Sprawa T‑406/10

(publikacja fragmentów)

Emesa-Trefilería SA

i

Industrias Galycas SA

przeciwko

Komisji Europejskiej

Konkurencja – Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki – Europejski rynek stali sprężającej – Ustalanie cen, podział rynku i wymiana szczególnie chronionych informacji handlowych – Decyzja stwierdzająca naruszenie art. 101 WE – Współpraca w toku postępowania administracyjnego – Artykuł 139 lit. a) regulaminu postępowania przed Sądem

Streszczenie – wyrok Sądu (szósta izba) z dnia 15 lipca 2015 r.

1.      Prawo Unii Europejskiej – Zasady – Prawo do skutecznej ochrony sądowej – Sądowa kontrola decyzji wydanych przez Komisję w dziedzinie konkurencji – Kontrola zgodności z prawem i nieograniczone prawo orzekania zarówno w odniesieniu do kwestii prawnych jak i stanu faktycznego – Naruszenie – Brak

(art. 261 TFUE, 263 TFUE; Karta praw podstawowych Unii Europejskiej, art. 47; rozporządzenie Rady nr 1/2003, art. 31)

2.      Prawo Unii Europejskiej – Zasady – Prawo do skutecznej ochrony sądowej – Sądowa kontrola decyzji wydanych przez Komisję w dziedzinie konkurencji – Brak skutków erga omnes wyroków stwierdzających nieważność – Naruszenie – Brak

(art. 261 TFUE, 263 TFUE; Karta praw podstawowych Unii Europejskiej, art. 47; rozporządzenie Rady nr 1/2003, art. 31)

3.      Konkurencja – Grzywny – Kwota – Ustalenie – Dostosowanie kwoty podstawowej – Reguły w zakresie łagodzenia sankcji – Nienałożenie lub obniżenie grzywny w zamian za współpracę przedsiębiorstwa, któremu zarzucono naruszenie – Przesłanki – Spółka dominująca i spółki zależne – Konieczność istnienia jednostki gospodarczej w chwili współpracy

[art. 101 TFUE; porozumienie EOG, art. 53; rozporządzenie Rady nr 1/2003, art. 23 ust. 2; komunikat Komisji 2002/C 45/03, pkt 7, pkt 11 lit a), pkt 23 lit. b)]

4.      Postępowanie sądowe – Koszty – Koszty podlegające zwrotowi – Koszty, których należy uniknąć, spowodowane przez stronę i poniesione przez Sąd – Koszty spowodowane nieprzedstawieniem przez Komisje wersji jawnej dokumentów

[regulamin postępowania przed Sądem (1991), art. 139 lit. a)]

1.      Zobacz tekst orzeczenia.

(por. pkt 114, 115, 123, 124, 127)

2.      Co się tyczy zakresu wyroków stwierdzających nieważność, stwierdzenie nieważności decyzji indywidualnej ma skutek erga omnes i obowiązuje wszystkich, lecz w odróżnieniu od stwierdzenia nieważności aktu o zakresie ogólnym, nie wszyscy z niego korzystają. W istocie decyzja przyjęta w dziedzinie konkurencji względem wielu przedsiębiorstw, chociaż została sporządzona w formie pojedynczej decyzji, powinna być badana jako pakiet indywidualnych decyzji stwierdzających w odniesieniu do każdego z przedsiębiorstw będących adresatami tej decyzji, jakie naruszenie lub naruszenia popełniło, i nakładających grzywnę. W tym względzie, gdy adresat decyzji postanowi wnieść skargę o stwierdzenie nieważności, sąd Unii powinien rozpatrzyć jedynie fragmenty decyzji dotyczące tego adresata, a fragmenty dotyczące innych adresatów nie wchodzą w zakres przedmiotu sporu, który podlega rozstrzygnięciu przez ów sąd. W pozostałym zakresie decyzja pozostaje w konsekwencji wiążąca względem adresatów, którzy nie wnieśli skargi o stwierdzenie nieważności.

Jednak wyrok stwierdzający nieważność decyzji stanowiącej część pakietu indywidualnych decyzji w ramach prowadzonego przez Komisję postępowania w dziedzinie karteli może w konsekwencji, w niektórych okolicznościach prowadzić do powstania skutków dla innych podmiotów niż skarżący w postępowaniu, w którym zapadł ów wyrok stwierdzający nieważności.

Mając na względzie te czynniki, procedura stosowana przez Komisję i Sąd w dziedzinie konkurencji nie narusza, z uwagi na brak skutków erga omnes, art. 6 europejskiej konwencji praw człowieka sankcjonującej zasadę skutecznej ochrony sądowej.

(por. pkt 116–118, 126)

3.      W dziedzinie konkurencji jedynie przedsiębiorstwu, które współpracowało z Komisją na podstawie komunikatu w sprawie zwalniania grzywien i zmniejszania grzywien w sprawach kartelowych (komunikatu w sprawie współpracy), może zostać przyznana, zgodnie z tym komunikatem, obniżka grzywny, która zostałaby nałożona w braku owej współpracy. Obniżką tą nie może zostać objęta spółka, która przez część czasu trwania danego naruszenia była częścią podmiotu gospodarczego, jaki stanowi przedsiębiorstwo, ale nie była już jego częścią w chwili, gdy współpracował on z Komisją. Wobec tego w świetle celu, któremu służy komunikat w sprawie współpracy, polegającego na wspieraniu wykrywania zachowań sprzecznych z prawem Unii dotyczącym konkurencji, i w trosce o zapewnienie skutecznego stosowania tego prawa nic nie usprawiedliwia rozszerzania obniżki grzywny przyznanej przedsiębiorstwu ze względu na jego współpracę z Komisją na inne przedsiębiorstwo, które samo nie przyczyniło się do wykrycia danego naruszenia, mimo iż w przeszłości kontrolowało sektor działalności, którego naruszenie to dotyczyło.

Kryterium, które należy uwzględnić celem dokonania oceny, czy przedsiębiorstwu należy przyznać złagodzenie sankcji, stanowi jego rzeczywista współpraca w wykryciu lub wykazaniu naruszenia. To złagodzenie sankcji jest przyznane przedsiębiorstwu, a więc podmiotowi gospodarczemu istniejącemu w chwili przedstawienia Komisji wniosku o złagodzenie sankcji. W tym względzie wyłączenie złagodzenia sankcji ze względu na brak przyczynienia się do wykrycia naruszenia i rzeczywistej współpracy ma w tym kontekście zastosowanie zarówno w przypadku dawnej spółki zależnej w związku z wnioskiem o złagodzenie sankcji złożonym przez jej dawną spółkę dominującą, jak również w przypadku dawnej spółki dominującej w związku z wnioskiem o złagodzenie sankcji złożonym przez jej dawną spółkę zależną. Fakt nie rozszerzenia tego złagodzenia sankcji na spółki, które nie mają do niego prawa nie stanowi naruszenia zasady dobrej administracji i art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, ani naruszenia zasady równości traktowania i zasady słuszności.

(por. pkt 152–154, 157, 159, 171)

4.      Zobacz tekst orzeczenia.

(por. pkt 190–195)