WYROK SĄDU (trzecia izba)
z dnia 21 grudnia 2022 r.(*)
Znak towarowy Unii Europejskiej – Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego ECO STORAGE – Bezwzględne podstawy odmowy rejestracji – Charakter opisowy – Artykuł 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (UE) 2017/1001 – Brak charakteru odróżniającego – Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2017/1001 – Obowiązek uzasadnienia – Pewność prawa – Równość traktowania
W sprawie T‑777/21
Trend Glass sp. z o.o., z siedzibą w Radomiu (Polska), którą reprezentowała J. Gwiazdowska, radca prawny,
strona skarżąca,
przeciwko
Urzędowi Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), który reprezentowali M. Chylińska i J. Ivanauskas, w charakterze pełnomocników,
strona pozwana,
SĄD (trzecia izba),
w składzie podczas narady: G. De Baere (sprawozdawca), prezes, G. Steinfatt i K. Kecsmár, sędziowie,
sekretarz: M. Zwozdziak‑Carbonne, administratorka,
uwzględniając pisemny etap postępowania,
po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 26 października 2022 r.,
wydaje następujący
Wyrok
1 W skardze opartej na art. 263 TFUE skarżąca, Trend Glass sp. z o.o., wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 11 października 2021 r. (sprawa R 1315/2021‑4) (zwanej dalej „zaskarżoną decyzją”).
Okoliczności powstania sporu
2 W dniu 21 października 2020 r. skarżąca zgłosiła w EUIPO do rejestracji w charakterze unijnego znaku towarowego następujące oznaczenie graficzne:
3 Zgłoszonym znakiem towarowym oznaczono między innymi towary należące do klasy 21 w rozumieniu Porozumienia nicejskiego dotyczącego międzynarodowej klasyfikacji towarów i usług dla celów rejestracji znaków z dnia 15 czerwca 1957 r., ze zmianami, i odpowiadające następującemu opisowi: „pojemniki, słoiki, puszki, termosy do przechowywania żywności oraz napojów; wyroby ze szkła: butelki, pojemniki, słoje, dzbanki, pudełka, naczynia, wazony, donice; szklanki, kieliszki, naczynia do picia i akcesoria barowe; karafki ze szkła; wyroby szklane nie ujęte w innych klasach; szklane naczynia żaroodporne”.
4 Decyzją z dnia 28 maja 2021 r. ekspertka odrzuciła zgłoszenie do rejestracji wspomnianego znaku towarowego na podstawie art. 7 ust. 1 lit. b) i c) oraz art. 7 ust. 2 rozporządzenia (UE) 2017/1001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2017 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz.U. 2017, L 154, s. 1) w zakresie, w jakim odnosiło się ono do towarów wskazanych w pkt 3 powyżej.
5 W dniu 28 lipca 2021 r. skarżąca wniosła do EUIPO odwołanie od decyzji ekspertki.
6 W zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza oddaliła to odwołanie. Stwierdziła ona w istocie, że zgłoszony znak towarowy jako całość będzie postrzegany przez anglojęzyczną część właściwego kręgu odbiorców jako oznaczający „ekologiczne przechowywanie”, a zatem zawiera bezpośrednio wskazówki dotyczące przeznaczenia i ekologicznego charakteru oznaczonych nim towarów należących do klasy 21, które obejmują pojemniki i akcesoria do użytku domowego i kuchennego. Stwierdziła ona, że omawiane oznaczenie ma charakter opisowy w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia 2017/1001. Następnie uznała ona, że zgłoszony znak towarowy nie posiada charakteru odróżniającego wymaganego zgodnie z art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2017/1001. Wreszcie Izba Odwoławcza odrzuciła argumenty oparte na porównaniu z innymi wcześniejszymi rejestracjami.
Postępowanie i żądania stron
7 Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w całości i wydanie ostatecznego wyroku poprzez dopuszczenie do rejestracji zgłoszonego znaku towarowego;
– ewentualnie uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania;
– obciążenie EUIPO kosztami postępowania, w tym także kosztami poniesionymi przez skarżącą w związku z postępowaniem przed Izbą Odwoławczą oraz Wydziałem Działań Operacyjnych EUIPO.
8 EUIPO wnosi do Sądu o:
– oddalenie skargi w całości;
– obciążenie skarżącej kosztami postępowania.
Co do prawa
9 Skarżąca zarzuca naruszenie, po pierwsze, art. 7 ust. 1 lit. b) i c) w związku z art. 7 ust. 2 rozporządzenia 2017/1001, po drugie, art. 33 ust. 2 i 7 oraz art. 42 ust. 1 tego rozporządzenia, po trzecie, art. 94 ust. 1 i art. 95 ust. 1 wspomnianego rozporządzenia, a po czwarte, art. 20, art. 41 ust. 1 oraz art. 41 ust. 2 lit. a) i c) Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „kartą”).
10 Skarżąca podnosi cztery zarzuty szczegółowe dotyczące w istocie, po pierwsze, błędnej analizy towarów oznaczonych zgłoszonym znakiem towarowym, po drugie, błędnej oceny opisowego charakteru cechy tych towarów, która nie stanowi ani ich przeznaczenia, ani czynnika decydującego o zakupie, po trzecie, nieprawidłowego badania charakteru odróżniającego oznaczenia z powodu zdeprecjonowania jego warstwy graficznej, a po czwarte, naruszenia zasad dobrej administracji, pewności prawa i równego traktowania.
11 Na wstępie należy stwierdzić, że skarżąca nie wskazuje wyraźnie, do których twierdzeń wymienionych w pkt 9 powyżej odnoszą się cztery szczegółowe zarzuty sformułowane w treści skargi i przywołane w pkt 10 powyżej. Wystarczy jednak zauważyć, że owe zarzuty szczegółowe mają na celu podważenie uzasadnienia zaskarżonej decyzji, w ramach którego Izba Odwoławcza stwierdziła, że zgłoszony znak towarowy ma charakter opisowy w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia 2017/1001. Zostaną one zatem zbadane kolejno jako zarzuty szczegółowe podniesione na poparcie zarzutu naruszenia tego przepisu.
12 Zgodnie z art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia 2017/1001 nie są rejestrowane znaki towarowe, które składają się wyłącznie z oznaczeń lub wskazówek mogących służyć w obrocie do oznaczania rodzaju, jakości, ilości, przeznaczenia, wartości, pochodzenia geograficznego lub czasu produkcji towaru lub świadczenia usługi, lub innych właściwości towarów lub usług. Na podstawie art. 7 ust. 2 tego rozporządzenia art. 7 ust. 1 stosuje się bez względu na fakt, że podstawy odmowy rejestracji istnieją tylko w części Unii Europejskiej.
