WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
(druga izba)

z dnia 10 listopada 2011 r.

Sprawa F‑20/09

Marc Juvyns

przeciwko

Radzie Unii Europejskiej

Służba publiczna – Urzędnicy – Awans – Postępowanie w sprawie awansu (2008) – Porównanie osiągnięć – Postępowanie na podstawie sprawozdań z oceny (2005/2006) – Kryterium poziomu odpowiedzialności

Przedmiot:      Skarga wniesiona na podstawie art. 236 WE i art. 152 EWEA, w której M. Juvyns żąda w istocie stwierdzenia nieważności decyzji Rady w sprawie nieawansowania go do grupy zaszeregowania AST 7 w ramach postępowania w sprawie awansu (2008).

Orzeczenie:      Skarga zostaje oddalona. Skarżący pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Radę.

Streszczenie

1.      Urzędnicy – Skarga – Uprzednie zażalenie w drodze administracyjnej – Zgodność pomiędzy zażaleniem i skargą – Identyczność przedmiotu i podstawy – Zarzuty i argumenty niezawarte w zażaleniu, lecz ściśle z nim związane – Dopuszczalność

(regulamin pracowniczy, art. 90, 91)

2.      Urzędnicy – Awans – Porównanie osiągnięć – Zasady

(regulamin pracowniczy, art. 45, załącznik XIII, art. 10)

3.      Urzędnicy – Awans – Porównanie osiągnięć – Uznanie administracyjne – Informacje, jakie mogą zostać uwzględnione

(regulamin pracowniczy, art. 43)

4.      Urzędnicy – Awans – Porównanie osiągnięć – Informacje, jakie mogą zostać uwzględnione

(regulamin pracowniczy, art. 45)

5.      Urzędnicy – Awans – Zażalenie kandydata, który nie został awansowany – Decyzja o oddaleniu – Obowiązek uzasadnienia – Zakres

(regulamin pracowniczy, art. 25, 45)

1.      Zasada zgodności pomiędzy uprzednim zażaleniem administracyjnym a skargą działa jedynie w sytuacji, gdy skarga zmienia określony w zażaleniu przedmiot sporu lub jego podstawę, przy czym należy dokonywać szerokiej wykładni pojęcia „podstawy”.

W przypadku żądania stwierdzenia nieważności aktu administracji przez „podstawę sporu” należy rozumieć kwestionowanie zgodności zaskarżonego aktu z prawem materialnym albo podważanie jego zgodności z prawem formalnym.

(zob. pkt 41)

Odesłanie:

Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑45/07 Mandt przeciwko Parlamentowi, 1 lipca 2010 r., pkt 119

2.      Dla urzędników z grupy funkcyjnej AST art. 10 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego wprowadza mnożniki odniesienia w celu ustalenia liczby wolnych stanowisk dla każdej grupy zaszeregowania, które różnią się od siebie w zależności od poszczególnych ścieżek kariery. Z uwagi na to, że administracja musi przestrzegać tych mnożników, organ powołujący słusznie porównuje ze sobą osiągnięcia urzędników z grupy funkcyjnej AST znajdujących się na tej samej ścieżce kariery.

W tym względzie porównanie na potrzeby postępowania w sprawie awansu osiągnięć urzędników z grupy funkcyjnej AST według ścieżek kariery nie narusza art. 45 regulaminu, który wymaga porównania wszystkich mogących ubiegać się o awans urzędników, ponieważ art. 10 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego, jako lex specialis, wprowadza wyjątek od ogólnych przepisów regulaminu pracowniczego.

(zob. pkt 42, 43)

Odesłanie:

Trybunał: sprawa C‑443/07 P Centeno Mediavilla i in. przeciwko Komisji, 22 grudnia 2008 r., pkt 107, wyrok utrzymujący w mocy wyrok Sądu Pierwszej Instancji w sprawie T‑58/05 Centeno Mediavilla i in. przeciwko Komisji, 11 lipca 2007 r., pkt 129

3.      O ile sprawozdanie z oceny stanowi niezbędny element oceny za każdym razem, gdy rozpatruje się karierę urzędnika celem wydania decyzji o jego awansie, o tyle art. 43 regulaminu pracowniczego wymaga sporządzenia sprawozdania z oceny jedynie co dwa lata. Skoro regulamin pracowniczy nie stanowi, że postępowanie w sprawie awansu należy przeprowadzać z tą samą częstotliwością co postępowanie w sprawie oceny, nie wyklucza on tego, by decyzja o awansie zapadła, gdy organ powołujący nie dysponuje sporządzonym ostatnio sprawozdaniem z oceny.

