Skarga wniesiona w dniu 5 marca 2013 r. - Sea Handling przeciwko Komisji

(Sprawa T-152/13)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Sea Handling SpA (Somma Lombardo, Włochy) (przedstawiciele: B. Nascimbene, F. Rossi dal Pozzo, M. Merla e L. Cappelletti, avvocati)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji, w której Komisja uznała środki przyjęte przez SEA, w postaci podwyższenia kapitału, na rzecz SEA Handling, za pomoc państwa niezgodna ze wspólnym rynkiem i nakazała ich odzyskanie;

tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności art. 3 zaskarżonej decyzji, w którym Komisja nakazała odzyskanie rzekomej pomocy państwa;

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W niniejszej sprawie zaskarżona została ta sama decyzja co w sprawie T-125/13 Republika Włoska przeciwko Komisji

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi sześć zarzutów.

Zarzut pierwszy dotyczy naruszenia pewnych przepisów proceduralnych.

W ramach tego zarzutu skarżąca podnosi naruszenie rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. 93 Traktatu WE (Dz.U. L 83, s. 1) i uprawnień proceduralnych SEA Handling, oraz uchybienia w zakresie dochodzenia dotyczące badanego okresu, ze względu na brak wstępnego badania i oceny w odniesieniu do lat 2006 - 2010.

Skarżąca podnosi również naruszenie zasady pewności prawa i zasady dobrej administracji, jeżeli chodzi o czas trwania postępowania, a w szczególności o nieuzasadniony nadmiernie długi czas trwania badania wstępnego.

Zarzut drugi dotyczy naruszenia art. 107 ust. 1 TFUE w odniesieniu do użycia zasobów publicznych.

Skarżąca podnosi w tym względzie brak uzasadnienia i nieprzeprowadzenie dochodzenia w odniesieniu do braku obciążenia dla finansów państwa, jak również niewykazanie okoliczności, że zasoby należały do państwa.

Zarzut trzeci dotyczy naruszenia art. 107 ust. 1 TFUE w odniesieniu do możliwości przypisania.

-    Zdaniem skarżącej zaskarżona decyzja nie jest oparta na indywidualnym badaniu poszczególnych decyzji o podwyższeniu kapitału i Komisja nie wyjaśniła powodów, ze względu na które miałby to być jednolity projekt wsparcia ze strony państwa na rzecz SEA Holding w latach 2002-2010.

Skarżąca dodaje w tym względzie, że wskaźniki, na które powołuje się Komisja, są nieodpowiednie, aby wykazać możliwość przypisania środka państwu, i że Komisja nie wzięła pod uwagę elementów przytoczonych przez strony w celu wykazania braku możliwości przypisania przedmiotowego środka państwu.

Zarzut czwarty dotyczy naruszenia art. 107 ust. 1 TFUE w odniesieniu do zasady prywatnego inwestora

Zdaniem skarżącej Komisja nie wykazała, że w niniejszym wypadku prywatny inwestor porównywalny z SEA nie zdecydowałby się na dokapitalizowanie swojej spółki zależnej i poprzestała na ogólnym zakwestionowaniu poprawności parametrów użytych przez SEA przy dokonywaniu wyboru inwestorskiego.

Skarżąca podnosi też nieuwzględnienie kontekstu środków w ramach grupy SEA i błędna ocenę okoliczność faktycznych w odniesieniu do porównania SEA Handling i innych podmiotów na rynku, a także niewłaściwe zastosowanie zasady prywatnego inwestora, ze względu na brak analizy poszczególnych operacji podwyższenia kapitału.

Zarzut piąty dotyczy naruszenia art. 107 ust. 3 TFUE.

Skarżąca podnosi w tym względzie naruszenie prawa dotyczące zakresu zastosowania wytycznych w sprawie sektora portów lotniczych, ponieważ w niniejszym wypadku nie miały one zastosowania.

Skarżąca zwraca również uwagę na oczywisty błąd w ocenie i brak uzasadnienia dotyczące zastosowania wytycznych w sprawie ratowania i restrukturyzacji, ze względu na to, że Komisja przeinaczyła znaczenie warunku przywrócenia długoterminowej rentowności spółki, niesłusznie odrzuciła środki kompensacyjne oferowane przez SEA w ramach restrukturyzacji jej spółki zależnej i nie uwzględniła w sposób należyty okoliczności, iż zakwestionowane podwyższenia kapitału były zawsze dokonywane w granicach tego, co było ściśle konieczne do restrukturyzacji spółki.

Zarzut szósty dotyczy niezgodności z prawem nakazu odzyskania.

Skarżąca podnosi, że nakaz odzyskania jest niezgodny z prawem, ponieważ stanowi naruszenie zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań i obowiązku uzasadnienia.

____________