WYROK SĄDU (druga izba)
z dnia 30 maja 2013 r.(*)
Wspólnotowy znak towarowy – Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku – Słowny wspólnotowy znak towarowy ultrafilter international – Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji – Artykuł 52 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 – Nadużycie prawa
W sprawie T‑396/11
ultra air GmbH, z siedzibą w Hilden (Niemcy), reprezentowana przez adwokata Ch. Königa,
strona skarżąca,
przeciwko
Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM), reprezentowanemu przez G. Schneidera, działającego w charakterze pełnomocnika,
strona pozwana,
w której drugą stroną w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą OHIM, występującą przed Sądem w charakterze interwenienta, jest
Donaldson Filtration Deutschland GmbH, z siedzibą w Haan (Niemcy), reprezentowana przez adwokatów N. Siebertz oraz M. Teworte‑Vey,
mającej za przedmiot skargę na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 18 maja 2011 r. (sprawa R 374/2010‑4) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku między ultra air GmbH a Donaldson Filtration Deutschland GmbH,
SĄD (druga izba),
w składzie: N.J. Forwood (sprawozdawca), prezes, F. Dehousse i J. Schwarcz, sędziowie,
sekretarz: C. Heeren, administrator,
po zapoznaniu się ze skargą złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 22 lipca 2011 r.,
po zapoznaniu się z odpowiedzią na skargę złożoną przez OHIM w sekretariacie Sądu w dniu 28 listopada 2011 r.,
po zapoznaniu się z odpowiedzią interwenienta na skargę złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 12 grudnia 2011 r.,
po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 29 stycznia 2013 r.,
wydaje następujący
Wyrok
1 W dniu 29 marca 1999 r. ultrafilter GmbH, obecnie Donaldson Filtration Deutschland, interwenient, złożył w Urzędzie Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) zgłoszenie do rejestracji wspólnotowego znaku towarowego na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994, L 11, s. 1), ze zmianami [zastąpionego rozporządzeniem Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 78, s. 1)].
2 Znakiem towarowym, o którego rejestrację wniesiono, jest oznaczenie słowne ultrafilter international.
3 Towary i usługi, dla których wniesiono o rejestrację, należą do klas 7, 11, 37, 41 i 42 w rozumieniu Porozumienia nicejskiego dotyczącego międzynarodowej klasyfikacji towarów i usług dla celów rejestracji znaków z dnia 15 czerwca 1957 r., ze zmianami, i odpowiadają dla każdej z tych klas następującemu opisowi:
– klasa 7: „filtry do suszenia, oczyszczania i chłodzenia powietrza, gazów i płynów; korpusy filtrów, materiały filtrów; mechaniczne i elektryczne oddzielacze skroplin; separatory oleju, separatory wody”;
– klasa 11: „urządzenia i instalacje do suszenia, oczyszczania i chłodzenia powietrza, gazów i płynów; części i akcesoria do tych urządzeń i instalacji, zwłaszcza membrany do pomp, wskaźniki poziomu, zawory, w szczególności zawory elektromagnetyczne, zawory membranowe, sterowniki do zaworów, sterowniki czasowe, manometry, zwłaszcza manometry różnicowe, mierniki ciśnienia, zwłaszcza mierniki ciśnienia ze wskaźnikiem temperatury, mierniki ciśnienia ze wskaźnikiem poziomu, elementy łączące do instalacji filtrowych, w tym spojenia strukturalne i elementy mocujące; urządzenia wentylacyjne”;
– klasa 37: „uruchomienie, naprawa i konserwacja wyżej wymienionych urządzeń i instalacji”;
– klasa 41: „szkolenie techniczne, szkolenie ze sprzedaży i szkolenie z produktów”;
– klasa 42: „usługi inżynierskie; doradztwo w zakresie planowania, montażu i obsługiwania wyżej wymienionych instalacji i urządzeń”.
