WYROK SĄDU (siódma izba)
z dnia 5 maja 2015 r.(*)
Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa – Środki ograniczające podjęte wobec Iranu w celu zapobiegania rozprzestrzenianiu broni jądrowej – Zamrożenie funduszy – Obowiązek uzasadnienia – Błąd w ocenie – Zarzut niezgodności z prawem – Prawo wykonywania działalności gospodarczej – Prawo własności – Ochrona zdrowia publicznego, bezpieczeństwa i środowiska naturalnego – Zasada ostrożności – Proporcjonalność – Prawo do obrony
W sprawie T‑433/13
Petropars Iran Co., z siedzibą w Kish Island (Iran),
Petropars Oilfields Services Co., z siedzibą w Kish Island,
Petropars Aria Kish Operation and Management Co., z siedzibą w Teheranie (Iran),
Petropars Resources Engineering Kish Co., z siedzibą w Teheranie,
reprezentowane przez S. Zaiwallę, P. Reddy, Z. Burbezę, solicitors, R. Blakeleya, G. Becka, barristers oraz M. Brindle’a, QC,
strona skarżąca,
przeciwko
Radzie Unii Europejskiej, reprezentowanej przez V. Piessevaux oraz M. Bishopa, działających w charakterze pełnomocników,
strona pozwana,
mającej za przedmiot, po pierwsze, wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Rady 2013/270/WPZiB z dnia 6 czerwca 2013 r. zmieniającej decyzję 2010/413/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 156, s. 10), jak również rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 522/2013 z dnia 6 czerwca 2013 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (UE) nr 267/2012 w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 156, s. 3), a po drugie, żądanie stwierdzenia niemożności stosowania art. 20 ust. 1 lit. c) decyzji Rady 2010/413/WPZiB z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającej wspólne stanowisko 2007/140/WPZiB (Dz.U. L 195, s. 39), jak również art. 23 ust. 2 lit. d) rozporządzenia Rady (UE) nr 267/2012 z dnia 23 marca 2012 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie (UE) nr 961/2010 (Dz.U. L 88, s. 1),
SĄD (siódma izba),
w składzie: M. Jaeger, prezes, M. van der Woude (sprawozdawca) i E. Buttigieg, sędziowie,
sekretarz: C. Kristensen, administrator,
uwzględniając pisemny etap postępowania i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 19 listopada 2014 r.,
wydaje następujący
Wyrok
Okoliczności powstania sporu
1 Skarżące, Petropars Iran Co. (zwana dalej „PPI”), Petropars Oilfields Services Co. (zwana dalej „POSCO”), Petropars Aria Kish Operation and Management Co. (zwana dalej „POMC”) i Petropars Resources Engineering Kish Co. (zwana dalej „PRE”), są spółkami irańskimi, które prowadzą działalność w sektorze ropy naftowej, gazu i petrochemii.
2 Niniejsza sprawa wpisuje się w ramy środków ograniczających wprowadzonych w celu wywarcia nacisku na Islamską Republikę Iranu, aby zakończyła ona działania stwarzające zagrożenie rozprzestrzenianiem broni jądrowej i działania związane z rozwojem systemów przenoszenia broni jądrowej.
3 W dniu 9 czerwca 2010 r. Rada Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych (zwana dalej „Radą Bezpieczeństwa”) przyjęła rezolucję nr 1929 (2010) [zwaną dalej „rezolucją RB ONZ nr 1929 (2010)”], która miała rozszerzyć zakres środków ograniczających nałożonych przez rezolucje nr 1737 (2006), nr 1747 (2007) i nr 1803 (2008) oraz wprowadzić dodatkowe środki ograniczające wobec Islamskiej Republiki Iranu.
4 W dniu 17 czerwca 2010 r. Rada Europejska podkreśliła swoje głębokie zaniepokojenie irańskim programem jądrowym i z zadowoleniem przyjęła uchwalenie rezolucji RB ONZ nr 1929 (2010). Przywołując swoje oświadczenie z dnia 11 grudnia 2009 r., Rada Europejska wezwała Radę Unii Europejskiej do przyjęcia środków wdrażających środki zawarte w rezolucji RB ONZ nr 1929 (2010), a także środki dodatkowe, z myślą o wsparciu rozwiązania w drodze negocjacji wszystkich nierozstrzygniętych kwestii dotyczących opracowywania przez Iran technologii wrażliwych dla celów jego programów jądrowego i rakietowego. Środki te powinny koncentrować się na sektorach: handlowym, finansowym, na irańskim sektorze transportowym, na kluczowych sektorach w przemyśle naftowym i gazowym oraz na dodatkowych wskazaniach, w szczególności w Korpusie Strażników Rewolucji Islamskiej.
5 W dniu 26 lipca 2010 r. Rada przyjęła decyzję 2010/413/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającą wspólne stanowisko 2007/140/WPZiB (Dz.U. L 195, s. 39), w której załączniku II wymieniono osoby i podmioty – inne niż wskazane przez Radę Bezpieczeństwa lub Komitet ds. Sankcji utworzony na mocy rezolucji nr 1737 (2006), które zostały ujęte w załączniku I do tej decyzji – których aktywa podlegają zamrożeniu. W motywie 22 wspomnianej decyzji odniesiono się do rezolucji RB ONZ nr 1929 (2010) i stwierdzono, że rezolucja ta wskazuje na istnienie potencjalnych powiązań między dochodami, jakie Islamska Republika Iranu czerpie z sektora energetycznego, a finansowaniem przez nią działań wrażliwych z punktu widzenia rozprzestrzeniania materiałów jądrowych.
6 Dnia 23 stycznia 2012 r. Rada przyjęła decyzję 2012/35/WPZiB zmieniającą decyzję 2010/413/WPZiB (Dz.U. L 19, s. 22). Zgodnie z motywem 13 tej decyzji ograniczeniami w odniesieniu do przyjmowania oraz do zamrażania funduszy i zasobów gospodarczych powinny zostać objęte kolejne osoby i podmioty udzielające rządowi Iranu wsparcia, które pozwala mu kontynuować działania w dziedzinie jądrowej wrażliwe z punktu widzenia proliferacji lub opracowywanie systemów przenoszenia broni jądrowej, w szczególności osoby i podmioty zapewniające rządowi Iranu wsparcie finansowe, logistyczne lub materialne.
7 W art. 1 ust. 7 lit. a) ppkt (ii) decyzji 2012/35 dodano do art. 20 ust. 1 decyzji 2010/413, który dotyczy zamrożenia funduszy należących do wymienionych w nim osób i podmiotów, następującą literę:
„c) inne osoby nieobjęte zakresem załącznika I, udzielające wsparcia rządowi Iranu, oraz osoby i podmioty z nimi powiązane, zgodnie z wykazem w załączniku II”.
8 W rezultacie w dniu 23 marca 2012 r. Rada przyjęła rozporządzenie (UE) nr 267/2012 w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylające rozporządzenie (WE) nr 961/2010 (Dz.U. L 88, s. 1). Mając na celu wykonanie art. 1 ust. 7 lit. a) ppkt (ii) decyzji 2012/35, w art. 23 ust. 2 tego rozporządzenia przewidziano zamrożenie środków finansowych osób, podmiotów i organów wymienionych w załączniku IX, które zostały określone jako:
„d) inne osoby, podmioty lub organy udzielające wsparcia, takiego jak wsparcie materialne, logistyczne lub finansowe, rządowi Iranu oraz osobom i podmiotom z nim związanym”.
9 W dniu 15 października 2012 r. Rada przyjęła decyzję 2012/635/WPZiB zmieniającą decyzję 2010/413 (Dz.U. L 282, s. 58). Zgodnie z motywem 16 tej decyzji do zawartego w załączniku II do decyzji 2010/413 wykazu osób i podmiotów objętych środkami ograniczającymi należy dodać kolejne osoby i podmioty, w szczególności irańskie podmioty państwowe działające w sektorze ropy naftowej i gazu, ponieważ stanowią one istotne źródło dochodów rządu irańskiego.
10 Artykuł 1 ust. 8 lit. a) decyzji 2012/635 zmienił art. 20 ust. 1 lit. c) decyzji 2010/413, który stanowi obecnie, że środkami ograniczającymi objęte są:
„c) inne osoby niewymienione w załączniku I, udzielające wsparcia rządowi Iranu oraz osoby i podmioty do nich należące lub przez nie kontrolowane lub osoby i podmioty z nimi powiązane, zgodnie z wykazem w załączniku II”.
11 Na podstawie art. 2 decyzji 2012/635 do załącznika II do decyzji 2010/413 wpisano nazwy podmiotu wskazanego National Iranian Oil Co. (zwanego dalej „NIOC”) z tym uzasadnieniem, że podmiot ten, będący własnością państwa irańskiego i przez niego zarządzany, zapewniał rządowi irańskiemu zasoby finansowe, a także podmiotu wskazanego Naftiran Intertrade Co. (zwanego dalej „NICO”), stanowiącego w 100% własność NIOC, oraz podmiotu wskazanego Petropars Ltd (zwanego dalej „PPL”), będącego spółką zależną NICO.
12 W rezultacie tego samego dnia Rada wydała rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 945/2012 dotyczące wykonania rozporządzenia nr 267/2012 (Dz.U. L 282, s. 16). Na podstawie art. 1 tego rozporządzenia wykonawczego do załącznika IX do rozporządzenia nr 267/2012 wpisano podmioty NIOC, NICO i PPL odpowiednio z tych samych powodów, które zostały określone w decyzji 2012/635.
