WYROK SĄDU (siódma izba w składzie powiększonym)
z dnia 24 października 2018 r.(*)
Znak towarowy Unii Europejskiej – Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku – Graficzny unijny znak towarowy przedstawiający żłobienie w kształcie „L” – Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji – Oznaczenie tworzone wyłącznie przez kształt towaru niezbędny do uzyskania efektu technicznego – Artykuł 7 ust. 1 lit. e) ppkt (ii) rozporządzenia (WE) nr 40/94 – Artykuł 7 ust. 1 lit. e) ppkt (ii) rozporządzenia nr 207/2009 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. e) ppkt (ii) rozporządzenia 2017/1001] – Rozporządzenie (UE) 2015/2424 – Stosowanie przepisów w czasie – Kształt towaru – Charakter oznaczenia – Uwzględnienie elementów przydatnych dla ustalenia zasadniczych właściwości oznaczenia – Interes ogólny leżący u podstaw art. 7 ust. 1 lit. e) ppkt (ii) rozporządzenia nr 40/94
W sprawie T‑447/16
Pirelli Tyre SpA, z siedzibą w Mediolanie (Włochy), reprezentowana przez adwokatów T.M. Müllera i F. Togo,
strona skarżąca,
przeciwko
Urzędowi Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), reprezentowanemu przez J. Ivanauskasa, działającego w charakterze pełnomocnika,
strona pozwana,
w której drugą stroną w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą EUIPO, występującą przed Sądem w charakterze interwenienta, jest:
The Yokohama Rubber Co. Ltd, z siedzibą w Tokio (Japonia), reprezentowana przez adwokatów F. Boscariola de Roberta, D. Martucciego i I. Gatta,
mającej za przedmiot skargę na decyzję Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 28 kwietnia 2016 r. (sprawa R 2583/2014‑5) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia prawa do znaku między Yokohama Rubber a Pirelli Tyre,
SĄD (siódma izba w składzie powiększonym),
w składzie: V. Tomljenović, prezes, M. Kancheva, E. Bieliūnas (sprawozdawca), A. Marcoulli i A. Kornezov, sędziowie,
sekretarz: J. Weychert, administrator,
po zapoznaniu się ze skargą złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 4 sierpnia 2016 r.,
po zapoznaniu się z odpowiedzią na skargę złożoną przez EUIPO w sekretariacie Sądu w dniu 26 października 2016 r.,
po zapoznaniu się z odpowiedzią interwenienta na skargę złożoną w sekretariacie Sądu w dniu 7 listopada 2016 r.,
po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 17 listopada 2017 r.,
wydaje następujący
Wyrok
Okoliczności powstania sporu
1 W dniu 23 lipca 2001 r. skarżąca, Pirelli Tyre SpA, dokonała w Urzędzie Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) zgłoszenia unijnego znaku towarowego na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz.U. 1994, L 11, s. 1), ze zmianami [zastąpionego rozporządzeniem Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz.U. 2009, L 78, s. 1), ze zmianami, zastąpionym z kolei rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 z dnia 14 czerwca 2017 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz.U. 2017, L 154, s. 1)].
2 Unijnym znakiem towarowym, o którego rejestrację wniesiono, jest następujące oznaczenie graficzne:
3 Towary, dla których wniesiono o rejestrację, należą do klasy 12 w rozumieniu Porozumienia nicejskiego dotyczącego międzynarodowej klasyfikacji towarów i usług dla celów rejestracji znaków z dnia 15 czerwca 1957 r., ze zmianami, i odpowiadają następującemu opisowi: „opony, ogumienie, obręcze i osłony pełne, ogumienie półpneumatyczne oraz pneumatyczne do kół pojazdów różnego rodzaju, koła pojazdów różnego rodzaju, dętki, obręcze, części, akcesoria i części zamienne do kół pojazdów różnego rodzaju”.
4 Zgłoszenie unijnego znaku towarowego zostało opublikowane w Biuletynie Wspólnotowych Znaków Towarowych nr 36/2002 z dnia 6 maja 2002 r., a oznaczenie graficzne wskazane w pkt 2 powyżej zostało zarejestrowane jako znak towarowy w dniu 18 października 2002 r. pod numerem 2319176.
5 W dniu 27 września 2012 r. interwenient, The Yokohama Rubber Co. Ltd., wystąpił do EUIPO z wnioskiem o unieważnienie prawa do spornego znaku towarowego dla towarów: „opony, ogumienie pełne, ogumienie półpneumatyczne oraz pneumatyczne do kół pojazdów różnego rodzaju”. Wniosek ten został oparty na art. 52 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 40/94 w związku z art. 7 ust. 1 lit. b) lub art. 7 ust. 1 lit. e) ppkt (ii) tego rozporządzenia.
6 Decyzją z dnia 28 sierpnia 2014 r. Wydział Unieważnień EUIPO unieważnił sporny znak towarowy dla towarów wskazanych w pkt 5 powyżej oraz dla „obręczy i osłon pełnych do kół pojazdów różnego rodzaju” ze względu na to, że sporne oznaczenie składa się wyłącznie z kształtu rozpatrywanych towarów niezbędnego do uzyskania efektu technicznego w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. e) ppkt (ii) rozporządzenia nr 40/94.
7 Skarżąca, działając na podstawie art. 58–64 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 66–71 rozporządzenia 2017/1001), wniosła do EUIPO odwołanie od decyzji Wydziału Unieważnień.