4 Decyzją z dnia 19 stycznia 2001 r. ekspert odrzucił zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego na mocy art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia nr 40/94 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia nr 207/2009] na takiej podstawie, że sporny znak towarowy miał charakter opisowy i że był pozbawiony charakteru odróżniającego. W następstwie odwołania wniesionego przez interwenienta Druga Izba Odwoławcza OHIM uchyliła tę decyzję decyzją z dnia 16 grudnia 2003 r. (sprawa R 375/2001–2) i potwierdziła, że sporny znak towarowy uzyskał zgodnie z art. 7 ust. 3 rozporządzenia nr 40/94 (obecnie art. 7 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009) charakter odróżniający w niemieckojęzycznych i angielskojęzycznych państwach członkowskich.
5 W dniu 27 września 2005 r. sporny znak towarowy został zarejestrowany jako wspólnotowy znak towarowy pod numerem 1121839.
6 W dniu 5 maja skarżąca, ultra air GmbH, złożyła w OHIM na mocy art. 51 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 40/94 [obecnie art. 52 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 207/2009] wniosek o unieważnienie prawa do spornego znaku towarowego na takiej podstawie, że został on zarejestrowany z naruszeniem art. 7 ust. 1 lit. b) i c) i art. 7 ust. 3 rozporządzenia nr 40/94.
7 Decyzją z dnia 29 stycznia 2010 r. Wydział Unieważnień OHIM uwzględnił wniosek o unieważnienie i unieważnił prawo do spornego znaku towarowego w stosunku do wszystkich towarów i usług na podstawie art. 52 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 207/2009 w związku z art. 7 ust. 1 lit. b) i c) tego rozporządzenia.
8 W dniu 16 marca 2010 r. interwenient, działając na podstawie art. 58–64 rozporządzenia nr 207/2009, wniósł do OHIM odwołanie od decyzji Wydziału Unieważnień.
9 Decyzją z dnia 18 maja 2011 r. (zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”) Czwarta Izba Odwoławcza OHIM uwzględniła odwołanie, uchyliła decyzję Wydziału Unieważnień i oddaliła wniesiony przez skarżącą wniosek o unieważnienie prawa do znaku. Zdaniem Izby Odwoławczej wniosek o unieważnienie prawa do znaku stanowił nadużycie prawa i powinien być odrzucony jako niedopuszczalny. Izba Odwoławcza uznała w tym względzie zasadniczo, że składając swój wniosek o unieważnienie prawa do znaku, skarżąca sama zmierzała w rzeczywistości do używania nazwy „ultrafilter” jako znaku towarowego (pojedynczo lub w kombinacji z innymi wyrażeniami). Dążyła ona zatem do celów innych niż cele interesu publicznego przewidziane w art. 7 ust. 1 lit. b) i c) i w art. 7 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009. Ukryte zamiary stanowiące nadużycie prawa przejawiały się również w fakcie, że dawna osoba zarządzająca właściciela spornego znaku towarowego i obecna osoba zarządzająca wnoszącej o unieważnienie prawa do znaku broniły osobiście w 2003 r. uzyskanego w następstwie używania charakteru odróżniającego tego znaku. Z uwagi na to, iż nadużycie prawa stanowi „ogólną przeszkodę procesową”, należało wykluczyć wnioski i stanowiące nadużycie skargi, będące procedurami służącymi do realizacji celów innych niż te przewidziane w systemie prawa, bez potrzeby odnoszenia się do prawa proceduralnego państw członkowskich zgodnie z art. 83 rozporządzenia nr 207/2009.
Żądania stron
10 Skarżąca wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;
– oddalenie odwołania wniesionego przez interwenienta do Izby Odwoławczej;
– obciążenie OHIM i interwenienta kosztami postępowania.
11 OHIM i interwenient wnoszą do Sądu o:
– oddalenie skargi;
– obciążenie skarżącej kosztami postępowania.
