Zakres

[Karta praw podstawowych Unii Europejskiej, art. 41 ust. 2 lit. a)]

1.      Z art. 221 TFUE oraz z art. 5 decyzji 2010/427 określającej organizację i zasady funkcjonowania Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych (ESDZ) wynika, że delegatury zapewniają reprezentację dyplomatyczną Unii zgodnie z Konwencją wiedeńską o stosunkach dyplomatycznych z dnia 18 kwietnia 1961 r. i podlegają wysokiemu przedstawicielowi Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, a tym samym decyzja w sprawie wezwania szefa delegatury do siedziby nie może, jako taka, zostać wydana przez dyrektora wykonawczego Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych i dyrektora zasobów ludzkich.

(zob. pkt 25)

2.      Prawo do obrony stanowi podstawową zasadę prawa Unii, z której wynika, że zainteresowany powinien być w stanie przed wydaniem decyzji mogącej negatywnie wpłynąć na jego sytuację skutecznie przedstawić swój punkt widzenia na temat prawdziwości i znaczenia okoliczności, na których podstawie wydano tę decyzję. Aby naruszenie prawa do bycia wysłuchanym mogło doprowadzić do stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji, konieczne jest jeszcze zbadanie, czy w braku tej nieprawidłowości postępowanie mogłoby zakończyć się innym rezultatem. Utrzymywanie w takich okolicznościach, że właściwy organ wydałby identyczną decyzję, nawet po wysłuchaniu zainteresowanego, oznaczałoby nic innego, jak tylko pozbawienie, ustanowionego w art. 41 ust. 2 lit. a) Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, podstawowego prawa do bycia wysłuchanym jego istoty, jako że sama treść tego prawa wymaga, by istniała możliwość wywarcia przez zainteresowanego wpływu na rozpatrywany proces decyzyjny.

(zob. pkt 35, 42, 44)

Odesłanie:

Trybunał: sprawa 234/84 Belgia przeciwko Komisji, 10 lipca 1986 r., pkt 27; sprawa C‑288/96 Niemcy przeciwko Komisji, 5 października 2000 r., pkt 99; sprawa C‑344/05 P Komisja przeciwko De Bry, 9 listopada 2006 r., pkt 37

Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑129/12 CH przeciwko Parlamentowi, 12 grudnia 2013 r., pkt 38

Sąd Unii Europejskiej: sprawa T‑236/02 Marcuccio przeciwko Komisji, 14 września 2011 r., pkt 115