8 Decyzją z dnia 28 kwietnia 2016 r. (zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”) Piąta Izba Odwoławcza EUIPO częściowo uwzględniła to odwołanie. W pkt 1 sentencji zaskarżonej decyzji uchyliła ona decyzję Wydziału Unieważnień w zakresie dotyczącym unieważnienia prawa do spornego znaku towarowego dla „obręczy i osłon pełnych do kół pojazdów różnego rodzaju”. Izba Odwoławcza stwierdziła bowiem, że towary te nie zostały wspomniane we wniosku o unieważnienie, a zatem unieważnienie orzeczone przez Wydział Unieważnień wykraczało poza zakres tego wniosku. W pkt 2 sentencji zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza potwierdziła decyzję Wydziału Unieważnień w pozostałym zakresie i unieważniła sporny znak towarowy dla „opon, ogumienia pełnego, ogumienia półpneumatycznego oraz pneumatycznego do kół pojazdów różnego rodzaju”. W tym względzie Izba Odwoławcza stwierdziła na wstępie, że z uwagi na przedstawione dowody i rozpatrywane towary „jest jasne, że oznaczenie przedstawia bieżnik opony i w związku z tym (być może) najbardziej kluczową część zakwestionowanych towarów […], przynajmniej pod względem technicznym”. Następnie Izba Odwoławcza wskazała, że główną cechą omawianego znaku towarowego jest żłobienie w kształcie „L”, które posiada następujące cechy: kąt ok. 90°, zakrzywiony odcinek i dwa odmienne ramiona zmieniające szerokość od szpiczastych do grubych. Wreszcie Izba Odwoławcza zasadniczo zdecydowała, że z przedstawionych przez interwenienta dowodów wynikało, iż sporny znak towarowy odgrywa podstawową rolę w prawidłowym funkcjonowaniu opon, przyczyniając się do uzyskania właściwej przyczepności i skutecznego hamowania, a także poprawy komfortu. W pkt 3 sentencji zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza nakazała skarżącej zwrócić interwenientowi kwotę 1700 EUR z powodu tego, że skarżąca przegrała sprawę przed EUIPO.
Żądania stron
9 Skarżąca wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim w decyzji tej:
– potwierdzono decyzję Wydziału Unieważnień z dnia 28 sierpnia 2014 r. i unieważniono prawo do spornego znaku towarowego dla następujących towarów: „opony, ogumienie pełne, ogumienie półpneumatyczne oraz pneumatyczne do kół pojazdów różnego rodzaju”;
– nakazano jej zwrócić interwenientowi kwotę 1700 EUR.
– obciążenie EUIPO kosztami postępowania.
10 EUIPO i interwenient wnoszą do Sądu o:
– oddalenie skargi;
– obciążenie skarżącej kosztami postępowania.
Co do prawa
11 Na poparcie skargi skarżąca podnosi trzy zarzuty. W zarzucie pierwszym skarżąca podnosi, że Izba Odwoławcza oparła swoją decyzję na wersji art. 7 ust. 1 lit. e) ppkt (ii), która nie znajdowała zastosowania ratione temporis. W zarzucie drugim skarżąca zwraca uwagę na nieprawidłowości proceduralne i naruszenie obowiązku uzasadnienia. W ramach zarzutu trzeciego skarżąca podnosi naruszenie art. 7 ust. 1 lit. e) ppkt (ii) rozporządzenia nr 40/94
12 W swych odpowiedziach na skargę EUIPO i interwenient podnoszą, że wysuwane przez skarżącą zarzuty nie są zasadne. Twierdzą oni również, że dowody zawarte w załączniku 5 do skargi i stanowiące pomiary kątowe różnych żłobień w oponach powinny zostać uznane za niedopuszczalne, ponieważ zostały przedstawione po raz pierwszy przed Sądem.
13 Należy zbadać kolejno wysuwane przez skarżącą zarzuty pierwszy i trzeci.
W przedmiocie zarzutu pierwszego, dotyczącego tego, że zaskarżona decyzja została oparta na wersji art. 7 ust. 1 lit. e) ppkt (ii), która nie znajdowała zastosowania ratione temporis
14 Skarżąca twierdzi, że w zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza zastosowała art. 7 ust. 1 lit. e) ppkt (ii) rozporządzenia nr 207/2009 w brzmieniu wynikającym z rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2424 z dnia 16 grudnia 2015 r. zmieniającego rozporządzenie Rady (WE) nr 207/2009 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego i rozporządzenie Komisji (WE) nr 2868/95 wykonujące rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego oraz uchylającego rozporządzenie Komisji (WE) nr 2869/95 w sprawie opłat na rzecz Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (Dz.U. 2015, L 341, s. 21).
15 Zgodnie z art. 7 ust. 1 lit. e) ppkt (ii) rozporządzenia nr 207/2009 zmienionym rozporządzeniem 2015/2424 nie są rejestrowane oznaczenia, które składają się wyłącznie z „kształtu towarów lub innej ich właściwości, niezbędnych do uzyskania efektu technicznego”.
16 Tymczasem zdaniem skarżącej istnienie bezwzględnej podstawy unieważnienia w niniejszej sprawie powinno być oceniane na podstawie przepisu obowiązującego w momencie dokonania zgłoszenia spornego znaku towarowego do rejestracji, czyli na podstawie art. 7 ust. 1 lit. e) ppkt (ii) w brzmieniu wynikającym z rozporządzenia nr 40/94, które z rejestracji wykluczało jedynie oznaczenia tworzone wyłącznie przez „kształt towaru” niezbędny do uzyskania efektu technicznego.
17 W tym względzie w pierwszej kolejności należy ustalić przepis, który znajdował zastosowanie ratione temporis w postępowaniu przed EUIPO, a następnie dokonać oceny, czy w zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza faktycznie zastosowała przepis, który podlegał stosowaniu ratione temporis.
W przedmiocie przepisu mającego zastosowanie ratione temporis
18 Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem przepisy proceduralne mają ogólnie zastosowanie od momentu ich wejścia w życie (zob. wyrok z dnia 11 grudnia 2012 r., Komisja/Hiszpania, C‑610/10, EU:C:2012:781, pkt 45 i przytoczone tam orzecznictwo), w odróżnieniu od przepisów prawa materialnego, które są zwyczajowo interpretowane w ten sposób, że dotyczą stanów faktycznych powstałych przed ich wejściem w życie tylko wtedy, gdy z brzmienia tych przepisów, ich celu lub ich struktury jednoznacznie wynika, że należy im przypisać taki skutek (wyroki: z dnia 12 listopada 1981 r., Meridionale Industria Salumi i in., od 212/80 do 217/80, EU:C:1981:270, pkt 9; z dnia 11 grudnia 2008 r., Komisja/Freistaat Sachsen, C‑334/07 P, EU:C:2008:709, pkt 44).
19 Po pierwsze, EUIPO nie kwestionuje, że w niniejszej sprawie zastosowanie znajdował art. 7 ust. 1 lit. e) ppkt (ii) w brzmieniu wynikającym z rozporządzenia nr 40/94.
