WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
UNII EUROPEJSKIEJ
(trzecia izba)

z dnia 30 czerwca 2015 r.

Sprawa F‑124/14

Olivier Petsch

przeciwko

Komisji Europejskiej

Służba publiczna – Członek personelu kontraktowego – Personel żłobków i świetlic – Reforma regulaminu pracowniczego i WZIP, która weszła w życie w dniu 1 stycznia 2014 r. – Rozporządzenie nr 1023/2013 – Zwiększenie wymiaru czasu pracy – Dodatkowa suma miesięczna – Artykuł 50 regulaminu postępowania – Hierarchia norm prawnych – Ogólne przepisy wykonawcze do art. 110 ust. 1 regulaminu pracowniczego – Artykuł 2 załącznika do WZIP – Artykuły 27 i 28 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej

Przedmiot:      Skarga wniesiona na podstawie art. 270 TFUE, znajdującego zastosowanie do traktatu EWEA na mocy jego art. 106a, w której O. Petsch żąda stwierdzenia nieważności swojego rozliczenia wynagrodzenia za styczeń 2014 r. i rozliczeń sporządzonych w kolejnych miesiącach ze względu na to, że nie zawierają one „dodatkowej sumy miesięcznej” uwzględniającej zwiększenie wymiaru jego czasu pracy od dnia 1 stycznia 2014 r.

Orzeczenie:      Skarga zostaje oddalona. Olivier Petsch pokrywa własne koszty i zostaje obciążony kosztami poniesionymi przez Komisję Europejską.

Streszczenie

1.      Postępowanie sądowe – Pismo wszczynające postępowanie – Wymogi formalne – Jasne i precyzyjne przedstawienie powołanych zarzutów – Skarga do Sądu do spraw Służby Publicznej

[regulamin postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, art. 50 § 1 lit. e)]

2.      Urzędnicy – Personel kontraktowy – Warunki pracy – Reforma regulaminu pracowniczego i warunków zatrudnienia innych pracowników, która weszła w życie w dniu 1 stycznia 2014 r. – Zwiększenie wymiaru czasu pracy bez podwyżki wynagrodzenia – Wpływ na dodatkową sumę miesięczną z art. 2 ust. 2 załącznika do WZIP – Brak

(regulamin pracowniczy, art. 55; warunki zatrudnienia innych pracowników, art. 93, załącznik, art. 2 ust. 2; rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1023/2013, motywy 12, 22)

3.      Urzędnicy – Regulamin pracowniczy – Ogólne przepisy wykonawcze – Kompetencje instytucji – Granice

(regulamin pracowniczy, art. 110 ust. 1; warunki zatrudnienia innych pracowników)

4.      Prawa podstawowe – Karta praw podstawowych Unii Europejskiej – Prawo pracowników do informacji i konsultacji w ramach przedsiębiorstwa – Prawo do rokowań zbiorowych – Możliwość powołania się na nie w stosunkach między instytucjami Unii a ich personelem – Granice

(Karta praw podstawowych Unii Europejskiej, art. 27, 28)

1.      Cel zmiany art. 35 § 1 lit. e) dawnego regulaminu postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej wprowadzonej w art. 50 § 1 lit. e) tego regulaminu postępowania w wersji, która weszła w życie w dniu 1 października 2014 r., polegał w szczególności na wzmocnieniu obowiązku jasnego przedstawienia zarzutów przez skarżącego, od którego wymaga się, by zarzuty te oparte były na dokładnie wskazanej podstawie prawnej, by argumentacja przedstawiona do każdego zarzutu odnosiła się wyłącznie do tej podstawy i by poszczególne zarzuty były dokładnie rozgraniczone, w interesie wszystkich uczestników postępowania sądowego, jednostek, adwokatów, pełnomocników i członków organów wymiaru sprawiedliwości. W tych okolicznościach nie jest zadaniem Sądu podejmowanie środków organizacji postępowania lub zadawanie pytań w trakcie rozprawy po to tylko, by zaradzić brakom, nieścisłościom lub niejasnościom redakcyjnym skargi w świetle art. 50 § 1 lit. e) regulaminu postępowania.

W tym względzie, gdy zarzuty nie są usystematyzowane w sposób wymagany obecnie przez art. 50 § 1 lit. e) regulaminu postępowania, to o ile zwięzłość poświęconych im wywodów pozwala na to, by po odrzuceniu dygresji, wtrąceń i innych niejednoznacznych, nieścisłych lub nierozwiniętych zarzutów wyłonić zarzuty, które strona skarżąca pragnie podnieść, skargi nie można uznać za niedopuszczalną w całości.