13 W dniu 21 grudnia 2012 r. Rada przyjęła rozporządzenie (UE) nr 1263/2012 zmieniające rozporządzenie nr 267/2012 (Dz.U. L 356, s. 34). Na podstawie art. 1 ust. 11 tego rozporządzenia zmieniono art. 23 ust. 2 lit. d) rozporządzenia nr 267/2012, który obecnie stanowi, że zamraża się środki finansowe osób, podmiotów i organów wymienionych w załączniku IX, które zostały określone jako:
„d) inne osoby, podmioty lub organy udzielające wsparcia, takiego jak wsparcie materialne, logistyczne lub finansowe, rządowi Iranu oraz podmiotom będącym ich własnością lub przez nie kontrolowanym, lub osobom i podmiotom z nimi związanym”.
14 Dnia 6 czerwca 2013 r. Rada przyjęła decyzję 2013/270/WPZiB zmieniającą decyzję 2010/413 (Dz.U. L 156, s. 10, zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”). Na podstawie art. 1 tej decyzji nazwy skarżących zostały wpisane do załącznika II do decyzji 2010/413, zawierającej wykaz „[o]sób i podmiotów zaangażowanych w działania na rzecz broni jądrowej lub pocisków balistycznych oraz osób i podmiotów popierających rząd [Iranu]”.
15 W rezultacie tego samego dnia Rada wydała rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 522/2013 dotyczące wykonania rozporządzenia nr 267/2012 (Dz.U. L 156, s. 3; zwane dalej „zaskarżonym rozporządzeniem”). Na podstawie art. 1 tego rozporządzenia nazwy skarżących zostały wpisane do załącznika IX do rozporządzenia nr 267/2012, zawierającego wykaz nazwisk i nazw „[o]sób i podmiotów zaangażowanych w działania na rzecz broni jądrowej lub pocisków balistycznych oraz osób i podmiotów popierających rząd [Iranu]”.
16 Nazwa PPI została ujęta w wykazie zawartym w załączniku II do decyzji 2010/413, jak również do wykazu zawartego w załączniku IX do rozporządzenia nr 267/2012 (zwanych dalej łącznie „wykazami”) na podstawie zaskarżonej decyzji i zaskarżonego rozporządzenia (zwanych dalej łącznie „zaskarżonymi aktami”) z tym uzasadnieniem, że była „spółką zależną wskazanego podmiotu Petropars Ltd”. W odniesieniu do pozostałych trzech skarżących Rada podała następujące powody: „spółka zależna wskazanego podmiotu [PPI]”.
17 Zaskarżone akty zostały doręczone skarżącym pismami z dnia 10 czerwca 2013 r.
18 Pismem z dnia 7 sierpnia 2013 r. skarżące zakwestionowały wydane wobec nich środki ograniczające i zażądały od Rady podania podstawy prawnej umieszczenia ich nazw w wykazie, wyjaśnienia powodów, które uzasadniały to umieszczenie w wykazie, przekazania kopii wszystkich informacji i dowodów, na których Rada oparła się w celu wydania zaskarżonych aktów, a także wszystkich zawartych w aktach sprawy dokumentów. Ponadto w piśmie tym podkreślono, że wspomniane akty prawne zostały doręczone wyłącznie PPI.
19 W dniu 12 sierpnia 2013 r. Rada potwierdziła otrzymanie pisma skarżących z dnia 7 sierpnia 2013 r. i poinformowała, że pismo to jest w trakcie rozpatrywania.
Przebieg postępowania i żądania stron
20 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 20 sierpnia 2013 r. skarżące wniosły niniejszą skargę.
21 Ze względu na zmianę składu izb Sądu sędzia sprawozdawca został przydzielony do siódmej izby, której w rezultacie przekazana została niniejsza sprawa.
22 Skarżące wnoszą do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności zaskarżonych aktów w dotyczącej ich części;
– orzeczenie, że art. 20 ust. 1 lit. c) decyzji 2010/413 oraz art. 23 ust. 2 lit. d) rozporządzenia nr 267/2012 nie mają do nich zastosowania;
– obciążenie Rady kosztami postępowania.
23 Rada wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie, że skarga jest bezzasadna;
– obciążenie skarżących kosztami postępowania.
24 Ponieważ dwóch członków izby nie mogło uczestniczyć w dalszym postępowaniu, prezes Sądu na podstawie art. 32 § 3 regulaminu postępowania przed Sądem wyznaczył siebie oraz innego sędziego w celu uzupełnienia składu izby.
Co do prawa
25 W uzasadnieniu skargi skarżące podnoszą pięć zarzutów. Zarzut pierwszy dotyczy braku podstawy prawnej wskazania skarżących. Zarzut drugi dotyczy błędu w ocenie. Zarzut trzeci dotyczy niezgodności z prawem art. 20 ust. 1 lit. c) decyzji 2010/413 i art. 23 ust. 2 lit. d) rozporządzenia nr 267/2012 w zakresie, w jakim przepisy te dotyczą spółek zależnych wskazanych podmiotów. Zarzut czwarty dotyczy naruszenia prawa własności, prawa wykonywania działalności handlowej, zasady ochrony środowiska naturalnego, a także wartości humanitarnych Unii Europejskiej, a w każdym razie, zasad proporcjonalności i ostrożności. Podniesiony pomocniczo zarzut piąty dotyczy niepowiadomienia dwóch skarżących oraz naruszenia obowiązku uzasadnienia, prawa do obrony i prawa do skutecznej ochrony sądowej.
26 Podczas rozprawy skarżące wycofały zarzut trzeci, co odnotowano w protokole tejże rozprawy. Ponieważ zarzut trzeci był jedynym zarzutem podniesionym w skardze na poparcie drugiego żądania, żądanie to należy tym samym odrzucić jako niedopuszczalne.
W przedmiocie zarzutu pierwszego, dotyczącego braku podstawy prawnej wskazania skarżących
27 Skarżące podnoszą zasadniczo, że umieszczenie ich nazw w wykazach jest pozbawione podstawy prawnej. Według nich okoliczność bycia spółką zależną podmiotu wskazanego nie jest częścią kryteriów określonych w art. 20 ust. 1 decyzji 2010/413 czy w art. 23 ust. 2 rozporządzenia nr 267/2012.
28 W replice skarżące podkreślają przede wszystkim, że dopiero w odpowiedzi na skargę Rada uzasadniła umieszczenie ich nazw w wykazach na tej podstawie, że stanowiły własność NIOC lub były przez nią kontrolowane.
29 Następnie skarżące podnoszą, że okoliczność bycia spółką zależną podmiotu wskazanego jako podmiot udzielający wsparcia rządowi irańskiemu nie stanowi powodu, który pozwalałby na umieszczenie ich nazw w wykazach, ponieważ nie oznacza to, że ta spółka zależna stanowi własność tego podmiotu lub jest przez niego kontrolowana.
30 Wreszcie skarżące podkreślają, że Rada może umieścić w wykazach nazwę podmiotu, który stanowi własność innego podmiotu lub jest przez niego kontrolowany tylko wtedy, gdy ten ostatni podmiot sam został tam umieszczony na podstawie kryterium prawnego stanowiącego podstawę przyjęcia środków ograniczających. Tymczasem w niniejszej sprawie nazwy PPL i PPI nie zostały umieszczone w wykazach na podstawie takiego kryterium.
31 Sąd stwierdza, że kwestią podniesioną w ramach zarzutu pierwszego jest to, czy zaskarżone akty pozwalały skarżącym na ustalenie kryterium stanowiącego podstawę prawną, w oparciu o którą zostały one umieszczone w wykazach. Kwestia ta powinna zatem zostać zbadana w świetle orzecznictwa dotyczącego obowiązku uzasadnienia, który spoczywa na Radzie w sytuacji, gdy przyjmuje ona środki ograniczające. Argumenty odnoszące się do zgodności zaskarżonych aktów z prawem materialnym, w szczególności dotyczące niewykonywania przez PPI kontroli nad swymi spółkami zależnymi oraz prywatyzacji PPL zostaną zatem zbadane wraz z zarzutem drugim, dotyczącym błędu w ocenie.
32 Na samym wstępie należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem obowiązek uzasadnienia niekorzystnego aktu, ściśle związany z zasadą poszanowania prawa do obrony, ma za zadanie, po pierwsze, zapewnić zainteresowanemu wskazówki wystarczające do ustalenia, czy akt jest zasadny lub ewentualnie czy nie zawiera wady pozwalającej na zakwestionowanie jego ważności przed sądem Unii, a po drugie, zapewnić sądowi Unii możliwość kontroli zgodności z prawem tego aktu (zob. wyrok z dnia 15 listopada 2012 r., Rada/Bamba, C‑417/11 P, Zb.Orz., EU:C:2012:718, pkt 49 i przytoczone tam orzecznictwo).
33 Uzasadnienie, jakiego wymaga art. 296 TFUE, powinno w sposób jasny i jednoznaczny przedstawiać tok rozumowania instytucji, która wydała akt, tak aby umożliwić zainteresowanym zaznajomienie się ze względami uzasadniającymi nałożenie danych środków, a właściwemu sądowi dokonanie jego kontroli (ww. w pkt 32 wyrok Rada/Bamba, EU:C:2012:718, pkt 50). W związku z powyższym uzasadnienie powinno co do zasady być przekazane zainteresowanemu w tym samym czasie co niekorzystny dla niego akt prawny, przy czym jego brak nie może zostać usunięty w ten sposób, że zainteresowany dowie się o uzasadnieniu aktu w trakcie postępowania przed sądem Unii (wyrok z dnia 12 grudnia 2006 r., Organisation des Modjahedines du peuple d’Iran/Rada, zwany „wyrokiem OMPI I”, T‑228/02, Zb.Orz., EU:T:2006:384, pkt 139).