13 Takie oznaczenia lub wskazówki są uznawane za nienadające się do pełnienia podstawowej funkcji znaku towarowego, która polega na wskazywaniu pochodzenia handlowego towaru lub usługi [wyroki: z dnia 23 października 2003 r., OHIM/Wrigley, C‑191/01 P, EU:C:2003:579, pkt 30; z dnia 27 lutego 2002 r., Eurocool Logistik/OHIM (EUROCOOL), T‑34/00, EU:T:2002:41, pkt 37].
14 Aby oznaczenie zostało objęte zakazem ustanowionym w art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 2017/1001, musi ono mieć wystarczająco bezpośredni i konkretny związek z rozpatrywanymi towarami lub usługami, który pozwoli właściwemu kręgowi odbiorców natychmiast i bez głębszego zastanowienia dostrzec w nim opis tych towarów i usług lub jednej z ich właściwości [zob. wyroki: z dnia 12 stycznia 2005 r., Deutsche Post EURO EXPRESS/OHIM (EUROPREMIUM), T‑334/03, EU:T:2005:4, pkt 25 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 22 czerwca 2005 r., Metso Paper Automation/OHIM (PAPERLAB), T‑19/04, EU:T:2005:247, pkt 25 i przytoczone tam orzecznictwo].
15 Wynika z tego, że ocena opisowego charakteru oznaczenia może zatem zostać dokonana jedynie w odniesieniu do danych towarów lub usług i z uwzględnieniem sposobu jego rozumienia przez właściwy krąg odbiorców [zob. wyrok z dnia 25 października 2005 r., Peek & Cloppenburg/OHIM (Cloppenburg), T‑379/03, EU:T:2005:373, pkt 37 i przytoczone tam orzecznictwo].
16 Ponadto zgodnie z utrwalonym orzecznictwem poprzez użycie w art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia 2017/1001 określeń „rodzaj, jakość, ilość, przeznaczenie, wartość, pochodzenie geograficzne lub czas produkcji towaru lub świadczenia usługi, lub inne właściwości towarów lub usług” prawodawca Unii, po pierwsze, wskazał, że wszystkie te określenia należy uznać za odpowiadające właściwościom towarów lub usług, a po drugie, uściślił, że lista ta nie jest wyczerpująca, ponieważ można brać pod uwagę także inne właściwości towarów lub usług [zob. wyrok z dnia 7 maja 2019 r., Fissler/EUIPO (vita), T‑423/18, EU:T:2019:291, pkt 42 i przytoczone tam orzecznictwo].
17 Dokonany przez prawodawcę Unii wybór pojęcia „właściwość” podkreśla fakt, że oznaczeniami objętymi art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia 2017/1001 są tylko oznaczenia służące do określania z łatwością rozpoznawanej przez właściwy krąg odbiorców cechy towarów lub usług, dla których wystąpiono o rejestrację. Oznaczenie może zostać zatem wykluczone z rejestracji na podstawie tego przepisu tylko wtedy, gdy można zasadnie przyjąć, że faktycznie zostanie ono rozpoznane przez właściwy krąg odbiorców jako opis jednej ze wspomnianych właściwości [zob. podobnie wyroki: z dnia 10 marca 2011 r., Agencja Wydawnicza Technopol/OHIM, C‑51/10 P, EU:C:2011:139, pkt 50; z dnia 3 lipca 2013 r., Airbus/OHIM (NEO), T‑236/12, EU:T:2013:343, pkt 32].
18 O ile bez znaczenia jest to, czy taka właściwość z handlowego punktu widzenia ma charakter zasadniczy, czy uboczny, właściwość w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia 2017/1001 musi jednak być obiektywna i nierozerwalnie związana z charakterem towaru lub usługi oraz samoistna i trwała w odniesieniu do tego towaru lub usługi (zob. wyrok z dnia 7 maja 2019 r., vita, T‑423/18, EU:T:2019:291, pkt 44 i przytoczone tam orzecznictwo).
19 To w świetle tych zasad należy dokonać oceny argumentów podniesionych przez skarżącą.
20 W niniejszej sprawie Izba Odwoławcza stwierdziła w pkt 12–15 zaskarżonej decyzji, że właściwy krąg odbiorców składa się z anglojęzycznej części odbiorców w Unii i obejmuje jednocześnie ogół odbiorców i wykwalifikowanych specjalistów. Skarżąca nie podważyła tej oceny.
21 W pkt 16–21 zaskarżonej decyzji, opisawszy poszczególne elementy tworzące zgłoszony znak towarowy, Izba Odwoławcza stwierdziła, że określenie „eco” jest powszechnie używanym angielskim skrótem oznaczającym „ekologiczny” lub „przyjazny dla środowiska”. Natomiast określenie „storage” oznacza po angielsku „zdolność lub przestrzeń do przechowywania” Wywiodła ona z tego, że oznaczenie jako całość będzie postrzegane jako oznaczające „ekologiczne przechowywanie”. Znaczenie to zostało podkreślone przez elementy graficzne oznaczenia, mianowicie, po pierwsze, proste przedstawienie butelki lub pojemnika z pokrywką mogące symbolizować przedmiot do przechowywania, a po drugie, przedstawienie liścia ilustrujące ideę naturalnego lub ekologicznego charakteru rozpatrywanych towarów.
22 W pkt 22–41 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza stwierdziła, że towary należące do klasy 21, w odniesieniu do których zgłoszenie znaku towarowego zostało odrzucone, obejmują pojemniki i akcesoria do użytku domowego i kuchennego, które mogą służyć do przechowywania żywności, płynów lub jakichkolwiek innych przedmiotów, takich jak przedmioty użytku domowego lub dekoracyjne. W konsekwencji zgłoszony znak towarowy określa przeznaczenie tych towarów. Ponadto stwierdziła ona, że zgłoszony znak towarowy opisuje również zasadniczą właściwość wskazanych towarów, a mianowicie ich jakość jako towarów ekologicznych, ponieważ towary te mogą być wykonane z materiałów przyjaznych dla środowiska lub nadawać się do wielokrotnego użytku. Ponadto elementy graficzne są niewystarczające do nadania oznaczeniu charakteru odróżniającego i nie mogą odwrócić uwagi konsumenta od opisowego znaczenia elementów słownych zgłoszonego znaku towarowego. Przedstawienie liścia jest banalne i ledwo dostrzegalne, podczas gdy przedstawienie butelki ułożonej poziomo stanowi wierne przedstawienie towarów.
23 Wreszcie, w pkt 44–48 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza oddaliła argumenty oparte na porównaniu z innymi wcześniejszymi rejestracjami.
W przedmiocie pierwszego zarzutu szczegółowego, dotyczącego błędnej analizy rozpatrywanych towarów
24 Skarżąca podnosi na wstępie, że w pkt 27 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza odnosi się do towarów, które nie odpowiadają towarom widniejącym w wykazie towarów oznaczonych zgłoszonym znakiem towarowym. W świetle art. 33 ust. 2 i 4 rozporządzenia 2017/1001 EUIPO nie może zaś modyfikować wykazu towarów. Taki błąd świadczy o nieprawidłowej analizie towarów, dla których zgłoszony został znak towarowy. Skarżąca podkreśla w szczególności błąd związany z użyciem określenia „przybory do użytku w gospodarstwie domowym lub przybory kuchenne” zamiast określenia „naczynia” figurującego w wykazie towarów oznaczanych zgłoszonym znakiem towarowym. Gdyby Izba Odwoławcza wzięła pod uwagę „naczynia”, nie mogłaby ich uznać za pojemniki o ekologicznym charakterze.
