Sprawa T‑304/08

Smurfit Kappa Group plc

przeciwko

Komisji Europejskiej

Pomoc państwa – Produkty opakowaniowe z tektury falistej – Pomoc na budowę fabryki papieru – Wytyczne w sprawie pomocy państwa na cele regionalne – Decyzja uznająca pomoc za zgodną ze wspólnym rynkiem – Dopuszczalność – Prawidłowość pełnomocnictwa udzielonego przez osobę prawną jej adwokatom – Wydanie decyzji po przeprowadzeniu wstępnego postępowania wyjaśniającego – Legitymacja procesowa – Prawa procesowe zainteresowanych stron – Poważne trudności uzasadniające wszczęcie formalnego postępowania wyjaśniającego – Korzystanie przez Komisję z zakresu uznania – Artykuł 87 ust. 3 lit. a) WE – Artykuł 88 ust. 2 i 3 WE – Artykuł 4 rozporządzenia (WE) nr 659/1999 – Artykuł 44 §§ 5 i 6 regulaminu postępowania

Streszczenie wyroku

1.      Postępowanie – Skarga wszczynająca postępowanie – Osoba prawna – Dowód udzielenia pełnomocnictwa adwokatowi lub radcy prawnemu przez osobę do tego uprawnioną – Konwalidacja po wniesieniu skargi – Dopuszczalność

(regulamin postępowania przed Sądem, art. 44 § 5 lit. b), art. 44 § 6)

2.      Skarga o stwierdzenie nieważności – Osoby fizyczne lub prawne – Akty dotyczące ich bezpośrednio i indywidualnie – Decyzja Komisji stwierdzająca zgodność pomocy państwa ze wspólnym rynkiem bez wszczynania formalnego postępowania wyjaśniającego – Skarga zainteresowanych stron w rozumieniu art. 88 ust. 2 WE – Dopuszczalność – Przesłanki – Udział we wstępnym etapie postępowania wyjaśniającego dotyczącego pomocy – Cecha niewystarczająca do zakwestionowania zasadności decyzji

(art. 88 ust. 2, 3 WE, art. 230 akapit czwarty WE; rozporządzenie Rady nr 659/1999, art. 4)

3.      Skarga o stwierdzenie nieważności – Osoby fizyczne lub prawne – Akty dotyczące ich bezpośrednio i indywidualnie – Decyzja Komisji stwierdzająca zgodność pomocy państwa ze wspólnym rynkiem bez wszczynania formalnego postępowania wyjaśniającego – Skarga zainteresowanych stron w rozumieniu art. 88 ust. 2 WE – Określenie przedmiotu skargi – Skarga mająca na celu ochronę uprawnień procesowych zainteresowanych – Zarzuty, jakie mogą być podniesione – Zarzuty dotyczące oceny informacji i danych posiadanych przez Komisję – Dopuszczalność

(art. 88 ust. 2 WE, art. 230 akapit czwarty WE; regulamin postępowania przed Sądem, art. 44 § 1 lit. c); rozporządzenie Rady nr 659/1999, art. 6 ust. 1)

4.      Pomoc przyznawana przez państwa – Plany pomocy – Badanie przez Komisję – Etap wstępny i etap kontradyktoryjny postępowania – Zgodność pomocy ze wspólnym rynkiem – Trudności z oceną – Obowiązek wszczęcia postępowania kontradyktoryjnego przez Komisję – Pojęcie – Poważne trudności – Charakter obiektywny – Okoliczności pozwalające poświadczyć istnienie takich trudności

(art. 88 ust. 2, 3 WE; rozporządzenie Rady nr 659/1999, art. 4 ust. 4)

5.      Pomoc przyznawana przez państwa – Zakaz – Odstępstwa – Pomoc, która może być uznana za zgodną ze wspólnym rynkiem – Pomoc przeznaczona na rozwój regionalny – Kryteria oceny – Wyważenie między korzyściami a niedogodnościami wynikającymi z zastosowania danego środka – Wytyczne w sprawie krajowej pomocy regionalnej – Zakres

(art. 87 ust. 3 WE, art. 88 ust. 2 WE; komunikat Komisji 2006/C 54/08 art. 68)

6.      Pomoc przyznawana przez państwa – Zakaz – Odstępstwa – Uprawnienia dyskrecjonalne Komisji – Przyjęcie przez nią wytycznych regulujących badanie zgodności pomocy ze wspólnym rynkiem – Konsekwencje – Samodzielne ograniczenie przysługujących jej uprawnień dyskrecjonalnych

(art. 87 ust. 3 WE; komunikat Komisji 2006/C 54/08)

1.      Z przepisów art. 44 § 5 lit. b) i art. 44 § 6 regulaminu postępowania przed Sądem wynika, że w przypadku gdy osoba prawna prawa prywatnego nie wywiązuje się ze spoczywającego na niej obowiązku przedstawienia dowodu prawidłowości pełnomocnictwa udzielonego jej adwokatom, sekretarz Sądu musi wezwać tę osobę do uzupełnienia skargi oraz że Sąd ma prawo uznać skargę za niedopuszczalną, jedynie jeżeli skarżąca nie uczyni zadość żądaniu sekretarza w wyznaczonym na to terminie.