34 Co się następnie tyczy środków ograniczających przyjętych w ramach wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, należy podkreślić, że w związku z tym, iż zainteresowanemu nie przysługuje prawo do wysłuchania przed wydaniem początkowej decyzji o umieszczeniu w wykazie, przestrzeganie obowiązku uzasadnienia ma tym większe znaczenie, że stanowi ono jedyną gwarancję umożliwiającą zainteresowanemu skuteczne skorzystanie z będących do jego dyspozycji środków zaskarżenia w celu zakwestionowania zgodności wspomnianej decyzji z prawem, chociażby po jej wydaniu (ww. w pkt 32 wyrok Rada/Bamba, EU:C:2012:718, pkt 51; ww. w pkt 33 wyrok OMPI I, EU:T:2006:384, pkt 140).
35 W rezultacie uzasadnienie aktu prawnego Rady o zastosowaniu środka ograniczającego musi nie tylko wskazywać podstawę prawną tego środka, ale także szczególne i konkretne powody, dla których Rada uznała w ramach przysługującego jej uznania, że dana osoba powinna zostać objęta takim środkiem (zob. podobnie ww. w pkt 33 wyrok OMPI I, EU:T:2006:384, pkt 146; wyrok z dnia 14 października 2009 r., Bank Melli Iran/Rada, T‑390/08, Zb.Orz., EU:T:2009:401, pkt 83; ww. w pkt 32 wyrok Rada/Bamba, EU:C:2012:718, pkt 52).
36 Jednakże uzasadnienie powinno być dostosowane do charakteru danego aktu i kontekstu, w jakim został on wydany. Wymóg uzasadnienia należy oceniać w odniesieniu do konkretnej sytuacji, w szczególności do treści spornego aktu, charakteru powołanych argumentów, a także interesu, jaki w uzyskaniu informacji mogą mieć adresaci aktu lub inne osoby, których dotyczy on bezpośrednio i indywidualnie. Nie ma wymogu, by uzasadnienie wyszczególniało wszystkie istotne okoliczności faktyczne i prawne, ponieważ ocena, czy uzasadnienie aktu jest wystarczające, winna opierać się nie tylko na jego brzmieniu, ale także uwzględniać okoliczności jego wydania, jak również całość przepisów prawa regulujących daną dziedzinę. W szczególności akt niekorzystny jest wystarczająco uzasadniony, jeżeli został wydany w okolicznościach znanych zainteresowanemu, pozwalających mu na zrozumienie treści przyjętego względem niego środka (ww. w pkt 32 wyrok Rada/Bamba, EU:C:2012:718, pkt 53, 54; ww. w pkt 33 wyrok OMPI I, EU:T:2006:384, pkt 141; ww. w pkt 35 wyrok Bank Melli Iran/Rada, EU:T:2009:401, pkt 82).
37 W niniejszej sprawie należy przypomnieć, że nazwa PPI została umieszczona w wykazach z tym uzasadnieniem, że była to spółka zależna podmiotu wskazanego PPL, podczas gdy trzy pozostałe skarżące zostały wskazane z tego powodu, że były spółkami zależnymi PPI.
38 Trzeba stwierdzić, że uzasadnienie to nie wskazuje wyraźnie podstawy prawnej zaskarżonych aktów. Jednak, jak wynika z przywołanego w pkt 36 powyżej orzecznictwa, wymóg uzasadnienia należy oceniać w odniesieniu do konkretnej sytuacji. Należy więc zbadać uzasadnienie zaskarżonych aktów w świetle ich brzmienia, ale również kontekstu, w jakim wspomniane akty zostały wydane, jak również zarzutów postawionych NIOC i innym podmiotom należącym do grupy kontrolowanej przez tę spółkę.
39 W tym względzie w pierwszej kolejności należy przypomnieć, że art. 20 ust. 1 lit. c) decyzji 2010/413 i art. 23 ust. 2 lit. d) rozporządzenia nr 267/2012 przewidują zamrożenie środków i zasobów finansowych podmiotów, które udzielają wsparcia rządowi irańskiemu. Wspomniane przepisy przewidują również przyjęcie środków ograniczających wobec podmiotów, które stanowią własność podmiotu udzielającego wsparcia temu rządowi lub są przez niego kontrolowane. Jak podkreśliły to skarżące, podmiot może więc zostać umieszczony w wykazach zgodnie z tym ostatnim kryterium tylko wtedy, gdy spółka dominująca, której własność stanowi lub która go kontroluje, udziela takiego wsparcia, czego Rada nie kwestionuje.
40 W drugiej kolejności należy zauważyć, że użycie terminu „spółka zależna” w uzasadnieniu umieszczenia nazwy każdej ze skarżących w wykazach umożliwiło im zrozumienie, iż Rada postanowiła umieścić ich nazwy w wykazach nie według kryterium umieszczenia w wykazie dotyczącego podmiotów udzielających wsparcia rządowi irańskiemu, lecz według kryterium umieszczenia w wykazie dotyczącego podmiotów, które stanowią własność podmiotu udzielającego wsparcie temu rządowi lub są przez taki podmiot kontrolowane. Termin ten odsyła bowiem nieuchronnie do istnienia dokonywanej przez spółkę dominującą kontroli, która może być wynikiem, między innymi, istnienia związków kapitałowych między tą ostatnią a rozpatrywaną spółką zależną. Poprzez dokonanie wzmianki o tym, że skarżące są „spółkami zależnymi”, w uzasadnieniu wskazano zatem jasno na istnienie stosunku własności lub kontroli w rozumieniu decyzji 2010/413 i rozporządzenia nr 267/2012.
41 W trzeciej kolejności należy stwierdzić, że zaskarżone akty nie wskazują co prawda wyraźnie, który podmiot, którego nazwa została umieszczona w wykazach z uwagi na wsparcie udzielane rządowi irańskiemu, jest właścicielem skarżących lub je kontroluje. Nazwa PPI, spółki dominującej trzech pozostałych skarżących, została bowiem umieszczona w wykazach nie dlatego, że PPI udzielała wsparcia temu rządowi, lecz z uwagi na to, iż była spółką zależną PPL, której z kolei nazwa została umieszczona w wykazach z tego powodu, że była spółką zależną NICO.
42 Jednakże w niniejszym wypadku, w świetle kontekstu, w jakim zostały wydane zaskarżone akty, a w szczególności umieszczenia nazwy NIOC w wykazach, jak również umieszczenia tam nazw innych podmiotów stanowiących własność tego podmiotu lub przez niego kontrolowanych, należy stwierdzić, że skarżące mogły racjonalnie zidentyfikować NIOC jako spółkę dominującą, której własność stanowią lub która je kontroluje, a tym samym podstawę prawną umieszczenia ich nazw w wykazie, nie otrzymawszy dodatkowych wyjaśnień.
43 Po pierwsze, należy bowiem zauważyć, że wykazy, w których skarżące zostały umieszczone, zawarte w załączniku II do decyzji 2010/413 i w załączniku IX do rozporządzenia nr 267/2012, wymieniają nazwy „osób i podmiotów zaangażowanych w działania na rzecz broni jądrowej lub pocisków balistycznych oraz osób i podmiotów popierających rząd [irański]”. Wśród nich widnieje nie tylko nazwa NIOC, której umieszczenie w wykazie jest uzasadnione okolicznością, że wspomniana spółka udostępnia zasoby finansowe temu rządowi, lecz również nazwy dużej liczby podmiotów, które bezpośrednio lub pośrednio stanowią własność tej spółki. NIOC jest zatem na czele dużej grupy spółek, których łańcuch powiązań własnościowych łączący tę spółkę ze skarżącymi może być z łatwością zidentyfikowany w świetle powodów umieszczenia w wykazach różnych podmiotów należących do tej grupy.
44 W szczególności umieszczenie w wykazach nazwy PPL, wskazywanej jako spółka dominująca PPI, z uwagi na to, że była spółką zależną NICO, której nazwa z kolei została umieszczona w wykazach z tego powodu, iż była ona spółką zależną NIOC, pozwalało PPI, jak też pozostałym skarżącym zrozumieć, że zostały objęte środkami ograniczającymi z tego względu, że pośrednio stanowiły własność NIOC lub były przez NIOC kontrolowane. NIOC tymczasem była jedynym podmiotem w ramach grupy, którego nazwa została umieszczona w wykazach z uwagi na udzielanie wsparcia rządowi irańskiemu, takiego jak przewidziane w art. 20 ust. 1 lit. c) decyzji 2010/413 i w art. 23 ust. 2 lit. d) rozporządzenia nr 267/2012. Uzasadnienie zaskarżonych aktów, rozpatrywane w świetle tych wykazów, pozwalało tym samym skarżącym ustalić kryterium przewidziane we wspomnianych przepisach, które posłużyło jako podstawa prawna do umieszczenia ich nazw w wykazach.
45 Po drugie, należy uznać, że stanowiąc część grupy kontrolowanej przez NIOC, skarżące powinny wiedzieć o środkach ograniczających zastosowanych wobec innych podmiotów należących do tej grupy, a tym samym mogły zrozumieć, iż, tak jak w wypadku innych podmiotów, umieszczenie ich nazw w wykazach było uzasadnione w świetle istniejących pomiędzy nimi a NIOC stosunków własności czy kontroli.
46 Po trzecie, z treści skargi wynika, że w okresie, gdy były wydawane zaskarżone akty, skarżące posiadały informacje konieczne do zrozumienia powodów umieszczenia ich nazw w wykazach, a tym samym ustalenia podstawy prawnej tego umieszczenia. W skardze został bowiem powtórzony schemat wskazujący jasno kryterium uzasadniające umieszczenie w wykazie NIOC, czyli kryterium umieszczenia w wykazie dotyczące podmiotów udzielających wsparcia rządowi irańskiemu, jak również łańcuch powiązań własnościowych wiążących tę ostatnią z każdą ze skarżących.