25 Następnie skarżąca podnosi, że Izba Odwoławcza popełniła błąd w ocenie, uznając w pkt 27 zaskarżonej decyzji, że wyrażenie „wyroby szklane: butelki, pojemniki, słoiki, dzbanki, pudełka, przybory do użytku w gospodarstwie domowym lub przybory kuchenne, wazony, doniczki” stanowi pojęcie ogólne. Zdaniem skarżącej chodzi tu pojedyncze towary uporządkowane ze względu na łączącą je cechę, a mianowicie to, że są one wytworzone ze szkła. Izba Odwoławcza nie mogła zatem stwierdzić, że częściowe odrzucenie zgłoszenia znaku towarowego było niemożliwe z uwagi na brak średnika pomiędzy poszczególnymi wymienionymi wyrobami ze szkła.
26 Wreszcie, Izba Odwoławcza błędnie zrównała wszystkie towary oznaczone zgłoszonym znakiem towarowym z „pojemnikami i akcesoriami do użytku domowego i kuchennego” mogącymi służyć do przechowywania. W tym zakresie podnosi ona, że ujęcie towarów i usług w tej samej klasie nie może stanowić podstawy, aby uznać je za podobne do siebie. Izba Odwoławcza naruszyła zatem również art. 33 ust. 2 i 7 oraz art. 42 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001.
27 EUIPO kwestionuje argumenty skarżącej.
28 W pierwszej kolejności, co się tyczy argumentu dotyczącego błędu w wykazie towarów przytoczonym w zaskarżonej decyzji, należy zauważyć, że w pkt 1, 22 i 27 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza wyliczyła towary należące do klasy 21, dla których zgłoszenie do rejestracji zostało odrzucone. Między stronami jest bezsporne, że brzmienie tych towarów w języku polskim, które przyjęła Izba Odwoławcza, nie jest dokładnie takie samo jak to, które widnieje w tym samym języku w zgłoszeniu.
29 W szczególności jest prawdą, że Izba Odwoławcza zastąpiła termin „naczynia” widniejący w wykazie towarów objętych zgłoszonym znakiem towarowym wyrażeniem „przybory do użytku w gospodarstwie domowym lub przybory kuchenne”. Izba Odwoławcza, dokonując wpisu w zaskarżonej decyzji jednego z towarów oznaczonych zgłoszonym znakiem towarowym, popełniła zatem błąd, który wynika prawdopodobnie, jak podkreśliło EUIPO na rozprawie, z błędu w tłumaczeniu.
30 Jednakże, jak twierdzi EUIPO, błąd ten nie ma wpływu na zgodność z prawem zaskarżonej decyzji. Pojęcie „przyborów do użytku w gospodarstwie domowym i przyborów kuchennych” obejmuje bowiem pojęcie „naczyń”, jak zresztą przyznaje to skarżąca, stwierdzając, że w ramach „przyborów do użytku w gospodarstwie domowym lub przyborów kuchennych” zamieścić można szeroki zakres towarów, podczas gdy „naczynia” są pojęciem węższym. Jako że Izba Odwoławcza stwierdziła, iż zgłoszony znak towarowy ma charakter opisowy względem „przyborów do użytku w gospodarstwie domowym lub przyborów kuchennych”, ten sam wniosek ma zastosowanie a fortiori w odniesieniu do naczyń.
31 Co więcej, zaskarżoną decyzją Izba Odwoławcza utrzymała w mocy decyzję ekspertki w całości. Ekspertka zaś prawidłowo oznaczyła ten towar jako „naczynia”.
32 W związku z tym rozpatrywany błąd nie może skutkować stwierdzeniem nieważności zaskarżonej decyzji, ponieważ nie miał on żadnego wpływu na wynik postępowania [zob. podobnie wyrok z dnia 3 czerwca 2015 r., Giovanni Cosmetics/OHIM – Vasconcelos & Gonçalves (GIOVANNI GALLI), T‑559/13, EU:T:2015:353, pkt 135 (niepublikowany) i przytoczone tam orzecznictwo].
33 Ponadto, po pierwsze, o ile skarżąca zamierza podnieść argument na podstawie art. 33 ust. 2 i 4 rozporządzenia 2017/1001, odnoszącego się do wskazania przez zgłaszającego w sposób wystarczająco jasny i precyzyjny towarów, w odniesieniu do których wnosi o ochronę znaku towarowego, wystarczy zauważyć, że przepisy te nie mają znaczenia w niniejszej sprawie. Izba Odwoławcza nie odrzuciła bowiem zgłoszonego znaku towarowego ze względu na brak jasności i precyzji wykazu towarów, dla których wystąpiono o ochronę, lecz ze względu na opisowy charakter zgłoszonego znaku towarowego w odniesieniu do tych towarów. Ponadto wbrew temu, co twierdzi skarżąca, okoliczność, że Izba Odwoławcza dokonała błędnego wpisu jednego z towarów w zaskarżonej decyzji, nie oznacza, że zmieniła ona wykaz towarów oznaczonych zgłoszonym znakiem towarowym.
34 Po drugie, skarżąca nie może skutecznie powoływać się na wyroki z dnia 20 kwietnia 2018 r., Mitrakos/EUIPO – Belasco Baquedano (YAMAS) (T‑15/17, niepublikowany, EU:T:2018:198), i z dnia 24 października 2019 r., ZPC Flis/EUIPO – Aldi Einkauf (Happy Moreno choco) (T‑498/18, EU:T:2019:763), na poparcie swojej argumentacji. Sprawy, w których zapadły te wyroki, dotyczyły bowiem postępowań w sprawie sprzeciwu, w których Izba Odwoławcza dokonała oceny podobieństwa towarów w rozumieniu art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2017/1001. Wyroki te nie mają zatem znaczenia, ponieważ w niniejszej sprawie Izba Odwoławcza nie dokonała takiej oceny. W szczególności skarżąca nie może opierać się na wyroku z dnia 24 października 2019 r., Happy Moreno choco (T‑498/18, EU:T:2019:763), w którym Sąd orzekł, że Izba Odwoławcza popełniła błąd, uwzględniając do celów analizy prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd wykaz towarów oznaczonych pierwotnie wcześniejszymi znakami towarowymi, podczas gdy wykaz ten został ograniczony. Tego typu błędu nie można uznać za podobny do błędu w tłumaczeniu i zapisie towaru, takiego jak w niniejszej sprawie.
