Skarga wniesiona w dniu 4 listopada 2021 r. – Roos i in./Parlament

(Sprawa T-710/21)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Robert Roos (Poortugaal, Niderlandy), Anne-Sophie Pelletier (Ixelles, Belgia), Francesca Donato (Palermo, Włochy), Virginie Joron (Durningen, Francja) i IC (przedstawiciele: adwokaci P. de Bandt, M. Gherghinaru i L. Panepinto)

Strona pozwana: Parlament Europejski

Żądania

Skarżący wnoszą do Sądu o:

stwierdzenie nieważności decyzji Prezydium Parlamentu Europejskiego z dnia 27 października 2021 r. w sprawie wyjątkowych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy regulujących dostęp do budynków Parlamentu Europejskiego w jego trzech lokalizacjach pracy;

obciążenie strony pozwanej całością kosztów postępowania, w tym kosztami związanymi z wnioskiem o zawieszenie wykonania zaskarżonej decyzji.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu skargi skarżący podnoszą cztery zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący braku oparcia zaskarżonej decyzji na ważnej podstawie prawnej dla wywołania skutków w stosunku do członków Parlamentu Europejskiego. Skarżący kwestionują to, że art. 25 regulaminu Parlamentu stanowi ważną podstawę prawną do wydania zaskarżonej decyzji, a tym samym do nałożenia na nich zaskarżonego środka. Ponadto twierdzą oni, że decyzja Prezydium, taka jak zaskarżona decyzja, nie może stanowić podstawy środków obejmujących przetwarzanie bardzo wrażliwych danych, ponieważ zgodnie z art. 8 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej zasadnicze elementy takiego przetwarzania danych muszą być przewidziane „ustawą”, którą nie jest decyzja Prezydium Parlamentu.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia zasady wolności i niezależności członków Parlamentu oraz immunitetów przyznanych im w traktatach. Skarżący uważają, że zaskarżona decyzja jest sprzeczna z art. 2 Statutu Posła do Parlamentu Europejskiego (który ustanawia zasadę, że posłowie są wolni i niezależni) oraz z art. 7 Protokołu nr 7 w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej (który stanowi między innymi, że żadne ograniczenia administracyjne ani innego rodzaju nie mogą być nakładane na swobodę przemieszczania się posłów do i z miejsca obrad Parlamentu). Zaskarżona decyzja skutkuje bowiem tym, że skarżący muszą przedstawiać ważny unijny certyfikat cyfrowy COVID za każdym razem, gdy chcą udać się do Parlamentu. Jeżeli kandydaci nie są w stanie lub nie chcą przedstawić takiego zaświadczenia, odmawia się im wstępu do budynków Parlamentu.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia ogólnych zasad przetwarzania danych osobowych. Zarzut ten dzieli się na dwie części:

Część pierwsza, dotycząca naruszenia zasady ograniczenia celów przetwarzania danych i zasady legalności. Aby bowiem dane osobowe zawarte w unijnych certyfikatach cyfrowych COVID skarżących mogły zostać wykorzystane w celu umożliwienia im dostępu do budynków Parlamentu, wymagane jest z mocy prawa, aby zostały one zgromadzone w tym celu. W braku podstawy prawnej wyraźnie zezwalającej na przetwarzanie danych medycznych dotyczących szczepień, testów lub ozdrowienia jako warunku dostępu do miejsca pracy i do zgromadzeń parlamentarnych, Prezydium Parlamentu nie może zezwolić na takie przetwarzanie danych, a tym bardziej w drodze normy, które nie jest ustawą w formalnym znaczeniu tego słowa.

Część druga dotycząca naruszenia zasad lojalności, przejrzystości i minimalizacji, ponieważ w chwili gromadzenia danych osobowych skarżących nie zostali oni poinformowani, że dane te zostaną wykorzystane w celu udzielenia lub odmowy udzielenia dostępu do miejsca pracy, w którym wykonują swój mandat jako posłowie do Parlamentu.

Zarzut czwarty dotyczący tego, że zaskarżona decyzja w sposób nieuzasadniony narusza prawo do prywatności i danych osobowych, prawo do integralności fizycznej, prawo do wolności i bezpieczeństwa oraz prawo do równości i niedyskryminacji. Zarzut ten dzieli się na dwie części.

Część pierwsza dotyczy naruszenia praw skarżących do integralności fizycznej, wolności i bezpieczeństwa, równości i niedyskryminacji oraz prywatności i danych osobowych.

Część druga dotyczy tego, że naruszenia przez zaskarżoną decyzję praw i zasad, o których mowa w części pierwszej zarzutu, nie jest zgodne z zasadą proporcjonalności ustanowioną w art. 52 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, ponieważ zaskarżony środek nie jest konieczny, odpowiedni ani proporcjonalny do zamierzonych celów.

____________