Co do prawa
12 Na poparcie swej skargi skarżąca podnosi zasadniczo dwa zarzuty, dotyczące, odpowiednio, naruszenia art. 56 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 207/2009 i naruszenia art. 52 ust. 1 lit. a) tego rozporządzenia.
13 W ramach zarzutu pierwszego skarżąca podnosi, że zgodnie z tym, co zostało utrwalone w orzecznictwie, art. 56 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 207/2009 przyznaje każdej osobie fizycznej i prawnej prawo wniesienia wniosku o unieważnienie prawa do znaku na podstawie art. 52 tego rozporządzenia bez konieczności uzależnienia owego prawa od wyważenia ewentualnych interesów osobistych wnioskującego o unieważnienie prawa do znaku z ogólnym interesem chronionym przez ten ostatni przepis. W tym kontekście art. 56 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 207/2009, który zdaniem skarżącej reguluje wyczerpująco tę kwestię, nie pozostawia żadnego pola do uwzględnienia ewentualnej złej wiary po stronie wnioskującego o unieważnienie prawa do znaku, w związku z czym nadużycie prawa nie może stanowić przeszkody wykluczającej rozpatrzenie wniosku o takie unieważnienie.
14 Ponadto skarżąca nie udowodniła żadnego nadużycia prawa, ponieważ, po pierwsze, przedstawione przez interwenienta przed Izbą Odwoławczą orzeczenia sądów krajowych dotyczą przypadków nieuczciwej konkurencji nieukazujących żadnego związku z używaniem spornego znaku towarowego. Po drugie, zważywszy, że uniemożliwienie monopolizacji oznaczeń objętych bezwzględnymi podstawami odmowy rejestracji stanowi właśnie cel chroniony przez art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009, swobodne używanie takiego oznaczenia jest całkowicie zgodne z tym przepisem i nie może zatem stanowić nadużycia prawa. Po trzecie, fakt, iż wnioskujący o unieważnienie prawa do znaku złożył uprzednio wniosek o rejestrację oznaczenia jako znaku towarowego, który to wniosek spotkał się z odmową, nie może zabronić temu wnioskującemu złożenia wniosku o unieważnienie prawa do podobnego znaku towarowego objętego bezwzględną podstawą odmowy rejestracji. Wreszcie, po czwarte, okoliczność, że osoba zarządzająca skarżącej była osobą zarządzającą interwenientki, wówczas gdy ta ostatnia zarejestrowała sporny znak towarowy, jest również pozbawiona znaczenia dla sprawy.
15 OHIM i interwenient bronią zasadności zaskarżonej decyzji.
16 Należy podkreślić w tym względzie, że wniosek o unieważnienie prawa do znaku na podstawie art. 56 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 207/2009 wchodzi w zakres postępowania administracyjnego, nie sądowego (wyrok Trybunału z dnia 25 lutego 2010 r. w sprawie C‑408/08 Lancôme przeciwko OHIM, Zb.Orz. s. I‑1347, pkt 36).
17 Artykuł 56 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 207/2009 przewiduje, że wniosek o unieważnienie prawa do znaku oparty na bezwzględnej podstawie unieważnienia może zostać złożony przez każdą osobę fizyczną lub prawną oraz przez każdą grupę lub każdy podmiot utworzony do celów reprezentacji interesów wytwórców, producentów, usługodawców, handlowców lub konsumentów, który posiada zdolność pozywania lub bycia pozwanym we własnym imieniu. Natomiast art. 56 ust. 1 lit. b) i c) tego rozporządzenia dotyczący wniosków o unieważnienie prawa do znaku, opartych na względnych podstawach unieważnienia, zastrzega uprawnienie do wystąpienia z takim wnioskiem jedynie dla określonych osób, mających interes prawny w takim działaniu. Zatem ze struktury tego artykułu wynika, że prawodawca pragnął ograniczyć krąg osób uprawnionych do złożenia wniosku o unieważnienie prawa do znaku w tym drugim przypadku, natomiast nie w pierwszym (zob. podobnie ww. w pkt 16 wyrok w sprawie Lancôme przeciwko OHIM, pkt 39).