20 Po drugie, należy podkreślić, że rozporządzenie 2015/2424 faktycznie zmieniło brzmienie art. 7 ust. 1 lit. e) ppkt (ii) rozporządzenia nr 207/2009 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. e) ppkt (ii) rozporządzenia 2017/1001], który ustanawia przepis prawa materialnego, a dokładniej jedną z bezwzględnych podstaw odmowy rejestracji oznaczenia lub, w połączeniu z art. 52 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 207/2009 [obecnie art. 59 ust. 1 lit. a) rozporządzenia 2017/1001], jedną z bezwzględnych podstaw unieważnienia prawa do znaku. Otóż rozporządzenie 2015/2424 weszło w życie w dniu 23 marca 2016 r., a z jego brzmienia, celu i struktury nie wynika, by art. 7 ust. 1 lit. e) ppkt (ii) rozporządzenia nr 207/2009 w brzmieniu wynikającym z rozporządzenia 2015/2424 miał znajdować zastosowanie do stanów faktycznych powstałych przed jego wejściem w życie.
21 Stąd też art. 7 ust. 1 lit. e) ppkt (ii) rozporządzenia nr 207/2009 w brzmieniu wynikającym z rozporządzenia 2015/2424 w oczywisty sposób nie podlega zastosowaniu w niniejszej sprawie, jako że sporny znak towarowy został zarejestrowany w dniu 18 października 2002 r. w następstwie zgłoszenia do rejestracji dokonanego w dniu 23 lipca 2001 r.
22 Wobec powyższego w tym wypadku Izba Odwoławcza była zobowiązana dokonać oceny, czy sporny znak powinien zostać unieważniony, na podstawie art. 7 ust. 1 lit. e) ppkt (ii) rozporządzenia nr 40/94.
W przedmiocie przepisu, który został zastosowany w zaskarżonej decyzji
23 W pkt 14 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza przypomniała treść art. 7 ust. 1 lit. e) ppkt (ii) rozporządzenia nr 207/2009 w brzmieniu zmienionym rozporządzeniem 2015/2424.
24 W tym względzie należy podkreślić, że – jak przyznaje EUIPO – Izba Odwoławcza błędnie przywołała w zaskarżonej decyzji treść art. 7 ust. 1 lit. e) ppkt (ii) rozporządzenia nr 207/2009 w brzmieniu zmienionym rozporządzeniem 2015/2424.
25 Jednak należy zaznaczyć, że gdy Izba Odwoławcza szczegółowo przedstawiała w zaskarżonej decyzji sposób, w jaki należało interpretować ten przepis, wielokrotnie odnosiła się do orzecznictwa pochodzącego z okresu, gdy obowiązywał art. 7 ust. 1 lit. e) ppkt (ii) rozporządzenia nr 40/94, który odnosił się wyłącznie do „kształtu towaru”. Ponadto z lektury zaskarżonej decyzji wynika, że Izba Odwoławcza przeprowadziła ocenę stanu faktycznego w świetle przesłanek ustanowionych w art. 7 ust. 1 lit. e) ppkt (ii) rozporządzenia nr 40/94, tak jak są one interpretowane we właściwym orzecznictwie.
26 W tych okolicznościach nawet jeżeli Izba Odwoławcza, popełniając błąd, przytoczyła treść art. 7 ust. 1 lit. e) ppkt (ii) rozporządzenia nr 207/2009 w brzmieniu zmienionym rozporządzeniem 2015/2424, to nie zastosowała ona w zaskarżonej decyzji modyfikacji wprowadzonej przez rozporządzenie 2015/2424.
27 W konsekwencji należy stwierdzić, że Izba Odwoławcza oparła się na przepisie, który znajdował zastosowanie ratione temporis, czyli na art. 7 ust. 1 lit. e) ppkt (ii) rozporządzenia nr 40/94, przewidującym odmowę rejestracji „oznaczeń, które składają się wyłącznie […] z kształtu towaru niezbędnego do uzyskania efektu technicznego”.
28 Zarzut pierwszy należy zatem oddalić.
W przedmiocie zarzutu trzeciego, dotyczącego naruszenia art. 7 ust. 1 lit. e) ppkt (ii) rozporządzenia nr 40/94
29 W pierwszej części zarzutu trzeciego skarżąca podnosi, że sporne oznaczenie nie stanowi kształtu rozpatrywanego tu towaru w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. e) ppkt (ii) rozporządzenia nr 40/94. W tym względzie skarżąca twierdzi, że Izba Odwoławcza popełniła błąd, stwierdzając, że sporne oznaczenie stanowi integralną część bieżnika opony, a zatem towarów oznaczanych spornym znakiem towarowym, czyli „opon, ogumienia pełnego, ogumienia półpneumatycznego oraz pneumatycznego do kół pojazdów różnego rodzaju”.
30 EUIPO podkreśla, po pierwsze, że przyjęty przez Izbę Odwoławczą wniosek, zgodnie z którym sporne oznaczenie przedstawia bieżnik opony, który – przynajmniej pod względem technicznym – stanowi (być może) najbardziej kluczową część zakwestionowanych towarów, wynikał z jednej strony z zapoznania się z przedstawieniem graficznym stanowiącym sporne oznaczenie z punktu widzenia zgłoszonych towarów, a z drugiej strony z dowodów przedstawionych przez strony. Po drugie, aby oznaczenie zostało objęte zakresem art. 7 ust. 1 lit. e) ppkt (ii) rozporządzenia nr 40/94, wystarczy, by składało się ono z części towaru wymienionej w jego specyfikacji. Innymi słowy, sam fakt, że dany kształt może zostać zastosowany w bardziej złożonym produkcie lub być w nim zawarty nie stoi na przeszkodzie zastosowaniu tej podstawy odmowy rejestracji. Po trzecie, EUIPO zwraca uwagę, że żłobienie w oponie nie stanowi towaru, ponieważ nie tworzy ono elementu, który można oddzielić od samej opony. W konsekwencji sporne oznaczenie zostało zarejestrowane dla opon, które są towarami zawierającymi omawiane żłobienie w kształcie „L” i w przypadku których to opon owo żłobienie spełnia funkcję techniczną. Po czwarte, przypuszczalny sposób postrzegania omawianego oznaczenia przez odbiorców nie może stanowić decydującego elementu w ramach stosowania podstawy odmowy rejestracji określonej w art. 7 ust. 1 lit. e) ppkt (ii) rozporządzenia nr 40/94. Podstawa ta opiera się na kryterium obiektywnym, w ramach którego oprócz przedstawienia graficznego oznaczenia EUIPO powinno móc uwzględnić wszystkie elementy właściwe dla prawidłowego określenia oznaczenia w kontekście art. 7 ust. 1 lit. e) ppkt (ii) rozporządzenia nr 40/94. Po piąte, celem art. 7 ust. 1 lit. e) ppkt (ii) rozporządzenia nr 40/94 jest zapobieganie uzyskaniu monopolu na użytkowe właściwości towaru. W konsekwencji gdyby skarżąca uzyskała prawa związane ze znakiem w odniesieniu do spornego oznaczenia (ponieważ przedstawia ono wyłącznie część opony), mogłaby ona uniemożliwić innym przedsiębiorstwom prowadzenie obrotu oponami, które zawierają te same oznaczenia lub oznaczenia podobne, czyli żłobienia.