Tymczasem, skoro ani regulamin pracowniczy, ani wewnętrzne regulacje instytucji nie wymagają zsynchronizowania postępowań w sprawie oceny i w sprawie awansu, a administracji przysługuje szeroki zakres uznania przy organizacji postępowania w sprawie awansu, jakkolwiek pożądane by było, by administracja starała się mieć do dyspozycji najświeższe sprawozdania z oceny w celu wydania decyzji w sprawie awansów, to brak wzięcia pod uwagę, wyjątkowo, wspomnianych sprawozdań nie stanowi braku zgodności z prawem, zwłaszcza jeżeli wszyscy mogący się ubiegać o awans urzędnicy zostali potraktowani jednakowo.

Jest tak tym bardziej wówczas, gdy taki brak sprawozdania z oceny wynika ze zwykłego biegu postępowania w sprawie oceny.

(zob. pkt 45–47)

Odesłanie:

Trybunał: sprawa C‑68/91 Moritz przeciwko Komisji, 17 grudnia 1992 r., pkt 16

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑194/99 Sebastiani przeciwko Komisji, 15 listopada 2001 r., pkt 45, 46, 49

4.      Zważywszy na niewielką liczbę środków przewidzianych w budżecie na etaty, w ramach postępowania w sprawie awansu instytucja może zgodnie z prawem wziąć pod uwagę pomocniczo faktycznie przepracowany przez danego urzędnika okres i awansować w pierwszej kolejności, gdy wszystkie pozostałe osiągnięcia są jednakowe, innych urzędników, którzy świadczyli pracę w sposób obiektywnie bardziej regularny, przyczyniając się w ten sposób w zdecydowanie większym stopniu niż zainteresowany do ciągłości służby, a tym samym do realizacji interesów służby w trakcie okresu odniesienia.

W tym względzie, biorąc pod uwagę nieobecności urzędników w ramach postępowania w sprawie awansu, administracja nie jest obowiązana do traktowania w różny sposób liczby dni urlopu lub zwolnienia w zależności od powodu nieobecności.

(zob. pkt 50, 53)

Odesłanie:

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑353/03, Nielsen przeciwko Radzie, 13 kwietnia 2005 r., pkt 76, 77

5.      O ile organ powołujący nie ma obowiązku podania uzasadnienia w decyzjach o nieawansowaniu, o tyle ma on obowiązek podania takiego uzasadnienia na etapie oddalenia zażalenia kandydata, który nie otrzymał awansu.

Zakres obowiązku uzasadnienia należy bowiem oceniać w zależności od konkretnych okoliczności danej sprawy, w szczególności zaś treści aktu, charakteru uzasadnienia oraz interesu, jaki adresat może mieć w uzyskaniu wyjaśnień. Tym samym w odniesieniu do uzasadnienia decyzji wydanej w ramach postępowania dotyczącego znacznej liczby podmiotów, takiego jak postępowanie w sprawie awansu, nie można wymagać, by organ powołujący uzasadniał swą decyzję w związku z oddaleniem zażalenia w sposób wykraczający poza podniesione w zażaleniu zarzuty, a w szczególności, by tłumaczył, dlaczego poszczególni mogący się ubiegać o awans urzędnicy mieli większe osiągnięcia niż wnoszący zażalenie.

(zob. pkt 66, 70)

Odesłanie:

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑60/94 Pierrat przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości, 26 stycznia 1995 r., pkt 31, 32; sprawa T‑283/97 Thinus przeciwko Komisji, 27 kwietnia 1999 r., pkt 73; sprawa T‑83/03 Salazar Brier przeciwko Komisji, 25 października 2005 r., pkt 78; sprawa T‑422/04 Lavagnoli przeciwko Komisji, 23 listopada 2006 r., pkt 69

Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑81/07 Barbin przeciwko Parlamentowi, 8 października 2008 r., pkt 27