18 Podczas gdy względne podstawy odmowy rejestracji chronią interesy właścicieli niektórych wcześniejszych praw, bezwzględne podstawy odmowy rejestracji mają na celu ochronę leżącego u ich podstaw interesu ogólnego, co wyjaśnia, że art. 56 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 207/2009 nie wymaga od wnioskodawcy wykazania interesu prawnego (ww. w pkt 16 wyrok w sprawie Lancôme przeciwko OHIM, pkt 40).
19 Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji ustanowiona w art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 ma na celu zapobieżenie rejestracji znaków towarowych pozbawionych charakteru odróżniającego, który sam w sobie sprawia, że znaki mogą spełniać swoją podstawową funkcję, jaką jest zagwarantowanie konsumentowi czy końcowemu odbiorcy, że towar lub usługa oznaczona danym znakiem towarowym pochodzi z określonego źródła, pozwalając temu konsumentowi – bez ryzyka wprowadzenia w błąd – na odróżnienie tego towaru lub usługi od towarów i usług pochodzących z innych źródeł. W konsekwencji interes ogólny chroniony w art. 7 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia jest w sposób oczywisty nierozerwalnie związany z opisaną wyżej podstawową funkcją znaku towarowego (zob. podobnie wyrok Trybunału z dnia 12 stycznia 2006 r. w sprawie C‑173/04 P Deutsche SiSi‑Werke przeciwko OHIM, Zb.Orz. s. I‑551, pkt 60, 61). Ponadto interes ogólny chroniony w art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009 polega na zapewnieniu tego, by oznaczenia stanowiące opis co najmniej jednej z właściwości towarów lub usług, dla których wystąpiono o rejestrację w charakterze znaku towarowego, mogły być swobodnie używane przez wszystkich przedsiębiorców oferujących dane towary lub usługi (wyrok Trybunału z dnia 10 marca 2011 r. w sprawie C‑51/10 P Agencja Wydawnicza Technopol przeciwko OHIM, Zb.Orz. s. I‑1541, pkt 37).
20 Wynika z tego, że postępowanie administracyjne przewidziane w art. 56 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 207/2009 w związku z art. 52 ust. 1 lit. a) tego rozporządzenia ma na celu między innymi umożliwienie OHIM weryfikację ważności rejestracji znaku towarowego i zajęcie stanowiska, które powinien on zająć w razie potrzeby z urzędu na podstawie art. 37 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009.
21 W tym kontekście do OHIM należy ocena, czy będący przedmiotem badania znak towarowy ma charakter opisowy lub czy jest pozbawiony charakteru odróżniającego, przy czym powody lub wcześniejsze zachowanie wnioskującego o unieważnienie prawa do znaku nie mogą mieć możliwości wpływu na zakres zadania, jakie zostało przyznane OHIM, jeżeli chodzi o ogólne interesy leżące u podstaw art. 7 ust. 1 lit. b) i c) oraz art. 56 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 207/2009. W istocie, zważywszy, że stosując przedmiotowe przepisy w ramach postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku, OHIM nie rozstrzyga kwestii, czy prawo właściciela znaku towarowego ma pierwszeństwo przed jakimkolwiek prawem wnioskującego o unieważnienie prawa do znaku, lecz dokonuje weryfikacji, czy prawo właściciela znaku zostało prawidłowo ustanowione w świetle przepisów regulujących jego zdolność rejestracyjną, nie może być mowy o kwestii „nadużycia prawa” po stronie wnioskującego o unieważnienie prawa do znaku.
