Skarga wniesiona w dniu 19 lipca 2012 r. - T&L Sugars i Sidul Açúcares przeciwko Komisji
(Sprawa T-335/12)
Język postępowania: angielski
Strony
Strona skarżąca: T&L Sugars Ltd (Londyn, Zjednoczone Królestwo) oraz Sidul Açúcares, Unipessoal Lda (Santa Iria de Azóia, Portugalia) (przedstawiciele: D. Waelbroeck, lawyer, oraz D. Slater, Solicitor)
Strona pozwana: Komisja Europejska oraz Unia Europejska, reprezentowana przez Komisję Europejską
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
uznanie niniejszej skargi o stwierdzenie nieważności na podstawie art. 263 akapit czwarty TFUE lub zarzutu bezprawności na podstawie art. 277 TFUE wobec rozporządzenia nr 367/2012, rozporządzenia nr 397/2012, rozporządzenia nr 356/2012, rozporządzenia nr 382/2012, rozporządzenia nr 444/2011 oraz rozporządzenia nr 485/2012 za dopuszczalne i zasadne;
stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 367/2012 z dnia 27 kwietnia 2012 r. ustanawiającego niezbędne środki w odniesieniu do udostępniania dodatkowych ilości cukru pozakwotowego i izoglukozy pozakwotowej na rynku Unii z zastosowaniem obniżonej opłaty za przekroczenie kwoty krajowej w roku gospodarczym 2011/2012 (Dz.U. L 116, s. 12);
stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 397/2012 z dnia 8 maja 2012 r. ustalającego współczynnik przydziału, odrzucającego dalsze wnioski i zamykającego okres składania wniosków w odniesieniu do dostępnych dodatkowych ilości cukru pozakwotowego do sprzedania na rynku Unii z zastosowaniem obniżonej opłaty za przekroczenie kwoty krajowej w roku gospodarczym 2011/2012 (Dz.U. L 123, s. 35);
stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 1239/2011 (Dz.U. L 318, s. 4), zmienionego rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 356/2012 w odniesieniu do okresów, w których można składać oferty w odpowiedzi na drugi przetarg częściowy i kolejne przetargi częściowe w roku gospodarczym 2011/2012 na przywóz cukru z zastosowaniem obniżonej stawki celnej (Dz.U. L 113, s. 4);
stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 382/2012 z dnia 3 maja 2012 r. w sprawie minimalnej stawki cła na cukier ustalanej w związku z piątym częściowym zaproszeniem do składania ofert w ramach postępowania o udzielenie zamówienia otwartego rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 1239/2011 (Dz.U. L 119, s. 41);
stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 444/2012 z dnia 24 maja 2012 r. w sprawie minimalnej stawki cła na cukier ustalanej w związku z szóstym częściowym zaproszeniem do składania ofert w ramach postępowania o udzielenie zamówienia otwartego rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 1239/2011 (Dz.U. L 135, s. 61);
stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 485/2012 z dnia 7 czerwca 2012 r. w sprawie minimalnej stawki cła na cukier ustalanej w związku z siódmym częściowym zaproszeniem do składania ofert w ramach postępowania o udzielenie zamówienia otwartego rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 1239/2011 (Dz.U. L 148, s. 24);
alternatywnie, (i) uznanie zarzutu bezprawności wobec art. 186 lit. a) i art. 187 rozporządzenia nr 1234/2007
2 za dopuszczalny i zasadny oraz uznanie tych przepisów za bezprawne, jak również stwierdzenie nieważności zaskarżonych rozporządzeń, które bezpośrednio lub pośrednio są oparte na tych przepisach; oraz (ii) uznanie zarzutu bezprawności wobec rozporządzenia nr 367/2012 i rozporządzenia nr 1239/2011, zmienionego rozporządzeniem nr 356/2012, za dopuszczalny i zasadny;
zobowiązanie Unii Europejskiej reprezentowanej przez Komisję do naprawy wszelkich szkód poniesionych przez skarżące w wyniku naruszenia przez Komisję jej zobowiązań prawnych oraz ustalenie wysokości odszkodowania za szkodę poniesioną przez skarżące w okresie od dnia 30 stycznia 2012 r. do dnia 24 czerwca 2012 r. na kwotę 75 051 236 EUR powiększoną o wysokość wszelkich dalszych strat poniesionych przez skarżące po tej dacie lub wszelkie inne kwoty odzwierciedlające szkodę, jaka została lub zostanie poniesiona przez skarżące, jeśli zostanie to przez nie wykazane w trakcie niniejszego postępowania, w szczególności przy uwzględnieniu w należyty sposób szkód przyszłych;
zasądzenie odsetek według stopy ustalonej ówcześnie przez Europejski Bank Centralny dla głównych operacji refinansujących, powiększonej o dwa punkty procentowe, lub według innej właściwej stopy określonej przez Sąd, od kwoty podlegającej zapłacie od daty orzeczenia Sądu do daty faktycznej zapłaty;
obciążenie Komisji wszystkimi kosztami i wydatkami związanymi z niniejszym postępowaniem.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi osiem zarzutów.