35 W drugiej kolejności, jeśli chodzi o argument odnoszący się do błędu dotyczącego „wyrobów szklanych: butelek, pojemników, słoików, dzbanków, pudełek, przyborów do użytku w gospodarstwie domowym lub przyborów kuchennych, wazonów, doniczek”, należy zauważyć, że w pkt 27 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza stwierdziła, iż stanowią one jedno pojęcie. Ponieważ „wyroby szklane” obejmują również szklane pudełka i szklane pojemniki, do których stosuje się znaczenie opisowe, okoliczność ta jest wystarczająca do odmówienia rejestracji zgłoszonego oznaczenia dla wszystkich tych towarów.
36 Jak zaś słusznie podnosi skarżąca, określenie „wyroby szklane: butelki, pojemniki, słoiki, dzbanki, pudełka, przybory do użytku w gospodarstwie domowym lub przybory kuchenne, wazony, doniczki” należy interpretować nie jako odnoszące się do jednej kategorii towarów, mianowicie do „wyrobów szklanych”, lecz jako stanowiące wyczerpujący wykaz różnych wyrobów ze szkła. Wyroby ze szkła, dla których konkretnie wystąpiono o ochronę rozpatrywanego znaku towarowego, zostały bowiem wymienione enumeratywnie po dwukropku. Wbrew temu, co wskazała Izba Odwoławcza, brak średnika między poszczególnymi wymienionymi wyrobami ze szkła nie ma znaczenia. Z tego względu, jak przyznaje EUIPO, Izba Odwoławcza nie mogła oprzeć się na okoliczności, że zgłoszony znak towarowy ma charakter opisowy w odniesieniu do niektórych wymienionych wyrobów ze szkła, aby uznać, że ma on taki charakter względem wszystkich tych towarów.
37 Należy jednak zauważyć, że Izba Odwoławcza stwierdziła w pkt 22–25 zaskarżonej decyzji, iż zgłoszony znak towarowy opisuje przeznaczenie i ekologiczny charakter wszystkich rozpatrywanych towarów. Ponadto w pkt 26 zaskarżonej decyzji stwierdziła ona w szczególności, że szklanki, dzbanki, doniczki lub wazony służą do przechowywania różnych przedmiotów i mogą być wykonane z materiałów przyjaznych dla środowiska lub być wielokrotnego użytku. Z tego względu należy stwierdzić, że sporne stwierdzenie Izby Odwoławczej zawarte w pkt 27 zaskarżonej decyzji nie miało wpływu na zgodność z prawem zaskarżonej decyzji. Z powyższego wynika, zgodnie z orzecznictwem przytoczonym w pkt 32 powyżej, że błąd ten nie może skutkować stwierdzeniem jej nieważności.
38 W trzeciej kolejności, co się tyczy argumentu dotyczącego zrównania wszystkich towarów z pudełkami lub pojemnikami do przechowywania, należy zauważyć, że w pkt 22 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza stwierdziła, iż towary, dla których odmówiono rejestracji zgłoszonego znaku towarowego, „obejmują pojemniki i akcesoria do użytku domowego i kuchennego”. Skarżąca nie zakwestionowała tego stwierdzenia i nie podniosła, że niektóre z towarów wskazanych i wymienionych w pkt 3 powyżej nie stanowią pojemników ani akcesoriów do użytku domowego i kuchennego.
39 Skarżąca, podnosząc naruszenie art. 33 ust. 7 rozporządzenia 2017/1001, ogranicza się do wskazania, że Izba Odwoławcza niesłusznie uznała, iż wszystkie rozpatrywane towary należące do klasy 21 są podobne ze względu na ich przynależność do tej samej klasy. Jednakże w zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza w żaden sposób nie oparła się na tym przepisie, zgodnie z którym „[w]ystępowanie towarów i usług w tej samej klasie klasyfikacji nicejskiej nie stanowi podstawy, aby uznać je za podobne do siebie”. Wcale nie uznała ona, że towary oznaczone zgłoszonym znakiem towarowym są podobne, ani nie oparła się na ich przynależności do tej samej klasy. Nie można zatem stwierdzić, że naruszyła ona ten przepis.
40 Co się tyczy naruszenia art. 42 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001, zgodnie z którym „[w] przypadku gdy na mocy art. 7 znak towarowy nie kwalifikuje się do rejestracji w odniesieniu do niektórych lub wszystkich towarów lub usług objętych zgłoszeniem unijnego znaku towarowego, zgłoszenie odrzuca się w odniesieniu do tych towarów lub usług”, wystarczy wskazać, że skarżąca nie wyjaśnia, w jaki sposób Izba Odwoławcza miała naruszyć ten przepis ani w jaki sposób powołanie się na ten przepis miałoby być istotne dla poparcia argumentu, zgodnie z którym Izba Odwoławcza błędnie przyjęła, iż rozpatrywane towary są podobne. Ponadto z akt sprawy wynika, że zgłoszenie znaku towarowego zostało odrzucone przez ekspertkę właśnie częściowo.
41 W zakresie, w jakim argument skarżącej należy rozumieć jako zmierzający do podniesienia, że Izba Odwoławcza nie mogła uznać, iż wszystkie rozpatrywane towary są przeznaczone do przechowywania, należy zauważyć, że argument ten odnosi się do opisowego charakteru jednej z właściwości towarów i zostanie zbadany w ramach analizy drugiego zarzutu szczegółowego.
42 Z powyższego wynika, że pierwszy zarzut szczegółowy należy oddalić.
W przedmiocie drugiego zarzutu szczegółowego, dotyczącego błędnej oceny opisowego charakteru cechy towarów, która nie stanowi ani ich przeznaczenia, ani czynnika decydującego o zakupie
43 Skarżąca twierdzi, że zgłoszony znak towarowy nie ma żadnego bezpośredniego i konkretnego związku z rozpatrywanymi towarami. Przypisanie znaczenia „ekologiczne przechowywanie” towarom takim jak kieliszki wymaga od odbiorców uruchomienia procesów myślowych i wyobraźni – a to wyłącza możliwość uznania oznaczenia za opisowe.
44 Znaczenie to nie ma według niej żadnego związku z naturą towarów i nie stanowi nawiązania do jednej z ich cech właściwych. W szczególności skarżąca podnosi, że zdolność do przechowywania nie jest istotną właściwością towarów takich jak wazony, donice i kieliszki. Ponadto owa zdolność do przechowywania nie ma żadnego znaczenia dla właściwego kręgu odbiorców przy zakupie.
45 Aspekt ekologiczności wyrobów ze szkła również nie jest jej zdaniem istotny. Fakt, że jest to materiał nadający się do recyklingu, nie ma wpływu na podejmowaną przez konsumentów decyzję o zakupie. Ponadto szkło, z którego produkowane są te wyroby, nie zawsze podlega recyklingowi. Poza tym wyroby ze szkła kupowane są na wiele lat i w zamierzeniu nie mają podlegać zniszczeniu.