22 Zatem w przeciwieństwie do tego, co podnosi OHIM, fakt, iż wnioskujący o unieważnienie prawa do znaku może złożyć swój wniosek w celu późniejszego umieszczenia przedmiotowego oznaczenia na swych towarach, odpowiada właśnie ogólnemu interesowi dostępności i swobodnego używania chronionemu w art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009. W konsekwencji, w przeciwieństwie do tego, co uznała Izba Odwoławcza, tego rodzaju okoliczność nie może w żadnym wypadku stanowić nadużycia prawa. Taką ocenę potwierdza art. 52 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009, zgodnie z którym prawo do wspólnotowego znaku towarowego może również zostać unieważnione na podstawie roszczenia wzajemnego w postępowaniu w sprawie naruszenia, co z góry zakłada, że pozwany w tym postępowaniu może uzyskać unieważnienie prawa do znaku, nawet jeżeli używał on przedmiotowego znaku towarowego i ma zamiar w dalszym ciągu go używać.
23 Natomiast odrzucenie wniosku o unieważnienie prawa do znaku na podstawie „nadużycia prawa” niweczy cele, do realizacji których zmierza art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia nr 207/2009, gdyż tego rodzaju odrzucenie uniemożliwia opisane w pkt 21 powyżej rozpatrzenie pod względem merytorycznym.
24 Podobnie fakt, iż osoba zarządzająca wnioskującego o unieważnienie prawa do znaku była osobą zarządzającą właściciela znaku towarowego w momencie, kiedy dokonane zostało zgłoszenie znaku towarowego, nie wpływa w żaden sposób na prawo wnioskującego o unieważnienie prawa do znaku do złożenia do OHIM wniosku w rozumieniu art. 56 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 207/2009. Uwzględniając bowiem charakter i cel przedmiotowego postępowania, polegający na ochronie interesów ogólnych leżących u podstaw art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia nr 207/2009, należy stwierdzić, że właściciel znaku towarowego mającego charakter opisowy lub pozbawionego charakteru odróżniającego nie uzyskuje żadnego prawa do tego, aby utrzymać w mocy rejestrację swego znaku towarowego z tego tylko tytułu, że wnioskującym o unieważnienie prawa do znaku zarządza osoba fizyczna, która w przeszłości zmierzała do rejestracji przedmiotowego oznaczenia.
25 Taki sam wniosek narzuca się w świetle argumentów interwenienta dotyczących popełnionych wobec niego przez skarżącą czynów nieuczciwej konkurencji. W tym względzie należy przypomnieć, iż art. 56 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 207/2009 nie podporządkowuje ani dopuszczalności, ani zasadności wniosku o unieważnienie prawa do znaku dobrej wierze wnioskującego o unieważnienie prawa do znaku [zob. analogicznie wyrok Sądu z dnia 3 grudnia 2009 r. w sprawie T‑245/08 Iranian Tobacco przeciwko OHIM – AD Bulgartabac (TIR 20 FILTER CIGARETTES), niepublikowany w Zbiorze, pkt 26]. W istocie, nawet przy założeniu, iż wniosek o unieważnienie prawa do znaku stanowi część globalnego planu konfrontacyjnej strategii handlowej obejmującej również metody nieuczciwej konkurencji, wykreślenie z rejestru mającego charakter opisowy lub pozbawionego charakteru odróżniającego znaku towarowego jest konsekwencją prawną nałożoną w art. 57 ust. 5 i 6 rozporządzenia nr 207/2009, a właściciel tego znaku nie uzyskuje prawa do utrzymania w mocy jego rejestracji ze względu na fakt, że wnioskujący o unieważnienie prawa do znaku popełnia ponadto czyny nieuczciwej konkurencji.