47 W świetle tych okoliczności należy stwierdzić, że uzasadnienie zaskarżonych aktów, mimo że zwięzłe i niewyszczególniające wszystkich istotnych okoliczności faktycznych i prawnych, pozwalało jednak skarżącym ustalić kryterium przewidziane w art. 20 ust. 1 lit. c) decyzji 2010/413 i w art. 23 ust. 2 lit. d) rozporządzenia nr 267/2012, które posłużyło za podstawę prawną umieszczenia ich nazw w wykazach. Po pierwsze, użycie terminu „spółka zależna” wskazuje bowiem jasno, że umieszczenie skarżących w wykazach jest uzasadnione zgodnie z kryterium umieszczenia w wykazie dotyczącym podmiotów będących własnością podmiotu udzielającego wsparcia temu rządowi lub przez taki podmiot kontrolowanych, a po drugie kontekst, w którym wydane zostały zaskarżone akty, pozwalał zidentyfikować rozpatrywany podmiot, który zdaniem Rady był ich właścicielem lub je kontrolował, czyli NIOC, której nazwa została umieszczona w wykazach, o czym skarżące wiedziały, z uwagi na kryterium umieszczenia w wykazie dotyczące podmiotów udzielających wsparcia temu rządowi, takie jak przewidziane we wspomnianych przepisach.
48 Mając na względzie powyższe rozważania, zarzut pierwszy należy zatem oddalić jako bezzasadny.
W przedmiocie zarzutu drugiego, dotyczącego błędu w ocenie
49 Skarżące podnoszą zasadniczo, że Rada popełniła błąd w ocenie, gdy uznała, iż przewidziane w art. 20 ust. 1 lit. c) decyzji 2010/413 i w art. 23 ust. 3 lit. d) rozporządzenia nr 267/2012 kryterium umieszczenia w wykazie zostało spełnione.
50 W tym względzie skarżące podnoszą, że PPI posiada jedynie, odpowiednio, 97%, 48% i 49% udziałów w POSCO, POMC i PRE, a zatem nie można zakładać, że POSCO, POMC i PRE stanowią własność PPI lub są przez nią kontrolowane.
51 Ponadto skarżące podkreślają, że od marca 2012 r. PPL nie stanowi już własności NIOC czy NICO, ponieważ cały kapitał zakładowy tej pierwszej spółki został przeniesiony do irańskiego krajowego funduszu emerytalnego i zakładu ubezpieczeń społecznych. Tym samym twierdzą one, że – w braku innych dowodów przedstawionych przez Radę – nie można uznać, iż były własnością NIOC lub były przez NIOC kontrolowane w chwili umieszczenia ich nazw w wykazach.
52 Na wstępie należy podkreślić, że skarżące wspominają pokrótce w swojej skardze, iż PPL, spółka dominująca PPI, jest niezależna od podmiotów usytuowanych nad nią, czyli NICO i NIOC, nie podając w tym zakresie żadnych uściśleń. Dopiero w replice skarżące informują o przeniesieniu własności, aby wykazać, że w okresie, gdy ich nazwy były umieszczane w wykazach, nie stanowiły już one własności NIOC.
53 W duplice Rada podnosi, że argument skarżących, jakoby PPL nie była już częścią grupy kontrolowanej przez NIOC, stoi w sprzeczności z treścią skargi.
54 Należy przypomnieć, że z przepisów art. 44 § 1 lit. c) w związku z art. 48 § 2 regulaminu postępowania wynika, że skarga wszczynająca postępowanie w sprawie powinna wskazywać przedmiot sporu oraz zawierać zwięzłe przedstawienie powołanych zarzutów oraz że nie można podnosić nowych zarzutów w toku postępowania, chyba że ich podstawą są okoliczności prawne i faktyczne ujawnione dopiero w toku postępowania. Jednak zarzut, który stanowi rozwinięcie zarzutu podniesionego wcześniej bezpośrednio lub pośrednio w skardze i który ma z nim ścisły związek, należy uznać za dopuszczalny (wyrok z dnia 20 września 1990 r., Hanning/Parlament, T‑37/89, Rec, EU:T:1990:49, pkt 38). Podobne wymogi są przewidziane, gdy argument jest przywołany na poparcie zarzutu (zob. na przykład wyrok z dnia 14 maja 1998 r., Mo Och Domsjö/Komisja, T‑352/94, Rec, EU:T:1998:103, pkt 333).
55 W niniejszej sprawie należy stwierdzić, że argumentacja przedstawiona przez skarżące w replice, kwestionująca to, iż PPL stanowi własność NICO, nie opiera się na żadnej nowej okoliczności ujawnionej w toku postępowania. Ponadto argumentacji tej nie można uznać za rozwinięcie zarzutu podniesionego wcześniej w skardze, ponieważ w żaden sposób nie odpowiada okolicznościom faktycznym przedstawionym przez skarżące przy wnoszeniu skargi.
56 Po pierwsze, w skardze skarżące przedstawiły bowiem schemat struktury hierarchicznej grupy kontrolowanej przez NIOC, zgodnie z którym NIOC posiadała cały kapitał zakładowy NICO, która z kolei posiadała 100% kapitału zakładowego PPL, która posiadała cały kapitał zakładowy PPI, która posiada kapitał zakładowy pozostałych skarżących, w wysokości 97% w wypadku POSCO, 48% w wypadku POMC i 49% w wypadku PRE. Tymczasem należy stwierdzić, że w ten sposób opisany łańcuch powiązań własnościowych nie wykazuje żadnego punktu przerwania powiązań własnościowych łączących skarżące z NIOC.
57 Po drugie, skarżące nie podnoszą w żadnym punkcie skargi, że istniejące pomiędzy nimi a NIOC powiązania zostały zerwane w marcu 2012 r., lecz argumentują jedynie, iż powiązania te są zbyt odlegle, aby spełnić kryterium umieszczenia w wykazie przewidziane w art. 20 ust. 1 lit. c) decyzji 2010/413 i w art. 23 ust. 2 lit. d) rozporządzenia nr 267/2012.
58 Po trzecie, gdy skarżące wspominają w skardze, że nazwa PPL została umieszczona w wykazach z tego powodu, iż PPL była spółką zależną NICO, nie przedstawiają one żadnego argumentu celem podważenia tego powodu. Przeciwnie, skarżące opierają się na tej okoliczności na poparcie argumentacji, zgodnie z którą nie można uznać ich za podmioty powiązane z podmiotem udzielającym wsparcia rządowi irańskiemu, skoro nazwa ich spółki dominującej nie została umieszczona w wykazach ze względu na udzielanie takiego wsparcia, lecz jako podmiotu będącego własnością podmiotu udzielającego takiego wsparcia lub kontrolowanego przez taki podmiot.
59 Tym samym twierdzenie, jakoby PPL od marca 2012 r. nie należała już do grupy kontrolowanej przez NIOC należy odrzucić jako niedopuszczalne i należy zbadać zasadność zaskarżonych aktów wyłącznie w świetle łańcucha powiązań własnościowych, takiego jak opisany w pkt 56 powyżej.
60 Na wstępie należy przypomnieć, że skuteczność kontroli sądowej gwarantowanej przez art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej wymaga w szczególności, by w ramach kontroli zgodności z prawem powodów uzasadniających decyzję o umieszczeniu lub pozostawieniu nazwiska określonej osoby w wykazach sąd Unii upewnił się, że decyzja ta opiera się na wystarczająco solidnej podstawie faktycznej. Oznacza to sprawdzenie okoliczności faktycznych podnoszonych w uzasadnieniu, które leży u podstaw wspomnianej decyzji, tak aby kontrola sądowa nie była ograniczona do oceny abstrakcyjnego prawdopodobieństwa przywołanych powodów, ale dotyczyła tego, czy powody te – lub co najmniej jeden z nich, uważany za sam w sobie wystarczający do wsparcia tejże decyzji – są wykazane (wyrok z dnia 18 lipca 2013 r., Komisja i in./Kadi, zwany „wyrokiem Kadi II”, C‑584/10 P, C‑593/10 P i C‑595/10 P, Zb.Orz., EU:C:2013:518, pkt 119).
61 To bowiem do właściwego organu Unii należy – w razie zakwestionowania – wykazanie zasadności powodów wysuniętych przeciwko konkretnej osobie, a nie do tej osoby przedstawienie zaprzeczającego dowodu braku zasadności wspomnianych powodów. Jest istotne, by przedstawione informacje lub dowody wykazywały powody wysunięte przeciwko zainteresowanej osobie. Jeśli okoliczności te nie pozwalają na stwierdzenie zasadności danego powodu, sąd Unii pomija ten powód jako uzasadnienie rozpatrywanej decyzji o umieszczeniu lub pozostawieniu w wykazie (ww. w pkt 60 wyrok Kadi II, EU:C:2013:518, pkt 121–123).
62 Następnie zgodnie z orzecznictwem, w sytuacji gdy zamrożone zostają środki finansowe podmiotu uznanego za podmiot udzielający wsparcie rządowi irańskiemu, istnieje niedające się pominąć ryzyko wywierania przez ów podmiot nacisku na podmioty, będące jego własnością lub pozostające pod jego kontrolą bądź które do niego należą, w celu obejścia skutków zastosowanych wobec niego środków. W konsekwencji zamrożenie środków finansowych tych podmiotów, do czego Rada jest zobowiązana na podstawie art. 20 ust. 1 lit. c) decyzji 2010/413 oraz art. 23 ust. 2 lit. d) rozporządzenia nr 267/2012, jest konieczne i właściwe dla zapewnienia skuteczności zastosowanych środków, a także zagwarantowania, że nie dojdzie do ich obejścia (zob. podobnie i analogicznie wyrok z dnia 13 marca 2012 r., Melli Bank/Rada, C‑380/09 P, Zb.Orz., EU:C:2012:137, pkt 39, 58).