Zarzut pierwszy dotyczy naruszenia zasady niedyskryminacji w ten sposób, że z jednej strony rozporządzenie nr 367/2012 przewiduje stałą opłatę za przekroczenie kwoty krajowej, mającą ogólne zastosowanie, w wysokości 211 EUR za tonę - tj. mniej niż połowę zwykłej kwoty 500 EUR za tonę - w zastosowaniu do szczególnej ilości (250 000 t) cukru, rozdzielonej równo wyłącznie pomiędzy skarżące będące zakładami przetwórstwa buraków cukrowych. Z drugiej strony rozporządzenie nr 1239/2011, zmienione rozporządzeniem nr 356/2012, przewiduje nieznane i nieprzewidywalne cło, mające zastosowanie tylko do zwycięzców przetargu (którymi mogą być rafinerie cukru trzcinowego, zakłady przetwórstwa buraków cukrowych lub jakakolwiek strona trzecia) i na nieokreśloną kwotę łączną. Cło zostało ostatnio ustalone na kwotę 312,60 EUR za tonę, tj. niemal 50% więcej niż opłata za przekroczenie kwoty krajowej dla zakładów przetwórstwa buraków cukrowych. Trudno o większy kontrast pomiędzy tymi dwoma środkami. W istocie każdy element tych środków dyskryminuje rafinerie cukru trzcinowego wobec zakładów przetwórstwa buraków cukrowych.
Zarzut drugi dotyczy naruszenia rozporządzenia nr 1234/2007 i braku właściwej podstawy prawnej w ten sposób, że ze względu na rozporządzenie nr 367/2012 Komisja nie posiada uprawnień do zwiększania kwot, przeciwnie - jest zobowiązana do nakładania wysokich zniechęcających opłat za udostępnianie cukru pozakwotowego na rynku Unii. W odniesieniu do przetargów podatkowych Komisja wyraźnie nie posiada upoważnienia ani uprawnień do przyjęcia tego rodzaju środka, który nigdy nie został przewidziany w podstawowych przepisach.
Zarzut trzeci dotyczy naruszenia zasady pewności prawa w ten sposób, że Komisja stworzyła system, w którym cła nie są przewidywalne i określane poprzez stosowanie spójnych, obiektywnych kryteriów, lecz raczej ustalane subiektywną gotowością do płacenia (zresztą podmiotów podlegających bardzo różnorodnym naciskom i zachętom w tym względzie), bez żadnej faktycznej więzi z rzeczywiście przywożonymi produktami.
Zarzut czwarty dotyczy naruszenia zasady proporcjonalności w zakresie w jakim Komisja mogła swobodnie przyjąć mniej restrykcyjne środki, w celu zaradzenia brakom w zaopatrzeniu, które nie zostałyby przyjęte wyłącznie na szkodę rafinerii importujących.
Zarzut piąty dotyczy naruszenia uzasadnionych oczekiwań w ten sposób, że skarżące mogły w uzasadniony sposób oczekiwać, iż Komisja użyje narzędzi dostępnych w rozporządzeniu nr 1234/2007 w celu przywrócenia dostępności zaopatrzenia w surowy cukier trzcinowy do rafinacji. Skarżące mogły także w uzasadniony sposób oczekiwać, że Komisja zachowa równowagę pomiędzy rafineriami importującymi a krajowymi producentami cukru.
Zarzut szósty dotyczy naruszenia zasad staranności, sumienności i dobrej administracji w ten sposób, że działania Komisji były oczywiście niewłaściwe w świetle braków w zaopatrzeniu. Komisja powinna była złagodzić ograniczenia w przywozie dla rafinerii trzciny cukrowej. Zamiast tego Komisja zwiększyła produkcję krajową i uzależniła dostęp do dodatkowych przywozów od penalizujących i nieprzewidywalnych opłat.
Zarzut siódmy dotyczy naruszenia art. 39 TFUE w ten sposób, że Komisja nie osiągnęła dwóch celów określonych w tym postanowieniu traktatu.
Zarzut ósmy dotyczy naruszenia rozporządzenia nr 1006/2011 w ten sposób, że opłaty nałożone na biały cukier w istocie są tylko nieznacznie wyższe niż te dotyczące cukru surowego, bowiem różnica wynosi około 30 EUR za tonę. Kontrastuje to z różnicą 80 EUR pomiędzy standardowym cłem przywozowym za cukier rafinowany (419 EUR) a surowy cukier do rafinacji (339 EUR), które są określone w rozporządzeniu nr 1006/2011.
Dodatkowo, na poparcie skargi o odszkodowanie skarżące twierdzą, że Komisja w sposób rażący i oczywisty przekroczyła margines swobodnego uznania przyznany jej przez rozporządzenie nr 1234/2007 poprzez jej bierność i niewłaściwe działanie. Ponadto brak przyjęcia odpowiednich środków przez Komisję stanowi oczywiste naruszenie zasady prawa "mającej na celu przyznanie praw jednostkom". Komisja w szczególności naruszyła ogólne zasady UE pewności prawa, niedyskryminacji, proporcjonalności, uzasadnionych oczekiwań oraz obowiązku staranności, sumienności i dobrej administracji.
____________1 - Rozporządzenie Rady (WE) nr 1234/2007 z dnia 22 października 2007 r. ustanawiające wspólną organizację rynków rolnych oraz przepisy szczegółowe dotyczące niektórych produktów rolnych (rozporządzenie o jednolitej wspólnej organizacji rynku) (Dz.U. L 299, s. 1).2 - Rozporządzenie Komisji (UE) nr 1006/2011 z dnia 27 września 2011 r. zmieniające załącznik I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej taryfy celnej (Dz.U. L 282, s. 1).