26 Wreszcie poczynione przez OHIM odniesienie do art. 9 pierwszej dyrektywy Rady 89/104/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r. mającej na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych (Dz.U. L 40, s. 1) jest pozbawione znaczenia dla sprawy. Przepis ten, tak jak mający analogiczną treść art. 54 rozporządzenia nr 207/2009, dotyczy przypadków pięcioletniego przyzwalania przez właściciela znaku towarowego na używanie późniejszego znaku towarowego, co jest okolicznością odbierającą temu właścicielowi prawo domagania się unieważnienia prawa do późniejszego znaku towarowego na podstawie wcześniejszego znaku. Jednakże przepis ten reguluje związki między dwoma zarejestrowanymi zgodnie z prawem znakami towarowymi, przewidując, że pod pewnymi warunkami nie można wykreślić znaku towarowego z rejestru ze względu na istnienie innego, identycznego lub podobnego, znaku towarowego. Prawodawca reguluje zatem jedynie związki między dwoma interesami o charakterze prywatnym, które są sobie przeciwne w kontekście art. 4 ust. 1 dyrektywy 89/104, będącego odpowiednikiem postępowania w sprawie sprzeciwu z art. 8 rozporządzenia nr 207/2009. Przepis ten natomiast nie dotyczy w żaden sposób możliwości wykreślenia z rejestru znaku towarowego nie ze względu na prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd w odniesieniu do wcześniejszego znaku towarowego, lecz z powodu jego opisowego charakteru lub braku charakteru odróżniającego, a mianowicie bezwzględnych podstaw odmowy rejestracji ustanowionych w ogólnym interesie, unieważniających rejestrację od początku, a które zgodnie z art. 52 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009 nie mają zastosowania jedynie w sytuacji, gdy przedmiotowy znak towarowy uzyskał po jego rejestracji charakter odróżniający.
27 Mając powyższe na uwadze, należy stwierdzić, iż Izba Odwoławcza naruszyła prawo, uchylając decyzję Wydziału Unieważnień i odrzucając wniosek o unieważnienie prawa do znaku jako niedopuszczalny na podstawie zarzucanego „nadużycia prawa”.
28 Należy zatem uwzględnić zarzut pierwszy i stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji.
29 Jeżeli chodzi o zarzut drugi skarżącej, mający na celu zmianę zaskarżonej decyzji, to należy podkreślić, że mimo iż art. 65 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009 uprawnia Sąd do zmiany decyzji wydanych przez izby odwoławcze, możliwość ta jest zasadniczo ograniczona do sytuacji, kiedy sprawa znajduje się w stadium orzekania [wyrok Sądu z dnia 10 czerwca 2008 r. w sprawie T‑85/07 Gabel Industria Tessile przeciwko OHIM – Creaciones Garel (GABEL), Zb.Orz. s. II‑823, pkt 28]. W niniejszej sprawie, jak podnosi OHIM w celu stwierdzenia niedopuszczalności zarzutu drugiego, Izba Odwoławcza nie rozstrzygnęła merytorycznie co do wniosku o unieważnienie prawa do znaku, co jest przedmiotem wniesionego do niej przez interwenienta odwołania. Należy zatem stwierdzić, że sprawa nie znajduje się w stadium orzekania i że zarzut ten należy oddalić.
W przedmiocie kosztów
30 Zgodnie z art. 87 § 2 regulaminu postępowania przed Sądem kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ OHIM przegrał sprawę, należy – zgodnie z żądaniem skarżącej – obciążyć go kosztami poniesionymi przez skarżącą. Ponieważ żądania interwenienta nie zostały uwzględnione, pokrywa on własne koszty, na podstawie art. 87 § 4 akapit trzeci regulaminu postępowania.
Z powyższych względów
SĄD (druga izba)
orzeka, co następuje:
1) Stwierdza się nieważność decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) z dnia 18 maja 2011 r. (sprawa R 374/2010‑4).
2) OHIM pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez ultra air GmbH.
3) Donaldson Filtration Deutschland GmbH pokrywa własne koszty.
Forwood | Dehousse | Schwarcz |
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 30 maja 2013 r.
Podpisy