63 Tym samym przy wydawaniu decyzji na podstawie ww. przepisów Rada musi każdorazowo dokonać oceny okoliczności sprawy celem ustalenia, które podmioty mają status podmiotów będących własnością innego podmiotu lub pozostających pod kontrolą. Natomiast charakter działalności danego podmiotu i brak ewentualnego związku pomiędzy tą działalnością a udzielaniem wsparcia rządowi irańskiemu nie stanowią istotnych w tym kontekście kryteriów, ponieważ zastosowanie środka w postaci zamrożenia środków finansowych podmiotu stanowiącego własność innego podmiotu lub pozostającego pod jego kontrolą nie jest uzasadnione okolicznością, że podmiot ten sam udziela bezpośrednio wsparcia temu rządowi (zob. podobnie i analogicznie ww. w pkt 62 wyrok Melli Bank/Rada, EU:C:2012:137, pkt 40–42).
64 Wreszcie wciąż zgodnie z orzecznictwem, w sytuacji gdy właścicielem całego kapitału zakładowego podmiotu jest podmiot udzielający wsparcia rządowi irańskiemu, kryterium umieszczenia w wykazie przewidziane w art. 20 ust. 1 lit. c) decyzji 2010/413 oraz art. 23 ust. 2 lit. d) rozporządzenia nr 267/2012 jest spełnione (zob. podobnie i analogicznie ww. w pkt 62 wyrok Melli Bank/Rada, EU:C:2012:137, pkt 79).
65 W niniejszej sprawie Rada uznała, że ze względu na to, iż NIOC posiadała 100% kapitału zakładowego NICO, która sama posiadała 100% kapitału zakładowego PPL, która z kolei była właścicielem całego kapitału zakładowego PPI, która posiadała kapitał zakładowy pozostałych skarżących, do wysokości 97% w wypadku POSCO, 48% w wypadku POMC i 49% w wypadku PRE, każda ze skarżących powinna być uznana za podmiot będący własnością NIOC lub przez NIOC kontrolowany w rozumieniu art. 20 ust. 1 lit. c) decyzji 2010/413 oraz art. 23 ust. 2 lit. d) rozporządzenia nr 267/2012.
66 Należy zatem zbadać, czy w świetle tego łańcucha powiązań własnościowych, i w odniesieniu do każdej ze skarżących Rada popełniła błąd w ocenie, gdy uznała, że kryterium umieszczenia w wykazie polegające na byciu podmiotem stanowiącym własność podmiotu udzielającego wsparcia rządowi irańskiemu zostało spełnione.
67 W pierwszej kolejności, w odniesieniu do PPI, która jest spółką zależną NIOC, należy uznać, że Rada nie popełniła błędu w ocenie, gdy umieściła nazwę tego podmiotu w wykazach.
68 W świetle bowiem przytoczonego w pkt 64 powyżej orzecznictwa posiadanie całego kapitału zakładowego podmiotu przez podmiot udzielający wsparcia rządowi irańskiemu samo w sobie oznacza, iż przewidziane w art. 20 ust. 1 lit. c) decyzji 2010/413 oraz art. 23 ust. 2 lit. d) rozporządzenia nr 267/2012 kryterium umieszczenia w wykazie jest spełnione. Ponadto należy zauważyć, że w obszarze prawa konkurencji, w którym również roztrząsa się kwestię stosunków pomiędzy spółką zależną a spółką dominującą, obecność spółek pośrednich między tymi dwiema spółkami w żaden sposób nie wpływa na stosowanie wzruszalnego domniemania, iż rozpatrywana spółka dominująca wywiera decydujący wpływ na zachowanie spółki zależnej. Uważa się bowiem, że taki wpływ może być wywierany pośrednio poprzez spółki pośrednie (zob. podobnie wyroki: z dnia 20 stycznia 2011 r., General Química i in./Komisja, C‑90/09 P, Zb.Orz., EU:C:2011:21, pkt 88; z dnia 27 września 2012 r., Shell Petroleum i in./Komisja, T‑343/06, Zb.Orz., EU:T:2012:478, pkt 52).
69 Tym samym należy uznać, że w sytuacji gdy kapitał zakładowy podmiotu stanowi pośrednio własność podmiotu udzielającego wsparcia rządowi irańskiemu, przewidziane w art. 20 ust. 1 lit. c) decyzji 2010/413 oraz w art. 23 ust. 2 lit. d) rozporządzenia nr 267/2012 kryterium umieszczenia w wykazie jest spełnione, niezależnie od istnienia podmiotów pośrednich pomiędzy tym podmiotem dominującym a podmiotem stanowiącym jego własność ani od ich liczby, o ile każdy z podmiotów tak występujących w łańcuchu własności stanowi w całości własność swej odpowiedniej bezpośredniej spółki dominującej. W tych bowiem okolicznościach spółka dominująca zachowuje jedyną i wyłączną kontrolę nad wszystkimi swymi spółkami zależnymi, a wobec tego jest w stanie, za pośrednictwem spółek pośrednich, wywierać nacisk na podmiot stanowiący pośrednio jej własność celem obejścia skutków stosowanych w odniesieniu do niej środków, co uzasadnia tym samym zastosowanie środków ograniczających względem tego podmiotu stanowiącego pośrednio własność spółki dominującej.
70 W niniejszej sprawie należy zatem stwierdzić, że umieszczenie w wykazach nazwy PPI, której kapitał zakładowy w 100% był własnością PPL, której kapitał zakładowy w całości był własnością NICO, której kapitał zakładowy był w 100% własnością NIOC, jest zasadne w świetle kryterium dotyczącego podmiotów stanowiących własność podmiotu udzielającego wsparcia rządowi irańskiemu lub przez niego kontrolowanych.
71 W drugiej kolejności w odniesieniu do POSCO, należy przypomnieć, że prawie całość, czyli 97% kapitału zakładowego tego podmiotu było własnością PPI.
72 W tym względzie z orzecznictwa w obszarze prawa konkurencji wynika, że spółka dominująca jest w stanie wywierać decydujący wpływ na zachowanie swej spółki zależnej w sytuacji, gdy posiada całość, ale także prawie całość kapitału tej spółki zależnej (zob. podobnie wyrok z dnia 30 września 2009 r., Arkema/Komisja, T‑168/05, EU:T:2009:367, pkt 71).
73 Tym samym należy stwierdzić, że w sytuacji gdy całość lub prawie całość kapitału zakładowego podmiotu stanowi własność podmiotu udzielającego wsparcia rządowi irańskiemu, przewidziane w art. 20 ust. 1 lit. c) decyzji 2010/413 oraz w art. 23 ust. 2 lit. d) rozporządzenia nr 267/2012 kryterium umieszczenia w wykazie jest spełnione.
74 W niniejszej sprawie, mimo że między NIOC i POSCO występują trzy spółki pośrednie oraz mimo że PPI nie była wyłącznym właścicielem POSCO, Rada nie popełniła błędu w ocenie, gdy uchwaliła środki ograniczające w stosunku do tej ostatniej.
75 Jak bowiem wskazano w pkt 68 i 69 powyżej, liczba spółek pośrednich pozostaje bez znaczenia dla możliwości wpływania w znaczący sposób przez spółkę dominującą na zachowanie swojej spółki zależnej, w sytuacji gdy kapitał zakładowy tej ostatniej, jak również kapitał zakładowy każdej ze spółek pośredniczących stanowi w całości własność wspomnianej spółki dominującej. Ten sam wniosek można wysnuć, w sytuacji gdy spółka dominująca jest prawie całkowitym właścicielem kapitału spółki zależnej i wspomnianych spółek, jak w niniejszym wypadku, w którym za pośrednictwem PPI, NIOC posiada 97% kapitału zakładowego POSCO. Można bowiem racjonalnie uznać, że ze względu na istnienie wyłącznych lub prawie wyłącznych stosunków własności pomiędzy NIOC i PPI ta ostatnia podlega wyłącznej i jedynej kontroli tej spółki dominującej.
76 Należy zatem stwierdzić, że Rada nie popełniła błędu w ocenie, gdy uznała, że POSCO była własnością NIOC, i oddalić zarzut drugi jako bezzasadny w odniesieniu do tej skarżącej.
77 W trzeciej kolejności, w odniesieniu do POMC i PRE, Rada podnosi, że zgodnie z orzecznictwem w obszarze prawa konkurencji, domniemanie rzeczywistego wywierania decydującego wpływu przez spółkę dominującą na spółkę zależną znajduje również zastosowanie wtedy, gdy obie spółki znajdują się w sytuacji analogicznej do tej, w której jedna spółka jest właścicielem całego kapitału zakładowego spółki zależnej. W tym przypadku, biorąc pod uwagę, że kapitał zakładowy POMC jest współwłasnością PPI i Global O & M Company, w wysokości odpowiednio 48% i 47%, a PRE jest wspólnym przedsiębiorstwem, którego kapitał zakładowy stanowił własność PPI i Telford International w wysokości odpowiednio 49% i 47%, Rada uważa, że orzecznictwo przytoczone w pkt 64 jest istotne i że POMC oraz PRE należy zatem uznać za pośrednio kontrolowane przez NIOC za pośrednictwem, między innymi, PPI.
78 Ponadto na rozprawie Rada podnosiła, że biorąc pod uwagę, iż PPI posiadała większy pakiet udziałów w kapitale zakładowym POMC niż Global O & M Company oraz większy pakiet udziałów w kapitale zakładowym PRE niż Telford International, można było zakładać, że podmiot ten miał ostatnie słowo i mógł narzucać swe decyzje POMC i PRE.
79 Sąd uważa jednak, że w niniejszej sprawie, w odniesieniu do POMC i PRE, nie można zastosować domniemania rzeczywistego wywierania przez ich spółkę dominującą decydującego wpływu na nie.
