Skarga wniesiona w dniu 7 października 2014 r. – Arcofin i in. przeciwko Komisji
(Sprawa T-711/14)
Język postępowania: francuski
Strony
Strony skarżące: Arcofin SCRL (Schaerbeek, Belgia); Arcopar SCRL (Schaerbeek); i Arcoplus (Schaerbeek) (przedstawiciele: R. B. Martens, A. Verlinden i C. Maczkovics, adwokaci)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
tytułem żądania głównego, stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w całości;
tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w całości w zakresie, w jakim uznano w niej pomoc za niezgodną z rynkiem wewnętrznym, nakazano państwu belgijskiemu odzyskanie pomocy i zakazano mu dokonywania jakichkolwiek wypłat z tytułu gwarancji na rzecz indywidualnych członków stron skarżących;
tytułem dalszego żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności art. 2, 3 i 4 zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim artykuły te nakazują państwu belgijskiemu odzyskanie pomocy i zakazują mu dokonywania jakichkolwiek wypłat z tytułu gwarancji na rzecz indywidualnych członków stron skarżących;
w każdym wypadku, obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Strony skarżące wnoszą o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2014/686/UE z dnia 3 lipca 2014 r. [notyfikowanej pod numerem C (2014) 1021 wersja ostateczna] w sprawie pomocy państwa wdrożonej przez Belgię w formie programu gwarancji chroniącego udziały indywidualnych członków spółdzielni finansowych [pomoc państwa SA.33927 (2012/C) (ex 2011/NN)] (Dz.U. L 284, s. 53).
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.
Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 107 ust. 1, art. 108 i art. 296 akapit drugi TFUE, art. 14 rozporządzenia (WE) nr 659/19991 , zasady uzasadniania aktów prawnych, a także naruszenia przepisów proceduralnych dotyczących ciężaru dowodu i jego rozkładu w zakresie, w jakim Komisja niesłusznie i bez przedstawienia uzasadnienia stwierdziła, że strony skarżące były jedynymi rzeczywistymi beneficjentami pomocy.
Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 107 ust. 1, art. 296 akapit drugi TFUE i zasady uzasadniania aktów prawnych oraz błędu w ocenie okoliczności faktycznych w zakresie, w jakim Komisja niesłusznie i bez przedstawienia uzasadnienia stwierdziła, że program gwarancji może zakłócić konkurencję z innymi spółdzielniami i dostawcami produktów inwestycyjnych, a także wpłynąć na wymianę handlową pomiędzy państwami członkowskimi.Zarzut trzeci, podniesiony tytułem żądania ewentualnego, dotyczący naruszenia art. 107 ust. 3 lit. b) i art. 108 ust. 2 TFUE oraz oczywistego błędu w ocenie w zakresie, w jakim Komisja niesłusznie uznała, że program gwarancji jest niezgodny z rynkiem wewnętrznym.Strony skarżące podnoszą, że o ile pomoc państwa została udzielona, powinna ona być uznana za zgodną z rynkiem wewnętrznym jako pomoc przeznaczona na zaradzenie poważnym zaburzeniom w gospodarce belgijskiej w rozumieniu art. 107 ust. 3 lit. b) TFUE.Zarzut czwarty, podniesiony tytułem dalszego żądania ewentualnego, dotyczący naruszenia art. 108 ust. 2 TFUE, art. 14 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 659/1999 i zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań w zakresie, w jakim oczekiwania, jakie strony w sposób uzasadniony mogły mieć co do zgodności z prawem środka pomocy, sprzeciwiają się żądaniu przez Komisję odzyskania pomocy.Zarzut piąty, podniesiony tytułem jeszcze dalszego żądania ewentualnego, dotyczący naruszenia art. 107 i 108 TFUE oraz rozporządzenia (WE) nr 659/1999, przekroczenia uprawnień lub,
co najmniej, naruszenia zasady proporcjonalności w zakresie, w jakim decyzja Komisji o nakazaniu państwu członkowskiemu przyjęcia szczególnego środka w celu cofnięcia pomocy, który w niniejszym przypadku polega na niedokonywaniu żadnych wypłat na rzecz indywidualn
ych członków stron skarżących, w sposób oczywisty wykracza poza uprawnienia Komisji lub, co najmniej, jest oczywiście nieproporcjonalna.
________________________1 Rozporządzenie Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania 108 T