46 EUIPO kwestionuje argumenty skarżącej.
47 Na wstępie należy zauważyć, że skarżąca nie kwestionuje skutecznie stwierdzenia Izby Odwoławczej, zgodnie z którym elementy słowne zgłoszonego znaku towarowego oznaczają „ekologiczne przechowywanie”. W tym względzie niczym nie wspiera ona swojego twierdzenia, zgodnie z którym Izba Odwoławcza dokonała „przejścia” od określenia „eco” do angielskiego określenia „ecological”. W każdym razie z orzecznictwa wynika, że przedrostek „eco” stanowi powszechnie używany skrót od angielskiego słowa „ecological”, oznaczającego „ekologiczny”, a odniesienie „eco” jest często używane w ramach sprzedaży dóbr i usług w celu zwrócenia uwagi na ekologiczne pochodzenie towaru lub brak skutków dla środowiska przy jego używaniu [zob. wyrok z dnia 15 stycznia 2013 r., BSH/OHIM (ecoDoor), T‑625/11, EU:T:2013:14, pkt 21 i przytoczone tam orzecznictwo].
48 Skarżąca kwestionuje natomiast istnienie bezpośredniego i konkretnego związku między zgłoszonym znakiem towarowym a rozpatrywanymi towarami.
49 Izba Odwoławcza słusznie zaś stwierdziła w pkt 23 i 24 zaskarżonej decyzji, że wszystkie towary oznaczone zgłoszonym znakiem towarowym mogą służyć do przechowywania żywności lub jakichkolwiek innych przedmiotów, takich jak przedmioty użytku domowego lub dekoracyjne, i że to przechowywanie może być dokonywane w sposób zrównoważony lub przyjazny dla środowiska.
50 Po pierwsze, należy bowiem stwierdzić – jak wynika już z pkt 38 powyżej – że rozpatrywane towary obejmują w szczególności pojemniki. Pojemniki są zaś przeznaczone do przechowywania żywności, napojów, roślin lub też innych artykułów. O ile jest prawdą, jak podnosi skarżąca, że szklanki służą ogólnie do wypicia napoju, wazony – do prezentacji bukietu kwiatów, donice – do sadzenia roślin, naczynia ze szkła, w szczególności żaroodporne – do zapiekania lub serwowania potraw, dzbanki – do nalewania płynów, a akcesoria barowe – do przygotowywania drinków, o tyle jednak wszystkie te towary są pojemnikami i z tego względu przechowuje się w nich żywność, napoje i pozostałe artykuły, choćby krótkotrwale.
51 Izba Odwoławcza nie popełniła również błędu, stwierdzając w pkt 26 zaskarżonej decyzji, że „szklanki”, „dzbanki”, „wazony”, „naczynia żaroodporne ze szkła” i „doniczki” mogą służyć do przechowywania różnych przedmiotów, w szczególności w ramach użytku domowego lub o charakterze dekoracyjnym. Wbrew temu, co twierdzi skarżąca, to przeznaczenie rozpatrywanych towarów nie jest w żaden sposób nietypowe, lecz wynika z charakteru rozpatrywanych produktów, mianowicie z tego, że mogą one być wklęsłymi pojemnikami przeznaczonymi do tego, by umieszczać i trzymać w nich substancje lub przedmioty.
52 Można zatem rozsądnie przyjąć, że zgłoszony znak towarowy będzie postrzegany przez właściwy krąg odbiorców jako opis przeznaczenia tych towarów, zgodnie z orzecznictwem przytoczonym w pkt 17 powyżej.
53 Argument, zgodnie z którym konsumenci nie kierują się przy wyborze tą cechą towarów, nie ma znaczenia. Jak wynika bowiem z orzecznictwa przytoczonego w pkt 18 powyżej, właściwość opisywana przez zgłoszony znak towarowy nie musi być istotna pod względem handlowym, o ile jest obiektywna i nierozerwalnie związana z charakterem towarów lub usług, co wynika z pkt 50 i 51 powyżej. W rezultacie okoliczność, że konsumenci kierują się przy zakupie również innymi względami, takimi jak kształt, waga lub styl rozpatrywanych wyrobów ze szkła, nie ma wpływu na opisowy charakter zgłoszonego znaku towarowego.
54 Po drugie, należy zauważyć, podobnie jak uczyniło to EUIPO, że zestawienie dwóch określeń „eco” i „storage” umożliwia właściwemu kręgowi odbiorców bezpośrednie i natychmiastowe zrozumienie, że towary te są przystosowane do przechowywania, które jest ekologiczne – albo dlatego, że nadają się one do wielokrotnego użytku i w ten sposób zapobiegają powstawaniu odpadów, albo dlatego, że mogą być wykonane z materiałów przyjaznych dla środowiska. W tym względzie należy zauważyć, że zgłoszony znak towarowy oznacza właśnie w szczególności wyroby ze szkła.
55 Skarżąca argumentuje, że szkło, z którego produkowane są naczynia, kieliszki, karafki, wazony, donice lub naczynia żaroodporne, nie zawsze podlega recyklingowi. Argument ten nie ma jednak znaczenia, ponieważ – jak podnosi EUIPO – takie towary mogą być wytwarzane ze szkła pochodzącego z recyklingu lub podlegającego recyklingowi. Ponadto skarżąca sama przyznaje, że wyroby ze szkła są kupowane w celu ich używania przez wiele lat. Nadają się one zatem do wielokrotnego, a nie jednorazowego użytku, co wystarcza do wykazania, że mogą one mieć charakter ekologiczny.
56 Ponadto argument, zgodnie z którym podczas zakupu konsumenci nie kierują się przy wyborze okolicznością, że towary te są przeznaczone do ekologicznego przechowywania, nie ma znaczenia z tych samych względów, które zostały przedstawione w pkt 53 powyżej. Ponadto argument ten nie jest również zasadny. Należy bowiem zauważyć, że konsumenci i producenci zwracają coraz większą uwagę na ekologiczne właściwości towarów oraz na to, czy proces ich produkcji jest przyjazny dla środowiska. Odniesienie „eco” jest często używane w ramach sprzedaży dóbr i usług w celu zwrócenia uwagi na ekologiczne pochodzenie towaru lub brak skutków dla środowiska przy jego używaniu. Gwarancja poszanowania środowiska może zatem wpłynąć na decyzję o zakupie podejmowaną zarówno przez konsumentów, jak i przedsiębiorców [wyrok z dnia 24 kwietnia 2012 r., Leifheit/OHIM (EcoPerfect), T‑328/11, niepublikowany, EU:T:2012:197, pkt 45].
57 W konsekwencji Izba Odwoławcza słusznie przyjęła, że zgłoszony znak towarowy ma bezpośredni i konkretny związek z towarami oznaczonymi zgłoszonym znakiem towarowym. Drugi zarzut szczegółowy należy zatem oddalić.