80 Przede wszystkim bowiem, co się tyczy argumentu dotyczącego współwłasności kapitałów zakładowych POMC i PRE, należy zauważyć, że w przeciwieństwie do PPI, wobec Global O & M Company i Telford International nie zastosowano środków ograniczających. Tymczasem w tych okolicznościach nie leży w interesie obu tych ostatnich spółek udzielanie pomocy PPI w wywieraniu nacisku na ich wspólną spółkę zależną celem obejścia skutków środków ograniczających dotyczących wyłącznie jej. Tym samym nie można uznać, że sytuacja jest analogiczna do tej, w której tylko jeden podmiot posiada całość kapitału zakładowego swej spółki zależnej, skoro w niniejszym wypadku istnienie wspólnej kontroli może przeszkodzić PPI, a w rezultacie NIOC, w wywieraniu nacisku na POMC i PRE celem obejścia skutków zastosowanych wobec niej środków ograniczających.
81 Następnie należy przypomnieć, że zgodnie z orzecznictwem posiadanie 60% kapitału zakładowego podmiotu nie oznacza samo w sobie, że spełnione jest przewidziane w art. 20 ust. 1 lit. c) decyzji 2010/413 oraz w art. 23 ust. 2 lit. d) rozporządzenia nr 267/2012 kryterium umieszczenia w wykazie [wyrok z dnia 6 września 2013 r., Persia International Bank/Rada, T‑493/10, Zb.Orz. (Fragmenty), EU:T:2013:398, pkt 106]. Tym bardziej w tym przypadku posiadanie udziału w wysokości odpowiednio 48% i 49% kapitału zakładowego POMC i PRE nie jest wystarczające, aby w świetle orzecznictwa przywołanego w pkt 64 powyżej, mogło ono samo w sobie uzasadniać uchwalenie środków ograniczających dotyczących tych podmiotów.
82 Ponieważ PPI nie posiada całości lub prawie całości kapitału zakładowego POMC i PRE, należy więc zbadać, czy w świetle okoliczności niniejszego wypadku istniało znaczne ryzyko, że obie te ostatnie spółki będą skłonne obejść skutki środków ograniczających dotyczących NIOC.
83 Należy stwierdzić, że Rada nie przedstawia żadnego dowodu pozwalającego Sądowi stwierdzić, że PPI była w stanie wykonywać kontrolę nad POMC lub PRE. Choć bowiem udział PPI w kapitale zakładowym tych ostatnich spółek jest nieco wyższy niż udział innych głównych akcjonariuszy tych podmiotów, to PPI pozostaje jednak udziałowcem mniejszościowym. Nie można zatem zakładać, że PPI miała prawo powoływać ponad połowę członków zarządu POMC czy połowę zarządu PRE lub że miała w jakikolwiek inny sposób ostatnie słowo w zarządach tych podmiotów.
84 Należy zatem stwierdzić, że Rada popełniła błąd w ocenie, gdy uznała, że POMC i PRE stanowiły własność NIOC lub były przez nią kontrolowane.
85 W świetle powyższego należy oddalić zarzut drugi jako bezzasadny w odniesieniu do PPI i POSCO i uwzględnić go w odniesieniu do POMC i PRE. W rezultacie należy stwierdzić nieważność zaskarżonych aktów w zakresie, w jakim dotyczą one obu tych ostatnich skarżących.
W przedmiocie zarzutu czwartego, dotyczącego naruszenia prawa własności, prawa do prowadzenia działalności handlowej, zasady ochrony środowiska naturalnego oraz wartości humanitarnych Unii, a w każdym razie zasad proporcjonalności i ostrożności
86 Skarżące podnoszą, że zaskarżone akty stanowią naruszenie podstawowych swobód i praw.
87 Przede wszystkim skarżące podnoszą zasadniczo, że zaskarżone akty naruszają ich prawo własności i prawo do prowadzenia działalności handlowej oraz że są nieproporcjonalne w stosunku do wytyczonego celu.
88 Następnie skarżące podnoszą, że zaskarżone akty mogą spowodować znaczne szkody dla środowiska naturalnego oraz zdrowia i bezpieczeństwa pracowników i obywateli irańskich, w tym dzieci. Twierdzą one bowiem, że ze względu na sankcje nie będą one w stanie zrealizować etapu 19. projektu rozwojowego South Pars, którego realizacja jest niezbędna w celu uniknięcia niedoboru gazu w Iranie w okresie zimowym. Ponadto w replice uściślają, że większa część wykorzystywanych materiałów i usług technicznych pochodzi z państw członkowskich Unii. Niemożność uzyskania tych materiałów zmusiłaby więc Islamską Republikę Iranu, aby korzystać z innych, bardziej szkodliwych dla środowiska naturalnego paliw grzewczych i zwiększyłaby ryzyko dla zdrowia i bezpieczeństwa ludzi mieszkających i pracujących w obszarze projektów wydobywczych.
89 W świetle tych zagrożeń skarżące podnoszą, że Rada naruszyła zasadę ostrożności. Rada powinna bowiem była wziąć pod uwagę skutki zamrożenia ich aktywów przed wydaniem zaskarżonych aktów.
90 Wreszcie skarżące podnoszą, że przyjęte przez Radę środki są nieproporcjonalne w świetle ich deklarowanego celu.
91 Sąd stwierdza, że należy oddalić wszystkie argumenty przedstawione przez skarżącą.
92 Po pierwsze, w odniesieniu do prawa własności i prawa do prowadzenia działalności handlowej skarżących należy wpierw zauważyć, że wspomniane prawa stanowią część praw podstawowych ustanowionych odpowiednio w art. 17 i w art. 16 karty praw podstawowych, której poszanowanie zapewnia sąd Unii. Jednakże należy przypomnieć, że prawa podstawowe nie są prawami absolutnymi i korzystanie z nich może podlegać ograniczeniom uzasadnionym celami interesu ogólnego realizowanymi przez Unię (wyrok z dnia 16 listopada 2011 r., Bank Melli Iran/Rada, C‑548/09 P, Zb.Orz., EU:C:2011:735, pkt 113).
93 Następnie zgodnie z orzecznictwem zasada proporcjonalności, będąca jedną z ogólnych zasad prawa Unii, wymaga, by akty instytucji nie wykraczały poza to, co odpowiednie i konieczne do realizacji uzasadnionych celów, którym mają służyć dane przepisy, przy czym w przypadku gdy istnieje możliwość wyboru spośród większej liczby odpowiednich rozwiązań, należy stosować to najmniej dotkliwe, a wynikające z tego niedogodności nie mogą być nadmierne w stosunku do zamierzonych celów (wyrok z dnia 18 listopada 1987 r., Maizena i in., 137/85, Rec, EU:C:1987:493, pkt 15).
94 W niniejszej sprawie prawo do prowadzenia działalności gospodarczej oraz prawo własności skarżących są w znacznym stopniu ograniczone ze względu na wydanie zaskarżonych aktów, ponieważ skarżące nie mogą rozporządzać swoimi środkami finansowymi, znajdującymi się na terytorium Unii, o ile nie posiadają szczególnych zezwoleń, i żadne środki fnansowe czy zasoby gospodarcze nie mogą zostać bezpośrednio czy pośrednio oddane do ich dyspozycji na podstawie art. 23 ust. 3 rozporządzenia nr 267/2012. Jednakże, zważywszy na podstawowe znaczenie utrzymania międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa, Rada mogła słusznie uznać, że ograniczenia wspomnianych praw, wynikające z umieszczenia w wykazach podmiotów stanowiących własność podmiotu udzielającego wsparcia rządowi irańskiemu były właściwe i konieczne do celów wywarcia nacisku na wspomniany rząd, aby zmusić go do zaprzestania działań związanych z rozprzestrzenianiem broni jądrowej (zob. podobnie i analogicznie ww. w pkt 62 wyrok Melli Bank/Rada, EU:C:2012:137, pkt 61).
95 Tym samym w świetle realizowanych celów takie ograniczenia nie mogą zostać uznane za niewspółmierną i niemożliwą do przyjęcia ingerencję, która naruszałaby treść prawa własności oraz prawa do prowadzenia działalności handlowej (zob. podobnie ww. w pkt 92 wyrok Bank Melli Iran/Rada, EU:C:2011:735, pkt 114, 115).
96 Ponadto, w przeciwieństwie do tego, co twierdzą skarżące, zamrożenia ich funduszy nie można kwalifikować jako nieproporcjonalnego z uwagi na podnoszone przez nie naruszenie ich prawa do przedstawienia ich argumentów Radzie. Jak bowiem zostanie stwierdzone w ramach analizy zarzutu piątego (zob. pkt 123 i nast. poniżej), skarżące miały możliwość zaprezentowania swego punktu widzenia.
97 Tym samym należy oddalić argumenty dotyczące naruszenia prawa własności i prawa do prowadzenia działalności handlowej oraz nieproporcjonalnego charakteru rozpatrywanych środków jako bezzasadne.
98 Po drugie, jeśli chodzi o zagrożenie spowodowania szkód dla środowiska naturalnego oraz dla zdrowia i bezpieczeństwa pracowników i obywateli irańskich, należy przede wszystkim zauważyć, że podnoszona jako przyczyna tego zagrożenia niemożność uzyskania kluczowych materiałów i usług technicznych z przedsiębiorstw mających siedzibę w Unii nie wynika w żaden sposób ze środków ograniczających zastosowanych wobec skarżących.