31 Interwenient podnosi, po pierwsze, że niektóre dokumenty zawarte w aktach sprawy wskazują, że skarżąca opisała już, za pośrednictwem swojego pełnomocnika, sporny znak towarowy jako „wzór bieżnika”, a zatem przyznała, że uważa go za taki wzór. Po drugie, znak towarowy powinien być rozpatrywany w świetle okoliczności danego przypadku, a żaden przepis nie zakazuje EUIPO posłużenia się „inżynierią odwrotną”, to znaczy odkrycia, co tak naprawdę przedstawia dany znak towarowy, i elementu, do którego właściciel znaku próbuje zapewnić sobie prawa wyłączne. Po trzecie, twierdzenie, że sporny znak towarowy stanowi kształt towarów lub najbardziej kluczową część rozpatrywanych towarów, jest prawdziwe zwłaszcza w świetle akt sprawy i towarów faktycznie sprzedawanych przez skarżącą. Po czwarte, przykłady używania przez skarżącą spornego oznaczenia, jako wskazania pochodzenia pozbawionego funkcji technicznej, w broszurach i katalogach, aby opisać niektóre z jej modeli opon, nie są relewantne.
Uwagi wstępne
32 Po pierwsze, należy podkreślić, że w niniejszej sprawie złożony w EUIPO przez interwenienta wniosek o częściowe unieważnienie prawa do znaku był oparty na art. 7 ust. 1 lit. e) ppkt (ii) rozporządzenia nr 40/94, jak również na art. 7 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia. Co się tyczy wniosku o unieważnienie prawa do znaku opartego na art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94, a zatem na braku charakteru odróżniającego spornego znaku towarowego, skarżąca podnosiła przed EUIPO, że wspomniany znak ma charakter odróżniający, a przynajmniej uzyskał go w następstwie używania, zgodnie z art. 7 ust. 3 rozporządzenia nr 40/94.
33 Wydział Unieważnień, a następnie Izba Odwoławcza unieważniły prawo do spornego znaku towarowego na podstawie art. 7 ust. 1 lit. e) ppkt (ii) rozporządzenia nr 40/94 i nie poddały badaniu ewentualnego wystąpienia podstawy unieważnienia dotyczącej braku charakteru odróżniającego.
34 Znaki towarowe, których rejestracji można odmówić z powodu jednej z podstaw wyliczonych w art. 7 ust. 1 lit. b)–d) rozporządzenia nr 40/94, mogą – zgodnie z ust. 3 tego samego przepisu – uzyskać charakter odróżniający w następstwie ich używania. Natomiast oznaczenie, w przypadku którego odmowa rejestracji została oparta na art. 7 ust. 1 lit. e) ppkt (ii) rozporządzenia nr 40/94, nie może nigdy uzyskać charakteru odróżniającego w następstwie jego używania w rozumieniu art. 7 ust. 3 tego aktu. Artykuł art. 7 ust. 1 lit. e) dyrektywy dotyczy zatem określonych oznaczeń, które nie mają zdolności do bycia znakami towarowymi, i stanowi wstępną przeszkodę do tego, aby znak składający się wyłącznie z kształtu towaru mógł zostać zarejestrowany (zob. analogicznie wyrok z dnia 18 czerwca 2002 r., Philips, C‑299/99, EU:C:2002:377, pkt 75, 76).
35 W konsekwencji jeżeli badanie oznaczenia w świetle art. 7 ust. 1 lit. e) rozporządzenia nr 40/94 prowadzi do stwierdzenia, że spełnione jest jedno z kryteriów wymienionych w tym przepisie, to zwalnia ono z badania tego samego oznaczenia w świetle art. 7 ust. 3 tego rozporządzenia, ponieważ w takim przypadku rejestracja tego oznaczenia jest wyraźnie niemożliwa. Zwolnienie to wyjaśnia korzyść z przystąpienia do wcześniejszego zbadania oznaczenia w świetle art. 7 ust. 1 lit. e) rozporządzenia nr 40/94 w sytuacji, gdy możliwe jest zastosowanie kilku podstaw odmowy rejestracji przewidzianych w art. 7 ust. 1, chociaż tego typu zwolnienia nie można interpretować jako oznaczającego obowiązek wcześniejszego zbadania tego oznaczenia w świetle art. 7 ust. 1 lit. e) rozporządzenia nr 40/94 [wyrok z dnia 6 października 2011 r., Bang & Olufsen/OHIM (Kształt głośnika), T‑508/08, EU:T:2011:575, pkt 44].
36 Po drugie, należy przypomnieć, że interes chroniony przez art. 7 ust. 1 lit. e) rozporządzenia nr 40/94 polega na zapobieganiu temu, by prawo znaków towarowych nie prowadziło do przyznania jednemu przedsiębiorstwu monopolu na rozwiązania techniczne lub cechy użytkowe danego towaru (zob. analogicznie wyrok z dnia 18 czerwca 2002 r., Philips, C‑299/99, EU:C:2002:377, pkt 78).
37 Określone przez prawodawcę zasady odzwierciedlają w tym względzie próbę wyważenia między dwoma aspektami, z których każdy może przyczynić się do ustanowienia systemu zdrowej i uczciwej konkurencji (wyrok z dnia 14 września 2010 r., Lego Juris/OHIM, C‑48/09 P, EU:C:2010:516, pkt 44).
38 Z jednej strony wprowadzenie do art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 40/94 zakazu rejestracji w charakterze znaku towarowego wszelkich oznaczeń tworzonych przez kształt towaru niezbędny do uzyskania efektu technicznego zapewnia, że przedsiębiorstwa nie będą mogły wykorzystywać prawa znaków towarowych do nieograniczonego w czasie przedłużania wyłącznych praw dotyczących rozwiązań technicznych (wyrok z dnia 14 września 2010 r., Lego Juris/OHIM, C‑48/09 P, EU:C:2010:516, pkt 45).