W przedmiocie trzeciego zarzutu szczegółowego, dotyczącego nieprawidłowego badania charakteru odróżniającego oznaczenia w szczególności z powodu zdeprecjonowania jego warstwy graficznej
58 W ramach trzeciego zarzutu szczegółowego skarżąca podnosi, że zgłoszone oznaczenie nadaje się do pełnienia funkcji znaku towarowego i posiada minimum charakteru odróżniającego. Dla stwierdzenia charakteru odróżniającego nie jest konieczne wykazanie oryginalności elementów graficznych znaku towarowego. Zdaniem skarżącej Izba Odwoławcza nie mogła uznać, że oznaczenie jest standardowe i powszechne na rynku. Ponadto zgłoszony znak towarowy nie stanowi również wiernego przedstawienia rozpatrywanych towarów. W tym względzie skarżąca przedstawiła dowody mogące wykazać, że standardowym przedstawieniem butelki, pojemnika lub kolby jest pokazanie ich w pionie, a nie w poziomie. Ponadto zgłoszony znak towarowy zawiera dodatkowe elementy, którymi są napis i listek. Zgłoszony znak towarowy stanowi zatem metaforę lub aluzję, która posiada charakter odróżniający.
59 EUIPO kwestionuje argumenty skarżącej.
60 Należy stwierdzić, że argumenty przedstawione w ramach trzeciego zarzutu szczegółowego zmierzają głównie w istocie do zakwestionowania dokonanej przez Izbę Odwoławczą oceny opisowego charakteru rozpatrywanego oznaczenia zwłaszcza w odniesieniu do jego elementów graficznych.
61 W tym względzie zgodnie z orzecznictwem kwestią rozstrzygającą dla celów oceny charakteru opisowego rozpatrywanego oznaczenia jest to, czy z punktu widzenia właściwego kręgu odbiorców elementy graficzne zmieniają znaczenie zgłoszonego znaku towarowego w odniesieniu do rozpatrywanych towarów. Należy również przypomnieć, że jeżeli element słowny znaku towarowego jest opisowy, to sam znak, jako całość, również jest opisowy, o ile elementy graficzne tego znaku nie pozwalają na odwrócenie uwagi właściwego kręgu odbiorców od opisowego przekazu tego elementu słownego [wyrok z dnia 11 lipca 2012 r., Laboratoire Garnier/OHIM (natural beauty), T‑559/10, niepublikowany, EU:T:2012:362, pkt 27; zob. także wyrok z dnia 3 października 2019 r., LegalCareers/EUIPO (LEGALCAREERS), T‑686/18, niepublikowany, EU:T:2019:722, pkt 42 i przytoczone tam orzecznictwo].
62 Należy przypomnieć, że Izba Odwoławcza stwierdziła – czemu skarżąca nie zaprzeczyła – że właściwy krąg odbiorców będzie w stanie bez trudności dostrzec w zgłoszonym znaku towarowym przedstawienie butelki z pokrywką oraz przedstawienie liścia.
63 Izba Odwoławcza słusznie zaś wskazała, w szczególności w pkt 34 zaskarżonej decyzji, że przedstawienie butelki może być nośnikiem idei przechowywania, podczas gdy przedstawienie liścia ilustruje ekologiczny charakter towarów. Wynika z tego, że elementy graficzne oznaczenia jedynie podkreślają znaczenie jego elementów słownych, a zatem nie odwracają uwagi właściwego kręgu odbiorców od ich opisowego przekazu.
64 Argumenty skarżącej nie mogą podważyć tego wniosku.
65 Po pierwsze, argument, zgodnie z którym butelka jest ogólnie przedstawiana pionowo, nie ma znaczenia. Skarżąca nie wykazała bowiem, że poziome przedstawienie butelki uniemożliwia konsumentowi wyraźne i natychmiastowe dostrzeżenie jej kształtu. Ponadto, jak zauważa EUIPO, butelka może być przechowywana zarówno w pionie, jak i w poziomie. A zatem Izba Odwoławcza nie popełniła błędu, stwierdzając, że ten element graficzny stanowi wierne przedstawienie w szczególności butelki i wzmacnia opisowy charakter oznaczenia.
66 Po drugie, przedstawienia liścia nie można uznać jedynie za aluzję do ekologicznego charakteru towarów. Zważywszy bowiem, że chodzi tu o dość banalne przedstawienie liścia widniejącego obok określenia „eco”, Izba Odwoławcza słusznie stwierdziła, że podkreśla on ekologiczny charakter towarów, którego nośnikiem jest wspomniane określenie. Przywołana przez skarżącą okoliczność, że liść wydaje się wychodzić poza ramy butelki, nie ma znaczenia, ponieważ zarówno przedstawienie liścia, jak i przedstawienie butelki pozostają łatwo rozpoznawalne.
67 Po trzecie, skarżąca nie może utrzymywać, że Izba Odwoławcza postawiła wymóg, by dla celów uznania ich za odróżniające elementy graficzne oznaczenia wykazywały szczególną oryginalność, wykluczając tym samym możliwość posiadania takiego charakteru przez proste formy. Argument skarżącej w tym względzie wynika z błędnego zrozumienia zaskarżonej decyzji. Zawarte w pkt 33 zaskarżonej decyzji stwierdzenie Izby Odwoławczej, zgodnie z którym „nie określono jednak, na czym ma polegać oryginalność elementów graficznych”, miało jedynie na celu wskazanie, że skarżąca niczym nie wsparła swojego argumentu zmierzającego do podniesienia, iż elementy graficzne zgłoszonego oznaczenia są oryginalne.
68 Po czwarte, skarżąca nie ma również podstaw, by twierdzić, że Izba Odwoławcza „zdeprecjonowała” elementy graficzne zgłoszonego oznaczenia. Należy bowiem zauważyć, że Izba wzięła pod uwagę te elementy w ramach oceny opisowego charakteru oznaczenia, jako że oznaczenie to zostało przeanalizowane jako całość.
69 Trzeci zarzut szczegółowy należy zatem oddalić.
70 W zakresie, w jakim należałoby interpretować niektóre argumenty w ramach trzeciego zarzutu szczegółowego jako zmierzające do podniesienia, że zgłoszony znak towarowy ma wystarczająco odróżniający charakter, należy zauważyć, że argumentacja ta dotyczy naruszenia art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2017/1001 i zostanie przeanalizowana w pkt 88 i 89 poniżej. Każda z bezwzględnych podstaw odmowy rejestracji wymienionych w art. 7 ust. 1 tego rozporządzenia wymaga bowiem odrębnego zbadania [zob. podobnie wyroki: z dnia 12 stycznia 2006 r., Deutsche SiSi‑Werke/OHIM, C‑173/04 P, EU:C:2006:20, pkt 59; z dnia 1 września 2021 r., Gruppe Nymphenburg Consult/EUIPO (Limbic® Types), T‑96/20, EU:T:2021:527, pkt 63 i przytoczone tam orzecznictwo].