Należy uznać, iż takiemu wezwaniu czyni zadość spółka skarżąca, której statut przewiduje, że przyjęcie decyzji o wszczęciu postępowania sądowego i udzieleniu adwokatom pełnomocnictwa w imieniu spółki stanowi uprawnienie przysługujące zarządowi jako całości i że może ono zostać oddelegowane na jednego lub też kilku dyrektorów, która przedstawi uchwałę zarządu, podjętą po wystosowaniu wspomnianego wezwania, na mocy której spółka ta konwaliduje swoją decyzję o upoważnieniu członka zarządu, który udzielił pełnomocnictwa adwokatom, do wniesienia skargi.

(por. pkt 30, 36, 37)

2.      Za dopuszczalną należy uznać skargę o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji wydanej na podstawie art. 88 ust. 3 WE i uznającej pomoc za zgodną ze wspólnym rynkiem, jeżeli skarga ta została wniesiona przez zainteresowaną stronę w rozumieniu art. 88 ust. 2 WE i ma na celu doprowadzenie do poszanowania praw procesowych, które strona ta wywodzi z tego postanowienia. Zainteresowanymi w rozumieniu tego postanowienia są wszelkie osoby, przedsiębiorstwa lub związki przedsiębiorstw, na których interes przyznanie pomocy może mieć wpływ, a w szczególności konkurenci beneficjenta tej pomocy.

Jeżeli natomiast autor skargi kwestionuje zasadność samej decyzji w sprawie zgodności pomocy ze wspólnym rynkiem, sam fakt, że może on być uznany za zainteresowaną stronę, nie może wystarczać do stwierdzenia dopuszczalności skargi. Autor skargi musi zatem wykazać, że znajduje się on w sytuacji faktycznej, która indywidualizuje go w sposób analogiczny do adresata decyzji.

Byłoby tak w szczególności w przypadku, gdyby pozycja skarżącego na rynku została istotnie zmieniona wskutek pomocy będącej przedmiotem danej decyzji. Sama okoliczność, iż dany akt jest w stanie wywrzeć pewien wpływ na stosunki konkurencji panujące na danym rynku i że zainteresowane przedsiębiorstwo znajduje się w stosunku konkurencji wobec beneficjenta tego aktu, nie jest tu wystarczająca.

Uczestnictwo takiego przedsiębiorstwa w przewidzianym w art. 4 rozporządzenia nr 659/1999 wstępnym etapie postępowania wyjaśniającego dotyczącego pomocy państwa także nie może świadczyć o tym, że kończąca to postępowanie decyzja dotyczy go, ze względu na sam fakt wniesienia skargi do Komisji, indywidualnie.

(por. pkt 46–49, 56)

3.      Zobacz tekst orzeczenia.

(por. pkt 50–52, 68)

4.      Zobacz tekst orzeczenia.

(por. pkt 62, 76–81)

5.      W przypadku gdy Komisja ocenia zgodność pomocy państwa ze wspólnym rynkiem z punktu widzenia odstępstwa ustanowionego w art. 87 ust. 3 lit. a) WE, musi ona uwzględnić interes wspólnotowy i nie może zaniechać przeprowadzenia oceny wpływu tych środków na rynek lub rynki właściwe w całym Europejskim Obszarze Gospodarczym. W podobnym przypadku Komisja jest zobowiązana nie tylko do sprawdzenia tego, czy te środki mogą skutecznie przyczyniać się do rozwoju gospodarczego danych regionów, lecz również do oceny wpływu tej pomocy na wymianę handlową między państwami członkowskimi, a zwłaszcza do oceny reperkusji sektorowych, jakie może ona pociągnąć za sobą na poziomie Wspólnoty.

W tym względzie Komisja ma obowiązek wykonania przyznanych jej na podstawie art. 87 ust. 3 WE szerokich uprawnień dyskrecjonalnych w przedmiocie oceny zgodności pomocy państwa udzielonej w regionie mającym trudności celem ustalenia, czy korzyści przysporzone w kategoriach rozwoju regionalnego przeważają nad zakłóceniami konkurencji i wpływem, jaki subwencjonowany projekt wywiera na wymianę handlową między państwami członkowskimi. Oznacza to, że Komisja powinna poddać weryfikacji nie tylko to, czy stopień powodowanych przez projekt w kategoriach zakłóceń konkurencji utrudnień jest ograniczony, ale także to, czy korzyści przysparzane w kategoriach rozwoju regionalnego przeważają nad tymi, choćby i minimalnymi, utrudnieniami.

Z obowiązku tego nie może jej zwolnić fakt, że w pkt 68 przyjętych przez Komisję wytycznych w sprawie krajowej pomocy regionalnej na lata 2007–2013 został na nią nałożony obowiązek wszczęcia postępowania przewidzianego w art. 88 ust. 2 WE w sytuacji, gdy określone w tych wytycznych progi zostaną przekroczone, ponieważ z faktu, że wszczęcie wspomnianego postępowania w przypadku przekroczenia tych progów jest obowiązkowe, nie wynika, że takie postępowanie jest wykluczone, w sytuacji gdy progi te nie zostały przekroczone. Brak przekroczenia progów nie może zatem sam w sobie uzasadniać decyzji o niewszczynaniu formalnego postępowania wyjaśniającego.

(por. pkt 82, 88, 91, 94)

6.      Zobacz tekst orzeczenia.

(por. pkt 83, 84)