39 Z drugiej strony, ograniczając podstawę odmowy rejestracji określoną w art. 7 ust. 1 lit. e) ppkt (ii) rozporządzenia nr 40/94 do oznaczeń tworzonych „wyłącznie” przez kształt towaru „niezbędny” do uzyskania efektu technicznego, prawodawca słusznie uznał, że każdy kształt towaru jest w pewnym sensie funkcjonalny, a w konsekwencji zakazanie rejestracji kształtu towaru jako znaku towarowego tylko z tego względu, że wykazuje cechy użytkowe, byłoby niewłaściwe. Dzięki wyrażeniom „wyłącznie” i „niezbędny” wspomniany przepis zapewnia, że rejestracji nie podlegają jedynie te kształty towaru, które są wyłącznie wyrazem zastosowanego rozwiązania technicznego i których rejestracja w charakterze znaku towarowego rzeczywiście utrudniłaby stosowanie tego rozwiązania technicznego przez inne przedsiębiorstwa (wyrok z dnia 14 września 2010 r., Lego Juris/OHIM, C‑48/09 P, EU:C:2010:516, pkt 48).
40 Po trzecie, prawidłowe zastosowanie art. 7 ust. 1 lit. e) ppkt (ii) rozporządzenia nr 40/94 wymaga, by organ rozpoznający zgłoszenie danego oznaczenia trójwymiarowego do rejestracji w charakterze znaku towarowego właściwie ustalił zasadnicze właściwości tego oznaczenia. Określenie „zasadnicze właściwości” musi być rozumiane jako odniesienie do najbardziej istotnych elementów oznaczenia (wyrok z dnia 14 września 2010 r., Lego Juris/OHIM, C‑48/09 P, EU:C:2010:516, pkt 68, 69).
41 Określenia wspomnianych zasadniczych właściwości należy dokonywać odrębnie dla każdego przypadku, ponieważ nie istnieje żadna ustalona hierarchia poszczególnych rodzajów elementów, które oznaczenie może zawierać. Przy ustalaniu zasadniczych właściwości oznaczenia właściwy organ może oprzeć się bezpośrednio na wywieranym przez to oznaczenie całościowym wrażeniu albo w pierwszym rzędzie przystąpić do analizy kolejno każdego z elementów, z których dane oznaczenie się składa (wyrok z dnia 14 września 2010 r., Lego Juris/OHIM, C‑48/09 P, EU:C:2010:516, pkt 70).
42 W konsekwencji ustalenia zasadniczych właściwości oznaczenia trójwymiarowego, z którym wiąże się w perspektywie ewentualne zastosowanie podstawy odmowy rejestracji określonej w art. 7 ust. 1 lit. e) ppkt (ii) rozporządzenia nr 40/94, można – w zależności od przypadku, zwłaszcza stosownie do stopnia jego trudności – dokonywać w drodze zwykłej analizy wzrokowej tego oznaczenia lub też, przeciwnie, w drodze pogłębionego badania, w ramach którego pod uwagę mogą być brane elementy przydatne w ocenie, takie jak badania rynku i ekspertyzy, czy też inne dane dotyczące wcześniej przyznanych w związku z danym towarem praw własności intelektualnej (wyrok z dnia 14 września 2010 r., Lego Juris/OHIM, C‑48/09 P, EU:C:2010:516, pkt 71).
43 Stworzona właściwemu organowi możliwość uwzględnienia elementów przydatnych dla ustalenia zasadniczych właściwości oznaczenia trójwymiarowego została rozszerzona na badanie oznaczeń dwuwymiarowych (zob. podobnie wyrok z dnia 6 marca 2014 r., Pi‑Design i in./Yoshida Metal Industry, od C‑337/12 P do C‑340/12 P, niepublikowany, EU:C:2014:129, pkt 55).
44 Po czwarte, należy zauważyć, że w swej decyzji Wydział Unieważnień podkreślił, iż prawdą jest, że oznaczenie graficzne może stanowić wskazanie pochodzenia handlowego i znajdować się na oponie, nie będąc zarazem przedstawieniem bieżnika opony. Wydział Unieważnień dodał jednak, że w tym wypadku trudno jest zaprzeczyć, iż sporny znak jest realistycznym przedstawieniem typu bieżnika wykorzystywanego w prawdziwych oponach.
45 W pkt 25 zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza wyjaśniła, że całkowicie zgadza się z poglądem Wydziału Unieważnień, który zakwalifikował sporne oznaczenie jako „przedstawienie typu bieżnika”. Izba Odwoławcza doprecyzowała bowiem, że Wydział Unieważnień był nie tylko uprawniony, ale także zobowiązany do uwzględnienia dowodów przedstawionych przez strony celem ustalenia w sposób właściwy charakteru oznaczenia i tego, co przedstawiało ono w kontekście rozpatrywanych towarów. Izba Odwoławcza wywiodła z tego, iż z uwagi na „[…] przedstawione dowody i rozpatrywane towary jest jasne, że oznaczenie przedstawia bieżnik opony i w związku z tym (być może) najbardziej kluczową część zakwestionowanych towarów, czyli »opon, ogumienia pełnego, ogumienia półpneumatycznego oraz pneumatycznego do kół pojazdów różnego rodzaju«, należących do klasy 12, przynajmniej pod względem technicznym”.
46 Pierwszą część zarzutu trzeciego, w którym skarżąca podnosi, że sporne oznaczenie nie stanowi kształtu towaru w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. e) ppkt (ii) rozporządzenia nr 40/94 należy rozpatrzyć w świetle powyższych uwag.
W przedmiocie charakteru spornego oznaczenia
47 Z orzecznictwa wynika z jednej strony, że przedstawienie graficzne znaku towarowego musi być kompletne, łatwo dostępne i zrozumiałe, aby oznaczenie mogło być postrzegane zawsze i z pewnością w ten sam sposób, co zapewni spełnianie przez ten znak funkcji wskazywania pochodzenia. Z drugiej zaś strony jedną z funkcji wymogu przedstawienia graficznego jest w szczególności zdefiniowanie samego znaku towarowego celem określenia dokładnego przedmiotu ochrony przyznanej właścicielowi z tytułu zarejestrowanego znaku towarowego (zob. podobnie wyrok z dnia 6 marca 2014 r., Pi‑Design i in./Yoshida Metal Industry, od C‑337/12 P do C‑340/12 P, niepublikowany, EU:C:2014:129, pkt 57 i przytoczone tam orzecznictwo).