W przedmiocie czwartego zarzutu szczegółowego, dotyczącego naruszenia zasad prawnych dobrej administracji, pewności prawa i równego traktowania
71 Skarżąca, przywołując art. 20 i art. 41 ust. 1 karty oraz art. 95 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001, twierdzi, że Izba Odwoławcza odstąpiła od swojej wcześniejszej praktyki i nie wyjaśniła powodów, dla których jedynie częściowo odwołała się do decyzji EUIPO, na które skarżąca powoływała się w toku postępowania. Izba Odwoławcza nie wyjaśniła również powodów, dla których uznała, że zgłoszony znak towarowy różni się od innych przywoływanych znaków towarowych. Brak stanowiska Izby w tym zakresie uniemożliwia zrozumienie podstaw wydanej decyzji i przeprowadzenie jej kontroli. Skarżąca podnosi również, że zaskarżona decyzja opiera się na nielogicznej i wewnętrznie sprzecznej argumentacji.
72 EUIPO kwestionuje argumenty skarżącej.
73 Należy przypomnieć, że EUIPO jest zobowiązane wykonywać swe kompetencje w zgodzie z ogólnymi zasadami prawa Unii, takimi jak zasady równego traktowania i dobrej administracji (wyrok z dnia 10 marca 2011 r., Agencja Wydawnicza Technopol/OHIM, C‑51/10 P, EU:C:2011:139, pkt 73). W świetle wspomnianych zasad EUIPO powinno brać pod uwagę decyzje wydane już w odniesieniu do podobnych zgłoszeń i ze szczególną uwagą rozważyć, czy w danym przypadku rozstrzygnięcie winno brzmieć podobnie, przy czym stosowanie tych zasad musi pozostawać w zgodzie z przestrzeganiem zasady legalności (wyrok z dnia 10 marca 2011 r., Agencja Wydawnicza Technopol/OHIM, C‑51/10 P, EU:C:2011:139, pkt 74, 75).
74 W konsekwencji osoba, która wystąpiła o rejestrację oznaczenia w charakterze unijnego znaku towarowego, nie może powoływać się z korzyścią dla siebie na ewentualnie niezgodne z prawem działanie na rzecz innej osoby w celu uzyskania identycznej decyzji. W pozostałym zakresie ze względów pewności prawa i właśnie dobrej administracji każde zgłoszenie do rejestracji musi zostać rozpatrzone w sposób dokładny i kompletny, tak aby uniknąć nieprawidłowego rejestrowania znaków towarowych. Takie rozpatrzenie musi mieć miejsce w każdym konkretnym przypadku. Rejestracja oznaczenia jako unijnego znaku towarowego zależy bowiem od specyficznych kryteriów, które znajdują zastosowanie w kontekście stanu faktycznego danej sprawy i służą weryfikacji, czy dane oznaczenie nie jest objęte podstawą odmowy rejestracji (wyrok z dnia 10 marca 2011 r., Agencja Wydawnicza Technopol/OHIM, C‑51/10 P, EU:C:2011:139, pkt 76, 77).
75 Ponadto zgodnie z art. 95 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001 w trakcie postępowania EUIPO bada stan faktyczny z urzędu. Z orzecznictwa wynika, że przepis ten jest wyrazem obowiązku staranności, zgodnie z którym właściwa instytucja powinna zbadać starannie i bezstronnie wszystkie istotne okoliczności faktyczne i prawne danego przypadku [zob. wyrok z dnia 16 października 2018 r., Asics/EUIPO – Van Lieshout Textielagenturen (Przedstawienie czterech skrzyżowanych linii), T‑581/17, niepublikowany, EU:T:2018:685, pkt 19 i przytoczone tam orzecznictwo].
76 W niniejszej sprawie z analizy trzech poprzednich zarzutów szczegółowych wynika, że Izba Odwoławcza słusznie stwierdziła na podstawie starannego i pełnego badania, a także wziąwszy pod uwagę sposób postrzegania charakterystyczny dla właściwego kręgu odbiorców oraz rozpatrywane towary, że na przeszkodzie rejestracji zgłoszonego znaku towarowego stoi bezwzględna podstawa odmowy rejestracji wskazana w art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 2017/1001, wobec czego skarżąca nie może skutecznie powoływać się na wcześniejsze decyzje EUIPO w celu podważenia tego stwierdzenia.
77 Co więcej, należy zauważyć, że w celu zilustrowania wskazywanej przyjętej praktyki decyzyjnej EUIPO, od której Izba Odwoławcza jakoby odeszła, skarżąca ogranicza się do powołania się na dwie wcześniejsze rejestracje, a mianowicie na słowne znaki towarowe EcoUp Packaging i Ecobiopack. Rejestracja tych znaków towarowych była zaś przedmiotem jedynie decyzji ekspertów, a izby odwoławcze nie mogą w każdym razie być związane decyzjami niższych instancji [zob. podobnie wyroki: z dnia 22 maja 2014 r., NIIT Insurance Technologies/OHIM (EXACT), T‑228/13, niepublikowany, EU:T:2014:272, pkt 48; z dnia 4 lipca 2018 r., Deluxe Entertainment Services Group/EUIPO (deluxe), T‑222/14 RENV, niepublikowany, EU:T:2018:402, pkt 71].
78 W zakresie, w jakim argumentację skarżącej należy rozumieć jako zmierzającą do stwierdzenia, że Izba Odwoławcza uchybiła ciążącemu na niej obowiązkowi uzasadnienia, należy wskazać, co następuje.
79 Na podstawie art. 94 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia 2017/1001, na którego naruszenie powołuje się skarżąca, decyzje EUIPO zawierają uzasadnienie. Ten obowiązek uzasadnienia ma taki sam zakres jak obowiązek wynikający z art. 296 TFUE, wymagający, by rozumowanie autora aktu przedstawiało się w sposób jasny i jednoznaczny. Jego podwójnym celem jest, po pierwsze, umożliwienie zainteresowanym zapoznania się z motywami wydania danego aktu, tak by mieli oni możliwość obrony swoich praw, a po drugie, umożliwienie sądowi Unii przeprowadzenia kontroli zgodności z prawem decyzji. Nie jest wymagane, by uzasadnienie wyszczególniało wszystkie istotne elementy faktyczne i prawne, ponieważ ocena, czy uzasadnienie aktu spełnia wymogi wspomnianego art. 296 TFUE, winna opierać się nie tylko na jego brzmieniu, ale także uwzględniać okoliczności jego wydania, jak również całość przepisów prawa regulującego daną dziedzinę [wyrok z dnia 23 września 2020 r., CEDC International/EUIPO – Underberg (Kształt źdźbła trawy w butelce), T‑796/16, EU:T:2020:439, pkt 186 (niepublikowany)].
80 Ponadto obowiązek uzasadnienia nie nakazuje izbom odwoławczym przedstawienia wyjaśnienia, które podejmowałoby w sposób wyczerpujący punkt po punkcie argumentację przedstawioną przez strony sporu. Wystarczy, by przedstawiły one fakty i rozważania prawne o zasadniczym znaczeniu dla systematyki decyzji [zob. wyrok z dnia 12 marca 2020 r., Maternus/EUIPO – adp Gauselmann (Jokers WILD Casino), T‑321/19, niepublikowany, EU:T:2020:101, pkt 16 i przytoczone tam orzecznictwo].