(zob. pkt 21, 23)

Odesłanie

Sąd do spraw Służby Publicznej, wyrok de Pretis Cagnodo i Trampuz de Pretis Cagnodo/Komisja, F‑104/10, EU:F:2013:64, pkt 57

2.      W świetle motywów 12 i 22 rozporządzenia nr 1023/2013 zmieniającego regulamin pracowniczy urzędników Unii Europejskiej i warunki zatrudnienia innych pracowników Unii Europejskiej rozporządzenie to zmieniło art. 55 regulaminu pracowniczego i ustaliło minimalny tygodniowy wymiar czasu pracy na 40 godzin, pozostawiając bez zmian art. 93 warunków zatrudnienia innych pracowników, określający wynagrodzenie podstawowe personelu kontraktowego.

Jak z tego wynika, poprzez przyjęcie rozporządzenia nr 1023/2013 prawodawca zamierzał wydłużyć minimalny tygodniowy wymiar czasu pracy do 40 godzin bez podwyżki wynagrodzenia, mimo że ten wymiar został wcześniej uzgodniony wspólnie przez organy powołujące poszczególnych instytucji na 37 godzin i 30 minut, w świetle swobody przysługującej instytucjom na mocy art. 55 regulaminu pracowniczego w wersji mającej zastosowanie do dnia 31 grudnia 2013 r.

Jeśli chodzi o wypłatę dodatkowej sumy, o której mowa w art. 2 ust. 2 załącznika do warunków zatrudnienia innych pracowników, to nie tylko była to jedynie „możliwość” pozostawiona uznaniu poszczególnych instytucji, ale w dodatku była ona przewidziana wyłącznie w celu ochrony siły nabywczej zainteresowanych, obliczanej teraz miesięcznie, począwszy od zmiany zasad, jako rekompensata ewentualnego obniżenia wynagrodzenia w następstwie zgody na umowę o pracę w charakterze członka personelu kontraktowego, z uwzględnieniem wysokości wynagrodzenia wypłacanego na podstawie przepisów krajowych w chwili zmiany zasad. Przepisy Unii przyznające uprawnienia do świadczeń finansowych podlegają zaś ścisłej wykładni.

W tym względzie, zważywszy na brzmienie, cel i kontekst stworzony przez nowy art. 55 regulaminu pracowniczego, w świetle art. 93 warunków zatrudnienia innych pracowników, należy uznać, że art. 2 załącznika do WZIP utrzymał możliwość wypłacania przez instytucje dodatkowej sumy miesięcznej, przy czym na tę sumę nie może mieć wpływu wydłużenie czasu pracy bez przyznania w zamian wynagrodzenia, uchwalone przez prawodawcę Unii. Co do tej ostatniej kwestii, prawodawca, z poszanowaniem obowiązujących go norm wyższej rangi, ma prawo w każdej chwili wprowadzić do norm regulaminu pracowniczego zmiany, które uważa za zgodne z interesem służby, oraz przyjąć na przyszłość przepisy regulaminu pracowniczego mniej korzystne dla danych urzędników lub pracowników.

(zob. pkt 27, 28, 33, 35, 84, 36)

Odesłanie

Sąd Pierwszej Instancji, wyrok Centeno Mediavilla i in./Komisja, T‑58/05, EU:T:2007:218, pkt 86

Sąd do spraw Służby Publicznej, wyroki: Dalmasso/Komisja, F‑61/05, EU:F:2008:47, pkt 78; Bosman/Rada, F‑145/07, EU:F:2008:149, pkt 32, 39 i przytoczone tam orzecznictwo

3.      Ogólne przepisy wykonawcze wydane na podstawie art. 110 ust. 1 regulaminu pracowniczego mają moc wiążącą o niższej randze niż regulamin pracowniczy i warunki zatrudnienia innych pracowników. Nie mogą więc w żadnym razie wprowadzać zgodnie z prawem norm, które uchylałyby wyższe rangą przepisy tych aktów.

(zob. pkt 29)

Odesłanie

Sąd Pierwszej Instancji, wyrok Ianniello/Komisja, T‑308/04, EU:T:2007:347, pkt 38

Sąd do spraw Służby Publicznej, wyrok Bouillez i in./Rada, F‑11/11, EU:F:2012:8, pkt 45

4.      O ile prawo pracowników do informacji i konsultacji oraz prawo do rokowań zbiorowych, zapisane, odpowiednio, w art. 27 i art. 28 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, mogą znajdować zastosowanie w stosunkach między instytucjami Unii a ich personelem, o tyle to prawo Unii decyduje o ich wykonaniu, zgodnie z brzmieniem samych tych postanowień.

(zob. pkt 44)

Odesłanie

Trybunał, wyrok Association de médiation sociale, C‑176/12, EU:C:2014:2, pkt 44, 45

Sąd Unii Europejskiej, postanowienie Bergallou/Parlament i Rada, T‑22/14, EU:T:2014:954, pkt 33