48 W niniejszej sprawie, po pierwsze, należy podkreślić, że jeśli oprzeć się na przedstawieniu graficznym, sporny znak towarowy jest tworzony przez dwuwymiarowe oznaczenie graficzne. Analizowane w oderwaniu od kontekstu oznaczenie to przypomina na przykład kształt zakrzywionego kija do hokeja, jak podnosi skarżąca, czy też kształt zakrzywionej litery „L”.
49 A zatem już na wstępie oczywiste jest, że w swojej zarejestrowanej postaci sporne oznaczenie nie przedstawia ani kształtu opony, ani kształtu bieżnika opony. Następnie – z przedstawienia graficznego spornego oznaczenia nie wynika, by oznaczenie to było przeznaczone do umieszczenia go na oponie lub na bieżniku opony. Wreszcie z przedstawienia graficznego spornego oznaczenia nie wynika też, by chodziło tu o kształt funkcjonalny, który spełnia lub obejmuje jakąkolwiek funkcję techniczną. Co więcej, przy dokonywaniu jego rejestracji oznaczeniu temu nie towarzyszył żaden dodatkowy opis.
50 Po drugie, z orzecznictwa przywołanego w pkt 40–43 powyżej wynika, że do celów ustalenia zasadniczych właściwości oznaczenia dwuwymiarowego, takiego jak sporne oznaczenie, Izba Odwoławcza może przeprowadzić pogłębione badanie, w ramach którego poza przedstawieniem graficznym i ewentualnymi opisami przedłożonymi przy dokonywaniu zgłoszenia do rejestracji pod uwagę brane są przydatne elementy, które pozwalają na dokonanie oceny tego, co konkretnie przedstawia dane oznaczenie.
51 W niniejszym wypadku na przedstawieniu graficznym spornego oznaczenia nie jest ukazany żaden kontur, a oznaczeniu temu nie towarzyszy żaden dodatkowy opis. Ponadto skarżąca nie przeczy, że niektóre modele jej opon zawierają na bieżniku żłobienie w kształcie przedstawianym przez sporne oznaczenie.
52 A zatem, mając na uwadze orzecznictwo przywołane w pkt 40–43 powyżej, nie można zarzucić EUIPO, że w ramach dokonywanej przez siebie oceny spornego oznaczenia pod kątem art. 7 ust. 1 lit. e) ppkt (ii) rozporządzenia nr 40/94 zastanowiło się nad charakterem rozpatrywanego oznaczenia w kontekście oznaczanych spornym znakiem towarowym towarów i stwierdziło, że oznaczenie to może przedstawiać żłobienie podobne do tego widniejącego na oponach, które sprzedaje skarżąca.
53 Jednakże okoliczność, że niektóre modele opon skarżącej mają na bieżniku żłobienie w kształcie reprezentowanym przez sporne oznaczenie, nie pozwala na wyciągnięcie wniosku, iż sporne przedstawia oponę lub całość bieżnika opony.
54 Przede wszystkim bowiem należy podkreślić, że opona stanowi złożony produkt, który zawiera więcej elementów, mianowicie między innymi szkielet, warstwę tekstylną, ogumienie, boki i bieżnik. Następnie, jak wynika też z akt sprawy w postępowaniu przed EUIPO, bieżnik opony nie składa się wyłącznie z samego żłobienia. Bieżnik opony tworzą liczne elementy, mianowicie między innymi żebra, rowki obwodowe lub poprzeczne, bloki centralne lub bark, na którym znajdują się lamele. Wreszcie dowody przedstawione przed EUIPO ukazują, że żłobienie prezentowane przez sporne oznaczenie nie występuje w sposób samodzielny na oponach skarżącej. Wspomniane żłobienie występuje w sposób powtarzający się i krzyżujący na bieżniku, wobec czego wygląda, jakby tworzyło kształt, który przedstawia splot, i bardzo się różni od pierwotnego kształtu samego żłobienia.
55 A zatem sporne oznaczenie, nawet jeżeli uwzględnić fakt, że stanowi dwuwymiarowe przedstawienie kształtu ze względu na swoją głębokość trójwymiarowego, jest jedynie – jak utrzymuje skarżąca – jako samo żłobienie bardzo ograniczoną częścią innego elementu opony, czyli bieżnika, który składa się z wielu przeplatających się elementów. Ów bieżnik jest natomiast częścią, która z innymi elementami, a zwłaszcza z bokami, stanowi rozpatrywane towary oznaczane spornym oznaczeniem, czyli „opony, ogumienie pełne, ogumienie półpneumatyczne oraz pneumatyczne do kół pojazdów różnego rodzaju”. Sporne oznaczenie nie przedstawia zatem ani rozpatrywanych towarów oznaczanych spornym znakiem towarowym, ani bieżnika opony.
56 Prawdą jest, jak wynika z orzecznictwa przywołanego w pkt 40–43 powyżej, że EUIPO może wziąć pod uwagę inne przydatne informacje, które pozwalają na dokonanie oceny „poszczególnych rodzajów elementów, które może zawierać oznaczenie” czy też „elementów, z których dane oznaczenie się składa”. EUIPO jest zatem uprawnione do ustalenia tego, co konkretnie przedstawia dany kształt.
57 Jednak orzecznictwo to nie może być interpretowane w ten sposób, że EUIPO jest uprawnione, do celów zakwalifikowania kształtu, jaki przedstawia sporne oznaczenie, do dodania do tego kształtu elementów, z których oznaczenie to się nie składa i które w konsekwencji się w nim nie mieszczą lub do niego nie należą. Innymi słowy – ekspertyza i wszystkie istotne elementy, o których mowa w tym orzecznictwie, służą określeniu tego, co przedstawia konkretnie dane oznaczenie. Natomiast ekspertyza i wszystkie istotne elementy nie pozwalają EUIPO na zdefiniowanie spornego oznaczenia poprzez przypisanie mu cech, których oznaczenie to nie posiada lub nie obejmuje.
