Skarga wniesiona w dniu 6 grudnia 2011 r. - Royal Scandinavian Casino Århus przeciwko Komisji
(Sprawa T-615/11)
Język postępowania: duński
Strony
Strona skarżąca: Royal Scandinavian Casino Århus I/S (Århus, Dania) (przedstawiciel: B. Jacobi, advokat)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 20 września 2011 r. w przedmiocie środka nr C 35/2010 (ex N 302/2010) mającego postać podatków od gier hazardowych w Internecie, który Dania zamierza wprowadzić w ustawie w sprawie podatków od gier hazardowych.
obciążenie Komisji kosztami postępowania przed Sądem.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi 6 zarzutów.
Zarzut pierwszy dotyczący tego, iż Komisja błędnie zatwierdziła tą pomoc na podstawie art. 107 ust. 3 lit. c) TFUE ze względu na to, że
art.107 ust. 3 lit. c) TFUE nie daje możliwości zatwierdzenia pomocy dla działań gospodarczych,
pomoc ta nie spełnia określonego w art. 107 ust. 3 lit. c) TFUE warunku, zgodnie z którym ma ona służyć do ułatwiania rozwoju niektórych działań gospodarczych,
pomoc ta wbrew interesowi wspólnotowemu wywiera wpływ na warunki wymiany handlowej oraz
nie służy ona odpowiednio udowodnionemu celowi związanemu z interesem wspólnotowym.
Skarżąca wskazuje także, że wykładni wyjątku ustanowionego w art. 107 ust. 3 lit. c) TFUE należy dokonywać ściśle, a postanowienie to nie daje możliwości przyznawania pomocy z powołaniem się na względy związane z budżetem państwa.
Zarzut drugi dotyczy tego, że Komisja zatwierdziła tą pomoc wbrew orzecznictwu Trybunału w przedmiocie pomocy operacyjnej. Skarżąca podnosi, że rozpatrywana pomoc, przyznawana w sposób ciągły w postaci ulgi podatkowej, stanowi pomoc operacyjną, która zgodnie z utrwalonym orzecznictwem nie może jako taka zostać zatwierdzona.
Zarzut trzeci dotyczy tego, że Komisja naruszyła zasadę proporcjonalności ze względu na to, iż zamierzony przez duńskiego ustawodawcę cel można osiągnąć bez udzielania pomocy państwa.
Zarzut czwarty dotyczy tego, że Komisja dokonała w oczywisty sposób błędnej oceny ze względu na to, iż błędnie przyjęła stanowisko, że pomoc jest konieczna do tego, aby skłonić operatorów internetowych gier hazardowych do ubiegania się o zezwolenie w Danii.
W piątej kolejności skarżąca podnosi, że Komisja dopuściła się nadużycia władzy opierając się na postanowieniu traktatowym dającym podstawę dla zatwierdzenia pomocy, która ma służyć do ułatwiania rozwoju niektórych działań gospodarczych pomimo tego, iż z decyzji wynika, że zatwierdzenie pomocy było w rzeczywistości umotywowane chęcią skłonienia odpowiedniej liczby podmiotów do ubiegania się o duńskie zezwolenie na oferowanie internetowych gier hazardowych. Dlatego skarżąca podnosi, że z nadużyciem władzy mamy do czynienia ze względu na to, że Komisja uzasadnia zatwierdzenie celem polegającym na liberalizacji oraz wsparciem rozwoju niektórych działań gospodarczych, podczas gdy samo państwo duńskie wskazuje, że nadrzędnym celem przepisów podatkowych jest uzyskanie jak największych wpływów z podatków.
Po szóste zdaniem skarżącej Komisja nie uzasadniła zaskarżonej decyzji w wystarczający sposób ze względu na to, że:
- jest ona ogólnie rzecz biorąc niespójna, a w niektórych kwestiach - wewnętrznie sprzeczna;
Komisja nie wyjaśnia w niej w wystarczającym stopniu, w jakim zakresie liberalizacja sektora gier jest zgodnym z prawem celem, który należy realizować w drodze zatwierdzenia opartego na art. 107 ust. 3 lit. c) TFUE,
Komisja nie uzasadnia w niej w wystarczającym stopniu dokonanej przez siebie wykładni art. 107 ust. 3 lit. c) TFUE,
Komisja nie udowadnia w niej konieczności udzielenia tej pomocy państwa i nie wyjaśnia w niej w niej w wystarczającym stopniu sytuacji podatkowej istniejącej w innych państwach członkowskich,
z zaskarżonej decyzji nie wynika jasno, na czym polegają zamierzone przez duńskiego ustawodawcę cele ustawy w sprawie podatków od gier hazardowych,
Komisja nie uwzględniła w niej uregulowania przez duńskiego ustawodawcę innych postaci gier oraz
Komisja nie zbadała w zaskarżonej decyzji oraz nie wyjaśniła tego, jakie będą skutki tej pomocy dla prowadzących tego rodzaju działalność przedsiębiorstw stacjonarnych.
____________