Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale ordinario di Roma (Włochy) w dniu 22 kwietnia 2021 r. – DG / Ministero dell'Interno – Dipartimento per le Libertà Civili e l'Immigrazione - Direzione Centrale dei Servizi Civili per L’Immigrazione e l’Asilo - Unità Dublino
(Sprawa C-254/21)
Język postępowania: włoski
Sąd odsyłający
Tribunale ordinario di Roma
Strony w postępowaniu głównym
Strona skarżąca: DG
Druga strona postępowania: Ministero dell'Interno - Dipartimento per le Libertà Civili e l'Immigrazione - Direzione Centrale dei Servizi Civili per L’Immigrazione e l’Asilo - Unità Dublino
Pytania prejudycjalne
Czy prawo do skutecznego środka prawnego w rozumieniu art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej wymaga, aby w okolicznościach sprawy w postępowaniu głównym uznać, że art. 4 i 19 karty praw podstawowych zapewniają również ochronę przed ryzykiem pośredniego odesłania (refoulement) w następstwie przekazania do państwa członkowskiego Unii, w którym nie występują wady systemowe w rozumieniu art. 3 ust. 2 rozporządzenia Dublin1 (w przypadku braku innych państw członkowskich odpowiedzialnych na podstawie kryteriów określonych w rozdziałach III i IV), a które rozpatrzyło już i oddaliło pierwszy wniosek o udzielenie ochrony międzynarodowej?
Czy sąd państwa członkowskiego, w którym został złożony drugi wniosek o udzielenie ochrony międzynarodowej, rozpatrujący skargę na podstawie art. 27 rozporządzenia Dublin – a zatem odpowiedzialny za dokonanie oceny przekazania na terytorium Unii, lecz nie za rozstrzygnięcie wniosku o udzielenie ochrony – powinien ocenić, że istnieje ryzyko pośredniego odesłania (refoulement) do państwa trzeciego, w przypadku gdy państwo członkowskie, w którym złożono pierwszy wniosek o udzielenie ochrony międzynarodowej, dokonało odmiennej oceny pojęcia „ochrony wewnętrznej” w rozumieniu art. 8 dyrektywy 2011/95/UE2 ?
Czy ocena [ryzyka] pośredniego odesłania (refoulement), wynikająca z odmiennej wykładni potrzeby „ochrony wewnętrznej” między dwoma państwami członkowskimi, jest zgodna z art. 3 ust. 1 (część druga) rozporządzenia i z ogólnym zakazem decydowania przez obywateli państw trzecich o wyborze państwa Unii, w którym zostanie złożony wniosek o udzielenie ochrony międzynarodowej?
W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na powyższe pytania:
a) czy ocena istnienia [ryzyka] pośredniego odesłania (refoulement) dokonana przez sąd państwa, w którym wnioskodawca złożył drugi wniosek o udzielenie ochrony międzynarodowej po oddaleniu pierwszego wniosku, wymaga zastosowania klauzuli zawartej w art. 17 ust. 1, zdefiniowanej w rozporządzeniu jako „klauzula dyskrecjonalna”?
b) jakie kryteria powinien zastosować sąd, do którego wniesiono środek zaskarżenia [na podstawie] art. 27 rozporządzenia, aby móc ocenić ryzyko pośredniego odesłania (refoulement), oprócz kryteriów określonych w rozdziale III i IV, biorąc pod uwagę, że ryzyko to zostało już wykluczone przez państwo, które rozpatrywało pierwszy wniosek o udzielenie ochrony międzynarodowej?
____________
1 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 604/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie ustanowienia kryteriów i mechanizmów ustalania państwa członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej złożonego w jednym z państw członkowskich przez obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowca (Dz.U. 2013, L 180, s. 31).
2 Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/95/UE z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie norm dotyczących kwalifikowania obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców jako beneficjentów ochrony międzynarodowej, jednolitego statusu uchodźców lub osób kwalifikujących się do otrzymania ochrony uzupełniającej oraz zakresu udzielanej ochrony (wersja przekształcona) (Dz.U. 2011, L 337, s. 9).