58 W zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza odeszła od kształtu reprezentowanego przez sporne oznaczenie i zmieniła ten kształt. Nawet jeśli uwzględnić bowiem okoliczność, nie kwestionowaną przez skarżącą, że niektóre z jej modeli opon zawierają na powierzchni bieżnika żłobienie w kształcie przedstawianym przez owo oznaczenie, to Izba Odwoławcza nie powinna była odchodzić od spornego oznaczenia w celu zakwalifikowania go jako „przedstawienia bieżnika opony”. Innymi słowy – Izba Odwoławcza dodawszy elementy, z których sporne oznaczenie się nie składa, czyli uwzględniwszy wszystkie elementy, które zawiera bieżnik, stwierdziła, że oznaczenie to przedstawia kształt towarów, z myślą o których zostało zarejestrowane.
59 Powyższej oceny nie podważa wysunięty przez interwenienta argument, zgodnie z którym niektóre dokumenty zawarte w aktach sprawy wskazują, że skarżąca opisała już, za pośrednictwem swojego pełnomocnika, sporny znak towarowy jako „wzór bieżnika”.
60 Z jednej bowiem strony dokumenty, na które powołuje się interwenient i w których skarżąca uznała ponoć, że sporny znak towarowy jest „wzorem bieżnika”, przywołują lub ukazują oznaczenia różniące się od wspomnianego znaku. Dokładniej rzecz ujmując, należy podkreślić, że w załączniku 9 uwag interwenienta, złożonych przed EUIPO w dniu 19 grudnia 2013 r., sporny znak towarowy został opisany jako przedstawienie kija hokejowego (figura di mazza). Ponadto, co się tyczy załączników 9 i 10 do tych uwag, należy zauważyć, że ukazują one oznaczenia różniące się od spornego znaku towarowego.
61 Z drugiej strony należy podkreślić, że wpisanie znaku towarowego do rejestru unijnych znaków towarowych ma na celu nie tylko umożliwienie Izbie Odwoławczej wykonywania jej kompetencji i ochronę interesów stron sporu, lecz zmierza również do poinformowania osób trzecich o dokładnym charakterze zarejestrowanych praw, a zatem do określenia przedmiotu udzielonej ochrony [zob. podobnie wyrok z dnia 21 czerwca 2017 r., M/S. Indeutsch International/EUIPO – Crafts Americana Group (Przedstawienie szewronów pomiędzy dwiema równoległymi liniami), T‑20/16, EU:T:2017:410, pkt 46]. Należy zaś stwierdzić, że poddany obiektywnej i konkretnej analizie sporny znak towarowy nie przedstawia wzoru bieżnika. Co najwyżej prezentuje samo żłobienie bieżnika.
62 Po trzecie, orzecznictwo, na które powołują się strony, a w szczególności EUIPO i interwenient, nie mogą być rozumiane w ten sposób, że zezwala ono Izbie Odwoławczej na zakwalifikowanie spornego oznaczenia jako opony lub „przedstawienia bieżnika”.
63 W sprawie zakończonej wyrokiem z dnia 10 listopada 2016 r., Simba Toys/EUIPO (C‑30/15 P, EU:C:2016:849) sąd Unii rozpatrywał bowiem oznaczenie tworzone przez trójwymiarowe przedstawienie towarów oznaczanych spornym znakiem, a mianowicie puzzli w trzech wymiarach. Ponadto w sprawie zakończonej wyrokiem z dnia 14 września 2010 r., Lego Juris/OHIM (C‑48/09 P, EU:C:2010:516) sąd Unii rozpatrywał oznaczenie tworzone przez trójwymiarowe przedstawienie klocka należącego do towarów oznaczanych spornym znakiem, a mianowicie zabawkowych zestawów konstrukcyjnych. Dodatkowo sprawa, w której wydano wyrok z dnia 18 czerwca 2002 r., Philips (C‑299/99, EU:C:2002:377), dotyczyła oznaczenia tworzonego przez trójwymiarowe przedstawienie głowic golących towarów oznaczanych spornym znakiem, czyli elektrycznych maszynek do golenia. Wreszcie sprawa, w której wydano wyroki z dnia 6 marca 2014 r., Pi‑Design i in./Yoshida Metal Industry (od C‑337/12 P do C‑340/12 P, niepublikowany, EU:C:2014:129) i z dnia 11 maja 2017 r., Yoshida Metal Industry/EUIPO (C‑421/15 P, EU:C:2017:360) dotyczyła oznaczenia tworzonego przez dwuwymiarowe przedstawienie przedmiotu zdefiniowanego przez swoje kontury, a mianowicie rączki towarów oznaczanych spornym znakiem (przyrządów kuchennych takich jak noże).
64 W konsekwencji sprawy przywołane w pkt 63 powyżej dotyczyły oznaczeń, które nie miały tych samych cech co sporne oznaczenie. Wniosek, do jakiego doszedł sąd Unii we wspomnianych sprawach, nie jest zatem właściwy dla oznaczenia takiego jak to zakwestionowane w niniejszej sprawie, które nie ukazuje konturów towarów oznaczanych spornym znakiem towarowym i przedstawia wyłącznie znikomą część elementu tych towarów.
65 Co więcej, należy zauważyć, że w sprawach przywołanych w pkt 63 powyżej kształt konkretnie przedstawiany przez omawiane oznaczenie został zdefiniowany przez sąd Unii na podstawie widocznych lub niewidocznych cech „własnych” danego oznaczenia lub cech „tworzących to oznaczenie”, a nie na podstawie elementów, których oznaczenie to nie zawierało.
66 Wynika stąd, że orzecznictwo, na które powołały się strony, nie podważa oceny przeprowadzonej w pkt 58 powyżej.
67 Po czwarte, należy stwierdzić, że ocena tego, co przedstawia konkretnie sporne oznaczenie, stanowi czynność, która pozwala najpierw ustalić jego zasadnicze właściwości, a następnie dokonać oceny ewentualnej funkcjonalności owych zasadniczych właściwości. Tymczasem sama okoliczność, że Izba Odwoławcza zawarła w swojej ocenie elementy, których nie zawiera kształt przedstawiony konkretnie przez sporne oznaczenie, może wypaczyć wniosek, że spełnione zostały przesłanki ustanowione w art. 7 ust. 1 lit. e) ppkt (ii) rozporządzenia nr 40/94. W rezultacie interes ogólny chroniony przez art. 7 ust. 1 lit. e) ppkt (ii) rozporządzenia nr 40/94, który został przypomniany w pkt 36 powyżej, nie upoważnia Izby Odwoławczej do wyjścia w ramach stosowania tego szczególnego przepisu poza kształt prezentowany przez sporne oznaczenie i uwzględnienia elementów, których przedstawiony konkretnie przez sporne oznaczenie kształt nie zawiera.
