Αίτηση προδικαστικής αποφάσεως την οποία υπέβαλε το Tribunale ordinario di Roma (Ιταλία) στις 22 Απριλίου 2021 – DG κατά Ministero dell’Interno - Dipartimento per le Libertà Civili e l'Immigrazione - Direzione Centrale dei Servizi Civili per L’Immigrazione e l’Asilo - Unità Dublino
(Υπόθεση C-254/21)
Γλώσσα διαδικασίας: η ιταλική
Αιτούν δικαστήριο
Tribunale ordinario di Roma
Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης
Προσφεύγων: DG
Καθού: Ministero dell'Interno - Dipartimento per le Libertà Civili e l’Immigrazione - Direzione Centrale dei Servizi Civili per L’Immigrazione e l’Asilo - Unità Dublino
Προδικαστικά ερωτήματα
1. Επιβάλλει το δικαίωμα πραγματικής προσφυγής κατά την έννοια του άρθρου 47 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης τη διαπίστωση ότι τα άρθρα 4 και 19 του Χάρτη παρέχουν, υπό τις περιστάσεις της υπόθεσης της κύριας δίκης, προστασία και έναντι του κινδύνου έμμεσης επαναπροώθησης κατόπιν μεταφοράς σε κράτος μέλος της Ένωσης το οποίο δεν παρουσιάζει συστημικές ελλείψεις κατά την έννοια του άρθρου 3, παράγραφος 2, του κανονισμού Δουβλίνο 1 (ελλείψει άλλων υπεύθυνων κρατών μελών βάσει των κριτηρίων του κεφαλαίου ΙΙΙ και IV) και το οποίο έχει ήδη εξετάσει και απορρίψει την πρώτη αίτηση διεθνούς προστασίας;
2. Πρέπει το δικαστήριο του κράτους μέλους στο οποίο υποβλήθηκε η δεύτερη αίτηση διεθνούς προστασίας και το οποίο έχει επιληφθεί προσφυγής δυνάμει του άρθρου 27 του κανονισμού Δουβλίνο —και ως εκ τούτου είναι αρμόδιο να εκτιμήσει τη μεταφορά στο εσωτερικό της Ένωσης, αλλά όχι να αποφανθεί επί της αίτησης προστασίας— να κρίνει ότι υφίσταται κίνδυνος έμμεσης επαναπροώθησης σε τρίτη χώρα, όταν το κράτος μέλος στο οποίο υποβλήθηκε η πρώτη αίτηση διεθνούς προστασίας έχει εκτιμήσει διαφορετικά την έννοια της «εγχώριας προστασίας» όπως αυτή νοείται στο άρθρο 8 της οδηγίας 2011/95/ΕΕ 2 ;
3. Συνάδει η εκτίμηση [του κινδύνου] έμμεσης επαναπροώθησης, κατόπιν της διαφορετικής ερμηνείας της ανάγκης «εγχώριας προστασίας» μεταξύ δύο κρατών μελών, με το άρθρο 3, παράγραφος 1, δεύτερο εδάφιο, του κανονισμού, καθώς και με τη γενική απαγόρευση που επιβάλλεται στους υπηκόους τρίτης χώρας να επιλέγουν τη χώρα της Ένωσης στην οποία υποβάλλουν την αίτηση διεθνούς προστασίας;
4. Σε περίπτωση καταφατικής απάντησης στα προηγούμενα ερωτήματα:
α) Καθιστά η εκτίμηση της ύπαρξης [του κινδύνου] έμμεσης επαναπροώθησης, στην οποία προέβησαν τα δικαστήρια του κράτους στο οποίο ο αιτών υπέβαλε τη δεύτερη αίτηση διεθνούς προστασίας μετά την απόρριψη της πρώτης αίτησης, υποχρεωτική την εφαρμογή της ρήτρας του άρθρου 17, παράγραφος 1, η οποία στον κανονισμό ορίζεται ως «ρήτρα διακριτικής ευχέρειας»;
β) Ποια είναι τα κριτήρια που πρέπει να εφαρμόσει το δικαστήριο που επιλαμβάνεται της υπόθεσης [δυνάμει του] άρθρου 27 του κανονισμού, προκειμένου να μπορέσει να εκτιμήσει τον κίνδυνο έμμεσης επαναπροώθησης, πέραν των κριτηρίων που καθορίζονται στο κεφάλαιο ΙΙΙ και IV, λαμβανομένου υπόψη ότι ο εν λόγω κίνδυνος έχει ήδη αποκλειστεί από τη χώρα που εξέτασε την πρώτη αίτηση διεθνούς προστασίας;
____________
1 Κανονισμός (ΕΕ) 604/2013 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 26ης Ιουνίου 2013, για τη θέσπιση των κριτηρίων και μηχανισμών για τον προσδιορισμό του κράτους μέλους που είναι υπεύθυνο για την εξέταση αίτησης διεθνούς προστασίας που υποβάλλεται σε κράτος μέλος από υπήκοο τρίτης χώρας ή από απάτριδα (ΕΕ 2013, L 180, σ. 31).
2 Οδηγία 2011/95/ΕΕ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 13ης Δεκεμβρίου 2011, σχετικά με τις απαιτήσεις για την αναγνώριση των υπηκόων τρίτων χωρών ή των απάτριδων ως δικαιούχων διεθνούς προστασίας, για ένα ενιαίο καθεστώς για τους πρόσφυγες ή για τα άτομα που δικαιούνται επικουρική προστασία και για το περιεχόμενο της παρεχόμενης προστασίας (αναδιατύπωση) (ΕΕ 2011, L 337, σ. 9).