99 Z argumentacji skarżących oraz z przedstawionych na poparcie tej argumentacji dokumentów załączonych do repliki wynika bowiem, że zagrożenia w postaci braku gazu lub związane z korzystaniem z innych paliw grzewczych nie są konsekwencją ewentualnych trudności finansowych, które mogą dotyczyć skarżących w następstwie zamrożenia funduszy i które uniemożliwiałyby im nabywanie materiałów koniecznych do wykonywania ich działalności, ale wynikają z ograniczeń nałożonych przez Unię w odniesieniu do dostarczania irańskim podmiotom istotnych towarów lub technologii oraz usług technicznych związanych z tymi towarami dla przemysłu gazowego w Iranie.
100 Jak podnosi Rada, ograniczenia te, przewidziane między innymi w art. 4 decyzji 2010/412 oraz w art. 8 i 9 rozporządzenia nr 267/2012, dotyczą wszystkich podmiotów irańskich i dlatego mogą mieć wpływ na skarżące, niezależnie od umieszczenia ich nazw w wykazach. Ponadto zgodność z prawem tych przepisów nie może zostać podważona w ramach niniejszej skargi, ponieważ nie stanowią one podstawy prawnej zaskarżonych aktów.
101 W związku z tym należy uznać, że twierdzenie, jakoby zaskarżone akty stwarzały zagrożenie dla środowiska naturalnego oraz dla zdrowia i bezpieczeństwa pracowników i obywateli irańskich, jest bezzasadne.
102 Po trzecie, jeśli chodzi o zasadę ostrożności, to należy przypomnieć, że zasada ta stanowi ogólną zasadę prawa Unii, zobowiązującą zainteresowane organy do podjęcia, w szczególnym kontekście wykonywania przyznanych im właściwymi przepisami uprawnień, odpowiednich działań w celu zapobieżenia potencjalnym zagrożeniom dla zdrowia publicznego, bezpieczeństwa i ochrony środowiska, dając pierwszeństwo wymaganiom związanym z ochroną tych interesów przed interesami gospodarczymi (zob. wyroki: z dnia 26 listopada 2002 r., Artegodan/Komisja, T‑74/00, T‑76/00, od T‑83/00 do T‑85/00, T‑132/00, T‑137/00 i T‑141/00, Rec, EU:T:2002:283, pkt 183, 184; z dnia 21 października 2003 r., Solvay Pharmaceuticals/Rada, T‑392/02, Rec, EU:T:2003:277, pkt 121 i przytoczone tam orzecznictwo).
103 Tymczasem w niniejszej sprawie, jak wynika z pkt 98–101 powyżej, skarżące nie wykazały istnienia potencjalnych zagrożeń dla zdrowia, bezpieczeństwa czy środowiska naturalnego, które mogłyby wyniknąć z zamrożenia ich środków finansowych. W konsekwencji nie można zarzucać Radzie, że nie miała na względzie stosowania zasady ostrożności przy przyjmowaniu zaskarżonych aktów.
104 W związku z powyższym zarzut czwarty należy zatem oddalić jako bezzasadny.
W przedmiocie zarzutu piątego, dotyczącego niepowiadomienia dwóch skarżących, naruszenia obowiązku uzasadnienia, prawa do obrony oraz prawa do skutecznej ochrony sądowej
105 Skarżące twierdzą, że Rada dopuściła się w stosunku do nich licznych naruszeń praw proceduralnych, prawa do obrony oraz prawa do skutecznej ochrony sądowej.
106 Po pierwsze, skarżące twierdzą, że Rada nie doręczyła indywidualnie POMC i PRE zaskarżonych aktów.
107 Po drugie, skarżące podnoszą, że Rada nie uzasadniła decyzji o nałożeniu na nie środków ograniczających, a w związku z tym nie poinformowała ich o podstawie umieszczenia ich nazw w wykazach. W replice uściślają, że powód, zgodnie z którym stanowiły własność NIOC lub były przez NIOC kontrolowane, nie odpowiada uzasadnieniu zawartemu w zaskarżonych aktach.
108 Po trzecie, skarżące twierdzą, że Rada nie przekazała im, mimo żądania z ich strony, informacji i dowodów, na których oparła się przy wydawaniu zaskarżonych aktów. Uważają zatem, że nie mogły przedstawić swych argumentów i w sposób satysfakcjonujący podważyć umieszczenia ich nazw w wykazach.
109 Na wstępie należy zauważyć, że skarżące zwróciły się do Sądu o zbadanie argumentów proceduralnych podniesionych w ramach zarzutu piątego wyłącznie na wypadek oddalenia czterech pierwszych zarzutów. Wobec tego, skoro zarzut drugi został uwzględniony w odniesieniu do POMC i PRE, należy zatem zbadać zarzut piąty jedynie w zakresie, w jakim dotyczy PPI i POSCO (zwanych dalej „dwiema pierwszymi skarżącymi”). Tym samym argument dotyczący niedoręczenia zaskarżonych aktów POMC i PRE nie będzie analizowany w ramach zarzutu piątego.
110 W pierwszej kolejności, przede wszystkim jeśli chodzi o obowiązek uzasadnienia, z analizy zarzutu pierwszego wynika jasno (zob. pkt 27–48 powyżej), że uzasadnienie zaskarżonych aktów jest wystarczające, ponieważ pozwoliło dwóm pierwszym skarżącym nie tylko ustalić podstawę prawną tych aktów prawnych, lecz również szczególne, konkretne powody, dla których Rada uznała, iż powinny zostać objęte środkami ograniczającymi, zgodnie z orzecznictwem przytoczonym w pkt 35 powyżej.
111 Następnie, jeśli chodzi o prawo do obrony, należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem poszanowanie prawa do obrony, a w szczególności prawa do bycia wysłuchanym w toku każdego postępowania wszczętego w stosunku do danego podmiotu, a które może się zakończyć wydaniem aktu dla niego niekorzystnego, stanowi podstawową zasadę prawa Unii i powinno być zagwarantowane nawet wtedy, gdy brak jest jakichkolwiek uregulowań dotyczących trybu danego postępowania (ww. w pkt 35 wyrok Bank Melli Iran/Rada, EU:T:2009:401, pkt 91).
112 Zasada poszanowania prawa do obrony wymaga z jednej strony, żeby dowody obciążające zainteresowany podmiot, uwzględnione w celu uzasadnienia niekorzystnego dla niego aktu, zostały podane do jego wiadomości. Z drugiej strony powinien on mieć możliwość skutecznego przedstawienia swego punktu widzenia w przedmiocie tych dowodów (zob. analogicznie ww. w pkt 33 wyrok OMPI I, EU:T:2006:384, pkt 93).
113 Tym samym, co się tyczy pierwszego aktu, na mocy którego zamrożone zostają środki finansowe danego podmiotu, to – o ile nadrzędne względy bezpieczeństwa Unii lub jej państw członkowskich, lub względy dotyczące prowadzenia ich stosunków międzynarodowych nie stoją na przeszkodzie – poinformowanie o dowodach obciążających powinno nastąpić albo jednocześnie z przyjęciem danego aktu, albo możliwie najszybciej po jego przyjęciu. Na wniosek zainteresowanego podmiotu ma on również prawo przedstawienia swego punktu widzenia w przedmiocie tych dowodów po wydaniu aktu (zob. analogicznie ww. w pkt 33 wyrok OMPI I, EU:T:2006:384, pkt 137).
114 Należy ponadto zauważyć, że w przypadku gdy zostały przekazane informacje wystarczająco dokładne i umożliwiające zainteresowanemu podmiotowi skuteczne przedstawienie jego stanowiska na temat okoliczności obciążających uwzględnionych przez Radę, zasada poszanowania prawa do obrony nie obejmuje obowiązku, by Rada z własnej inicjatywy udzieliła dostępu do dokumentów znajdujących się w jej aktach. Jedynie na wniosek zainteresowanej strony Rada ma obowiązek zapewnić dostęp do wszystkich dokumentów administracyjnych, które nie są poufne, dotyczących danego środka (zob. ww. w pkt 35 wyrok Bank Melli Iran/Rada, EU:T:2009:401, pkt 97 i przytoczone tam orzecznictwo).
115 Wreszcie zasada skutecznej ochrony sądowej oznacza, że dany organ Unii jest zobowiązany przedstawić powody zastosowania środka ograniczającego podmiotowi, którego środek ten dotyczy, na ile to możliwe, w momencie podejmowania rzeczonego środka albo przynajmniej możliwie jak najszybciej po jego podjęciu, w celu umożliwienia podmiotowi, którego środek ten dotyczy, skorzystania w terminie z prawa do wniesienia skargi. Przestrzeganie obowiązku informowania o tych powodach jest bowiem konieczne zarówno w celu umożliwienia adresatom środków ograniczających obrony ich praw w możliwie najlepszych warunkach oraz podjęcia decyzji przy pełnej znajomości sprawy o celowości wystąpienia do sądu Unii, jak i w celu zapewnienia, by sąd był w pełni w stanie wywiązać się z ciążącego na nim obowiązku dokonania kontroli zgodności z prawem danego aktu (zob. podobnie i analogicznie wyrok z dnia 3 września 2008 r., Kadi i Al Barakaat International Foundation/Rada i Komisja, C‑402/05 P i C‑415/05 P, Zb.Orz., EU:C:2008:461, pkt 335–337 i przytoczone tam orzecznictwo).
116 W tym przypadku, w pierwszej kolejności, w odniesieniu do pierwszego powiadomienia o dowodach obciążających, należy przypomnieć, po pierwsze, że zaskarżone akty zostały przekazane dwóm pierwszym skarżącym pismami z dnia 10 czerwca 2013 r., a po drugie, jak wynika z analizy zarzutu pierwszego oraz z pkt 110 powyżej dotyczącego obowiązku uzasadnienia, że zaskarżone akty są wystarczająco uzasadnione, ponieważ pozwoliły dwóm pierwszym skarżącym zrozumieć powody, dla których zostały one umieszczone w wykazach.