68 Po piąte, EUIPO zwraca uwagę, że żłobienie nie stanowi towaru, ponieważ nie tworzy ono elementu, który można oddzielić od samej opony. Wywodzi ono z tego, że sporne oznaczenie zostało zarejestrowane dla opon, które są towarami zawierającymi rozpatrywane żłobienie w kształcie „L” i w przypadku których to opon owo żłobienie spełnia funkcję techniczną.
69 W tym względzie prawdą jest, że zakres stosowania bezwzględnej podstawy odmowy rejestracji przewidzianej w art. 7 ust. 1 lit. e) ppkt (ii) rozporządzenia nr 40/94 nie ogranicza się wyłącznie do oznaczeń, które składają się wyłącznie z kształtu „towaru” jako takiego. Jak bowiem twierdzi EUIPO, interes ogólny leżący u podstaw tego przepisu może wymagać odmówienia rejestracji także w przypadku oznaczeń tworzonych przez kształt części towaru niezbędny do uzyskania efektu technicznego. Byłoby tak, gdyby ten kształt reprezentował, pod względem ilościowym i jakościowym, znaczącą część wspomnianego towaru.
70 Należy jednak stwierdzić, że w niniejszej sprawie sporne oznaczenie przedstawia żłobienie niezależnie od bieżnika opony. W kontekście omawianych towarów sporne oznaczenie nie przestawia zatem bieżnika, ponieważ nie łączy się z jego innymi elementami, w połączeniu z którymi wspomniane oznaczenie tworzy liczne, złożone kształty, różniące się od kształtu każdego ze żłobień i każdego z elementów rozpatrywanych odrębnie.
71 W konsekwencji sporne oznaczenie nie składa się wyłącznie z kształtu rozpatrywanych towarów ani z kształtu, który sam w sobie reprezentuje pod względem ilościowym i jakościowym znaczącą część owych towarów.
72 Co więcej, dowody przedstawione przez interwenienta i poddane analizie przez Izbę Odwoławczą nie wykazują, by występujące odrębnie żłobienie o kształcie identycznym z tym przedstawianym przez sporne oznaczenie mogło prowadzić do uzyskania efektu technicznego, o którym mowa w zaskarżonej decyzji. Dowody te wskazują bowiem, że przyjęty w zaskarżonej decyzji efekt techniczny może ewentualnie wynikać z połączenia i ze współdziałania poszczególnych elementów tworzących bieżnik i występujących w sposób powtarzający się na całej powierzchni tego bieżnika, przez co tworzą kształt odmienny od tych elementów rozpatrywanych oddzielnie.
73 Wynika stąd, że rejestracja spornego oznaczenia, którego ochrona jest ograniczona do tego, co oznaczenie to przedstawia, nie może uniemożliwić konkurentom skarżącej produkcji i sprzedaży opon, które zawierają kształt identyczny z kształtem przedstawionym przez owo oznaczenie lub do niego podobny, jeżeli ów identyczny lub podobny kształt jest połączony z innymi elementami bieżnika i tworzy, wraz z tymi innymi elementami, kształt różniący się od każdego z elementów rozpatrywanych odrębnie. Kształt przedstawiony przez sporne oznaczenie niekoniecznie bowiem występuje sam w sobie na bieżniku opony w sposób, który umożliwiałby rozpoznanie tego oznaczenia.
74 W rezultacie Izba Odwoławcza błędnie stwierdziła, że sporne oznaczenie przedstawia bieżnik opony i jest tworzone przez „kształt towaru” w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. e) ppkt (ii) rozporządzenia nr 40/94. Przepis ten nie mógł zatem znaleźć zastosowania do spornego znaku towarowego, a unieważnienie tego znaku orzeczone w zaskarżonej decyzji jest oparte na błędnej podstawie prawnej.
75 W konsekwencji pierwszą część podniesionego przez skarżącą zarzutu trzeciego należy uwzględnić, i to bez konieczności rozpatrywania dowodów wspomnianych w pkt 12 powyżej i bez potrzeby orzekania w przedmiocie opisanego w pkt 11 powyżej zarzutu drugiego, jak też drugiej części zarzutu trzeciego skarżącej, opartej na tym, że nie wszystkie z zasadniczych właściwości spornego oznaczenia są wyłącznie funkcjonalne.
76 Zważywszy na ogół powyższych rozważań, należy stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim w pkt 2 sentencji tej decyzji Izba Odwoławcza potwierdziła częściowo decyzję Wydziału Unieważnień, o której mowa w pkt 6 powyżej, i unieważniła rejestrację spornego znaku towarowego dla „opon, ogumienia pełnego, ogumienia półpneumatycznego oraz pneumatycznego do kół pojazdów różnego rodzaju” na podstawie art. 52 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 40/94 w związku z art. 7 ust. 1 lit. e) ppkt (ii) tego rozporządzenia. Co więcej, w konsekwencji nieważność zaskarżonej decyzji należy stwierdzić również w zakresie, w jakim w pkt 3 tej decyzji Izba Odwoławcza nakazała skarżącej – jako stronie, która przegrała sprawę przed EUIPO – zwrócenie interwenientowi kwoty 1700 EUR.
W przedmiocie kosztów
77 Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę.
78 Ponieważ EUIPO przegrało sprawę, należy orzec, że – zgodnie z żądaniem skarżącej – pokryje ono własne koszty oraz koszty poniesione przez skarżącą.
79 Ponieważ skarżąca nie wniosła o obciążenie interwenienta kosztami postępowania, wystarczy orzec, że pokrywa on własne koszty.
Z powyższych względów
SĄD (siódma izba w składzie powiększonym),
orzeka, co następuje:
1) Stwierdza się nieważność pkt 2 i 3 sentencji decyzji Piątej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 28 kwietnia 2016 r. (sprawa R 2583/2014‑5).
2) EUIPO pokrywa, poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez Pirelli Tyre SpA.
3) The Yokohama Rubber Co. Ltd pokrywa własne koszty.
Tomljenović | Kancheva | Bieliūnas |
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 24 października 2018 r.
Podpisy