81 Wbrew zaś temu, co twierdzi skarżąca, Izba Odwoławcza przedstawiła w sposób jasny i jednoznaczny powody, które skłoniły ją do uznania, że zgłoszony znak towarowy ma charakter opisowy, w zgodzie z praktyką decyzyjną EUIPO. W szczególności Izba Odwoławcza wyjaśniła w pkt 44 zaskarżonej decyzji, że przywołane przez skarżącą przykłady wcześniejszych rejestracji nie odnoszą się do tego samego oznaczenia co oznaczenie rozpatrywane w niniejszej sprawie. Ponadto w pkt 46 zaskarżonej decyzji przytoczyła ona szereg wcześniejszych rozstrzygnięć Sądu i izb odwoławczych, wyjaśniając, że decyzja ekspertki jest z nimi zgodna. W każdym razie wskazała ona w pkt 45 zaskarżonej decyzji, że rejestracja znaku towarowego powinna być oceniana wyłącznie na podstawie rozporządzenia 2017/1001, stosownie do jego wykładni dokonanej przez sąd Unii, a nie na podstawie wcześniejszej praktyki EUIPO.
82 Tym samym Izba Odwoławcza przedstawiła rozważania prawne o zasadniczym znaczeniu dla systematyki zaskarżonej decyzji. Okoliczność, że Izba Odwoławcza nie wypowiedziała się w sposób wyczerpujący na temat wszystkich przykładów wcześniejszych rejestracji przywołanych przez skarżącą, a w szczególności w przedmiocie słownych znaków towarowych EcoUp Packaging i Ecobiopack, nie może stanowić zgodnie z orzecznictwem przytoczonym w pkt 80 powyżej braku uzasadnienia.
83 Ponadto argument, zgodnie z którym Izba Odwoławcza przedstawiła nielogiczną i wewnętrznie sprzeczną argumentację w pkt 47 i 48 zaskarżonej decyzji, jest nieistotny. We wspomnianych punktach Izba Odwoławcza oddaliła bowiem argumenty skarżącej odnoszące się, po pierwsze, do jednej z decyzji izby odwoławczej, a po drugie, do sprawy, w której zapadł wyrok z dnia 10 marca 2011 r., Agencja Wydawnicza Technopol/OHIM (C‑51/10 P, EU:C:2011:139), stwierdzając w istocie, że owe sprawy nie są podobne do niniejszej sprawy. Nawet gdyby należało zaś uznać, jak twierdzi skarżąca, że przywołała ona te sprawy nie ze względu na ich podobieństwo faktyczne z niniejszą sprawą, lecz w celu powołania się na zasadę, zgodnie z którą EUIPO powinno wziąć pod uwagę swoją wcześniejszą praktykę decyzyjną, wystarczy stwierdzić, że Izba Odwoławcza należycie uwzględniła tę zasadę i ustosunkowała się do argumentacji skarżącej dotyczącej wspomnianej wcześniejszej praktyki decyzyjnej w pkt 44–46 zaskarżonej decyzji. W tym względzie pkt 47 i 48 zaskarżonej decyzji należy zatem odczytywać – jak to podnosi EUIPO – jako uzupełniające podstawy uzasadnienia.
84 Wynika z tego, że uzasadnienie przedstawione przez Izbę Odwoławczą w zaskarżonej decyzji umożliwiło skarżącej zrozumienie jej podstaw i wniesienie skargi podważającej jej zasadność, a następnie Sądowi przeprowadzenie kontroli. Nie można zatem stwierdzić żadnego naruszenia art. 94 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia 2017/1001 ani art. 41 ust. 2 lit. c) karty.
85 Wreszcie, skarżąca powołuje się jeszcze na art. 41 ust. 2 lit. a) karty, dotyczący prawa do bycia wysłuchanym. Wystarczy jednak stwierdzić, że argument ten nie jest niczym poparty. Skarżąca nie podnosi bowiem, że Izba Odwoławcza nie dała jej możliwości skutecznego przedstawienia jej punktu widzenia.
86 Czwarty zarzut szczegółowy podniesiony przez skarżącą należy zatem oddalić.
87 Z tego względu Izba Odwoławcza słusznie stwierdziła, że w stosunku do towarów, dla których wystąpiono o rejestrację, zgłoszony znak towarowy ma charakter opisowy w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 2017/1001.
88 W zakresie, w jakim skarżąca twierdzi w istocie w ramach trzeciego zarzutu szczegółowego, że zgłoszony znak towarowy rozpatrywany jako całość ma charakter odróżniający w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2017/1001, należy przypomnieć, iż jak wynika z art. 7 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001, wystarczy, by jedna z wymienionych w tym przepisie bezwzględnych podstaw odmowy rejestracji znalazła zastosowanie, aby oznaczenie nie mogło zostać zarejestrowane jako unijny znak towarowy [wyroki: z dnia 19 września 2002 r., DKV/OHIM, C‑104/00 P, EU:C:2002:506, pkt 29; z dnia 21 września 2017 r., InvoiceAuction B2B/EUIPO (INVOICE AUCTION), T‑789/16, niepublikowany, EU:T:2017:638, pkt 49].
89 W niniejszej sprawie, skoro stwierdzono, że zgłoszony znak towarowy ma charakter opisowy w odniesieniu do rozpatrywanych towarów i że w konsekwencji na przeszkodzie jego rejestracji stoi podstawa odmowy rejestracji przewidziana w art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia 2017/1001, nie jest konieczne badanie zasadności trzeciego zarzutu szczegółowego w zakresie, w jakim zmierza on do zakwestionowania braku charakteru odróżniającego zgłoszonego znaku towarowego w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2017/1001.
90 Z całości powyższych rozważań wynika, że skargę należy oddalić w całości, bez konieczności orzekania w przedmiocie podważanej przez EUIPO dopuszczalności pierwszego żądania skarżącej w zakresie, w jakim zmierza ono do tego, by Sąd wydał ostateczny wyrok poprzez dopuszczenie do rejestracji zgłoszonego znaku towarowego, i żądania drugiego, przedstawionego posiłkowo, w zakresie, w jakim zmierza ono do zwrócenia się do Sądu o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.
W przedmiocie kosztów
91 Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę.
92 Ponieważ skarżąca przegrała sprawę, należy – zgodnie z żądaniem EUIPO – obciążyć ją kosztami postępowania.
Z powyższych względów
SĄD (trzecia izba)
orzeka, co następuje:
1) Skarga zostaje oddalona.
2) Trend Glass sp. z o.o. zostaje obciążona kosztami postępowania.
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 21 grudnia 2022 r.
E. Coulon | | M. van der Woude |