117 Należy więc stwierdzić, że Rada nie naruszyła prawa do obrony dwóch pierwszych skarżących w odniesieniu do pierwszego powiadomienia o dowodach obciążających.
118 W drugiej kolejności, jeśli chodzi o dostęp do dokumentów, to bez konieczności ustosunkowywania się do twierdzenia, jakoby Rada nie przekazała w stosownym czasie dwóm pierwszym skarżącym dokumentów zawartych w ich aktach, należy uznać, że Rada nie naruszyła prawa do obrony tych skarżących.
119 Należy bowiem przypomnieć, że przekazanie po terminie dokumentu, na którym Rada oparła się w celu zastosowania lub utrzymania środków ograniczających dotyczących danego podmiotu, stanowi naruszenie prawa do obrony uzasadniające stwierdzenie nieważności rozpatrywanych aktów tylko wtedy, gdy zostanie wykazane, że rozpatrywane środki ograniczające nie mogły zostać słusznie zastosowane lub utrzymane, jeśli dokument przekazany po terminie należało odrzucić jako dowód obciążający (ww. w pkt 81 wyrok Persia International Bank/Rada, EU:T:2013:398, pkt 85).
120 W rezultacie, w niniejszej sprawie, zakładając nawet, że Rada przekazała po terminie dokumenty zawarte w aktach skarżących, okoliczność ta mogłaby uzasadniać stwierdzenie nieważności zaskarżonych aktów tylko wtedy, gdyby ponadto wykazano, że przyjęcie środków ograniczających wobec dwóch pierwszych skarżących nie mogło zostać uzasadnione okolicznościami, o których zostały one powiadomione w stosownym czasie, czyli powodami podanymi w zaskarżonych aktach.
121 Tymczasem, z jednej strony, należy stwierdzić, że dokumenty przekazane przy złożeniu odpowiedzi na skargę nie zawierają żadnej nowej informacji przydatnej do obrony dwóch pierwszych skarżących, ponieważ ich treść nie ujawnia żadnej nowej okoliczności na ich temat. Z drugiej strony, z analizy zarzutu drugiego wynika, że zawarte w zaskarżonych aktach powody, takie jak podane do wiadomości dwóch pierwszych skarżących, były wystarczające do uzasadnienia przyjęcia środków ograniczających, jakimi zostały objęte.
122 W tych okolicznościach należy stwierdzić, że Rada nie naruszyła prawa do obrony dwóch pierwszych skarżących w odniesieniu do dostępu do dokumentów.
123 W trzeciej kolejności, w odniesieniu do możliwości skutecznego przedstawienia przez dwie pierwsze skarżące ich punktów widzenia, należy zauważyć, że w następstwie przyjęcia zaskarżonych aktów skarżące skierowały w dniu 9 sierpnia 2013 r. do Rady pismo, w którym wyraziły swoje stanowisko i zażądały, aby przekazano im powody umieszczenia ich w wykazach oraz dowody zawarte w ich aktach.
124 Tym samym dwie pierwsze skarżące miały możliwość skutecznego przedstawienia swego punktu widzenia, a więc nie można zarzucać Radzie, że naruszyła ona ich prawo do obrony w tym zakresie.
125 W tych okolicznościach Sąd stwierdza, że dwie pierwsze skarżące mogły bronić swych praw, a Sąd mógł w pełni sprawować kontrolę nad zgodnością z prawem zaskarżonych aktów. Niesłusznie więc dwie pierwsze skarżące zarzucają Radzie, że naruszyła ona ich prawo do skutecznej ochrony sądowej.
126 W rezultacie należy oddalić zarzut piąty jako bezzasadny w zakresie, w jakim dotyczy dwóch pierwszych skarżących.
127 W świetle tego, co przedstawiono powyżej, należy zatem oddalić skargę w zakresie dotyczącym PPI i POSCO oraz uwzględnić ją w zakresie dotyczącym POMC i PRE.
W przedmiocie temporalnych skutków stwierdzenia nieważności zaskarżonych aktów w odniesieniu do POMC i PRE
128 Zgodnie z art. 264 akapit drugi TFUE Sąd może – jeśli uzna to za niezbędne – wskazać, jakie skutki aktu prawnego, o którego nieważności orzekł, powinny być uważane za ostateczne. Z orzecznictwa wynika, że przepis ten zezwala sądowi Unii na określenie, z jaką datą jego wyroki o stwierdzeniu nieważności stają się skuteczne (wyrok z dnia 12 grudnia 2013 r., Nabipour i in./Rada, T‑58/12, EU:T:2013:640, pkt 250, 251).
129 W niniejszym przypadku Sąd, ze względów przedstawionych poniżej, uważa, że konieczne jest utrzymanie skutków zaskarżonych aktów w czasie do chwili upływu terminu do wniesienia odwołania, o którym mowa w art. 56 akapit pierwszy statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, albo, jeśli odwołanie zostanie wniesione w tym terminie, do chwili oddalenia odwołania.
130 Należy bowiem przypomnieć, że wprowadzany w życie przez Islamską Republikę Iranu program jądrowy budzi głębokie zaniepokojenie zarówno na szczeblu międzynarodowym, jak i europejskim. To właśnie w tym kontekście Rada stopniowo zwiększała liczbę środków ograniczających podjętych przeciwko temu państwu, aby utrudnić mu rozwój działań zagrażających pokojowi i bezpieczeństwu międzynarodowemu, w ramach wykonywania rezolucji Rady Bezpieczeństwa.
131 Z tego względu interes POMC i PRE w uzyskaniu natychmiastowej skuteczności orzeczenia o stwierdzeniu nieważności zaskarżonych aktów w zakresie ich dotyczącym należy zrównoważyć z celem interesu ogólnego realizowanym przez Unię w obszarze środków ograniczających podjętych przeciwko Islamskiej Republice Iranu. Możliwość dostosowania w czasie skutków stwierdzenia nieważności środka ograniczającego znajduje bowiem uzasadnienie w konieczności zapewnienia skuteczności środków ograniczających, a w ostatecznym rozrachunku w nadrzędnych względach dotyczących bezpieczeństwa lub utrzymywania stosunków międzynarodowych Unii i jej państw członkowskich (zob. analogicznie do braku obowiązku uprzedniego doręczenia zainteresowanemu uzasadnienia decyzji o jego pierwotnym umieszczeniu w wykazach wyrok z dnia 21 grudnia 2011 r., Francja/People’s Mojahedin Organization of Iran, C‑27/09 P, Zb.Orz., EU:C:2011:853, pkt 67).
132 Tymczasem stwierdzenie nieważności zaskarżonych aktów ze skutkiem natychmiastowym w zakresie, w jakim dotyczą one POMC i PRE, umożliwiłoby im przeniesienie całości lub części ich aktywów poza Unię bez możliwości zastosowania w razie potrzeby przez Radę w odpowiednim czasie art. 266 TFUE w celu zaradzenia uchybieniom stwierdzonym w niniejszym wyroku, co niosłoby ze sobą ryzyko poważnego i nieodwracalnego naruszenia skuteczności wszystkich środków w postaci zamrożenia funduszy, jakie Rada mogłaby w przyszłości zastosować wobec tych podmiotów.
133 Co się tyczy bowiem zastosowania art. 266 TFUE w niniejszym przypadku, należy zauważyć, że dokonane niniejszym wyrokiem stwierdzenie nieważności umieszczenia nazw POMC i PRE w wykazach wynika z tego, że powody tego umieszczenia nie są poparte wystarczającymi dowodami (zob. pkt 77–84 powyżej). O ile decyzja o tym, jakie środki należy zastosować w celu wykonania niniejszego wyroku, pozostaje w gestii Rady, nie można z góry założyć, że nazwa skarżącej nie zostanie ponownie umieszczona w wykazie. W ramach nowej oceny sytuacji Rada może bowiem ponownie umieścić te nazwy w wykazach, opierając się na powodach zgodnych z wymogami prawa.
134 Wynika stąd, że skutki zaskarżonych aktów muszą zostać utrzymane w mocy wobec POMC i PRE do upływu terminu do wniesienia odwołania, bądź – jeżeli w terminie tym zostanie wniesione odwołanie – do daty jego oddalenia.
W przedmiocie kosztów
135 Zgodnie z art. 87 § 2 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Zgodnie z art. 87 § 3 regulaminu postępowania w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań każdej ze stron oraz w wypadkach szczególnych Sąd może postanowić, że koszty zostaną rozdzielone albo że każda ze stron poniesie własne koszty.
136 Biorąc pod uwagę okoliczności niniejszej sprawy, należy postanowić, że każda ze stron pokrywa własne koszty.
Z powyższych względów
SĄD (siódma izba)
orzeka, co następuje:
1) W zakresie dotyczącym Petropars Aria Kish Operation and Management Co. oraz Petropars Resources Engineering Kish Co. stwierdza się nieważność:
– decyzji Rady 2013/270/WPZiB z dnia 6 czerwca 2013 r. zmieniającej decyzję 2010/413/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu;
– rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 522/2013 z dnia 6 czerwca 2013 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (UE) nr 267/2012 w sprawie środków ograniczających wobec Iranu.
2) Skutki decyzji 2013/270 i rozporządzenia nr 522/2013 zostają utrzymane w mocy wobec Petropars Aria Kish Operation and Management Co. oraz Petropars Resources Engineering Kish Co. do momentu upływu terminu do wniesienia odwołania, o którym mowa w art. 56 akapit pierwszy statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, bądź – jeżeli w terminie tym zostanie wniesione odwołanie – do daty jego oddalenia.
3) W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.
4) Każda ze stron pokrywa własne koszty.
Jaeger | van der Woude | Buttigieg |
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 5 maja 2015 r.
Podpisy